1. ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ 2 ΙΟΥΝΗ
Diadosi_To-kinhma-2-Iounh_2009_BO
————————————————————————————————–
2. ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ “ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠ΄ΤΑ ΚΕΛΙΑ” – ΜΑΙΟΣ 2011
1h ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ Γ. ΣΤΟΝ 98
————————————————————————————————-
3. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ “ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠ΄ΤΑ ΚΕΛΙΑ” – ΜΑΙΟΣ 2012
4. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ – ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΜΥΤΙΛΗΝΗ 2012
mprosoira_liga_logia_gia_tis_ipotheseis_politikwn_kratoumenwn
5. ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
6. Η ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
7.
https://athens.indymedia.org/post/1538562/
«Ημερολόγιο του Γκουαντάναμο»: το χρονικό ενός κρατούμενου
1538562
από @ Ιαν. 19, 2015, 6:18 μμ.,
αναδημοσίευση απο TVXS – Μαρτυρία –
________________________________________
Τα βασανιστήρια που υπέστη και τα οποία τον ανάγκασαν να προβεί σε ψευδείς ομολογίες περιγράφει σ’ ένα προσωπικό ημερολόγιο ο Μαυριτανός, Μοχαμεντού Ουλντ Σλαχί, που κρατείται στο Γκουαντάναμο εδώ και σχεδόν 13 χρόνια, στο βιβλίο του που θα εκδοθεί την Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015. Επιμέλεια: Τόνια Γκόρου
Σε αποσπάσματα που δημοσιεύει ο βρετανικός Guardian, ο Σλαχί, ο οποίος συνελήφθη το 2001 στη Μαυριτανία πριν φυλακισθεί διαδοχικά στην Ιορδανία, το Αφγανιστάν και το Γκουαντάναμο, περιγράφει αυτό που αποκαλεί «μια παγκόσμια περιοδεία βασανιστηρίων και ταπείνωσης».
Ο 44χρονος Μαυριτανός υποστηρίζει στο χειρόγραφό του, που έγραψε στα αγγλικά, ότι βασανίσθηκε, ξυλοκοπήθηκε, ταπεινώθηκε και απειλήθηκε επανειλημμένα με θάνατο. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο γραμμένο από άτομο που εξακολουθεί να κρατείται στις φυλακές, αφού ο Σλαχί παραμένει έγκλειστος στο Γκουαντάναμο παρά το γεγονός πως δεν προκύτπουν κατηγορίες σε βάρος του.
Ο Σλαχί σημειώνει πως έχει υποβληθεί σε στέρηση ύπνου, απειλές κατά της ζωής του, σεξουαλικό εξευτελισμό και απειλές από τους βασανιστές ακόμη και ενάντια σε συγγενικά του πρόσωπα (οι βασανιστές δήλωναν πως θα κυνηγήσουν τη μητέρα του). Ανάμεσα στα βασανιστήρια περιγράφει πως τον ανάγκαζαν να πίνει θαλασσινό νερό, τον έριχναν στη θάλασσα με ταχύπλοο σκάφος, όπου και τον ξυλοκοπούσαν, ενώ τον ανάγκαζαν να βουτήξει σε πάγο.
Το χειρόγραφο του Σλαχί, στο οποίο περιγράφει τα βασανιστήρια που υπέστησε στο πλοίο.
Στο τέλος των βασανιστηρίων, ο Μοχαμεντού καταθέτει πως αναγκάστηκε να ομολογήσει ψευδώς πως σκόπευε να ανατινάξει τον πύργο CN στο Τορόντο του Καναδά. Όταν τον ρώτησαν αν έλεγε την αλήθεια απάντησε: «Δεν με νοιάζει, αρκεί να σας ευχαριστεί. Οπότε, εφόσον θέλετε να αγοράσετε, θα πουλήσω», αναφέρει.
Το χειρόγραφο του Σλαχί στο οποίο «ομολογεί» ότι ήθελε να ανατινάξει τον πύργο CN.
Ο Σλαχί περιγράφει πώς έφτασε στα όρια της παράνοιας, αφού μετά από τόση κακοποίηση είχε παραισθήσεις. «Άρχισα να έχω παραισθήσεις και να ακούω πεντακάθαρα φωνές. Άκουγα την οικογένειά μου σε καθημερινές οικογενειακές συζητήσεις. Άκουγα γραφές από το Κοράνι, μουσική από τη χώρα μου», σημειώνει και εξηγεί πως οι φρουροί επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν αυτή του την κατάσταση: “Οι φρουροί χρησιμοποίησαν αυτές τις παραισθήσεις και μιλούσαν με αστεία φωνή, παρακινώντας με να χτυπήσω τον φρουρό και να σχεδιάσω μια απόδραση. Αλλά δεν παραπλανήθηκα». Στο τέλος των βασανιστηρίων, ο Μοχαμεντού καταθέτει πως αναγκάστηκε να ομολογήσει ψευδώς πως σκόπευε να ανατινάξει τον CN πύργο στο Τορόντο του Καναδά. Όταν τον ρώτησαν αν έλεγε την αλήθεια απάντησε: «Δεν με νοιάζει αρκεί να σας ευχαριστεί. Οπότε, εφόσον θέλετε να αγοράσετε, θα πουλήσω».
Το βιβλίο του τροποποιήθηκε περισσότερες από 2.500 φορές και οι εκδότες ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να εκδώσουν μια «μη εξαγνισμένη» εκδοχή του μόλις ο Μοχαμεντού Ουλντ Σλάχι απελευθερωθεί. Τον Μάρτιο του 2010, ένας Αμερικανός ομοσπονδιακός δικαστής απάλλαξε τον Μοχαμεντού Ουλντ Σλάχι από τις κατηγορίες, ανοίγοντας το δρόμο για την απελευθέρωσή του. Όμως μερικούς μήνες αργότερα, ένα εφετείο ακύρωσε την απόφαση και αποφάσισε πως πρέπει να παραμείνει υπό κράτηση.
Η Ένωση για τα τις Ελευθερίες των Πολιτών στην Αμερική έχει δημιουργήσει μια online αίτηση ζητώντας την απελευθέρωση του Σλαχί. Η διευθύντρια της Ένωσης, Χίνα Σάμζι, ισχυρίζεται πως «Ο Μοχαμέντου Σλαχί είναι αθώος τον οποίο η αμερικανική κυβέρνηση βασάνισε και κρατήθηκε παράνομα για παραπάνω από μια δεκαετία. Δεν αποτελεί απειλή για την Αμερική και δεν έλαβε μέρος ποτέ σε εχθροπραξίες εναντίον της».
Το ταξίδι από την Μαυριτανία στην Κούβα
Ο Μαυριτανός ταξίδεψε δύο φορές στο Αφγανιστάν στις αρχές του 1990, όπου και ορκίστηκε στις τάξεις της Αλ Κάιντα και συμμετείχε στον πόλεμο της οργάνωσης ενάντια στο καθεστώς που είχε επιβληθεί στη χώρα από τη Σοβιετική Ένωση. Οι σχέσεις του όμως με την οργάνωση διεκόπησαν πλήρως από το 1992. Μετά την επίθεση στου Δίδυμους Πύργους, με την υποψία της συμμετοχής του σε ανεπιτυχή σενάρια βομβαρδισμού στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες. Αν και κανένα στοιχείο δεν βρέθηκε εναντίον του, συνελήφθη και κρατήθηκε από το 2002.
Ο Μοχαμεντού περιγράφει την πτήση του στο Γκουαντάναμο.
Η δικηγόρος του Νάνσι Ολάντερ ανέφερε «Ο Μοχαμεντού δεν κατηγορήθηκε για τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα αδίκημα να του προσάψουν. Δεν είναι πως δεν έχει βρεθεί κάποιο στοιχείο για την ενοχή του, δεν υπάρχει κάνενα απολύτως στοιχείο εναντίον του. Πρέπει να γυρίσει σπίτι του».
Ο εκδότης του βιβλίου, Τζέιμι Μπινγκ σημειώνει πως πρόκειται για την πιο σημαντική έκδοση που έχει κυκλοφορήσει η εταιρία ποτέ. «Είναι ένα μεγαλόκαρδο, σκληρό, ταπεινό και κάποιες φορές αστείο, αλλά πιο συχνά εξοργιστικό και τελικά κόβει την ανάσα από έναν χαρισματικό συγγραφέα. Και όλοι οι εκδότες του παγκοσμίως ελπίζουν πως με το να διαδώσουν την ιστορία του μπορούν να συνδράμουν αποφασιστικά στο να δοθεί ένα τέλος στην εσφαλμένη και βάρβαρη κράτησή του».
Το βιβλίο του Σλαχί κυκλοφορεί τη στιγμή που πέντε ακόμα κρατούμενοι άφησαν πίσω τους τα κελιά του Γκουαντάναμο, μειώνοντας των αριθμό των κρατουμένων σε 122.
8.
9. 
Εκδόθηκαν σε βιβλίο τα υλικά της εκδήλωσης με θέμα «Ένοπλος Αγώνας, Επαναστατικό Κίνημα και Κοινωνική Επανάσταση» που έγινε στο ΕΜΠ στις 17 Οκτωβρίου και 5 Νοεμβρίου από το Κ ΒΟΞ με την συμμετοχή των καταδικασμένων μελών του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη και Πόλας Ρούπα.
Το βιβλίο διανέμεται δωρεάν και αντίτυπα του υπάρχουν στο Κ* ΒΟΞ
10. ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΓΙΑ ΑΝΤΩΝΗ ΣΤΑΜΠΟΥΛΟ ΕΔΩ:
11. 
12. ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ
13. ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Συνέλευση αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές
ΚΕΙΜΕΝΑ : ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ,ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΧΟΛΓΚΕΡ ΜΑΙΝΣ 31/10/74
14. MOVIMENTO LIBERO
15. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ – ΟΧΙ ΣΤΟ DNA –
16. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ 3-ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ.
17. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΠΥΡHΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ RΟΤΕ ΖΟRΑ
18. ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟ 1985
ΓΑΛΛΙΑ 1985- ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.
19. Το βιβλίο της ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ “το γέλιο του νερού”
1549345
από sygeneis-filoi@espiv.net 24/09/2015 3:15 πμ.,
Πολιτικοί κρατούμενοι Πολιτισμός
Το βιβλίο της ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ “το γέλιο του νερού” θα διατίθεται από το απόγευμα της Παρασκευής 25/9 στο Κ* ΒΟΞ στα Εξάρχεια -Αθήνα
________________________________________
Το βιβλίο της ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ “το γέλιο του νερού”
θα διατίθεται από το απόγευμα της Παρασκευής 25/9 στο Κ* ΒΟΞ στα Εξάρχεια -Αθήνα
Την Αθηνά Τσάκαλου τη γνωρίσαμε τα τελευταία 5 χρόνια , όταν οι κοινές διώξεις και φυλακίσεις των συγγενών και φίλων μας, μας οδήγησαν στις ίδιες δικαστικές αίθουσες, στα ίδια ανακριτικά γραφεία και τέλος τις φυλακές , που είναι και θα είναι παντού ίδιες.
Ωστόσο τις λογοτεχνικές δραστηριότητες της Αθηνάς τις ανακαλύψαμε εντελώς συμπτωματικά , όταν ψάχνοντας βρήκαμε, χαμένα στην κυριολεξία σε μια γωνιά του διαδικτύου, μια σειρά από αφηγήματά της, τα οποία δημοσίευε η ίδια κατά καιρούς απευθυνόμενη σε έναν περιορισμένο αριθμό αναγνωστών.
Όταν αρχίσαμε να τα διαβάζουμε, αισθανθήκαμε ότι κρατούσαμε στα χέρια μας έναν πραγματικό πνευματικό θησαυρό .
Σύντομα διαπιστώσαμε ότι οι αλλεπάλληλες δοκιμασίες που έχει υποστεί η ίδια και η οικογένειά της τα τελευταία χρόνια , της έχουν διαμορφώσει μια σπάνια εκφραστική ευαισθησία .
Αυτόν τον καιρό η Αθηνά Τσάκαλου, βρίσκεται απομονωμένη από τους δικούς της ανθρώπους, εξορισμένη στο νησί της Σαλαμίνας , σε έναν κατ οίκον περιορισμό με τους πιο σκληρούς όρους που δεν έχουν οριστεί ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα για παρόμοια περίπτωση, ώστε να μην μπορεί ούτε να επισκεφτεί τα φυλακισμένα παιδιά της , ούτε καν να μεταβεί στο πλησιέστερο Νοσοκομείο –αυτό της Νίκαιας- για τα θέματα της υγείας της, κατηγορούμενη από το κράτος , ως «απειλή για το κοινωνικό σύνολο », μόνο και μόνο γιατί έπραξε το αυτονόητο για κάθε μάνα: άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και έδωσε άσυλο στα διωκόμενα παιδιά της.
Την ίδια στιγμή η νύφη της Εύη Στατήρη παραμένει ακόμα προφυλακισμένη ,με μια εντελώς αυθαίρετη απόφαση του αρμόδιου ανακριτή Ε.Νικόπουλου , παρά το νόμο που έχει ψηφιστεί και απαγορεύει τον εγκλεισμό των συγγενών για πράξεις που εντάσσονται στα πλαίσια της συγγενικής αλληλεγγύης.
Σε μας ,δεν επιτρεπόταν να κρατήσουμε για τον εαυτό μας αυτά τα κείμενα και της ζητήσαμε να μας επιτρέψει να εκδώσουμε τουλάχιστον μια σειρά από τα αφηγήματα της, για να μπορέσουν να γίνουν κτήμα όσο γίνεται περισσότερου κόσμου.
Η ίδια μας παραχώρησε πρόθυμα τα συγγραφικά της δικαιώματα, γνωρίζοντας άλλωστε καλά , ότι τα έσοδα από όλες τις δραστηριότητές μας , τα διαθέτουμε αποκλειστικά για την ενίσχυση των πολιτικών κρατούμενων.
Αφού την ευχαριστήσουμε για την εμπιστοσύνη που μας έδειξε, της ευχόμαστε λευτεριά σε εκείνη, στους συγγενείς της και σε όλους τους κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές.
«Συγγενείς-Φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών»
20.
«Ο ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΣ (αρθρ.187 Α) με απλά λόγια»
1553345
από Συγγενείς-Φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών 22/12/2015 1:47 πμ.,
Κυκλοφόρησε η μπροσούρα των «Συγγενών-Φίλων κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών» με θέμα : «Ο ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΣ (αρθρ.187 Α) με απλά λόγια» , όπου μέσα από 8 ερωτήσεις και 8 απαντήσεις, επιδιώκεται να δοθεί εξήγηση στο γιατί, όσο υπάρχει αυτός ο νόμος , κανένας δεν είναι ασφαλής.
21.
Ατομικότητα και αναρχική ομάδα
ΕΔΩ Η ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΣΕ P.D.F:
https://athens.indymedia.org/post/1555161/
[Ελλάδα] Ατομικότητα και αναρχική ομάδα —νέα μπροσούρα από τις εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής»
1555161
από chaos 08/02/2016 8:42 πμ.,
Ιστορία – Θεωρία Αναρχία
https://gr-contrainfo.espiv.net/2016/02/07/ellada-atomikotita-kai-anarxiki-omada/
________________________________________
. . . Εξεγερμένος γίνεται αυτός που το επιθυμεί. Στα νεανικά χρόνια της ζωής ενός ατόμου η αμφισβήτηση και η αντίδραση είναι σχεδόν αυτονόητα στάδια στην εξέλιξή του. Μεγαλώνοντας η εκμετάλλευση, η μισθωτή σκλαβιά, η αίσθηση του ανικανοποίητου των άδειων κοινωνικών σχέσεων, η κανονικότητα, οι προκαθορισμένες νόρμες συμπεριφορών του κοινωνικού συνόλου και η συνειδητοποίηση της συνολικής ασχήμιας του συστήματος ωθούν κάποιους από τη νεανική αμφισβήτηση στην πολιτική συνειδητοποίησή τους.
Είμαστε όλοι αλλοτριωμένοι από αυτό το σύστημα, σε διαφορετικό βαθμό, αλλά είναι δικιά μας η επιλογή να πάρουμε την απόφαση επίθεσης στην πηγή αυτής της αλλοτρίωσης, την εξουσία. Κομβικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη παίζει η πρώτη επαφή με τις ιδέες της αναρχίας, όπου χωρίς ακόμα να έχουμε νιώσει πλήρως την καταπίεση αυτού του κόσμου, μας γεμίζει η σκέψη της δημιουργίας μιας ελεύθερης κοινωνίας με αυθεντικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, απαλλαγμένη από εξουσιαστικές δομές. Με την αύξηση των βιωμάτων και των εμπειριών μας μέσα στο υπάρχον σύστημα γίνεται αντιληπτό ότι το μοντέλο του «κακού» κράτους και κεφαλαίου που καταπιέζει την «αγνή» κοινωνία είναι μια επιφανειακή ανάλυση που δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που βιώνουμε. Όπως αναφέραμε, η εξουσία είναι μια πολύπλοκη σχέση με φορέα της ανά στιγμές σχεδόν τον καθένα μας. Έτσι, όσο αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος και η κοινωνία δημιουργούν ένα σύμπλεγμα σχέσεων ανάμεσα σε αφέντες και εθελόδουλους, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δύσκολο στοίχημα. Αυτό της ισορροπίας μεταξύ του τι θα θέλαμε και του τι κάνουμε στην πραγματική ζωή.
