Δεν είμαστε με κανέναν (κείμενο για την Παλαιστίνη)
https://athens.indymedia.org/post/1627930/
03/12/2023 10:30 πμ.
Στην αντι-αποικειακή αντίσταση, στην ταξική διαπάλη γενικότερα, να μην είσαι με κανέναν εμπόλεμο σημαίνει ότι έχεις κάνει ειρήνη με την επικυρίαρχη τάξη. Ο επαναστατικός αναρχισμός βρίσκεται ανάμεσα στις αντι-αποικειακές δυνάμεις που θα ξεριζώσουν το κράτος του Ισραήλ. Ή με τον Καίσαρα ή με τον Σπάρτακο
Δεν είμαστε με κανέναν
«Η γαλλική κυβέρνηση θα βρει το δεύτερο επιχείρημά της σε αυτό που αποκαλείται τρομοκρατία. Οι βόμβες στο Αλγέρι θα αξιοποιηθούν από τις υπηρεσίες προπαγάνδας. […] Δέκα γάλλοι πολίτες σκοτώνονται σε μια ενέδρα και όλη η γαλλική αριστερά, με ένα ομόφωνο ξέσπασμα, θα αναφωνήσει: δεν είμαστε πια μαζί σας. Η προπαγάνδα ενορχηστρώνεται, παρεισφρέει στα μυαλά και αποδιαρθρώνει τις πεποιθήσεις που έχουν ήδη διαρραγεί αρκετά. Εμφανίζεται η έννοια της βαρβαρότητας και αποφασίζεται ότι στην Αλγερία η Γαλλία καταπολεμά τη βαρβαρότητα. Ένα μεγάλο μέρος των διανοούμενων, η ολότητα σχεδόν αυτής της δημοκρατικής αριστεράς, καταρρέει και θέτει τους όρους του στον αλγερινό λαό: καταδικάστε το Σακαμοντί1 και τις βόμβες και εμείς θα συνεχίσουμε να σας προσφέρουμε τη φιλική στήριξή μας […]. Πρέπει να καταδικαστούν συγκεκριμένα γεγονότα, να απορριφθούν οι απρόσμενες παραφυάδες, να τηρηθούν αποστάσεις απέναντι στις “ακρότητες”».
Franz Fanon, «Les intellectuels et les démocrates français devant la révolution algérienne», El Mordjahid, 1,15,30 Δεκέμβρη 19572
Στρατιωτική και βιοπολιτική ταξική κυριαρχία και αντεπανάσταση
Η εβδομηντακονταετής φυσική και πολιτική γενοκτονία των Παλαιστίνιων και η εκατονταετής γενοκτονία των Κούρδων, εκφράζουν τις ρίζες της ταξικής ανάπτυξης της κεφαλαιο-κρατικής κυριαρχίας σε παγκόσμια κλίμακα και την αμετάλλαχτη εγγενή τροπή της αντεπανάστασης. Η πολεμική βία και τρομοκρατία και η βιοπολιτική καθυπόταξη μέσω του ελέγχου των συνθηκών ζωής και θανάτου, αποτελούν το θεμελιακό υπόστρωμα της ταξικής κυριαρχίας εν γένει και του καπιταλισμού ειδικά. Στους μεθοριακούς χρόνους και τόπους, εκδηλώνονται με τις πιο απροκάλυπτες μορφές. Ο πολυετής αποκλεισμός και βομβαρδισμός του λαού και των κοινωνικών δομών της Συνομοσπονδίας της Β-Α Συρίας, με συμφωνία όλων των ιμπεριαλιστών και εθνοκρατικών δυνάμεων, μετά τη διάλυση του Ισλαμικού Κράτους εκεί από το επαναστατικό κίνημα, είναι ασπίδα για τη διαιώνιση της επιβολής της ταξικής ειρήνης σε όλη τη Γη. Η παλαιστινιακή γη ως πρότυπο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο βιοπολιτικής και στρατοκρατικής εξόντωσης, αποτελεί την ταξικά αντεστραμμένη εικόνα, την πραγματική, τη συνολική, του καπιταλιστικού πολιτισμού· το μέλλον του παγκόσμιου λαού που κατακερματίζεται σε έθνη-κράτη. Ο καπιταλισμός έχει εξελιχθεί μέσα από την ακατάπαυστη εθνοκάθαρση του παγκόσμιου Νότου, έξω από τα σύνορά της και μέσα στη μητρόπολή του και πλέον προσπαθεί να διατηρήσει την κυριαρχία του επιτείνοντάς την παντού με τα πρωταρχικά μέσα της. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος στην Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν, τα συντρίμμια της Γάζας, οργωμένη γη σαν την Καρχηδώνα απ’τον Σκιπίωνα και οι χιλιάδες νεκροί, λίπασμα, για τη διατήρηση της ιμπεριαλιστικής τάξης και την περαιτέρω ανάπτυξη του κεφαλαίου. Στην Παλαιστίνη δεν συγκρούονται δύο λαοί ή ανταγωνιστικές κρατιστικές δυνάμεις πάνω στον λαό γενικά, ούτε βέβαια δύο, τρεις θρησκείες. Συγκρούεται η παγκόσμια ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση, με τη λαϊκή αντίσταση στη στρατοκρατία της και τη θανατοπολιτική της.
