Νέα Μέση Ανατολή σε έναν νέο κόσμο
https://avantgarde2009.wordpress.com/2023/10/24/nea-mesh-anatolh-se-ena-neo-kosmo/
24/10/2023 · by kseeath · in Διεθνή. ·
Στέλιος Ιορδάνου για το avantgarde
17 Οκτωβρίου 2023: τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο.
Η ημερομηνία του βομβαρδισμού του παλαιστινιακού νοσοκομείου Al-Ahli στη Γάζα από το σιωνιστικό κράτος αποτελεί τομή στην από ‘δώ και πέρα πορεία των γεγονότων, όχι μόνο της Μέσης Ανατολής αλλά και του υπόλοιπου πλανήτη. Ο στόχος του Ισραήλ είναι πια ξεκάθαρος ακόμα και σε αυτούς που κλείνουν τα μάτια τους. Όχι μόνο θέλει να εξαφανίσει τη Χαμάς και τις άλλες οργανώσεις τις αντίστασης -κάτι που θα αποτύχει οικτρά- αλλά θέλει να εκτοπίσει όλους τους κατοίκους της Γάζας από τη γη τους. Εκτελεί ένα σχέδιο γενοκτονίας. Η πρακτική τους δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτά που έκαναν οι αμερικάνοι στους κόκκινους ινδιάνους στο Wounded knee στη νότια Ντακότα το 1890.
Σχέδια έχουν γίνει πολλά, στο τέλος όμως θα δούμε τι θα γίνει. Ας μη χαίρονται, λοιπόν, οι σιωνιστές. Η κατάσταση πολώνεται. Οι μουσουλμανικοί λαοί το αντιμετωπίζουν ως μία τεράστια πρόκληση και άδικη επίθεση στα αδέρφια τους. Και έχουν δίκιο. Ακόμα και αραβικά κράτη που προσπαθούν να κρατούν μια πιο ουδέτερη στάση, τώρα αναγκάζονται να καταγγείλουν το σιωνιστικό κράτος ,π.χ. η Αίγυπτος και η Ιορδανία παρά τους ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς τους με τις ΗΠΑ (η Ιορδανία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος αποδέκτης αμερικανικής βοήθειας στον κόσμο, μετά το Ισραήλ και την Αίγυπτο, χωρίς να υπολογίζεται η Ουκρανία). Αυτό που ούτως ή άλλως συνέβαινε δεκαετίες τώρα στη Μέση Ανατολή, με το Ισραήλ να αποτελεί εμπροσθοφυλακή του ιμπεριαλισμού για όλες τις βρωμοδουλειές (από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έως τώρα έχει λάβει πάνω από 260δις δολάρια από τις ΗΠΑ), τώρα φτάνει στο σημείο να ενώσει τις περισσότερες χώρες της Μέσης Ανατολής ενάντια στο σιωνιστικό κράτος και εξ αντικειμένου και ενάντια στην Pax Americana. Έστω και με διαφορετικό τρόπο, ένα τμήμα του πολιτικού Ισλάμ αναγνωρίζει ως εχθρό τη δολοφονική μηχανή του σιωνιστικού κράτους και επομένως και την Αμερική. Οι τεράστιες διαδηλώσεις που καταλήγουν σε επεισόδια μπροστά στην πρεσβεία του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική αντανακλούν όχι μόνο την αντικειμενικά αντιιμπεριαλιστική κίνηση των μαζών, αλλά και τον αντίκτυπο που αυτό έχει ακόμα και στη Δύση με την πυροδότηση ενός κινήματος αλληλεγγύης στον Αγώνα των παλαιστινίων. Μπορεί ο παγκόσμιος πλανητάρχης να δηλώνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί πως η «δημοκρατία» και η «αλήθεια» θα νικήσει το «σκοτάδι», όμως τα πραγματικά δρώντα υποκείμενα αντίστασης ενάντια στην αιματοβαμμένη μηχανή του ΝΑΤΟ έχουν άλλη άποψη και γράφουν πραγματική ιστορία. Όση συναίνεση και αν έχει ή παρουσιάζει πως έχει στο εσωτερικό της η Δύση, δεν πρόκειται να κάμψει το ηθικό και την πραγματική δύναμη της αντίστασης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αυτή με τη σειρά της θα πολιτικοποιεί και το κίνημα εντός της Δύσης, θέτοντας με ωμό τρόπο τα πραγματικά ερωτήματα που κρίνουν τον παγκόσμιο ταξικό συσχετισμό. Την ατζέντα τώρα δεν τη βάζει μόνο το Πεντάγωνο και οι ιδεολογικοί του ακόλουθοι στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και τις προπαγανδιστικές πλατφόρμες ταινιών. Τη βάζουν οι οργανώσεις της αντίστασης, οι λαοί και τα κράτη που πολεμούν ενάντια στο αμερικανικό γεράκι και τους συμμάχους του.
Η απότομη κλιμάκωση της στρατιωτικής αντιπαράθεσης είναι πια δεδομένη. Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την ακριβή πορεία των πραγμάτων. Η γενίκευση της σύρραξης δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και γρήγορη λήξη της. Μάλλον πιθανότερο είναι το ενδεχόμενο μιας μακρόσυρτης κατάστασης με πολεμικά επεισόδια, στα οποία θα εμπλέκονται λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτά τα πιο δυνατά κράτη ενάντια στη σιδερένια μπότα της Αυτοκρατορίας, δηλαδή η Ρωσία, το Ιράν και η Κίνα.
Στόχος το Ιράν και στο βάθος η Κίνα.
Η αγωνιώδης προσπάθεια από τις ΗΠΑ για εξομάλυνση των σχέσεων της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ τελικά δεν στέφθηκε με επιτυχία μετά από την εκπληκτική επίθεση της Χαμάς. Αυτή η αμερικανική μεθόδευση προσπαθούσε να επουλώσει σε έναν βαθμό την πληγή που είχε ανοίξει στην αυτοκρατορία από την ένταξη της Σαουδικής Αραβίας στα BRICS, αλλά και τη βελτίωση των σχέσεων της τελευταίας με το Ιράν. Και τα δυο αυτά γεγονότα προέκυψαν ως άμεσα απότοκα της ρωγμής που άνοιξε στην αυτοκρατορία η ειδική ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στις 23 Φλεβάρη του 2022.
