https://athens.indymedia.org/post/1627152/
20/10/2023 3:16 μμ.
Μήνυμα του αιχμάλωτου συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη, από τις ελληνικές φυλακές. Για την απελευθέρωση του Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά, για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και του Σαχέλ, για την απελευθέρωση του παγκόσμιου Νότου, για την κοινωνική απελευθέρωση παντού. Να ηττηθεί η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία στους γαλλικούς και τους ελλαδικούς δρόμους, για να ηττηθεί μια ώρα αρχύτερα στον περιφερειακό Νότο. Να ηττηθεί η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία στο Σαχέλ και την Παλαιστίνη, για να ηττηθεί μια ώρα αρχύτερα στον μητροπολιτικό Νότο. Η πηγμή που μπορεί να τερματίσει την αιχμαλωσία του κομμουνιστή επαναστάτη Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά, θα είναι η ίδια η άμυνα του κοινωνικού κινήματος. Παρασκευή 20 Οκτώβρη, 6:30μ.μ. Συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τη Γαλλική Πρεσβεία
Μήνυμα του αιχμάλωτου συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη, από τις ελληνικές φυλακές.
Για την απελευθέρωση του Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά, για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και του Σαχέλ, για την απελευθέρωση του παγκόσμιου Νότου, για την κοινωνική απελευθέρωση παντού.
Είναι πια καταφανές ότι τον σύντροφο Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά δεν προσπάθησε να τον εξοντώσει πολιτικά, ενταφιάζοντάς τον ισοβίως, ένας νόμος ή μια κυβέρνηση ή συμπτωματικά ένα ευρωπαϊκό κράτος ή γενικότερα ένα κράτος. Ο κομμουνιστής επαναστάτης Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά είναι αιχμάλωτος της παγκόσμιας πυραμίδας ταξικής εκμετάλλευσης. Πάνω στο πρόσωπο και το κορμί του αντι-ιμπεριαλιστή/αντι-αποικιοκράτη επαναστάτη δεν τιμωρείται μόνο η νικηφόρα αντίσταση του λιβανέζικου και του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην ιμπεριαλιστική τρομοκρατία και εθνοκάθαρση. Η ομηρία του Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά αποτελεί κεντρική στρατηγική επιχείρηση τρομοκράτησης του αντικαπιταλιστικού κινήματος παγκοσμίως· αποσκοπεί στον παρατεταμένο αφοπλισμό του παγκόσμιου προλεταριάτου, στη συντήρηση της πολεμικής επικυριαρχίας του ευρωαμερικάνικου κέντρου πάνω στη Γη και ειδικά στη συντήρηση του μονοπωλίου πολεμικής ισχύος μέσα στην καπιταλιστική μητρόπολη. Επιτούτου, η ομηρία του εμβληματικού αγωνιστή αποσκοπεί επιπλέον στον διαχωρισμό της πάλης του μητροπολιτικού προλεταριάτου από την αντι-αποικιακή αντίσταση του παγκόσμιου Νότου, στη διάσπαση της εργατικής τάξης μεταξύ των «ντόπιων» και «ξένων», «πολιτισμένων» και «απολίτιστων» και στη υποδαύλιση της μεταστροφής των αντιστάσεων, προς τον θρησκευτικό πόλεμο. Κρατώντας τον Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά σε κατάσταση άνομου εκβιασμού, το ΝΑΤΟ προσβλέπει στην υποτέλεια των κινημάτων στη Μ.Ανατολή και στην Ευρώπη.
Η μακροχρόνια επιχείρηση ομηρίας και καθυπόταξης ενός διεθνιστικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, μέσω ατέρμονου βασανιστηρίου πάνω στα πρόσωπα που άνοιξαν τον δρόμο, αποτελεί πάγια μέθοδο της εξουσίας. Η υπόθεση Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά ως εξαίρεση από κάθε κρατική και διακρατική νομική σύμβαση, που διατηρείται για να επικυρώσει τον κανόνα της στρατοκρατικής-τρομοκρατικής κυριαρχίας και της αποικιοκρατικής εθνοκάθαρσης, διασταυρώνεται με την απομόνωση και τριετή εξαφάνιση του Κούρδου πρωτοπόρου Αμπντουλάχ Οτσαλάν και την ατέρμονη ομηρία των μαύρων και ιθαγενών επαναστατών στις ΗΠΑ. Επίσης, η παρατεινόμενη ομηρία του κομμουνιστή αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα, με παρανομίες πανομοιότυπες αυτών του γαλλικού κράτους, αποτελεί αιχμή της πολυδεκαετούς εκστρατείας αφοπλισμού και πολιτισμικής γενοκτονίας του κοινωνικού κινήματος στην ελληνική επικράτεια. Ο αγώνας είναι ένας, η μετωπική γραμμή είναι αδιαχώριστη, τα μαχόμενα σώματα είναι τόσα όσες και οι ταξικές συνθήκες που αντιμετωπίζουμε.
