Τοποθέτηση του Γιάννη Μιχαηλίδη σχετικά με τον αγώνα για την αποφυλάκιση του
https://athens.indymedia.org/post/1626811/
02/10/2023 5:27 μμ.
Εισαγωγή
Καθώς απολαμβάνω ξανά την ελευθερία μου, που κατακτήθηκε μέσω της δεύτερης απεργίας πείνας και δίψας, αναλογίζομαι το περίπλοκο ιστορικό μωσαϊκό που όχι μόνο διαμόρφωσε τις προσωπικές μου επιλογές αλλά και ύφανε τον συλλογικό αγώνα ενάντια στο σύμπλεγμα κράτους – καπιταλισμού. Οι απεργίες πείνας, μακριά από το να αποτελούν μοναχικές πράξεις διεκδίκησης, ήταν αντιθέτως κομμάτι του κοινωνικού ανταγωνισμού εντός των σύνθετων δυναμικών που διαμορφώνονται στην Ελλάδα και στο παγκόσμιο τοπίο, καθώς η επίθεση των κυρίαρχων δυνάμεων βαθαίνει.
Το σκηνικό στο οποίο εκτυλίχθηκαν αυτές οι απεργίες πείνας χαρακτηρίζεται από βαθιές παγκόσμιες προκλήσεις, όπου η αρπάγη του καπιταλισμού έχει οδηγήσει σε μια ανησυχητική συγκέντρωση πλούτου άρα και εξουσίας στα χέρια λίγων και εκλεκτών. Εν τω μεταξύ, η συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας ζει υπό ακραία φτώχεια, συντετριμμένη υπό το βάρος της βιομηχανικής παραγωγής και την αδιάκοπη επιδίωξη του κέρδους από τις εταιρείες. Παράλληλα, η αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων έχει φέρει τον πλανήτη επικίνδυνα κοντά στο χείλος της μη αναστρέψιμης κλιματικής αλλαγής και έχει προκαλέσει ένα πρωτοφανές φαινόμενο μαζικής εξαφάνισης ειδών.
Σε αυτό το πλέγμα εξουσίας, τα κράτη, είτε δυτικά είτε ανατολικά, επιβάλλουν την εξουσία τους διεκδικώντας το μονοπώλιο της βίας. Εξαφανίζουν απροκάλυπτα ολόκληρους πληθυσμούς με υπερσύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής ή χρησιμοποιούν πιο διακριτικές τακτικές, όπως η οπλοποίηση της πείνας με τη συστηματική διάλυση ζωτικών υποδομών σε περιοχές που μαστίζονται από συγκρούσεις. Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού λόγω των πυρηνικών οπλοστασίων, έτοιμων να τον αφανίσουν σε μια στιγμή. Απογυμνώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα, αποκαλύπτονται οι πραγματικοί φορείς του τρόμου – τα κράτη.
Σε αυτές τις συνθήκες, καθώς αναστοχάζομαι πάνω στη μάχη για την προσωπική μου ελευθερία, αναγνωρίζω τον συσχετισμό της με τον ευρύτερο αγώνα από τον οποίο η παρατεταμένη φυλάκισή μου με είχε προσωρινά απομακρύνει. Αυτό δεν αποσκοπεί στην πρόκληση συμπάθειας ή τη θυματοποίηση- μάλλον, είναι μια δήλωση της ταυτότητάς μου ως ενεργού κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου: Θεωρώ τη φυλάκισή μου ως μία μόνο πτυχή της ανελέητης επίθεσης που εξαπολύουν το κράτος και το κεφάλαιο εναντίον όσων αμφισβητούν συνειδητά την εξουσία τους. Επομένως, απηύθυνα μια πρόσκληση να επανασυσχετίσουμε τη σύνδεση μεταξύ του αγώνα για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αναρχικών και των βασικών ιδεωδών που πυροδότησαν την αντίστασή τους και οδήγησαν στη φυλάκισή τους. Κάλεσα σε μια σχέση που θα εδράζεται στην επαναστατική αλληλεγγύη, που θα βασίζεται σε κοινές στοχεύσεις και σε έναν συλλογικό αγώνα που θα περιλαμβάνει ποικίλες διαστάσεις. Αυτή η σύνδεση ενώνει άτομα που αντιμετωπίζουν διαφορετικές συνθήκες αλλά συγκλίνουν σε έναν κοινό σκοπό, καλλιεργώντας μια συλλογική δύναμη που υπερβαίνει τους προσωπικούς αγώνες.
1: Στα κολαστήρια της αδικίας
Εντός των ναών της θεσμισμένης αδικίας που χαρακτηρίζει το σωφρονιστικό σύστημα, ξεκίνησε μία μακρά διαδρομή που τελικά θα κορυφωνόταν με δύο δύσκολες απεργίες πείνας. Οι απεργίες αυτές δεν είχαν ως αποκλειστικό κίνητρο μόνο την προσωπική αναζήτηση δικαίωσης, αλλά και την ανάγκη για αποκάλυψη της διάχυτης διαφθοράς και αυθαιρεσίας που ενυπάρχει στα θεμέλια του δικαστικού συστήματος. Η δοκιμασία μου ξεκίνησε το 2011, όταν αντιμετώπισα ένταλμα σύλληψης σε σχέση με την υπόθεση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Η συγκεκριμένη δίωξη κατέρρευσε αργότερα, με αποτέλεσμα την αθώωσή μου λόγω της απουσίας σαφούς σύνδεσης μεταξύ εμού και των κατηγοριών.Ακολούθησαν δύο χρόνια φυγής, που σημαδεύτηκαν από επιλογές που τελικά με οδήγησαν στην πύλη της φυλακής. Μια δεκαετής διάρκεια φυλάκισης δέσποζε πάνω μου, επηρεάζοντας τις αποφάσεις μου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η εκδικητικότητα του κράτους ήταν πάντα αισθητή. Οι σύντροφοί μου και εγώ υπεστήκαμε άγρια αστυνομική βία όταν συλληφθήκαμε στη ληστεία τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης, ένα περιστατικό που έμεινε αόρατο στα μάτια της ελληνικής δικαιοσύνης. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης τότε επέλεξε μία ασυνήθιστα προκλητική στάση, δημοσιεύοντας φωτογραφίες των κακοποιημένων προσώπων μας.
