https://athens.indymedia.org/post/1618251/
από 105FM
25/04/2022 2:20 μμ.
Στις 22 Γενάρη 2022, πρωτοβουλία αναρχικών και ο αιχμάλωτος σύντροφος στις φυλακές Δομοκού, Δ. Χατζηβασιλειάδης πραγματοποίησαν εκδήλωση στην κατάληψη στο Μπίνειο (Μυτιλήνη), με θέμα: «Ένα κίνημα στην εδαφική, γεωγραφική και ιστορική μεθόριο». Δύναμη και αλληλεγγύη στους συντρόφους Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη και Βαγγέλη Σταθόπουλο που περνάνε από Εφετείο στις 18 Μαΐου.
Στις 22 Γενάρη 2022, πρωτοβουλία αναρχικών και ο αιχμάλωτος σύντροφος στις φυλακές Δομοκού, Δ. Χατζηβασιλειάδης πραγματοποίησαν εκδήλωση στην κατάληψη στο Μπίνειο (Μυτιλήνη), με θέμα: «Ένα κίνημα στην εδαφική, γεωγραφική και ιστορική μεθόριο».
Την εκδήλωση μετέδωσε ζωντανά ο 105fm.
Στο παρακάτω link μπορείτε να βρείτε το ηχητικό αρχείο:
https://archive.org/details/mitilene-xatzivasiliadis-ena-kinima-stin-edafiki…methorio
Περιεχόμενα
00:00 – 03:10 εισαγωγή
03:10 – 06:53 ένα μικρό χρονικό της οργάνωσης Επαναστατική Αυτοάμυνα
06:53 – 11:50 Αιχμαλωσία και αστικά δικαστήρια Ένα κίνημα στην γεωγραφική, εδαφική και ιστορική μεθόριο
11:50 – 28:25 Εισήγηση της πρωτοβουλίας για το παράδειγμα της Λέσβου
28:27 – 1:55:00 Εισήγηση Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη
1:55:00 – 2:32:00 ερωτήσεις –διάλογος
Ακολουθεί το κείμενο της πρωτοβουλίας αναρχικών για την εκδήλωση:
Ένα κίνημα στην εδαφική, γεωγραφική και ιστορική μεθόριο
Γενάρης 2022 Μυτιλήνη. Στη μέγγενη των συνόρων, του σύγχρονου διεθνούς δουλεμπορίου και του υγειονομικού ολοκληρωτισμού. Έντονες αντιθέσεις που προκύπτουν από την εκδήλωση διαφορετικών συμφερόντων. Μια κοινωνία που προσομοιάζει όλο και περισσότερο με φυλακή, κάνοντας όλο και πιο δυσδιάκριτες τις διαφορές μεταξύ των «μέσα» και των «έξω». Ένα κίνημα αποδυναμωμένο και σίγουρα πολύ μικρό για να αντιμετωπίσει την απότομη συσσώρευση κεφαλαίων, συμφερόντων, και μιλιταρισμού. Ευάλωτο στις επιθέσεις μπάτσων και παρακράτους, αποκομμένο από την κοινωνική βάση και συχνά έρμαιο της αφήγησης που προωθούν τα κέντρα εξουσίας. Παράλληλα οι ιδέες του εθνικισμού βρίσκουν εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν, και οι ακροδεξιές ομάδες καλύπτουν τον αντιπολιτευτικό χώρο που τους αβαντάρει η συστημική αριστερά.
Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Μυτιλήνη βρίσκεται ένα καλά οχυρωμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης, σχεδόν αδύνατο να το προσεγγίσεις αν δεν είσαι πιστοποιημένος από τις αρχές. Όσες έζησαν την Μόρια θα καταλάβουν μια μεγάλη διαφορά. Το χάος της μαφίας, που αναπτύσσονταν με την συνεργασία κράτους και οργανώσεων, αντικαταστάθηκε από την ασφυκτική τάξη του στρατού, της αστυνομίας και της τεχνολογίας. Τα ολόγυρα κατεστραμμένα συρματοπλέγματα που χώριζαν το στρατόπεδο με την παραγκούπολη αναβαθμίστηκαν σε διπλού τύπου περιφράξεις φυλακών, σκαναρίσματα στην είσοδο, και ελεγχόμενη έξοδο όποτε το επιτρέψουν οι αρχές. Ιπτάμενα drones, ακροβολισμένα κλιμάκια των μπάτσων στα ανατολικά υψώματα, πολεμικά πλοία, όπως και πολλές εκατοντάδες μπάτσοι και εθνοφρουροί όλων των ειδών, που η νοσηρή φαντασία των εξουσιαστών έχει δημιουργήσει, συνθέτουν το σκηνικό υπεροπλίας της εξουσίας, απέναντι σε ανθρώπους που ρισκάρουν την ζωή τους ώστε να βρεθούν στην απέναντι στεριά.
Η επίδειξη δύναμης του κράτους έχει επίσης σαν στόχο να ελέγξει αντιδράσεις και να καθηλώσει στο συνειδησιακό των ανθρώπων την ιδέα ότι είναι ουσιαστικά αδύνατο να ανατραπεί η κυριαρχία του. Οποιαδήποτε διαφορετική αντίληψη θα πρέπει να ξεκινάει από το σημείο της αποδοχής του κρατικού μονοπωλίου της βίας και ουσιαστικά να περιορίζεται σε εναλλακτικές οπτικές διαχείρισης, εγκλωβίζοντας όσους αντιστέκονται σε λογικές ανθρωπισμού. Ενός ανθρωπισμού βαπτισμένου σε κεφάλαια πλούσιων αστών και οργανισμών που για τους ιδιοτελείς δικούς τους σκοπούς χρηματοδοτούν την δυστυχία των ανθρώπων. Ενός ανθρωπισμού που ακολούθησε πιστά η αριστερά εξοπλίζοντας με έμψυχο δυναμικό τις οργανώσεις και προωθώντας παρέα με τους νεοφιλελεύθερους την ιδέα της οικονομικής ανάπτυξης του τόπου με όχημα την μιντιακή εικόνα της «Λέσβου της αλληλεγγύης». Από αυτή την ιδέα δεν μπόρεσε να απαγκιστρωθεί, σε γενικές γραμμές, ούτε το ελευθεριακό κίνημα με την ευρύτερη του έννοια. Η πρώτη αντίδραση στις μαζικές αφίξεις του 2015 ήταν η οργάνωση δικτύων άμεσης βοήθειας, αλλά και οι διασωστικές ομάδες στην Συκαμνιά και αλλού. Στο σύνολό τους, όμως, οι προσπάθειες αυτές δεν κατόρθωσαν να υπερβούν τα όρια της φιλανθρωπίας και να μετατραπούν σε αυτοοργανωμένες ριζοσπαστικές δομές, που θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν μια ανταγωνιστική προοπτική απέναντι στον επαγγελματικό ανθρωπισμό που βασίζεται σε εγγυημένα κεφάλαια και κρατική υποστήριξη. Το αποτέλεσμα ήταν αυτά τα εγχειρήματα είτε να εγκαταλειφθούν είτε να απορροφηθούν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από τις ΜΚΟ.
