Π. Ρούπα κ΄ Ν. Μαζιώτης: σχετικά με την εκδήλωση του ”Ταμείου Αλληλεγγύης” (11/1) κ΄ το κάλεσμα στο δικαστήριο Χαλκίδας
https://athens.indymedia.org/post/1628476/
09/01/2024 7:57 μμ.
Λίγες ημέρες μετά την αποφυλάκισή της η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα έλαβε ένα γράμμα με το οποίο το “ταμείο αλληλεγγύης” μας προσκαλεί να συμμετέχουμε σε εκδήλωση που συμπεριλαμβάνει τον Επαναστατικό Αγώνα. Θα απαντούσαμε σε αυτή την πρόσκληση, αλλά “προέκυψε” η έφεση ενάντια στην απόφαση για την αποφυλάκισή της και ο κίνδυνος επανεγκλεισμού της στη φυλακή, οπότε σταματήσαμε να ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό το θέμα. Όμως την παραμονή του εφετείου της το “ταμείο” προχώρησε σε κάλεσμα στα δικαστήρια της Χαλκίδας. Προφανώς, το γεγονός ότι δεν απαντήσαμε στο κάλεσμα για την εκδήλωση παρερμηνεύτηκε και θεωρήθηκε ότι “είμαστε ανοιχτοί” σε κάθε είδους πολιτική “προσέγγιση”, μιας και για πολλά χρόνια καμία πολιτική ή οικονομική σχέση δεν είχαμε με το “ταμείο”. Επειδή πολλοί νέες/νέοι συντρόφισσες/σύντροφοι δεν γνωρίζουν τι έχει συμβεί, παραμονή του εφετείου υποχρεωνόμαστε να απαντήσουμε με αυτή τη σύντομη επιστολή τόσο στο κάλεσμα για την εκδήλωση όσο και στο κάλεσμα για την Χαλκίδα, επισημαίνοντας ότι η αλληλεγγύη δεν μπορεί να γίνεται πεδίο πολιτικών σκοπιμοτήτων και άλλοθι για την όποια ιστορική παραχάραξη (στην προκειμένη περίπτωση παραχάραξη της ιστορίας του Επαναστατικού Αγώνα). Και σε μια τέτοια προοπτική κινείται η εκδήλωση του “ταμείου” για τις 11/1 αν και εφόσον συμπεριλάβει σε αυτή τον Επαναστατικό Αγώνα. Η όποια λοιπόν, συμμετοχή μας θα είχε ως προϋπόθεση να παραβιάσουμε κόκκινες πολιτικές γραμμές, γεγονός που είναι αδύνατο για εμάς.
Αρχικά η σχέση μας με το “ταμείο” έχει διακοπεί από το 2012 ύστερα από πολιτική τοποθέτηση μάρτυρα υπεράσπισης ενός εκ των τότε κατηγορουμένων στην πρώτη δίκη για τον Επαναστατικό Αγώνα, η οποία μάρτυρας συμμετείχε και συμμετέχει ως σήμερα στο “ταμείο”. Με την τοποθέτησή της εκείνη διαχώριζε ένοπλη δράση και κίνημα ως επιλογές ασυμβίβαστες και αυτή την τοποθέτηση την έκανε μπροστά στο δικαστήριο επιχειρώντας μέσα από αυτή να αθωώσει τον κατηγορούμενο που υπερασπιζόταν. Απέναντι στην πολιτική αυτή στάση που ερχόταν να αναιρέσει την κεντρική πολιτική αλληλεγγύης σε εμάς και τον Επαναστατικό Αγώνα –η οποία είχε ως αιχμή ακριβώς την αντίθετη θέση, ότι δηλαδή, ο Επαναστατικός Αγώνας και η ένοπλη επαναστατική δράση είναι μέρος του κινήματος–, απαντήσαμε δημόσια τόσο εμείς όσο και οι πολιτικοί μάρτυρες υπεράσπισης της οργάνωσης σε εκείνη τη δίκη. Οι αρνητικές και επικίνδυνες πολιτικά θέσεις που είχε διατυπώσει τότε δεν σταματούσαν εδώ, αλλά επεκτείνονταν και σε πλήθος άλλων ζητημάτων που στιγμάτιζαν με αρνητικό τρόπο αυτή την επιλογή αγώνα. Η πολιτική βαρύτητα ενός τέτοιου γεγονότος αφορά όχι τόσο στο τί και από ποιον-α λέγεται, αλλά στο πεδίο που αυτή κατατίθεται. Για εμάς τα δικαστήρια του Επαναστατικού Αγώνα ήταν και θα παραμείνουν ένα πολύ σημαντικό δημόσιο πολιτικό πεδίο με μεγάλη ιστορική αξία και για αυτούς τους λόγους ό, τι έγινε και λέχθηκε σε αυτά, έχει μεγάλη πολιτική σημασία. Στο κάλεσμα για αυτή την εκδήλωση αναφέρεται “η συμβολή του Επαναστατικού Αγώνα στην εγχώρια κινηματική ιστορία” ως μια “πολύ σημαντική πτυχή του κοινωνικού ανταγωνισμού και ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος στη μεταπολίτευση”, γεγονός που έρχεται σε αντίφαση με την θέση που είχε διατυπώσει το μέλος του ταμείου στη δίκη μας, όπου διαχώριζε με σαφήνεια το κίνημα από την οργάνωση, ενώ δεν είχε παραλείψει να αναφερθεί και σε σειρά άλλων “προβληματικών” καταστάσεων που συνεπάγεται η επιλογή της ένοπλης επαναστατικής δράσης. Επειδή, όπως μας είχε διατυπωθεί και άλλοτε και θα εκφραστεί ξανά, το “ταμείο” δεν συνιστά και δεν συνιστούσε ποτέ πολιτική ομάδα, άρα δεν είναι συλλογική η ευθύνη για το γεγονός αυτό που αναφέρουμε, αυτό δεν το καθιστά ανεύθυνο πολιτικά απέναντι σε τέτοια σοβαρά γεγονότα. Δεν ήταν και ούτε είναι δική μας ευθύνη να πούμε πώς το “ταμείο” θα έπρεπε να είχε λύσει αυτά τα προβλήματα. Αφού όμως ποτέ δεν έγινε ούτε μια δημόσια πολιτική διόρθωση ούτε από την “μάρτυρα” ούτε από το “ταμείο” –ούτε καν μια δημόσια τοποθέτηση αποστασιοποίησης από τέτοιες απόψεις–, οφείλαμε και οφείλουμε να κρατάμε αποστάσεις από κάθε πρακτική και δράση του. Αυτό κάναμε από τότε, αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε, αφού την ιστορία της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας θα συνεχίσουμε να την τιμούμε πολιτικά, γεγονός που προϋποθέτει να μην κάνουμε πολιτικές κινήσεις που αναιρούν στην πράξη την πολιτική σημασία της.
