https://avantgarde2009.wordpress.com/2023/11/28/palaistinh-pera-apo-to-mytho-twn-dyo-kratwn/
28/11/2023 · by kseeath · in Διεθνή. ·
Tim Anderson για το El Mayadeen
Η ιδέα των «δύο κρατών» παραμένει εμπόδιο στην οικοδόμηση ενός κινήματος κατά του απαρτχάιντ. Το καθήκον μας βάσει του διεθνούς δικαίου είναι να διαλύσουμε ένα ρατσιστικό καθεστώς, όπως ακριβώς έγινε στη Νότια Αφρική.
Η πρόταση των «δύο κρατών» τέθηκε ως σύσταση στα Ηνωμένα Έθνη το 1948, αλλά κανένα ισραηλινό καθεστώς δεν την υποστήριξε ποτέ πραγματικά. (Al Mayadeen English; Εικονογράφηση: Zeinab ElHajj)
Ο επίμονος μύθος της λύσης των «δύο κρατών» για την κατεχόμενη από το Ισραήλ Παλαιστίνη είναι ένα σκληρό ψέμα 75 ετών, το οποίο κάλυψε την οικοδόμηση ενός τερατώδους και γενοκτονικού καθεστώτος απαρτχάιντ. Τυφλώνει τη διεθνή κοινότητα τόσο για την τρέχουσα πραγματικότητα όσο και για την πορεία προς τα εμπρός.
Τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη είναι σοβαρά ξεπερασμένα, παγωμένα σε μια εποχή όπου ο μύθος των «δύο κρατών» ήταν πιο αληθοφανής, και εγκλωβισμένα σε μια διατύπωση αποδεκτή από τους κύριους χορηγούς της αποικίας. Ωστόσο, ο μόνος πρακτικός δρόμος προς τα εμπρός, σήμερα, είναι ο δρόμος της Νότιας Αφρικής: η διάλυση του καθεστώτος του απαρτχάιντ.
Ο δρόμος αυτός συσκοτίζεται από τον μύθο των «δύο κρατών», όπως έχουν παρατηρήσει δύο πρώην Ισραηλινοί ηγέτες. Ο πρώην Ισραηλινός πρωθυπουργός Ehud Olmert (2007) αναγνώρισε ότι «αν έρθει η μέρα που η [ιδέα της] λύσης των δύο κρατών θα καταρρεύσει και θα αντιμετωπίσουμε έναν αγώνα νοτιοαφρικανικού τύπου για ίσα δικαιώματα ψήφου», τότε θα αντιμετωπίσουμε έναν «αγώνα σαν του απαρτχάιντ… [και] το κράτος του Ισραήλ θα έχει τελειώσει» (McCarthy, 2007). Ομοίως, το 2017, ένας άλλος πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο Ehud Barak, προειδοποίησε ότι το καθεστώς βρισκόταν «σε μια ολισθηρή πορεία» προς το απαρτχάιντ (Kaplan, 2017).
Αν και η ιδέα των «δύο κρατών» είναι ενσωματωμένη στα ψηφίσματα του ΣΑΗΕ -αρχής γενομένης από το ψήφισμα 242 του 1967- το γεγονός αυτό υπογραμμίζει απλώς την αποτυχία των διεθνών ψηφισμάτων να αναγνωρίσουν τις μεταβαλλόμενες πραγματικότητες. Οι Ισραηλινοί έχουν παραβιάσει τις υποχρεώσεις τους βάσει του ψηφίσματος 242 και υπάρχουν πλέον πολλές ανεξάρτητες εκθέσεις που χαρακτηρίζουν το ισραηλινό καθεστώς ως κράτος απαρτχάιντ (CCHS, 2022) και, ως εκ τούτου, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, το οποίο η διεθνής κοινότητα έχει την ευθύνη να διαλύσει (Falk and Tilley, 2017). Οι εκθέσεις αυτές δεν έχουν ακόμη αναγνωριστεί στα Ηνωμένα Έθνη, επειδή οι βασικοί χορηγοί του ισραηλινού καθεστώτος διατηρούν το δικαίωμα του βέτο.
Χρειάζεται πληρέστερη κατανόηση αυτής της δυσεπίλυτης σύγκρουσης, η οποία έχει σοβαρές περιφερειακές και διεθνείς επιπτώσεις. Χωρίς αυτή την κατανόηση, οι πρακτικές προσπάθειες επίλυσης θα είναι λανθασμένες. Το παρόν έγγραφο στοχεύει να συμβάλει στην κατανόηση αυτή, ιδίως με το να βάλει τέλος στον μύθο των «δύο κρατών».