Σύντομα ακολούθησαν αλλεπάλληλες προφυλακίσεις δύο εκ των οποίων συνδέονταν με τις δραστηριότητες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Οι φάκελοι της υπόθεσης έφεραν το όνομά μου ως συμμετέχοντα σε πράξεις με τις οποίες δεν είχα καμία σχέση, χωρίς κανένα στοιχείο ή μαρτυρία που να με συνέδεε με τις κατηγορίες.
Αποκορύφωμα αυτής της δικαστικής αυθαιρεσίας ήταν η καταδίκη μου σε επιπλέον 11 χρόνια φυλάκισης για κατοχή φυσιγγίων, παρά το γεγονός ότι αυτά ανακαλύφθηκαν στο σπίτι ενός συντρόφου, ο οποίος δήλωσε στο δικαστήριο ότι του ανήκαν. Σε μια σουρεαλιστική δίκη παρωδία, καταδικαστήκαμε ότι κατείχαμε τα φυσίγγια συλλογικά με σκοπό να ασκήσουμε ο καθένας ξεχωριστά “ατομική τρομοκρατία”, βάσει υποτιθέμενων προθέσεων. Είναι αξιοσημείωτο ότι η υπόθεση αυτή, γεμάτη παραλογισμό, αποτελεί τη μοναδική εφαρμογή του νόμου περί ατομικής τρομοκρατίας στην ελληνική δικαστική ιστορία. Το γεγονός ότι ο Άρειος Πάγος επικύρωσε αυτή την πρωτοφανή φάρσα αποτελεί απόδειξη του βαθμού στον οποίο η λεγόμενη “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη είναι μπλεγμένη στην κομματική πολιτική και τις κυβερνητικές οδηγίες, εκμεταλλευόμενη σταθερά τη διαχείριση της ανέλιξης των δικαστών για να χειραγωγεί και να ελέγχει την έκβαση των δικών.Ενώ κόντευα να τελειώσω την ποινή μου, το 2019, ανασύρεται από το συρτάρι μια δίωξη για υποτιθέμενη εξέγερση στον Κορυδαλλό, εναντίον πολλών συντρόφων συμπεριλαμβανομένου και εμού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μου κοπούν οι άδειες, και συνακόλουθα να στερηθώ τη δυνατότητα να βρίσκομαι σε αγροτική φυλακή. Καθώς ήταν προφανές ότι το προσδόκιμο της φυλάκισης μου ήταν πλέον πολύ παραπάνω από το αναμενόμενο, επέλεξα να αποδράσω, επιλογή που αργότερα το κράτος, μετά τη σύλληψη μου το Γενάρη του 2020, θα εκδικούνταν σκληρά.
Από τις 29 Δεκεμβρίου 2021, είχα συμπληρώσει τα 3/5 της συγχωνευμένης μου ποινής των 20 ετών, συν τα 2/5 της ποινής για την απόδρασή, δηλαδή συνολικά 8 χρόνια και 3 μήνες πραγματικής ποινής. Η γραμματεία της φυλακής με κάλεσε να υπογράψω αίτηση για αποφυλάκιση υπό όρους, όπως ορίζει ο νόμος. Ωστόσο, αυτή η φαινομενικά απλή διαδικασία με εισήγαγε σε ένα ακόμη κεφάλαιο της κρατικής εκδικητικότητας, που χαρακτηρίζεται από την άρνηση της αναστολής. Αυτή τη φορά, θεωρήθηκα δυνητικά επικίνδυνος, μια γελοία πρόφαση για τη συνέχιση της φυλάκισης, η οποία βασίστηκε στην αυθαίρετη πεποίθηση ότι δεν είχε παρέλθει επαρκής χρόνος για την “επανένταξη” και τον υποτιθέμενο σωφρονισμό μου. Αυτό το γελοίο επιχείρημα, ένα επιχείρημα που προσκρούει στην ίδια τη λογική καθώς όσο περισσότερο μένει κανείς εντός, τόσο δυσκολότερη καθίσταται και η επανένταξή του, χρησιμοποιείται κατ’ επανάληψιν, ακρωτηριάζοντας τις ζωές αμέτρητων κρατουμένων.
Την ίδια στιγμή που όσοι έχουν την οικονομική επιφάνεια ή τις κατάλληλες γνωριμίες επωφελούνται από πρόωρες αποφυλακίσεις και αναστολές ποινών, εκείνοι που αποφασίζουν με αξιοπρέπεια να εξεγερθούν ή να δραπετεύσουν, χαρακτηρίζονται ως απείθαρχοι και στερούνται μετά την ολοκλήρωση της ποινής τους το δικαίωμα στην ελευθερία, με αστεία προσχήματα. Αυτό αποτελεί μόνο ένα παράδειγμα του πώς οι υπάλληλοι του συστήματος χειρίζονται το νόμο, καθώς όσοι χρησιμοποιούν αυτά τα νομικά παράθυρα εναντίον μας, συχνά φτάνουν σε υψηλές θέσεις, χτίζοντας τις καριέρες τους στις πλάτες ευάλωτων κρατουμένων που καταδικάζονται σε μακροχρόνιες ποινές. Αυτή η ανισότητα αναδεικνύεται προκλητικά στα “δικά τους παιδιά”, τα οποία επωφελούνται από την επιείκεια του συστήματος, εξασφαλίζοντας την αποφυλάκισή τους ή ακόμη και αποφεύγοντας την φυλάκιση εντελώς.
Προκλητικό παράδειγμα, η περίπτωση του Κορκονέα, του αστυνομικού που ευθύνεται για τον φόνο του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το δικαστικό σύστημα βιάστηκε να εξασφαλίσει την πρόωρη αποφυλάκισή του. Τέτοια ειδική μεταχείριση επεφύλασσαν και σε αστυνομικούς που σκόπιμα σκότωσαν τον Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα και στους δεσμοφύλακες που βασανίσανε μέχρι θανάτου τον Ιλίρ Καρέλι οι οποίοι αθωώθηκαν.
2: Η απεργία πείνας ως βίωμα και ως όπλο
Η απόφασή να ξεκινήσω απεργία πείνας ήταν μια βαθιά προσωπική και συναισθηματικά φορτισμένη επιλογή. Δεν ήταν μια απόφαση που ελήφθη ελαφρά τη καρδία, αλλά μια απόφαση που προέκυψε από μια βαθιά λαχτάρα για τη χαμένη μου ελευθερία και μια ακλόνητη θέληση να αναδείξω τη συστημική αδικία με τρόπο που θα είχε τη βαθύτερη δυνατή κοινωνική απήχηση.