Από την προλεταριακή σκοπιά για την κοινωνική απελευθέρωση, μέσα στο σφαγείο του πολέμου και της βιοπολιτικής, το ριζικό ζήτημα δεν είναι ούτε η βία, ούτε η επάρκεια επιβιωτικών πόρων. Η πρώτη εστίαση οδηγεί στον πασιφισμό, που ολοκληρώνει την καπιταλιστική στρατοκρατία3 εσωτερικεύοντας την τρομοκρατία της κι έτσι χάνοντας από την αντίληψή της τη διάχυτη βία του καπιταλιστικού πολιτισμού της και της ειρήνης του. Η δεύτερη εστίαση οδηγεί στη φιλανθρωπία και σε έναν εναλλακτισμό που αδυνατεί να έρθει σε ρήξη με τις συνθήκες παραγωγής των αποκλεισμών και της σπάνης. Αμφότερες οι εστιάσεις στα μέσα της κεφαλαιοκρατικής επικυριαρχίας (συμπεριλαμβανομένου κάθε εγκλοβισμού στην εγχρήματη πολιτική οικονομία) οδηγούν στον ρεφορμισμό, επανακαλύπτουν εσαεί τη σοσιαλδημοκρατία και βυθίζονται στον κοινωνισμό της αστικής ιδεολογίας, εκλιπαρώντας για το έλεος των δημίων.
Το ριζικό ζήτημα είναι η ταξική «κοινωνία», η δομημένη εκμετάλλευση, που δεν εκφύεται μέσα σε εσώκλειστες κοινότητες και εθνοκρατικούς σχηματισμούς, όπως διατείνονται διάφοροι ευρωεθνικιστές (μαρξιστές και αντιεξουσιαστές) που αρνούνται ή υποτιμούν την ιστορική σημασία της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, αλλά πρωτίστως στις σχέσεις αναμεταξύ κοινοτήτων και οργανισμών εξουσίας. Οι προλετάριες/οι είναι εκείνες/οι που χάνουν κάθε πατρίδα. Ο παγκόσμιος Νότος. Και φτιάχνουν νέες πατρίδες στην κοινωνική επανάσταση. Εκείνες/οι που βρίσκουν μια πατρίδα μέσα στον κόσμο του κεφαλαίου δεν είναι ακριβώς προλετάριες/οι. Όσο πιο μέσα κοιτάμε εκεί που η πολιτική οικονομία του κεφαλαίου λειτουργεί με ανταλλακτικές σχέσεις, οι συσχετισμοί συγχέονται και μαζί οι συνειδήσεις. Οι αστοί, μεσοαστοί, μικροαστοί και η εργατική αριστοκρατία ενός έθνους-κράτους που εξασφαλίζει τις απολαβές τους μέσα στην παγκόσμια κατανομή κεφαλαίου, με την πολεμική ισχύ του, τη βιοπολιτική εξάρτηση άλλων, το μονοπώλιο της καινοτομίας και εν τέλει με την αναπαραγωγή των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, γίνεται να είναι λαός, κοινωνία, με εκείνους που υπόκεινται την εθνοκάθαρση; Η ίδια εργατική τάξη βρίσκεται στις δύο πλευρές του τείχους στον βαθμό που συστρατεύεται για την ήττα και τη διάλυση του πολεμικού οργανισμού που το συντηρεί.
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, αλλά αναπόδραστα έχει τόπους αναπαραγωγής του και εθνικούς σχηματισμούς, πατρίδες, για την πολεμική συγκρότηση και εξόρμησή του. Αυτοί οι σχηματισμοί είναι αναγκαίο να και θα καταρρεύσουν από την αντίσταση του παγκόσμιου Νότου έξω, μέσα και πάνω στα σύνορά τους.
Η αναρχική θεώρηση και η ιστορική εμπειρία της διακρίνουν τις ταξικές αντιθέσεις μέσα στο ιμπεριαλιστικό/ αποικιοκρατικό έθνος και εργάζονται εντός του προς την κατεύθυνση της διάρρηξης όλων των συνόρων. Συγχρόνως, έχουν αυστηρά κριτήρια αναλογικότητας της επιστρεφόμενης βίας, βάσει του βαθμού στράτευσης έκαστου προσώπου στους οργανισμούς εκμετάλλευσης-πολέμου-τρομοκρατίας. Ωστόσο, η αποστολή αυτής της ηθικής ταξικού πολέμου, όπως έχει εκφραστεί από τις/τους αναρχικές/ούς που έχουν σηκώσει τα όπλα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, δεν είναι η κυριαρχία μιας αφηρημένης σύλληψης της έννοιας εργατική τάξη ή ακόμα χειρότερα της ανθρωπότητας, ενάντια στις πραγματικές ταξικές αντιθέσεις, αλλά αντιθέτως, η αποτελεσματικότερη κι έτσι συνεπέστερη προς τον κοινωνικό σκοπό, ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης.
Οι πολεμικοί και βιοπολιτικοί όροι υπεισέρχονται στην ταξική σύγκρουση ως έσχατες προλεταριακές συνθήκες που ορίζουν άμεσες ανάγκες και κατά συνέπεια υπεισέρχονται ως πρακτικό πλαίσιο της αντίστασης. Στην επαναστατική πάλη η βιοπολιτική αυτάρκεια μπαίνει κάτω από τον κρίσιμο παράγοντα, το λαϊκό φρόνημα και τη λαϊκή οργάνωση για τη στρατιωτική αναμέτρηση με τον ταξικό εχθρό. Όπως λέει το Κουρδικό κίνημα, η ελευθερία είναι σημαντικότερη από το νερό. Η Παλαιστίνη δεν είναι φυλακισμένη επειδή πεινάει -πεθαίνει απ’τη φτώχεια, τον αποκλεισμό κάθε κοινωνικής πρόνοιας και τις σφαγές, επειδή είναι φυλακισμένη. Και έχει μάθει να πολεμάει λόγω αυτών και παρόλο αυτών των βασάνων.
Το ζήτημα της ταξικής «κοινωνίας» το απαντούν με τα δικά τους προγράμματα, ριζοσπαστικά ή συγκεχυμένα, εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που καταφέρνουν να οργανώσουν και να οπλίσουν εκμεταλλευόμενα υποκείμενα με βούληση να διαρρήξουν ταξικά τείχη. Η διάτρηση του τείχους και η επίθεση στον ισραηλινό αποικιοκρατικό εθνικό σχηματισμό, από τους φυλακισμένους, ταξικούς αιχμαλώτους, πολιτικούς ομήρους της Γάζας, είναι μια κορυφαία πράξη στην ιστορική πορεία του λαϊκού επαναστατικού κινήματος. Θα διασχίσουμε όλα τα σύνορα απ’την ανάποδη.
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη (1)
Με αφορμή τον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο στον ουκρανο-ρωσικό χώρο, διάφοροι αντιεξουσιαστές και μαρξιστές που ανάγουν τον δικό τους συντηρητισμό σε καθολική προλεταριακή ανάγκη, επεκτείνουν την πάγεια αντιαναρχική στάση τους, ενάντια στην αντικατοχική αντίσταση. Δεν μπορούν διότι δεν θέλουν να αναγνωρίσουν τη δυνατότητα της αυτόνομης πολεμικής λαϊκής συγκρότησης. Ενώ οι άλλοι, που στρατεύτηκαν με τον ουκρανικό φασισμό, είχαν τουλάχιστον ειλικρινέστερα κίνητρα: δεν πίστεψαν, λόγω ιστορικής, εμπειρικής και θεωρησιακής ρηχότητας και η κατάληξη ορισμένων στον εθνικισμό ήταν παρεπόμενο του κοινωνισμού τους. Αποκαλυπτικό παράδειγμα η μεταφορά μιας μαρτυρίας Ουκρανού ανυπότακτου και μετανάστη πολέμου, σε ένα πασιφιστικό κείμενο. Ο άνθρωπος λέει κατέληξε στον Καναδά, σε καλύτερες συνθήκες προλεταριακής δουλείας. Η παράνομη προλεταριακή μετανάστευση είναι αντίσταση, λέω εγώ, με δεδομένη την άρνηση στράτευσής μου στο ελληνικό κράτος. Αλλά το κυνήγι μιας καλύτερης προσωπικής κατάταξης στην παγκόσμια ταξική πυραμίδα, πώς εκφράζει ένα πρόταγμα αγώνα; Πόσοι μπορούν να φτάσουν στον Καναδά, πόσοι μπορούν να αφομοιωθούν στην πολιτική οικονομία του Βορρά, πόσοι πρέπει κατά συνθήκη να σκοτωθούν για να φτάσει ένας ως εκεί, ποιο κίνημα πίσω από τα σύνορα του Βορρά ανέλαβε να συγκρουστεί με τη στρατοκρατία του για να ανοίξει τον δρόμο, γιατί να είναι μονόδρομος οι Ουκρανές/οι, οι Ρώσοι, οι Παλαιστίνιες/οι, οι Κούρδισσες/οι και πολλοί άλλοι, να εγκαταλείπουν τους κοινωνικούς τόπους τους στους αποικιοκράτες και τους ιμπεριαλιστές, γιατί να προτιμήσουν να τους καταπιεί η πολιτική οικονομία της μητρόπολης και επιπλέον, ο αιχμάλωτος λαός της Γάζας τι επιλογές έχει; Να προσμένει τη συναδέλφωση της ισραηλινής εργατικής τάξης («μόνο όλοι μαζί», πάντα υποτελείς στους ταξικούς προδότες, η σοσιαλδημοκρατία πάντα προπαρασκευή της παλινόρθωσης), τη νίκη ενός ορθού αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος στον Βορρά (η λευκή αριστοκρατία που εκπολιτίζει τον πλανήτη) ή τη θρησκευτική λύτρωση του θύματος; Να σταθεί παθητικά μέσα στο στρατόπεδο εξόντωσης, ώστε να μην στρατευτεί με το θρησκευτικό κόμμα-κράτος; Να εφαρμόσει μια θεωρία σταδιών απ’το μικρό στο μεγάλο: πρώτα η μοριακή επανάσταση κι όταν καταρρεύσει η εξουσία μέσα στη φυλακισμένη κοινότητα, τότε θα βρει μπροστά της και το τείχος; Ο διαχωρισμένος χρόνος είναι μετωνυμία της εθελοδουλείας, οι κατακερματισμένες θεματικές κατηγορίες είναι εκδήλωση τετελεσμένης πολιτικής συνθηκολόγησης. Η άρνηση συμπαράταξης στο ένοπλο μέτωπο ενάντια στην ομηρία και τη γενοκτονία, είναι ανάθεση της αντίστασης ενάντια στην καθοριστικότερη συνθήκη της αποκιοκρατικής τυραννίας, στις δυνάμεις που η ίδια η συνθήκη ευνοεί. Στη Γάζα δραστηριοποιούνται ισλαμικές ανθρωπιστικές οργανώσεις που στηρίζουν επίσης τους κατοχικούς μισθοφόρους και τους εποίκους στο Αφρίν της Ροζάβα. Δεν ξεχνάμε και δεν συγχωρούμε τίποτα. Πιθανότατα η Χαμάς να έχει υποστήριξη ή και στρατηγική συνεργασία με τη Χεζμπολά και το αντεπαναστατικό ιρανικό καθεστώς, που εκτελεί καθημερινά δολοφονίες και βασανιστήρια ενάντια στο κοινωνικό κίνημα. Να καταφέρουμε να μην εγκαταλείπουμε καμία, κανέναν και να μην χαρίζουμε ανοχή λόγω αδυναμίας. Το Κουρδικό κίνημα μας έχει διδάξει πως το ελευθεριακό διεθνιστικό επαναστατικό κίνημα μπορεί να ορίζει τους χρόνους και τους όρους των πεδίων ειρήνης και των συνεργασιών, που είναι αναπόφευκτα σε κάθε πόλεμο και ίσως αποτελούν καταστατικά στοιχεία στον επαναστατικό λαϊκό πόλεμο. Αν οι Παλαιστίνιοι που χάρισαν στον λαό τους μια στιγμιαία, αλλά ιστορικά μεγαλειώδη έξοδο από το στρατόπεδο εξόντωσης είναι οι χειρότεροι, φαίνεται έτσι μόνο και μόνο για όποιους μπορούν να συμβιβαστούν με μια προσφορά ειρήνης από τον γενοκτονικό καπιταλισμό. Το διεθνιστικό επαναστατικό καθήκον επιτάσσει να συνδράμουμε στη βάθυνση του ρήγματος στο ταξικό, πολιτικό και αντικοινωνικό σύνορο.
«Όλοι πρέπει να πάρουν τα όπλα, ιδίως οι γυναίκες. Επειδή οι άνδρες είναι οπλισμένοι, τα κράτη είναι οπλισμένα. Και διαθέτουν πυρηνικά όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο δεκάδες φορές. Ενώ οι αντίπαλες δυνάμεις είναι τόσο οπλισμένες, γιατί να μην είναι οπλισμένοι οι καταπιεσμένοι, οι εργάτες, οι γυναίκες, η νεολαία, οι εργαζόμενοι; Γιατί να μην έχουν τα μέσα του πολέμου; Αναμφίβολα, δεν θα χρησιμοποιήσουν όπλα και μέσα πολέμου όπως οι κυρίαρχοι, όπως οι αποικιοκράτες, οι γενοκτόνοι, οι μαζικοί δολοφόνοι. Η μέθοδος και ο τρόπος χρήσης τους θα είναι διαφορετικός. Αλλά αυτός ο πόλεμος είναι πόλεμος όλων μας, δεν είναι πόλεμος κάποιου. Είναι ο πόλεμος όλων μας. Επομένως, η ασφάλεια όλων μας απειλείται, καθώς η ελεύθερη ζωή στο σύνολό της τίθεται σε κίνδυνο. Η ασφάλεια και η ελευθερία είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Η ασφάλεια δεν μπορεί να εκχωρηθεί σε κάποιον άλλο. Κάθε άτομο, κάθε κοινωνία, κάθε τμήμα της κοινωνίας παρέχει τη δική του ασφάλεια. Στο βαθμό που παρέχουν τη δική τους ασφάλεια, είναι ελεύθεροι. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να επιτευχθεί μια ελεύθερη ζωή. Έτσι, ο πόλεμος δεν είναι απλώς ένας ανταρτοπόλεμος. Δεν είναι μόνο ο ανταρτοπόλεμος στο Zap, στο Avaşin, στο Metina, στο Botan, στο Mardin, στο Amed, στο Serhad. Με άλλα λόγια, το αντάρτικο είναι μπροστά, αλλά όλοι, οι γυναίκες, η νεολαία, όλοι οι εργάτες, οι καταπιεσμένοι, όλοι οι λαοί πρέπει να εξοπλιστούν και να οργανωθούν. Όλοι πρέπει να οικοδομήσουν τη δική τους αυτοάμυνα. Πρέπει να έχουν τη δύναμη και τα μέσα για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ενάντια σε κάθε είδους επιθέσεις εναντίον τους. Πρέπει να υπάρξει μια τέτοια αντίσταση, πρέπει να προκύψει μια τέτοια οργάνωση. Η κοινωνική δόμηση, η οργάνωση ως λαός πρέπει να φτάσει ένα τέτοιο επίπεδο. Πρέπει πράγματι να δημιουργήσουμε μια πραγματικότητα ενός λαού που αγωνίζεται και αντιστέκεται. Στο βαθμό που αποκτήσουμε μια τέτοια συνείδηση, οργάνωση και εξοπλισμό, μπορούμε να σπάσουμε αυτές τις φασιστικές, αποικιοκρατικές και γενοκτονικές επιθέσεις. Μπορούμε να αντισταθούμε και να κερδίσουμε την ελευθερία. Μπορούμε να επιτύχουμε την ελεύθερη ζωή μας εξασφαλίζοντας την ελευθερία και την ασφάλειά μας. Αν αναθέσουμε την ασφάλειά μας σε κάποιον άλλον, αυτός εγκαθιδρύει κυριαρχία πάνω μας. Εκεί αρχίζει η υποδούλωσή μας.
Το όπλο είναι δύναμη. Ως κίνημα, ως άτομα, θέλουμε να μην υπάρχει ούτε μια σφαίρα, ούτε καν ένα όπλο σε αυτόν τον κόσμο. Αυτή είναι η φιλοσοφία του Rêber Apo, αυτή είναι η νοοτροπία του. Είπε ότι αν είχαμε τη δύναμη να νικήσουμε τον κόσμο, δεν θα επιτιθόμασταν σε κανέναν. Ακόμα και αν ο κόσμος ενωθεί και έρθει εναντίον μας, εμείς δεν θα παραιτηθούμε ποτέ από τα δίκαια, ελευθεριακά και δημοκρατικά μας δικαιώματα. Θα αντισταθούμε γι’ αυτό. Αυτή είναι η φιλοσοφία μας. Δεν θέλουμε ούτε ένα όπλο, ούτε μια σφαίρα. Θέλουμε να καταστραφούν όλα. Κανένα χρήμα δεν πρέπει να ξοδευτεί γι’ αυτά. Αλλά αυτός είναι ένας στόχος, μια φιλοσοφία, μια αντίληψη. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειαζόμαστε αγώνα, χρειαζόμαστε προσπάθεια. Πρέπει να δούμε τη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Δεν είναι έτσι ο κόσμος. Το να ζητάμε αφοπλισμό όταν υπάρχουν τόσες ένοπλες ομάδες, δυνάμεις και κράτη που έχουν τα όπλα για να καταστρέψουν τον κόσμο δεκάδες φορές δεν είναι παρά ένα κάλεσμα για σκλαβιά. Δεν είναι τίποτα άλλο από το να λέμε υποταχθείτε στη δουλεία. Αφήστε τους κυβερνώντες να το κάνουν. Ας το κάνουν οι καταπιεστές και οι εκμεταλλευτές, αλλά ας μην το κάνει κανείς για λογαριασμό των καταπιεσμένων. Ας μην το κάνει κανείς στο όνομα του αριστερού σοσιαλισμού, στο όνομα των επαναστατικών δημοκρατικών δυνάμεων. Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να βλέπουμε την αλήθεια.