Προφανώς διαπιστώνουμε ότι δε γίνεται να συμπεριφέρεσαι με αναρχικό τρόπο σε κάθε συνθήκη που αντιμετωπίζεις σε αυτήν την κοινωνία. Καταλήγουμε να κάνουμε συμβάσεις και εισερχόμαστε σε μια περίοδο ξεκαθαρίσματος καθοριστική για τη ζωή του καθενός. Είναι η στιγμή που παίρνει το κάθε άτομο τις επιλογές του.
Τι θα ρισκάρεις και ως πού είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για την επιθυμία σου να επιτεθείς σε ένα σύστημα που καθορίζει τις ζωές μας, δίνοντάς μας το ρόλο του γραναζιού και απαιτώντας την πλήρη υποταγή μας σε αυτό;
Εδώ ανάλογα με τις σκέψεις, τα βιώματα και τις αφορμές που σχηματοποιούν τη συνείδηση του ατόμου, ανοίγονται μπροστά του οι επιλογές που έχει. Αυτές για ένα άτομο που έχει συνειδητοποιήσει το ρόλο της εξουσίας και θέλει να την αρνηθεί, θα μπορούσαμε να τις συνοψίσουμε σε δυο βασικές. Βέβαια, αυτό γίνεται στα πλαίσια της απλούστευσης για να καταλήξουμε σε κάποια βασικά συμπεράσματα, και δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διάφορες αποχρώσεις τους στο φάσμα των δυο αυτών κατευθύνσεων.
Κάποιοι μπροστά στο φόβο της καταστολής και των συνεπειών της δράσης θα επιλέξουν να κινηθούν στα νόμιμα όρια της διαμαρτυρίας που ορίζει το σύστημα σα μέσο εκτόνωσης κάθε πιθανής αμφισβήτησης που δέχεται. Είναι η επιλογή ατόμων να οριοθετούν τη δράση τους βάσει του ποινικού κώδικα και να απορρίπτουν οτιδήποτε θα είχε σοβαρές νομικές επιπτώσεις. Εδώ θα δούμε κάποιους λίγους εξ αυτών να αναγνωρίζουν ως αιτία της επιλογής τους το φόβο, και να το ξεκαθαρίζουν αυτό στους συντρόφους τους. Αυτή είναι μια σεβαστή θέση, γιατί καθίσταται ξεκάθαρη και είναι ειλικρινής. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των ατόμων που απορρίπτουν τη δράση γιατί φοβούνται τις συνέπειες θα προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν την επιλογή τους θεωρητικοποιώντας το φόβο τους. Φτάνουν στο σημείο να ασκούν κριτική στα άτομα που πράττουν και μπροστά στην αμηχανία της παραδοχής του φόβου τους, θα χρησιμοποιούν έναν πολιτικό μανδύα επικάλυψης της αλήθειας. Με επιφανειακά επιχειρήματα θα προσπαθήσουν να κρύψουν αυτή την απλή αλήθεια, καθώς είναι μια αναμενόμενη αντίδραση κάθε ατόμου να αμύνεται με ψευτοδικαιολογίες όταν αισθάνεται ότι μειώνεται ο εγωισμός του. Αυτή η άμυνα εξελίσσεται σε ιδεολόγημα. Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι αποκλειστικότητα κάποιας συγκεκριμένης αναρχικής τάσης, απλώς προβάλλεται με διαφορετικά «ιδεολογικά» ψέματα.
Η άλλη επιλογή πηγάζει από τον πυρήνα της αναρχικής αντίληψης ότι δεν υπάρχει δράση χωρίς επαναστατική βία. Για να μη δημιουργηθούν παρανοήσεις, κομμάτι της δράσης είναι και οι πολύμορφες προπαγανδιστικές κινήσεις (πορείες, αφισοκολλήσεις, μικροφωνικές κ.λπ.) και τα εγχειρήματα (συνελεύσεις, καταλήψεις, σταθμοί ραδιοφώνου, ιστοσελίδες αντιπληροφόρησης κ.λπ.) που δεν εμπεριέχουν άμεσα βία. Αυτές οι κινήσεις και τα εγχειρήματα είναι απαραίτητα στη διάχυση των θέσεών μας και παίζουν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση των αναρχικών. Όμως αυτά τα εγχειρήματα δεν πρέπει να καθίστανται αυτοσκοπός, παρά μόνο μέσα προώθησης της όξυνσης των εχθροπραξιών. Ο στόχος μας πάντα θα είναι οι βίαιες ενέργειες για την ανατροπή του συστήματος και αυτό πρέπει να προωθούν τα μέσα οργάνωσης και προπαγάνδισης του αγώνα μας. Όταν αυτά τα μέσα δεν προωθούν την εξεγερτική βία, τότε δεν είναι εργαλεία του σκοπού μας, αλλά ρεφορμιστικά εγχειρήματα της προηγούμενης κατεύθυνσης. Ο σκοπός μας είναι η καταστροφή της εξουσίας μέσω της άμεσης βίαιης δράσης, και όλα τα υπόλοιπα εργαλεία μας στοχεύουν στο να βοηθήσουν αυτή την επιθυμία μας, όπως εξάλλου και αυτό το ίδιο το κείμενο. . . .
— απόσπασμα από την μπροσούρα «Ατομικότητα και αναρχική ομάδα»•
εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής», 46 σελ., Γενάρης 2016.
Στην έκδοση περιέχεται εισαγωγικό κείμενο από εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής» / ΣΠΦ – Πυρήνα Αντάρτικου Πόλης.
Επίσης, περιλαμβάνεται επίλογος του αναρχικού αιχμαλώτου της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Γεράσιμου Τσάκαλου, μέσα από την ειδική υπόγεια πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού, από τον Δεκέμβρη του 2015.
Συντρόφια της αναρχικής Κατάληψης Παπαμιχελάκη 39 στο Ρέθυμνο επιμελήθηκαν τη μορφοποίηση της μπροσούρας.
—————————————————————————-
22. “ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ” – ALFREDO COSPITO
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ:
—————————————————————————-
23.
H Συλλογικότητα Ενάντια στην Καταστολή για μια Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια, επιμελήθηκε και δημοσίευσε μια μπροσούρα επάνω στην ελληνική επαναστατική Οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας που εμπεριέχει κείμενα τόσο από την ίδια την Οργάνωση όσο και από τους φυλακισμένους της αγωνιστές .
Η δημοσίευση και η διακίνηση αυτής της μπροσούρας, είναι μέρος της καμπάνιας της Διεθνής Κόκκινης Βοήθειας σε αλληλεγγύη με τους φυλακισμένους επαναστάτες του Ε.Α και γενικότερα προς τους φυλακισμένους επαναστάτες σε όλο τον κόσμο.
ΕΔΩ Η ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΣΕ P.D.F:
la LOTTA è RIVOLUZIONARIA (1) (3)
—————————————————————————-
24. ” ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΦΟΥΚΩ”
FOUCAULT TRIBUNAL, BEROLINO 1998
ΠΑΘΟΓΕΝΝΗΜΑ
——————————————————————————————-
25.
Διαβάσαμε και σας προτείνουμε:
Η Ιστορία της Τρέλας.
Συγγραφέας: Μισέλ Φουκώ
Μετάφραση: Αμπατζοπούλου Φρ.
Εκδ.: Ηριδανός
Από τα τέλη του Μεσαίωνα μέχρι την εποχή μας, η τρέλα φέρνει διάφορες ταμπέλες. Οι αρχαίοι Έλληνες την οριοθετούσαν με τη λέξη “ύβρις”. Μα από την ύβρη μέχρι τη σημερινή τρέλα μεσολαβούν γεγονότα, καταστάσεις, συμπεριφορές διαφορετικές, ανάλογα το χωροχρόνο στον οποίο παρουσιάζονται οι “τρελοί”. Και κάπου εκεί οι αρχικές έννοιες χάνονται. Τελικά, πόσο απέχει η τρέλα από τη γνώση; Πόσο τρελός είναι ο “διαφορετικός”; Ο Μισέλ Φουκώ τολμάει. Τολμάει να διαχωρίσει στάδια, παρεμβάσεις, ερμηνείες, σε μια αναδρομή χρονική, θεοκρατική και συμπαντική, μη παραλείποντας βέβαια και το ρόλο της ιατρικής σε αυτό το τόσο σημαντικό κεφάλαιο της ανθρωπότητας, με το οποίο κάποιοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν παίζοντας παράξενα παιχνίδια, όσο άβολο και αν ακούγεται. (Περιγραφή από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
—————————————————————————-
26.
.
Διαβάσαμε και σας προτείνουμε: Η βιομηχανία της τρέλας
Συγγραφέας: Thomas Szasz.
Επιμ.-Μεταφρ.: Κλεάνθης Γρίβας.
Η κοινωνική αποστολή της Ιερής Εξέτασης και της Θεσμικής Ψυχιατρικής έγκειται στις υπηρεσίες που προσφέρουν στις εκάστοτε κοινωνίες. Και οι δυο παρέχουν ένα διανοητικά βαρυσήμαντο, ηθικά επικυρωμένο και κοινωνικά οργανωμένο σύστημα για την αυστηρά τυπική επιβεβαίωση της φιλανθρωπίας, της αίγλης και της δύναμης της κυρίαρχης ηθικής της κοινωνίας.
Για κάποιον που βλέπει τα πράγματα από κάποια απόσταση ή για τον κριτικό παρατηρητή, αυτοί οι θεσμοί είναι σκληροί και καταπιεστικοί. Αλλά γι’ αυτόν που βλέπει τα πράγματα από μέσα ή για τον ειλικρινή πιστό, οι θεσμοί αυτοί είναι όμορφοι, ευσπλαχνικοί και κολακεύουν τις μάζες και τους ηγέτες τους. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας τους. (Παρουσίαση από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.)
27.ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ : “3 ΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ”
28. 
29.ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ: Η ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ “ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠ΄ΤΑ ΚΕΛΙΑ”
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ .
Βγήκε σε 500 αντίτυπα και στόχος μας είναι να εκδίδεται σε άτακτη – τακτική περιοδική βάση. Θα την βρήτε στις Ρ.Α.Ε, στα αυτοοργανωμένα αντιεξουσιαστικά στέκια και καταλήψεις, στα βιβλιοπολεία αναρχικού και αλληλέγγυου περιεχομένου. Δίνεται στο ελάχιστο ποσόν των 2 ε για να καλύψει τα έξοδα του επόμενου τεύχους που πρέπει να εκδοθεί σύντομα. Φυσικά διανέμεται δωρεάν σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους και βασίζεται στην έμπρακτη αλληλεγγύη όλων μας.
Συνεισφέρετε στην διάδοσή της πανελλαδικά. Για επικοινωνία μαζί μας εδώ:blackgreenanarchy@espiv.net
30. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ – ΣΑΒΒΑΣ ΞΗΡΟΣ /ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗ
Έρευνα των Πανεπιστημίων University of Nicosia και University of Sheffield, κατά αντιστοιχία, από την προπτυχιακή φοιτήτρια Νομικής Ζωή Ανδρεαδάκη-Κοντού υπό την επίβλεψη της Καθηγήτριας Δ. Σορβατζιώτη και από τον υποψήφιο Διδάκτορα Πολιτικών Επιστημών Σωτήρη Καράμπαμπα υπό την επίβλεψη της Δρ. Μαρίας Γκράσσο, σε συνεντεύξεις με τον Σάββα Ξηρό, κρατούμενο από το 2002 για την υπόθεση της Οργάνωσης «17 Νοέμβρη». (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Περιεχόμενα
Πρόλογος
Εισαγωγή
Μέρος Πρώτο
Ι. Η Διάβαση του Ρουβίκωνα
Α. Η Ένταξη στην Οργάνωση 17 Νοέμβρη – Λόγοι και Αιτίες
Β. Η Πρακτική
2. Η Εκδίκηση – Το Σύστημα της Ποινικής Διαδικασίας
Α. Η Προδικασία
Β. Η Δίκη
Γ. Τα Ένδικα Μέσα
3. Έγκλειστοι και Έκλυτοι
Α. Η Κοινωνία των Φυλακών
Β. Οι Άδηλες Συνθήκες Κράτησης
Μέρος Δεύτερο
Μια Ιδέα, Ένα Όραμα, Μια Ουτοπία
31. Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ
. 
32. ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ
epithetikos_summer_edition_2016
33.
Κυκλοφόρησε το βιβλίο του Κώστα Γουρνά «Η βαρύτητα στο ή»
από Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων 06/07/2016 11:22 πμ.Κυκλοφόρησε από τις αυτοδιαχειριζόμενες Εκδόσεις των Συναδέλφων το πολιτικό μυθιστόρημα του Κώστα Γουρνά με τίτλο «Η βαρύτητα στο ή».
Κώστας Γουρνάς
Η βαρύτητα στο ή
Πολιτικό μυθιστόρημα
Σχήμα: 14Χ20,5 • Σελίδες: 520 • Τιμή: 19 ευρώ
Η βαρύτητα στο ή είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, σε τρεις χρόνους. Ο συγγραφέας κινείται με την άνεση του χρονοταξιδιώτη από την Αθήνα του 2010 (λίγο μετά την τραγωδία της ΜΑΡΦΙΝ), στο Βερολίνο του 2034 και στο Βόλγκογκραντ του 2110.
Τρεις πολιτικές ιστορίες, τρεις ερωτικές ιστορίες, φαινομενικά αυτοτελείς, που όσο κυλά η ιστορία αλληλοτροφοδοτούνται. Ο Γενάρης και η Ρόζα, η Μελίνα και ο Οδυσσέας, ο Τσάρλυ, ο Ματίας, η Ίντυ, ο Σων και ο Τσάο Εξ, όλοι τους αναρχικοί ή συμπαθούντες τέμνουν τις ζωές τους σε μια ιστορία που έχει πολλές αναφορές στην έννοια του χρόνου.
Από τη θεωρία των χορδών μέχρι τον θρυλικό παντογνώστη προπονητή ποδοσφαίρου, το βιβλίο κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία με το σπονδυλωτό μοτίβο του και την αλληλουχία καταστάσεων και γεγονότων, που δεν θα μπορούσαν να απέχουν πολύ από τη μέλλουσα πραγματικότητα. Μια πολιτική και κοινωνική ακτινογραφία της κρίσης και όσων αυτή φέρει τον αιώνα που διανύουμε.
Ένα βιβλίο για την ηθική και την επανάσταση, όπως αξίζει να είναι.
Διαβάστε αποσπάσματα από το βιβλίο στην προδημοσίευση που έγινε στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Ο Κώστας Γουρνάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μαντούδι της Εύβοιας. Το 2010 συνελήφθη και ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την ένοπλη οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας». Καταδικάστηκε σε πολυετή κάθειρξη και κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Έχει δύο παιδιά και Η βαρύτητα στο ή είναι το πρώτο του βιβλίο.
Από κάθε αντίτυπο που πωλείται, 1 ευρώ πηγαίνει ως ενίσχυση στο Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών.
https://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com/
34. Μπροσούρα για την απεργία πείνας του αναρχικού αιχμαλώτου αγωνιστή Νίκου Ρωμανού και το κίνημα αλληλεγγύης
ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ:
ΑΣΜΠΑ – Νίκος Ρωμανός Απεργία (χωρίς φωτογραφίες)
από Α.Σ.Μ.Π.Α. 23/07/2016 1:22 μμ.
Διανομή και ηλεκτρονική δημοσίευση μπροσούρας της Αναρχικής Συλλογικότητας για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση: Κριτική επισκόπηση και πολιτικά διδάγματα από την απεργία πείνας του αναρχικού αιχμαλώτου αγωνιστή Νίκου Ρωμανού και το κίνημα αλληλεγγύης (Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2014)
Έκδοση, δημοσιοποίηση και διανομή της μπροσούρας:
Κριτική επισκόπηση και πολιτικά διδάγματα από την απεργία πείνας του αναρχικού αιχμαλώτου αγωνιστή Νίκου Ρωμανού και το κίνημα αλληλεγγύης (Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2014)
Λίγα λόγια για την έκδοση …
« Η έκδοση της παρούσας ανάλυσης έρχεται ενάμισι χρόνο μετά την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού. Πάραυτα, μέχρι σήμερα απουσιάζει μια περιγραφή των πολιτικών χαρακτηριστικών και των γεγονότων εκείνης της κινητοποίησης, από την σκοπιά εκείνων που βρισκόντουσαν έξω από την φυλακή απ’όσους μπήκαν ολόψυχα σ’ αυτόν τον αγώνα. Και παραμένει επίκαιρη η ανάγκη να καταδείξουμε τις απόψεις και τις πρακτικές μεθόδους που του έδωσαν ώθηση κι’ απ’ την άλλη, ότι τον υπονόμευσε. Η Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση πήρε ενεργά μέρος στον αλληλέγγυο αγώνα από την αρχή της απεργίας πείνας του αναρχικού πολιτικού αιχμάλωτου Νίκου Ρωμανού. Δημοσιοποιούμε τα συμπεράσματά μας ως κομμάτι της συλλογικής εμπειρίας προς κοινή χρήση από το ταξικό-κοινωνικό κίνημα. Η άποψή μας έχει αναφορές σε όσα συνέβησαν στην Αθήνα, σε όσα γνωρίζουμε μέσω δημόσιων ενημερώσεων και σε όσα διαδραματίστηκαν σε θεσμικό επίπεδο. Ο απολογισμός μας αποτελεί ένα εγχείρημα διήθησης της ταξικής πολεμικής πίσω από τις δεδηλωμένες γραμμές. »
… και την διανομή
Ολόκληρη η μπροσούρα δημοσιοποιείται στην Βιβλιοθήκη του athens.indymedia και στο blog της Α.Σ.Μ.Π.Α. σε μορφή pdf. Συλλογικότητες και κινηματικοί χώροι που ενδιαφέρονται να διαθέσουν την μπροσούρα μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας μέσω μέιλ. Για τα σημεία διανομής, οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να ενημερώνονται από το blog μας. Η μπροσούρα διατίθεται με ελεύθερη συνεισφορά, με την οποία θέλουμε να ενισχύσουμε τις ανάγκες της διεθνιστικής συμμετοχής στον αγώνα που εξελίσσεται στη βόρεια Συρία και τη Ροζάβα Κουρδιστάν. Ωστόσο, είμαστε ανοιχτοί στην συνδιαμόρφωση με τις συλλογικότητες που θα θελήσουν να διαθέσουν την μπροσούρα, όσον αφορά την επιλογή προορισμού των εσόδων, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες.