Αθόρυβα πάλι αλλά σταθερά προχωράνε και τα έργα για την νέα φυλακή, ελάχιστα μόλις χιλιόμετρα νοτιότερα από την περιοχή που είχε επιταχθεί για αυτό το σκοπό, το Φεβρουάριο του 2020. Το έργο στο μεταξύ άλλαξε χέρια. Το όνομα της εταιρίας που θα το κατασκευάσει και θα διαχειριστεί εκατοντάδες εκατομμύρια από την Ε.Ε. είναι ΤΕΡΝΑ και -παρεμπιπτόντως- τα κεντρικά της γραφεία βρίσκονται απέναντι από το καλά οχυρωμένο στρατιωτικό πάρκο στην Μεσογείων. Η κατασκευή της νέας φυλακής έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις όπως και φάνηκε στο μαζικό ξεσηκωμό το Μάρτιο του 2020, στις περιοχές Καράβα και Διαβολόρεμα. Τότε η προσπάθεια του κράτους να επιβάλει την πολιτική του αποβιβάζοντας δεκάδες διμοιρίες των ΜΑΤ κατάφερε να συσπειρώσει την πλειοψηφία των κατοίκων, ανεξαρτήτως πολιτικών καταβολών, γύρω από έναν τοπικό αγώνα, που εκκινούταν από διαφορετικές και σε πολλές περιπτώσεις εχθρικές, ιδεολογικές αφετηρίες: από το να φύγουν οι ξένοι μέχρι το καμία φυλακή ποτέ και πουθενά. Δυστυχώς το κίνημά μας δεν κατάφερε να διεκδικήσει χώρο σε αυτό τον αγώνα. Οι μεμονωμένοι σύντροφοι που βρεθήκαμε εκεί, δεν μπορέσαμε να υπερκεράσουμε την δημαγωγία των τοπικών αρχόντων από την μία και των αριστερών κομμάτων από την άλλη, καθώς και τις ακροδεξιές ομάδες που με ύμνους και σημαίες παρίσταναν τον εξεγερμένο λαό. Εκεί, στο πεδίο, φάνηκε ξεκάθαρα η έλλειψη γειώσεων με το κοινωνικό σώμα, αλλά και η αδυναμία οργάνωσης και χρήσης δυναμικών ενεργειών που θα συνέδραμαν σε έναν αγώνα που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ευνοϊκός, αφού το ουσιαστικό επίδικο ήταν το χτίσιμο μιας φυλακής και η αυταρχικότητα του κράτους. Όπως και να έχει ο αγώνας αυτός τελείωσε άδοξα μόλις την δεύτερη μέρα, μετά την λαϊκή επίθεση με πέτρες και παλούκια στο στρατόπεδο Κυριαζή και την άτακτη οπισθοχώρηση του κράτους. Το πιο σημαντικό που έμεινε από αυτή την υπόθεση είναι η αίσθηση ότι υπάρχει και άλλος δρόμος έξω από την θεσμική πολιτική εάν ο λαός πιστέψει ότι έχει την δύναμη. Βέβαια τίποτα δεν μπορεί να μας εγγυηθεί το πού θα στραφεί αυτή η δύναμη, ιδιαίτερα όταν δεν δίνουμε ένα αποφασιστικό παρόν, πολεμώντας με όλες τις δυνάμεις μας, ώστε να χαράξουμε τα γεγονότα.
Φυσικά και όπως ήταν αναμενόμενο μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα οι τοπικοί άρχοντες που πρωτοστατούσαν στον αγώνα ενάντια στη νέα φυλακή «ωρίμασαν» και άρχισαν να εργάζονται με αντίστροφο τρόπο, ώστε η κατασκευή της να είναι πια αναγκαιότητα. Χαρακτηριστικό είναι πως, μετά την χαριστική φωτιά στο Σ.Σ. Μόριας, τα Ματ επέστρεψαν, σαν ήρωες αυτή την φορά, συνοδευόμενα από ένα ένα σωρό άλλες δυνάμεις καταστολής. Η αποστολή τους, να σώσουν την κοινωνία από την υγειονομική και κοινωνική απειλή που συνιστούσαν, οι εκτός περιφράξεων ανεξέλεγκτοι μουσουλμάνοι, όπως διατείνονταν τα ΜΜΕ που βρίσκονταν παράλληλα μέσα στην παραζάλη του «ασύμμετρου πολέμου» στον Έβρο.
