Η εκλογική φυλακή
https://athens.indymedia.org/post/1625599/
10/06/2023 11:11 πμ.
Από το καλοκαίρι του ‘22, που αναμενόταν η προκήρυξη πρόωρων εκλογών, οι φυλακισμένοι είχαν αρχίσει να κουβεντιάζουν τι θα ψηφίσουν. Σχεδόν όλοι, αριστεροί και δεξιοί, μέχρι και φιλοχουντικοί, δήλωναν ανεπιφύλακτα ότι θα ψηφίσουν Τσίπρα και προέτρεπαν και τους άλλους, ελπίζοντας σε ευνοϊκά μέτρα για τους ίδιους τους φυλακισμένους και σίγουρα κρίνοντας τον Μητσοτάκη ως τον χειρότερο εχθρό τους που έχει κυβερνήσει το ελληνικό κράτος. Μετά την ψήφιση του νέου σωφρονιστικού, αυτή η τάση έγινε αδιάλλακτη. Ακόμα κι από εκείνους τους φυλακισμένους που έχουν προσωπικούς δεσμούς με τη ΝΔ, ελάχιστοι ήταν αποφασισμένοι να τη στηρίξουν. Ο ποινικός μηχανισμός του ελληνικού κράτους είναι μια σκληρή πελατειακή δομή, με βάση το εμπόριο των δικαιωμάτων από το σύνολο των κρατικών αρχών και οργάνων που μετέχουν σ’αυτόν. Η αιχμαλωσία εξασφαλίζει τη βασική συνθήκη της πρωταρχικής συσσώρευσης: τον αποκλεισμό από τα μέσα επιβίωσης και παρεπόμενα την εκμεταλλευτική εξάρτηση.
Εγώ ως αναρχικός έχω καθήκον να προτάσσω τη λαϊκή ισχύ ενάντια στο κράτος, τις αναθέσεις και γενικότερα την παθητικότητα, ενάντια σε κάθε εκμεταλλευτικό εκβιασμό. Το κάνω μέσα από την αγωνιστική πρακτική. Απευθυνόμενος στο κίνημα και μέσα από το κίνημα προέταξα την εκλογική απεργία (https://apatris.info/na-nomimopoiisoyme-ti-nea-kyvernisi-m/) Ωστόσο, αν και εξηγώ τους λόγους για τους οποίους αρνούμαστε τις εκλογές του καθεστώτος σε όποιον συγκρατούμενο ανοίγει πολιτικό διάλογο, δεν προτρέπω κανέναν να μην ψηφίσει. ´Οχι από καταδεκτική ηπιότητα στον κοινωνικό διάλογο. Δεν μπορώ να προτρέψω κανέναν να πράξει αντίθετα στα άμεσα συμφέροντά του, αν δεν έχω ταυτοχρόνως μια πρακτική πρόταση, όχι εξασφάλισης, αλλά αγώνα.
Μα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε πόλεμο στους πολιτικούς κρατούμενους; Βεβαίως. Πάραυτα, αν καλούσα με αυτά τα επιχειρήματα τους συγκρατούμενους να μην ψηφίσουν, θα παρουσίαζα τη διαπάλη επανάστασης-αντεπανάστασης σαν μια προσωπική υπόθεση με ιδιοτελή παράγωγα. Η αντιπαράταξη στο κράτος από επαναστατικές θέσεις γίνεται πρακτική στον βαθμό που ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες (όπως προσδιορίζονται στον διάλογο των ταξικά καταπιεζόμενων), κινητοποιώντας και διαμορφώνοντας νέες δυνάμεις.
Μια πρόταση αγώνα στη φυλακή ενάντια στην εθελοδουλεία υπάρχει μέσα από την ιστορία μας και είμαι σε θέση να τη διατυπώνω στο επίκαιρο: εξέγερση. Όμως, η εγκατάλειψη των μικρο-εναλλακτικών και ψευτο-εναλλακτικών της συμμετοχής στην καπιταλιστική αγορά (εκεί ανήκουν και οι εκλογές), γίνεται μεταδοτική όταν έχει έρεισμα σε μια έκδηλη μαχητική κοινότητα. Η εξεγερσιακή διάθεση στις ελληνικές φυλακές παραμένει κατεσταλμένη επί χρόνια. Οι αναρχικοί δεν έχουμε ριζώσει βάσεις αγώνα μέσα στον κόσμο της φυλακές -έχουμε προκαλέσει βαθειές συγχύσεις την προηγούμενη δεκαετία. Η κοινότητα των αιχμαλώτων του ταξικού πολέμου είναι αδύναμη στο σύνολο των παραμέτρων που τη διαμορφώνουν. Δεν είναι του παρόντος κειμένου αυτή η ιστορική πολιτική ανάλυση, παρότι πολλά σημεία της βρίσκονται στις καταγραφές του κινηματικού διαλόγου. Επιπλέον, οι φυλακισμένοι δεν αντιλαμβάνονται ότι έξω από τον τοίχο υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις αποφασισμένες να προβάλουν λαϊκή ισχύ απέναντι στο κράτος, ώστε να κάνουν πράξη την αλληλεγγύη εντός-εκτός. Υπάρχουν;
Κάποτε σε ένα συνέδριο για μια αναρχική εξεγερσιακή διεθνή, στην ιταλική επικράτεια, τη 2η μέρα έγιναν δύο παράλληλες συζητήσεις. Η μία ήταν για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση κι η άλλη, για τους αγώνες στις φυλακές. Επέλεξα να παρακολουθήσω τη δεύτερη συζήτηση, που αφορούσε σ’ένα πρακτικό πεδίο της ταξικής πάλης κι όχι την πρώτη, την πιο αφηρημένη. Κάποιοι σύντροφοι αναφέρθηκαν στην πρόσφατη κινητοποίηση σε μια φυλακή, που είχε χτυπηθεί στρατιωτικά και οι συμμετέχοντες είχαν βασανιστεί από τους δεσμοφύλακες. Κατόπιν, οι φυλακισμένοι είχαν ζητήσει από τους αναρχικούς να κάνουν αντίποινα. Τότε οι σύντροφοι συζήτησαν αν είναι σωστό από αναρχική επαναστατική σκοπιά να δράσουν για κάποιους “άλλους”. Αποφάσισαν ότι έχουν ευθύνη αλληλεγγύης να πράξουν. Ανατινάχθηκαν σπίτια δεσμοφυλάκων. Η συζήτηση ανοίχτηκε στο συνέδριο.
