Οι καλύτεροι φίλοι του απαρτχάιντ

https://avantgarde2009.wordpress.com/2023/12/28/apartheid-besties/

 

28/12/2023 · by kseeath · in Αριστερά,Γνώμη,Διεθνή. ·

 

Νίκος Μωραΐτης για το avantgarde

Δύο είναι οι βασικοί δρόμοι που έχει διαλέξει το σιωνιστικό επιτελείο για να συκοφαντήσει τον Παλαιστινιακό αγώνα. Ο πρώτος είναι ότι οι μαχόμενες παλαιστινιακές οργανώσεις διέπονται από αντισημιτισμό. Ο δεύτερος ότι συμμαχούν με το «κακό» Ιράν. Στον βαθμό, λοιπόν, που το Ιράν παρουσιάζεται σαν να είναι περίπου ή ίσο κακό με το Ισραήλ, τότε στον συγκεκριμένο αγώνα δεν έχει νόημα να πάρουμε θέση, γιατί πρόκειται για μία μάχη ανάμεσα σε δύο εξίσου καταστροφικές επιλογές.

Υπάρχει μεγάλη ανάγκη να ζυγιάσουν τους βομβαρδισμούς σε νοσοκομεία, τους 20 χιλιάδες Παλαιστίνιους νεκρούς (εν πολλοίς αμάχους), τα βασανιστήρια γυμνών κρατουμένων και γενικώς αυτήν την επιχείρηση γενοκτονίας εκ μέρους του κράτους του Ισραήλ που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Υπάρχει ανάγκη να λεχθούν επιχειρήματα και για την άλλη πλευρά, ούτως ώστε να επιτευχθεί μία ομοιόσταση αγριότητας, να ισορροπήσει η ζυγαριά. Όσο όμως κι αν προσπαθούν να παρουσιάσουν τους Παλαιστίνιους σαν αγροίκους, έρχεται ένα βιντεάκι με όμηρους Ισραηλίτες να χαιρετάνε εγκάρδια τους φύλακές τους, για να διαλύσει σχεδόν ακαριαία όλη τη βρώμα. Όμως η ανάγκη μένει και ψάχνει εναγωνίως αποδείξεις βαρβαρότητας. Μέσα στην απελπισία της, λοιπόν, φτάνει στο Ιράν, καθώς, -πέραν του ότι εξακολουθεί να είναι υποψήφια για αμερικανοκίνητη πορτοκαλί επανάσταση- αποτελεί τον βασικό υποστηρικτή του Παλαιστινιακού αγώνα.

Από τα βάθη του Langley, λοιπόν, γεννιούνται κάθε μέρα δημοσιεύματα που προσπαθούν να αποδείξουν ανέλπιστα τον τερατώδη χαρακτήρα της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Έτσι θέλουν να αποπροσανατολίσουν από τη γενοκτονία της Γάζας, λέγοντας ότι «μήπως θα έπρεπε να ασχοληθούμε με όλα τα κράτη απαρτχάιντ, και όχι μόνο το Ισραήλ;». «Να μη μονοπωλεί το ενδιαφέρον, ρε σύντροφοι, το Ισραήλ, τη στιγμή που αντίστοιχα -ίσως και χειρότερα- εγκλήματα κάνει το Ιράν». Πρόκειται, βασικά, για τον συλλογισμό ότι, εφόσον “όλα τα κράτη είναι ολοκληρωτικά”, πρέπει να κάνουν και απαρτχάιντ και ιμπεριαλισμό. Και έτσι η απόσταση μεταξύ Ισραήλ, Παλαιστίνης και Ιράν δεν είναι και τόσο μεγάλη. Το ότι στο Ιράν υπάρχει αστυνομία γίνεται ένα ισότιμο τεκμήριο με τη σχεδόν αδιάλειπτη στρατηγική από-αραβοποίησης της Παλαιστίνης. Άλλωστε, και τα δύο «κράτη» είναι, επομένως ο αντικρατικός αγώνας πρέπει να στρέφεται εξίσου ενάντια και στα δύο. Με τέτοια, λοιπόν, τρικ το απαρτχάιντ και η εθνοκάθαρση των Αράβων από το Σιωνιστικό Καθεστώς σχετικοποιούνται.

Η αντι-ιρανική σπέκουλα, φυσικά, έχει πολλή ιστορία. Πριν από 1 χρόνο έγινε ολόκληρη εκστρατεία μετατροπής του τυχαίου θανάτου της Μαχσά Αμινί σε πορτοκαλί επανάσταση με μπροστάρηδες Κούρδους αυτονομιστές, υποστηρικτές του Σάχη, φιλοδυτικούς αριστερούς και φυσικά -θα έλειπε από τη γιορτή;- το ISIS. Προσπαθούν μάταια να συγκινήσουν το κοινό τους, αξιοποιώντας όλον τον σκελετό των assets που έχουν δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια. Οι δυτικοί αριστεροί, ιδεολογικοί απόγονοι του Κάουτσκι, συστρατεύονται στο πλευρό της εθνικής τους τάξης, αναπαράγοντας άκριτα το αφήγημα περί δήθεν επανάστασης. Παίρνοντας κατευθείαν γραμμή από την Masij Alinejad και το state department παρουσίασαν την περσινή απόπειρα πορτοκαλί επανάστασης σαν εξέγερση μειονοτήτων εναντίον του “εθνικιστικού και θεοκρατικού Ιρανικού καθεστώτος”. Αντί να ασχοληθούν λίγο καλύτερα με το τι συμβαίνει εκεί, βασίστηκαν στη δυτική προπαγάνδα και στα βιώματα εντελώς αναξιόπιστων «αντικαθεστωτικών» και ΜΚΟ με χορηγίες από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία.

Η δυτική προπαγάνδα φαίνεται, όμως, πως φτάνει πολύ μακριά. Δεν γραπώνει μόνο τα πανεπιστήμια, τους δημοσιογράφους και τους διανοούμενους. Επεκτείνεται μέχρι και τις καταλήψεις, εν προκειμένω τα Ζιζάνια. Εκεί, λοιπόν, την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου, έγινε εκδήλωση με τίτλο «Όμηροι/ες του Ιρανικού Καθεστώτος», όπου οι συμμετέχοντες είχαν την τύχη να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο με θύματα του «καθεστώτος του Ιράν». Οι αποδείξεις βρίσκονταν μπροστά στα μάτια του κοινού και ακόμα και ο πιο κακόπιστος θα έχει την ευκαιρία να δει το (δυτικό) το φως το αληθινό.

Είναι γνωστό πια ποιόν ωφελεί το κρυφτούλι πίσω από τις Ιρανές γυναίκες. Πρόκειται για μία σύλληψη της γυναίκας ως μια αφηρημένη ταυτότητα, έξω από το σύνολο των καταστάσεων που πραγματικά την προσδιορίζει. Για εμάς, η Ισλαμική Δημοκρατία και η ίδια η Ιρανική κοινωνία προσδιορίζεται πρώτα ως στρατιωτικός στόχος. Το τι είναι το Ιράν καθορίζεται από το τι θέλει να κάνει η Δύση με αυτό, καθώς εκπροσωπεί την Αντίσταση στην αμερικανοκρατία στη Μέση Ανατολή και τον κόσμο. Απλούστατα θέλει να κάνει το Ιράν ένα νέο Ιράκ, καθώς η αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής είναι μία πάγια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ που υπερβαίνει Προέδρους και Κογκρέσο. Βάσει αυτής της προτεραιότητας, η οποία μπορεί να ζυγιστεί υλικά μάλιστα, ως ποσότητα νεκρών, καταστροφής, ανεργίας, οικονομικής κατάρρευσης, προσφυγιάς, καθορίζεται και η στάση απέναντι στο τι είναι εντέλει το Ιράν και η κοινωνία του.

Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν έπεσε από τον ουρανό. Δεν ενοχλεί ακριβώς τη Δύση ότι κυριαρχούν παπάδες στο Ιράν. Μια χαρά σχέση δεν έχουν άλλωστε με τη Σαουδική Αραβία; Τους ενόχλησε ποτέ το θεοκρατικό ημιφεουδαρχικό Θιβέτ; Το πρόβλημά τους είναι ότι το Ιράν δεν θέλει να προσχωρήσει στο μεταπολεμικό συμβόλαιο, στην Pax Americana, το οποίο γενικώς προνοεί για τους λαούς της Μέσης Ανατολής ένα νέο-αποικιακό καθεστώς φτώχειας, καταλήστευσης και καταστροφής.

Όσοι, λοιπόν, νομίζουν ότι μπορούν να υπερπηδήσουν αυτό το δίλημμα, δηλαδή το αν το Ιράν θα γίνει νεοαποικία ή όχι, δεν είναι απλώς βαθιά κοιμισμένοι, αλλά έμμεσα όργανα της αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει Ιρανή γυναίκα ξέχωρα από την ευρύτερη κοινωνία, στην οποία ζει. Δεν υπάρχουν ξέχωρα συμφέροντα των γυναικών σε ένα σενάριο, τύπου Μαϊντάν, όπου το Δημόσιο διαλύθηκε, η χώρα φτωχοποιήθηκε, τα ποσοστά μετανάστευσης εκτοξεύτηκαν και η Ουκρανία γέμισε ξανά από όρνεα σεξοτουρισμού. Όσοι, λοιπόν, προβάλλουν υποκριτικά αυτά τα ξέχωρα συμφέροντα, παρουσιάζοντάς τα σαν να είναι ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία, δεν προσπαθούν να κάνουν τίποτα λιγότερο από το να οξύνουν τις εντάσεις στο εσωτερικό, για να νομιμοποιήσουν μια επέμβαση από το εξωτερικό.

Αυτό τον ρόλο άλλωστε έχει το @ στο τέλος της λέξης. Το @ αποσκοπεί στο να παρουσιάσει τους Ιρανούς σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι. Σαν ένα υποκείμενο πολλαπλής εκμετάλλευσης, του οποίου δηλαδή οι μορφές έμφυλης και σεξουαλικής καταπίεσης είναι περίπου ίδιες ή και χειρότερες από την προοπτική μιας πορτοκαλί επανάστασης, αποσταθεροποίησης, διάλυσης της χώρας και μαζί της κοινωνίας. Στη κοσμοθεώρηση της δυτικής αριστεράς, οι μη δυτικοί υπάρχουν μόνο ως καταπιεζόμενα (πρώτιστα από τους ίδιους) υποκείμενα, τα οποία περιμένουν να απελευθερωθούν από τους διαφωτισμένους δυτικούς. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, η απελεύθερωση γίνεται με ανορθόδοξα μέσα όπως F16, πυραύλους cruise και ΜΚΟ που πουλάνε την πραμάτεια τους για δημοκρατία, ισότητα, αδελφοσύνη, δικαιώματα. Ως άλλοι έμποροι της ανθρώπινης δυστυχίας και της κλάψας είναι πρόθυμοι να παλέψουν για τα δίκαια των λαών (αυτά που τους υποδεικνύει το σύστημα).

Η αριστερά της Δύσης δεν διαφέρει και πάρα πολύ από τον Προτεστάντη της Βικτωριανής Βρετανίας. Λυπάται για τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση του συνανθρώπου του. Σπαράζει η καρδιά του όταν βλέπει τα εκατομμύρια των άπιστων τριτοκοσμικών και φοβάται για τη σωτηρία της ψυχής τους. Είναι ταγμένος στη υπόθεση της αποκάθαρσής τους από κάθε είδους εξουσιαστική σχέση, ξεκινώντας όλως τυχαίως πάντα από τις κυβερνήσεις του υπόλοιπου πλανήτη.

Μόνο που στην περίπτωση του “χώρου” της Δύσης, αντί για Ενορία έχουμε το BBC, αντί για προσευχή έχουμε πολιτική του βιώματος, αντί για Bίβλο έχουμε συγγράμματα «προοδευτικών» πανεπιστημιακών τύπου Judith Butler και Hannah Arendt, δηλαδή το soft power της Δύσης. Κυνηγά με μένος όποιον είναι ακάθαρτος, τους μολυσμένους από την τοξική κουλτούρα της βίας, όπως και αν αυτή εκφράζεται κάθε φορά. Και μετά αναρωτιέται γιατί πνιγόμαστε στην αυτοαναφορικότητα και σε χώρους που είναι καταδικασμένοι να παραμείνουν κλειστοί.

Όταν ο καλός μας ο Προτεστάντης, λοιπόν, βλέπει τον φτωχό κόσμο, τους Αβράκωτους να εξεγείρονται, τότε κηρύττει ότι έχασαν το δίκιο τους και έγιναν ίδιοι και απαράλλακτοι με τους δυνάστες τους. Έτσι και ο σύγχρονος μοσχαναθρεμμένος αριστερός/αυτόνομος/αναρχικός της Δύσης είναι με το Παλαιστίνιο παιδάκι όταν είναι παιδάκι και πετάει πέτρες στο Μερκάβα, όταν όμως το παιδάκι γίνεται ενήλικας και η πέτρα έχει αντικατασταθεί από αντιαρματική ρουκέτα τότε τι συμβαίνει; Αν ορμά με αλεξίπτωτο στο κέντρο της Ασκελόν και γαζώνει Ισραηλινούς ΜΑΤατζήδες; Τότε χάνει το δίκιο του σύμφωνα με τον δυτικό αριστερό.

Ήρθε η ώρα, επιτέλους, να ξεμπερδέψουμε με αυτού του είδους την αριστερά. Δεν είναι απλώς ότι διέπονται από τον ιδιότυπο νέο-χριστιανισμό, ο οποίος αποσκοπεί στη διάχυση κάθε είδους ενοχών εντός της κοινωνίας με σκοπό να την αδρανοποίησει απέναντι στις στοχεύσεις του Ελληνικού κράτους και του ΝΑΤΟ. Είναι προβοκάτορες του αγώνα που εισέρχονται στο κίνημα μόνο και μόνο για να μουρμουρίσουν τις ΝΑΤΟϊκές σαχλαμάρες περί αντισημιτισμού και φασισμού της Χαμάς και του Ιράν. Συκοφαντούν αγωνιστές και δημοσιογράφους που προσπαθούν εναντίον όλων να σπάσουν τον ιδεολογικό ενημερωτικό ζόφο, με τον οποίο μας έχει περιβάλει η αυτοκρατορία. Η σύγκρουση με τον σύγχρονο Καουτσκισμό είναι μονόδρομος.