Στον πυρήνα της, η απεργία πείνας ξεπερνά την απλή διαμαρτυρία- γίνεται μια ανεξίτηλη εμπειρία. Είναι ένα μέσο που μετατρέπει τη δοκιμασία σε βίωμα, σε φέρνει πιο κοντά σε εκείνους που υπομένουν την πείνα καθημερινά. Καθώς αγκάλιασα οικειοθελώς την πείνα, δημιουργήθηκε μέσα μου μια σύνδεση μεταξύ της στέρησής μου και του πόνου αμέτρητων ατόμων παγκοσμίως που παλεύουν για την αναζήτηση τροφής.
Αυτό το συναίσθημα δεν αφορά μόνο την ανθρώπινη πείνα- επεκτείνεται και στην πείνα των ζώων που εκδιώχθηκαν βίαια από τη γη, τα σπίτια και τα μέσα διαβίωσής τους, τα οποία καταλαμβάνονται και εξαντλούνται από τον επεκτατικό μηχανισμό της εκβιομηχάνισης. Η πράξη της απεργίας πείνας μπορεί να βιωθεί ως μια κατάσταση σύνδεσης με αυτές τις στερημένες ψυχές, ανθρώπινες και ζωικές, που υποφέρουν υπό το βάρος της οικολογικής καταστροφής και της καπιταλιστικής απληστίας.
Πέρα από τη σωματική δοκιμασία της πείνας, η απεργία πείνας έχει βαθύτατο συμβολικό βάρος. Χρησιμεύει ως δίαυλος για την έκφραση της βαθιά ριζωμένης απογοήτευσης και του θυμού που έχουν συσσωρευτεί με τα χρόνια της φυλάκισης, των αυθαίρετων ενεργειών και της επικρατούσας αδικίας. Είναι μια ωμή, ακατέργαστη κραυγή ενάντια σε ένα σύστημα που έχει κηρύξει τον πόλεμο στις αρχές της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.
Κατά την άποψή μου, η απεργία πείνας δεν είναι μόνο ένας αγώνας για προσωπική ελευθερία- αποτελεί μια παθιασμένη έκκληση για δράση. Αποτελεί μια έντονη υπενθύμιση ότι ο αγώνας για δικαιοσύνη, ισότητα και διάλυση του χρυσού κλουβιού του βιομηχανικού πολιτισμού, απαιτεί μια συναισθηματική και έντονα προσωπική προσπάθεια για όλους μας. Είναι μια έκκληση να ενωθούμε, να σφυρηλατήσουμε μια ενστικτώδη σύνδεση με το κοινό πάθος και τις προσδοκίες που μας συνδέουν σε αυτή τη συνεχιζόμενη μάχη.
Το βίωμα της απεργίας πείνας αντιπροσωπεύει μια πράξη προσωπικής εξέγερσης, που είχε τις ρίζες της στην πεποίθηση ότι η κατάσταση φυλάκισής μου δεν ήταν αποκλειστικά δική μου, αλλά μέρος μιας ευρύτερης επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου εναντίον όλων εκείνων που τολμούν να αντισταθούν. Ήταν ένα συναισθηματικό ταξίδι, και ελπίζω να χρησιμεύσει ως σημείο συσπείρωσης για τον ευρύτερο αγώνα, ενώνοντας μας στην αδιάκοπη επιδίωξη της ελευθερίας.
3: Το χρονικό της πρώτης απεργίας πείνας
Μια από τις πιο αξιοσημείωτες πτυχές της απεργίας πείνας ήταν το κύμα υποστήριξης που προκάλεσε. Κατά τη διάρκεια της πρώτης απεργίας πείνας, η ανταπόκριση από συντρόφους και όχι μόνο, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλο τον κόσμο, ήταν αναπάντεχη. Ήταν μια απόδειξη της τεράστιας δύναμης της αλληλεγγύης και της κοινής μας επιθυμίας να αμφισβητήσουμε το σύστημα. Καθώς ξεκινούσα αυτή την εξαντλητική πορεία, ένιωσα να σφυρηλατείται μια βαθιά σύνδεση με εκείνους που στάθηκαν δίπλα μου σε αυτή την πράξη αντίστασης και ότι το μήνυμα που εξέπεμψα θα είχε μακροπρόθεσμες επιδράσεις που πιθανότατα δεν θα φανούν στο παρόν ή στο άμεσο μέλλον.
Εντός των τειχών, το να βλέπω τόσους πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες να υπομένουν την ίδια πείνα στην επιδίωξη της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, ήταν βαθιά ενθαρρυντικό. Αυτή η συλλογική δράση λειτούργησε ως μια ισχυρή υπενθύμιση των άρρηκτων δεσμών που μας ενώνουν στον αγώνα μας ενάντια στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου.
Ωστόσο, η αντίδραση του κράτους απέχει πολύ από αυτό που θα περίμενε κανείς μπροστά σε μια τόσο εκτεταμένη αλληλεγγύη. Αντί να ανταποκριθεί στα αιτήματά μας για να μειώσει το πολιτικό και κοινωνικό κόστος, το κράτος επέλεξε να απορρίψει τις αιτήσεις μου για αναστολή, επιδιώκοντας να με κρατήσει φυλακισμένο. Παράλληλα, το δικαστικό τσίρκο, άρχισε να απελευθερώνει άτομα που είχαν καταδικαστεί για ειδεχθή εγκλήματα, συμπεριλαμβανομένων βιαστών και του μοναδικού εκ των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου, ενώ εγώ συνέχιζα την απεργία πείνας για την ελευθερία μου.
Εν μέσω αυτών των ανησυχητικών εξελίξεων, η απεργία πείνας πήρε μια νέα διάσταση. Δεν ήταν πλέον απλώς ένας προσωπικός αγώνας για ελευθερία- είχε μετατραπεί σε συμβολική αντίσταση ενάντια σε ένα σύστημα που έδινε προτεραιότητα στην απελευθέρωση δολοφόνων έναντι της απελευθέρωσης όσων τολμούσαν να αντιπαρατεθούν με την εξουσία του. Έγινε μια ισχυρή υπενθύμιση των αδικιών που διαιωνίζονται από το κράτος και μια επείγουσα έκκληση για αλλαγή.