Η μετατροπή του Σ.Σ. Μόριας σε στάχτες ήταν μια από τις πιο ευχάριστες ειδήσεις της δεκαετίας. Πολλές φορές στο παρελθόν αιχμάλωτες είχαν επιχειρήσει να κάψουν την φυλακή τους. Τον Σεπτέμβρη του 2020 όμως ο άνεμος της οργής ήταν αμείλικτος. Η αριστερά που σιχαίνεται την έννοια της εξέγερσης, προώθησε την υπόθεση ότι πίσω από την ισοπεδωτική φωτιά βρίσκονταν οι σκοτεινές δυνάμεις του φασισμού. Στοιχεία για την παραπάνω υπόθεση ποτέ δεν εμφανιστήκαν. Αντίθετα αυτό που διαφάνηκε ήταν η αδυναμία πολλών να αναγνωρίσουν τους μετανάστες ως άτομα ικανά να οργανωθούν και να εκφέρουν πράξεις αντίστασης και αντιβίας, παρά εμμένουν στο αφήγημα των αδυνάμων που χρειάζονται άνωθεν παρεμβάσεις για να σωθούν. Οι εξεγερμένες όμως, ξέρουν, βιωματικά, ότι μονάχα ο δικός τους αγώνας ενάντια σε ό,τι τις καταπιέζει μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Και έχουν δίκιο. Μέσα σε λίγους μήνες ο πληθυσμός των αιχμαλώτων στη Λέσβο μειώθηκε κατακόρυφα. Από την άλλη δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η καταστροφή της Μόριας έφερε ένα νέο ασφυκτικά ελεγχόμενο Σ.Σ. και σχέδια για ένα ακόμη χειρότερο, επιβεβαιώνοντας ότι όσο οι καταπιεσμένοι δεν θα εξοπλίζονται και δεν θα οργανώνουν τις αντιστάσεις τους σε επαναστατική βάση, οι εξεγέρσεις θα μένουν στην ιστορία ως φωτεινές εκλάμψεις και δεν θα εκπληρώνουν τις υποσχέσεις τους για απελευθέρωση.
Την φωτιά στη Μόρια διαδέχτηκε μια μαζική εξέγερση με χιλιάδες ανθρώπους να βρίσκονται στον δρόμο. Ακολούθησαν στιγμές που οι άνθρωποι αυτοί συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής και αναζητούσαν δρόμους διαφυγής ώστε να προσεγγίσουν το λιμάνι, ενώ φασιστικές πολιτοφυλακές βοηθούσαν τις δυνάμεις των μπάτσων να αποκλείσουν τις προσβάσεις από το βουνό. Για μέρες, ένα μεγάλο κομμάτι των εξεγερμένων προχώρησε σε μαζική άρνηση συσσιτίου και κάθε «βοήθειας» που πρόσφερε ο στρατός και οι οργανώσεις, και αντιστεκόταν στα κελεύσματα εισόδου στο νέο καμπ, που κατασκευάστηκε σε λίγες ημέρες με συνεργασία όλων των εθνικών και υπερεθνικών δυνάμεων. Η αριστερά και οι επαγγελματίες ανθρωπιστές επέλεξαν αυτές τις στιγμές που η βία του κράτους θέριζε τους καταπιεσμένους, να κάνουν χρήση της προνομιακής τους θέσης και να μιλήσουνε για ειρήνη.
Οι άνθρωποι του κινήματος βρέθηκαν σαστισμένοι και ανέτοιμοι μπροστά στη σφοδρότητα της φωτιάς και την κατάρρευση της μέχρι τότε τόσο σθεναρά ριζωμένης πραγματικότητας. Τόσο εντός του νησιού, όσο και εκτός τα κινηματικά αντανακλαστικά οδήγησαν στην οργάνωση συσσιτίων και την αποστολή ειδών πρώτης ανάγκης. Με άλλα λόγια η έκρυθμη κατάσταση που ακολούθησε την εξέγερση αντιμετωπίστηκε πρωτίστως ως μια ακόμη ανθρωπιστική κρίση, και όχι ως ένα δυναμικό πεδίο για λίγο απελευθερωμένο από τις βεβαιότητες της κυριαρχίας, ένα πεδίο που η ανατρεπτική δράση θα μπορούσε να αποτελέσει το ισχυρότερο σημάδι αλληλεγγύης και σημείο διάχυσης της εξεγερτικής φλόγας.