Υποστηρίζεται εδώ ότι η «λύση των δύο κρατών» και η ιδέα της «επιστροφής στα σύνορα του 1967» είναι παραπλανητική και συσκοτίζει την τρέχουσα πραγματικότητα και το πιθανό μέλλον της Παλαιστίνης, για τους εξής λόγους:
– Η έννοια των «δύο κρατών» αποτελεί φύλλο συκής πάνω από την πραγματικότητα ενός και μοναδικού καθεστώτος απαρτχάιντ,
– Όλες οι προϋποθέσεις που έθεσε το ΣΑ του ΟΗΕ (απόφαση 242 και οι διάδοχοί της) για την «επιστροφή στα σύνορα του 1967» έχουν καταστραφεί από το ισραηλινό καθεστώς,
– Το ισραηλινό καθεστώς απαρτχάιντ πρέπει να διαλυθεί, διότι ένα αρπακτικό καθεστώς που επιχειρεί εθνοκάθαρση δεν μπορεί να συνυπάρξει με μια ανεξάρτητη Παλαιστίνη.
Ωστόσο, όπως κατανοούν πολύ καλά η Ουάσιγκτον και οι Ισραηλινοί, ο αντιπερισπασμός των «δύο κρατών» κρύβει το απαρτχάιντ και εμποδίζει τη δημιουργία ενός ευρέος κινήματος εναντίον του.
Κάθε εναπομείνασα δυνατότητα «δύο κρατών» καταστράφηκε τελικά από τη συνεχή ισραηλινή κλοπή παλαιστινιακής γης και την άρνηση να εκκενωθούν τα προσαρτημένα λιβανέζικα και συριακά εδάφη. Η ιδέα της «επιστροφής στα σύνορα του 1967» απλώς κρύβει την πραγματικότητα ενός παράνομου καθεστώτος απαρτχάιντ.
Ένα φύλλο συκής για την κάλυψη του απαρτχάιντ
Η ιδέα των «δύο κρατών» καλύπτει αυτή την πραγματικότητα του απαρτχάιντ. Η πρόταση των «δύο κρατών» τέθηκε ως σύσταση στα Ηνωμένα Έθνη το 1948, αλλά κανένα ισραηλινό καθεστώς δεν την υποστήριξε ποτέ πραγματικά. Η θεωρία εξακολουθεί να προβάλεται από ορισμένες ισραηλινές παρατάξεις και από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ενώ άλλοι φιλελεύθεροι Ισραηλινοί έχουν στραφεί σε κάποια εκδοχή ενός ενιαίου δημοκρατικού κράτους (π.χ. Beinart, 2020- Levy, 2023).
Οι ιδρυτές της σιωνιστικής αποικίας ήθελαν όλη την ιστορική Παλαιστίνη, ή όσο περισσότερη μπορούσαν να καταλάβουν. Ο πρωτοπόρος των Σιωνιστών, ο Αυστριακός Theodor Herzl, είπε ότι η εβραϊκή αποικία θα αποτελούσε μέρος «ενός προμαχώνα της Ευρώπης εναντίον της Ασίας, ενός προκεχωρημένου φυλακίου του πολιτισμού έναντι της βαρβαρότητας. Θα έπρεπε ως ουδέτερο κράτος να παραμείνουμε σε επαφή με όλη την Ευρώπη, η οποία θα έπρεπε να εγγυηθεί την ύπαρξή μας» (Herzl 1896).
Η άποψη της πλειοψηφίας μιας έκθεσης του ΟΗΕ για τη «Μελλοντική Κυβέρνηση της Παλαιστίνης» (η οποία δεν περιελάμβανε Παλαιστίνιους) αποτέλεσε τη βάση του ψηφίσματος 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, το οποίο συνέστησε τη δημιουργία ενός αραβικού κράτους, ενός εβραϊκού κράτους και ενός «ειδικού καθεστώτος» διεθνούς καθεστώτος για την Ιερουσαλήμ (ΓΣΗΕ, 1947). Ο πληθυσμός της Παλαιστίνης το 1946 ήταν 65% Άραβες και 33% Εβραίοι, αλλά η επιτροπή συνέστησε η έκταση για το εβραϊκό κράτος να είναι 55,5% της συνολικής έκτασης της Παλαιστίνης.