MAIL: asmpa@espiv.net BLOG: https://asmpa.espivblogs.net
Ενότητες της μπροσούρας:
ΤΑ ΠΡΙΝ …και το ριζοσπαστικό κίνημα
« […] Μια συνθετική και συνολιστική αντίληψη για τα πολιτικά υποκείμενα και την σχέση τους με το στενότερο και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον τους δεν μπορεί να αποκόψει τον Ν. Ρωμανό από τα γεγονότα του Δεκέμβρη ’08. […] »
…ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ…
« […] Οι αντικειμενικές συνθήκες γεννάνε τον αγώνα και καθορίζουν το δυναμικό εκκίνησής του. Αλλά οι εκάστοτε αντιστεκόμενοι και το προλεταριάτο ως κοινή συλλογική ταυτότητα των αντιστεκόμενων στην κρατικο-καπιταλιστική κυριαρχία, είναι δρώντα υποκείμενα. […] »
Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στο Νίκο Ρωμανό
« […] Από την έναρξη του αγώνα υπήρχε ένα πολύμορφο δυναμικό πλήθος το οποίο έβαζε συνεχώς το ζήτημα της όξυνσης του αγώνα με εξεγερτικούς και μαζικούς όρους. […] »
Όπισθεν εκκίνηση από το απατηλό δίπολο “σύγκρουση ή αντιπληροφόρηση”
« […] Η διάζευξη σύγκρουσης και αντιπληροφόρησης αποτελεί το πάγιο δόγμα εκείνων που προσπαθούν για διάφορους λόγους να ακρωτηριάζουν τις κινητοποιήσεις.[…]Σύμφωνα με αυτή την αφηρημένη και γενική διάζευξη, με απαγορευτική σκοπιμότητα, η επιθετική στάση στον δρόμο στερείται κοινωνικής απεύθυνσης και επάρκειας λόγου. Είναι όμως πράγματι έτσι; […] »
Η Κατάληψη του Πολυτεχνείου
« […] Η πίστη στην δυνατότητά νίκης των αγωνιζόμενων διατρέχει τα εξελικτικά βήματα του επαναστατικού κινήματος.[…] Η Κατάληψη του Πολυτεχνείου, με συνέπεια στρατηγικής και τακτικής, αποτέλεσε απτό παράδειγμα. […] »
Η Μάχη των Εξαρχείων
« […] Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του “με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά”. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. […] »
Τα Κέντρα αγώνα
« […] Η κεκτημένη εμπειρία έχει προσδώσει στις κατειλημμένες κινηματικές εστίες την σημασία μιας διαχρονικής μεθόδου αγώνα που μπορεί και δυναμώνει ένα κίνημα. Τα κατειλημμένα κέντρα αποτελούν εστίες τεράστιας σημασίας, γιατί εδαφικοποιούν τον αγώνα δίνοντάς του βάθος και ισχύ. […] »
Ταξικά-κοινωνικά χαρακτηριστικά του κινήματος αλληλεγγύης
(και τι γίνεται με την περιβόητη “σύνδεση”)
« Η φυλακή αποτελεί ταξική συνθήκη και αφορά τους πάντες. »
Πάλι το πρόβλημα της συνείδησης
« […] Στον ιδεολογικό ανταγωνισμό, η μετατροπή των διαπλεκόμενων εννοιών σε ολοκληρωτικές διαζεύξεις (πχ λογική-συναίσθημα, μορφή-περιεχόμενο, εξέγερση-επανάσταση κλπ) γίνεται το πιο κοινόχρηστο εργαλείο για τον αφορισμό των αντίπαλων θέσεων και την συγκάλυψη του οικείου συντηρητικού υποβάθρου. […] Ξανατίθεται λοιπόν ως ερώτημα αυτοπροσδιορισμού των αγωνιζόμενων υποκειμένων, το ζήτημα της διάλληλης συνέγερσης των καταπιεζόμενων, που αποτελεί την μόνη ικανή συνθήκη απεγκλωβισμού από τον καθολικό κατακερματισμό. […] »
Η μεταφυσική των περιεχομένων…
« […] Άλλοι ανακάλυψαν τον άχραντο ήλιο της αναρχίας που κάποτε θα ανατείλει πάλι, μακρυά από τον βρώμικο κόσμο της πολιτικής διαλεκτικής κι άλλοι, οδηγώντας το ύφος της αποδόμησης στις έσχατες συνέπειές του μετέθεσαν κάθε αντικειμενικότητα και μαζί και την ισχύ των αγωνιζόμενων υποκειμένων στο ουτοπικό μέλλον μιας επανάστασης χωρίς χθες, για να γίνουν τελικά παθητικά υποκείμενα-στεγνοί αναλυτές. […] »
…και η κριτική στο συναίσθημα
« […] Η συγκίνηση, η οργή, ο αγωνιστικός ενθουσιασμός, η συνέπαρση, η μαχητική έξαψη και η αυτοθυσία. Έχουν κοινή ρίζα, την κοινωνική διάσταση του πολέμου. Αντιδιαμετρικά, εκείνα τα συναισθήματα που προκαλούνται από το βίωμα του πολέμου, αλλά πηγάζουν από το αίσθημα αυτοσυντήρησης και τον φόβο μένουν υπόρρητα. Και είναι εκείνα που αποδομούν την κοινωνικότητα. […] »
Νεόκοπες κριτικές στην εξεγερσιακή δράση: Μεταφυσική της εξέγερσης, μεταφυσική της επανάστασης
« […] Οι κακεντρεχείς κριτικές που βρήκαν αναφορά στον Δεκέμβρη του ’08 για να σταθούν απέναντι στην εξεγερσιακή απόπειρα, συνοψίζονται σε δυο απόψεις, μάλλον αντικρουόμενες: Η μια εξιδανικεύει το παρελθόν, για να απαξιώσει το παρόν. […] Η άλλη άποψη επικαλείται τις αδυναμίες του παρελθόντος για να αφορίσει συλλήβδην τον εξεγερσιακό αγώνα. Το θετικό πρόταγμά της το αντλεί από μια διάζευξη της εξέγερσης και της επαναστατικής προετοιμασίας. […] Εξίσου η υποτίμηση και η υπερτίμηση του παρελθόντος υπηρετούν υπερβατολογικά ιδεολογήματα που είτε έτσι είτε αλλιώς προτάσσουν την κατανυκτική αδράνεια μέσα στις καλένδες της «επαναστατικής» οργάνωσης ή εν’ αναμονή μιας εκτροπικής διάχυσης δίχως πολιτικά υποκείμενα. Όσα δεν φτάνει η αλεπού… […] »
Η εξέλιξη της δυναμικής αντιπαράθεσης με το κράτος
« Όσοι θέλουν να λέγονται εχθροί της καταπίεσης πρέπει να μελετάνε και να αναλύουν με προσοχή τις κινήσεις του αντιπάλου, να επεξεργάζονται τις εσωτερικές συγκρούσεις στους κόλπους της εξουσίας, να βλέπουν τα γεγονότα στην ουσιαστική τους διάσταση και όχι μέσα από τα γυαλιά ιδεολογικοποιημένων σχημάτων… »
…ΤΟ ΜΕΤΑ: Νέα κρατική διαχείριση, απόπειρα ταξικής ειρήνευσης, ανάγκη και δυνατότητα όξυνσης της σύγκρουσης
ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο
« […] Η άνοδος της καθεστωτικής αριστεράς στην εξουσία πατάει στην ήδη εκτεταμένη αδρανοποίηση και αποδιοργάνωση του αντιθεσμικού κινήματος. […] Σίγουρα πρόκειται για τον πιο ύπουλο και αδίστακτο ταξικό εχθρό και δεν δικαιολογείται καμία ανοχή απέναντι στο κράτος. […] Σ’ ετούτη την μεγάλη καμπή των αγώνων στον ελλαδικό χώρο οι αναρχικοί χρειάζεται να ανασυσταθούν ως επαναστατικό πολιτικό σώμα μέσα από μαχητικές και ανοιχτές διεργασίες συνοργάνωσης, για να χαράξουν διεξόδους κόντρα στην καπιταλιστική λαίλαπα. […] »
ΓΙΑ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
« […] Για να ξαναφέρουμε τους πολιτικούς κρατούμενους στο δρόμο! […] »
35. ΕΔΩ ΟΛΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ “ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠ΄ΤΑ ΚΕΛΙΑ”,93,8FM, ΣΤΙΣ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2016
36.
37. ΟΙ ΠΡΟΚΥΡΗΞΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ: ΜΑΧΟΜΕΝΕΣ ΛΑΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
%ce%bc%ce%b1%ce%bb%ce%b5%ce%b4-%ce%b26
38.
https://athens.indymedia.org/post/1565253/
Η δεύτερη δίκη της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας
από Νίκος Μαζιώτης 13/11/2016 10:58 πμ.
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ
Ιστορικά οι πολιτικές δίκες όπως αυτές των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων αποτελούν στην πραγματικότητα πολιτικές μάχες και αντιπαραθέσεις μεταξύ των οργάνων του κράτους και των επαναστατών που έπεσαν αιχμάλωτοι στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας. Οι πολιτικές δίκες δεν είναι μονάχα ένα πεδίο όπου η εξουσία θα επιβεβαιώσει την ισχύ της επιβάλλοντας την τιμωρία σε αυτούς που την πολεμάνε, αλλά ένα πεδίο όπου επιχειρεί την πολιτική αποδόμηση των εχθρών της και όπου οι αγωνιστές καλούνται να αποδείξουν την πίστη, την συνέπεια, την αφοσίωση στον αγώνα και στην ίδια την ιστορία τους.
Γι’ αυτό διαχρονικά, οι πολιτικές δίκες άφησαν παρακαταθήκη για το σθένος, την αποφασιστικότητα και την στάση εκείνων των αγωνιστών που σήκωσαν το ανάστημα τους απέναντι στην εξουσία, υπεράσπισαν τη δράση τους σηκώνοντας το βάρος των επιλογών τους και αδιαφόρησαν για το κόστος και το τίμημα.
Στις περιπτώσεις των δικών των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων, το στίγμα δίνεται από την στάση των αγωνιστών που μετά την σύλληψη τους ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής στις οργανώσεις τους και υπεράσπισαν στις δίκες που ακολούθησαν τη δράση τους.
Όπως έχει αποδειχτεί από πολύ παλιά, η εξουσία δεν περιοριζόταν αποκλειστικά στην φυσική εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων ή να τους φυλακίσει όπως γίνεται σήμερα, αλλά επιδίωκε να τους εξαναγκάσει να λυγίσουν, να αποκηρύξουν τον αγώνα τους, να αναγνωρίσουν την ανωτερότητα της και να μετανοήσουν.
Στη σύγχρονη εποχή, το κράτος στις περιπτώσεις των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων δεν αρκείται μόνο στην «στρατιωτική» κατίσχυση επί των αντιπάλων του, αλλά επιχειρεί και την πολιτική ήττα τους μέσω του εξαναγκασμού της πολιτικής αποκήρυξης.
Έτσι πέρα από την μακροχρόνια φυλάκιση και μάλιστα υπό ειδικές συνθήκες απομόνωσης πολλές φορές, η νίκη του γίνεται συντριπτική. Χωρίς την πολιτική αποκήρυξη, είτε άμεση, είτε έμμεση, η καταστολή υπονομεύεται και ακυρώνεται από την στάση των αμετανόητων πολιτικών κρατουμένων που γίνεται παράδειγμα για τη συνέχιση του αγώνα.
Όσον αφορά την καταστολή των οργανώσεων αντάρτικου, το στόχαστρο της πολιτικής αποκήρυξης είναι ο ίδιος ο ένοπλος αγώνας ως μέσο πάλης.
Στην Ιταλία τη δεκαετία του 1970, σε συνθήκες που υπήρχε μια σφοδρή κοινωνικοταξική σύγκρουση και ένα υψηλής έντασης αντάρτικο πόλης, στις ειδικές αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες που θεσμοθετήθηκαν για την αντιμετώπιση του, συμπεριλήφθηκε και η διάταξη του διαχωρισμού και της αποκήρυξης του ένοπλου αγώνα – κάτι που έγινε για πρώτη φορά – η οποία αρκετές φορές συνοδευόταν από την συνεργασία με τις αρχές και την κατάδοση από αυτούς που την έκαναν που είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και τη δολοφονία αγωνιστών (υπόθεση Πέτσι – δολοφονία των τεσσάρων μελών της φάλαγγας των Ερυθρών Ταξιαρχιών στη Γένοβα) με αντάλλαγμα μια πολύ πιο σύντομη παραμονή στις φυλακές.
Η επιδίωξη δεν είναι μόνο η εξάρθρωση των οργανώσεων αντάρτικου αλλά πολύ περισσότερο η πολιτική αποδόμηση και η πολιτική ήττα τους.
Ήταν κάτι που ίσχυε και σε άλλες χώρες εκτός της Ιταλίας όπως στη Γερμανία με τους λεγόμενους «μάρτυρες του στέμματος» οι οποίοι συνεργάζονταν με τις αρχές δίνοντας πληροφορίες για τους πρώην συντρόφους τους.
Υπήρχαν και περιπτώσεις αποκηρύξεων που δεν συνοδεύονταν από συνεργασία με τις αρχές όπως αυτή του ενός εκ των ιδρυτών των Ερυθρών Ταξιαρχιών Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι που έκανε δήλωση αποκήρυξης το 1986.
Εδώ αποδεικνύεται πόσο τεράστια σημασία έχει για τον αγώνα συνολικά η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και η συνέπεια των αγωνιστών στο χρόνο παρά την καταστολή και τα χρόνια φυλακής και πόσο τεράστια σημασία αντίστροφα έχει για το κράτος η αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα κάτι που το είδαμε πολύ χαρακτηριστικά σε «μαζικό» επίπεδο στις δίκες για την 17Ν.
Στην Ευρώπη, στις οργανώσεις αντάρτικου πόλης στις δεκαετίες του 1970 και ’80, ήταν πάγια παράδοση των επαναστατών η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τα μέλη των οργανώσεων αυτών όσον αφορά την συμμετοχή τους – χωρίς να κοιτάνε τα στοιχεία της δικογραφίας όπως συνηθίζεται να γίνεται στην Ελλάδα – ακόμα και στην περίπτωση που ως φυλακισμένοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για ενέργειες που κάνει η οργάνωσή τους, π.χ. η απαγωγή Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Στην Ευρώπη παρά το γεγονός ότι αρκετοί ήταν αυτοί που έσπασαν και αποκήρυξαν τον ένοπλο αγώνα υπήρξαν και πολλοί που παρέμειναν συνεπείς και αμετανόητοι και παρέμειναν στις φυλακές ακόμα και πάνω από 2 δεκαετίες έως και 30 χρόνια (Ζαν Μαρκ Ρουιγιάν, Μαουρίτσιο Φεράρι, Ίρμγκαρντ Μέλερ, Στέφαν Βισνιέφσκι, Μπριγκίτε Μονχάουπτ, Χανς Κρίστιαν Κλαρ, Μπερτράν Σασουά, Ναταλί Μενινιόν, Ζοέλ Ομπρόν, Πρόσπερο Γκαλινάρι και πολλοί άλλοι). Αυτή τη στιγμή ίσως ο πιο μακροχρόνια έγκλειστος κρατούμενος στην Ευρώπη είναι ο πολιτικός κρατούμενος Ζ. Ι. Αμπνταλά που ανήκε στις FARL και βρίσκεται από το 1984 στις γαλλικές φυλακές ο οποίος μπορεί να πάρει αναστολή εδώ και 3 χρόνια, όμως το γαλλικό κράτος αρνείται να του τη δώσει υπό την πίεση των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα αντιθέτως υπήρχε η αρνητική παράδοση της «σκευωρίας», στάση που στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει μια πολιτική ήττα.
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης σε επίπεδο οργάνωσης και όχι μεμονωμένων περιπτώσεων ήταν κάτι άγνωστο μέχρι τον Απρίλιο του 2010 με τις συλλήψεις των μελών του Επαναστατικού Αγώνα. Αυτή η αρνητική παράδοση της «σκευωρίας» οφείλεται στην ήττα του επαναστατικού κινήματος της αριστεράς από την εποχή του εμφυλίου – μία ιστορική συνθήκη που δεν υπήρχε στην Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία –, ήττα όχι μόνο στρατιωτική αλλά και πολιτική η οποία συνοδεύτηκε από χιλιάδες δηλώσεις μετανοίας.