Παρεμπιπτόντως, η προσπάθεια εξομάλυνσης σχέσεων του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία, πέρα από το προφανές συμφέρον από γεωπολιτικής άποψης σε σχέση με την Pax Americana, αποτελεί και τμήμα ενός εναλλακτικού ανταγωνιστικού εμπορικού μονοπατιού της Αυτοκρατορίας έναντι του βορειότερου κινεζικού project για τον δρόμο του μεταξιού. Το αυτοκρατορικό αυτό μονοπάτι ξεκινάει από την Ινδία, περνάει από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, συνεχίζει στη Σαουδική Αραβία, έπειτα στο Ισραήλ, διασχίζοντας τη θάλασσα φτάνει στην Ελλάδα και από εκεί στην Ευρώπη. Το ελληνικό κράτος έχει άμεσο συμφέρον από την υλοποίηση αυτού του ιμπεριαλιστικού ανταγωνιστικού project. Στη μεγαλύτερη εικόνα, αυτό το project θα λειτουργούσε ως ένα μικρό ΝΑΤΟ της Μέσης Ανατολής. Η Αμερική θα προμήθευε το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία με στρατιωτικό εξοπλισμό και πυρηνικά όπλα ως αντάλλαγμα, δυναμιτίζοντας περαιτέρω την αντιπαράθεση αυτής με το Ιράν.
Αυτή η προσπάθεια της Αυτοκρατορίας θυμίζει ένα παλαιότερο εγχείρημα του ιμπεριαλισμού για δημιουργία στρατιωτικής συμμαχίας σαν ένα μικρό ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή, με τη σύσταση του συμφώνου της Βαγδάτης (Οργανισμός Κεντρικής Συνθήκης–CENTO) το 1955, κατά το οποίο, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Τουρκία, το Ιράκ, το Ιράν και το Πακιστάν και αργότερα και οι ΗΠΑ (του Αϊζενχάουερ) δημιούργησαν αυτή τη στρατιωτική συμμαχία, η οποία όμως έπαψε το 1979.
Το τελευταίο πιο πρόσφατο, επίσης αποτυχημένο νατοϊκό εγχείρημα ήταν το 2017, όταν οι ΗΠΑ του Τραμπ προσπάθησαν να φτιάξουν ένα μικρό «ΝΑΤΟ των Αράβων», τη Middle East Strategic Alliance (MESA), στην πραγματικότητα ενάντια στο Ιράν .
Όπως και το 2017, λοιπόν, έτσι και τώρα αυτή η προσπάθεια της Αυτοκρατορίας ενάντια στον κύριο εχθρό στη Μέση Ανατολή, δηλαδή το Ιράν, είχε σαν στόχο να δημιουργήσει μία σχετική ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ αραβικών κρατών και Ισραήλ και έτσι να απομονώσει το Ιράν. Με αυτόν τον τρόπο, μία πολεμική επίθεση εναντίον του Ιράν θα μπορούσε εκτός από το Ισραήλ να έχει κι άλλους συμμάχους στην περιοχή ή τουλάχιστον μία ευμενή ουδετερότητα. Όλα αυτά όμως τώρα τινάχτηκαν στον αέρα. Αντικειμενικά, το Ιράν αναδεικνύεται ως ηγετική κρατική δύναμη αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ σιιτών και σουνιτών φαίνεται πως τώρα αμβλύνονται ενάντια στον κοινό εχθρό: το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και το ΝΑΤΟ. Το Ιράν προσπαθεί να μη μετατραπεί η αντιπαράθεση με το Ισραήλ σε μια υπόθεση μόνο δική του και δικαίως, αλλά να σχηματιστεί ένα μπλοκ κρατών ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Το Ιράν προσπαθεί να αποφύγει την άμεση πολεμική σύγκρουση. Είναι πολύ πιθανό πως η Αμερική θα προβοκάρει για να σύρει το Ιράν σε μία πολεμική σύγκρουση, καθώς αποτελεί τον πιο ισχυρό αντίπαλο στόχο στη Μέση Ανατολή. Άλλωστε, οι ΗΠΑ σχεδιάζουν πόλεμο ενάντια στο Ιράν (ως μέρος του «άξονα του κακού») εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες, ιδιαίτερα μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Αν το Ιράν «πέσει», πράγμα δύσκολο, είναι πολύ πιθανό σαν ντόμινο να καταρρεύσουν και τα υπόλοιπα σημεία αντίστασης στην περιοχή συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των παλαιστινίων. Ο βασικός αιμοδότης της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό στην περιοχή είναι το Ιράν. Γι’ αυτό και ο Τραμπ το είχε αναδείξει ως κύριο αντίπαλο.
Το επόμενο βήμα είναι η Κίνα στον Ειρηνικό ωκεανό, με τα γνωστά σημεία προβοκάτσιας απέναντί της, κυρίως την Ταϊβάν και τη νότια σινική θάλασσα. Το υπό σχεδιασμό ανταγωνιστικό νοτιότερο εμπορικό μονοπάτι (κόντρα στον κινέζικο δρόμο του μεταξιού) είναι τμήμα αυτής της στρατηγικής της Αυτοκρατορίας.
Τα πραγματικά υποκείμενα σε δράση.
Ένα τμήμα, όμως, της Αριστεράς φαίνεται να ζει σε άλλον πλανήτη. Αναφερόμαστε σε συνθήματα όπως το: «Ο παλαιστινιακός λαός δεν είναι η Χαμάς», «Οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι», «Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες», «έξω όλα τα κράτη», κ.τ.λ.