Αν πούμε την αλήθεια, τότε πρέπει να κάνουμε έναν μεγάλο αγώνα σήμερα για να φτάσουμε σε έναν κόσμο χωρίς όπλα, χωρίς σφαίρες. Για να κάνουμε αυτόν τον αγώνα, πρέπει να αγωνιστούμε με συνείδηση, με οργάνωση, με εξοπλισμό, και κατέχοντας και χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα του αγώνα. Οπότε, όλοι πρέπει να έχουν μια τέτοια συνείδηση και να συμμετέχουν στον τρέχοντα αγώνα σε αυτό το επίπεδο. Επαναλαμβάνω αυτό το κάλεσμα, και ειδικά για τον αγώνα ενάντια στις επιθέσεις που εξαπολύονται στα πλαίσια αυτού του ειδικού πολέμου.» 4
Ντουράν Καλκάν, (KCK, Ένωση Κουρδικών Κοινοτήτων)
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη (2)
«Με το κακώς αποκαλούμενο “τρένο Μάγια” βλέπουμε έργα που εστιάζουν στην αύξηση του τουρισμού, τα οποία δεν ωφελούν καθόλου τους λαούς μας, αντιθέτως τα εδάφη μας εκτίθενται σε κινδύνους καθώς αυτοί φτάνουν με τα όπλα τους, με τον στρατό τους, για να διασφαλίσουν ότι τίποτα δεν θα τους εμποδίσει.»5
Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο – Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης
Η ειρήνη του κεφαλαίου είναι λεηλασία και καταστροφή, ολοκλήρωση του γενοκτονικού πολέμου με τον θρυμματισμό των βαλλόμενων κοινοτήτων, την εξόντωση ενός μέρους τους και την αφομοίωση του υπόλοιπου. Η πρόταξη της ειρήνης με έναν αποικιοκρατικό εθνικό οργανισμό, το Ισραήλ, ενόσο διαρκεί η ταξική αιχμαλωσία των Παλαιστίνιων, είναι αντεπαναστατική.6 Όταν μάλιστα εκφράζεται εντονότερα τη στιγμή που αντεπιτίθενται οι όμηροι του ιμπεριαλισμού, συντάσσεται στην αντεπανάσταση.
Δεν ξέρω ακόμα αν το γλέντι δίπλα στο τείχος, σε μια στρατιωτική ζώνη, ήταν πράγματι ένα εμπορικό ιβεντ με περιτύλιγμα τον φιλελεύθερο πασιφισμό ή οργανικό στοιχείο του «κοινωνικού» βίου της φασιστικής οργάνωσης της ισραηλινής παραμεθόριου και του πολεμικού τουρισμού, που στο προμόσιον του υπόσχεται πρακτική επί ζωντανών στόχων, όπως αναφέρουν ορισμένες πηγές αντιπληροφόρησης. Να θυμίσω ότι στον πόλεμο διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, ο γερμανικός μιλιταρισμός με τον υποτελή του κροάτικο ναζισμό, προσέφερε εκπαιδευτικό τουρισμό ελεύθερης σκόπευσης πάνω σε μουσουλμάνους, κυρίως Σέρβους. Το παρτάρισμα των δεσμοφυλάκων και των φίλων τους δίπλα στο στρατόπεδο εξόντωσης, σε ένα εν’ενεργεία σφαγείο, είναι μια ύβρις που συγκλονίζει τους κοινούς αρμούς του σύμπαντος. Πρέπει να μπορούμε να πούμε την αλήθεια χωρίς να φοβόμαστε την κατηγορία του καθαγιασμού ανίερων μέσων. Και οι επικλήσεις ειρήνης είναι ανίκανες να τιθασσεύουν τη γενοκτονική τρομοκρατία των ιμπεριαλιστών. Η ιδεολογία και η φαντασμαγορία του κεφαλαίου κατασκευάζει όλα τα γεγονότα κατά βούληση. Μαζικούς αποκεφαλισμούς και ρουκέτες της αντίστασης που πέφτουν σε νοσοκομείο το οποίο οι αποικιοκράτες είχαν αναγγείλει ότι θα κατεδαφίσουν μαζί με τους ασθενείς, τους νοσηλευτές και τους πρόσφυγες.
Με πληγώνει κάθε φόνος παιδιού, είτε γίνεται κατά πρόσωπο είτε με στατιστική πρόγνωση, όπως στους βομβαρδισμούς. Όμως, η ώρα που ο συστηματικός δήμιος παιδιών, ο ιμπεριαλισμός, εξαπολύει μια πληροφοριακή και ιδεολογική αντεπίθεση προκειμένου να προετοιμάσει ένα ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα μαζικών παιδοκτονιών, είναι ώρα απολύτως ακατάλληλη για ξεσκαρτάρισμα των ιδεών ή και των προθέσεων μέσα στις γραμμές της αντίστασης. Την κρίσιμη στιγμή αποδεικνύεται ότι η πιο σκάρτη στάση είναι αυτή που μιλάει τον ίδιο ελιτισμό με τον δήμιο, με τα άμφεια του σάπιου ανθρωπισμού του.
Η κριτική των μέσων είναι άκαιρη, θεμελιωδώς όταν έρχεται αφοριστικά από μια εγκατεστημένη πολιτική απόσταση και ειδικά όταν ο εκάστοτε συγκεκριμένος ταξικος-πολιτικός εχθρός επιχειρεί να νομιμοποιήσει την τρομοκρατία του και τη γενοκτονία, με μια βιοπολιτική ηθική. Η γενοκτονία με σκοπό την επιβίωση ενός έθνους ευλογημένου από τον ιμπεριαλισμό είναι ιερός αγώνας επιβίωσης και οικουμενικής ανεκτικότητας, ενώ η ελάχιστη βία που θα ασκήσει ο βάρβαρος ως προς τον καπιταλιστικό Βορρά, αν έστω συμβολικά στέφεται εναντίον της κατεστημένης κυριαρχίας, θέτει τον πολεμικό μηχανισμό της σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης υπεράνω κάθε θετικού δικαίου. Αν όμως ο βάρβαρος έχει επιστρατευτεί και οπλιστεί από το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα για να διαχύσει την τρομοκρατία του και να διαπράξει γενοκτονία για λογαριασμό του, όπως το Ισλαμικό Κράτος ενάντια στους Κούρδους, πρόκειται για αδιάφορης κανονικότητας μεταξύ βαρβάρων. Όταν εισαχθεί στη βιοπολιτική αφήγηση του μονόλογου του Βορρά ένας αποκεφαλισμός με χατζάρα, πραγματικός ή κατασκευασμένος από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, δεν κρίνεται απλά αποτρόπαιος, εν αντιθέσει προς την ηλεκτρική καρέκλα και τον χημικό φόνο που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ, τις εξωδικαστικές εκτελέσεις με αστυνομικά πυρά, που είναι νομιμοποιημένες στην αμερικάνικη, τη γαλλική και την ελληνική επικράτεια και τους καθημερινούς μαζικούς πνιγμούς μεταναστών στη Μεσόγειο, ή ειδεχθέστερος των συχνών σφαγών με πυροβόλα όπλα από αμερικάνους πολίτες· γίνεται το σημείο ηθικής δικαίωσης των μαζικών σφαγών άμαχων και παιδιών από την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή. Η βιοπολιτική ιδεολογική αντιστροφή αιτίας και αιτιατού κάνει αυτόματη λήψη του ζητούμενου: δεν αναγνωρίζεται δικαίωμα αυτοάμυνας του λαού που του έχει αφαιρεθεί η ανθρώπινη ιδιότητα και συμμετρικά, ο ολοκληρωτικός πόλεμος του επικυρίαρχου δεν αναγνωρίζεται ως επίθεση και προσβολή. Έτσι πχ. οι όμηροι του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου εξόντωσης Γάζα, μετωνομάζονται σε «ανθρώπινες ασπίδες» της αντίστασης, όχι για να προστατευτούν, αλλά για να δικαιωθεί προκαταβολικά η ολοκλήρωση της «τελικής λύσης». Το βιοπολιτικό καθεστώς αγιάζει αλυσιδωτά τον εαυτό του, τη μητρική στρατοκρατία, την ιμπεριαλιστική ταξική δομή, τον πολίτη της σαν αποκλειστική αναγνωρίσιμη ανθρωπινότητα και την πολιτική οικονομία του κεφαλαίου, την οποία ανατροφοδοτεί μέσω αντικειμενικής πειθάρχησης. Όλη η σπείρα συμπυκνώνεται νοηματικά στην επισήμανση του βρυκόλακα7 τζούνιορ, ότι «δεν μπορεί να συγκριθεί ένα κράτος με μια τρομοκρατική οργάνωση», δηλαδή ότι όχι μόνο οι διακρατικές συμβάσεις ισχύουν μόνο αναμεταξύ των αμοιβαία αναγνωριζόμενων επικυρίαρχων κι όχι προς τους ταξικά-πολιτικά αποκλεισμένους ή απείθαρχους, αλλά ριζικότερα, ανατρέχοντας στις κληρονομικές συνθήκες του ταξικού πολιτισμού, δεν γεννιόμαστε όλες/οι ίσες/οι, δεν έχουμε την ίδια ανθρώπινη υπόσταση, εφόσον δεν έχουμε την ίδια πολιτική υπόσταση. Η γενοκτονία ενός έθνους – «τρομοκράτη» είναι νόμιμη. Η απαγόρευση της παλαιστινιακής σημαίας από την αγγλική ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση, όπως και των κουρδικών συμβόλων από την αντίστοιχη γερμανική, είναι διακήρυξη της πολιτικής απόφασής τους να ολοκληρώσουν τις γενοκτονίες.
Η ηθική των μέσων έχει νόημα όπου νοείται κοινός τόπος, έστω δυνητικά και προταγματικά. Η ισχύς της αντίστασης δημιουργεί τον κοινό τόπο, πρώτα πρώτα μέσα στην εξίσωση της αγριότητας.
Η βασικότερη συνέπεια της ηθικής των μέσων δεν είναι η απαγόρευση των ανίερων μέσων, όπως κάνει κάθε εξουσία για να δαιμονοποιήσει τα επαναστατικά υποκείμενα, αλλά η ανάπτυξη των κατάλληλων μέσων καταστροφής των μέσων και κάμψης της βούλησης του ταξικού-πολιτικού εχθρού. Αν τα μέσα μιλάνε για τον σκοπό μας, όπως λέμε οι αναρχικές/οι, η άρνηση της ανάληψης, οργάνωσης και ανάπτυξης των ένοπλων μέσων μέχρι το σημείο της οριστικής αποτελεσματικότητάς τους, εκφράζει πρόδηλα τη φονταμενταλιστική υποτέλεια στη στρατοκρατία, τη βιοπολιτική και το ριζικότερο, στις αξίες της αστικής τάξης.
Αυτές τις μέρες είναι η δέκατη επέτειος των πυροβολισμών στους έλληνες ναζιστές στο Ν. Ηράκλειο (Αθήνα), από τις Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις, που αποτέλεσε την ισχυρότερη πράξη εκδίκησης για τα εγκλήματά τους και ειδικά για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα. Είναι δεδομένη η ρήξη του επαναστατικού αναρχισμού με εκείνους που προσέτρεξαν να προσκυνήσουν τη φασιστική βία και την αντεπανάσταση, εξισώνοντας την επαναστατική βία με την κρατική και φασιστική τρομοκρατία. Ήταν οι ίδιοι ιδεολογικοί πεμπτοφαλαγγίτες που κάποια χρόνια πριν, όταν το κίνημα βρέθηκε αντιμέτωπο με έναν παρακρατικό στρατό στη Ν. Φιλαδέλφεια, διατείνονταν ότι οι αναρχικοί δεν χρησιμοποιούν μαχαίρια. Αστική ειρήνη και δουλοπρέπεια.