Το δεύτερο μη διαπραγματεύσιμο ζήτημα για εμάς είναι η συμμετοχή στην εκδήλωση αυτή ενός από τους συλληφθέντες του 2010 που ενώ είχε αποδεχθεί τη συμμετοχή του στην οργάνωση, κατέληξε να κάνει δημόσιες πολιτικές δηλώσεις υπονόμευσης του Επαναστατικού Αγώνα μέσα στο δικαστήριο, μιλώντας για “ήττα της οργάνωσης το 2010”, προχωρώντας σε δημόσια κατάθεση μπροστά στους δικαστές ότι ο ίδιος δεν είχε δηλώσει ποτέ “επαναστάτης” (πράγμα που δεν ήταν αλήθεια όπως επιβεβαιώνουν τα γραπτά, όμως κάπου προφανώς, έστελνε το μήνυμα μιας πολιτικής μετάνοιας) προχωρώντας σε επίθεση στον σύντροφο Νίκο Μαζιώτη και δηλώνοντας φωναχτά ότι είναι (ο Μαζιώτης) ανεπιθύμητος σε όλες τις πτέρυγες των φυλακών Κορυδαλλού. Η συνέχεια αυτού του πρωτοφανούς γεγονότος ήταν να βρεθεί ο σύντροφος Νίκος σε απομόνωση για τρεις μήνες, με την υπηρεσία της φυλακής να επικαλείται “λόγους ασφαλείας του ίδιου”, από την οποία συνθήκη βγήκε κατόπιν απεργίας πείνας που πραγματοποιήσαμε και οι δυο. Είχε επίσης, προχωρήσει σε δημόσια δήλωση που καλούσε άτομα του χώρου να δώσουν “δυναμική απάντηση” σε εμάς. Με δυο λόγια, ζήσαμε εκείνη την περίοδο ένα πρωτοφανές πολιτικό φαινόμενο, μετανοημένος που συμμετείχε σε ένοπλη οργάνωση να καλεί σε συσπείρωση και σε δυναμική απάντηση σε μη μετανοημένα μέλη της ίδιας οργάνωσης. Δεν είναι της παρούσης να επεκταθούμε σε όλα όσα είπε και έκανε ο συγκεκριμένος εκείνη την περίοδο και δεν θα μας απασχολούσε καν η μετάνοια του και άποψή του για τον εαυτό του, αν δεν πρόσβαλε την οργάνωση και την ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα. Γιατί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η δήλωσή του ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ηττήθηκε το 2010, είχε αποκλειστικό πολιτικό στόχο να χαράξει μια βαθιά διαχωριστική γραμμή ανάμεσα “στις δυο περιόδους” της δράσης της –όπως ο ίδιος έλεγε–, εκ των οποίων η μια περίοδος ήταν περίοδος αγώνα, ενώ η “δεύτερη” -στην οποία ο ίδιος ήταν στη φυλακή με επιλογή του- όχι. Γιατί αφού η οργάνωση, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, “ηττήθηκε το 2010”, ό,τι ακολούθησε ήταν προϊόν ήττας. “Προϊόν ήττας” ήταν η απόφασή μας να περάσουμε στην “παρανομία”, να συνεχίσουμε τη δράση της οργάνωσης. “Προϊόν ήττας” ήταν η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας –το παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Ελλάδα– και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενέργεια που είχε κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα αφού στρεφόταν ενάντια στην τότε τρόικα και έγινε προς τιμή του συντρόφου Λάμπρου Φούντα. “Προϊόν ήττας” ήταν ο παραλίγο θάνατος του συντρόφου Μαζιώτη ύστερα από συμπλοκή με αστυνομικούς και η σύλληψή του. “Προϊόν ήττας” ήταν η απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο που επιχείρησε η Πόλα για να απελευθερώσει τον Νίκο και άλλους κρατουμένους από τις φυλακές Κορυδαλλού το 2016, όλες οι προσπάθειες συνέχισης του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά και η σύλληψη της Πόλας το 2017. “Προϊόν ήττας” οι πολιτικοί αγώνες που δώσαμε μέσα από αμέτρητες συνεδριάσεις στα δικαστήρια από το 2014 έως και το 2021. Αναφερθήκαμε επιγραμματικά σχεδόν και συνοπτικά στα πιο σημαντικά πολιτικά ζητήματα που όχι μόνο καθιστούν αδύνατη τη συμμετοχή μας σε μια τέτοια εκδήλωση, αλλά θα ήταν συνεπές πολιτικά σε αυτή την εκδήλωση να μη γίνει καμία αναφορά στον Επαναστατικό Αγώνα.
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης
καταδικασμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα