Παλαιστίνη: Οι ιστορίες που δεν ξέρουμε πώς να πούμε
https://athens.indymedia.org/post/1627915/
από μαύρες πέτρες
02/12/2023 μεσημέρι
Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί στις λίστες θανάτου του Ισραήλ και των δυτικών συμμάχων του. Έχουν πρόσωπο, ιστορία, όνειρα, επιθυμίες, ζωή, μεγάλη, μικρή ή ακόμη και μόλις λίγων λεπτών. Γι’ αυτά τα πρόσωπα οφείλουμε να βρούμε τον τρόπο να μιλήσουμε, να μεταφέρουμε τις ιστορίες τους, να μην επιτρέψουμε να αφανιστούν από ένα κράτος-τρομοκράτη που επιδιώκει να τα ταπεινώσει, να τα εξευτελίσει, να τα θανατώσει, να τα διαγράψει από τη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας. Οι μαρτυρίες από αυτά τα πρόσωπα μόλις που αρχίζουν να φανερώνονται, αποκαλύπτοντας τις φρικαλεότητες του ισραηλινού στρατού.
Μια εύθραυστη, επταήμερη παύση πυρός στη Γάζα, αλλά όχι στη Δυτική Όχθη, έληξε το πρωί της Παρασκευής και οι ισραηλινές δυνάμεις επανέλαβαν τις τελευταίες 24 ώρες τον ανελέητο βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας: τουλάχιστον 200 είναι οι δολοφονημένοι από τους Ισραηλινούς Παλαιστίνιοι και εκατοντάδες οι τραυματίες μόνο μέσα σε μια μέρα.
Κατά τη λεγόμενη παύση, το κράτος του Ισραήλ συνέλαβε περισσότερους Παλαιστίνιους από όσους απελευθέρωσε κατά την ανταλλαγή ομήρων που πραγματοποιήθηκε την ίδια περίοδο, ενώ επανειλημμένα επιβεβαίωνε την πρόθεσή του να συνεχίσει τον πόλεμο με ακόμη πιο βάρβαρα μέσα.
Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί σφυροκόπησαν τις τελευταίες ώρες τον μικροσκοπικό παλαιστινιακό θύλακα: τον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλια στη βόρεια Γάζα, τους προσφυγικούς καταυλισμούς Μπουρέιτζ, Νουσεϊράτ και Μαγκάζι στην κεντρική Γάζα, τις συνοικίες Σουτζάγια, Ασκούλα και Αλ Ζαϊτούν στην πόλη της Γάζας και τους προσφυγικούς καταυλισμούς Ράφα, Χαν Γιουνίς, Αμπασάν και Γίμπνα στη νότια Λωρίδα της Γάζας, καθώς και κατά μήκος της ακτής.
Την ίδια στιγμή, οι ισραηλινές δυνάμεις έριξαν φυλλάδια πάνω από την πόλη Χαν Γιουνίς στη νότια Λωρίδα της Γάζας, όπου εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν εκτοπιστεί εσωτερικά, καλώντας τους να απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο, προς τη Ράφα. Οι ισραηλινές αρχές δεν έχουν κρύψει την επιθυμία τους να εκκαθαρίσουν εθνοτικά τη Γάζα και να αναγκάσουν τους Παλαιστίνιους να μεταφερθούν στην Αίγυπτο, μια επιλογή που το Κάιρο έχει απορρίψει.
Στο μεταξύ, ο εκπρόσωπος της UNICEF Τζέιμς Έλντερ, ο οποίος βρίσκεται στην Χαν Γιουνίς, χαρακτήρισε την τρέχουσα αιματοχυσία “πόλεμο κατά των παιδιών”, σημειώνοντας ότι οι αεροπορικές επιδρομές έπληξαν τη γειτονιά κοντά στο νοσοκομείο Νάσερ της πόλης, όπου έχουν καταφύγει πολλοί άμαχοι με τις οικογένειές τους.
Θέλοντας να δείξει στον κόσμο τη “μεγαλοψυχία” του, ο ισραηλινός στρατός δημοσιοποίησε την Πέμπτη έναν χάρτη της Γάζας χωρισμένο σε αριθμημένες ζώνες, οι οποίες, όπως είπε, είναι μεμονωμένες περιοχές που θα χρησιμοποιήσει για να ειδοποιήσει τους Παλαιστίνιους για ενεργές μάχες, καλώντας τους να ακολουθήσουν τις οδηγίες τους και να εκκενώσουν τις εν λόγω περιοχές όταν τους ζητηθεί.
Ο οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών είχε προηγουμένως απορρίψει μονομερείς προτάσεις για τη δημιουργία “ασφαλών ζωνών” στη Γάζα – μια επίπληξη στη συνεχιζόμενη πίεση του Ισραήλ να σπρώχνει περισσότερους αμάχους σε ένα όλο και μικρότερο τμήμα ενός ήδη μικρού θύλακα χωρίς να τους παρέχει πραγματική ασφάλεια.