Όλες οι μικρές και μεγάλες στιγμές της παγκόσμιας ταξικής πάλης μπορούν να ειδωθούν είτε με καθαρά μάτια είτε με γυαλιά μυωπίας. Το πρώτο είναι δύσκολο, κι αυτό γιατί για να το κάνει κανείς, θα πρέπει να συγκρουστεί με όλα τα ιδεολογήματα και τα παραμύθια, με τα οποία έχει ανατραφεί πολιτικά. Αντ’ αυτού, είναι πιο βολικό, να ανακαλύπτονται φανταστικά υποκείμενα με τις ιδιότητες που τους προσδίδει ο κάθε φορά ταχυδακτυλουργός, να κάνουν θαύματα. Για παράδειγμα, στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας, δηλαδή της αντίστασης της Ρωσίας απέναντι στο ΝΑΤΟ, μπορεί κανείς να ισχυρίζεται πως τάσσεται στο πλευρό του «ουκρανικού και του ρωσικού λαού». Τι σημαίνει όμως αυτό στην πραγματικότητα; Απολύτως τίποτα. Γιατί; Γιατί έχουμε εν εξελίξει την αντιπαράθεση ενός συγκεκριμένου στρατού (του ρωσικού) απέναντι σε έναν άλλο στρατό (ουκρανικός, συμπεριλαμβανομένων των ενταγμένων σε αυτόν ναζί), ο οποίος με τη σειρά του στηρίζεται από το σύνολο των νατοϊκών χωρών σε επίπεδο εξοπλισμού, τεχνογνωσίας και χρημάτων. Πού βρίσκεται σ’ αυτήν τη συγκεκριμένη σύγκρουση ο ουκρανικός και ο ρωσικός «λαός»; Πουθενά είναι η απάντηση. Μόνο στη φαντασία των αρνητών της πραγματικότητας. Το γεωπολιτικό και πολιτικό (άρα και ταξικό) προϊόν θα παραχθεί -και ήδη παράγεται- από την έκβαση της ένοπλης αντιπαράθεσης των αντιμαχόμενων πλευρών.
Ομοίως και στην Παλαιστίνη. Τι σημαίνει το σύνθημα: «στηρίζουμε τον παλαιστινιακό λαό», αλλά όχι τις παλαιστινιακές οργανώσεις της αντίστασης; Ποιος πραγματοποίησε την επίθεση στον σιωνιστικό στρατό κατοχής, αν όχι οι συγκεκριμένες οργανώσεις της αντίστασης, με πιο ισχυρή από αυτές τη Χαμάς; Από πού βρίσκει οπλισμό, χρηματοδότηση, εκπαίδευση και κυρίως διεθνές στήριγμα η Παλαιστινιακή Αντίσταση, δηλαδή οι συγκεκριμένες οργανώσεις ;
Οι ταξιαρχίες της Χεζμπολάχ ανακοίνωσαν τη συμμετοχή τους στην παλαιστινιακή «πλημμύρα» και επιτέθηκαν με drones σε αμερικανικές βάσεις στη Συρία. Είναι αυτό ή όχι επέκταση του μετώπου της Παλαιστινιακής Αντίστασης ενάντια στο σιωνιστικό κράτος και το ΝΑΤΟ; Αποτελεί αντιιμπεριαλιστική δράση; Για ποιον λόγο το Ισραήλ βομβάρδισε πριν λίγες μέρες το αεροδρόμιο στο Χαλέπι και τη Δαμασκό της Συρίας, δύο σημεία μέσα από τα οποία το Ιράν μπορεί να μεταφέρει οπλισμό στη Χεζμπολάχ και στην Παλαιστίνη;
Έχει ή όχι η Χαμάς οπλισμό από τη Ρωσία και τη Βόρεια Κορέα (για παράδειγμα εκτοξευτές F7);
«Μόνος του ο παλαιστινιακός λαός» καταφέρνει να αντιστέκεται; Αν δεν υπήρχε όλο αυτό το διεθνές πλαίσιο με τον συγκεκριμένο συσχετισμό, θα μπορούσε κανείς να φανταστεί αυτήν την εκπληκτική αντεπίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης; Το Ιράν βοηθάει ή όχι την παλαιστινιακή υπόθεση; Οι Χούτι έκαναν ή όχι επίθεση σε αντιτορπιλικό των ΗΠΑ στα ανοιχτά των ακτών της Υεμένης; Τα υπόλοιπα κράτη της Μέσης Ανατολής, ακόμα και το μακρινό Αφγανιστάν μέσω των Ταλιμπάν, εξέφρασαν ή όχι στήριξη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση; Όλα αυτά έχουν κάποια σχέση με τα πρόσφατα ξεσπάσματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό στην Αφρική; Και όλα αυτά μαζί έχουν ή όχι άμεση συσχέτιση με την αντίσταση απέναντι στο ΝΑΤΟ στο πεδίο της Ουκρανίας;
Όποιος θέλει να μην ξεβολεύεται, μπορεί φυσικά να σβήσει ολόκληρους λαούς και κράτη από την ιστορία για να μη χαλάσει το παραμύθι. Η πραγματικότητα όμως δεν αλλάζει. Οι «λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι», αλλά με όπλα που τα βρίσκουν από κάπου και δρώντας σε έναν συγκεκριμένο συσχετισμό διεθνούς πλαισίου. Έτσι νικούν και όχι μόνο με τη γενναία τους καρδιά. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως η δυτική αριστερά έχει συνηθίσει να είναι αλληλέγγυα στον παλαιστινιακό λαό όσο η Παλαιστινιακή Ιντιφάντα χρησιμοποιεί πέτρες, σφεντόνες και όσο βλέπει πιτσιρίκια να στέκονται αγέρωχα μπροστά σε ισραηλινά τανκς. Πράγματι, ένας Παλαιστίνιος με μια μαντήλα και μία πέτρα στο χέρι αξίζει την αλληλεγγύη της δυτικής αριστεράς. Τι γίνεται όμως όταν ο ίδιος πιτσιρικάς της Ιντιφάντα, που εντωμεταξύ έχει θυσιάσει τη μισή του οικογένεια ως νεκρούς στον αγώνα, ενηλικιώνεται και βλέπει την Παλαιστινιακή υπόθεση ρεαλιστικά, εκμεταλλευόμενος το διεθνές περιβάλλον; Αντί για σφεντόνες και πέτρες τώρα έχει ρουκέτες, πυραύλους, υπόγεια τούνελ, drones, σύγχρονα όπλα και εκπαίδευση από μάχιμους και αποτελεσματικούς σύγχρονους στρατούς. Είναι αμαρτία; Έχει αυταπάτες; Να μη δεχθεί την πραγματική στήριξη από το Ιράν, για παράδειγμα; Μήπως καλύτερα να πεθάνει και να γίνει μάρτυρας μπας και κερδίσει την αλληλεγγύη του δυτικού αριστερού; Καλύτερα σε τοίχο κρεμασμένη μια art αφίσα με έναν Παλαιστίνιο να κρατάει πέτρα ή μια καλά οργανωμένη με όλα τα σύγχρονα μέσα αιφνιδιαστική αντεπίθεση στον εχθρό; Κάπως έτσι είναι μάλλον οπτικοποιημένη τόσο η Παλαιστινιακή Αντίσταση όσο και γενικά η ταξική πάλη στον εγκέφαλο ενός μέσου δυτικού υπηκόου.