Από τη θέση αντίστασης που κρατάω, χωρίς να διεκδικώ ούτε την αποκλειστικότητα ούτε την τελευταία πράξη της ιστορίας, σημειώνω ότι πριν τη ψήφιση των φυλακών τύπου Γ’ πρωτοσυστάθηκε η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας, για να απαντήσει προκαταβολικά πυροβολώντας τα γραφεία του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, η μακρά σιωπή των λαϊκών όπλων στρέφει στις κάλπες όσους ακόμα μπορούν να προσδοκούν τα ψίχουλα και τα δολώματα των αφεντικών (όπως ο νόμος Παρασκευόπουλου, που φόρτωσε με ολόκληρες ποινές τους περισσότερους απ’όσους τον χρησιμοποίησαν). Οι φυλακισμένοι αντιλαμβάνονται τον πραγματικό συσχετισμό ισχύος σε άμεσο χρόνο. Το ποιητικό ύφος και η δημιουργική ονοματολογία που αναβαθμίζει εξωπραγματικά το επίπεδο οργάνωσής μας, τις τακτικές, τα μέσα και κατά βάθος το έλλειμα αποφασιστικότητας, δεν αποπλανούν τα υποκείμενα που βιώνουν τη θεσμική αιχμαλωσία. Μόνο οι ιδεολογικά ακραιφνείς αστοί και λίγοι ρατσιστές αρνούνται την ιδεαλιστική συνέπεια και ανωτερότητα της αναρχικής κοινωνικής πρότασης, αντιτάσσοντας τα κανιβαλικά ιδεολογικά αξιώματα του Τόμας Χομπς. Οι ουτοπίες όμως, είναι ανεπαρκείς για την πυροδότηση της πάλης. Η άμεση δράση, δηλαδή η γείωση του σκοπού στο εδώ και τώρα, ανοίγει χώρο, δείχνει δρόμο, επιφέρει ριζικές αλλαγές, εμπνέει. Πρακτική παρέμβαση στον ταξικό ανταγωνισμό με όρους αυτόνομης προλεταριακής-κοινωνικής ισχύος (όχι αφαιρετικά “προπαγάνδα μέσα από τη δράση”). Αυτονομία που πηγάζει και καλλιεργείται από τη συνέπεια στον επαναστατικό σκοπό, που αρτιώνει την υποκειμενικότητά της αντικειμενικά, δηλαδή πρακτικά μέσα στην ταξικο-πολιτική διαπάλη, με την ένοπλη πρακτική. Α και Ω του αναρχισμού, ανταγωνιστικά στον κρατισμό και τις σοσιαλδημοκρατίες του.
Η συστημική φυλακή
Το παραπάνω σημείωμα γράφτηκε μια βδομάδα πριν τις εκλογές, με χρονοδιάγραμμα να δημοσιευτεί αμέσως μετά, ώστε να μην θεωρηθεί υπόρρητη στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ, αναιρετική για το κείμενό μου για τις εκλογές (https://apatris.info/na-nomimopoiisoyme-ti-nea-kyvernisi-m/ ). Τα εκλογικά αποτελέσματα επιβεβαίωσαν την επεκφραζόμενη τάση: στη φυλακή Δομοκού πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, με 70+%, στον Κορυδαλό με 80+% και δεύτερη η αποχή (που στην επικράτεια πλειοψηφεί)
Τώρα που ο βασιλιάς είναι ξεβράκωτος από ρεφορμιστικά δολώματα κι ο πατροπαράδοτος ελληνικός φασισμός μοστράρει τη μαλαπέρδα του και τα ματοβαμένα δόντια του, ανακοινώνοντας ήδη στα επινίκεια που θα ορμήξει πάλι αύριο το πρωί (πανεπιστήμια, “εγκληματικότητα¨, μετανάστες, πραγματικοί μισθοί), σχόλασαν οι τακτικίστικες επιφάσεις και μαζί το αστείο των “οργανωτικών βημάτων” ως πρόφαση εγκατάλειψης του ανταρτισμού. Ξεβράκωτοι κι εμείς, γυμνά σώματα, άοπλα. Γυμνή αλήθεια. Ωραία, η αναπόφευκτη σύγκρουση θα είναι άγρια.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Φυλακή Δομοκού