Αδύνατον να μετρήσει κανείς μεμονωμένα τις ζώνες που προσδιορίζονται στον χάρτη, αν και φαίνεται να φτάνουν τις 2.280. Αν όντως υπάρχουν τόσες αριθμημένες ζώνες χαρτογραφημένες στη Γάζα, η οποία είναι μόλις 365 τετραγωνικά χιλιόμετρα, τότε η μέση ζώνη είναι μόλις 160 τετραγωνικά μέτρα – γεγονός που καθιστά ακατόρθωτο για τους Παλαιστίνιους να παρακολουθούν πού βρίσκονται σε αυτόν τον χάρτη, διευκολύνοντας έτσι τις ισραηλινές δυνάμεις να δολοφονούν μαζικά αμάχους με τη δικαιολογία ότι δεν συμμορφώνονται με τις εντολές εκκένωσης.
Όμως, οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί στις λίστες θανάτου του Ισραήλ και των δυτικών συμμάχων του. Έχουν πρόσωπο, ιστορία, όνειρα, επιθυμίες, ζωή, μεγάλη, μικρή ή ακόμη και μόλις λίγων λεπτών. Γι’ αυτά τα πρόσωπα οφείλουμε να βρούμε τον τρόπο να μιλήσουμε, να μεταφέρουμε τις ιστορίες τους, να μην επιτρέψουμε να αφανιστούν από ένα κράτος-τρομοκράτη που επιδιώκει να τα ταπεινώσει, να τα εξευτελίσει, να τα θανατώσει, να τα διαγράψει από τη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας.
Οι μαρτυρίες από αυτά τα πρόσωπα μόλις που αρχίζουν να φανερώνονται, αποκαλύπτοντας τις φρικαλεότητες του ισραηλινού στρατού.
μαύρες πέτρες, 2 Δεκεμβρίου 2023
Οι ιστορίες που δεν ξέρουμε πώς να πούμε
Λίστες αναμονής για τη διάσωση ανθρώπων που έχουν παγιδευτεί κάτω από τα ερείπια. Σώματα που αποσυντίθενται στους δρόμους και τα τρώνε τα ζώα. Όσοι ζουν ακόμα, δεν αναγνωρίζουν πλέον τον εαυτό τους. Αυτές είναι οι ιστορίες που δεν ξέρουμε πώς να πούμε.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ολόκληρη η οικογένεια αφιερώνεται σε έναν στόχο: την εξεύρεση τροφής και νερού. Στη νότια Γάζα, η αναζήτηση αυτών των αγαθών θα μπορούσε κάλλιστα να συγκριθεί με την εξόρυξη χρυσού.
Πριν από λίγες εβδομάδες, οι οικογένειες παραπονιόντουσαν για τις απίστευτα μεγάλες ουρές στους φούρνους – αναμονή 6 έως 8 ωρών για να πάρουν μια μικρή σακούλα με ψωμί. Τώρα, καθώς τα αρτοποιεία κλείνουν τις πόρτες τους λόγω της έλλειψης αλευριού και καυσίμων, πολλοί καταφεύγουν στο να φτιάχνουν ψωμί στο σπίτι, χρησιμοποιώντας φαινομενικά αδύνατα μέσα. Οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους να ψάξουν για πεταμένα πλαστικά, χαρτόνια ή οτιδήποτε μπορεί να καεί για να ανάψουν φωτιά – αυτές είναι οι τυχερές οικογένειες που κατάφεραν να βρουν λίγο αλεύρι.
Μέχρι να νυχτώσει, όλοι επιστρέφουν στα καταφύγιά τους ή στα σπίτια τους και μιλούν για πόλεμο. Οι συζητήσεις τους συνήθως περιστρέφονται γύρω από το θάνατο και μερικές φορές το μέγεθος της καταστροφής.
Χθες, καθώς καθόμουν στην μπροστινή αυλή του σπιτιού όπου έμενα με την οικογένειά μου, ακούσαμε ένα διαπεραστικό σφύριγμα λίγο πριν πέσει μια βόμβα σε μια περιοχή κοντά μας. Ένας νεαρός άνδρας, ξαφνιασμένος από τον ήχο, με ρώτησε αν θα είχαμε αρκετό χρόνο να γλυτώσουμε αν η βόμβα εκτοξευόταν προς την κατεύθυνσή μας. Ένας άλλος νεαρός παρενέβη: “Όταν η βόμβα πέσει πάνω μας, δεν θα μπορέσουμε να ακούσουμε τίποτα. Θα μας σκοτώσει πριν καν σκεφτούμε να τρέξουμε“.
Οι συζητήσεις συνεχίζονται. Μιλώντας για τον πόλεμο, καταλήγουμε να μετρούμε τους θανάτους ανθρώπων που γνωρίζουμε. Κάποιος ρωτάει για έναν άνθρωπο, θέλοντας να μάθει τι κάνει. Η απάντηση είναι απότομη: “σκοτώθηκε”. Κάποιος άλλος ρωτάει για μια οικογένεια σε μια γειτονιά που υπέστη σφοδρούς βομβαρδισμούς. Η απάντηση: “είχαν εγκλωβιστεί κάτω από τα χαλάσματα για ώρες και κανείς δεν επέζησε“. Η ίδια συζήτηση επαναλαμβάνεται. Αρχίζουμε να στοιχηματίζουμε για το ποιος από εμάς μπορεί να επιβιώσει.