Το ψήφισμα 181 εγκρίθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1947 με 33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές (Hammond 2010, ΓΣΗΕ 1947), και οι Βρετανοί και ο ΟΗΕ άφησαν τις σιωνιστικές ομάδες να πραγματοποιήσουν την εθνοκάθαρσή τους (Pappe 2006). Σε αντίθεση με τον δημοφιλή μύθο, τα Ηνωμένα Έθνη δεν «δημιούργησαν» ένα ισραηλινό κράτος – τα μέλη του ΟΗΕ απλώς έμειναν αμέτοχα και επέτρεψαν στους σιωνιστές να αρπάξουν γη και να εκκαθαρίσουν ολόκληρους πληθυσμούς.
Το 1947-48, ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν και οι μαθητές του ήταν ξεκάθαροι ότι κατά τη δημιουργία της οντότητάς τους θα κατέστρεφαν ολόκληρα χωριά, θα εξολόθρευαν κάθε αντίσταση και θα απέβαλλαν τους αραβικούς πληθυσμούς «πέρα από τα σύνορα του κράτους» (Pappe 2006: Κεφ. 4). Ο Μπεν Γκουριόν πίστευε ότι χρειαζόταν το 80-90% της επικράτειας της Βρετανικής Εντολής και το 1947 δήλωσε ότι «μόνο ένα κράτος με τουλάχιστον 80% Εβραίους» θα ήταν «ένα βιώσιμο και σταθερό [εβραϊκό] κράτος». Τα σχέδιά του προέβλεπαν τη δολοφονία των Παλαιστινίων πολιτικών ηγετών, ανώτερων αξιωματούχων, υποκινητών και οικονομικών υποστηρικτών, την καταστροφή των συγκοινωνιών, των πηγών νερού, των μύλων, των χωριών, των λεσχών και των καφενείων και την εκδίωξη των εναπομεινάντων αραβικών πληθυσμών (Pappe 2006: xii-xiii, 26, 28, 48).
Το 1988, καθώς μαινόταν η πρώτη Ιντιφάντα (εξέγερση), ο ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) Γιάσερ Αραφάτ ανακοίνωσε ότι η ΟΑΠ είχε αποδεχθεί τα ψηφίσματα 242 και 338 του ΟΗΕ, τα οποία φαινόταν να δίνουν στο «Ισραήλ» (στην πραγματικότητα «σε κάθε κράτος της περιοχής») την ευκαιρία για «ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα», αναγνωρίζοντας ουσιαστικά ένα ισραηλινό κράτος, αρκεί να αποσύρει την κατοχή αραβικών εδαφών (Damen 2022).
Οι συμφωνίες του Όσλο της δεκαετίας του 1990, που βασίστηκαν στην απόφαση 242 (UNIP, 1993: άρθρο 1), δημιούργησαν ελπίδες, αλλά αυτό που ακολούθησε έδειξε ότι οι Ισραηλινοί χρησιμοποίησαν τις συμφωνίες αυτές ως κάλυψη για την επέκταση των παράνομων «εποικισμών» στα κατεχόμενα εδάφη (Damen 2022). Η Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ), η οποία συστάθηκε ως προσωρινό όργανο, εν αναμονή της ίδρυσης ενός παλαιστινιακού κράτους (PASSIA, 2014: 4-5), έγινε στη συνέχεια ουσιαστικά ένας δήμος του ισραηλινού καθεστώτος.
Ωστόσο, η προσάρτηση παλαιστινιακής γης στη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ στην πραγματικότητα αυξήθηκε υπό το καθεστώς του Όσλο (Damen 2022). Παρά τον ισχυρισμό του Ισραηλινού πρωθυπουργού Ράμπιν ότι θα «πάγωνε» τους «εποικισμούς», αυτοί αυξήθηκαν εξαιτίας μιας έκρηξης επενδύσεων σε υποδομές (Helm, 1993– Ogram, 1995– Ofran, 2020). Οι Παλαιστίνιοι έχασαν στην πραγματικότητα περισσότερη γη μετά την αναγνώριση του επεκτεινόμενου ισραηλινού καθεστώτος και τη δημιουργία της ΠΑ.