Η δικαιοσύνη του δρόμου, που απονεμήθηκε από εκείνους που αρνήθηκαν να ξεχάσουν και απαίτησαν δικαίωση για τα θύματα της αστυνομικής βίας, αναδείχθηκε σε ισχυρή δύναμη για την απόδοση ευθυνών. Χρησίμευσε ως υπενθύμιση ότι ο αγώνας για δικαιοσύνη επεκτείνεται πέρα από τα όρια της δικαστικής αίθουσας και διαχέεται στους δρόμους, όπου η μνήμη όσων χάθηκαν από την κρατική βία παραμένει ζωντανή.
Εκείνες τις στιγμές, η απεργία πείνας συμβόλιζε όχι μόνο μια προσωπική αναζήτηση για ελευθερία αλλά και ένα συλλογικό αίτημα για δικαιοσύνη. Είχε αποκτήσει απήχηση ως ένα κάλεσμα σε δράση, και έδειξε ότι σε αυτόν τον κόσμο, η πραγματική δικαιοσύνη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω του συλλογικού μας αγώνα. Είχε ήδη γίνει μια ηχηρή συλλογική πολιτική πράξη που συντονίζεται με την ιστορία μας και τον συνεχιζόμενο αγώνα μας. Ήταν μια απόδειξη του αδάμαστου πνεύματος εκείνων που αρνήθηκαν να ξεχάσουν, που επέμειναν στην προσπάθειά τους για δικαιοσύνη και που σήκωσαν στους ώμους τους το βάρος της κοινής μας ιστορίας.
4: Η απόφαση για την αναστολή της απεργίας πείνας
Σε αυτό το κείμενο οφείλω να καταθέσω την αυτοκριτική μου για την κρίσιμη στιγμή που πήρα την επίπονη απόφαση να αναστείλω την απεργία πείνας. Η επιλογή αυτή είχε βαθιές συνέπειες, όχι μόνο για μένα προσωπικά, αλλά και για το ευρύτερο κίνημα λόγω του μηνύματος ήττας που μετέδιδε. Είναι επιτακτική ανάγκη να εμβαθύνω στις συνθήκες και τα κίνητρα που οδήγησαν σε αυτή την εσφαλμένη απόφαση.
Η αναστολή της απεργίας πείνας προκλήθηκε από μια σειρά μη ρεαλιστικών υποσχέσεων που δόθηκαν από κρατικούς αξιωματούχους. Η δέσμευσή τους εξαρτιόταν από την προϋπόθεση ότι η συμφωνία θα παρέμενε εμπιστευτική, και εγώ, ίσως αφελώς, υπέθεσα ότι θα τηρούσαν από την πλευρά τους την συμφωνία για να αποφύγουν τη δημόσια έκθεση. Αυτή η εσφαλμένη κρίση επηρεάστηκε, εν μέρει, από την απομόνωσή μου υπό το ειδικό καθεστώς κράτησης, το οποίο διέκοψε τις σχέσεις μου με στενούς συντρόφους – εκείνους που διέθεταν τόσο τη γνώση των γεγονότων όσο και την πολιτική οξυδέρκεια για να αναγνωρίσουν την παγίδα που είχε στηθεί.
Σε εκείνη τη συγκεκριμένη συγκυρία, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα σημαντικό δίλημμα. Είχα δεχτεί απρόθυμα μια προσφορά από τις κρατικές αρχές, θεωρώντας ότι ήταν η σοφότερη επιλογή εκείνη τη στιγμή. Ωστόσο, κοιτάζοντας πίσω, δεν μπορώ να εξηγήσω πλήρως το σκεπτικό πίσω από την απόφασή μου και τι με ανάγκασε να ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι.
Αρκετοί παράγοντες έπαιξαν ρόλο σε αυτή την απόφαση. Πρώτον, οι σκληρές και εξαντλητικές συνθήκες στο πλαίσιο της απεργίας πείνας με είχαν επηρεάσει πάρα πολύ. Η σωματική και συναισθηματική καταπόνηση ήταν συντριπτική και είχα αρχίσει να αμφιβάλλω τόσο για την ορθότητα της δικής μου κρίσης, αλλά και για την ικανότητα του κινήματος να συνεχίσει να υποστηρίζει αυτόν τον αγώνα, ιδίως κατά την περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών. Δεύτερον, μου είχαν δώσει ψεύτικες ελπίδες κυβερνητικοί αξιωματούχοι και ο δικαστικός του Ανώτατου Δικαστηρίου που λειτουργούσε ως κρίσιμος σύνδεσμος μεταξύ του δικαστικού σώματος και της κυβέρνησης, και αυτό αναμφίβολα επηρέασε την επιλογή μου. Η κενή υπόσχεση ενός ευνοϊκού αποτελέσματος ασκούσε σημαντική επιρροή υπό αυτές τις συνθήκες.
Ωστόσο, είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσω ότι η απόφασή μου εκτεινόταν πέρα από τις προσωπικές συνέπειες που επωμίστηκα εγώ. Η απεργία πείνας ήταν μια συλλογική προσπάθεια και οποιοδήποτε αποτέλεσμα, είτε θετικό είτε αρνητικό, ήταν κάτι που έπρεπε να μοιραστώ με το ευρύτερο κίνημα αλληλεγγύης που είχε δημιουργηθεί. Επιπλέον, αισθάνθηκα μια βαθιά ευθύνη να καταγραφεί αυτή η έκβαση στη συλλογική μνήμη για τους μελλοντικούς αγώνες.
Ορισμένες κριτικές -που δικαίως ασκήθηκαν εκείνη την περίοδο- υποστήριζαν ότι η απεργία πείνας δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε ξεκινήσει εξ’ αρχής, όμως η πεποίθησή μου είναι πως ήταν ένα αναγκαίο βήμα. Ήταν ζωτικής σημασίας να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα των αγώνων των κρατουμένων και να αντισταθούμε στις απαιτήσεις των δικαστών για δηλώσεις μετανοίας. Ομολογουμένως, υπήρξαν τραγικά λάθη στην επιλογή της χρονικής στιγμής και έλλειψη σωστού νομικού σχεδιασμού από την πλευρά μου, τα οποία συνέβαλαν στις δυσμενείς συνθήκες που οδήγησαν τελικά στην αναστολή της απεργίας μου.