Τα πραγματικά υποκείμενα που γράφουν ιστορία και προκαλούν σεισμό στα θεμέλια της Αυτοκρατορίας είναι συγκεκριμένα, έχουν όνομα και διεύθυνση και το κάνουν στο πεδίο της μάχης, αδιαφορώντας πλήρως για τις φαντασιώσεις του οποιουδήποτε. Μάλιστα, επιβάλλουν και αλλαγή της πολιτικής ατζέντας. Θέτουν διλήμματα και χαράσσουν γραμμές, διαμορφώνοντας συγκεκριμένα στρατόπεδα. Είτε από ‘δώ είτε από εκεί. Μέσες λύσεις δεν υπάρχουν, παρά μόνο στα όνειρα. Τα πραγματικά υποκείμενα ορίζουν τις πραγματικές μάχες και αυτές με τη σειρά τους τον πραγματικό συσχετισμό. Κατά τ’ άλλα, όποιος θέλει μπορεί να ευαγγελίζεται γενική απεργία διαρκείας από το προλεταριάτο του Ισραήλ, μια μεταφυσική επιστροφή στα σύνορα του ’67 ή μία «ειρηνική» λύση δύο κρατών. Εντωμεταξύ, τα πραγματικά υποκείμενα της αντίστασης θα πεθαίνουν με τον στόχο ενός παλαιστινιακού κράτους «από το ποτάμι έως τη θάλασσα». Απλά και καθαρά.
Παραμύθια της Χαλιμάς.
Να γίνει η δουλειά.
Τα δήθεν «αποκεφαλισμένα μωρά» από τη Χαμάς θυμίζουν το ίδιο πολιορκητικό ιμπεριαλιστικό ψέμα που χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ για να εισβάλουν στο Ιράκ το 1991, σύμφωνα με το οποίο οι ιρακινοί στρατιώτες έμπαιναν σε νοσοκομεία του Κουβέιτ και πέταγαν στο πάτωμα τα μωρά, αφού τα είχαν βγάλει από τις θερμοκοιτίδες τους. Την ίδια στιγμή, οι πραγματικές και εικόνες από εκατοντάδες δολοφονημένα παιδιά από το σιωνιστικό κράτος που βομβαρδίζει δεν προκαλούν καμία αντίδραση. Μάλλον είναι δικαιολογημένες, καθώς οι παλαιστίνιοι δεν είναι άνθρωποι αλλά «κατώτερα όντα».
Βέβαια, τα ίδια fake news πολλές φορές παρουσιάζουν διαφορετικές εκδοχές του υποτιθέμενου «γεγονότος» κατά τη διάρκεια του πολέμου και τις περισσότερες φορές αντιφατικές μεταξύ τους. Όπως για παράδειγμα ότι η ίδια η Παλαιστινιακή Αντίσταση βομβάρδισε το νοσοκομείο στη Γάζα με τους δικούς της ανθρώπους, ότι οι ίδιοι οι Ρώσοι θα χτυπήσουν το πυρηνικό τους εργοστάσιο, ότι οι ίδιοι οι Ρώσοι ανατίναξαν τον δικό τους αγωγό Nord Stream 2 κι άλλα πολλά. Από την ουκρανική Μπούτσα έως τα «χημικά» του Άσαντ και τους γνωστούς «κορμοράνους» και τα δήθεν «όπλα μαζικής καταστροφής» του Ιράκ, το ψέμα του ιμπεριαλισμού δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μεταφορά του πολέμου στο επίπεδο της προπαγάνδας. Μπορεί να διαρκέσει λίγες μέρες, όσες αρκούν για «να γίνει η δουλειά». Μετά μπορεί να διαψευστεί. Ποιος όμως θα αντιστρέψει αυτό που ήδη έγινε στο όνομα ενός ψέματος;
Κατασκευή ενός τέρατος.
Τα προηγούμενα ψέματα που διέσπειρε ο ιμπεριαλισμός στο παρελθόν εναντίον της Συρίας και της Λιβύης μοιάζουν με τη «μαζική δολοφονία» της Χαμάς στο γνωστό ρέιβ party. Τι κι αν λίγες μέρες μετά προέκυψε αυτόπτης μάρτυρας που δήλωσε ότι οι Ισραηλινοί σκότωναν τους πολίτες τους σε διασταυρούμενα πυρά; Όμως, κάθε φορά πριν «βγει» στη φόρα, αν βγει, η διάψευση ενός ιμπεριαλιστικού fake new, θα πρέπει να είναι δεδομένη η προκατάληψη και η ετοιμότητα του κινήματος απέναντι στα προσχεδιασμένα ψέματα και την πολεμική προπαγάνδα. Τελικά, πίσω από όλα αυτά τα ψέματα μπορούμε να βρούμε έναν κοινό παρονομαστή. Πάντα, περίτεχνα κατασκευάζεται ο εχθρός-τέρας. Οι Ρώσοι στρατιώτες στο μέτωπο της Ουκρανίας, παλαιότερα οι στρατιώτες του κόκκινου στρατού που απελευθέρωναν το Βερολίνο, ακόμη παλαιότερα οι Μπολσεβίκοι, οι παλαιστίνιοι μαχητές, οι Ταλιμπάν απέναντι στον αμερικανικό στρατό κατοχής, ο στρατός της Συρίας, οι μαχητές της Χεζμπολάχ, οι Κουβανοί επαναστάτες, ο λαϊκός στρατός της Κίνας και πολλά άλλα παραδείγματα μαχητών ενάντια στον ιμπεριαλισμό ή και τον καπιταλισμό, παρουσιάζονται ως εν δυνάμει ανθρωπόμορφα τέρατα που είναι ικανά για τις πιο σκοτεινές φρικαλεότητες που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Έτσι, παύει να ισχύει η αντικειμενική πραγματικότητα που θέτει το πλαίσιο στο οποίο είναι τοποθετημένοι όλοι οι άνθρωποι, χωρισμένοι σε κοινωνικές ανταγωνιστικές τάξεις, αλλά και σε καταπιεσμένους λαούς από τη μία και πρωτοκοσμικά έθνη της ιμπεριαλιστικής Αυτοκρατορίας από την άλλη. Η σύγκρουση των αντίπαλων στρατοπέδων, είτε εντός μιας χώρας είτε στο επίπεδο του πλανήτη, ορίζει με αντικειμενικό τρόπο το δίκαιο και το άδικο της αντιπαράθεσης. Για την ακρίβεια, δεν υφίσταται ακριβώς μία αντιπαράθεση, γιατί αυτό υπονοεί μία ισότητα μεταξύ των συγκρουόμενων πλευρών. Αντιθέτως, αυτό που ισχύει είναι η άνιση σύγκρουση μεταξύ του καταπιεζόμενου και του καταπιεστή. Γι’ αυτό δεν είναι ίδια η «βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Δίκαιη είναι η βία του καταπιεζόμενου απέναντι στον καταπιεστή του, ανεξάρτητα από τη χρονική στιγμή και τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται. Και έτσι, με αντικειμενικό τρόπο ορίζεται και το δίκιο ενός πολέμου, ανεξάρτητα με το ποια πλευρά πραγματοποιεί πρώτη την επίθεση.
Δεν είναι μόνο όμως αυτό. Το αφήγημα των ανθρωπόμορφων τεράτων που είναι «ικανά για όλα» είναι μια κατασκευή του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Όχι, λοιπόν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι «ικανοί για όλα». «Ικανοί για όλα» είναι αυτοί που κατ’ εξακολούθηση το έχουν αποδείξει στην αιματοβαμμένη ιστορία του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού από τη γέννησή του κιόλας. Αυτοί που κατέκτησαν όλον τον πλανήτη, έφτιαξαν αποικίες, πήραν σκλάβους, τους έκοβαν τα χέρια και τα πόδια, τους βίαζαν, τους σκότωναν και έπαιρναν τα άκρα τους για κειμήλιο. Αυτοί που έκαναν γενοκτονίες και εξαφάνιζαν ολόκληρους λαούς από τον χάρτη. Αυτοί που έχουν στην επικράτειά τους φυλακές-βασανιστήρια ενάντια στους εχθρούς τους. Έχουν όνομα και διεύθυνση. Αυτοί πράγματι είναι ικανοί για όλα. Άλλωστε, το αφήγημα που προτάσσουν είναι ικανό να παράγει και τέτοιες ανθρώπινες προσωπικότητες, που θα είναι «ικανές για όλα». Η έπαρση του μεγάλου πλανητάρχη, αυτού που θα επιβάλλει την «δημοκρατία» στον υπόλοιπο πλανήτη είναι η προσωποποίηση μιας πραγματικής καταπίεσης και ληστείας που συμβαίνει κάθε μέρα.
Ναι, σε έναν πόλεμο πεθαίνουν άνθρωποι, όχι μόνο οπλισμένοι αλλά και άμαχοι. Δεν έχουν όλες, όμως, οι εμπόλεμες πλευρές την ίδια ηθική. Αυτοί που αντιστέκονται στην καταπίεση έχουν και αντίστοιχα αφηγήματα, αλλά και ηθική. Διαπαιδαγωγούνται με βάση την αυτοθυσία και τον αγώνα και την υποταγή του ατομικού στο συλλογικό καλό. Τι σχέση έχει αυτή η αυτοθυσία του καταπιεζόμενου με τον ατομικισμό του καταπιεστή; Ο πρωτοκοσμικός υπεροπτικός ατομικισμός με το συλλογικό πνεύμα του καταπιεζόμενου; Ξαφνικά, η «ανεκτικότητα» της «δημοκρατίας» του Ισραήλ δικαιολογεί οποιοδήποτε έγκλημα ενάντια στους παλαιστίνιους. Ο σιωνισμός σε πλήρη ανάπτυξη μοστράρει καραμπινάτο ρατσισμό απέναντι στους παλαιστινίους πλάι σε μια δήθεν «συμπεριληπτικότητα» (αρκεί αυτή να μην αφορά τους Άραβες). Και είναι μέρα μεσημέρι.
Εισβολή στη Γάζα και κλιμάκωση.
Λίγο πριν την εισβολή.
Το σιωνιστικό κράτος θα πρέπει να διαχειριστεί τη σφαγή που μεθοδεύει και τις πολιτικές και διπλωματικές συνέπειες που θα ακολουθήσουν, στρέφοντας περισσότερο εναντίον του την κοινή γνώμη. Θα προσπαθήσει να παρουσιάσει μια τακτική «στοχευμένης» εισβολής με όσο το δυνατόν λιγότερους νεκρούς και τραυματίες αμάχους ακόμα και κόντρα στην πραγματικότητα και στα video που θα διαψεύδουν αυτήν την προπαγάνδα .
Πέραν όμως της διαχείρισης αυτής, δεν θα είναι περίπατος για το σιωνιστικό στρατό η εισβολή. Θα υποστεί σημαντικές απώλειες. Είναι σίγουρο πως το τεράστιο υπόγειο δίκτυο των τούνελ που έχει οικοδομήσει η Παλαιστινιακή Αντίσταση μέσα στις δεκαετίες δεν έχει χαρτογραφηθεί και δεν αντιμετωπίζεται. Οι ασύμμετρες επιθέσεις που θα εξαπολύουν οι μαχητές της αντίστασης, καθώς θα πετάγονται αιφνιδιαστικά μέσα από το έδαφος, αλλά και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί που θα σκάνε χωρίς προειδοποίηση, θα προκαλέσουν χωρίς αμφιβολία σοκ και σοβαρές απώλειες στον σιωνιστικό στρατό. Τα θερμοβαρικά όπλα, για τα οποία κοκορεύεται το Ισραήλ, δεν θα έχουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Η τελευταία μεγάλη εισβολή του Ισραήλ το 2014 του κόστισε θύματα. Η καινούργια εισβολή θα είναι πολύ χειρότερη. Αυτό που περιμένει το Ισραήλ είναι ένας παρατεταμένος πόλεμος φθοράς, αλλά και περαιτέρω συσπείρωσης των υπολοίπων λαών και κρατών ενάντια στην πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ. Στα παραπάνω θα παίξει ρόλο και ενδεχόμενο εσωτερικό πρόβλημα στο Ισραήλ, καθώς μεγάλο τμήμα των εφέδρων που επιστρατεύει δεν θα έχει τη διάθεση να πολεμήσει και να πεθάνει.
Άνοιγμα των πολεμικών μετώπων και γενίκευση της σύρραξης.
Αν ανοίξει το Ισραήλ και δεύτερο μέτωπο με τη Χεζμπολάχ (αν και ήδη γίνονται σποραδικές μάχες στα σύνορα με το Λίβανο) δεν θα ’ναι μια απλή υπόθεση. Ήδη υπάρχει το πόρισμα από την ισραηλινή πολεμική άσκηση του 2021, σύμφωνα με το οποίο ένας πόλεμος με τη Χεζμπολάχ θα ήταν εξαιρετικά επιζήμιος και θα έπληττε την αποτελεσματικότητα της κρατικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης και της πολιτικής άμυνας . Η Χεζμπολάχ είναι αρκετά πιο εμπειροπόλεμη και πολυπληθέστερη οργάνωση (σε σχέση με τη Χαμάς) που σφυρηλατήθηκε στον Δεύτερο Πόλεμο του Λιβάνου το 2006, ενώ έκτοτε κατασκεύασε ένα οπλοστάσιο με περισσότερους από 150.000 πυραύλους. Επίσης, σε σχέση με το know how και το αξιόμαχο των μαχητών της, έχει καταφέρει σημαντική αναβάθμιση με τη βοήθεια που παρείχε στον Άσαντ κατά την προσπάθεια ανατροπής του από τους proxies του ιμπεριαλισμού.
Πολύ πιθανό είναι και το άνοιγμα ενός τρίτου ανατολικού μετώπου με τη Συρία στα υψίπεδα του Γκολάν, αλλά και η εμπλοκή των υποστηριζόμενων από το Ιράν ανταρτών Χούτι στην Υεμένη, οι οποίοι γονάτισαν στο πρόσφατο παρελθόν τη Σαουδική Αραβία.
Ο Άξονας της Αντίστασης επικαιροποιεί την ύπαρξή του μέσα στις φλόγες της σύγκρουσης με το σιωνιστικό κράτος και το ΝΑΤΟ.
Στο αρχικό στάδιο το Ιράν θα προσπαθήσει να αποφύγει την άμεση και επίσημη συμμετοχή του στη σύγκρουση. Ωστόσο, αν αναγκαστεί να εμπλακεί, πιθανά τότε θα παρέμβουν και τα δύο αμερικανικά αεροπλανοφόρα που κόβουν βόλτες στην περιοχή μαζί με 10 αντιτορπιλικά. Σε αυτά θα συνεισφέρει και η πρόσφατη προσθήκη της ναυαρχίδας του 6ου στόλου που θα προσφέρει πλήρη παρακολούθηση και συντονισμό των πολεμικών επιχειρήσεων (στην περιοχή βρίσκονται, βέβαια, και κάποιες ελληνικές φρεγάτες για νατοϊκές ασκήσεις υποτίθεται άσχετες με το θέμα). Το Πεντάγωνο κινητοποιεί 2.000 στρατιώτες σε επιφυλακή για πιθανή ανάπτυξη στη Μέση Ανατολή, όπως και το USS Bataan Amphibious Ready Group, μαζί με 2.400 πεζοναύτες. Ο Μπάιντεν ζητά να εγκριθεί νομοσχέδιο για διάθεση $100δις για τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή και τον Ειρηνικό.
Αυτό είναι μόνο η αρχή του ξετυλίγματος του κουβαριού. Η πολεμική αντιπαράθεση θα γενικευτεί. Το ΝΑΤΟ, όμως, δεν θα κάνει περίπατο. Η Ρωσία δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Ήδη ανέφερε πως οι δηλώσεις και οι κινήσεις των ΗΠΑ οδηγούν σε κλιμάκωση και πως γι’ αυτό τα ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη MiG-31 θα αρχίσουν να περιπολούν πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα οπλισμένα με πυραύλους με ακτίνα πάνω από 1.000 χλμ. (δηλαδή, με βεληνεκές που εκτείνεται έως την ανατολική Μεσόγειο). Διπλωματικά υπονοούμενα για βαθμό εμπλοκής άφησε και η Κίνα, αν και με πιο μετριοπαθή τρόπο, πλησιάζοντας την Αίγυπτο και δηλώνοντας πως στόχος της Κίνας είναι η σταθερότητα και η ανάπτυξη στην περιοχή. Παρόλα αυτά, στέλνει και έξι πολεμικά πλοία στη Μέση Ανατολή για παν ενδεχόμενο.