Αυτή η κληρονομιά της ήττας και της θυματοποίησης μεταφυτεύτηκε τα κατοπινά χρόνια και τις δεκαετίες του μετεμφυλιακού καθεστώτος και της χούντας των συνταγματαρχών όπου ο φόβος του χωροφύλακα, της εξορίας, του ξύλου, των βασανιστηρίων, της φυλακής ή ακόμα και του εκτελεστικού αποσπάσματος, στοίχειωσε ολόκληρες γενιές.
Αυτή η κληρονομιά πέρασε και στις γενιές μετά την μεταπολίτευση από την άκρα αριστερά και φτάνει ως τις μέρες μας όπου το κύμα των δεκάδων συλλήψεων του 2009 – 2011 τρομοκράτησε ως ένα βαθμό τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί από τους συλληφθέντες σήμερα για ένοπλη δράση επικαλούνται το «ιδιώνυμο» της πολιτικής τους ταυτότητας, κάτι που παραπέμπει σε παλιότερες εποχές με τελείως διαφορετικές συνθήκες,
Στις μέρες μας το ελληνικό κράτος – ανδρείκελο της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ που στην εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης εφαρμόζει τα μνημόνια της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, του ΕΜΣ, δεν ζητά με άμεσο τρόπο πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης και υποταγής ή δηλώσεις μετανοίας από τους σημερινούς πολιτικούς κρατούμενους όπως έκανε το μετεμφυλιακό προκάτοχο του πριν δεκαετίες.
Δεν είναι άλλωστε ίδιες οι συνθήκες της κοινωνικοταξικής σύγκρουσης και δεν χρειάζεται τέτοιες πρακτικές.
Επειδή όμως δεν έχει εκλείψει η ιστορική μνήμη και γνώση και επειδή εξακολουθεί και υπάρχει ένα «σύμπλεγμα ενοχής» για τις θηριωδίες που διαπράχτηκαν κάποτε, σήμερα η πίεση της εξουσίας για υποταγή, για αναγνώριση της ανωτερότητας της, για μετάνοια, είναι πολύ πιο έμμεση.
Με τη μεγιστοποίηση των ποινών που επιβάλλουν οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες, τις απομονώσεις και τις ειδικές συνθήκες κράτησης, το κόψιμο των αδειών, την εφαρμογή ειδικού καθεστώτος πολλές φορές άτυπου για επιλεγμένους αγωνιστές.
Φυσικά αυτή την παράδοση την εφαρμόζει και η μνημονιακή αριστερή κυβέρνηση Σύριζα που συγκυβερνά με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ η οποία σε κάθε ευκαιρία δεν παραλείπει να δίνει αντιτρομοκρατικά διαπιστευτήρια στους δανειστές και γενικότερα στα διεθνή κέντρα εξουσίας με πιο τρανταχτό παράδειγμα αυτό της καταδίκης σε ισόβια του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη για μια μη αιματηρή επίθεση, χωρίς καν τραυματισμούς, στην Τράπεζα της Ελλάδας, στο παράρτημα της ΕΚΤ και στο γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ.
Η κρίση χρέους στην Ελλάδα, απότοκη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2008 αποκάλυψε ως ένα μεγάλο βαθμό την πολιτική γύμνια και τις ελλείψεις του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου, την έλλειψη πίστης στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και αυτό αντανακλάται στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η καταστολή, οι διώξεις και η αδιαφορία μερίδας τουλάχιστον του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου για τους δεκάδες αυτή τη στιγμή πολιτικούς κρατούμενους που η συντριπτική τους πλειοψηφία βρίσκεται στη φυλακή για ένοπλη δράση, είτε μιλάμε για μέλη που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη ή κατηγορούνται ως μέλη.
Πάγιος στόχος της καταστολής και των σημερινών αντιτρομοκρατικών νομοθεσιών πέρα από την μεγιστοποίηση των ποινών με σκοπό την όσο γίνεται μεγαλύτερη παραμονή στη φυλακή των πολιτικών εχθρών της εξουσίας είναι η διάσπαση και η διάλυση των ένοπλων συλλογικοτήτων και οργανώσεων και η πολιτική τους αποδόμηση.
Το αποτέλεσμα της δεύτερης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα σύμφωνα με το οποίο καταδικάστηκε ο Νίκος Μαζιώτης σε ισόβια κάθειρξη για την επίθεση της οργάνωσης στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας και επιπλέον 129 χρόνια για τους πυροβολισμούς εναντίον 5 αστυνομικών, για 2 απαλλοτριώσεις τραπεζών και άλλες πράξεις αποδεικνύει την μέγιστη σημασία που δίνει το κράτος στο να χτυπήσει αυτούς που παραμένουν συνεπείς στις επιλογές αγώνα και μέσω τέτοιων παραδειγματικών αποφάσεων να δώσει ένα ισχυρό μήνυμα πολιτικού και κοινωνικού εκφοβισμού προς όσους έχουν επιλέξει ή θα θελήσουν να επιλέξουν την ένοπλη επαναστατική δράση ως μέσο αγώνα στη σημερινή εποχή της συστημικής κρίσης.
Εδώ επίσης γίνεται αντιληπτή και η δυσαναλογία της διαφοράς της απόφασης της δεύτερης δίκης του Επαναστατικό Αγώνα από την πρώτη.
Η καταδικαστική απόφαση της ισόβιας κάθειρξης για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας σε σχέση με τα 50 χρόνια κάθειρξης για 16 επιθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα δεν είναι μια δικονομική υπερβολή.
Είναι μια συνειδητή πολιτική απόφαση που στρέφεται κατά αγωνιστών που επέδειξαν επιμονή στις επιλογές αγώνα όπως οι σύντροφοι Ρούπα και Μαζιώτης οι οποίοι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα τον Απρίλιο του 2010 όταν συνελήφθησαν, υπεράσπισαν την δράση της οργάνωσης στην πρώτη δίκη, πέρασαν στην παρανομία και συνέχισαν την δράση του Επαναστατικού Αγώνα με την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας το 2014.
Αυτή η πορεία των δύο αγωνιστών βασίστηκε απαραίτητα στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης της συμμετοχής τους στην οργάνωση και η απόφαση της ισόβιας κάθειρξης ακριβώς αυτό στοχεύει, την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και την συνέπεια στην επιλογή να συνεχιστεί η ένοπλη δράση.
Η συνέπεια των συντρόφων του Επαναστατικού Αγώνα στο να συνεχιστεί η ένοπλη δράση αποδεικνύεται και από την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο που επιχείρησε η συντρόφισσα Ρούπα στις 21 Φεβρουαρίου 2016 για να απελευθερώσει τον Μαζιώτη και κρατούμενους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
Πέρα όμως από την απόφαση της ισόβιας κάθειρξης που επιβλήθηκε στον σύντροφο Μαζιώτη και των 10 ετών στη συντρόφισσα Ρούπα που δικάστηκε ερήμην μόνο για πλημμεληματικές κατηγορίες, στην δεύτερη δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, το κράτος επιχείρησε να πάρει μία ρεβάνς σε σχέση με την πρώτη δίκη κατά την οποία οι σύντροφοι Ρούπα και Μαζιώτης είχαν επιτύχει κάποιες πολιτικές νίκες όπως η απόρριψη της κατηγορίας της «διεύθυνσης» και η αναγνώριση ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια αναρχική οργάνωση χωρίς ιεραρχία και η απόρριψη σύμφωνα με το κατηγορητήριο του «κοινωφελούς» χαρακτήρα μηχανισμών που είχε χτυπήσει ο Επαναστατικός Αγώνας όπως το Χρηματιστήριο Αθηνών, οι τράπεζες Citibank και Eurobank, τα υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας.
Αυτές οι πολιτικές νίκες αλλά και γενικότερα η πολιτική και ηθική υπεροχή που επέδειξαν με τις πολιτικές τους τοποθετήσεις κατά την διάρκεια της πρώτης δίκης, είχε ως αποτέλεσμα συγκριτικά χαμηλότερες ποινές σε σχέση με τον όγκο του κατηγορητηρίου που περιλάμβανε 16 επιθέσεις της οργάνωσης.
Στα πλαίσια αυτής της ρεβάνς στη δεύτερη δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα επιχειρήθηκε από το ίδιο το κράτος ένας διαχωρισμός της δράσης της οργάνωσης σε δυο περιόδους, η πρώτη, από το 2003 ως το 2010 και η δεύτερη, από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι και σήμερα και αυτό με σκοπό να κατηγορηθούν οι σύντροφοι Μαζιώτης και Ρούπα εκ νέου για συγκρότηση και «διεύθυνση» της οργάνωσης από τον Ιούνιο του 2012 και μετά, από τότε δηλαδή που πέρασαν στην παρανομία, έτσι ώστε να υπάρξουν μεγαλύτερες καταδίκες και να ανοίξει ο δρόμος για την συσχέτιση με την δράση του Επαναστατικού Αγώνα απαλλοτριώσεων τραπεζών, άσχετων με την οργάνωση και να επιχειρηθεί η πολιτική αποδόμηση της οργάνωσης.
Δυστυχώς σε αυτή την προσπάθεια του διαχωρισμού της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα από το κράτος συνέδραμε και ένα πρώην μέλος της οργάνωσης που μετά την σύλληψη του Μαζιώτη το 2014 υπέγραψε κείμενο με υπογραφή, «μέλος του Επαναστατικού Αγώνα α’ περιόδου» για να μην κατηγορηθεί για την συνέχεια της δράσης της οργάνωσης και την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Προκειμένου να στηριχτεί η συσχέτιση του Επαναστατικού Αγώνα με άσχετες με την δράση του απαλλοτριώσεις τραπεζών, στην δεύτερη δίκη ενσωματώθηκε αυθαίρετα η υπόθεση της απαλλοτρίωσης της τράπεζας Eurobank στην Ακράτα τον Δεκέμβριο του 2012 με κατηγορούμενο ως αυτουργό τον Γ. Πετρακάκο ο οποίος κατηγορείται από κοινού με τον Μαζιώτη για τις απαλλοτριώσεις τραπεζών σε Μέθανα και Κλειτορία Αχαΐας.
Όλη αυτή η μεθόδευση προσπαθεί να επιβεβαιώσει το σενάριο των διωκτικών αρχών όχι μόνο της συνεργασίας «ποινικών – τρομοκρατών» αλλά το ότι οι ποινικοί έχουν γίνει μέλη των οργανώσεων αντάρτικου με σκοπό φυσικά την πολιτική αποδόμηση του Επαναστατικού Αγώνα.
Αυτή η μεθόδευση αποκαλύφθηκε σε όλη την έκταση της στη συνεδρίαση της 16ης Νοεμβρίου 2015 που η εισαγγελέας της έδρας εισήγαγε έγγραφο της αντιτρομοκρατικής όπου συσχέτιζε υποθέσεις απαλλοτριώσεων τραπεζών που χρονολογούνται από το 2008 και 2010 – σε μια απ’ αυτές έχει σκοτωθεί αστυνομικός – όπου κύριος κατηγορούμενος ως αυτουργός είναι ο Πετρακάκος μαζί με κάποιους ποινικούς και αναρχικούς, όπου αρκετές απ’ αυτές έχουν διαπραχτεί είτε όταν ο Μαζιώτης είχε ήδη συλληφθεί από τον Ιούλιο του 2014 και μετά, είτε σε διάστημα που οι σύντροφοι Μαζιώτης και Ρούπα ήταν προφυλακισμένοι το 2010 – 11 μετά την σύλληψή τους, είτε έχουν διαπραχτεί λίγο μετά την αποφυλάκιση τους λόγω δεκαοκταμήνου και βρίσκονταν υπό περιοριστικούς όρους.
Η αυθαίρετη καταδίκη του Πετρακάκου ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, η καταδίκη του Μαζιώτη ως «διευθυντή», μια απόφαση που έρχεται σε αντίθεση με αυτήν της πρώτης δίκης που απάλλαξε τους συντρόφους Ρούπα και Μαζιώτη από την κατηγορία της «διεύθυνσης», άνοιξε τον δρόμο για μια τρίτη δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα με υποθέσεις απαλλοτριώσεων τραπεζών άσχετες με την οργάνωση και με όλους ανεξαιρέτως τους κατηγορούμενους άσχετους επίσης με την οργάνωση οι οποίοι σύμφωνα με τις αλχημείες των διωκτικών αρχών κατηγορούνται ως μέλη «εγκληματικής» οργάνωσης από το 2006 μέχρι τον Ιούνιο του 2012 – όταν βγήκαν οι Ρούπα και Μαζιώτης στην παρανομία – και από το 2012 έως το 2015 ως μέλη «τρομοκρατικής» οργάνωσης.
Είναι η πρώτη φορά που σε τέτοιο βαθμό γίνεται μια τέτοια μεθόδευση από την πλευρά των διωκτικών αρχών για να επιβεβαιωθεί το σενάριο της σύμπραξης «ποινικών – τρομοκρατών», σε μια εμφανέστατη προσπάθεια των αρχών να πάρουν μια ρεβάνς από την πρώτη δίκη όπου οι σύντροφοι Ρούπα και Μαζιώτης πέτυχαν πολιτικές νίκες, να προσπαθήσουν αφ’ ενός να αποδομήσουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά του Επαναστατικού Αγώνα και παράλληλα να επιδείξουν την μέγιστη δυνατή αυστηρότητα στο ποινικό σκέλος για να τιμωρήσουν τους συντρόφους που δεν παραδόθηκαν, δεν επέστρεψαν στη φυλακή αλλά πέρασαν στην παρανομία για να συνεχίσουν την δράση του Επαναστατικού Αγώνα.
Τέλος, αυτό που θα πρέπει να επισημανθεί και σε σχέση με το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής δίκης είναι, ότι μέσα στα πλαίσια της γενικότερης απαξίωσης των πολιτικών δικών και των πολιτικών κρατουμένων στο σύνολο τους από μεγάλο κομμάτι του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου τα τελευταία χρόνια, αυτή η δίκη με την πρωτοφανή καταδικαστική απόφαση της ισόβιας κάθειρξης, πέρασε απαρατήρητη και δεν απαντήθηκε όπως άλλωστε και πολλές άλλες. Αποδεικνύεται έτσι η απαξίωση της αλληλεγγύης στο σύνολο των πολιτικών κρατουμένων ασχέτως υπερασπιστικής γραμμής παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της γενικότερης πολιτικής αποτυχίας του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου τα τελευταία 6 χρόνια που αφενός αποδείχτηκαν οι μεγάλες πολιτικές αδυναμίες του έτσι ώστε να παίξει καταλυτικό ρόλο σε όλη την περίοδο των μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στο Α’ Μνημόνιο και αφετέρου το ότι πάγωσε μπροστά στις αλλεπάλληλες κατασταλτικές αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις του κράτους που ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2009 και οδήγησαν στις φυλακές δεκάδες αναρχικούς συντρόφους καταδικασμένους σε πολυετείς καθείρξεις για ένοπλη δράση. Είναι επίσης αποτέλεσμα της γενικότερης κοινωνικής ήττας το ότι οι μαζικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2010 – 12 δεν κατάφεραν να φρενάρουν στο ελάχιστο την εφαρμογή των προγραμμάτων διάσωσης στα πλαίσια αντιμετώπισης της κρίσης και αυτό είναι κάτι που επηρεάζει και τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο αρνητικά.
ΕΚΔΟΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Το κείμενο ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ είναι εισαγωγικό της μπροσούρας Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ με τις πολιτικές τοποθετήσεις των συντρόφων Νίκου Μαζιώτη και Πόλας Ρούπα που εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2016.
Οι πολιτικές δίκες είναι κομμάτι της ιστορίας μας, κομμάτι των επαναστατικών κινημάτων και του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, γι΄αυτό πρέπει να καταγράφονται ως ντοκουμέντα.
Η μπροσούρα Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ δεν είναι μία αμερόληπτη έκδοση γιατί δεν καταγράφονται όλες οι τοποθετήσεις των κατηγορουμένων σ΄ αυτή τη δίκη, παρά μόνο αυτές των συντρόφων που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στον Επαναστατικό Αγώνα και έχουν υπερασπιστεί τις ενέργειες της οργάνωσης.
Είναι η συνέχεια του βιβλίου Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, που αφορούσε την πρώτη δίκη της οργάνωσης που διεξήχθη απ΄ τον Οκτώβριο του 2011 ως τον Απρίλιο του 2013 και είχε εκδοθεί το Σεπτέμβριο του 2014 μετά τη δεύτερη σύλληψη του συντρόφου Μαζιώτη.
