https://athens.indymedia.org/post/1628414/
06/01/2024 8:54 πμ.
Κατά την φθινοπωρινή ανάκαμψη μιας μαζικής κινητοποίησης στις ελληνικές φυλακές, πρόσωπα που βρίσκονται μεταξύ Α’ πτέρυγας Φυλακών Κορυδαλλού και αριστερού-αντιεξουσιαστικού χώρου, μετέφεραν ψευδή ενημέρωση μέσα στη φυλακή, σχετικά με τον πολιτικό διάλογο εντός του κινήματος. Οι ψευδείς πληροφορίες δόθηκαν σε φυλακισμένους της Α’ πτέρυγας Κορυδαλλού με στόχο τη συκοφάντησή μου λόγω των απόψεων που εξέφρασα δημοσίως σε μια διαδικασία συνέλευσης αλληλεγγύης. Η ψευδής ενημέρωση προς τους φυλακισμένους έγινε παράλληλα με τη ψευδή ενημέρωση προς τα έξω ως προς τις κινητοποιήσεις σε διάφορες φυλακές. Η υπόγεια συκοφαντική επίθεση για την οποία κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη, είχε ως αποτέλεσμα την κινητοποίηση φυλακισμένων της Α’ πτέρυγας Κορυδαλλού εναντίον μου. Συγκεκριμένα, οι ανώνυμοι συνειδητοί συκοφάντες παρουσίασαν εμένα ως υπονομευτή του αγώνα στις φυλακές και κατεύθυναν ορισμένους συγκρατούμενους της Α’ Κορυδαλλού να με θεωρήσουν ανεπιθύμητο και να ζητήσουν την απομάκρυνσή μου από τον κοινό χώρο τους. Προφανώς, η υπόγεια συκοφαντική επίθεση αποτελεί διαλυτική παρέμβαση στον αγώνα των φυλακισμένων και υπονόμευση της αντίστασης των αναρχικών, των αιχμαλώτων επαναστατών κι ευρύτερα των πολιτικών κρατουμένων.
Το ιστορικό
Στις 14 Νοέμβρη μετήχθησα στην Α’ πτέρυγα Κορυδαλλού για τη δίκη της παρέμβασης στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στα Εξάρχεια (2019). Παρενθετικά, η φυλακή Κορυδαλλού είναι τιγκαρισμένη και πολλοί άνθρωποι κοιμούνται στο πάτωμα. Την ίδια στιγμή, μια μικρή ελίτ φυλακισμένων κρατάει κελιά μονόκλινα. Καθότι αυτή η ελίτ έκρινε, όχι για πρώτη φορά, ότι δεν εμπίπτω σ’εκείνους που δικαιούνται αλληλεγγύης, μοιράστηκα τη λαϊκή συνθήκη του άκλινου. Έτσι, όχι για πρώτη φορά, βρέθηκα σε άλλον όροφο από το ισόγειο όπου συνήθως τοποθετούνται οι σχετιζόμενοι με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ωστόσο, μέχρι τότε κινούμουν και επικοινωνούσα στους κοινόχρηστους χώρους της Α’ Κορυδαλλού δίχως εσωτερικά σύνορα. Στα δύο χρόνια που περνούσα από την Α’ Κορυδαλλού για δίκες, η τραπεζαρία του ισογείου ήταν ο δημόσιος τόπος συνάντησης των αναρχικών, μεταξύ άλλων. Το απόγευμα της 14ης Νοέμβρη έκατσα στην τραπεζαρία του ισογείου για να ξαναμελετήσω τη δικογραφία της επόμενης μέρας. Ένας άγνωστος μου ζήτησε να μην κάθομαι εκεί καθώς η χρήση αυτού του χώρου επιτρέπεται μόνο για τους διαμένοντες στο ισόγειο. Του απάντησα ότι εγώ δεν είμαι συνοριοποιημένος σε κανέναν όροφο, ανήκω παντού και δεν βρισκόμουν πρώτη φορά εκεί. Αυτός επέμεινε. Ήρθε να τον συνδράμει ένας άλλος φυλακισμένος, που τον γνώριζα και σίγουρα δεν είχαμε προβληματικό ιστορικό. Καταλαβαίνοντας ότι συμβαίνει κάτι περίεργο μπήκα σε ένα κελί και απευθύνθηκα σε έναν γνωστό μου, από το ευρύτερο περιβάλλον του αριστερού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Τότε έμαθα ότι είχε ειπωθεί κάτι αναφορικά σε μια τοποθέτησή μου σε συνέλευση αλληλεγγύης, το οποίο είχε ενοχλήσει. Αυτός στον οποίο απευθύνθηκα διερωτόμενος, με προέτρεψε να δεχτώ παθητικά την απαίτηση αποκλεισμού μου από τον χώρο που ορισμένοι θεωρούσαν δικό τους. Του δήλωσα ότι έχει γίνει βρωμιά κι ότι κακώς δίνει κάλυψη σε αυτό το φαινόμενο κι απομακρύνθηκα. Λίγο αργότερα, απευθύνθηκα στον έναν άνθρωπο που γνώριζα, από τους δυο που απαίτησαν τον αποκλεισμό μου, ρωτώντας τον τι έχει συμβεί. Απάντησε ότι “τους” έχω χαρακτηρίσει “λαμόγια”. Τον ενημέρωσα ότι αυτό είναι ψευδές και ζήτησα να μου κατανομάσει την πηγή της πληροφόρησής του. Αφού αρνήθηκε, του ζήτησα να μεταφέρει στον πληροφοριοδότη του ότι θεωρώ τη μεθόδευσή του βρώμικη κι ότι απαιτώ να εμφανιστεί ενώπιόν μου. Δεν εμφανίστηκε κανείς, μέχρι το επόμενο βράδυ, παραμονή της αναχώρησής μου.
Αυτοπειθαρχώντας στα πολιτικά κριτήρια απέφυγα την αντιπαράθεση με συγκρατούμενους, ενημέρωσα έξω από τη φυλακή και άνοιξα διάλογο με τη συνέλευση από τη διαδικασία της οποίας έγινε η συκοφαντική διαστρεβλωτική λογοκλοπή. Επιπλέον, ενημέρωσα τους αναρχικούς συναγωνιστές που είχαν περάσει το προηγούμενο διάστημα από τη φυλακή Κορυδαλλού και συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Άλλωστε ο άνθρωπος που είχε λάβει την προβοκατόρικη ενημέρωση επικαλέστηκε τους συναγωνιστές που απήχθεισαν από την Α’ Κορυδαλλού και μετείχθησαν για να σπάσει η κινητοποίηση.
Ζητήματα πολιτικής κρίσης
-Η ελευθερία του στοχασμού και της κριτικής στις οριζόντιες συνελεύσεις είναι κατοχυρωμένη και αδιαπραγμάτευτη. Αλλά η κριτική που γίνεται μόνο παραπολιτικά, είναι διαλυτική για τους αγώνες και τα αγωνιζόμενα σώματα και ειδικότερα, απαξιωτική και χρησιμοθηρική για τις συνελεύσεις. Οι υπονομευτές δεν στράφηκαν ενάντια μόνο σ’έναν πολιτικό αιχμάλωτο, αλλά ενάντια στην προοπτική του αγώνα στη φυλακή, ενάντια σε μια συγκεκριμένη συνέλευση αλληλεγγύης και ενάντια στον αναρχικό αγώνα εντός κι εκτός φυλακής.
Έξω από τα πεδία κοινού διαλόγου και ακόμα περισσότερο όταν αποφεύγεται ο διάλογος των αντικρουόμενων απόψεων, η αλήθεια ταυτίζεται με την αυθαιρεσία κι οπότε, η διαφωνία εύκολα ξεπέφτει στη συκοφαντία και η ιδιοτέλεια επιστρατεύει ανεμπόδιστα την υποκρισία.
Επί του συγκεκριμένου, τα πρακτικά εκείνης της δημόσια καλεσμένης συνεδρίασης της Συνέλευση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές, όπου τοποθετήθηκα σχετικά με τον τρέχοντα αγώνα στις ελληνικές φυλακές, είναι επαρκή, σαφή και ακριβή στη συνόψιση της τοποθέτησής μου. Οι όποιες άλλες “πληροφορίες” περί του τι είπα στη συνέλευση αποτελούν προβοκατόρικες κατασκευές. Οι προβοκάτορες που μεσολάβησαν μεταξύ συνέλευσης και φυλακισμένων, πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν ποταποί σπιούνοι και καπηλευτές της συλλογικής διαδικασίας στην οποίας βρήκα χώρο.
-Η προβοκατόρικη μεθόδευση εναντίον αγωνιζόμενων φυλακισμένων είναι διαλυτική για τον αγώνα. Ως αιχμάλωτος αγωνιστής είχα υποχρέωση, και όχι μόνο δικαίωμα, να κοινοποιήσω πληροφορίες στο κίνημα, να εξηγήσω τις πρακτικές που έχουν επιλεχθεί, να μοιραστώ τις εκτιμήσεις μου για τη δυναμική της συγκεκριμένης κινητοποίησης και την προοπτική του αγώνα στις φυλακές και να προτάξω την εξέγερση, την αλληλεγγύη και την αυτοθυσία. Έχουμε υποχρέωση να μιλάμε, γνωρίζοντας ότι ενδέχεται να σφάλουμε. Κάποιοι ανώνυμοι, αντί να απαντήσουν συγκεκριμένα, αντί να διαφωνήσουν μέσα στον κινηματικό διάλογο, προκάλεσαν υπογείως μια ρήξη μεταξύ φυλακισμένων. Η προβοκατόρικη πράξη τους δεν συνάδει με καμία νοοτροπία αγώνα, όσο σεχταριστική ή ηγεμονική κι αν τη φανταστούμε. Αποκλειστικά η πρεμούρα να κουκουλωθούν οι αγωνιστικές ανεπάρκειες εξηγεί αυτή την πολεμική πράξη εναντίον του κινηματικού διαλόγου κι εναντίον της ενότητας στον αγώνα.
Για να μην εκληφθεί η προβοκάτσια εναντίον μου ως υπονομευτική για τον αγώνα στις φυλακές προϋποτίθεται να θεωρηθώ εγώ ως ξένο σώμα στην κοινότητα των πολιτικών κρατουμένων. Πόσο ιδιοτελή στενομυαλιά απαιτείται να έχει κάποιος για να πιστέψει ότι ο αιχμάλωτος Χατζηβασιλειάδης θα αποβληθεί από τους αγώνες της φυλακής και οι ιδιοτελείς προβοκάτορες θα συνεχίσουν να πουλάνε στους αλληλέγγυους χρυσά κορδελάκια.
Δεν αποκλείεται τις προβατόρικες “πληροφορίες” να τις διακίνησε κάποιος που έκανε φιλότιμες προσπάθειες για την κινητοποίηση της Α’ Κορυδαλλού και δεν αποκλείεται η συκοφαντία να μην κατασκευάστηκε από φυλακισμένο, αλλά από εξωτερικούς πληροφοριοδότες παρόντες στην ανοιχτή συνεδρίαση της συνέλευσης αλληλεγγύης. Πάραυτα, το προβοκάρισμα ενός αντικοινωνικού αποκλεισμού εντός φυλακής υποδηλώνει υποκείμενα που κουβαλάνε τον αμοραλισμό του ατομικισμού, του νετσαγιεφισμού, χωρίς καμία διδακτική εμπειρία κοινωνικής πάλης.
Να σημειώσουμε τα εξής. Οι κινητοποιήσεις έσβησαν στις φυλακές Δομοκού και Κορυδαλλού ταχύτερα από ότι προέβλεπα εγώ ως απαισιόδοξο ενδεχόμενο. Η απαγωγή και διασπορά συναγωνιστών από την Α’ Κορυδαλλού δεν αντιμετώπισε καμία αντίσταση από τους συγκρατούμενους και καμία όξυνση του αγώνα. Αυτά δεν αφορούν στενά τον Κορυδαλλό. Εγώ είχα την πολιτική αντίληψη για να προβλέψω ότι η απεργία πείνας θα πουληθεί από μέσα, από τους πρωτοστατούντες στην απεργία, και το είπα στη συνέλευση. Έτσι έγινε. Η πτέρυγα στην οποία έγινε η προβοκάτσια, δεν είχε μπει στην απεργία πείνας. Όταν μίλησα στην συνέλευση ήμουν ένας από τους απεργούς. Όπως είπα στη συνέλευση, οι επαναστάτες αναρχικοί έχουμε καθήκον να είμαστε μπροστά στους αγώνες, ακόμα κι όταν ξέρουμε ότι η ήττα έχει στρωθεί από μέσα. Ακόμα κι αν ένας άνθρωπος εξεγείρεται με ειλικρίνεια μέσα σε ένα ασύνταχτο πλήθος που υποκρίνεται, εμείς οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για αυτόν που εξεγείρεται. Στις έσχατες συνθήκες δεν υπάρχει άλλη ελπίδα εκτός της εξέγερσης.