«Αντί για τους 70 ομήρους της Κομμούνας, ας πάρουμε -αν χρειαστεί- 70.000 και η αιματηρή εβδομάδα δεν πρόκειται να επαναληφθεί»8
Παύλος Αργυριάδης,
μέλος της Κεντρικής Επαναστατικής Επιτροπής της Κομμούνας του Παρισιού το 1871
Φονταμεταλισμός και Αναρχία
Μια βασική κριτική στη θρησκευτική ιδεολογία αφορά στον δογματισμό της, που προέρχεται από αυθαίρετες παραδόσεις. Μπορεί όμως η κριτική στον δογματισμό να γίνεται δογματική; Αποτελεί αυτοαναίρεση, όπως η απαγόρευση των απαγορεύσεων. Η αναρχική θεώρηση δεν είναι ούτε δογματική, ούτε στωϊκή, είναι μαχητική. Η περιγραφή της από τον Αγκάμπεν ως αφορίζουσα κάθε δεοντολογία και ως εμμένουσα στην περιγραφική κοσμολογία, είναι ιστορικά ψευδής. Άλλωστε, οι δεοντολογίες των θρησκειών εκφέρονται με περιγραφικούς μύθους και παραβολές. Κάθε περιγραφή ενέχει μια υποκείμενη δεοντολογία, τουλάχιστον ως προς τη θέαση. Ακριβώς επειδή αναγνωρίζουμε τον κόσμο ως διαρκή δημιουργία διασταυρούμενων υποκειμένων, αντιλαμβανόμαστε τη σχετικότητα κάθε κοσμολογίας. Δεν είναι διόλου δεδομένο ότι η θρησκευτική πίστη ή ειδικά ο πολιτικοποιημένος ισλαμισμός διεκδικούν εγγενώς την απόλυτη αλήθεια με δικτατορικά πολιτικά μέσα. Είναι όμως δεδομένο ότι ο απόλυτος αφορισμός της θρησκευτικής πίστης και η νομοτελειακή ιδεολογική ταύτιση του ισλαμισμού με τον φασισμό, ερήμην των ταξικών, πολιτικών και πολιτιστικών ιστορικών και συγκαιρινών δεδομένων, αποτελούν ακραίες εκφράσεις φονταμεταλισμού και μάλιστα προερχόμενου από τη μεταφυσική της πατρικής αστικής τάξης του Βορρά, δηλαδή ταξικο-ιστορικά ελιτίστικη.
Το κινητήριο και κύριο κριτήριο της επαναστατικής αναρχικής σκοπιάς και δεοντολογίας, είναι η κοινωνική ανάγκη μέσα στον ταξικό ανταγωνισμό. Καμία αδιαμφισβήτητη κοσμολογία/οντολογία, καμία αξιωματική αρχή (τα λεγόμενα «αξιακά»), που διεκδικώντας την ακρισία, διαλύει τον δημόσιο τόπο της κοινωνικής πάλης.
Η καταγγελία της ισλαμικής θρησκευτικότητας τη στιγμή που αυτή εκφράζει την αντίσταση στη γενοκτονία, στην καλύτερη περίπτωση εξισώνει τους αποικιοκράτες και τους αποικειοκρατούμενους, χάνοντας το ταξικό υπόβαθρο με μια δογματική αφαίρεση. Στη χειρότερη περίπτωση αναπαράγει τον υποκριτικό ανθρωπισμό και τον ταξικά άνισο πασιφισμό του καθεστωτικού χριστιανισμού (που ξεκινάει από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και την αποικιοκρατική εγκατάστασή του στον Βόσπορο και διατρέχει ακόμα την καπιταλιστική μητροπολιτική Ευρώπη και την αμερικάνικη αποικεία της). Το Ισραήλ αποτελεί πολεμικό προγεφύρωμα του ιμπεριαλιστικού Βορρά, με θρησκευτικά μέσα. Η αληθέστερη απάντηση έρχεται από τους υπερορθόδοξους Εβραίους που αγωνίζονται ενάντια στην ισραηλινή αποικιοκρατία. Ο απόκοσμος ιδεολογικός φονταμεταλισμός του ιμπεριαλιστικού/αποικειοκρατικού υλισμού, είναι εχθρικός για τις αγωνιστικές παραδόσεις του επαναστατικού αναρχισμού.
Δεν είμαστε με κανέναν
Η ΕΕ τη μία μέρα έδωσε τη συμπαράστασή της στα εξαγγελόμενα αντίποινα της ισραηλινής αποικειοκρατίας, δηλαδή συγκεκριμένα στην ισοπέδωση της Γάζας και την επόμενη μέρα δήλωση ότι συμπαραστέκεται στον παλαιστινιακό λαό, καθώς δεν τον ταυτίζει με τις «τρομοκρατικές οργανώσεις», που σημαίνει με την αντίστασή του. Όλοι οι φιλάνθρωποι του Βορρά «είναι μαζί» με τους λαούς, εφόσον δεν οπλίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. «Είναι μαζί» αφότου έχουν ταχθεί με την καπιταλιστική γενοκτονία, με την αδράνειά τους, τη συναίνεσή τους ή με τα δρώντα συμφέροντά τους.
Διαφέρει δραστικά η θέση συμπαράστασης που έρχεται μέσα από το διεθνές κίνημα κάνοντας διαχωρισμό του παλαιστινιακού λαού και της οργανωμένης αντίστασής του; Πόσο επαναστατική, πόσο ελευθεριακή είναι η τοποθέτηση την κρίσιμη στιγμή με την απόδοση της λαϊκότητας στην παθητική υποτέλεια; Λάδι στη μηχανή της γενοκτονικής αστικής τρομοκρατίας. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι η ταύτιση με τους ιμπεριαλιστές στη δαιμονοποίηση της αντίστασης δεν αποτελεί ένα παραστράτημα από έναν διαρκή αγώνα οργάνωσης της Παλαιστινιακής αντίστασης με αντικαπιταλιστικούς και αντικρατικούς όρους. Ο αφορισμός της υπαρκτής αντίστασης και ο διαχωρισμός του Παλαιστινιακού λαού από αυτήν, έρχεται τη στιγμή που εκδηλώνει την ισχύ της κι έρχεται από υποκείμενα που δεν έχουν δεσμευτεί σε καμία άμεση εναλλακτική επί του πεδίου. Πρόκειται για έκφανση του αστικού πολιτισμού, που πίσω από τον ανερμάτιστο ιδεαλισμό κρύβει τα περιχαρακωμένα συμφέροντα, τη ρίζα της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της μισθωτής δουλείας, του εθνικισμού και της ιμπεριαλιαστικής κυριαρχίας.
Στην αντι-αποικειακή αντίσταση, στην ταξική διαπάλη γενικότερα, να μην είσαι με κανέναν εμπόλεμο σημαίνει ότι έχεις κάνει ειρήνη με την επικυρίαρχη τάξη. Ο επαναστατικός αναρχισμός βρίσκεται ανάμεσα στις αντι-αποικειακές δυνάμεις που θα ξεριζώσουν το κράτος του Ισραήλ.
Ή με τον Καίσαρα ή με τον Σπάρτακο
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Οκτώβρης 2023 (πρώτη βδομάδα του ανοιχτού πολέμου στην Παλαιστίνη)
________________________________________________________________________________
Ενημερωτικό σημείωμα:
Το πρωί της 1ης Νοέμβρη, στο προαύλιο της Δ1 πτέρυγας της φυλακής Δομοκού, φωνάχτηκαν τα παρακάτω συνθήματα:
(στα ελληνικά):
Την 1η Νοέμβρη στον βόρειο τομέα τα τάγματα ασφαλείας ξαπλώσανε ωραία
Χώμα και φτυάρι για κάθε Κασσιδιάρη και ένα μεγάλο λάκκο για τον Μιχαλιολάκο
Ο λαός δεν ξεχνά τους φασιστές τους κρεμά
ΖΗΤΩ ΟΙ ΜΑΧΟΜΕΝΕΣ ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
(στα αραβικά):
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
(στα Κουρδικά):
ΖΗΤΩ Η ΚΟΥΡΔΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΖΗΤΩ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ PKK, ZHTΩ Η ΑΝΤΑΡΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
(στα Τούρκικα):
Μαχίρ, Χουσεΐν, Ουλάς, ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
1Στις 26 Φλεβάρη 1956, μια επίθεση του FNL ενάντια σε μια αυτοκινητοπομπή στο πέρασμα Σακαμοντί, νοτιοανατολικά του Αλγερίου, καταλήγει στον θάνατο οκτώ ανθρώπων, μεταξύ των οποίων ένα κοριτσάκι επτά χρονών. Για πολλούς μήνες, η τραγωδία αυτή θα γίνει το πρόσχημα μιας καμπάνιας που παρουσιάζει τους αλγερινούς αγωνιστές της ανεξαρτησίας σαν βάρβαρους, τρομοκράτες, φανατικούς κλπ.
2Από το έργο, «Pour la révolution africaine: Écrits politiques; La Découverte», Παρίσι 2001. Αντιγραφή από το βιβλίο, «Η υπόθεση του Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά», ελληνική έκδοση της Δικτύωσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση
3Εκτενής ανάλυση του θέματος, στη μπροσούρα Αντιμιλιταρισμός και επαναστατικός αναρχισμός, https://athens.indymedia.org/post/1606583/
4«Kalkan: Developments in Karabakh are also linked to a genocide», https://anfenglishmobile.com/features/kalkan-developments-in-karabakh-are-also-linked-to-a-genocide-69637
5«Παγκόσμια δράση για να σταματήσει ο πόλεμος κατά των λαών του Μεξικό και του κόσμου, προς τους λαούς των Ζαπατίστας και προς τους αυτόχθονες πληθυσμούς του Μεξικό (Πόλη του Μεξικό, 5 Οκτώβρη 2023)», https://athens.indymedia.org/post/1626909/
6Δεν αναιρώ την υπεράσπιση των ειρηνευτικών εγχειρημάτων και των συνεργασιών του Κουρδικού Κινήματος Ελευθερίας. Εκεί πρόκειται για την ειρήνη που επιβάλει το επαναστατικό κίνημα, έχοντας θέσει σε προτεραιότητα τις επαναστατικές κατακτήσεις του, χωρίς να προδώσει τη διεθνιστική αλληλεγγύη του. Οι συσχετισμοί καθορίζουν την επαναστατική στρατηγική· ούτε τα δόγματα, ούτε οι καιροσκοπικές συνθηκολογήσεις. Στο έσχατο έδαφος δεν υπάρχει άλλη άμυνα εκτός από τη δριμεία αντεπίθεση.
7Λαϊκό παρατσούκλι του πατέρα του έλληνα πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
8«Μόνο ο συναισθηματισμός μπορεί να κάνει μια επανάσταση να αποτύχει». Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 39-41 του Essai sur Socialisme (Πραγματεία για τον Σοσιαλισμό) και αναδημοσιεύτηκε στο τεύχος 29 της εφημερίδας «Σοσιαλιστής» του Σταύρου Καλλέργη, τον Αύγουστο του 1893. https://athens.indymedia.org/post/1539855/
Αρχεία:
Δεν_είμαστε_με_κανέναν_κείμενο_για_την_Παλαιστίνη.pdf