Η μπροσούρα Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ συμπεριλαμβάνει τις τοποθετήσεις του Νίκου Μαζιώτη ως του μοναδικού παρόντα στη δίκη μέλους του Επαναστατικού Αγώνα που τοποθετήθηκε για την επίθεση της οργάνωσης στις 10 Απριλίου του 2014 στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας και στο γραφείο του μόνιμου εκπροσώπου του ΔΝΤ, τη συμπλοκή με τους αστυνομικούς στο Μοναστηράκι όπου συνελήφθη και τις δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών σε Μέθανα και Κλειτορία για τις οποίες επίσης πήρε την ευθύνη, πολιτική και προσωπική, όπου στη δεύτερη τραυμάτισε και αφόπλισε αστυνομικό. Επίσης συμπεριλαμβάνει την τοποθέτηση της καταζητούμενης και επικηρυγμένης με 1.000.000 ευρώ συντρόφισσας Πόλας Ρούπα στο τελικό στάδιο της δίκης με κείμενο το οποίο διάβασε και κατέθεσε ο Μαζιώτης στο στάδιο της διαδικασίας που ζητούνται οι «απολογίες» των κατηγορουμένων. Επίσης στο Παράρτημα της έκδοσης περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων και το κείμενο της συντρόφισσας Ρούπα για την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο που επιχείρησε στις 21 Φεβρουαρίου 2016 για να αποδράσουν από τις φυλακές Κορυδαλλού ο Μαζιώτης και μέλη της ΣΠΦ.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ εκδίδεται σε 1000 αντίτυπα.
39. 
http://www.provo.gr/attika-45/
«Από τις 9 μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου του 1971 στη Νέα Υόρκη, οι κρατούμενοι της φυλακής Άττικα πήραν τον έλεγχό της και κοινοποίησαν μια σειρά αιτημάτων στη διοίκηση της φυλακής, τον επίτροπο σωφρονισμού Russel Oswald, τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Nelson Rockfeller, σε εκπροσώπους της μαύρης κοινότητας, σε δημόσια πρόσωπα και δημοσιογράφους, ενώ παράλληλα κράτησαν σαράντα σωφρονιστικούς υπαλλήλους ως ομήρους. Μετά από τέσσερις ημέρες άκαρπων διαπραγματεύσεων, ο N. Rockfeller διέταξε την επανακατάληψη της φυλακής, κατά τη διάρκεια της οποίας οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης δολοφόνησαν 39 ανθρώπους, ανάμεσά τους και 10 ομήρους, σε μια σφαγή διάρκειας 15 λεπτών. Η επιτροπή MacCay, που συστήθηκε από την πολιτεία της Νέας Υόρκης και την αποτελούσαν δικαστές που θα ερευνούσαν τις συνθήκες κατάληψης και επανακατάληψης της φυλακής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «με εξαίρεση τη σφαγή των ινδιάνων στα τέλη του 19ου αιώνα, η επίθεση της πολιτειακής αστυνομίας, η οποία έδωσε ένα τέλος στην τετραήμερη εξέγερση, υπήρξε η αιματηρότερη μονοήμερη αναμέτρηση μεταξύ αμερικάνων από το τέλος του εμφυλίου πολέμου».
Η εξέγερση στη φυλακή Άττικα έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς αποτελεί την κορύφωση μιας σειράς αγώνων τόσο για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων της Αμερικής όσο και για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Τα κινήματα των μαύρων και αυτά των κρατουμένων συνθέτουν ως έναν βαθμό μια ενότητα, αφού στις ΗΠΑ οι μαύροι γεμίζουν κατά συντριπτική πλειοψηφία τις αμερικανικές φυλακές, ενώ παράλληλα αποτελούν μια πολύ ιδιαίτερη κατηγορία κρατουμένων, τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ως τις αρχές του 1970, άγνωστη για τα ευρωπαϊκά και ελληνικά δεδομένα. Μια κατηγορία ανάμεσα στον πολιτικό και ποινικό κρατούμενο.
Η ιστορία των μαύρων στις ΗΠΑ είναι από τη μια η ιστορία της υποταγής τους στους λευκούς και από την άλλη η ιστορία της αντίστασης και των εξεγέρσεών τους, ένα ψηφιδωτό που άλλοτε πυκνώνει και άλλοτε αραιώνει στον ιστορικό χάρτη και που μια ψηφίδα του αποτελεί η εξέγερση στις φυλακές της πόλης Άττικα στη Νέα Υόρκη.
ATTIKA 45 (υπό έκδοση…)
40.
https://athens.indymedia.org/post/1565472/
νέο βιβλίο από Δαίμονα
από Κ 18/11/2016 12:27 πμ.
Μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του σύντροφου Τ. Θεοφίλου, “ΑΤΤΙΚΑ 45”, οι εκδόσεις Δ.τ.Τ., θέλοντας να συμβάλουν στις κινήσεις αλληλεγύης στον Τάσο, κυκλοφορύν το βιβλίο “Mad Bomber Sam Melville” που σε μεγάλο βαθμό αφορά την εξέγερση της Attica. (http://halastor.blogspot.gr/2016/10/o-mad-bomber.html) Αύριο, 18 Νοέμβρη, στην εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον Τάσο που θα πραγματοποιηθεί στην ΑΣΟΕΕ (https://athens.indymedia.org/post/1565406/) θα κυκλοφορήσει η νέα αυτή έκδοση, συμβάλλοντας και οικονομικά στην ενίσχυση του συντρόφου. Επίσης θα υπάρχει και το μόλις εκδομένο άλμπουμ “TO ΠΑΘΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”, του πρωτοπόρου των graphic novels, Frans Masereel, από τις εκδόσεις “d.”
Μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του σύντροφου Τ. Θεοφίλου, “ΑΤΤΙΚΑ 45”, οι εκδόσεις Δ.τ.Τ., θέλοντας να συμβάλουν στις κινήσεις αλληλεγύης στον Τάσο, κυκλοφορύν το βιβλίο “Mad Bomber Sam Melville” που σε μεγάλο βαθμό αφορά την εξέγερση της Attica. (http://halastor.blogspot.gr/2016/10/o-mad-bomber.html)
Αύριο, 18 Νοέμβρη, στην εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον Τάσο που θα πραγματοποιηθεί στην ΑΣΟΕΕ (https://athens.indymedia.org/post/1565406/) θα κυκλοφορήσει η νέα αυτή έκδοση, συμβάλλοντας και οικονομικά στην ενίσχυση του συντρόφου.
Επίσης θα υπάρχει και το μόλις εκδομένο άλμπουμ “TO ΠΑΘΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”, του πρωτοπόρου των graphic novels, Frans Masereel, από τις εκδόσεις “d.”
41. 
42. Πόλα Ρούπα: Οπλίζω – Ελευθερία ή τίποτα (Μια διαλεκτική πάνω στην έννοια της ελευθερίας)
https://athens.indymedia.org/post/1579202/
από @
26/10/2017 3:01 μμ.
Μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο διαλεκτικής, πάνω στην έννοια της ελευθερίας, με θεατρική απόχρωση.
Πόλα Ρούπα: Οπλίζω
Ελευθερία ή τίποτα – Μια διαλεκτική πάνω στην έννοια της ελευθερίας
Μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο διαλεκτικής, πάνω στην έννοια της ελευθερίας, με θεατρική απόχρωση.
“Επανάσταση σημαίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής.
Επανάσταση σημαίνει οικονομική ισότητα. Επανάσταση σημαίνει να ‘μαι ενεργό πολιτικό ον. Να αναρωτιέμαι διαρκώς και ταυτόχρονα.
Επανάσταση σημαίνει σ’ όλη αυτή την κάβλα της έξαρσης να απελευθερώνονται οι αισθήσεις και να συναντώ την ησυχία.
Ουτοπίες; Θα μου πείτε; Θα σας πω όχι.
… Δεν είμαι εγώ η Προμηθέας Δεσμώτης. Είμαστε όλοι μας.”
Κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία
Κεντρική διάθεση εκδόσεις Κονιδάρη
43. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΙΧΟΥ – ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2017
44.
https://athens.indymedia.org/post/1582768/
Έκτορας Κουφοντίνας: «Όταν Κάψανε την Τροία μου»
από @πάκι
20/01/2018 1:38 μμ.
Κυκλοφόρησε σήμερα το πρώτο βιβλίο του Έκτορα Κουφοντίνα, με τίτλο: «Όταν Κάψανε την Τροία μου», από τις εκδόσεις μονοπάτι.
Από τον πρόλογο της Βερόνικας Ένγκλερ:
[…] Ο Έκτορας, μας παραδίδει την εξιστόρησή του για τα γεγονότα του 2002, όταν μια βόμβα έσκασε στα χέρια του Σάββα Ξηρού, μας μιλάει για την πρώτη ανάκρισή του στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, στα δώδεκα μόλις χρόνια του. Μας κάνει κοινωνούς του μιντιακού εξαναγκασμού που αντιμετώπισαν μαζί με τη μητέρα του Αγγελική, την ασφυκτική καταδίωξη που υπέφεραν. Μας γνωρίζει την παιδική του ηλικία και τα χρόνια που ταξίδευε και μάθαινε από τους γονείς του για την ιστορία των αγώνων για την ελευθερία, για την αγάπη στην ελευθερία, τη δικαιοσύνη, τη φύση και τα ζώα. Γράφει για την φυλάκιση του πατέρα του, Δημήτρη, τα επισκεπτήρια και τον τρόπο που επικοινωνούσε μαζί του. […]
[…] Να μπορείς να πεις αυτή την ιστορία είναι απελευθερωτικό, είναι γενναίο, και είναι ένας τρόπος να μαθευτεί η αλήθεια που κρύβει η εξουσία, που οι πολιτικοί διαστρεβλώνουν μέσα από τον Τύπο, αυτό το φονικό όπλο τους. Θέλω να είναι πολλοί αυτοί που θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο και θα μάθουν αυτά που έγιναν στην Ελλάδα με την 17Ν, σε μια ευρύτερη προσέγγιση, από τα πολιτικά γεγονότα μέχρι τη βαθιά ευαισθησία ενός παιδιού που μετατρέπεται σε αγωνιστή. Θέλω να είναι πολλοί αυτοί που θα δουν την άλλη πλευρά της ιστορίας, αυτήν που μας κρύβει ο Τύπος και η κυβέρνηση. […]
[…] Η Βερόνικα Ένκλερ είναι η κόρη του Χένρι Ένκλερ, κεντρικού στελέχους του MLN – Τουπαμάρος. Ήταν πολύ μικρή όταν φυλάκισαν τον πατέρα της, μαζί με τους άλλους οκτώ ομήρους της ηγεσίας των Τουπαμάρος, από το 1972 μέχρι το 1985. Όλα αυτά τα χρόνια είχε να ακολουθεί τον πατέρα της για τα λίγα λεπτά του επισκεπτηρίου, είχε να μεγαλώνει μαθαίνοντας τον σωφρονιστικό χάρτη της Ουρουγουάης, σπουδάζοντας την καταστολή της εξουσίας. Είναι τιμή για μένα που προλογίζει αυτό το μικρό βιβλίο η συντρόφισσα και αδελφή μου Βερόνικα. […]
Εισαγωγή:
[…] Σύμφωνα με την κυβέρνηση, η πηγή του τρόμου, η 17Ν, είχε ηττηθεί, κι όμως τότε ήταν που ξεκίναγε ο τρόμος. Αντί να ακολουθήσει για αυτούς μια γιορτή (όπως θα άρμοζε στην περίσταση), ένα πανηγύρι για τη «δημοκρατία», για την «ασφάλεια», το «νόμο» και την «τάξη», εντούτοις αυτό που κυριάρχησε ήταν η ανασφάλεια, ενώ ακολούθησαν οι πιο ζοφερές μέρες που έζησε αυτός ο τόπος από το 1974 μέχρι σήμερα. […]
[…] Πιστεύω πως τώρα πια, 15 χρόνια μετά, και ύστερα από όλους αυτούς που μίλησαν, με ή χωρίς αυτά τα παρατσούκλια για μένα –και τους ευχαριστώ– ήρθε η ώρα να μιλήσω, να γράψω και εγώ κάποια πράγματα για όλα όσα συνέβησαν τότε. Να παραθέσω τα γεγονότα όπως έγιναν τότε, και όχι όπως τα παρουσίασε ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ – ή μάλλον όπως τα αντέστρεψε. Για εκείνο το καλοκαίρι που αποτέλεσε τομή –όπως και να το δει ο καθένας– για την ιστορία αυτής της χώρας, ανατρέποντας ισορροπίες και δημιουργώντας νέα δεδομένα και που μαζί του άλλαζε κι εμένα για πάντα. Ένα καλοκαίρι που καθόρισε πολλά από αυτά που θα ακολουθούσαν, για πολλούς. Ένα καλοκαίρι που σημάδεψε, όχι μόνο τους συγκεκριμένους ανθρώπους που άγγιξε άμεσα, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία, γιατί τότε δέχτηκε κι ανέχτηκε πολλά. Γιατί τότε αμβλύνθηκαν –κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά– αντιστάσεις, και γι’ αυτό εκείνο το καλοκαίρι μας κυνηγάει ακόμα. […]
Από το πρώτο κεφάλαιο:
[…] Ήταν αργά τη νύχτα του Σαββάτου της 29ης Ιουνίου προς ξημερώματα Κυριακής. Εμείς, μέσα στο άσπρο starlet, που εκείνο το βράδυ έτρεχε με ασυνήθιστη ένταση. Επιστρέφαμε στο σπίτι μας στον Βαρνάβα ύστερα από μια επίσκεψη στο σπίτι κάποιων φίλων μας στο Καματερό, όπου είχαμε πάει από το απόγευμα. Λίγες ώρες νωρίτερα, το ρολόι της Ιστορίας είχε παίξει ένα άσχημο παιχνίδι με το ρολόι της βόμβας που έσπρωχνε ο Σάββας κάτω απ’ το μεταλλικό κοντέινερ, όπου ήταν τα εκδοτήρια της εταιρείας του πλοίου που ναυάγησε, του «Σαμίνα», στον Πειραιά. Εκείνης της μοιραίας βόμβας, της τελευταίας μεταξύ άλλων που είχε αποφασίσει ότι θα τοποθετούσε τότε η οργάνωση, προσθέτοντας έτσι σ’ αυτό το ειρωνικό παιχνίδι της τύχης, τη Λάχεσι και την Άτροπο. […]
Αποσπάσματα μέσα από το βιβλίο:
[…] Αφού καθαρίσαμε το σπίτι από αυτή τη μεγάλη κι επικίνδυνη ποσότητα εκρηκτικών που περιείχε, φορτώσαμε την κατσίκα στο βανάκι του και ξεκινήσαμε αργά αργά για την Θεσσαλονίκη. Πίσω η κατσίκα, μπροστά εμείς. Έμεινα μια εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη μαζί με τους συγγενείς του Σάββα, τους γονείς του, κάποια από τα αδέρφια του και τα παιδιά τους – άνθρωποι που ήταν σαν οικογένεια για εμένα. Έτσι το κυνήγι στην Αθήνα επεκτάθηκε για μένα, με ακολουθούσαν παντού, και έγινε πια κυνήγι σε όλη την Ελλάδα. Μπροστά εμείς με την κατσίκα, πίσω οι ασφαλίτες, σε όλη την Εθνική, μέχρι τη Χαλκιδική. Πρώτη φορά μια κατσίκα είχε τόσο επίσημη συνοδεία. […]
[…] Ανάμεσα στα μέρη που βρέθηκα εκείνο το καλοκαίρι κατά τη διάρκεια του ατελείωτου εκείνου κυνηγητού ήταν και ένα μικρό διαμέρισμα δίπλα στις ράγες του τρένου, στην οδό Λιοσίων. Εγώ εξακολουθούσα να παρακολουθώ τα γεγονότα και να ακολουθώ την μητέρα μου –αναγκαστικά, γιατί δεν είχα κάπου σταθερά να μείνω– στις πολλές συναντήσεις με συνηγόρους και αλληλέγγυους, όμως τώρα το χάος είχε αρχίσει πια να αποκτά «κανόνες» και μια δική του ιδιόμορφη κανονικότητα. Μια κανονικότητα συνεχών και καταιγιστικών γεγονότων.[…]
[…] Ήταν ένα «σπίτι της ανάγκης». Ένα σπίτι καταφύγιο, σαν τα προσωρινά καταφύγια των αμάχων που τους εκτόπισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις και η προέλαση του εχθρικού στρατού. Γιατί αυτό που βιώναμε τότε έμοιαζε πολύ με πόλεμο. Ένα σπίτι σαν καταυλισμός προσφύγων, στο οποίο η τάξη, ακόμα και η πολλή καθαριότητα που επικρατεί σε ένα συνηθισμένο σπιτικό, και που επικρατούσε πάντοτε στο σπίτι μας στις παλιές εποχές, εδώ παραβλέπονταν. […]
[…] Μαζί με την υποκρισία και τα δάκρυα του κροκόδειλου, μαζί με την ανοησία και τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό, πήγαινε όμως χέρι χέρι και η παρότρυνση σε μαζικό χαφιεδισμό. Ένας «πρόθυμος» (ρουφιάνος, είναι η σωστή λέξη) από το χωριό μας, είχε τραβήξει ένα βίντεο που έδειχνε σε κάποιο σημείο, τυχαία, τον πατέρα μου να περπατάει ανάμεσα σε άλλους, και για μερικά δευτερόλεπτα να προχωράει προς μια σχολική γιορτή που γινόταν στο χωριό. Ένα βίντεο. Πράγμα σπάνιο για εκείνη την εποχή. Το παρέδωσε στην αστυνομία, και έπαιζε συνεχώς στα κανάλια. […]
[…] Οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη σε μια μονότονη ακολουθία έντασης κι απογοήτευσης, με τις συλλήψεις να διαδέχονται –όλο και πιο καταθλιπτικά– η μία την άλλη, με τα έκτακτα δελτία που τις ανήγγελλαν να διακόπτουν για λίγο τις υβριστικές συζητήσεις των τηλεσχολιαστών, για να επανέλθουν ύστερα από μερικά λεπτά με θριαμβευτικό ύφος, και έχοντας καινούργιο υλικό για να συνεχίσουν από εκεί που είχαν μείνει. […]
[…] Για τους περισσότερους ανθρώπους δεν γίνεται αντιληπτό τι σημαίνει η επαφή με τη φυλακή, πόσο μάλλον τι σημαίνει να μπαίνεις, μία φορά την εβδομάδα και στη συνέχεια δύο φορές τη βδομάδα, μέσα σε αυτή. Μια είσοδος που σε καταβάλλει, κάθε φορά, που όμως δεν σταματάς να την αναζητάς και να την περιμένεις με λαχτάρα, καθώς τότε μόνο μπορείς να δεις τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Η ζωή σου συνδέεται με αυτή την πραγματικότητα. Η θέα των κάγκελων γίνεται οικεία. Η φυλακή επισκέπτεται τα όνειρά σου.[…]
45.
ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ – ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ
Stegastro-20180118-sofronistiko
46. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ – ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ
ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ – sofronistikosKodikas1
https://athens.indymedia.org/post/1586618/
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΦΥΛΑΚΩΝ-ΕΚΔΟΣΗ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ
από Επιτροπή Αγώνα γυναικείων -ανδρικών φυλακών > Κορυδαλλού (Α.Β.Γ.Δ.Ε και Α θέση υπογείου παραρτήματος
15/04/2018 7:05 μμ.
Στα πλαίσια αυτού του αγώνα, θέλουμε να επικοινωνήσουμε τα δίκαια αιτήματα μας και να ανοίξουμε διάλογο με τους ανθρώπους έξω από τα τείχη που νοιάζονται ακόμα για τα δικαιώματα των κρατούμενων. Γιατί όπως έχει γραφτεί «η φυλακή είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας» Για αυτό αποφασίσαμε να εκδώσουμε αυτή την μπροσούρα, όπου παρουσιάζονται αναλυτικά όλες εκείνες οι διατάξεις που περιορίζουν το φως στις φυλακές και μυρίζουν καταπίεση και φασισμό. Με αυτό τον τρόπο ο καθένας, μπορεί να καταλάβει ότι ο αγώνας των κρατούμενων ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα, δεν είναι απλά δίκαιος αλλά αναγκαίος. Είναι για όλους τους κρατούμενους Είναι για όλους όσους εξακολουθούν να σκέφτονται ελεύθερα.
Από τα τέλη Οκτωβρίου έχει ξεκινήσει η πανελλαδική κινητοποίηση στις φυλακές ενάντια στις φασιστικές διατάξεις του σωφρονιστικού κώδικα.
Ο σωφρονιστικός κώδικας είναι ο εσωτερικός κανονισμός που ισχύει στην καθημερινότητα της φυλακής και περιλαμβάνει κανόνες από την διαδικασία εισόδου του κρατούμενου στην φυλακή, μέχρι την ολιγοήμερη έξοδο με άδεια από αυτήν.
Τα αιτήματα του αγώνα των κρατούμενων έχουν ως αιχμή την διατήρηση της αξιοπρέπειας καθώς και την διεκδίκηση χαραμάδων ελευθερίας μέσα στον σκλαβωμένο κόσμο της φυλακής.
Τα βασικά αιτήματα αφορούν την υπερεξουσία και την αυθαιρεσία των εισαγγελέων, το ακρωτηριασμένο δικαίωμα στην άδεια, τις ειδικές συνθήκες κράτησης, την άτυπη επαναφορά των φυλακών τύπου Γ, την εξευτελιστική διαδικασία ελέγχου μέσω της γύμνωσης των κρατούμενων, το δικαίωμα στην εκπαίδευση, τις εκδικητικές τιμωρίες του πειθαρχικού συμβουλίου, την λογοκρισία και το φακέλωμα της επικοινωνίας και μια σειρά από ζητήματα που μετατρέπουν την φυλακή σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό τόπο από ότι ήδη είναι.
Σκοπός μας είναι να αλλάξουμε αυτές τις διατάξεις του σωφρονιστικού κώδικα που ουσιαστικά μας θάβουν ακόμη πιο βαθιά στον τσιμεντένιο τάφο της φυλακής.
Για αυτό το λόγο συγκροτήθηκε η Επιτροπή Αγώνα Φυλακών, μια ανοιχτή αμεσοδημοκρατικη διαδικασία που συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι κρατούμενοι μακριά από εθνικές, θρησκευτικές, και φυλετικές διαφορές.
Στα πλαίσια αυτού του αγώνα, θέλουμε να επικοινωνήσουμε τα δίκαια αιτήματα μας και να ανοίξουμε διάλογο με τους ανθρώπους έξω από τα τείχη που νοιάζονται ακόμα για τα δικαιώματα των κρατούμενων.
Γιατί όπως έχει γραφτεί «η φυλακή είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας»
Για αυτό αποφασίσαμε να εκδώσουμε αυτή την μπροσούρα, όπου παρουσιάζονται αναλυτικά όλες εκείνες οι διατάξεις που περιορίζουν το φως στις φυλακές και μυρίζουν καταπίεση και φασισμό.
Με αυτό τον τρόπο ο καθένας, μπορεί να καταλάβει ότι ο αγώνας των κρατούμενων ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα, δεν είναι απλά δίκαιος αλλά αναγκαίος.
Είναι για όλους τους κρατούμενους
Είναι για όλους όσους εξακολουθούν να σκέφτονται ελεύθερα.
Κορυδαλλός
Απρίλιος 2018
Υ.Γ Θα ακολουθήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα και σε έντυπη μορφή η μπροσούρα
Περιεχόμενα
Άρθρο 7-Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών
Άρθρο 8 –Συμβούλιο καταστήματος κράτησης
Άρθρο 11 –Διάκριση και διαχωρισμός των κρατουμένων
Άρθρο 13 –Ειδικές ρυθμίσεις για κρατούμενες γυναίκες και κρατούμενους γονείς
Άρθρο 19-Χώρος διαβίωσης των κρατουμένων
Άρθρο 21 –Διαδικασία της εισαγωγής
Άρθρο 31-Απεργία πείνας
Άρθρο 33-Εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση
Άρθρο 51 -Τηλεφωνική επικοινωνία, επικοινωνία με τηλεδιάσκεψη , τηλεγραφήματα και επιστολές
Άρθρο 52-Άδειες κρατουμένων
Άρθρο 53-Τακτικές άδειες – προϋποθέσεις
Άρθρο 54-Ειδικότερη διαδικασία χορήγησης τακτικών αδειών
Άρθρο 56-Εκπαιδευτικές Άδειες
Άρθρο 58-Άδειες για ημιελεύθερη διαβίωση
Άρθρο 63 –Μέτρα τάξης, προστασίας και ασφάλειας
Άρθρο 67-Πειθαρχική ποινή.
Άρθρο δεύτερο –Έναρξη ισχύος
———-
Άρθρο 7
Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών
Παράγραφος 2
Αναφέρεται ότι αιτήματα παραμονής ή μεταγωγής κρατούμενων που υποβάλλονται πριν την επαναμεταγωγη τους δεν διαβιβάζονται στην ΚΕΜ και τίθενται στο αρχείο ως νόμω αβάσιμα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ένας κρατούμενος που η οικογένειά του είναι στην Αθήνα και βρίσκεται πχ στις φυλακές Κορυδαλλού λόγω δικαστηρίων, ενώ είναι γραμμένος στις φυλακές των Γρεβενών , δεν μπορεί να κάνει αίτηση μεταγωγής σε φυλακή πλησίον της οικογενείας του , μέχρι να γίνει επαναμεταγωγή , δηλαδή να γυρίσει πίσω στην αρχική φυλακή στα Γρεβενά. Κάτι τέτοιο μπορεί να διαρκέσει και μήνες
Αιτήματα
1. να δίνεται προτεραιότητα ως προς τον προσδιορισμό του σωφρονιστικού καταστήματος που θα μεταχθεί ο κρατούμενος σε συνάρτηση με τον τόπο κατοικίας των μελών της οικογένειας του. Αν η οικογένεια του κρατούμενου κατοικεί στην Αθήνα και ο κρατούμενος μεταχθεί στην Κομοτηνή ουσιαστικά ακυρώνεται το δικαίωμα του σε επισκεπτήριο και επικοινωνίας με τους δικούς του.
2. Λόγω της γραφειοκρατίας και του υπερπληθυσμού των φυλακών, οι επαναμεταγωγες κρατούμενων μετά το πέρας των δικονομικών τους υποχρεώσεων καθυστερούν ακόμα και για μήνες. Να υπάρχει η δυνατότητα άμεσης σύγκλησης της ΚΕΜ με χρονικό όριο τις 15 ημέρες μετά την υποβολή του αιτήματος του κρατούμενου για μεταγωγή, χωρίς να είναι υποχρεωτική η επαναμεταγωγη του. Υπάρχει περίπτωση που αιτήσεις κρατούμενων για μεταγωγή, εξετάζονται (συνήθως απορρίπτονται) μετά από μήνες
3. Στον νέο σωφρονιστικό κώδικα στην παράγραφο 3 , ο κρατούμενος έχει την δυνατότητα να προσφύγει στο οικείο δικαστήριο έκτισης ποινών σε περίπτωση τριών συνεχόμενων απορριπτικών αποφάσεων στην αίτηση του.
Στον παλιό σωφρονιστικό, ο κρατούμενος είχε αυτό το δικαίωμα στις δύο απορριπτικές.
Απαιτούμε
Επειδή το ζήτημα της μεταγωγής είναι ουσιώδες για την καθημερινή διαβίωση του κρατούμενου να υπάρχει δικαίωμα άμεσης προσφυγής του, στην περίπτωση της πρώτης απορριπτικής.
Αλλιώς μπορεί να περάσει ακόμα και ένας χρόνος και να μην έχει την δυνατότητα προσφυγής στις απορριπτικές αποφάσεις της ΚΕΜ.
Άρθρο 8
Συμβούλιο καταστήματος κράτησης
Παράγραφος 2
Δίδεται για πρώτη φορά η έγκριση να συμμετέχει στο συμβούλιο φυλακής, ο κατασταλτικός μηχανισμός της εξωτερικής φρουράς μέσω της συμμετοχής του διοικητή τους με δικαίωμα ψήφου, στις περιπτώσεις πρόληψης τέλεσης πειθαρχικών παραπτωμάτων ή αξιόποινων πράξεων και για τους όρους διεξαγωγής των επισκεπτηρίων.
Στον παλιό σωφρονιστικό κώδικα δεν υπήρχε αυτή η παρουσία κατασταλτικού μηχανισμού εντός συμβουλίου φυλακής
Απαιτούμε
Την ακύρωση της συμμετοχής εκπροσώπων της εξωτερικής φρουράς στο συμβούλιο.
Όπως είναι και ο τίτλος της η «εξωτερική φρουρά» έχει αρμοδιότητα μόνο για τον εξωτερικό χώρο της φυλακής και όχι για να περιορίζει ακόμα και τα δικαιώματα των κρατούμενων στα επισκεπτήρια τους.
Άρθρο 11
Διάκριση και διαχωρισμός των κρατουμένων
Παράγραφος 4
Δίνεται η δυνατότητα στις δικαστικές αρχές καθώς και στην αστυνομική αρχή και την πολιτική ηγεσία του υπουργείου δικαιοσύνης , να διατάξουν την κράτηση κρατούμενου που μετάγεται για δικονομικούς λόγους , σε χώρο αστυνομικού καταστήματος.
Απαιτούμε
Την άμεση απόσυρση αυτής της ρύθμισης , καθώς τα αστυνομικά καταστήματα , δεν είναι χώροι κράτησης κρατουμένων που μετάγονται για δικονομικούς λόγους (όταν υπάρχει σωφρονιστικό κατάστημα κράτησης στον νομό που έχει ο κρατούμενος δικονομικές εκκρεμότητες) .
Η ρύθμιση αυτή , χωρίς ούτε καν να προσδιορίζεται ο χρόνος κράτησης σε αστυνομικό κατάστημα, συνιστά κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων του κρατούμενου και μπορεί να εκληφθεί , μόνο ως εκδικητική συμπεριφορά απέναντί του
Παράγραφος 6
Περίπτωση Ε
Δίνεται η εξουσία στον δικαστικό λειτουργό να ορίσει ειδικές συνθήκες κράτησης για όσους έχουν καταδικαστεί , για οργάνωση αποδράσεων και άλλων αξιόποινων πράξεων εντός των καταστημάτων κράτησης και προβλέπονται από την εκάστοτε ισχύουσα νομοθεσία περί εγκληματικών και τρομοκρατικών οργανώσεων.
Με αυτό τον τρόπο , δυνητικά σχεδόν ο κάθε κρατούμενος είναι πιθανόν να βρεθεί σε ειδικές συνθήκες κράτησης , καθώς σχεδόν ο κάθε κρατούμενος έχει μια φυσική ροπή προς την ελευθερία (απόδραση) και επίσης γιατί οι περισσότεροι κρατούμενοι κατηγορούνται ή έχουν καταδικαστεί με τις διατάξεις για εγκληματική οργάνωση.
Τόσο η απόδραση , όσο και οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη τιμωρείται από ποινικά δικαστήρια , οπότε ο περαιτέρω εσωτερικός διαχωρισμός (χωρίς καν χρονικό όριο) , μονιμοποιεί το καθεστώς εξαίρεσης.
Απαιτούμε
Την άμεση απόσυρση της ρύθμισης σχετικά με την κράτηση αορίστου χρόνου σε αστυνομικά καταστήματα , καθώς και την απόσυρση της περίπτωσης Ε της παραγράφου 6.
Άρθρο 13
Ειδικές ρυθμίσεις για κρατούμενες γυναίκες και κρατούμενους γονείς
Παράγραφος 3 και 4
Στην παράγραφο 3 και κατά τα οριζόμενα της παραγράφου 4 , δίνεται η απόλυτη εξουσία στον δικαστικό λειτουργό του καταστήματος κράτησης και στον εκάστοτε παιδοψυχίατρο να στερούν τα ανήλικα παιδιά κρατουμένων από τους γονείς και το συγγενικό τους περιβάλλον , αφού η αυθαίρετη κρίση τους (χωρίς να αναφέρονται ποια θα είναι τα κριτήρια ) σχετικά με την ακαταλληλότητα, του οικογενειακού περιβάλλοντος , σε συνδυασμό με τις αποφάσεις των δικαστηρίων ανηλίκων , ανοίγει τον δρόμο για την εισαγωγή των παιδιών σε ιδρύματα ανηλίκων.
Με αυτό τον τρόπο προκαλείται βίαιος αποχωρισμός των παιδιών από τους γονείς με τραυματικές και ολέθριες συνέπειες για τον ψυχισμό τους.
Απαιτούμε
Την διαμόρφωση ατομικών χώρων διαβίωσης , αποκλειστικά για τον κρατούμενο γονέα και το παιδί του , ώστε τα μικρά παιδιά έως 6 ετών και όχι έως 3 ετών που ισχύει μέχρι τώρα , να έχουν την δυνατότητα να ζουν μαζί με την μητρική ή πατρική φροντίδα στην τόσο κρίσιμη και καθοριστική ηλικία. Στην περίπτωση αδυναμίας εξεύρεσης τέτοιων χώρων ή απουσίας τους , με ευθύνη του κράτους , το δικαστικό όργανο να διατάξει την κατ’ οίκον κράτηση της μητέρας ή του πατέρα , ανεξαρτήτου ποινής.
Επίσης να ισχύει η απευθείας κατ’ οίκον κράτηση για μητέρες κρατούμενες με υποδικία ή ποινή εφόσον δεν υπερβαίνει τα 15 έτη , οι οποίες έχουν ανήλικο παιδί έως 10 ετών.
Σε κάθε περίπτωση και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ποινής , απαιτούμε την απόσυρση της δυνατότητας οποιουδήποτε δικαστικού οργάνου ή παιδοψυχίατρου να αποφασίζει για την εισαγωγή ανηλίκων παιδιών σε ιδρύματα.
Εξαίρεση σε αυτό να υπάρχει ΜΟΝΟ αν υφίσταται αδίκημα σεξουαλικής ή βίαιης κακοποίησης του ανήλικου παιδιού και ΕΦΟΣΟΝ δεν υπάρχει άλλο οικείο ή συγγενικό περιβάλλον.
Άρθρο 19
Χώρος διαβίωσης των κρατουμένων
Στην παράγραφο 2 αναφέρεται ότι σε κάθε κρατούμενο διατίθεται υποχρεωτικά επιφάνεια τουλάχιστον 4 τ.μ. Ενώ συμπληρωματικά αναγράφεται ότι σε εξαιρετικές περιπτώσεις η επιφάνεια αυτή μπορεί να περιοριστεί στα 3 τ.μ. για κάποιο διάστημα.
Στον παλιό σωφρονιστικό κώδικα, στο άρθρο 21 παράγραφος 4 αναγράφεται ότι πρέπει οι θάλαμοι να διαθέτουν εμβαδόν τουλάχιστον 6 τ.μ. για κάθε κρατούμενο.