Παρόλα αυτά, αυτή είναι η μισή αλήθεια. Όλο αυτό το διάστημα από το 2015 και μετά, πολλοί σύντροφοι καλλιεργούσαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τον αγώνα μέχρι την καταστροφή της Μόριας. Χρησιμοποιήθηκαν πολλές τακτικές που το κίνημά μας προωθεί, όπως οι καταλήψεις, τα συνθήματα σε τοίχους, οι πολιτικές συνελεύσεις, οι συνελεύσεις με την συμμετοχή μεταναστών, τα σαμποτάζ, οι κινήσεις άμεσης αλληλεγγύης, οι πορείες και οι επιθέσεις σε φασίστες. Ίσως όμως η ασυνέχεια που επικρατεί στο κίνημά στη Λέσβο σε συνδυασμό με την αναβαθμισμένη παρουσία της κρατικής καταστολής να ήταν και οι αιτίες που δεν μπόρεσαν αυτές οι ενέργειες να πολλαπλασιάσουν και να ακονίσουν τους αγώνες μας.
Παράλληλα δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε τη συσπείρωση και την εξωστρέφεια που πέτυχε ο ακροδεξιός χώρος. Άλλωστε η ύπαρξη των συνόρων και η καλλιέργεια ενός τούρκου εχθρού που ενίοτε βρυχάται, διογκώνει στοιχεία της εθνικής ταυτότητας όπως είναι η θρησκεία, και νοηματοδοτεί περισσότερο φορείς της εξουσίας, όπως ο στρατός. Η ακροδεξιά λοιπόν επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τον ρόλο της ως δεκανίκι του συστήματος έκανε κάποιες δυναμικές δράσεις άλλοτε σαν θεματοφύλακας των «αξιών» του έθνους και άλλοτε απλά κάνοντας την βρόμικη δουλειά. Για να μην ξεχνάμε θα αναφέρουμε το μπλοκάρισμα βάρκας μεταναστών στους πύργους Θερμής, το τραμπούκισμα εργαζομένων ΜΚΟ και μεταναστών, ιδιαίτερα την άνοιξη του 2020 και το λεγόμενο πογκρόμ κατά των μεταναστών τον Απρίλιο του 2018, όταν ακροδεξιά και εθνικιστικά σκουπίδια πρωτοστάτησαν σε μια επίθεση εναντίον οικογενειών που είχαν συγκεντρωθεί για κάποιες ημέρες στην κεντρική πλατεία της πόλης, διαμαρτυρόμενες για τις συνθήκες διαβίωσης στη Μόρια και τις ευρωπαϊκές πολιτικές.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών από εμάς βρεθήκαμε συχνά αντιμέτωπες με αδιέξοδα και αντιφάσεις. Ενδεχομένως η έλλειψη παρόμοιου κοντινού παραδείγματος ή μάλλον η αδυναμία μας να διδαχθούμε από την ιστορία μας έκανε να τοποθετούμαστε αμυντικά και εντέλει συντηρητικά απέναντι σε καταστάσεις που δεν αναγνωρίζαμε ως «καθαρές». Το δυσάρεστο είναι πως εκτός από την απώλεια επαφής με τον τοπικό πληθυσμό ουσιαστικά δεν έγιναν σοβαρές προσπάθειες επαφής με τους ίδιους τους καταπιεσμένους στο Σ.