Παρά το δυσχερές αποτέλεσμα, η απεργία πείνας αυτή κατάφερε να ενώσει και να κινητοποιήσει το ευρύτερο κίνημά μας. Στάθηκε ως απόδειξη της ανθεκτικότητάς μας, ακόμη και μπροστά σε δύσκολες κοινωνικές συνθήκες. Η απεργία πείνας αποκάλυψε επίσης τις κραυγαλέες αντιφάσεις μέσα στο σύστημα “δικαιοσύνης”. Επιπλέον, η αναρχική κοινότητα επέδειξε αξιοσημείωτη αλληλεγγύη μέσα από τις δράσεις υποστήριξης.
5: Το ιντερλούδιο μεταξύ δύο απεργιών πείνας
Η περίοδος μεταξύ της αναστολής της πρώτης απεργίας πείνας και των γεγονότων που συνέβησαν και οδήγησαν στην απόφασή μου να ξεκινήσω μια δεύτερη απεργία πείνας ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Πολύ σύντομα, έγινε οδυνηρά προφανές ότι οι υποσχέσεις των κρατικών αξιωματούχων δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κενά λόγια.
Εν τω μεταξύ, στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο απεργιών πείνας, εκτυλίχθηκαν και άλλα οδυνηρά περιστατικά που υπογράμμισαν ακόμη περισσότερο τη διάχυτη αδικία του δικαστικού συστήματος. Ο σύντροφος Κώστας Δημαλέξης συνελήφθη και φυλακίστηκε κατηγορούμενος ότι συμμετείχε σε μια δράση αλληλεγγύης με την απεργία πείνας μου. Αυτή η σύλληψη έγινε χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία που να τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς των διωκτικών μηχανισμών, αποκαλύπτοντας τον αυθαίρετο χαρακτήρα των ενεργειών επιβολής του νόμου. Η σύλληψη αυτή που συνοδεύτηκε από περικύκλωση και εισβολή των μπάτσων στα κατειλημμένα προσφυγικά, συσπείρωσε αρκετά αλληλέγγυα συντρόφια που έδωσαν μια μάχη αξιοπρέπειας απέναντι στην καταστολή.
Επιπλέον, έλαβε χώρα και η εν ψυχρώ δολοφονία ενός ακόμα 15χρονου νεαρού Ρομά, του Κώστα Φραγκούλη, από την αστυνομία, αλλά είχε πλέον γίνει αυτονόητο, ότι κανείς δεν θα λογοδοτούσε ή δεν θα αντιμετώπιζε φυλάκιση για αυτή την απώλεια ζωής. Ήταν άλλη μια έντονη υπενθύμιση της ατιμωρησίας που απολαμβάνουν οι μπάτσοι. Παρά το ανησυχητικό αυτό γεγονός, τα αντανακλαστικά από την πλευρά του κινήματος μας στη δολοφονία αυτή παρέμειναν απογοητευτικά υποτονικά, δείχνοντας τη δύσκολη μάχη που έπρεπε να δοθεί για την αντιμετώπιση των συστημικών αδικιών. Ακολούθησε το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, όπου ξανά η αυτοαποκαλούμενη δικαιοσύνη, με μπροστάρηδες τα ίδια πρόσωπα που είχαν μεσολαβήσει και στην εξαπάτησή μου, δεν άσκησε καμία δίωξη στα στελέχη της εταιρείας και τους αρμόδιους πολιτικούς που ήταν υπεύθυνοι για την απώλεια δεκάδων ζωών. Αυτό το συμβάν όμως, πέτυχε να κατεβάσει τον κόσμο ξανά στο δρόμο.
Παράλληλα, εγώ παρέμεινα στην ίδια κατάσταση για άλλο ένα χρόνο, περιμένοντας στωικά τις προειλημμένες αποφάσεις των δικαστικών συμβουλίων που καθυστερούσαν ανεξήγητα. Μέχρι τον Δεκέμβριο, θα έπρεπε να είχα ξεκινήσει εκ νέου απεργία πείνας, αλλά το πλήγμα στην αξιοπιστία μου, σε συνδυασμό με τη συνειδητοποίηση ότι είχα πέσει στην κρατική παγίδα, με οδήγησαν στην απόφαση να περιμένω κάποιες νομικές εξελίξεις που ίσως καθιστούσαν το δρόμο μου πιο βατό, όπως η παραγραφή της στημένης υπόθεσης για την εξέγερση στον Κορυδαλλό.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καταβλήθηκε κάθε δυνατή προσπάθεια για να μου αφαιρεθεί κάθε νόμιμο δικαίωμα σε άδειες, εκπαιδευτικές ή τακτικές που θα μπορούσαν να ανοίξουν το δρόμο για την ενδεχόμενη αποφυλάκισή μου. Τα δικαστήρια ζητούσαν εμμέσως δηλώσεις νομιμοφροσύνης, προκαλώντας με να απαντήσω αν η ιδεολογία μου μου επέτρεπε να μην παραβιάσω ποτέ ξανά τον νόμο. Ουσιαστικά, απαίτησαν την παραίτηση από τις αρχές μου, τις ιδέες μου και τις προσωπικές μου σχέσεις ως προϋπόθεση για την πιθανή αποφυλάκισή μου.
Στη συνέχεια, η κρατική αφήγηση μετατοπίζεται στη μεταφορά μου στις φυλακές Κορυδαλλού για εκπαιδευτικούς σκοπούς, μια κίνηση που εκκρεμούσε για πάνω από τρία χρόνια. Συμπτωματικά, καθώς ενημέρωνα τους στενούς μου συντρόφους για την πρόθεσή μου να ξεκινήσω μια νέα απεργία πείνας ενώ βρισκόμουν στις φυλακές Μαλανδρίνου, ανακοινώθηκε ξαφνικά η μεταγωγή μου, οδηγώντας σε αναβολή των σχεδίων μου για απεργία πείνας. Με την επακόλουθη απόρριψη της εκπαιδευτικής μου άδειας λόγω της υποτιθέμενης σύντομης παραμονής μου στις φυλακές Κορυδαλλού, βρέθηκα να μην έχω άλλη επιλογή από το να ξεκινήσω εκ νέου την απεργία πείνας. Εν τέλει ακολούθησε μια νέα σειρά υποσχέσεων που με απέτρεψαν προσωρινά από την ανακοίνωση της απεργίας πείνας.
Καθώς άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με το κράτος, γρήγορα έγινε φανερό ότι οι προθέσεις τους δεν αφορούσαν τόσο την αντιμετώπιση των δίκαιων αιτημάτων της απεργίας πείνας μου όσο την εξαπάτησή μου. Με δελέασαν με παραχωρήσεις, όπως η υπόσχεση μιας άδειας, για να αναβάλουν αργότερα την εφαρμογή της, αποκαλύπτοντας την έλλειψη ειλικρίνειας.
Ωστόσο, υπό το πρίσμα της μεταχείρισης που συνέχισα να δέχομαι και των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων που δόθηκαν επανειλημμένα, η απεργία πείνας ανακοινώθηκε. Ένιωθα μια εκρηκτική ανάγκη να δραστηριοποιηθώ πολιτικά και να εκθέσω τη συμπαιγνία της κυβέρνησης με ένα αυτοαποκαλούμενο σύστημα δικαιοσύνης, παρόλο που ήξερα ότι ο λόγος μου θα μπορούσε να αμφισβητηθεί. Η απεργία πείνας όμως, όχι μόνο θα έδινε έμφαση στο επίμαχο ζήτημα, αλλά και θα διέκρινε οριστικά την αλήθεια από το ψέμα.
6: Η νέα απεργία πείνας και η απεργία δίψας
Οπλισμένος με την επίπονα κερδισμένη γνώση από τις προηγούμενες εμπειρίες μου και αποφασισμένος να μην επαναλάβω τα ίδια λάθη, ξεκίνησα μια νέα απεργία πείνας με ακλόνητη αποφασιστικότητα που δεν άφηνε περιθώρια για υποχώρηση. Αυτή τη φορά, έκανα μόνο βήματα μπροστά και ούτε ένα βήμα πίσω, προκειμένου να επιτύχω τους στόχους μου. Κατανοώντας την πολυπλοκότητα και τις προκλήσεις μιας απεργίας πείνας, ήξερα ότι ο σχολαστικός σχεδιασμός και η στρατηγική ήταν υψίστης σημασίας. Σε αυτά τα πλαίσια, αποφάσισα να κλιμακώσω με απεργία δίψας, έχοντας πλήρη επίγνωση της αυξημένης δυσκολίας που θα ακολουθούσε.
Η απόφαση να συμπεριλάβω την απεργία δίψας δεν ήταν εύκολη, διότι αποτελεί μια ακραία εξαντλητική μορφή αγώνα. Η απεργία δίψας, μετά από τέσσερις ημέρες, μετατράπηκε σε έναν σκληρό αγώνα απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, καθώς ένιωθα το σάλιο μου να στεγνώνει, οδηγώντας με σε μια διαρκή κατάσταση ασφυξίας. Η επιμονή μου, υπήρξε συνυφασμένη με την πεποίθηση ότι ο άμεσος τερματισμός της απεργίας πείνας, είτε με κάποιο άμεσο υλικό κέρδος είτε με καταστροφή, ήταν η μόνη επιλογή. Στόχος ήταν να ολοκληρωθεί πριν από τις επερχόμενες δεύτερες εκλογές στην Ελλάδα, υποχρεώνοντας στρατηγικά το κυβερνών πολιτικό κόμμα να αναλογιστεί το πολιτικό κόστος των πράξεών του.
Θέλω να υπογραμμίσω στο σημείο αυτό, ότι αντιτίθεμαι σε μια οπτική, η οποία δίνει προτεραιότητα στην “αξία της ανθρώπινης ζωής” έναντι ενός αγώνα που μπορεί να προϋποθέτει τη διακινδύνευσή της. Μια ριζοσπαστική κριτική θεώρηση, υπολογίζει την αξία όλων των ζωών που χάνονται από την πείνα που προκαλεί η ερημοποίηση της εκβιομηχάνισης, ή τις ζωές που χάνονται σε διακρατικούς πολέμους, στα θαλάσσια σύνορα, σε εργατικά ατυχήματα ή στα χέρια της αστυνομίας. Ως εκ τούτου, υπό κάποιες συνθήκες, θεωρώ αναγκαιότητα να θέτουμε τη ζωή και την υγεία μας σε κίνδυνο στην προσπάθειά μας να συγκρουστούμε με αυτό το καταπιεστικό σύστημα, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών των φυλακών.Επομένως, η επιμονή σε αυτήν τη στρατηγική διαχείρισης της απεργίας πείνας και δίψας αποτελεί τον κεντρικό παράγοντα της επιτυχίας που οδήγησε στην απόκτηση της ελευθερίας μου. Με βάση την προσέγγιση αυτή, και με την πολύτιμη στήριξη όλων των αλληλέγγυων, εντός και εκτός των τειχών, καταφέραμε να αναγκάσουμε την πολιτική και δικαστική εξουσία να υπολογίσει το πολιτικό κόστος ενός ενδεχόμενου θανάτου απεργού πείνας, και τελικά, να βρει μια λύση που θα οδηγούσε στην απελευθέρωσή μου.
7: Η κατάκτηση της ελευθερίας μου ανήκει σε εκείνους που δεν είναι μαζί μας σήμερα
Με την ανακοίνωση της ολοκλήρωσης της απεργίας πείνας και δίψας, θεώρησα σκόπιμο και απαραίτητο να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη προς τα αμέτρητα άτομα που με στήριξαν σταθερά καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του επίπονου ταξιδιού, είτε εντός των τειχών της φυλακής είτε εκτός των ορίων της.
Το επίτευγμα της απελευθέρωσής μου δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά στις δικές μου προσπάθειες- αντίθετα, αποτελεί απόδειξη της συλλογικής προσπάθειας που φτάνει πολύ πέρα από τις ατομικές μου ενέργειες. Αυτή η επιτυχία οφείλει την ύπαρξή της στις φλογερές καρδιές που έχουν υποστεί προσωπικά το βάρος της κρατικής καταστολής, στο τεράστιο δίκτυο αλληλεγγύης που υφάνθηκε σχολαστικά με την πάροδο του χρόνου και στις συγκρατούμενες και τους συγκρατούμενους, που, σε ένδειξη αλληλεγγύης, επέλεξαν να συμμετάσχουν σε αυτή τη διαμαρτυρία, είτε μέσω απεργιών πείνας είτε μέσω απεργιών δίψας. Ωστόσο, είναι υψίστης σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι η πιο ουσιαστική συμβολή σε κάθε απεργία πείνας έχει γίνει από εκείνες κι εκείνους που υπέφεραν, υπέμειναν ή και έχασαν τη ζωή τους στην αδιάκοπη επιδίωξη της δικαιοσύνης και της ελευθερίας μέσω αυτής της μορφής αντίστασης. Σε αυτές τις θαρραλέες ψυχές, θα χρωστάω κάθε στιγμή ελευθερίας που απολαμβάνω.
Καθώς στέκομαι όμως εδώ τώρα, ελεύθερος και εκτός των τειχών, αισθάνομαι ότι ο αγώνας μου παραμένει ατελής όσο ο σύντροφός μας, Κώστας Δημαλέξης βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα. Η φυλάκισή του, η οποία συνδέθηκε με μια πράξη αλληλεγγύης κατά τη διάρκεια της προηγούμενης απεργίας πείνας μου, συνεχίζεται, παρά την απόλυτη απουσία στοιχείων που να υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς της αστυνομίας. Ο Κώστας αρνείται σταθερά οποιαδήποτε συμμετοχή στη δράση, αλλά δηλώνει με υπερηφάνεια την αναρχική πολιτική του ταυτότητα. Η έκβαση της επερχόμενης δίκης του είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, καθώς μία ενδεχόμενη καταδίκη του θα συνιστά μία ευθεία επίθεση στις σχέσεις αλληλεγγύης που διέπουν το αναρχικό κίνημα.
Ο αγώνας απέναντι στις δικαστικές αυθαιρεσίες εναντίον των αναρχικών και ευρύτερα των αντιστεκόμενων, παραμένει επίσης ανολοκλήρωτος, όσο αγωνιστές όπως ο Νικος Μαζιώτης και ο Δημήτρης Κουφοντίνας παραμένουν στη φυλακή μετά την ολοκλήρωση της ποινής τους με τα ίδια γελοία νομικά προσχήματα. Είναι επίσης κρίσιμο να αντισταθούμε στην επ’ αόριστον φυλάκιση αγωνιστών και αγωνιστριών.
Και ο αγώνας ενάντια στην εξουσία είναι φυσικά ανολοκλήρωτος όσο υπάρχουν κελιά και κλουβιά για να βασανίζουν ανθρώπινες και μη ψυχές, με στόχο τη διατήρηση της έννομης τάξης αυτού του συστήματος ή την καπιταλιστική παραγωγή.
8: Ο αγώνας συνεχίζεται
Αφηγήθηκα μία διαδρομή μέσα από τις εμπειρίες, τους αγώνες και τους προβληματισμούς μου, μιλώντας για τα γεγονότα και τις ιδέες που διαμόρφωσαν την πορεία μου. Ήταν ένα χρονικό αντίστασης, ανθεκτικότητας και αδιάλειπτης επιδίωξης της ελευθερίας. Καθώς αναλογίζομαι αυτές τις εμπειρίες μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του διαρκούς αγώνα για ελευθερία, αναδύονται διάφορες βασικές αρχές και ιδέες. Πρώτον, η αδιαμφισβήτητη δύναμη της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης. Οι μάχες που δώσαμε και η θετική έκβαση που είδαμε οφείλονται στις συλλογικές προσπάθειες εκείνων που στάθηκαν στο πλευρό μου, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών της φυλακής. Η δύναμή μας έγκειται στην αλληλεγγύη μας, στην ικανότητά μας να δρούμε από κοινού και στην ισχυρή βούλησή μας για τον κοινό σκοπό της ελευθερίας. Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να είναι μια μοναχική προσπάθεια- ανήκει σε όσα, όσες και όσους επιλέγουν να συμμετάσχουν.
Η ικανότητά μας να αμφισβητούμε τις επικρατούσες ιδεολογίες και να οραματιζόμαστε έναν διαφορετικό κόσμο αποτελεί απόδειξη της δύναμης της δημιουργικής αντίστασης. Η ποικιλομορφία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του κινήματός μας. Το παγκόσμιο αναρχικό κίνημα αντλεί δύναμη από την αποκεντρωμένη φύση του, εκεί όπου η συγκεντρωτική αριστερά έχει συχνά συνθηκολογήσει. Έτσι, πρέπει να συνεχίσουμε να αγκαλιάζουμε την ποικιλομορφία της σκέψης, των τακτικών και των προσεγγίσεων. Ενώ είναι απαραίτητο να συμμετέχουμε σε βαθιές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις σχετικά με τις ιδέες μας, πρέπει επίσης να καλλιεργήσουμε μια κουλτούρα ανοχής απέναντι στην κριτική. Η εποικοδομητική κριτική μπορεί να οξύνει τις προοπτικές μας και να οδηγήσει στην εξέλιξη του κινήματός μας.
Όσον αφορά τις ιδέες, πρέπει να παραμείνουμε ανοιχτοί σε ένα ευρύ φάσμα προοπτικών. Η αναρχία δεν είναι μια μονολιθική ιδεολογία αλλά ένα δυναμικό πλαίσιο που ενθαρρύνει την εξερεύνηση και τον πειραματισμό. Ενώ είναι ζωτικής σημασίας να αμφισβητούμε τις κυρίαρχες αφηγήσεις και να αμφισβητούμε τα καθιερωμένα πρότυπα, η δογματική προσκόλληση σε συγκεκριμένες ιδέες μπορεί να οδηγήσει σε στασιμότητα. Η ανταλλαγή ιδεών και η προθυμία για προσαρμογή και πνευματική ανάπτυξη είναι καθοριστικής σημασίας για τη ζωτικότητα του κινήματός μας.
Όσον αφορά τις πρακτικές, πρέπει να θυμόμαστε ότι οι ιδέες μας αποκτούν νόημα μέσα από απτά επιτεύγματα. Είτε πρόκειται για άμεσες δράσεις, εκστρατείες αλληλεγγύης ή κοινοτική οργάνωση, οι αρχές μας πρέπει να βρίσκουν έκφραση στον πραγματικό κόσμο. Τα συγκεκριμένα επιτεύγματα όχι μόνο ενισχύουν την εγκυρότητα των ιδεών μας αλλά και εμπνέουν άλλους να συμμετάσχουν στον αγώνα μας.