Απαιτούμε
Την διατήρηση του ελάχιστου εμβαδού στα 6 τ.μ. για τον κάθε κρατούμενο και την απόσυρση της διάταξης του ορισμού της επιφανείας που δικαιούται σε 4 ή 3 τ.μ.
Ο ορισμός των 3 τ.μ. ως χώρου που δικαιούται ο κάθε κρατούμενος συνίσταται βασανιστήριο (ειδικότερα στις συνθήκες υπερπληθυσμού των ελληνικών φυλακών)
Άρθρο 21
Διαδικασία της εισαγωγής
Παράγραφος 7
Διατηρείται η ψυχολογική και σωματική ταπείνωση του κρατούμενου με την διαδικασία του εξευτελιστικού σωματικού ελέγχου. Απλά έχει προστεθεί το προσχηματικό , «δεν επιτρέπεται να γίνεται αφαίρεση όλων των ενδυμάτων ταυτόχρονα»
Απαιτούμε
Να διαγραφεί η πρόταση που διατηρεί τον εξευτελιστικό γύμνωμα των κρατουμένων από το άρθρο 21 και να διενεργείται ο έλεγχος με την χρήση τεχνολογικών μέσων που έχουν την δυνατότητα ανίχνευσης μεταλλικών αντικειμένων , ναρκωτικών ουσιών και εκρηκτικών υλών (τέτοια μηχανήματα χρησιμοποιούνται στα αεροδρόμια)
Άρθρο 31
Απεργία πείνας
Στην παράγραφο 3 αναφέρεται ότι σε περίπτωση άμεσου κινδύνου ζωής του απεργού πείνας , να μπορεί να εφαρμοστεί το κατασταλτικό μέτρο της υποχρεωτικής σίτισης.
Η υποχρεωτική σίτιση είναι ένα απάνθρωπο βασανιστήριο που παραβιάζει κατάφορα τα δικαιώματα του κρατουμένου απεργού πείνας και ακυρώνει με φασιστικό τρόπο την δυνατότητα αυτοδιάθεσης του σώματος του κρατούμενου από τον ίδιο. Κι αυτό με εντολή εισαγγελέα , καθώς όπως αναφέρεται στην παράγραφο 3 «αν ο απεργός περιέλθει σε κατάσταση άμεσου κινδύνου ζωής (..) εφαρμόζεται η διάταξη του άρθρου 29 παράγραφος 4 που γράφει «ο αρμόδιος δικαστικός λειτουργός μπορεί κατ΄ εξαίρεση , να διατάξει την λήψη των κατάλληλων μέτρων κατά περίπτωση και κατά την κρίση του ιατρού». Είναι γνωστές οι πιέσεις που δέχονται οι γιατροί από τις δικαστικές και αστυνομικές αρχές , και είναι ελάχιστοι αυτοί που ορθώνουν το ανάστημά τους και σέβονται τον απεργό.
Απαιτούμε
Σε κάθε περίπτωση να δίνεται απόλυτη προτεραιότητα στην επιθυμία και τον αγώνα του απεργού πείνας , δίχως την κατασταλτική παρέμβαση του εισαγγελέα. Άλλωστε ο ίδιος ο απεργός πείνας πρέπει να μπορεί να ορίζει με υπεύθυνη δήλωση , τόσο την πρόθεσή του σε σχέση με το σώμα του , όσο και σε σχέση με την επιλογή ιατρού της εμπιστοσύνης του.
Άρθρο 33
Εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση
Στην παράγραφο 9 αναγράφεται ότι η εκπαίδευση των κρατουμένων μπορεί να ανασταλεί με ειδικές αιτιολογημένες αποφάσεις από το κατά περίπτωση αρμόδιο όργανο. Το αρμόδιο όργανο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο εισαγγελέας με βάση τα όσα ισχύουν στην φυλακή. Θεωρούμε απαράδεκτο η δικαιοδοσία της εκπαίδευσης να μπαίνει στην μέγγενη των τιμωρητικών διατάξεων του πειθαρχικού συμβουλίου , καθώς σε κάθε περίπτωση η μόρφωση και η παιδεία των κρατουμένων μόνο θετικά μπορεί να συμβάλει ως προς τον χαρακτήρα τους και την καθημερινότητά τους.
Απαιτούμε
Την διαγραφή της συγκεκριμένης πρότασης και την αποκλειστική ανάθεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας των κρατουμένων στο αντίστοιχο εκπαιδευτικό συμβούλιο των δασκάλων και των καθηγητών που διδάσκουν στα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας μέσα στις φυλακές , το οποίο θα επιλαμβάνεται και τις όποιες τιμωρητικές αποφάσεις (πχ αποβολή) σε περίπτωση διασάλευσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Άρθρο 51
Τηλεφωνική επικοινωνία, επικοινωνία με τηλεδιάσκεψη , τηλεγραφήματα και επιστολές
Παράγραφος 1
Πρόκειται για ένα νομικό απολίθωμα , καθώς δεν εμπεριέχει την τεχνολογική ανάπτυξη της επικοινωνίας και διατηρεί ένα απαρχαιωμένο μοντέλο το οποίο όχι μόνο είναι άκρως περιοριστικό (καθώς κανονικά ο κρατούμενος στερείται μόνο την ελευθερία του και όχι την επικοινωνία του) , αλλά είναι και εξαιρετικά οικονομικά ασύμφορο ( η χρέωση τηλεκάρτας προς κινητά τηλέφωνα, καθώς όλοι πλέον στην κοινωνία χρησιμοποιούν κινητά κι όχι σταθερά τηλέφωνα, είναι οικονομικά ασύμφορη αφού με μια τηλεκάρτα 11 ευρώ μπορεί να μιλήσει 30 λεπτά , άρα γίνεται αντιληπτό οι περιοριστικοί όροι επικοινωνίας)
Επίσης η δήλωση από την μεριά των κρατουμένων των προσώπων που θέλουν να επικοινωνούν τηλεφωνικά , γίνεται αντιληπτή μόνο ως μια άτυπη μορφή φακελώματος του κρατούμενου , καθώς φακελώνει το οικογενειακό , συναισθηματικό και φιλικό περιβάλλον.
Απαιτούμε
Τον εκσυγχρονισμό των όρων επικοινωνίας των κρατουμένων , ως βασικό στοιχείο της καθημερινότητας τους και της εξέλιξης του χαρακτήρα τους.
Οι κρατούμενοι θα πρέπει με μέριμνα της υπηρεσίας των φυλακών να έχουν δικαίωμα στην χρήση κινητών τηλεφώνων (με μοντέλο κινητού τηλεφώνου που θα έχει από τις αρχές της φυλακής απενεργοποιημένες τις λοιπές υπηρεσίες) το οποίο θα χορηγείται στον κρατούμενο ώστε να μπορεί να επικοινωνεί με τους οικείους του, χωρίς να γίνεται θύμα νόμιμης (τηλεκάρτας) ή αθέμιτης (μαύρη αγορά) οικονομικής εκμετάλλευσης, προκειμένου να έχει πρόσβαση στο αγαθό της επικοινωνίας.
Άρθρο 52
Άδειες κρατουμένων
Στην παράγραφο 4 δίνεται η δυνατότητα στις αρχές της φυλακής να επιβάλλουν το περιοριστικό μέτρο της ηλεκτρονικής παρακολούθησης (βραχιολάκι) στους κρατούμενους που δικαιούνται άδεια και ανήκουν στην κατηγορία των αλλοδαπών, των στερουμένων οικογενειών η των αστέγων. Επίσης στην παράγραφο 5 αναφέρεται ότι η χορήγηση άδειας γίνεται με ειδικά αιτιολογημένη απόφαση του αρμόδιου οργάνου, ενώ αντιθέτως στο παλιό σωφρονιστικό κώδικα ειδικά αιτιολογημένη όφειλε να είναι η ΑΠΟΡΡΙΠΤΙΚΗ απόφαση για άδεια (άρθρο 54, παράγραφος 5).
Απαιτούμε
Να διαγραφεί ο περιοριστικός όρος της ηλεκτρονικής παρακολούθησης σε όλες τις περιπτώσεις κρατουμένων που δικαιούνται άδεια. Η χορήγηση άδειας γίνεται ούτως ή άλλως μέσω του πειθαρχικού ελέγχου του κρατούμενου (κρατούμενος ο οποίος έχει ενεργό πειθαρχικό δεν λαμβάνει άδεια), οπότε είναι περιττός ένας επιπρόσθετος περιοριστικός όρος. Εναλλακτικά, ας μπει ένας χρονικός περιορισμός ως δοκιμαστικό στάδιο πχ ηλεκτρονική παρακολούθηση σε εξαιρετικές περιπτώσεις για το δοκιμαστικό διάστημα των δύο πρώτων αδειών.
Επίσης, ειδική αιτιολόγηση δεν χρειάζεται να υπάρχει για την τήρηση και τον σεβασμό των δικαιωμάτων του κρατούμενου, όπου αυτός λαμβάνει άδεια, ΑΛΛΑ στην περίπτωση της απορριπτικής απόφασης που προσβάλλει το δικαίωμα του κρατούμενου και ίσχυε και στον παλιό σωφρονιστικό κώδικα. Αιτιολόγηση τεκμηρίωσης με βάση την λογική και όχι τις μαντικές ικανότητες του κάθε εισαγγελέα περί “κακής χρήσης άδειας”.
Άρθρο 53
Τακτικές άδειες – προϋποθέσεις
Παράγραφος 1
Αναφέρεται ότι σε περιπτώσεις ισόβιας κάθειρξης ο κρατούμενος πρέπει να έχει εκτίσει τουλάχιστον 8 έτη για να έχει δικαίωμα να καταθέσει αίτηση για άδεια. Το χρονικό διάστημα είναι ιδιαίτερα μεγάλο και ο κρατούμενος θα απωλέσει κάθε σύνδεση με το κοινωνικό περιβάλλον , με αποτέλεσμα την ιδρυματοποίησή του σε μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Απαιτούμε
Να συρρικνωθεί το απαιτούμενο χρονικό διάστημα για τους ισοβίτες κρατούμενους στα 5 έτη , ώστε να έχουν την δυνατότητα να μην αποκοπούν πλήρως από το κοινωνικό περιβάλλον.
Παράγραφος 2
Αναφέρεται ότι ο κρατούμενος δικαιούται άδεια εφόσον έχει συμπληρώσει το απαιτούμενο χρονικό όριο ΚΑΙ δεν εκκρεμεί εις βάρος του ποινική διαδικασία για αξιόποινη πράξη σε βαθμό κακουργήματος που να αποτελεί λόγο κράτησης. ΟΜΩΣ υπάρχουν πολλές περιπτώσεις καταδίκων οι οποίοι ενώ έχουν συμπληρώσει κατά πολύ το απαιτούμενο χρόνο έκτισης ποινής για άδεια (1/5), είναι ταυτόχρονα υπόδικοι με άλλο ένταλμα σύλληψης. Σε αυτές τις περιπτώσεις των υποδικοκατάδικων, η υποδικία με ένταλμα σύλληψης που τους στερεί το δικαίωμα στην άδεια, μπορεί να διαρκέσει χρόνια, καθώς δεν υπάρχει χρονικό όριο υποδικίας (πχ 18μηνο, 12μηνο) για αυτούς, αφού ο χρόνος της δίωξης αρχίζει μετά τη λήξη ποινής για το προηγούμενο αδίκημα που κρατείται ο κρατούμενος. Έτσι υπάρχουν περιπτώσεις που υπόδικοκρατούμενων που η υποδικία τους εξετάστηκε 5, 6 ή και 7 χρόνια μετά την άσκηση της δίωξης με αποτέλεσμα να στερούνται όλα αυτά τα χρόνια το δικαίωμα στην άδεια.
Απαιτούμε
Να μπει ένα τέλος στη χρονική αοριστία της υποδικίας με ένταλμα σύλληψης στους υποδικοκρατούμενους όπως ισχύει στις περιπτώσεις των υπόδικων.
Συγκεκριμένα να ορίζεται ένα 12μηνο από την έναρξη της δίωξης, εντός του οποίου θα πρέπει να εκδικάζεται η υπόθεση, ΑΛΛΙΩΣ σε περίπτωση που ξεπεραστεί το 12μηνο δίχως την εκδίκαση της υπόθεσης, να γίνεται αντικατάσταση της προσωρινής κράτησης με περιοριστικούς όρους ώστε να μην κωλύεται το δικαίωμα του κρατούμενου στην άδεια.
Παράγραφος 4 (Εισαγγελικό Βέτο)
Σε περίπτωση που ο εισαγγελέας, μειοψηφήσει αρνητικά στο συμβούλιο της φυλακής που είναι αρμόδιο για τη χορήγηση άδειας σε κρατούμενο, έχει τη δυνατότητα να προσφύγει στο δικαστήριο εκτέλεσης ποινών το οποίο λαμβάνει την αμετάκλητη απόφαση. Εδώ έχουμε κατάφωρη παραβίαση της αρχής της πλειοψηφίας καθώς η μειοψηφία του εισαγγελέα είναι ισχυρότερη της πλειοψηφίας συμβουλίου φυλακής εις βάρος του κρατούμενου (είναι αυτονόητο ότι το δικαστήριο εκτέλεσης ποινών θα αποφανθεί υπέρ του εισαγγελέα σε ένδειξη συναδελφικής στήριξης).
Απαιτούμε
Την οριστική κατάργηση του εισαγγελικού βέτο, το οποίο είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό και στερεί ένα από τα βασικότερα δικαιώματα του του κρατουμένου, το δικαίωμα στην άδεια. Απαιτούμε να εφαρμοστεί η θεσμοθέτηση της άδειας ως δικαίωμα κι όχι ως ευεργέτημα. Δηλαδή να αυτοματοποιηθεί η διαδικασία και μόλις ο κρατούμενος συμπληρώσει το απαιτούμενο χρονικό όριο και εφόσον δεν έχει ενεργά πειθαρχικά να του χορηγείται αυτόματα η άδεια.
Εναλλακτικά να ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας στο συμβούλιο φυλακής χωρίς την αυθαιρεσία του εισαγγελικού βέτο.
Σε περίπτωση διατήρησης του βέτο να οριστεί τουλάχιστον ένα χρονικό όριο, ώστε ο δικαστικός λειτουργός (εισαγγελέας) να έχει τη δυνατότητα να προσφύγει μία φορά μόνο για τον ίδιο κρατούμενο και μετά στην εκ νέου εξέταση χορήγησης άδειας να ισχύει η απλή αρχή της πλειοψηφίας.
Άρθρο 54
Ειδικότερη διαδικασία χορήγησης τακτικών αδειών
Παράγραφος 1
Αναφέρεται ότι η συνολική διάρκεια των αδειών δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τις 50 μέρες συνολικά το έτος για τους ενήλικους κρατούμενους και για τις 60 για τους ανήλικους και τους νεαρούς ενήλικους.
Γνωρίζουμε ότι η προσαρμογή ενός κρατούμενου στο κοινωνικό περιβάλλον από τις συνθήκες εγκλεισμού , είναι μια διαδικασία που θέλει χρόνο .
Οι πενήντα μέρες συνολικά ανά έτος για τους ενήλικους και οι εξήντα για τους ανήλικους και νεαρούς ενήλικες , δεν τους δίνει την δυνατότητα να εναρμονιστούν με το οικογενειακό-κοινωνικό περιβάλλον.
Απαιτούμε
Την διεύρυνση του συνολικού ανά έτους χρονικού ορίου για τις άδειες , ώστε για τους μεν ενήλικους να ορίζονται σε 70 μέρες συνολικά και για τους ανήλικους και νεαρούς ενηλίκους σε 90 μέρες.
Παράγραφος 2
Αναφέρεται μεταξύ της έναρξης δύο διαδοχικών αδειών , να μεσολαβεί χρονικό διάστημα, τουλάχιστον δυο μηνών. Με αυτό τον τρόπο όμως οποιαδήποτε διαδικασία επανασύνδεσης του κρατούμενου με κοινωνικούς δεσμούς με τον έξω κόσμο (οικογένεια, αγαπημένα πρόσωπα) , διακόπτεται και μεσολαβεί μεγάλο διάστημα που φθείρει ψυχικά τόσο τον ίδιο τον κρατούμενο , όσο και το κοινωνικό του περιβάλλον
Απαιτούμε
Το χρονικό διάστημα των 2 μηνών να μειωθεί στον ένα μήνα.
Παράγραφος 3
Αναφέρεται ότι ως περιοριστικός όρος στους κρατούμενους που δικαιούνται άδεια και τους έχει χορηγηθεί, μπορεί να επιβληθεί ο κατ΄οίκον περιορισμός ή η ηλεκτρονική παρακολούθηση (βραχιολάκι). Στις κατηγορίες αυτών των κρατουμένων συγκαταλέγονται και αυτοί που έχουν καταδικαστεί για έγκλημα βίας τουλάχιστον σε 15ετή.
Στην πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο στην κατηγορία κρατουμένων που υπόκειται τους νέους περιοριστικούς όρους (κατ΄οίκον κράτηση ή βραχιολάκι), συμπεριλαμβάνεται ένα μεγάλο ποσοστό καταδικασμένων, αφού πολλοί έχουν καταδικαστεί για έγκλημα βίας σε ποινή άνω των 15 ετών.
Άρα περιορίζεται ακόμα πιο πολύ το δικαίωμα στην άδεια (που μάλιστα στην περίπτωση της κατ΄οίκον κράτησης εξαϋλώνετε πλήρως).