Το «ειρηνευτικό σχέδιο» του Τραμπ του 2020 διατηρούσε τον μύθο των δύο κρατών, ενώ υποστήριζε τις παράνομες προσαρτήσεις και προσπαθούσε να «κανονικοποιήσει» όλες τις άλλες παραβιάσεις των διεθνών συμφωνιών από τους Ισραηλινούς, συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών μόνιμης προσάρτησης των κατεχόμενων Γκολάν της Συρίας, της καταστροφής και της κλοπής παλαιστινιακών σπιτιών στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ και της ατελείωτης κατασκευής αποικιών σε όλη τη Δυτική Όχθη (TWH, 2020). Τα τελευταία χρόνια αυτοί οι «εποικισμοί» έχουν αυξηθεί, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περισσότεροι από 700.000 Ισραηλινοί έποικοι στη Δυτική Όχθη. Παρά τις υποτονικές διεθνείς διαμαρτυρίες, η υποστήριξη του Τελ Αβίβ σε αυτήν τη διαδικασία καθιστά απίθανο να πειστούν οι «έποικοι» (όπως έγινε στη Γάζα) απλώς να τα μαζέψουν και να πάνε στα σπίτια τους.
Ο αντιφρονούντας αλλά αυτοαποκαλούμενος «Ισραηλινός πατριώτης» Gideon Levy (2023) λέει ότι το καθεστώς Νετανιάχου, με τον συνεχή εποικισμό της Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, έχει καταστρέψει κάθε πιθανότητα δύο κρατών. Παρατηρεί ότι υπάρχει ένα ενιαίο κράτος απαρτχάιντ. «Ούτε ένας Ισραηλινός πρωθυπουργός δεν εργάστηκε σοβαρά για την υλοποίηση της λύσης [δύο κρατών] … ακόμη και οι συμφωνίες του Όσλο αποδείχθηκαν κενή υπόσχεση … [έχουμε τώρα] ένα κράτος με δύο καθεστώτα, ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό στο Ισραήλ [sic], το οποίο περιλαμβάνει ένα καθεστώς διακρίσεων απέναντι στους Παλαιστίνιους πολίτες … και ένα καθεστώς απαρτχάιντ νοτιοαφρικανικού τύπου στη Δυτική Όχθη … ο αγώνας [τώρα] αφορά τη φύση του καθεστώτος σε αυτό το ένα κράτος» (Levy, 2019). Σε αυτό το τελευταίο μέρος, έχει δίκιο.
Διεθνές δίκαιο; Οι συνθήκες για την «επιστροφή στα σύνορα του 1967» έχουν καταστραφεί από τους Ισραηλινούς
Το διεθνές δίκαιο (ψήφισμα 242 και τα διάδοχά του) αναφέρεται συχνά, για να δικαιολογήσει το δικαίωμα ύπαρξης του ισραηλινού καθεστώτος, αγνοώντας τις παραβιάσεις των υποχρεώσεων του Ισραήλ να αποχωρήσει από τα κατεχόμενα εδάφη και αγνοώντας το γεγονός ότι ποτέ δεν καθόρισε σύνορα. Όλες οι προϋποθέσεις που τέθηκαν από την απόφαση 242 (1967) για την «επιστροφή στα σύνορα του 1967» έχουν καταστραφεί συστηματικά από τα διαδοχικά ισραηλινά καθεστώτα, με την υποστήριξη των αγγλοαμερικανών και ευρωπαίων χορηγών τους.
Μετά την αιφνιδιαστική επίθεση των Σιωνιστών στα αραβικά κράτη το 1967 και την κατοχή της Παλαιστινιακής Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, των συριακών Γκολάν, τμημάτων του Νότιου Λιβάνου και του αιγυπτιακού Σινά, το ψήφισμα 242 (1967) του ΟΗΕ ψηφίστηκε με ισραηλινή υποστήριξη, διότι, ενώ ζητούσε την αποχώρηση του Ισραήλ από τα κατεχόμενα εδάφη, καλούσε επίσης τα αραβικά κράτη να αναγνωρίσουν ένα ισραηλινό καθεστώς, υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Το σχετικό κείμενο του ψηφίσματος 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ προέβλεπε:
«i) Απόσυρση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων από τα εδάφη που κατελήφθησαν κατά την πρόσφατη σύγκρουση,
«(ii) Τερματισμό όλων των αξιώσεων ή καταστάσεων εμπόλεμης κατάστασης και σεβασμό και αναγνώριση της κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας κάθε κράτους στην περιοχή και του δικαιώματός τους να ζουν ειρηνικά εντός ασφαλών και αναγνωρισμένων συνόρων, χωρίς απειλές ή πράξεις βίας» (ΣΑΗΕ, 1967).
Έκτοτε, η σιωνιστική οντότητα (όπως αποκαλείται από τα πολλά αραβικά και μουσουλμανικά κράτη που δεν αναγνωρίζουν την οντότητα αυτή ως κράτος) αποσύρθηκε μόνο από το αιγυπτιακό Σινά (μετά από διμερή ειρηνευτική συμφωνία) και στη συνέχεια εισέβαλε στον Λίβανο για να καταστρέψει την PLO. Ακόμη και μετά την εκδίωξη των Ισραηλινών από τον Λίβανο (το 2000 και το 2006) από την αντιστασιακή ομάδα Χεζμπολλάχ, κράτησαν κάποια λιβανέζικα εδάφη, τα συριακά υψίπεδα Γκολάν και στη συνέχεια προχώρησαν στην εδραίωση της προσάρτησης μεγάλων τμημάτων της Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.
Το ισραηλινό καθεστώς έχει παραβιάσει τους όρους της απόφασης 242 τόσο σοβαρά, ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί ότι το προτεινόμενο «δικαίωμά του να ζει ειρηνικά εντός ασφαλών και αναγνωρισμένων συνόρων» έχει καταργηθεί· ποτέ δεν προσπάθησε καν να κηρύξει τα σύνορα στις διάφορες επεκτάσεις των συνόρων του. Ομοίως αγνόησε το ψήφισμα 194 (1948) της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, μην επιτρέποντας στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες το δικαίωμα επιστροφής. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο διεθνής χαρακτηρισμός του ισραηλινού κράτους ως καθεστώτος απαρτχάιντ απειλεί να καταργήσει κάθε κρατικό «δικαίωμα», εκτός από την υποχρέωση διάλυσης του απαρτχάιντ (Falk and Tilley, 2017).
Αν και υπήρξε κάποια εσωτερική συζήτηση, οι Ισραηλινοί δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να εγκαταλείψουν τα εδάφη που κατέλαβαν το 1967. Η φιλελεύθερη πλευρά συζητούσε αν θα έπρεπε να καταλάβουν μόνιμα μεταξύ 40% και 80% της Δυτικής Όχθης, ενώ η ανοιχτά φασιστική παράταξη, με επικεφαλής το Λικούντ και τον Νετανιάχου, ήθελε πάντα να καταλάβει όλα τα παλαιστινιακά εδάφη. Το επιχείρημα των τελευταίων αναφέρεται συχνά ως το «Σχέδιο Yinon» (Yinon, 1982), μια επανάληψη των παλαιότερων σιωνιστικών φιλοδοξιών για τη δημιουργία ενός «Μεγάλου Ισραήλ», από «το ρυάκι της Αιγύπτου [τον ποταμό Νείλο] μέχρι τον Ευφράτη» (Herzl 1960: 711). Αυτό συνεπάγεται την προσάρτηση πολύ περισσότερων συριακών εδαφών, πέρα από το Γκολάν.
Από τη φιλελεύθερη πλευρά, ο υπουργός Εργασίας Yigal Allon υποστήριξε ότι το «Ισραήλ» πρέπει να χαράξει τη Δυτική Όχθη σε μια ελεγχόμενη από το Ισραήλ λωρίδα κατά μήκος του Ιορδάνη ποταμού, με μόνιμες εβραϊκές αποικίες («εποικισμούς») και στρατιωτικές βάσεις στρατηγικά τοποθετημένες σε όλα τα παλαιστινιακά εδάφη. Πρόσθεσε, «το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να επιστρέψουμε έστω και μια σπιθαμή της Δυτικής Όχθης» (Auerbach 1991, Shlaim 2001). Ωστόσο, θα μπορούσε να ανοίξει η διαπραγμάτευση για μια ξεχωριστή και υποτελή παλαιστινιακή οντότητα (Pedatzur, 2007). Με άλλα λόγια, και οι δύο μεγάλες ισραηλινές παρατάξεις ήταν προσηλωμένες στην απόρριψη του μεγαλύτερου μέρους της απόφασης 242 και σε κάθε έννοια των «συνόρων του 1967».