Τέλος, όσον αφορά την οργάνωση, πρέπει να επιτύχουμε μια ισορροπία. Οι συγκεντρωτικές δομές μπορεί να είναι επιρρεπείς σε δυναμικές εξουσίας και χειραγώγησης, με κίνδυνο να καταπνίξουν την ατομική αυτονομία και δημιουργικότητα. Τα αποκεντρωμένα δίκτυα και οι κοινότητες επιτρέπουν την ευελιξία και την ποικιλομορφία, αλλά μπορούν να αποτύχουν εκεί που χρειάζεται συντονισμός. Για να αντεπεξέλθουμε σε αυτό το δίλημμα, μπορούμε να διερευνήσουμε νέα εργαλεία και να εφαρμόσουμε δομές πλέγματος που διατηρούν την αποκέντρωση, επιτρέποντας παράλληλα συντονισμένες προσπάθειες. Αυτή η προσέγγιση ενθαρρύνει τη συμμετοχή σε πολλαπλές κοινότητες, διαδίδοντας ιδέες και αποτρέποντας την εδραίωση της εξουσίας στο εσωτερικό οποιασδήποτε μεμονωμένης ομάδας, αλλά και την επιβολή της μίας ομάδας – κοινότητας απέναντι στην άλλη.
Καθώς κοιτάμε μπροστά, η συνέχιση του αγώνα είναι αυτονόητη αναγκαιότητα. Είναι ένα ταξίδι που χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα, προκλήσεις και αποτυχίες, αλλά τροφοδοτείται επίσης από την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο κόσμος αναδιαμορφώνεται κάθε στιγμή και ότι η στάση μας έχει σημασία. Ο δρόμος προς την απελευθέρωση είναι μακρύς και ελικοειδής καθώς περιστρεφόμαστε και παλινδρομούμε ανάμεσα σε διαφορετικές οπτικές και πρακτικές στην κατεύθυνση των ιδανικών μας. Φωτίζεται από το συλλογικό πνεύμα όσων τολμούν να ονειρεύονται, να αντιστέκονται και να επιμένουν. Το έργο μας δεν έχει τελειώσει- είναι συνεχές, διαρκώς εξελισσόμενο και βαθιά διασυνδεδεμένο με το ευρύτερο μωσαϊκό της αντίστασης κατά της καταπίεσης και της αδικίας.
Μπροστά σε αυτή την άγρια επίθεση στην ίδια τη ζωή που έχει εξαπολύσει το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα, είναι επιτακτική ανάγκη να οργανωθούμε και να αντισταθούμε, απορρίπτοντας τις ιεραρχικές δομές που λειτουργούν ως μοχλός χειραγώγησης, είτε για να διαιωνίσουν το υπάρχον σύστημα είτε για να αφομοιώσουν τις δυνάμεις της αντίστασης. Ο δρόμος προς την απελευθέρωση βρίσκεται στη σύνδεση διαφορετικών αγώνων ενάντια στους μηχανισμούς της κρατικής καταπίεσης, σφυρηλατώντας αποκεντρωμένα δίκτυα οικοκοινοτήτων και κοινοτήτων αντίστασης. Αυτή η σύγκλιση των προσπαθειών οφείλει να γίνει ένας νέος άξονας ριζοσπαστικοποίησης, αποδυναμώνοντας την εξάρτησή μας από το καπιταλιστικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα που ρημάζει τη γη και θέτει σε κίνδυνο την ίδια μας την ύπαρξη αλλά και την ύπαρξη τόσων ακόμα οργανισμών.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΛΟΥΒΙΟΥ
ΥΓ.:
Μετά την απεργία υπέστησα μια εμπειρία που είναι καλό να μοιραστώ για την αυτοπροστασία όσων αγωνιστούν με το μέσο της απεργίας πείνας. Ενώ οι γιατροί του Ασκληπιείου Βούλας στάθηκαν υποστηρικτικά απέναντί μου καθ΄ όλη την παραμονή μου εκεί, η άγνοια των συνεπειών που θα μπορούσε να έχει η εισαγωγή ορού βιταμινών κατά την επανασίτιση, οδήγησε σε μια επικίνδυνη κατάσταση. Προφανώς δεν θα μπορούσαν να έχουν αντιμετωπίσει ξανά αντίστοιχο περιστατικό επαναφοράς κάποιου από τόσο παρατεταμένη ασιτία και αφυδάτωση και τα πρωτόκολλα που εφάρμοσαν είναι διεθνώς ελλιπή.
Ο οργανισμός μου, κατά τη διάρκεια της απεργίας, είχε προσαρμοστεί στην έλλειψη θρεπτικών και βιταμινών, με αποτέλεσμα να υπεραπορροφήσει τις βιταμίνες που εισήχθησαν στην επανασίτιση, προκαλώντας υπερβιταμίνωση. Αυτό οδήγησε σε σύνδρομο επανασίτισης, με αποτέλεσμα να υποφέρω και να κάνω σπασμούς επί 8 ώρες, μέχρι να αντιληφθούν οι γιατροί το λάθος.
Δυστυχώς, παρότι δεν αντιδρούν όλοι οι οργανισμοί των επανασιτιζόμενων με αυτόν τον τρόπο, αυτή η σπάνια κατάσταση έχει οδηγήσει αρκετούς απεργούς πείνας στο παρελθόν να χάσουν τη ζωή τους ή έχουν μείνει ανάπηροι κατά την επανασίτιση ή κατά την εξαναγκαστική σίτιση. Είναι απαραίτητο, μέσω της ενημέρωσης, να εξασφαλίσουμε ότι τέτοια λάθη δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον και ότι οι απεργοί πείνας θα λαμβάνουν την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη κατά τη διάρκεια του αγώνα τους αλλά και μετά.
Αυτή η εμπειρία μπορεί να αποτελέσει ένα δίδαγμα για το μέλλον και ελπίζω ότι θα συμβάλει στην αυτοπροστασία των απεργών πείνας, καθώς και στη βελτίωση της προσέγγισης και της φροντίδας τους από το ιατρικό προσωπικό.