Σ. Μόριας. Χαρακτηριστικό είναι πως ενώ το Σ.Σ. Μόριας απείχε περίπου 8 χιλιόμετρα από την πόλη (μια απόσταση την οποία οι μετανάστριες καλύπτανε καθημερινά για να πάνε και να ρθούνε), το κίνημα μας ήταν απόν από την τοποθεσία αυτή, αν εξαιρέσουμε κάποιες ελάχιστες απόπειρες προσέγγισης. Φυσικά δεν αναφερόμαστε σε οργανώσεις και Μ.Κ.Ο. Εξαιρέσεις αποτελούν κάποιες πολιτικές ομάδες όπως οι Musaferat, το διεθνές δίκτυο των No Border Kitchen και η μικτή συνέλευση Voices Of Freedom. Για τους περισσότερους συντρόφους η επαφή με τις μετανάστριες είτε ήταν κάτι δύσκολο και μακρινό, είτε οριζόταν αποκλειστικά μέσω των επαγγελματικών δραστηριοτήτων τους. Άλλωστε η πλειοψηφία των λευκών γηγενών συντρόφων μας είναι είτε μέρος του πανεπιστημιακού ζην, όπως και η κατάληψη του νησιού, είτε εργαζόμενες σε Μ.Κ.Ο. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η σύντομη παραμονή τους στο νησί που δυσκολεύει το ρίζωμα της αντίστασης.
Η αδυναμία οργάνωσης αντιστάσεων παράδωσε και την θάλασσα στα χέρια του κράτους. Από το 2015 ένα κομμάτι του κινήματος δραστηριοποιήθηκε είτε σε διασώσεις είτε σε παρακολούθηση της δράσης του Λιμενικού και της Φρόντεξ. Αυτή την στιγμή κυριαρχεί μια ομερτά. Όλοι ξέρουνε ελάχιστοι μιλάνε και κανείς δεν πράττει. Μπάτσοι, λιμενικοί, ευρωμπάτσοι, στρατός και πρόθυμοι πολίτες ελέγχουν ασφυκτικά τα περάσματα και στέλνουν πίσω όσους επιχειρήσουν να περάσουν. Πολλές είναι οι καταγγελίες για επαναπροωθήσεις ανθρώπων που έχουν φτάσει στο νησί και αφού τους μαζέψουν σε βάρκες του λιμενικού τους αφήνουν μεσοπέλαγα σε πλωτές σκηνές έκτακτης ανάγκης χωρίς μηχανή. Η κυριαρχία στη θάλασσα επήλθε σταδιακά αφότου πέσαν τα φώτα της δημοσιότητας και βγάλαν από την μέση κάποιες ενοχλητικές οργανώσεις και συλλογικότητες που παρακολουθούσαν τις κινήσεις τους. Ένα από τα βασικά όπλα τους ήταν οι διώξεις για κατασκοπία. Μέσω αυτών κατάφεραν να απελάσουν ανεπιθύμητους ανθρώπους, να σύρουν άλλους στα δικαστήρια και να αποτρέψουν άλλους από το να ασχοληθούν. Από την άλλη τα ναυάγια και οι νεκρές δεν συγκινούν πια όπως παλιά τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Άλλωστε, ο θάνατος έχει γίνει τα τελευταία δύο χρόνια το απόλυτο τηλεοπτικό προϊόν, που συνδιαλέγεται με την ολοένα και πιο ασφυκτική ζωή μας.