Το γαλλικό κράτος είναι ένας θεμελιακός αρμός στην ιστορία της αποικιοκρατίας και η γαλλική ενδοχώρα ένα σταυροδρόμι στην ιστορία της κοινωνικής επανάστασης. Σήμερα, όπως και στην εποχή της Ένοπλης Επαναστατικής Λιβανέζικης Φράξιας (FARL), το γαλλικό κεφάλαιο και η γαλλική στρατοκρατία είναι σταυροδρόμι της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας στη Μ. Ανατολή και την Αφρική. Η γαλλική μητρόπολη είναι σταυροδρόμι του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος και της μεταναστευτικής εξέγερσης, σταυροδρόμι της σοσιαλιστικής και της αντι-αποικιακής πάλης. Στον αγώνα του Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά εκφράζονται αυτές οι διασταυρώσεις. Να υπερασπιστούμε τον σύντροφο Ζωρζ απέναντι στο γαλλικό κράτος και το ιμπεριαλιστικό αντεπαναστατικό μέτωπο, σημαίνει να ταχθούμε σε θέσης άμεσης συναρμογής των διασταυρούμενων αντιστάσεων. Οργανική ενότητα μέσα στο πραγματικό.
Να τοποθετηθούμε στο Εδώ και Τώρα. Σήμερα ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, έχοντας δεσμεύσει και τον ελληνικό εθνικισμό με το deal για τα Ραφάλ, απεργάζεται μια στρατιωτική επιχείρηση στο Νίγηρα ή και ευρύτερα στην υποσαχάρια Αφρική (Σαχέλ), προκειμένου να διατηρήσει τη ληστρική κατοχή των ορυχείων ουρανίου και άλλων πηγών βιομηχανικών πρώτων υλών. Προς τούτο ζυγίζει τη δυνατότητα κινητοποίησης των υποτελών καθεστώτων της οικονομικής ζώνης του Σαχέλ (ECOWAS), ενάντια στα αποσκιρτήσαντα νεοπαγή καθεστώτα του Νίγηρα, της Μπουρκίνα Φάσο και του Μαλί, που επιχειρούν μια ανακατανομή στην παγκόσμια αγορά, ενάντια στην επικυριαρχία των γαλλικών μονοπωλίων. Στο όνομα της αστικής δημοκρατίας (πάλι) ο δυτικοευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός προσβλέπει σε ένα ακόμα μακελειό μεταξύ προλετάριων. Οι ίδιες ταξικές-πολιτικές δομές που κρατάνε όμηρο τον κομμουνιστή Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά, οι ίδιες που στηρίζονται στον ισραηλινό και τον τούρκικο φασισμό για να κρατάνε τον έλεγχο της Μ. Ανατολής και γι’αυτό τους στηρίζουν, οι ίδιες κρατάνε την Αφρική σε ατέρμονο πόλεμο. Και για τον ίδιο λόγο: Να διατηρηθεί η ταξική πυραμίδα του παγκόσμιου καταμερισμού κεφαλαίου.
Το διεθνές αντικαπιταλιστικό κίνημα έχει καθήκον να αντισταθεί στα στρατοκρατικά σχέδια του γαλλικού ιμπεριαλισμού, ανεξάρτητα από το αν σ’αυτή τη σύγκρουση από την πλευρά του αφρικανικού Νότου ηγούνται κομμουνιστικές ή αστικές δυνάμεις, ελευθεριακές ή κρατιστικές και από το αν τα εθνικά προγράμματα ανακατανομής έχουν σοσιαλιστικό-επαναστατικό ή καπιταλιστικό-εκσυγχρονιστικό χαρακτήρα. Παίρνουμε θέσεις μάχης ενάντια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα του πολέμου και στις δραστηριότητές τους όπου γης. Γι’αυτό το καθήκον ο σύντροφος Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά στρατεύτηκε και κρατάει όρθια τη σημαία.
Σε τούτο τον αγώνα, για την απελευθέρωση των ομήρων του παγκόσμιου κινήματος, για την απελευθέρωση της Μ.Ανατολής, της Αφρικής και όλου του Νότου, από τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, δεν χωράνε ελιτίστικες υποδείξεις και αποστασιοποιήσεις. Το δικό μας πρακτικό πρόγραμμα μπορεί να εκδηλώνεται βάσει και εξελίξει της προλεταριακής πολιτικής αυτονομίας, της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης (ή της Δημοκρατικής Συγχρονίας, όπως λένε οι αποϊστές), της υπέρβασης του έθνους-κράτους, της γυναικείας απελευθέρωσης αδιαπραγμάτευτα κλπ. Μα τίποτα από αυτά δεν μπορεί να είναι προαπαιτούμενο. Η επαναστατική πάλη δημιουργεί τους όρους κάθε κοινωνικού προχωρήματος, η επαναστατική αλληλεγγύη, η ισότητα στη στράτευση ενάντια στον ταξικο-πολιτικό εχθρό. Πως να εισακουστεί οποιοδήποτε πολιτικό πρόταγμα στον Νίγηρα και την Παλαιστίνη, από την άλλη μεριά της Γης, αν δεν έχει πάρει πρακτική θέση αντίστασης στους κάθε στιγμή συγκεκριμένους εχθρούς; Πλήθος αφαιρέσεων που αντικατοπτρίζουν τις δομές εκμετάλλευσης παρεισφρήουν στην κοινωνική αντίσταση. Πχ η αδιακρισία ως προς τις ταξικές αντιθέσεις μέσα στο αποικιοκρατικό έθνος, ως προς τον βαθμό στράτευσης έκαστου προσώπου ή ως προς τη στοιχειώδη συμμετοχή σ’έναν οργανισμό (τα παιδιά, θύματα του πολέμου, χαρακτηριστικότερη περίπτωση), κατατείνει στη διασπορά των αντιστασιακών πληγμάτων στα πιο ευάλωτα υποκείμενα του επικυρίαρχου έθνους. Με ποιο κριτήριο να αρνηθούμε το δίκιο μιας εξισωτικής απάντησης στην ακατάπαυστη συστηματική ολοκληρωτική βία και τρομοκρατία εναντίον ενός λαού; Οι αφαιρέσεις δεν αντιμετωπίζονται με ιδεαλιστικές αφαιρέσεις, αλλά με ισχυρή παρέμβαση στην υπαρκτή σύγκρουση. Όσο σοβαρότερες οι αντιφάσεις, τόσο σοβαρότερη απαιτείται να είναι η δέσμευσή μας στην αντίσταση για την επίμαχη ανάγκη.
Το ευρωπαϊκό αντάρτικο των τελευταίων πέντε δεκαετιών έδωσε υπόσταση στον αντι-ιμπεριαλισμό πίσω από τα μητροπολιτικά σύνορα. Εδώ όμως δεν ανταμώνουμε για να ευλογήσουμε τις ιστορίες μας, ανταμώνουμε για να διατρανώσουμε την κοινή πάλη που διατρέχει την Παλαιστίνη, την Αφρική, τους δρόμους της Γαλλίας, τη λεηλατούμενη Γη και εκτός των τειχών του Βορρά και τον εσωτερικό Νότο του. Το ζήτημα της διεθνιστικής αλληλεγγύης ενάντια στην καπιταλιστική στρατοκρατία, μόνο λυμένο δεν είναι. Τα κινήματα στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα δεν έχουν το κλειδί στο χέρι. Αν το είχαν, θα ξεκλείδωναν και τα κελιά των πολιτικών αιχμαλώτων. Δεν είναι ένα ζήτημα που θα το απαντήσουν κάποιοι προνομιούχοι εκτός πεδίου, για τους εντός πεδίου. Η καπιταλιστική στρατοκρατία είναι παντού. Η αιχμή της αντεπανάστασης χτυπάει τα όριά μας σε κάθε σημείο αντίστασης.
Ας σταθούμε μόνο στο σταυροδρόμι Γαλλία. Διεξάγεται ανοιχτός πόλεμος ενάντια στο κοινωνικό κίνημα. Τον περασμένο Μάρτη στο Σεν Σολίν το κράτος έδειξε την αποφασιστικότητά του απέναντι σε μια διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων: Σε μιάμιση ώρα εκτοξεύτηκαν 4000 πυρομαχικά, οπλοβομβίδες δακρυγόνων και διασποράς, σφαίρες καουτσούκ και εκρηκτικά βλήματα (flashball). 200 τραυματίες, οι 40 με βαθιές πληγές και θραύσματα. Η μαρτυρία της γιατρού διαδηλώτριας Αγκάτ, είναι κατατοπιστική ως προς την πολιτική σκοπιμότητα: «Βλέπουμε τις δυνάμεις του νόμου και της τάξης προσεκτικά παραταγμένες γύρω από τη δεξαμενή-λεκάνη, ένας φραγμός από αστυνομικά φορτηγά, αρκετά θωρακισμένα οχήματα. Μια φάλαγγα από τετράτροχες μηχανές με ένα ζευγάρι εποχούμενων μπάτσων στην κορυφή. Κάποιοι θα νόμιζαν πως βλέπουν το ιππικό. Κανείς δεν ανησυχεί αυτή τη στιγμή. Τι μπορούν να κάνουν απέναντι σε αυτό το ετερόκλητο αλλά και αποφασισμένο πλήθος; Για μια στιγμή αναρωτιέμαι γιατί είναι εκεί η αστυνομία. Η λεκάνη είναι απροσπέλαστη σε μας. Αναρωτιέμαι γιατί είναι απαραίτητο όλο αυτό το πυροβολικό. Τι θα κάναμε αν δεν υπήρχαν; Το συζητάω με μια φίλη και συμφωνούμε ότι χρησιμοποιούν τον αγώνα κατά των μεγαδεξαμενών ως σύμβολο της κρατικής εξουσίας. […] Το μονοπάτι των τραυματιών. Το επίπεδο της έντασης ήταν στο υψηλότερο επίπεδο από την αρχή. Χωρίς ημίμετρα. Όλοι αυτοί οι τραυματίες που υποχωρούν. Ξαπλωμένοι σε ένα χωράφι. Καθισμένοι σε ένα χαντάκι. Το μίσος εντείνεται ενάντια στις δυνάμεις του νόμου και της τάξης. Τι κάνουν, τι υπερασπίζονται, αξίζουν μερικά κυβικά μέτρα σκυροδέματος όλα αυτά τα ακρωτηριασμένα σώματα;». Όπως στην κατεχόμενη Παλαιστίνη καθημερινά, η αστυνομία έκοψε την πρόσβαση στις μονάδες άμεσης ιατρικής βοήθειας.
Ενάντια στην εξέγερση για το συνταξιοδοτικό εφαρμόστηκε επιπλέον η αποικιοκρατική τακτική nasse, περικύκλωση και εγκλεισμός των συγκεντρωμένων σε ένα μεταλλικό φρούριο, που κατά το νόμο απαγορεύεται η άσκησή της μέσα στη γαλλική ενδοχώρα. Η μηχανοκίνητη μονάδα εφόδου BRAV-M, όπως η αντίστοιχη ελληνική ΔΡΑΣΗ (πρώην ΔΕΛΤΑ), έχει αποστολή να διαπράττει μαζικά βασανιστήρια και να σακατεύει, προκειμένου να διασπέρνει την τρομοκρατία. Οι αστυνομικές δολοφονίες έχουν νομιμοποιηθεί. Ο φόνος του αλγερινής καταγωγής Ναχέλ συνοδεύτηκε από έναν ακόμα φόνο, από βλήμα flashball κατά την επακόλουθη εξέγερση (στη Μασσαλία).
Η σφαγή του Σεν Σολίν είχε τη συνέχειά της σε εκ των υστέρων απαγωγές διαδηλωτών, από το αντιαντάρτικο («αντι-τρομοκρατική»). Στον μηχανισμό καθολικής εποπτείας και εξατομικευμένης παρακολούθησης έχει προστεθεί η αλγοριθμική επεξεργασία δεδομένων. Η Γενική Διοίκηση Εσωτερικής Ασφάλειας (DGSI) διαφημίζει το φακέλωμα του κοινωνικού κινήματος (λίστα S). Το υπουργικό συμβούλιο ανακήρυξε έκνομο το μαζικό δίκτυο κινημάτων, Οι Εξεγέρσεις της γης (Les Soulèvements de la terre). Η «οικοτρομοκρατία» είναι το πιο πρόσφατο ιδεολογικό προϊόν της ιμπεριαλιστικής στρατοκρατίας. Το κεφάλαιο, όπως η γαλλική Lafarge που χρηματοδότησε το Ισλαμικό Κράτος με 6 εκατομύρια δολάρια πριν μια δεκαετία, ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα η παραγωγή στα εργοστάσιά της στη Β. Συρία, κάνει τα πάντα για την επικράτηση της αντεπανάστασης. Στην επικράτεια ενός εξαγωγέα «δημοκρατίας», που ακόμα κουνάει τον κλεμμένο σκούφο του 1789, η απόπειρα εγκατάστασης ενός κοινωνικού σώματος στο δημόσιο χώρο, ο στοιχειωδέστερος όρος ύπαρξης του Δήμου, γίνεται αυτομάτως στρατιωτικός και ποινικός στόχος.
Αυτές οι μέρες (3 με 27/10) εκδικάζεται η υπόθεση της 8 Δεκέμβρη, μέσω της οποίας επιχειρείται να τεθεί σε ομηρία όλο το κίνημα, με τη νομιμοποίηση των ιδεολογικών και προληπτικών διώξεων και την επιβολή καθολικής υποχρεωτικής προσαρμογής στην παρακολούθηση (ενοχοποίηση της ασφάλειας επικοινωνιών). Βασικός κατηγορούμενος σε αυτήν την αντεπαναστατική επιχείρηση είναι ο σύντροφος Λιμπρ Φλοτ (Libre Flot), λόγω της συμμετοχής του στη συνομοσπονδιακή κοινωνική επανάσταση της Β-Α Συρίας. Η διεθνιστική αλληλεγγύη βεβαίως βρίσκεται στο επίκεντρο της σύγκρουσης επανάστασης-αντεπανάστασης.
Το εξεγερσιακό κύμα των προηγούμενων μηνών, όπως αναγνώρισαν διάφοροι συμμετέχοντες, βρέθηκε μπροστά στο κρίσιμο ερώτημα κάθε εξέγερσης: πώς να οργανωθεί; Όχι μόνο στο γαλλικό κίνημα, η ηττοπάθεια κι η μοιρολατρία δεκαετιών, για να μη πω αιώνων, που έχει γίνει πολιτική και ιδεολογική θέση, παρουσιάζοντας τη στρατιωτική επικράτηση της αστικής τάξης σαν ακαταμάχητη, μεταμορφώνει έναν ιστορικά προσδιορισμένο ταξικό και πολιτικό συσχετισμό ισχύος, σε αιώνια δομή υποτέλειας. Ακριβώς επειδή κάθε μέρα όλες οι πρωτοβουλίες, οι προγραμματικές και οργανωτικές προτάσεις, οι θεωρίες, οι συμφωνίες και οι διαφωνίες, οι συνθέσεις και οι ρήξεις, κρίνονται ως προς την ισχύ που αποδίδουν στο κοινωνικό κίνημα, για τις άμεσες ανάγκες του και την προοπτική του, τα πάντα συναντιούνται στον λαιμό μιας κλεψύδρας: στην αναμέτρηση με τον οργανισμό του αντεπαναστατικού πολέμου στο διαφιλονικούμενο κοινωνικό έδαφος. Σε αυτό το σημείο ριζώνει ο αντι-ιμπεριαλισμός.
Επισημαίνει το κουρδικό κίνημα τα αλλεπάλληλα σύνδρομα του τούρκικου φασισμού. Μετά από 40 χρόνια, η αντίσταση της Ένοπλης Επαναστατικής Λιβανέζικης Φράξιας (FARL) και το μήνυμα που άφησε τρομάζει ακόμα τους ιμπεριαλιστές, τόσο ώστε να χρειάζονται έναν όμηρο για να κρυφτούν πίσω του, όπως κρατάνε σε ομηρία την Παλαιστίνη, το Κουρδιστάν, όλη τη Μ. Ανατολή, προκειμένου να διατηρήσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους. Πόσο τους τρομάζει ο οργανωμένος και οπλισμένος λαός!
Να ηττηθεί η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία στους γαλλικούς και τους ελλαδικούς δρόμους, για να ηττηθεί μια ώρα αρχύτερα στον περιφερειακό Νότο. Να ηττηθεί η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία στο Σαχέλ και την Παλαιστίνη, για να ηττηθεί μια ώρα αρχύτερα στον μητροπολιτικό Νότο. Η πυγμή που μπορεί να τερματίσει την αιχμαλωσία του κομμουνιστή επαναστάτη Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά, θα είναι η ίδια η άμυνα του κοινωνικού κινήματος.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Φυλακή Δομοκού
9-10 Οκτώβρη 2023
(9-10 Οκτώβρη 2016 έγινε η επίθεση της Οργάνωσης Επαναστατικής Αυτοάμυνας στην πρεσβεία του γαλλικού κράτους στην Αθήνα)
Παρασκευή 20 Οκτώβρη, 6:30μ.μ.
Συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τη Γαλλική Πρεσβεία