Κατά τη διάρκεια αυτών των συγκεντρώσεων, ακούμε παράξενες ιστορίες που δύσκολα πιστεύουμε ότι είναι αληθινές. Μια γυναίκα που διέφυγε από το βορρά μας διηγείται την ιστορία του 29χρονου γιου της, Issam Ileywa (Ισάμ Ιλέιουα), ο οποίος είναι παντρεμένος με τρία παιδιά και πουλάει πόσιμο νερό. Λέει ότι δεν ήθελε να πάει νότια γιατί ήθελε να συνεχίσει να παρέχει νερό σε όσους το χρειάζονταν στο βόρειο τμήμα της πόλης της Γάζας. Έστειλε μακριά τη γυναίκα και τα παιδιά του, αλλά εκείνος έμεινε πίσω.
Ο Ισάμ οδηγούσε μέσα από κατεστραμμένες γειτονιές αναζητώντας ανθρώπους που ήταν αποκομμένοι και δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε νερό, ενώ έκανε και παραδόσεις σε νοσοκομεία που συναντούσε στο δρόμο του. Παρόλο που τέτοιες συνθήκες είναι κατάλληλες για την ανάπτυξη μονοπωλίου από πωλητές που μπορούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να αυξήσουν τις τιμές, υπάρχουν και ήρωες που αναδεικνύονται σε τέτοιες περιόδους. Ο Ισάμ δεν έπαιρνε χρήματα για το νερό, αλλά δεχόταν δωρεές για να ανεφοδιάσει το αυτοκίνητό του με καύσιμα και να το διατηρήσει σε λειτουργία.
Η μητέρα του μας είπε ότι έχασε επαφή με τον Ισάμ για τέσσερις ημέρες και ότι ρώτησε πολλούς ανθρώπους από την περιοχή τους, στην al-Nasr (Αλ Νασρ), οι οποίοι κατάφεραν να φύγουν προς τα νότια, αν τον είχαν δει. Την πέμπτη ημέρα, ένας άνδρας είπε στη μητέρα του Ισάμ τα νέα για τον γιο της. Κοιμόταν στο αυτοκίνητό του μετά την ισοπέδωση της πολυκατοικίας τους στην Αλ Νασρ κατά την έναρξη της χερσαίας εισβολής στη βορειοδυτική Γάζα και, κατά συνέπεια, το αυτοκίνητο βομβαρδίστηκε ενώ ο Ισάμ κοιμόταν μέσα σε αυτό. Το σώμα του ήταν εντελώς απανθρακωμένο όταν τον μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Οι πολεμικές ιστορίες συνεχίζονται. Ο κατακλυσμός του ανθρώπινου πόνου είναι τόσο μεγάλος σε μέγεθος και σε βάθος που θα μπορούσε να μας πάρει μια ολόκληρη ζωή για να τον καταγράψουμε και να τον αφηγηθούμε στον κόσμο.
Μια άλλη γυναίκα ονόματι Mariam Qannu’ (Μάριαμ Κανού) μας λέει ότι έχει έναν γιο που δεν μπόρεσε να φύγει μαζί της προς τα νότια από την πόλη της Γάζας και ότι ήταν αποφασισμένη να πάρει το δρόμο της επιστροφής για να τον βρει, νεκρό ή ζωντανό. Η Μάριαμ μας λέει ότι κατάφερε να φτάσει στο βορρά κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων ωρών στις οποίες η κατοχή επέτρεπε μια περιορισμένη διέλευση (συνήθως προς την αντίθετη κατεύθυνση). Όταν έφτασε στη γειτονιά όπου βρισκόταν το σπίτι τους, μας είπε ότι δεν μπορούσε να σταθεί όρθια από όσα είδε μπροστά της. Τα πτώματα ήταν διασκορπισμένα στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, ενώ τα κοράκια καταβρόχθιζαν τη σάρκα τους καθώς αποσυντίθεντο. Ο γιος της ήταν ανάμεσα σ’ αυτά τα πτώματα. Μπόρεσε να τον αναγνωρίσει μόνο από το παντελόνι που φορούσε πάντα και τη χαρακτηριστική δερμάτινη ζώνη του.
Λέει ότι τα πτώματα είχαν ασυνήθιστα σημάδια και πληγές από φαγωματιές, καθώς τα κοράκια τα τσιμπούσαν την ημέρα και τα αδέσποτα ζώα κάθονταν πάνω τους τη νύχτα, όταν κανείς δεν βρισκόταν στην περιοχή. Αυτές είναι οι περιοχές που η επίγεια εισβολή έχει αποκλείσει, οι ίδιες στις οποίες δεν μπορούν πλέον να φτάσουν τα ασθενοφόρα και όπου οι σωροί των ανθρώπων έχουν αφεθεί να σαπίσουν.
Η Μάριαμ μας λέει ότι τύλιξε τη σωρό του γιου της σε μια κουβέρτα και την μετέφερε πάνω από ένα χιλιόμετρο με τα πόδια μέχρι να βρει κάποιον που να οδηγεί ένα κάρο που σέρνει κάποιο ζώο. Αυτά τα κάρα είχαν γίνει συνηθισμένα από τότε που τελείωσαν τα καύσιμα. Μπόρεσε να μεταφέρει το σώμα του γιου της νότια, όπου τον έθαψε.