Γενάρης 2022 Μυτιλήνη. Στην πόλη που ζούμε κατάφερε να κυριαρχήσει ο φόβος, καθώς και σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως πληροφορούμαστε. Νέες σκεπτοδομές αναπτύσσονται. Η προπαγάνδα της κυριαρχίας ότι όλοι εν δυνάμει είμαστε άρρωστοι πιάνει τόπο. Πλέον κάθε μία είναι ένοχη για τον θάνατο της άλλης. Το κοινωνικό εργαλείο της ενοχής μεγιστοποιείται. Ο καθένας κρυμμένος στο μικρόκοσμό του να αναρωτιέται αν θα είναι αρκετά ρεαλιστική η νέα meta-facebook πραγματικότητα ώστε να καλύψει την μιζέρια του. Μπάτσοι πλέον παντού. Όχι μόνο στο Σ.Σ. Φαντάζουν ως οι αρχάγγελοι ενός θεού που θέλει να μας εξολοθρεύσει. Ο φόβος των προστίμων κανονικοποιείται στο σώμα. Μια διάχυτη αίσθηση ότι μας παρακολουθούν κυριαρχεί. Ακόμη κι αν δεν συμβαίνει πετυχαίνει τον στόχο της. Την υποταγή. Ο φόβος είναι το πιο αλάνθαστο εργαλείο ελέγχου. Η ακαδημία και η εφαρμοσμένη επιστήμη εργάζονται από κοινού για την δημιουργία των πιο παρανοϊκών συστημάτων ελέγχου. Παλιά ιστορία με νέες προοπτικές. Προγράμματα όπως το Roborder, δηλαδή μια κοινοπραξία μιλιταριστικών εταιρειών και δημόσιων ακαδημαϊκών φορέων, κατασκευάζουν εναέρια, θαλάσσια, υποβρύχια και χερσαία ρομπότ, ώστε να λειτουργούν παράλληλα σε διαλειτουργικά δίκτυα, που θα περιπολούν τα σύνορα. Αναβαθμισμένα συστήματα ελέγχου σαρώνουν την θάλασσα. Κλειστά συστήματα CCTV στα Σ.Σ. με απευθείας σύνδεση στην Κατεχάκη. Έξυπνοι αλγόριθμοι που προειδοποιούν για συγκεντρώσεις ανθρώπων. Εργαλεία για τον άμεσο κεντρικό σχεδιασμό ελέγχου και καταστολής. Όσα εφαρμόζονται σήμερα στους μετανάστες θα εφαρμοστούν αύριο σε όσες ζουν στις ειδικές χωροταξικές ζώνες του συστήματος και σταδιακά σε ολόκληρη την κοινωνία.
Ο σύντροφος Δ.Χ. μιλάει αναλυτικά για την χρήση των συνόρων. Όπως προτάσσει οφείλουμε να μετατρέψουμε τα φαινομενικά ακλόνητα σύνορα της κυριαρχίας σε μεθοριακούς τόπους, όπου θα δοκιμάζεται στην πράξη η επαναστατική προοπτική, με την αποτελεσματική συστράτευση των κινημάτων στις δύο πλευρές των συνόρων. Προς το παρόν όμως η μοναδική μεταβλητότητα που παρατηρούμε βρίσκεται στα συγκρουόμενα και ταυτόχρονα αλληλοσυμπληρούμενα συμφέροντα των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας. Η αίσθηση ότι το κράτος είναι πανίσχυρο κυριαρχεί.
Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Πώς έμεινε το κίνημα μας παροπλισμένο και εκτός επαναστατικής συζήτησης; Ποια είναι τα λάθη που ελαχιστοποίησαν σε τέτοιο βαθμό τις δυνατότητές μας; Υπάρχουν άλλοι δρόμοι; Ο σύντροφος Δ.Χ. μέσα από την μπροσούρα του «Αντιμιλιταρισμός κι επαναστατικός αναρχισμός» θίγει κάποια καίρια σχετικά ζητήματα και θεωρούμε ότι ανεξάρτητα αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί οφείλει να δώσει χώρο στην γόνιμη κριτική και διάλογο χωρίς την ιδεολογικοποίηση των φόβων και των αναστολών μας που εντέλει, μας οδήγησαν εδώ άοπλους και ευάλωτες. Σε έναν αγώνα που φαίνεται ήδη χαμένος, ο μόνος τρόπος να μην χάσεις είναι να μην μπορείς να χάσεις, και όπως λέει και ο σύντροφος Δ.Χ. από την στιγμή που περνάς στο αντάρτικο είναι αδύνατο να χάσεις.