Για τον Σύντροφο Λάμπρο Φούντα
https://athens.indymedia.org/post/1629421/
09/03/2024 1:35 μμ.
Για τον Σύντροφο Λάμπρο Φούντα
Τα ξημερώματα της 10ης/3/2010 στην Δάφνη δολοφονείται από ένοπλους κρατικούς μισθοφόρους, τους Χάσκη Ανδρέα και Κουμαράκη Θεόδωρο, ο αναρχικός Σύντροφος Λάμπρος Φούντας, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα κατά την διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης. Ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας, μαχητής της ελευθερίας και της μαχητικής αντίστασης ενάντια στην τυραννία της αγοραίας αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, του κράτους και του καπιταλισμού, έπεσε στον αγώνα πριν 14 χρόνια. Ο Σύντροφος δολοφονήθηκε στο πεδίο της μάχης, πιστός στο πρόταγμα και τον σχεδιασμό αγώνα που είχε χαράξει ο Επαναστατικός Αγώνας με οραματικό και υλικό προσανατολισμό την Κοινωνική Επανάσταση. Την περίοδο εκείνη ο Ε.Α. –και ενώ είχαν προηγηθεί ενέργειες κατά του Χρηματιστηρίου Αθηνών, της Citibank και της Eurobank– προετοίμαζε μια σειρά ένοπλων και βομβιστικών επιθέσεων σε οικονομικούς και πολιτικούς στόχους που συνδέονταν με την κρίση και τις καταστροφικές λειτουργίες του κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας για τους κοινωνικά αδυνάτους. Οι προκηρύξεις του Ε.Α. –στη συγκεκριμένη συγκυρία– που συνόδευαν τις αναλήψεις πολιτικής ευθύνης, υποστήριζαν ότι μια δομική κρίση του συστήματος έχει ήδη ξεσπάσει και ότι το αδιέξοδο που αυτή θα πυροδοτήσει, θα είναι καταστροφικό. Ο Επαναστατικός Αγώνας είχε μιλήσει για τις συνέπειες που θα προκαλούσε η έκρηξη της φούσκας του χρέους, πάνω στην διόγκωση του οποίου χτίστηκε η περίοδος της «επίπλαστης ανάπτυξης και της τεχνητής ευημερίας», στον πυρήνα της οποίας κυοφορούνταν η επερχόμενη κρίση (και ειδικότερα) στην Ελλάδα. Η οργάνωση διέγνωσε την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και προειδοποιούσε πως η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου θα εξαπολύσει μια σφοδρή επίθεση ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής υποδούλωσης με την επιβολή των προγραμμάτων στήριξης (μνημόνια). Με βάση τις συνθήκες αυτές ο Επαναστατικός Αγώνας προετοίμασε μια επίθεση/απάντηση ενάντια στις συστημικές διεργασίες οι οποίες αφενός μεν ήταν άμεσα υπεύθυνες για τον εγκλωβισμό του τόπου στις δανειακές συμβάσεις, αφετέρου δε, λειτουργούσαν σαν αμορτισέρ για τη συστημική, πολιτική και οικονομική ευστάθεια και σταθερότητα. Με την είσοδο στα «μνημόνια», το ελληνικό κράτος επιχείρησε να διασώσει μέσω επαχθών όρων δανειοδότησης το τραπεζικό σύστημα, υποθηκεύοντας στην διεθνή και εγχώρια οικονομική ελίτ σαν λάφυρο τις τύχες της κοινωνικής πλειοψηφίας, της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Το πρώτο δάνειο που εκταμιεύτηκε απορροφήθηκε αποκλειστικά από τον ληστρικό τραπεζικό μηχανισμό και την ανακεφαλαιοποίησή του. Οι δεσμεύσεις για την αποπληρωμή των δανείων αλυσόδεσαν στην δίνη ενός μη διαχειρίσιμου χρέους το σύνολο του κοινωνικό πλούτου και της «δημόσιας» περιουσίας που υποθηκεύτηκε με την δημιουργία του υπερταμείου, τη συνέχιση των προγραμμάτων και την σύναψη από την κυβέρνηση σύριζα του 4ου μνημονίου διαρκείας, ενώ τέθηκε υπό τον έλεγχο του κεφαλαίου και σταδιακά παραδίδεται στα αρπαχτικά του. Τα καταστροφικά αποτελέσματα του οποίου βλέπουμε όλα αυτά τα χρόνια με τη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου και τη φτωχοποίηση των ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο. Από την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, τους πλειστηριασμούς κατοικιών από τα αρπακτικά funds, το γενικευμένο πλιάτσικο στο χώρο της υγείας, την καταστροφή και λεηλασία της φύσης, των περιαστικών χώρων πρασίνου, των δασών και το ξεπούλημα των αιγιαλών. Ή ακόμα και την ιδιωτικοποίηση του λεγόμενου «σωφρονιστικού» συστήματος και στο εγγύς μέλλον, την ίδρυση ιδιωτικών φυλακών, αφού με το νέο επαίσχυντο και σκληρότερο -όσο ποτέ άλλοτε- Π.Κ, και με το δόγμα του “νόμου και της τάξης” δεν θα επαρκούν πλέον οι ήδη υπάρχουσες και ασφυκτικά γεμάτες φυλακές… Με το βάθεμα και την διαχείριση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και ολοκληρώσεων με τις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές επιδιώκεται να αλωθούν ό, τι απομεινάρια άφησαν τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις στο χώρο της 3θμιας παιδείας. Εκτός από ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας που είναι για το ιδιωτικό κεφάλαιο η ανώτατη εκπαίδευση, είναι -ούτως ή άλλως- προσδεμένη στο φέουδο του κρατισμού, της πατριαρχίας, του μιλιταρισμού. Με την «έρευνα» εδώ και χρόνια να αποτελεί πεδίο κερδοφορίας τόσο για το ιδιωτικό κεφάλαιο (εταιρείες κλπ) όσο και για υπερεθνικούς οργανισμούς, εκτεταμένη είναι η συνεργασία του λεγόμενου «δημόσιου» πανεπιστημίου με κάθε μορφής στρατιωτικά-μιλιταριστικά προγράμματα για τη διεξαγωγή και την πολεμική προετοιμασία του ίδιου του ελληνικού κράτους (αλλά και μέσα από τη συμμετοχή της Ελλάδας σε υπερεθνικούς οργανισμούς) στους εντεινόμενους διακρατικούς πολέμους, τις γεωπολιτικές εντάσεις και την γεωπολιτική αβεβαιότητα που εκδηλώνονται τα τελευταία πολλά χρόνια. Είτε μέσω των οικονομικών-εμπορικών πολέμων (ΗΠΑ-Κίνα-Ινδία) είτε μέσω ένοπλων συρράξεων και εισβολών όπως είναι αυτή τη στιγμή ο πόλεμος-πραγματική γενοκτονία στην Παλαιστίνη/Μέση Ανατολή . Eίναι γνωστό άλλωστε πως το ελληνικό κράτος με την σύμπλευσή του, τις συμφωνίες και τις συνεργασίες του με το κράτος του Ισραήλ σε διπλωματικό, στρατιωτικό, πολεμικό επίπεδο και υλικό κλπ, εμπλέκεται έμμεσα στην αιματοχυσία του Παλαιστινιακού λαού, ενώ άμεση είναι πλέον η συμμετοχή του για να προασπίσει τα συμφέροντα της σιωνιστικής κρατικής οντότητας στη στρατιωτική επιχείρηση «ασπίδες» (sic!) της Ε.Ε.-ΝΑΤΟ στην Ερυθρά θάλασσα καθώς το ελληνικό πολεμικό ναυτικό συμμετέχει σαν δύναμη πυρός ενεργά, τόσο στις νηοψίες όσο και στην αποτροπή εχθρικών για το Ισραήλ, ενεργειών. Όπως επίσης, συμμετέχει ενεργά από την αρχή σχεδόν στον πόλεμο της Ουκρανίας με την απρόσκοπτη παραχώρηση στρατιωτικού/πολεμικού υλικού που βρίσκεται στο ελληνικό έδαφος.
Την ίδια στιγμή στις καπιταλιστικές μητροπόλεις διεξάγεται ένας αμείλικτος κοινωνικός και ταξικός πόλεμος, ενώ κυριαρχεί η πολιτική της καταστροφής τόσο του πλεονάζοντος κεφαλαίου, όσο και του “περισσευούμενου” πληθυσμού, σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε αυτόν τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που μαίνεται αδιάλειπτα και κλιμακώνεται μέσα στα χρόνια με τη βία, την καταστολή, τη τρομοκρατία και την καταστροφή, ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας πολέμησε δίνοντας ψυχή και σώμα.
Η κατασταλτική εκστρατεία που ακολούθησε την δολοφονία του Συντρόφου Λάμπρου, οδήγησε (ένα μήνα μετά) στην σύλληψη των μελών του Επαναστατικού Αγώνα. Οι σύντροφοι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση και δήλωσαν ότι ο Λάμπρος Φούντας ήταν μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Στη συνέχεια –και ενώ ήταν σε εξέλιξη η 1η δίκη του Ε.Α. στο τρομοδικείο του Κορυδαλλού– και μετά τη λήξη του 18μηνου, ο Νίκος Μαζιώτης και η Πόλα Ρούπα ακύρωσαν στην πράξη αυτό το κατασταλτικό χτύπημα, περνώντας στην «παρανομία». Παραβίασαν τους περιοριστικούς όρους που τους είχαν επιβληθεί και συνέχισαν τον αγώνα για τον οποίο δολοφονήθηκε ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας. Η πολιτική επιλογή των 2 συντρόφων να μην παραδοθούν στο κράτος και να συνεχίσουν τη δράση του Ε.Α., ήταν μία δύσκολη αλλά σημαντική απόφαση που κράτησε τον Επαναστατικό Αγώνα ενεργό, δεν «λύγισε» από την καταστολή και οι σύντροφοι Ρούπα και Μαζιώτης τίμησαν στο ακέραιο τον δολοφονημένο Σύντροφο Λάμπρο Φούντα και τον αγώνα του.
Στις 10 Απρίλη του 2014 με μια βομβιστική ενέργεια κεντρικής πολιτικής σημασίας ο Ε.Α. έπληξε την Τράπεζα της Ελλάδος και το γραφεία του ΔΝΤ στην Αθήνα, υπογράφοντας την προκήρυξη/ανάληψη ευθύνης με το όνομα του Συντρόφου τους: ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΟΜΑΝΤΟ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ. Η βομβιστική αυτή επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν μια απάντηση στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που βρισκόταν σε εξέλιξη. Ο Ε.Α. «χτύπησε» με την επίθεση αυτή έναν μηχανισμό επιβολής, λεηλασίας και καταστροφής από το υπερεθνικό κεφάλαιο. Με την ενέργεια αυτή ταυτόχρονα έπληξε και τα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας Πειραιώς (ακριβώς απέναντι από την ΤτΕ) η οποία πρωταγωνιστούσε στη κοινωνική λεηλασία. Και σε αυτόν τον πόλεμο θεσμοί όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Τράπεζα της Ελλάδας και τα πρόσωπα που την απαρτίζουν, είναι εγκληματίες του κοινωνικού/ταξικού πολέμου. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους υπερεθνικούς θεσμούς, γιατί η πολιτική «διάσωσης του ίδιου του συστήματος αλλά και της ελληνικής οικονομίας» αφορούσε (και αφορά) το μεγάλο κεφάλαιο, την υπερεθνική άρχουσα τάξη, τις δομές και τους θεσμούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Αφορά αποκλειστικά τα κράτη και το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα και την Ευρώπη και τους κάθε λογής λακέδες του καθεστώτος που το στηρίζουν. Η επιλογή για την βομβιστική αυτή επίθεση πραγματοποιήθηκε την ίδια μέρα που το ελληνικό κράτος, «έβγαινε» για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια στις αγορές για δανεισμό . Επιπρόσθετα, ήταν μια απάντηση-«υποδοχή» στην εκπρόσωπο της επιβολής των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται στην Ευρώπη. Την τότε καγκελάριο της Γερμανίας (Α. Μέρκελ) που ερχόταν στην Αθήνα την επόμενη μέρα, στις 11/4, για να στηρίξει πολιτικά την ελληνική κυβέρνηση που κατάφερε δια «πυρός και σιδήρου» να επιβάλει στον ελληνικό λαό το πολιτικό, κοινωνικό και σκληρό αυτό οικονομικό «πείραμα».
Ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας και η οργάνωσή του, πήρε ξεκάθαρη πολιτικά στάση στον αγώνα για την επαναστατική προοπτική μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους ως μηχανισμού ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου και της γραφειοκρατίας. Σήμερα, 14 χρόνια μετά, οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες για την ανατροπή των οποίων αγωνίστηκε ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας, είναι πολύ περισσότερο οξυμένες, πιο ασφυκτικές. Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα σε κάθε γωνιά της γης, σκορπά τον θάνατο, την δυστυχία, την εξαθλίωση, την καταστροφή. Ο Σύντροφος Λάμπρος επέλεξε να ζήσει, να ‘‘σταθεί’’ και να πολεμήσει από τη μεριά των καταπιεσμένων ως επαναστάτης, μαχόμενος με το όπλο στο χέρι στον δύσκολο αλλά αναγκαίο αγώνα για την ανατροπή του κράτους, στον αγώνα ενάντια στον καπιταλιστικό σύστημα. Στον αγώνα για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, στον αγώνα για μια εξισωτική κοινωνία δίχως κοινωνικούς και ταξικούς διαχωρισμούς, φτώχεια, εκμετάλλευση, φονικούς πολέμους. Ο Σύντροφος Λάμπρος, όσα χρόνια και αν περάσουν, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για τη συνέχιση του αγώνα και την επαναστατική προοπτική. Η 10η του Μάρτη έχει σημαδευτεί ανεξίτηλα στην ιστορία της εγχώριας αλλά και της διεθνούς επαναστατικής και ταξικής πάλης. Η ζωή, η δράση και ο θάνατός του είναι –για τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό και ευρύτερα αντικαπιταλιστικό χώρο– μια πολύτιμη παρακαταθήκη που εμπνέει παλιές και νέες γενιές αγωνιστών.
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
Οριστική απελευθέρωση της συντρόφισσας Πόλας Ρούπα – Αλληλεγγύη και άμεση αποφυλάκιση του συντρόφου Ν. Μαζιώτη, αιχμάλωτου στις φυλακές Δομοκού
Αλληλέγγυοι-ες στον Επαναστατικό Αγώνα