Οι πολεμικές ιστορίες συχνά αφηγούνται το φρικτό, και τώρα διανθίζονται και με το σουρεαλιστικό. Οι μεγάλες ουρές για ψωμί και νερό δεν είναι πλέον αξιοσημείωτες τώρα που υπάρχουν λίστες αναμονής για το ποιος θα διασωθεί κάτω από τα χαλάσματα και ποια σωρός σε αποσύνθεση θα ανασυρθεί. Πριν από μέρες, ο φίλος και συνάδελφός μου Hani Abu Rizeq (Χάνι Αμπού Ριζέκ) δημοσίευσε στο Instagram την ιστορία μιας οικογένειας που θάφτηκε κάτω από τα χαλάσματα εξαιτίας μιας ισραηλινής αεροπορικής επιδρομής. Οι γείτονες της οικογένειας κάλεσαν την “Πολιτική Άμυνα”, παρακαλώντας την να έρθει να σώσει την οικογένεια. Η απάντηση της Πολιτικής Άμυνας ήταν ότι υπήρχε μια λίστα αναμονής με κατεστραμμένα σπίτια με άλλες οικογένειες θαμμένες κάτω από αυτά και ότι θα έπρεπε να περιμένουν τη σειρά τους.
Δεν ήταν αναισθησία, αλλά μια απέλπιδα διαπίστωση της πραγματικότητας. Υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες παγιδευμένες κάτω από τα ερείπια, περιμένοντας τη σειρά τους για να απεγκλωβιστούν, ζωντανές ή νεκρές.
Ό,τι ήταν κάποτε ζωντανό πεθαίνει. Ό,τι είναι όμορφο στη Γάζα είναι τώρα παραμορφωμένο – τα κτίρια της, τα ορόσημά της, η γη της και οι άνθρωποί της. Όμως η πραγματικότητα και η κλίμακα της γενοκτονίας είναι πολύ χειρότερη από αυτό που φτάνει στον κόσμο. Οι συνάδελφοί μου δημοσιογράφοι είναι τώρα παγιδευμένοι εκεί όπου βρίσκονταν πριν από την έναρξη της χερσαίας εισβολής. Οι περισσότεροι βρίσκονται στο νότο, σε νοσοκομεία και καταφύγια, και δεν είναι σε θέση να καταγράψουν τι συμβαίνει στο πολεμικό τοπίο. Μόνο οι λίγοι που εξακολουθούν να σταθμεύουν σε αποκλεισμένες κοινότητες είναι σε θέση να κατανοήσουν ένα κλάσμα των όσων συμβαίνουν.
Αλλά πέρα από τις ιστορίες που θάβονται κάτω από τα χαλάσματα και τις οποίες δεν είμαστε σε θέση να προσεγγίσουμε, υπάρχουν και εκείνες οι ιστορίες που δεν έχουμε ακόμη τις λέξεις για να περιγράψουμε. Άνθρωποι που νομίζουν ότι έχουν επιβιώσει από τον πόλεμο μέχρι στιγμής, αλλά μόλις και μετά βίας μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Άνθρωποι των οποίων τα σώματα παραμένουν άθικτα αλλά δεν έχουν τίποτα να τους θυμίζει ότι είναι ζωντανοί.
Tareq S. Hajjaj, 10 Νοεμβρίου 2023
Πυροβόλησαν τον γιο της στην αγκαλιά της και την ανάγκασαν να πετάξει το πτώμα του: μαρτυρίες από την πορεία θανάτου στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν
Πολλαπλές μαρτυρίες που συγκεντρώθηκαν από Παλαιστίνιους εκτοπισμένους από τη βόρεια Γάζα αποκαλύπτουν τη φρίκη της “ασφαλούς διέλευσης” του ισραηλινού στρατού στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν.
Κατά τη διάρκεια της προσωρινής κατάπαυσης του πυρός, μπόρεσα να επισκεφθώ διάφορα καταφύγια που φιλοξενούν εκτοπισμένους ανθρώπους που έχουν έρθει από τη βόρεια Γάζα, κυρίως στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο και σε ένα σχολείο που λειτουργεί η Υπηρεσία Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA), στην πόλη Χαν Γιουνίς. Οι ιστορίες που άκουσα από ανθρώπους σε διάφορα καταφύγια είναι δύσκολο να γίνουν πιστευτές, ακόμη και τώρα, μετά από όλα όσα είδαμε. Οι περισσότερες από τις ιστορίες επικεντρώνονται στο πώς εκκενώθηκαν από το βορρά και εκδιώχθηκαν προς το νότο, συμπεριλαμβανομένου του οδυνηρού ταξιδιού στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν (Salah al-Din), η οποία έχει χαρακτηριστεί “ασφαλές πέρασμα” από τον ισραηλινό στρατό. Από τις μαρτυρίες που άκουσα έγινε φανερό ότι ο δρόμος δεν σχεδιάστηκε για να διευκολύνει τη φυγή των αμάχων, αλλά για να τους ταπεινώσει, να τους εξευτελίσει συστηματικά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να τους σκοτώσει. Δεν επέζησαν όλοι από το ταξίδι προς το νότο και, ακόμη και τώρα, η Σαλάχ Αλ Ντιν είναι γεμάτη με δεκάδες πτώματα -ανδρών, γυναικών και παιδιών- σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης.
Η εικόνα που προκύπτει δεν είναι ένας “ανθρωπιστικός δρόμος” αλλά μια πορεία θανάτου. Αυτές είναι μερικές από τις μαρτυρίες που συγκέντρωσα από δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες.
