Παλαιστίνη: 100 ημέρες γύρω από την πραγματικότητα του δικού μας «δυτικού» αναρχικού «εαυτού».

https://athens.indymedia.org/post/1628603/

 

από Για την Ζωή και την Αναρχία

19/01/2024 11:55 πμ.

Ας μην ξεγελαστεί κανείς για τον σκοπό αυτού του κειμένου, παρά εκτός και εάν το θέλει ο/η ίδια/ιος. Είναι αδιάφορο για τον γράφοντα εάν κάποιος/α το θεωρήσει μια προσωπική κριτική, κριτική συγκεριμένης συλλογικότητας ή μια κριτική που αφορά στον αναρχικό χώρο γενικώς: έναν «χώρο» που έχει να επιδείξει τρομερή απουσία δημόσιας αυτοκριτικής, από την εμφάνισή του στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά που θέλοντας και μη συντηρεί ανοιχτό το ελευθεριακό όραμα: όχι μιας ιδεολογίας ή μίας στρατηγικής που θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά το όραμα για ζωή και αξιοπρέπεια σήμερα.

Ένα κείμενο – κάλεσμα για την υπεράσπιση της ζωής και της ελευθερίας που αντιστέκεται και επιμένει στην Παλαιστίνη.

Το αίμα στην Παλαιστίνη κυλάει 100 ημέρες. Έχουν γραφτεί πολλά για το «παλαιστινιακό» και επιπλέον τα ίδια τα υποκείμενα και τα γεγονότα «μιλάνε» 24 ώρες σε ζωντανή σύνδεση. Οι ίδιοι οι άνθρωποι μεταδίδουν ζωντανά την επικείμενη δολοφονία τους από το φασιστικό καθεστώς του σιωνισμού στο ισραήλ, είτε αυτό το καθεστώς αναφέρεται στο κράτος είτε στην ισραηλινή κοινωνία. Οι ίδιοι οι δράστες της μεθοδικής εξόντωσης των παλαιστινίων διαφημίζουν το έγκλημα παντού.

Δεν χρειάζεται να γράψουμε ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα κράτος και ένα φασιστικό κράτος, ή ανάμεσα σε μια κοινωνία που πρόθεσή της είναι, στην συντριπτική της πλειοψηφία, η εξολόθρευση των παλαιστινίων και στην κοινωνία των παλαιστινίων, που δεν συγκροτείται ως κρατική οντότητα, αλλά ούτε καν ως κάτι το ενιαίο ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του ισραήλ.

Ας μην κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας λοιπόν ούτε τους άλλους: To λεγόμενο ισραήλ κατασκευάστηκε ως φασιστικό καθεστώς, όχι μόνο ως κράτος. Κι όπως, όποιος ζούσε στη ναζιστική γερμανία δεν έχει ηθικό άλλοθι πως δεν γνώριζε τι γινόταν στα κρεματόρια, αυτός που ζεί και θρέφεται από το φασιστικό καθεστώς στο ισραήλ έχει απόλυτη ατομική ευθύνη. Ένα φασιστικό καθεστώς που δεν τυγχάνει απλά της υποστήριξης των κρατών της χριστιανικής αδελφότητας και μεγάλου μέρους των αραβικών κρατών. αλλά που με συμμετοχή των παραπάνω εξαπλώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο ως «μοντέλο» κυβερνοπολιτικής σε όλα τα κράτη και τις χώρες.

Δεν μιλάμε για συλλογική ευθύνη, αλλά για την ευθύνη που έχει ο/η καθένας/καθεμία μας. Για την ευθύνη την οποία επικαλούμαστε όταν λέμε πως η σιωπή είναι συνενοχή και πως το αίμα ζητάει εκδίκηση. Την σιωπή με την οποία «ζυγιζόμαστε» όλοι έτσι κι αλλιώς, ελπίζοντας να μην αποδειχτούμε «λίγοι».

Η πλευρά της υποστήριξης ή της αλληλεγγύης στον αγώνα των παλαιστινίων δεν χρειάζεται να καταδείξει ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον ανθρωπισμό και τη βαρβαρότητα. Είναι αυτονόητο πού εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας. Ούτε χρειάζεται να καταδείξουμε τη θεμελιακή θέση του ανθρωπισμού στο αναρχικό ιδεώδες όταν φωνάζουμε πως η ελευθερία όλων είναι η προϋπόθεση για την ελευθερία του καθενός.

Τι μας αντιστοιχεί να κάνουμε; Τι κάνουμε ο καθένας/μία μας με την ατομική του/της ευθύνη και συνείδηση; Γιατί δεν γίνονται πορείες οργής σε όλη τη ελλάδα; Παρεμβάσεις, κλείσιμο δρόμων, δράσεις έναντια σε στρατιωτικούς στόχους , ολικές αρνήσεις στράτευσης μαζικά, σαμποτάζ σε εταιρείες που στηρίζουν το ισραηλινό απαρχάιντ;

Μετά από 100 ημέρες δολοφονιών από το ισραηλινό καθεστώς, λείπει η «σωστή» αναρχική πολιτική θέση στην ελλάδα για την παλαιστίνη; Τρέχουμε με άλλα και είναι θέμα προτεραιοτήτων; Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος απουσιάζει από εκεί που θα όφειλε να είναι. Μα ελειμματική στάση απέναντι στα γεγονότα όχι απλά αποκαρδιωτική αλλά και εκκωφαντική.

Μην περιμένουμε με προβολές και ενημερωτικές εκδηλώσεις να βρεθεί ο «κατάλληλος» τρόπος για αλληλεγγύη, μετά από 75 χρόνια και 100 ημέρες. Η σιωπή είναι θανατηφόρα. Μην περιμένουμε από μία συνέλευση που θα πραγματοποιείται μία φορά το μήνα να καλέσει σε μία πορεία. Δεν αφορά μία συνέλευση. Αφορά τους πάντες. Το κείμενο αυτό, όπως γράφτηκε και στην αρχή είναι ένα «αντιπολεμικό» κάλεσμα. Δεν θα μπορούσε να αφορά το αποτέλεσμα μιας διπλωματικής ή ενός μεταπτυχιακού. Πολύ περισσότερο δεν αφορά σε σημαίες, πετραχείλια και λάβαρα. Από όπου και εάν προέρχονται, πολύ περισσότερο από αναρχικούς/αντιεξουσιαστές. Αφορά στην υπεράσπιση των παλαιστίνιων για γη και ελευθερία απέναντι σε ένα φασιστικό καθεστώς. Αφορά στην υπεράσπιση των αναρχικών αξιών και ιδεών στην ουσία τους.

Στην παλαιστίνη χτυπά η καρδιά της αδούλωτης αξιοπρέπειας απέναντι στο θάνατο του φασισμού. Η ελευθερία των ανθρώπων της παλαιστίνης είναι μέρος της «δικής» μας ελευθερίας, όπως η εξόντωσή τους είναι μέρος της «δικής» μας εξόντωσης. Η παλαιστίνη έχει κερδίσει από μόνη της τον σεβασμό στην ιστορία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πόσοι/ες από εμάς μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο για τον εαυτό μας;

Για να μην πει ποτέ ξανά κάποιος/α ότι δεν γνώριζε.

Κάλεσμα για κινήσεις αλληλεγγύης σε συνεχή βάση

Σαμποτάζ στον εθνικό κορμό – στον ελληνικό στρατό – στα αφεντικά που στηρίζουν και στηρίζονται από το σιωνιστικό καθεστώς – επίθεση στους κανίβαλους αυτού του κόσμου – δράσεις και συντονισμό κινήσεων αλληλεγγύης παντού

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ και την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