Ο αναρχικός Αλφρέντο Κοσπίτο διέκοψε την απεργία πείνας που πραγματοποιούσε από τις 20 Οκτωβρίου

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΙΤ. https://lanemesi.noblogs.org/post/2023/04/20/lanarchico–alfredo–cospito–ha–interrotto–lo–sciopero–della–fame–intrapreso–dal-20-ottobre/

 

Την Τετάρτη 19 Απριλίου 2023, ο αναρχικός Alfredo Cospito έσπασε την απεργία πείνας που είχε ξεκινήσει 181 ημέρες νωρίτερα, στις 20 Οκτωβρίου 2022, μέσα στις φυλακές Bancali της Σαρδηνίας. Ο σύντροφος, ο οποίος βρίσκεται σήμερα έγκλειστος στην πτέρυγα φυλακής του νοσοκομείου San Paolo στο Μιλάνο, είχε κάνει απεργία πείνας μέχρις εσχάτων επί έξι μήνες ενάντια στο καθεστώς κράτησης που καθιερώνει το άρθρο 41α του κανονισμού των φυλακών (καθεστώς στο οποίο είχε μεταφερθεί στις 5 Μαΐου 2022) και ενάντια στην εχθρική ποινή ισόβιας κάθειρξης, η οποία κινδύνευε να είναι η τελική ποινή για τον σύντροφό του στο τέλος της δίκης του Scripta Manent.

 

Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)

Η διακοπή της απεργίας πείνας έρχεται μετά την ακρόαση που πραγματοποιήθηκε στις 18 Απριλίου, στη Ρώμη, στο Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο αναγνώρισε την επικράτηση ελαφρυντικών περιστάσεων σε σχέση με τους κατ’ εξακολούθηση παραβάτες στην περίπτωση όλων των καταδικαστικών αποφάσεων για εγκλήματα των οποίων η ποινή είναι ισόβια κάθειρξη. Αυτή είναι η περίπτωση του Alfredo, αφού με την αναδιατύπωση (από το Κακουργιοδικείο, στο τέλος της δίκης Scripta Manent) της κατηγορίας σχετικά με τη διπλή επίθεση με εκρηκτικά κατά του στρατώνα των δοκίμων καραμπινιέρων στο Fossano στις 2 Ιουνίου 2006, από “κοινή σφαγή” (άρθρο 422 c. p.) σε “πολιτική σφαγή” (δηλ. “σφαγή με σκοπό την προσβολή της ασφάλειας του κράτους”, άρθρο 285 του ιταλικού ποινικού κώδικα), οι σύντροφοι Alfredo Cospito και Anna Beniamino κινδύνευσαν με ποινή ισόβιας κάθειρξης και 27 ετών φυλάκισης αντίστοιχα, όπως ζήτησε η Εισαγγελία του Τορίνο.

Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ημέρες δεν είναι σίγουρα μια “νίκη” του κράτους δικαίου ή μια “επιστροφή” στις αρχές του Συντάγματος, αλλά μάλλον αποτέλεσμα της απεργίας πείνας και του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε τους τελευταίους 11 μήνες.

Με την καταδίκη σε εχθρική ισόβια κάθειρξη και την επιβολή του 41 bis, το κράτος σκόπευε να θάψει τον Alfredo Cospito στη φυλακή ισόβια. Σήμερα, αυτή η πρόθεση, αν και ο σύντροφος παραμένει κρατούμενος στο 41 bis, δεν έχει επιτευχθεί από το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του.

Τους τελευταίους μήνες, ο σύντροφος διακινδύνευσε τη ζωή του και συνεχίζει να τη διακινδυνεύει σήμερα σε αυτή τη νέα και ευαίσθητη φάση της αργής ανάκτησης της ικανότητάς του να τρέφεται μόνος του. Ο σύντροφος έχει ήδη υποστεί κατά πάσα πιθανότητα μόνιμη νευρολογική βλάβη, που εντοπίζεται ιδίως στο περιφερικό νευρικό σύστημα (έχει χάσει την πλήρη ευαισθησία στο ένα πόδι, το άλλο πόδι έχει μειωμένη ευαισθησία και το ένα χέρι έχει αρχίσει να παρουσιάζει παρόμοια συμπτώματα). Η συνέχιση της απεργίας πείνας με τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται εδώ και πολλούς μήνες τον έθεσε αντικειμενικά – αντί για άμεσο κίνδυνο αιφνίδιου θανάτου, ο οποίος θα είχε πιθανώς αποφευχθεί με την παρακολούθηση στην οποία υποβάλλεται στο νοσοκομείο – σε κίνδυνο προοδευτικής και μόνιμης αποσύνθεσης της σωματικής διάπλασης, με περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές συνέπειες που συνίστανται κυρίως σε περαιτέρω βλάβη του νευρικού συστήματος.

Σε αυτή την απεργία πείνας ο Αλφρέντο τόνισε πάντα ότι δεν αγωνίστηκε μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλους τους κρατούμενους στο 41 bis και, επιπλέον, για να αναπτύξει αλληλεγγύη με τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές και τους επαναστάτες κρατούμενους σε όλο τον κόσμο. Και σε αυτούς τους έξι μήνες απεργίας, η αλληλεγγύη με τον Αλφρέντο εκφράστηκε στις φυλακές του μισού κόσμου, πρώτα και κύρια από συναδέλφους αναρχικούς και επαναστάτες κρατούμενους, οι οποίοι στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Χιλή, την Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία και τη Γερμανία αλληλέγγυοι και αγωνίστηκαν αναλαμβάνοντας με τη σειρά τους απεργίες πείνας, πραγματοποιώντας πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και νηστείες και δημοσιεύοντας δηλώσεις και αναλύσεις. Τέλος, μια αλληλεγγύη που, ιδιαίτερα στην Ιταλία, άλλοι κρατούμενοι – όχι μόνο φυλακισμένοι αναρχικοί και επαναστάτες – έχουν επίσης εκφράσει με πολλές μορφές.

Η αυταρχική στροφή, μια έκφραση του καπιταλισμού στη νεοφιλελεύθερη διαμόρφωσή του που βρίσκεται σήμερα σε κρίση, έχει δημιουργήσει και θα συνεχίσει να δημιουργεί ισχυρή καταστολή κατά των αναρχικών- μια καταστολή που – όπως έχουμε παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια – έχει εξαπλωθεί στις εκμεταλλευόμενες κοινωνικές συνιστώσες που υποφέρουν περισσότερο από την κοινωνική και οικολογική κρίση. Αλλά η προειδοποίηση που το ιταλικό κράτος σκόπευε να δώσει στο αναρχικό κίνημα στάλθηκε πίσω στον αποστολέα με αποφασιστικότητα και συνέπεια. Αυτοί οι έξι μήνες απεργίας πείνας απέτρεψαν την απομόνωση του Αλφρέντο και όλων των φυλακισμένων συντρόφων. Σε αυτούς τους μακρούς μήνες εκφράστηκε ένα κίνημα διεθνούς επαναστατικής αλληλεγγύης που – ακόμη και πριν από την 20ή Οκτωβρίου και, είμαστε σίγουροι, ακόμη και μετά από αυτή την 19η Απριλίου – μπόρεσε και θα μπορέσει να επιβεβαιώσει το νόημα και την προοπτική των ιδεών και των πρακτικών μας. Ένα κίνημα που, έχοντας αναπτυχθεί με συνέπεια από την αρχή της απεργίας πείνας μέχρι το πικρό τέλος, απορρίπτοντας ταυτόχρονα όλες τις υποθέσεις συμβιβασμού, θα συνεχίσει να αναπτύσσει τη συνείδηση της αλληλεγγύης.

ΤΟ ΝΑ ΞΕΧΝΆΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΏΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΎ ΠΟΛΈΜΟΥ ΣΗΜΑΊΝΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΆΜΕ ΤΟΝ ΊΔΙΟ ΤΟΝ ΠΌΛΕΜΟ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΉ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΟΝ ΑΛΦΡΈΝΤΟ ΚΟΣΠΊΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΈΝΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΎΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΆΤΕΣ.

20 Απριλίου 2023