Με βάση τα διαδοχικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο ΟΗΕ δεν έχει μετακινηθεί από τη θέση του ότι οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, από το 1967, βρίσκονται υπό πολεμική κατοχή και, ως εκ τούτου, προστατεύονται από την 4η Σύμβαση της Γενεύης (AIC 2011: 5-6). Αυτό, όμως, δεν έχει αποτρέψει τη συνεχιζόμενη απαλλοτρίωση και τον εκτοπισμό τους. Το ψήφισμα 242 τόνισε «το απαράδεκτο της απόκτησης εδαφών με πόλεμο» (UNISPAL, 1967). Αγνοώντας το ψήφισμα αυτό, διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις κατέλαβαν γη χρησιμοποιώντας μια σειρά μεθόδων: αγορά υπό εξαναγκασμό, κατάσχεση για κρατικούς σκοπούς και ποινικές κατασχέσεις. Ο μεγάλος αριθμός οδών τροφοδοσίας, στρατιωτικών βάσεων, φρακτών και ρυθμιστικών ζωνών κατέλαβαν, επίσης, όλο και περισσότερη αραβική γη.
Αντιμετωπίζοντας ένα ληστρικό καθεστώς απαρτχάιντ: και ανίκανο για συνύπαρξη
Κανένα επεκτατικό καθεστώς απαρτχάιντ που επιχειρεί εθνοκαθάρσεις δεν μπορεί να θεωρηθεί νόμιμο κράτος, ούτε μπορεί να συνυπάρξει με ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, την ουσία του οποίου έχει προσπαθήσει να καταβροχθίσει. Υπάρχουν πλέον έξι ανεξάρτητες εκθέσεις που χαρακτηρίζουν το «Τελ Αβίβ» καθεστώς απαρτχάιντ, δηλαδή έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, το οποίο πρέπει να διαλυθεί (CCHS, 2022).
Μιλώντας τυπικά, ενώ η ΠΑ και η ΟΑΠ, στην οποία κυριαρχεί η Φατάχ, διατηρούν την υποταγή τους στις συμφωνίες του Όσλο και στην αναγνώριση του «Ισραήλ» ως κράτος, η θέση αυτή εξαρτιόταν πάντα από την τήρηση των δεσμεύσεων των Ισραηλινών (αποχώρηση από όλα τα κατεχόμενα εδάφη). Ήταν πάντα μια θέση που αντιτάχθηκε από «απορριπτικά» τμήματα της PLO (π.χ. το PFLP), από την ηγεσία των κινημάτων της Ιντιφάντα και από τις ομάδες αντίστασης που δεν ανήκουν στην PLO (Χαμάς και Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ) που ξεπήδησαν τη δεκαετία του 1980. Η αποδοχή των συνόρων του 1967 συνεπάγεται την εγκατάλειψη των Παλαιστινίων που στερήθηκαν πριν από το 1967.
Σε λαϊκό επίπεδο, ωστόσο, η ιδέα των «δύο κρατών» ήταν δημοφιλής μεταξύ των Παλαιστινίων, επειδή υποδηλώνει την ανεξαρτησία από την κατοχική δύναμη. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης έχουν απομακρυνθεί από τα δύο κράτη προς την ιδέα του ενός ενιαίου κράτους, με ίση ιθαγένεια, πιθανώς επειδή υπόκεινται πιο έντονα στην καθημερινή πραγματικότητα του απαρτχάιντ (JMCC, 2021).
Από την ισραηλινή πλευρά, η παράταξη υπό την ηγεσία του Λικούντ δεν είχε ποτέ την πρόθεση να μην καταλάβει όλη την ιστορική Παλαιστίνη, ενώ η πλευρά των Εργατικών συζητούσε πόσο μέρος της Δυτικής Όχθης ήθελε να προσαρτήσει. Με άλλα λόγια, χρησιμοποίησαν το ψήφισμα 242 για να καλύψουν τον επεκτατισμό τους. Ωστόσο, Ισραηλινοί και Εβραίοι αντιφρονούντες, μαζί με πολλούς Παλαιστίνιους, μιλούν τώρα για την ανάγκη κάποιας εκδοχής ενός ενιαίου δημοκρατικού κράτους (π.χ. LFA, 2023)· δηλαδή για μια νοτιοαφρικανικού τύπου πορεία προς ένα ενιαίο κράτος μετά το απαρτχάιντ.
Το βασικό πρόβλημα σε μια νομικιστική προσέγγιση που δίνει έμφαση στα «δύο κράτη» και στα ξεπερασμένα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι ότι η πραγματικότητα ενός καθεστώτος απαρτχάιντ έχει τεκμηριωθεί. Η πιο έγκυρη έκθεση, που εκπονήθηκε για τα Ηνωμένα Έθνη το 2017, αλλά παραγκωνίστηκε υπό πολιτική πίεση, συντάχθηκε από τους Αμερικανούς δικηγόρους Richard Falk και Virginia Tilley. Έκαναν λόγο για διεθνές καθήκον να μην αναγνωρίζεται ένα καθεστώς απαρτχάιντ, και για το καθήκον να αναληφθούν μέτρα για τη διάλυσή του.
Σχετικά αποσπάσματα από την εν λόγω έκθεση:
«Συντριπτικά στοιχεία [δείχνουν] ότι το Ισραήλ είναι ένοχο για το έγκλημα του απαρτχάιντ. Ωστόσο, μόνο μια απόφαση από ένα διεθνές δικαστήριο … θα καθιστούσε μια τέτοια αποτίμηση πραγματικά έγκυρη … οποιαδήποτε καθυστέρηση επιτείνει το έγκλημα παρατείνοντας την καθυπόταξη των Παλαιστινίων στην ενεργό πρακτική του απαρτχάιντ από το Ισραήλ. Κατά συνέπεια, η άμεση δράση είναι επιτακτική ανάγκη για να … τερματιστεί ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττεται τώρα» (Falk and Tilley 2017: s.3).
Ζήτησαν τη σύσταση διεθνούς δικαστηρίου για να εξετάσει και να αποφανθεί επί των θεμάτων που αποτελούν αντικείμενο των πορισμάτων τους. Τόνισαν όμως αυτά τα καθήκοντα:
«Τα κράτη έχουν ξεχωριστή και συλλογική υποχρέωση α) να μην αναγνωρίζουν ένα καθεστώς απαρτχάιντ ως νόμιμο, β) να μην βοηθούν ή να συνδράμουν ένα κράτος στη διατήρηση ενός καθεστώτος απαρτχάιντ, και γ) να συνεργάζονται με τα Ηνωμένα Έθνη και άλλα κράτη για τον τερματισμό των καθεστώτων απαρτχάιντ» (Falk and Tilley 2017: s.3).
Της έκθεσής τους προηγήθηκε μία έκθεση από τη Νότια Αφρική και ακολούθησαν εκθέσεις από τη Βρετανία (Amnesty), τις ΗΠΑ (Human Rights Watch) και δύο από την Παλαιστίνη-«Ισραήλ» (CCHS, 2022). Το ζήτημα της μη παροχής βοήθειας σε ένα καθεστώς απαρτχάιντ υπονομεύει τον ισχυρισμό ότι το ισραηλινό καθεστώς έχει κάποιο δικαίωμα ύπαρξης βάσει του διεθνούς δικαίου. Πολλές από τις συνθήκες που μελετώνται σε αυτές τις εκθέσεις (όπως τα διαρκώς επεκτεινόμενα τείχη και φράχτες απαρτχάιντ στη Δυτική Όχθη) δεν υπήρχαν την εποχή του ψηφίσματος 242.
Το ειρηνευτικό σχέδιο Τραμπ του 2020, το οποίο επιδίωκε, επίσης, να διατηρήσει τον μύθο των «δύο κρατών», έδειξε την απαίσια πραγματικότητα μιας τέτοιας πρότασης στις σημερινές συνθήκες. Σε αυτό που έχει χαρακτηριστεί ως «μια μνημειώδης μετατόπιση από την ήδη συμβιβασμένη διεθνή συναίνεση» (Procter, 2020), η πρόταση αυτή, η οποία είχε μηδενική παλαιστινιακή συμμετοχή, μιλούσε για «ανταλλαγές γης», όπου σε ένα παλαιστινιακό κρατίδιο θα προσφέρονταν τμήματα της ερήμου Νεγκέβ (νότια της Γάζας) σε αντάλλαγμα για τα αποικιοκρατούμενα τμήματα της Δυτικής Όχθης. Συν τοις άλλοις, το ισραηλινό καθεστώς θα έπαιρνε την κοιλάδα του Ιορδάνη, θα ήλεγχε όλα τα σύνορα και τα χωρικά ύδατα, θα διατηρούσε φράγματα ασφαλείας, θα περιόριζε ακόμη και το παλαιστινιακό εκπαιδευτικό σύστημα, θα συνέχιζε να χρησιμοποιεί την Παλαιστινιακή Αρχή ως δημοτική υπηρεσία και θα περιόριζε αυστηρά κάθε επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων (TWH, 2020· JVL, 2020· Procter, 2020).
Εν ολίγοις, επρόκειτο για ένα σχέδιο σαν αυτό που είχε οραματιστεί το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, τα λεγόμενα Μπαντουστάν (φυλετικές πατρίδες) υπό τη διοίκηση του απαρτχάιντ. Αυτό το θλιβερό σχέδιο απορρίφθηκε από τους Παλαιστίνιους, αλλά είναι αυτό που προσφέρεται σήμερα στους υποστηρικτές των «δύο κρατών».
Και τι γίνεται με εκείνα τα κράτη που αρνούνται να αναγνωρίσουν το «Ισραήλ»; Πρώτον, υπάρχουν τα περίπου 20 αραβικά και μουσουλμανικά κράτη που δεν αναγνώρισαν ποτέ το ισραηλινό καθεστώς. Στη συνέχεια, υπάρχουν άλλα 15 περίπου που διέκοψαν τις σχέσεις τους, κυρίως μετά από διάφορες σφαγές Παλαιστινίων (WPR, 2023). Τρία αραβικά κράτη (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν και Μαρόκο) έχουν έκτοτε «κανονικοποιηθεί» υπό την πίεση των ΗΠΑ. Η Σαουδική Αραβία μιλούσε για κανονικοποίηση, αλλά τερμάτισε τις συνομιλίες μετά την επίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης τον Οκτώβριο του 2023.
Η κατοχή και η προσάρτηση, η οικοδόμηση ενός καθεστώτος απαρτχάιντ και οι γενοκτονικές σφαγές έχουν φθείρει το όνειρο ότι μπορεί να υπάρξει μια απλή διανομή της γης και «επιστροφή» σε σύνορα και συνθήκες που δεν γίνονται αποδεκτές από καμία πλευρά.
Όσοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν τη «νομική» ισχύ της «λύσης των δύο κρατών», λόγω της απόφασης 242 και των διαδόχων της, θα πρέπει να εξηγήσουν πώς και γιατί αγνοούν την ισραηλινή περιφρόνηση και απόρριψη των όρων της απόφασης 242, και πώς θα προχωρήσουν στη συνέχεια στην αναγνώριση ενός καθεστώτος που χαρακτηρίζεται ευρέως ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ως ένα από αυτά τα δύο κράτη.
Μας υπενθύμισαν ότι είναι έγκλημα να αναγνωρίζεις ένα καθεστώς απαρτχάιντ και να του παρέχεις βοήθεια (Falk and Tilley 2017). Παρόλο που ο χαρακτηρισμός του απαρτχάιντ δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί στα ψηφίσματα του ΣΑΗΕ, λόγω της επιρροής που ασκούν στα Ηνωμένα Έθνη οι χορηγοί του καθεστώτος, οι νομικές επιπτώσεις του απαρτχάιντ δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Εντωμεταξύ, η ιδέα των «δύο κρατών» παραμένει εμπόδιο στην οικοδόμηση ενός κινήματος κατά του απαρτχάιντ, το οποίο και είναι καθήκον μας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο: να διαλύσουμε ένα ρατσιστικό καθεστώς, όπως ακριβώς έγινε στη Νότια Αφρική, με ίση ιθαγένεια για όλους, παράλληλα με μια δίκαιη διευθέτηση των θεμάτων της γης και των προσφύγων.
———-
Μπορείτε να παραγγείλετε το νέο βιβλίο του Tim Anderson, West Asia After Washington: Dismantling the Colonized Middle East, από εδώ.
Αναφορές:
AIC (2011) ‘Jerusalem: facts and figures’, Alternative Information Center, December, Jerusalem and Beit Sahour, Palestine
Auerbach, Yehudit (1991) ‘Attitudes to an Existence Conflict: Allon and Peres on the Palestinian Issue, 1967-1987’, in Conflict Resolution, Vol 35 Issue 3, pp. 519-54, DOI: 10.1177/0022002791035003006
Pappe, Ilan (2006) The Ethnic Cleansing of Palestine, Oneworld, Oxford
Shlaim, Avi (2001) The Iron Wall, W. W. Norton Company, New York