“Ο στρατιώτης με διέταξε να συρθώ μέσα από το σημείο ελέγχου”
Σε ένα μικρό δωμάτιο με πλάτος μόλις δύο μέτρα, δύο νεαροί άνδρες είναι ξαπλωμένοι σε ξεχωριστά στρώματα. Έφτασαν στο νοσοκομείο μαζί, αλλά ο ένας από αυτούς, το όνομα του οποίου είναι Αϊμάν (Ayman), μου διηγήθηκε μια ιστορία που ακούγεται σαν να είναι βγαλμένη από πολεμικό μυθιστόρημα.
Το σπίτι του βομβαρδίστηκε στο βόρειο τμήμα της Γάζας και μέσα βρισκόταν η οικογένειά του, που αποτελούνταν από 21 ανθρώπους. Τέσσερις από αυτούς σκοτώθηκαν στον βομβαρδισμό, ο πατέρας του και τρία από τα αδέλφια του, αφήνοντάς τον ως τον μοναδικό νέο στην οικογένεια. Ο Αϊμάν τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, με το δεξί του πόδι να συγκρατείται μόνο από μυς και δέρμα, καθώς τα οστά της δεξιάς του κνήμης είχαν διαλυθεί εντελώς. Στο νοσοκομείο, σε ολόκληρο το πόδι και το πέλμα του τοποθετήθηκαν μεταλλικές πλάκες μέχρι το γόνατο. Ο ξάδελφός του Μαχμούντ (Mahmoud) έμεινε μαζί του στο νοσοκομείο. Όταν ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στο Ινδονησιακό νοσοκομείο την περασμένη εβδομάδα, ο Μαχμούντ πυροβολήθηκε ξανά στο πόδι και οι γιατροί του τοποθέτησαν επίσης μεταλλικές πλάκες.
Ωστόσο, όταν ήρθε η ώρα για την εκκένωση από το νοσοκομείο, ο στρατός ανάγκασε όλους όσους βρίσκονταν στο νοσοκομείο να βαδίσουν νότια με τα πόδια. Τότε ήταν που άρχισε να ξετυλίγεται ο εφιάλτης του Αϊμάν.
“Περπατούσα με πατερίτσες και δύο τραυματιοφορείς που είχαν φύγει μαζί μας προς το νότο με βοηθούσαν στη διαδρομή“, δήλωσε στο σάιτ Mondoweiss. “Μερικές φορές με κουβαλούσαν ή μου επέτρεπαν να στηριχτώ πάνω τους καθώς περπατούσαμε“.
Όταν έφτασαν στο ισραηλινό στρατιωτικό σημείο ελέγχου που είχε στηθεί στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν, ένας στρατιώτης τον φώναξε από μακριά και τον διέταξε να περπατήσει μόνος του και να πετάξει τις πατερίτσες του πριν φτάσει στο σημείο ελέγχου για να τον ψάξουν.
“Εξακολουθούσα να μην είμαι σε θέση να πατήσω το πόδι μου στο έδαφος ή να ασκήσω οποιαδήποτε πίεση σε αυτό“, δήλωσε ο Αϊμάν. “Αλλά ο στρατιώτης συνέχισε να με διατάζει να περπατήσω χωρίς τις πατερίτσες“.
“Τη στιγμή που ακούμπησα το πόδι μου στο έδαφος, έπεσα, μη μπορώντας να αντέξω τον πόνο“, συνέχισε. “Αλλά ο στρατιώτης συνέχισε να επιμένει και μου είπε να σηκωθώ“.
Ο Αϊμάν είπε ότι δεν μπορούσε να αντέξει τον εξευτελισμό που του επέβαλε ο στρατιώτης. Για δεύτερη φορά, προσπάθησε να σηκωθεί και επιχείρησε να κάνει άλλο ένα βήμα.
Η πλάκα στο πόδι του έσπασε. Κατέρρευσε, ουρλιάζοντας από τον πόνο. Ο στρατιώτης δεν έκανε τίποτα, απλώς τον διέταξε να συρθεί, να περάσει το σημείο ελέγχου και να συνεχίσει το δρόμο του. Ο Αϊμάν δεν είχε άλλη επιλογή από το να κάνει ό,τι τον διέταξαν, σέρνοντας τον εαυτό του μέχρι να φτάσει στην άλλη πλευρά, όπου άλλοι άνθρωποι τον σήκωσαν και τον βοήθησαν.
Ο Αϊμάν βρίσκεται τώρα στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο στην Χαν Γιουνίς και χρειάζεται δύο χειρουργικές επεμβάσεις. Η πρώτη είναι για να αποκατασταθεί η εξάρθρωση στο γόνατό του που προέκυψε από τη σπασμένη πλάκα – αν τον δει κανείς, το πόδι του έχει λυγίσει σε αφύσικο σχήμα U – και η δεύτερη επέμβαση είναι για να τοποθετηθεί μια νέα μεταλλική πλάκα. Το πρόβλημα είναι ότι οι γιατροί του ευρωπαϊκού νοσοκομείου δεν ήταν σε θέση να πραγματοποιήσουν την επέμβαση και ότι χρειάζεται μεταφορά σε νοσοκομείο εκτός Γάζας για να αντιμετωπιστεί, δεδομένης της δοκιμασίας του και των περίπλοκων διπλών τραυματισμών που έχουν προκληθεί.
“Δεν είχα κάνει τίποτα κακό“, δήλωσε ο Αϊμάν. “Αν ο στρατιώτης απλά με είχε αφήσει να περάσω με τις πατερίτσες μου ή είχε αφήσει τους τραυματιοφορείς να με μεταφέρουν, τίποτα από όλα αυτά δεν θα χρειαζόταν τώρα“.
Επιμένει ότι οι στρατιώτες είχαν σκοπό να εξευτελίσουν τους πρόσφυγες, προσθέτοντας άλλο ένα επίπεδο πόνου στο ταξίδι τους. Φαινόταν να απολαμβάνουν την τιμωρία τους, είπε.
Μαρτυρίες για στρατιώτες που “πυροβολούσαν παιδιά” από απόσταση και ανάγκαζαν τους γονείς να εγκαταλείψουν τα πτώματά τους
Κάποιες ιστορίες ήταν πολύ διαδεδομένες καθώς πολλοί άνθρωποι διηγούνταν την ίδια ιστορία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο άνθρωπος που υπέστη τη δοκιμασία δεν έκανε το ταξίδι στο νότο, αλλά την ιστορία του την είδαν και την έζησαν πολλοί άλλοι. Το σάιτ Mondoweiss δεν μπόρεσε να επαληθεύσει με ανεξάρτητο τρόπο αυτές τις αφηγήσεις*.
Ένα περιστατικό που άκουσα από πολλούς ανθρώπους που συνάντησα σε ένα σχολείο της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA) αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που κουβαλούσε το παιδί της και περπατούσε κατά μήκος του δρόμου Σαλάχ Αλ Ντιν. Το παιδί της έκλαιγε δυνατά καθώς το κουβαλούσε, όπως μου είπαν πολλοί άνθρωποι, όλοι επαναλαμβάνοντας τις ίδιες λεπτομέρειες και αφηγούμενοι την ίδια αλληλουχία γεγονότων που θα ακολουθούσαν: ένας στρατιώτης, ενοχλημένος από το ουρλιαχτό του παιδιού, το “πυροβόλησε” από απόσταση στο κεφάλι καθώς το κουβαλούσε η μητέρα του. Στη συνέχεια ο στρατιώτης πήρε το μεγάφωνο του και την διέταξε να πετάξει το παιδί της στην άκρη του δρόμου και να συνεχίσει να περπατάει.
Σε απόλυτο σοκ, η γυναίκα θρηνούσε και έκλαιγε, αλλά τελικά αναγκάστηκε να υπακούσει στις εντολές των στρατιωτών υπό την απειλή όπλων, οι οποίοι την περικύκλωσαν από το πλάι, σκαρφαλωμένοι πάνω σε ένα τανκ. Όλοι μου είπαν το ίδιο πράγμα: η γυναίκα αναγκάστηκε να αφήσει το άψυχο παιδί της και να συνεχίσει, ουρλιάζοντας και κλαίγοντας σε όλη τη διαδρομή.
Αυτή δεν ήταν η μόνη ιστορία που άκουσα. Ο Μουχάμαντ Αλ Ασκάρ (Muhammad al-Ashqar), πρόσφυγας σε σχολείο της UNRWA στην Χαν Γιουνίς, μου είπε ότι ένας από τους συγγενείς του κουβαλούσε στους ώμους του την 4χρονη κόρη του και ένας στρατιώτης την πυροβόλησε από μακριά και τη σκότωσε. Με τον ίδιο τρόπο, τον διέταξαν από το μεγάφωνο να πετάξει την άψυχη κόρη του και να συνεχίσει να βαδίζει νότια. Και αυτός δεν είχε άλλη επιλογή, αλλιώς θα τον πυροβολούσαν τόσο τον ίδιο όσο και την υπόλοιπη οικογένειά του.
Αυτές οι ιστορίες επιβεβαιώνονται από κύματα προσφύγων που εξακολουθούν να έρχονται από το βορρά, αναφέροντας ότι είδαν δεκάδες πτώματα να κείτονται στο “ασφαλές πέρασμα” που έχει ορίσει το Ισραήλ, ηλικιωμένους και νέους, να σαπίζουν στην άκρη του δρόμου. Νέοι πρόσφυγες που ήρθαν προχθές ανέφεραν ότι ορισμένα από τα πτώματα είχαν αρχίσει να διαμελίζονται από αδέσποτα ζώα.
Υπήρχαν και άλλες λεπτομέρειες. Ο ισραηλινός στρατός είχε δώσει στους πρόσφυγες που έφευγαν αυστηρές οδηγίες – “μην μαζέψετε τίποτα από το έδαφος αν σας πέσει, μην γυρίσετε και μην κοιτάξετε πουθενά αλλού παρά μόνο νότια, μην μιλήσετε σε κανέναν που είναι μαζί σας, μην παρακούσετε τις εντολές κανενός στρατιώτη. Αν παραβείτε αυτούς τους κανόνες, θα σας πυροβολήσουμε“.
Πολλοί από τους εκτοπισμένους λένε ότι οι στρατιώτες ανάγκαζαν τους ανθρώπους να κάνουν εξευτελιστικές διαδρομές με σκοπό να τους ταπεινώσουν περισσότερο. Μια ηλικιωμένη γυναίκα μου είπε ότι υπήρχε ένας βαθύς λάκκος σκαμμένος στο έδαφος όπου ήταν στοιβαγμένα πτώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών και, όταν ένας στρατιώτης ήθελε να τρομοκρατήσει έναν άνθρωπο, τον ανάγκαζε να βγάλει τα ρούχα του και να κατέβει στον λάκκο. Οι στρατιώτες σκότωναν κάποιους, προσθέτοντας στο σωρό τα σώματά τους, ενώ άλλους τους άφηναν ζωντανούς, αναγκάζοντάς τους όμως να κάθονται γυμνοί ανάμεσα στα πτώματα μέχρι να ικανοποιηθούν. Στη συνέχεια, οι στρατιώτες τους διέταζαν να σηκωθούν και να συνεχίσουν να περπατούν νότια.
Οι επόμενες ημέρες θα αποκαλύψουν ακόμη περισσότερες φρικαλεότητες, διότι, όπως μου είπε μια γυναίκα στο σχολείο της UNRWA, αυτός δεν είναι ένας συνηθισμένος πόλεμος – περικλείει πολλά είδη πολέμου που διεξάγονται εναντίον του λαού της Γάζας. Μια από τις πιο διεφθαρμένες και εξευτελιστικές μορφές του πολέμου που εφάρμοσε το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων είναι το ίδιο το ταξίδι προς το νότο και η διέλευση από το σημείο ελέγχου Σαλάχ Αλ Ντιν, ένα υποτιθέμενο “ασφαλές πέρασμα” που στην πραγματικότητα ήταν μια πορεία θανάτου.
Tareq S. Hajjaj, 30 Νοεμβρίου 2023
Ο Ταρέκ Σ. Χατζάζ είναι ανταποκριτής του ανεξάρτητου σάιτ Mondoweiss και μέλος της Ένωσης Παλαιστίνιων Συγγραφέων.
* Οι φρικαλεότητες έχουν αποτυπωθεί σε βίντεο που κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα.
από μαύρες πέτρες 04/12/2023 3:51 πμ.
Πώς θα συνεχίζω να ζω τώρα;
Δεν υπάρχει κανείς στον καταυλισμό προσφύγων της Τζαμπάλια που να μην γνωρίζει τον ξάδελφό μου Ράεντ, γνωστό ως Αμπού Αλ Ουαλίντ.
Έχει ένα χαρούμενο πνεύμα και μια βαθιά αγάπη για τον Γιάσερ Αραφάτ. Παρέμεινε πάντα πιστός στη Φατάχ, ειδικά από τότε που ήταν μέλος της ομάδας ασφαλείας του Αραφάτ όταν ιδρύθηκε η Παλαιστινιακή Αρχή το 1994.
Θυμάμαι έντονα τη μέρα που, μέσα σε ένα πλήθος παιδιών και κατοίκων στη γειτονιά μου, την Αλ Αζαράμα, συγκεντρωθήκαμε κατά μήκος του κεντρικού δρόμου για να υποδεχτούμε την αυτοκινητοπομπή του Αραφάτ. Εντόπισα τον Ράεντ σε ένα από τα αυτοκίνητα και ένιωσα μεγάλη χαρά.
Εκείνος με χαιρέτησε και χαμογέλασε. Αυτό συνέβη το 1994, με την άφιξη των ηγετών της Παλαιστινιακής Αρχής στη Γάζα, με επικεφαλής τον Αραφάτ.
Ο Ράεντ είναι ο μουεζίνης του τζαμιού Αλ Αζαράμα. Είναι καλός παίκτης του βόλεϊ και επίσης κολυμβητής – πήγαινε τακτικά στην παραλία και κολυμπούσε νωρίς το πρωί.
Μου έμαθε να κολυμπάω και να αγαπώ το βόλεϊ, το οποίο έπαιζα στο κολέγιο.
Ο Ράεντ είναι ακτιβιστής. Έχει πάνω από δώδεκα λογαριασμούς στο Facebook λόγω της μεροληπτικής πολιτικής της εταιρείας κατά των Παλαιστίνιων ακτιβιστών.
Είναι παθιασμένος οπαδός της Μπαρσελόνα. Αλλά είναι ο μόνος οπαδός της Μπαρσελόνα στον κύκλο μου με τον οποίο μπορείς να συζητήσεις για το ποια ομάδα είναι καλύτερη, η Ρεάλ Μαδρίτης ή η Μπαρτσελόνα.
Οι συζητήσεις για τον αθλητισμό και την πολιτική μαζί του είναι μια απόλαυση. Έχει ένα Hyundai Accent του 2001 σε γαλάζιο χρώμα. Αρνείται να το αλλάξει με ένα πιο καινούργιο αυτοκίνητο.
Ο Ράεντ είναι ο μεγαλύτερος γιος της θείας μου Χαλίμα. Μετά τον πρόσφατο μαρτυρικό θάνατό της μαζί με μέλη της οικογένειάς της, συμπεριλαμβανομένων οκτώ εγγονών, ο Ράεντ δεν είναι πια ο ζωντανός και χαρούμενος άνθρωπος που ήταν πριν.
Εκτός από τη μητέρα του, ο Ράεντ έχασε επίσης τον γιο, την κόρη του και επτά ανιψιές και ανιψιούς.
Ένα μέρος του εαυτού του πέθανε. Γέρασε γρήγορα και το χαμόγελό του έχει ξεθωριάσει. Έχει χάσει κάθε νόημα στη ζωή του.
Μου εξέφρασε τον πόνο του σε μια βιντεοκλήση στο Facebook και του υποσχέθηκα ότι θα το μεταφέρω στον κόσμο.
Τάμερ Άζραμ (Tamer Ajrami), φοιτητής πολιτικών επιστημών στο Βέλγιο.
Ένα μήνυμα από τον Ράεντ, με τα δικά του λόγια
Το Ισραήλ σκότωσε την πολυαγαπημένη μου μητέρα, που ήταν ευλογία στη ζωή μου, όχι μόνο μητέρα αλλά και φίλη. Μου πήραν τη χαρά της ζωής μου, τον πρωτότοκο γιο μου, τον Ουαλίντ, το καμάρι και το στήριγμά μου.
Μου πήραν την Άσμα, την αγαπημένη μου κόρη και καρδούλα μου, την οποία αποκαλώ Ασούμ. Παρόλο που δεν μπορούσε να χαρεί την ψυχική και σωματική της υγεία, καθώς [έχει αναπηρία], μπόλιασε την καρδιά μου με μια απέραντη αγάπη γι’ αυτήν.
Η Άσμα, αυτός ο άγγελος που, μόλις επιστρέφω στο σπίτι, τρέχει να με αγκαλιάσει και ακουμπάει το μάγουλο της στο δικό μου.
Μου την πήραν και αυτήν. Πήραν το σπίτι μου και τις αναμνήσεις μου σε αυτό.
Πήραν πολλά και με άφησαν μόνο μου σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι σκληρό ότι πήραν επίσης την αδελφή μου Ιλχάμ και την κόρη της Νάζουα.
Πώς θα ζήσω όταν έχω συνηθίσει να έχω τα παιδιά μου γύρω μου, τα παιδιά του αδελφού μου Άχμαντ, τα παιδιά της αδελφής μου Ιλχάμ και τα παιδιά της αδελφής μου Ριμ και τα παιδιά των ξαδελφιών μου;
Πώς θα ζήσω όταν τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν φύγει;
Ξέρεις, Τάμερ, ονόμασα αυτή την ομάδα “συμμορία”. Το Ισραήλ σκότωσε τη “συμμορία” μου.
Σκότωσαν τη χαρά που σκορπούσαμε παντού.
Σήμερα, η συμμορία μου αφανίστηκε καθώς το Ισραήλ συνεχίζει να αρνείται να βλέπει τα παιδιά της Γάζας να παίζουν και να διασκεδάζουν. Τα περισσότερα μέλη της συμμορίας σκοτώθηκαν από το Ισραήλ:
Ο γιος μου Ουαλίντ.
Η κόρη μου Άσμα.
Τα τέσσερα παιδιά του αδελφού μου Άχμαντ.
Η κόρη της αδελφής μου Ιλχάμ.
Τα παιδιά της αδελφής μου Ριμ, Γιάμεν και Ράουαν.
Ορισμένα μέλη της συμμορίας επέζησαν επειδή δεν βρίσκονταν στο ίδιο μέρος κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού. Αλλά η συμμορία δεν είναι πια όπως πριν.
Όλη η Τζαμπάλια γνωρίζει τη μικρή μου συμμορία. Συνηθίζαμε να μαζευόμαστε μαζί με αγάπη και δύναμη ψυχής.
Συνηθίζαμε να παίζουμε, να γιορτάζουμε και να δημιουργούμε όμορφες στιγμές που μας έφερναν κοντά.
Συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στην παραλία της Γάζας και στα πάρκα, να επισκεπτόμαστε τα παγωτατζίδικα σε κάθε γειτονιά. Περνούσαμε χρόνο δυτικά της Μπέιτ Λαχίγια, παίζοντας κάτω από τα οπωροφόρα δέντρα.
Τα μικρά παιδιά ήταν πάντα τόσο ενθουσιασμένα όταν ετοίμαζα την πισίνα γι’ αυτά, την οποία έφτιαξα χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο δοχείο για το νερό της βροχής.
Αυτές οι όμορφες αναμνήσεις που χτίστηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν εξαφανιστεί.
Οι κατακτητές σκότωσαν τη συμμορία μου χωρίς λόγο.
Μήπως το Ισραήλ δεν κατάλαβε τι εννοούσα με τον όρο “η συμμορία μου” στις αναρτήσεις μου στο Facebook;
Μήπως το Ισραήλ δεν είδε στις φωτογραφίες ότι τα μέλη της συμμορίας ήταν παιδιά;
Η κατοχή μου πήρε τα πρόσωπα που αγαπώ και με άφησε με ένα σώμα χωρίς ψυχή.
Πεθαίνω εκατό φορές την ημέρα καθώς θυμάμαι πώς πέθαναν και δεν μπόρεσα να προστατεύσω κανέναν και καμία.
Και σήμερα, οι άνθρωποι που μου έχουν μείνει από την οικογένειά μου είναι ο αδελφός μου ο Άχμαντ, ο οποίος είναι παράλυτος από τη μέση και κάτω. Είναι μόλις 35 ετών.
Είναι παγιδευμένος στο νοσοκομείο Αλ Σίφα, μαζί με χιλιάδες εκτοπισμένους ανθρώπους.
Γιατί ζούμε αν είναι γραφτό να χάσουμε τους αγαπημένους μας;
Πώς θα είναι η ζωή μας όταν οι κατοχικές δυνάμεις έχουν παραμορφώσει ό,τι έχει απομείνει;
Γιατί δεν πεθάναμε όπως εκείνοι; Αυτό θα ήταν πιο συμπονετικό από το να ζούμε στιγμές κενού και πόνου που δεν φεύγουν ποτέ.
The Electronic Intifada, 27 November 2023