Η δίκαιη παλαιστινιακή αντεπίθεση απλώς ανέδειξε τα ήδη ανοιχτά πολεμικά μέτωπα, τα οποία η Pax Americana είτε έχει ενεργά είτε συντηρεί προς ενεργοποίηση την κατάλληλη στιγμή. Από την Ουκρανία έως την περιοχή του Σαχέλ στην Αφρική. Από την Παλαιστίνη και μέχρι πρόσφατα την Υεμένη έως τη Συρία και το βόρειο τμήμα της με proxies του ΝΑΤΟ τους Κούρδους. Η συνεχόμενη προβοκάτσια της Ταϊβάν και της νότιας σινικής θάλασσας απέναντι στην Κίνα και, τέλος, η απειλή εναντίον της Βόρειας Κορέας. Όλα αυτά τα μέτωπα καταλήγουν στους κεντρικούς πολεμικούς στόχους του ιμπεριαλισμού: Ρωσία, Ιράν, Κίνα. Οι τρεις κόμβοι από τους οποίους αντικειμενικά και σε συνδυασμό και με την στρατιωτική δύναμη της Βόρειας Κορέας εξαρτάται η πρακτική οικονομική, γεωπολιτική και φυσικά στρατιωτική αντιπαράθεση με την Pax Americana. Αυτοί οι τρεις κόμβοι είναι οι βασικοί πυρήνες τροφοδότησης της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης στους καταπιεσμένους λαούς ολόκληρου του πλανήτη ενάντια στην αυτοκρατορική μπότα.
Ο πλανήτης χωρισμένος στα δυο.
Δεν υπάρχει καμία καμία αμφιβολία ούτε πια περιθώριο για αυταπάτες και θολούρες για το ποια είναι τα αντικρουόμενα στρατόπεδα στον πλανήτη. Οι λεγόμενες «ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις», με το άδικο και από τις δύο πλευρές εκτός από μία ιδεαλιστική κατασκευή είναι ταυτόχρονα και μία αθώωση του πραγματικού νατοϊκού ιμπεριαλισμού. Από τη μία έχουμε το συμπαγές μπλοκ του ιμπεριαλισμού της Δύσης, της Pax Americana και των φίλων της. Σε κάθε θερμό ή ψυχρό πολεμικό μέτωπο, ακόμα κι αν υπάρχουν επιμέρους διαφωνίες, τελικά συντονίζονται ως προς τον αντίπαλο στόχο. Ακόμα και αν υπάρχουν για κάποιους από τους συμμετέχοντες χασούρες σε ορισμένα ζητήματα, αυτά συνυπολογίζονται στον τελικό «ισολογισμό» και στο τέλος της μέρας η απόφαση κλειδώνει στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Αυτό έγινε στην Ουκρανία, το ίδιο γίνεται και στο Ισραήλ. Ο «δημοκρατικός κόσμος» της Δύσης είναι στο πλευρό του Ισραήλ. Λίγες ώρες πριν το σιωνιστικό κράτος βομβαρδίσει το νοσοκομείο στη Γάζα, ο Γερμανός καγκελάριος, Όλαφ Σολτς, δήλωσε κι αυτός με τη σειρά του τη θέση της Γερμανίας στο πλευρό του Ισραήλ. Από την άλλη πλευρά στέκονται όσοι έμπρακτα αμφισβητούν τη στρατιωτική ηγεμονία και μπότα της Αυτοκρατορίας πάνω στον πλανήτη. Με πρώτα τη Ρωσία και με σημαντικό κόστος γι’ αυτήν και το λαό της. Η «αρχή» έγινε στις 23 Φλεβάρη 2022. Ο ρωσικός στρατός έμπρακτα αμφισβητεί το ΝΑΤΟ μέσω της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία. Αυτή η έμπρακτη αμφισβήτηση στο πεδίο της μάχης προκάλεσε το πρώτο σοβαρό ρήγμα. Έδωσε την ευκαιρία σε ολόκληρους λαούς και χώρες που είναι με το πιστόλι στον κρόταφο από τη δυτική ιερά συμμαχία να δοκιμάσουν κι αυτοί την τύχη τους. Από τη στροφή στη Λατινική Αμερική έως και την Αφρική της ζώνης του Σαχέλ, όπου προφανώς με τη βοήθεια της Ρωσίας, πραγματοποιούνται αντιιμπεριαλιστικά στρατιωτικά πραξικοπήματα (ναι, τέτοια είναι!) διώχνοντας τους Γάλλους νεοαποικιοκράτες. Οι απόκληροι όλου του κόσμου σηκώνουν κεφάλι. Το μαύρο θηρίο στην Αφρική ξυπνά και βρυχάται. Ο πύργος του Άιφελ μπορεί να μείνει χωρίς φως (τώρα που δεν έχει το κλεμμένο ουράνιο του Νίγηρα) το ίδιο και τα γλυκούλικα γαλλικά μπιστρό, στα οποία βρίσκουν καταφύγιο οι εναλλακτικοί πρωτοκοσμικοί διανοούμενοι, για να αμολάνε τις ιδεολογικές τους αρλούμπες, ούτως ώστε να δικαιολογήσουν την ιμπεριαλιστική ληστεία. Και ποιος το περίμενε; Εκεί που όλα έδειχναν πως η δίκαιη παλαιστινιακή υπόθεση είχε θαφτεί από άποψη συσχετισμού, το λιοντάρι της ερήμου έσπειρε τον τρόμο στους δυνάστες του πλανήτη και στη δήθεν αήττητη σιωνιστική πολεμική μηχανή. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Η νατοϊκή δολοφονική μπότα αμφισβητείται πια σ’ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Άπω Ανατολή του Ειρηνικού ωκεανού, όπου έρχεται το επόμενο μέτωπο. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση γέμισε με αισιοδοξία και ευτυχία όλους τους καταπιεσμένους του πλανήτη και όλους όσους παλεύουν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση μέσα σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο, το οποίο διαμορφώθηκε μετά την 23η Φλεβάρη 2022. Η απασχόληση της νατοϊκής μηχανής στην Ουκρανία, αλλά και η ήττα -εν μέρει τουλάχιστον- στο πεδίο της Συρίας, λόγω της εμπλοκής του Ιράν και της Ρωσίας, έδωσε την ευκαιρία στην Παλαιστινιακή Αντίσταση να αντεπιτεθεί. Χωρίς έναν δυναμωμένο άξονα της αντίστασης που στην κεφαλή του έχει το Ιράν και στην άκρη του τους αντάρτες Χούτι στην Υεμένη, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο και τις πολιτοφυλακές στο Ιράκ, αλλά και τη ρωσική στρατιωτική συνδρομή, η Συρία θα είχε πέσει. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το πιθανότερο είναι πως δεν θα μπορούσε να αντεπιτεθεί. Όλα έδεσαν με τον τρόπο τους και συναντήθηκαν με την ατσάλινη θέληση των οργανώσεων της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Ακόμα και η ήττα, τελικά, το αμερικανικού στρατού και η αποχώρησή του απ’ το Αφγανιστάν έπαιξε ρόλο. Η κυβέρνηση των Ταλιμπάν από την πρώτη στιγμή έβγαλε ανακοίνωση πως θα σταθεί στο πλευρό των παλαιστινίων και πως με την άδεια των γειτονικών κρατών θα συμβάλει στην «κατάληψη της Ιερουσαλήμ».
Ένας πραγματικός αντιμπεριαλιστικός διεθνισμός των λαών και κρατών της μέσης Ανατολής σφυρηλατείται μέρα με τη μέρα. Πόσο άβολα είναι πράγματι όλα αυτά για τα ιδεαλιστικά σχήματα της νατοϊκής αριστεράς; Πώς η γραμμή των «ίσων αποστάσεων» στην Ουκρανία σβήνει από τον χάρτη πραγματικά δρώντα υποκείμενα; Πώς διαλύονται εν μία νυκτί τόνοι νατοϊκής προπαγάνδας περί απολίτιστων και κατώτερων λαών; Στο πεδίο της μάχης θα κριθούν όλα.
Ευκαιρία για αντιτουρκισμό.
Λαλίστατοι οι πολιτικοί αναλυτές στην Ελλάδα και γεμάτοι εκνευρισμό για το ότι «ο Τούρκος πάλι κάνει τα παιχνίδια του και εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις προς το συμφέρον του». Καθώς βολεύει το ελληνικό αφήγημα η κουβέντα περί «σουλτάνου Ερντογάν», «αυταρχικού καθεστώτος στην Τουρκία», «τουρκικής επιθετικότητας», τώρα ακόμα περισσότερο έρχεται να δέσει με τη νέα συγκυρία. Όπως ξεκάθαρα φαίνεται πια, η Τουρκία, παρότι νατοϊκή χώρα, όλο και περισσότερο δεν ευθυγραμμίζεται με την πολιτική της Pax Americana, προφανώς επειδή έλκεται από τον υπό διαμόρφωση αντίπαλο γεωπολιτικό πόλο με κέντρο την Κίνα, το Ιράν, τη Ρωσία και τις υπόλοιπες χώρες των BRICS. Πολύ περισσότερο τώρα που άνοιξε για τα καλά ξανά η υπόθεση της Παλαιστίνης, μια υπόθεση που έχει αποδείξει πως ταρακουνάει όλον τον μουσουλμανικό κόσμο. Δεν μπορεί, λοιπόν, η Τουρκία παρά να στηρίζει με τον τρόπο της τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, προσπαθώντας να παίξει ρόλο ως μία πρωτοκλασάτη δύναμη στον υπό διαμόρφωση νέο χάρτη της Μέσης Ανατολής. Έναν χάρτη που, όπως φαίνεται, θα διαθέτει όλο και λιγότερο ζωτικό χώρο για την Αυτοκρατορία . Η συγκεκριμένη συγκυρία ευνοεί την Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Από την άλλη πλευρά, το δικό μας λιγούρικο ελληνικό κράτος πάλι διάλεξε τη «σωστή πλευρά της ιστορίας».
Την ίδια στιγμή που το Σάββατο 7 Οκτωβρίου, τη μέρα της «παλαιστινιακής πλημμύρας Αλ-Άκσα», στην Τεχεράνη και στην Κωνσταντινούπολη ο κόσμος πανηγύριζε, υποστηρίζοντας την Παλαιστινιακή Αντίσταση, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δήλωνε πως «είμαστε στο πλευρό του Ισραήλ». Και τώρα, το αεροδρόμιο της Ελευσίνας προσφέρεται στις αμερικανικές δυνάμεις προς χρήση. Σε κάθε κομβική μάχη που διεξάγει η Pax Americana, το ελληνικό κράτος είναι εκεί αταλάντευτα να δηλώσει το «παρών». Και παρεμπιπτόντως, σε σχέση με την Τουρκία, για την εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους μονόδρομος είναι η «νατοποίηση» της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Η ελληνική αστική τάξη θα προσπαθήσει ως μπροστάρης του ΝΑΤΟ να εκμεταλλευτεί τα «τσαλίμια» που κάνει η Τουρκία σε σχέση με τη Δύση και να αυτοπαρουσιαστεί ως το γνήσιο τέκνο αυτής που μπορεί και θέλει να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της μέχρι τέλους. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη…
Νίκη στα όπλα της Παλαιστινιακής Αντίστασης
Νίκη στον Άξονα της Αντίστασης
Για τη συντριβή του σιωνιστικού κράτους και του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή
Απ’ την Παλαιστίνη ως την Ουκρανία τσακίστε του ΝΑΤΟ την Αυτοκρατορία
Παλαιστίνη, Ιράν, Συρία, Υεμένη την Αυτοκρατορία ο τάφος περιμένει