Η έγνοια των προβοκατόρων ήταν να εκδικηθούν για τη μειωμένη τιμή ορισμένων προσωπικών παρασήμων. Αν δεν πιστεύεις στην εξέγερση, δεν έχεις ενδοιασμούς να σπείρεις διχόνοια για ιδιοτελείς σκοπούς.
-Οι πρώτες πρακτικές απολήξεις της προβοκάτσιας έχουν ιδιαίτερη σημασία: Εμπέδωση της συκοφαντίας μέσω της νοοτροπίας της εσωτερικής εμπιστοσύνης και αλληλοπροστασίας της κλειστής κλίκας και αποκλεισμός του στοχοποιημένου προσώπου από τον χώρο που ελέγχει η κλίκα. Αυτού του είδους ο συμμοριτισμός με πολιτική προβειά έχει προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στην πυραμίδα εκμετάλλευσης και καταστολής των φυλακισμένων την προηγούμενη δεκαετία και αξιόλογα τεκμήρια συστράτευσης στην υπονόμευση των ανένδοτων αναρχικών. Δεν είναι τυχαίο ότι η στιχομυθία έγινε στο τραπέζι και για το τραπέζι του ισογείου της Α’ Κορυδαλλού: είναι η κληρονομιά ενός καθεστώτος εσωτερικής εξουσίας, με την αγία τράπεζα του κογκλαβίου και τη συνοριακή γραμμή (η κατά πλάτος διάμεσος του διαδρόμου) που η διάσχισή της απαγορευόταν στους εκτός κλίκας. Τα υποκείμενα έχουν αλλάξει, τα κουμάντα έχουν ρευστοποιηθεί, όμως φάνηκε ότι η συμμορίτικη νοοτροπία ευδοκιμεί, όχι στο σύνολο των φυλακισμένων, αλλά σίγουρα γύρω από ορισμένες περσόνες του αριστερού-αντιεξουσιαστικού περιβάλλοντος.
Η προβοκάτσια πρέπει να ανατραπεί. Όποιοι έχουν εμπλακεί έχουν υποχρέωση να αναλάβουν έκαστος τις ευθύνες του. Ειδικά οι υπαίτιοι που κρύβονται πίσω από την απατηλή δύναμη της νοοτροπίας κλίκας, πρέπει να αποκαλυφθούν ονομαστικά και να απολογηθούν ενώπιο των φυλακισμένων της Α’ Κορυδαλλού και του κινήματος αλληλεγγύης.
Ευνόητα, το επίδικο δεν είναι η τραπεζαρία μιας πτέρυγας, αλλά ο αγώνας ενάντια στη φυλακή, ο αγώνας ενάντια στο κράτος και την ανισότητα. Οι σύντροφοι που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις όντας αιχμάλωτοι στον Κορυδαλλό έχουν καθήκον να πάρουν θέση. Οι σύντροφοι που είχαν άμεση αντίληψη των συσχετισμών στον Κορυδαλλό και ειδικότερα στην Α’ πτέρυγα οφείλουν να ενημερώσουν το κίνημα σχετικά, ώστε να διαυγαστεί ποια τοποθέτηση έβλεπε προς την εκτίναξη του αγώνα και ποια προσδοκούσε τα εύσημα μιας θνησιγεννούς συμβατικότητας. Μάλιστα, εφόσον στο όνομά τους επιχειρήθηκε να στηριχτεί ο πόλεμος αποκλεισμού εντός της φυλακής, το καθήκον είναι αμεσότατο. Το βόλεμα στη ουδετερότητα σιωπής αποτελεί προδοσία του κοινού αγώνα. Ελπίζω ότι δεν αποτελεί επιλογή. Τα επλεκόμενα συλλογικά σώματα έχουν καθήκον να πάρουν θέση για τα εγειρόμενα πολιτικά ζητήματα απέναντι στους υπεύθυνους και προς τους φυλακισμένους που έγιναν αποδέκτες της προβοκατόρικης παραπληροφόρησης. Αν οι συκοφάντες παραμείνουν κρυμμένοι στην ανωνυμία, οι συλλογικές θέσεις πρέπει να εκφραστούν δημόσια.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Φυλακή Δομοκού – Δεκέμβρης ’23