Απαιτούμε
Την απαλλαγή της περίπτωσης των κρατουμένων που καταδικάστηκαν για έγκλημα βίας με ποινές άνω των 15 ετών από τους περιοριστικούς όρους της άδειας, οι οποίοι μπορεί να διατηρηθούν για τις υπόλοιπες κατηγορίες όπως αναγράφονται ήδη στον νέο σωφρονιστικό κώδικα (έγκλημα κατά της γενετήσιας ελευθερίας και οικονομική εκμετάλλευση της γενετήσιας ζωής).
Άρθρο 56
Εκπαιδευτικές Άδειες
Παράγραφος 1
Αναγράφεται ότι σε περίπτωση που το Συμβούλιο Φυλακής αποφασίσει υπέρ της εκπαιδευτικής άδειες του κρατουμένου, αλλά υπάρχει υπάρχει αρνητική γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή ή την προσωπική κράτηση, τότε μπλοκάρεται η χορήγηση άδειας και ο κρατούμενος έχει δικαίωμα προσφυγής. Γνωρίζουμε όμως ότι το δικαστήριο έκτισης ποινών που θα εξετάσει την προσφυγή, συντάσσεται πάντα με το δικαστικό όργανο που γνωμοδοτεί αρνητικά.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ σε περιπτώσεις κρατουμένων που προκύπτει σε βάρος τους νέα υποδικία, κατά την διάρκεια έκτισης προηγούμενης ποινής τους, τότε η εκδίκαση της μπορεί να πραγματοποιηθεί μετά από χρόνια. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στην περίπτωση αρνητικής γνωμοδότησης του δικαστικού οργάνου για την χορήγηση άδειας εκπαιδευτικής, τότε ο κρατούμενος μπορεί να στερηθεί για χρόνια το δικαίωμα στην άδεια και να αποξενωθεί πλήρως από το αντικείμενο των σπουδών του.
Υπάρχουν περιπτώσεις κρατουμένων που ενώ εξέτιαν άλλη ποινή, τους παρουσιάστηκε νέα υποδικία η οποία εκδικάστηκε 7 χρόνια μετά, καθώς δεν υπήρχε όριο προφυλάκισης (18μηνο) επειδή ήταν ήδη κρατούμενοι.
Απαιτούμε
Την οριστική απαλοιφή της γνωμοδότησης του δικαστικού οργάνου που αποφάσισε για την προσωρινή ή την προσωπική κράτηση του κρατούμενου, για την εκπαιδευτική άδεια καθώς είναι αυτονόητο πως η δικαστική αρχή που αποφάσισε την προφυλάκιση, θα γνωμοδοτήσει αρνητικά στο δικαίωμα του κρατούμενου για εκπαιδευτική άδεια.
Αποκλειστικός γνωμοδότης για την εκπαιδευτική άδεια, οφείλει να είναι μόνο το συμβούλιο της φυλακής, που γνωρίζει τον κρατούμενο και τις προσπάθειες του, να παρακολουθεί εκπαιδευτικά προγράμματα.
Στην περίπτωση της μη απόσυρσης της προϋπόθεσης της γνωμοδότησης του δικαστικού οργάνου για την εκπαιδευτική άδεια, να θεσπιστεί ένα χρονικό όριο ώστε να μην αποξενωθεί ο κρατούμενος φοιτητής από το αντικείμενο σπουδών του.
Εφόσον κάθε υποδικία θα έπρεπε να εξετάζεται μέχρι το πέρας των πρώτων 6 μηνών από την άσκηση δίωξης (για αυτό συνεδριάζει το συμβούλιο στο πρώτο εξάμηνο της προσωρινής κράτησης), ΤΟΤΕ μετά το πέρας 6 μηνών από την πρώτη αρνητική γνωμοδότηση του δικαστικού οργάνου κι εφόσον δεν έχει εκδικαστεί η υπόθεση για την οποία έχει διαταχθεί προσωπική ή προσωρινή κράτηση του κρατούμενου, τότε το συμβούλιο του άρθρο 9 παράγραφος 2 να είναι το μοναδικό αρμόδιο όργανο που αποφαίνεται για την χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας.
Παράγραφος 4
Στην αρχή της παραγράφου 4 αναφέρεται ότι στους σπουδαστές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στην οποία δεν είναι υποχρεωτική η φοίτηση (θεωρητικά μαθήματα) δεν είναι απαραίτητη η χορήγηση άδειας και ΑΝ αυτή δοθεί να περιορίζεται μόνο κατά την διάρκεια της εξεταστικής περιόδου και μέχρι 15 μέρες.
Με αυτόν τον τρόπο, ακυρώνεται πλήρως η αξία και η έννοια της παράδοσης μαθημάτων από τους καθηγητές των σχολών, καθώς επικρατεί η αυθαίρετη ερμηνεία ότι όλα τα θεωρητικά μαθήματα δεν χρειάζονται παρακολούθηση από τους κρατούμενους – φοιτητές κατά την διάρκεια της παράδοσης και μπορούν να γίνονται εξ αποστάσεως. Δηλαδή ακυρώνεται όλη η έννοια της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της αλληλεπίδρασης των φοιτητών με τους καθηγητές τους, τους συμφοιτητές τους και τον φυσικό χώρο της σχολής.
Απαιτούμε
Την διαγραφή του περιοριστικού όρου της μη χορήγησης εκπαιδευτικής άδειας στους φοιτητές
Παράγραφος 6
Αναφέρεται ότι η εκπαιδευτική άδεια ενός κρατουμένου αναστέλλεται σε περίπτωση κακής χρήσης της άδειας. Ως κακή χρήση της άδειας , θεωρείτε και η κακή επίδοση του κρατουμένου στα μαθήματά του. Με αυτόν τον τρόπο παραγνωρίζονται οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας κρατούμενος κατά την διάρκεια της φοίτησής του λόγω του εγκλεισμού του που μπορεί να έχουν επίπτωση στην μαθησιακή επίδοση και εισάγεται πλαγίως ένας αθέμιτος εκβιασμός περί αριστείας
Απαιτούμε
Να αποσυρθεί η εκβιαστική διάταξη που τιμωρεί τις μαθησιακές δυσκολίες (κακή επίδοση) ενός κρατουμένου με την στέρηση της αδείας του.
Άρθρο 58
Άδειες για ημιελεύθερη διαβίωση
Παράγραφος 4
Στην παράγραφο 4 αναφέρεται εντέχνως η δυνατότητα του δικαστικού συμβουλίου να χορηγήσει άδεια ημιελεύθερης διαβίωσης όταν έχει απορριφθεί η αίτηση του κρατούμενου για υφ’ όρων απόλυση, με ή χωρίς κατ’ οικον περιορισμό και ηλεκτρονική επιτήρηση. Έτσι ανοίγει η πίσω πόρτα να θεωρείται ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι η υφ’ όρων απόλυση του κρατούμενου ΜΠΟΡΕΙ να σημαίνει ΚΑΙ κατ’ οίκον κράτηση με ηλεκτρονική επιτήρηση.
Απαιτούμε
Την διαγραφής της μεθόδευσης μέσω της συγκεκριμένης αναφοράς που επιτρέπει την κατ’ οίκον κράτηση ως εναλλακτική μορφή της υφ’ όρων απόλυσης του κρατούμενου.
Άρθρο 63
Μέτρα τάξης, προστασίας και ασφάλειας
Παράγραφος 1
Αναφέρεται στα μέτρα τάξης (με την χρήση βίας) που μπορούν πλέον να λαμβάνουν οι αρχές της φυλακής. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι τόσο από το προσωπικό φύλαξης, όσο και από την εξωτερική φρουρά μπορεί να ασκηθεί βία ΑΚΟΜΑ και σε περιπτώσεις «παθητικής αντίστασης». Έτσι ανοίγει η κατασταλτική βεντάλια του σωφρονιστικού μηχανισμού καθώς ακόμα και μια λεκτική διαφωνία ή μια αντίρρηση κρατούμενου μπορεί να εκληφθεί ως «παθητική αντίσταση» και να ασκηθεί βία.
Απαιτούμε
Να αποσυρθεί η διάταξη που διευρύνει και νομιμοποιεί την άσκηση βίας πάνω στους κρατούμενους ακόμα και σε περιπτώσεις «παθητικής αντίστασης».
Άρθρο 67
Πειθαρχική ποινή.
Παράγραφος 1 περιπτώσεις α) iii, β) i , γ)i.
Αναφέρεται η δυνατότητα αναδρομικής πειθαρχικής τιμωρίας του κρατούμενου, με την αφαίρεση ευεργετικού υπολογισμού ημερών ποινής από εργασία που έχει ΗΔΗ προσφέρει στη φυλακή. Αυτό συνιστά παραβίαση των δικαιωμάτων του κρατούμενου, αφού του αφαιρείται κάτι το οποίο έχει ήδη εκτίσει και μάλιστα προσφέροντας εργασία αμισθί.
Απαιτούμε
Την απόσυρση της διάταξης που δίνει τη δυνατότητα στο πειθαρχικό συμβούλιο της αφαίρεσης ήδη εκτελεσθέντων μεροκαμάτων του κρατούμενου μέσα στη φυλακή.
Άρθρο δεύτερο
Έναρξη ισχύος
Αναγράφεται ότι η ισχύς των διατάξεων του νόμου αυτού αρχίζει έξι (6) μήνες μετά την δημοσίευσή του στην εφημερίδα της κυβερνήσεως. Όμως ο χρόνος που χάνουμε ως κρατούμενοι με τις ασφυκτικές διατάξεις του ήδη ισχύοντα σωφρονιστικού κώδικα, δεν αναπληρώνεται. Κάθε μέρα είναι μια μέρα φυλακής.
Απαιτούμε
Την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων μας στις διατάξεις που έχουμε επισημάνει και την ΑΜΕΣΗ ΨΗΦΙΣΗ του βελτιωμένου νέου σωφρονιστικού κώδικα με την ΑΜΕΣΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ του από την πρώτη μέρα μετά την δημοσιοποίησή του στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, τουλάχιστον στα θεσμικά σημεία για τα οποία δεν απαιτούνται άμεσες κτιριακές ή εξοπλιστικές υποδομές, αλλά εξαρτώνται αποκλειστικά από την βούληση των υπευθύνων.
Είναι για όλους τους κρατούμενους
Είναι για όλους όσους εξακολουθούν να σκέφτονται ελεύθερα.
Κορυδαλλός
Απρίλιος 2018
Αρχεία:
47.Εξώφυλλο εφημερίδα ” ΕΝΤΟΣ – ΕΚΤΟΣ” – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2018
48. ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΟΥΤΣΟΥΒΗΣ ( ΔΟΚΙΜΗ)
http://archive.eutopia.gr/archive/item/12331?lang=en
49. 2η έκδοση του βιβλίου του Ε.Α με τίτλο:‘’ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ – ΚΕΙΜΕΝΑ 2003 – 2018’’
https://athens.indymedia.org/post/1592053/
ΠΡΟΣΕΧΩΣ Β’ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. ΕΙΣΑΓΩΓΗ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ.
12/10/2018 6:51 μμ.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ Β’ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Το παρακάτω κείμενο είναι η εισαγωγή της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου των προκηρύξεων της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας. Περιλαμβάνει τις αναλήψεις ευθύνης – αναλύσεις για όλες τις επιθέσεις της οργάνωσης, ενέργειες αντάρτικου κι απαλλοτριώσεις τραπεζών στο διάστημα από το 2003 έως 2016, από την πρώτη βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων τον Σεπτέμβριο του 2003 ως την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο που επιχείρησε η Πόλα Ρούπα τον Φεβρουάριο του 2016 και την απαλλοτρίωση της Εθνικής Τράπεζας στη Μαλεσίνα Φθιώτιδας τον Σεπτέμβριο του 2016. Το βιβλίο θα εκδοθεί από τον αναρχικό εκδοτικό οίκο ‘‘Ελεύθερος Τύπος’’.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Από την πρώτη έκδοση έως σήμερα
Έχουν περάσει έξι χρόνια από την πρώτη έκδοση του βιβλίου με τις προκηρύξεις της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, το οποίο περιλάμβανε τις προκηρύξεις που αφορούσαν σε ενέργειες από το 2003, οπότε και ξεκίνησε την δράση της η οργάνωση, έως το 2009. Το 2010, καθώς η χώρα εισερχόταν στο μακρύ σκοτεινό δρόμο των ‘‘μνημονίων’’, τις ίδιες ημέρες που προετοιμαζόταν η πρώτη δανειακή σύμβαση των κρατών της Ε.Ε και του ΔΝΤ προς το ελληνικό κράτος, ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα έπεφτε νεκρός στην Δάφνη στις 10/3/2010 ύστερα από συμπλοκή με μπάτσους. Συμμετείχε σε απόπειρα απαλλοτρίωσης οχήματος που θα χρησίμευε για την οργάνωση ενέργειας ενάντια στην αναμενόμενη είσοδο της χώρας στο καθεστώς της δικτατορίας των δανειστών και της τρόικας. Ήταν δεδομένο για μια ένοπλη οργάνωση όπως ο Επαναστατικός Αγώνας πως η οικονομική κρίση και η επιβολή των πιο ακραίων μορφών εξουσίας και υποτέλειας, όπως αυτά εκφράζονται με τις επονείδιστες δανειακές συμβάσεις, θα αποτελούσαν την αιχμή της δράσης της, με σαφή στρατηγική κατεύθυνση να συμβάλει με όλες της τις δυνάμεις ώστε να δημιουργήσει τα μέγιστα δυνατά προβλήματα στην προσπάθεια του καθεστώτος να τις επιβάλει πάνω στην κοινωνία. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας ως ένας επαναστάτης που συμμετείχε σε αυτό το πολιτικό σχέδιο, έπεσε στον αγώνα ενάντια στα μνημόνια, τις εξευτελιστικές για τους ανθρώπους αυτού του τόπου δανειακές συμβάσεις με τους πρωτοφανείς όρους υποτέλειας και ισόβιας σκλαβιάς και τα μέτρα οικονομικής βίας που ασκούνται τα τελευταία οκτώ χρόνια και θα συνεχίσουν να επιβάλλονται για όσο υπάρχει …ελληνικό χρέος. Δηλαδή, για πάντα. Ένα μήνα μετά την δολοφονία του συντρόφου από τον ένοπλο φρουρό του κράτους, στις 10/4/2010, έγινε το πρώτο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, μια μέρα πριν την απόφαση για την ‘‘παροχή βοήθειας’’ στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την τελική διαμόρφωση του πλαισίου οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας που έπρεπε να αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση και να επιβάλει στην κοινωνία. Λόγω της ιστορικής συγκυρίας που έγινε το πρώτο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον της οργάνωσης και ενώ ο Επαναστατικός Αγώνας είχε ήδη από το 2008 αποφασίσει να δράσει ολόψυχα και αποφασιστικά ενάντια στο νέο καθεστώς στην χώρα που θα διαμόρφωνε η κρίση και οι προσπάθειες σωτηρίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του καπιταλισμού συνολικά, η πολιτική σημασία αυτού του χτυπήματος ήταν μεγάλη. Και αυτό γιατί ποτέ δεν εκλάβαμε είτε τον θάνατο του συντρόφου μας είτε το χτύπημα στην οργάνωση και τις φυλακίσεις μας, μόνο ως χτυπήματα σε μια οργάνωση, σε αγωνιστές – πρόσωπα, αλλά ως χτύπημα σε ένα πολιτικό σχέδιο σαμποταρίσματος ενός σχεδίου εξόντωσης ολόκληρων τμημάτων της κοινωνίας για την επιβίωση του συστήματος από την οικονομική κρίση. Συνεχίσαμε και μέσα από την φυλακή να κρατάμε ζωντανό τον στόχο της μέγιστης δυνατής αντίστασης στα μνημόνια και της οργάνωσης μιας αντεπίθεσης στο καθεστώς. Κρατούσαμε πάντα ψηλά την ‘‘σημαία’’ της επανάστασης, αναλύοντας και προτάσσοντας την επαναστατική προοπτική ως τη μόνη ρεαλιστική απάντηση στην κρίση και το καθεστώς της ισόβιας σκλαβιάς στα ‘‘μνημόνια’’ και τα μέτρα κοινωνικής εξόντωσης. Ακόμα και μέσα από την φυλακή προσπαθούσαμε να διαχέουμε τον λόγο μας και τα προτάγματά μας – ήμασταν η μόνη ένοπλη επαναστατική οργάνωση που το έκανε –, στα αγωνιστικά κοινωνικά κομμάτια που εκείνη την εποχή βρίσκονταν στους δρόμους ενάντια στα ‘‘μνημόνια’’. Κείμενα της οργάνωσης*(*Κείμενα από την Φυλακή) μοιράζονταν κατά χιλιάδες σε κινητοποιήσεις και απεργίες την περίοδο 2010- 2011 όπως αυτή για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση τον Ιούνιο του 2010 με τίτλο ‘‘Η μόνη απάντηση στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό είναι η κοινωνική Επανάσταση’’, στις γενικές απεργίες της 15ης Δεκεμβρίου του 2010 και 23ης Φεβρουαρίου 2011 με τίτλο ‘‘Ας κάνουμε στην Ελλάδα την αρχή για μια παγκόσμια κοινωνική Επανάσταση’’ ενώ στις γενικές απεργίες της 11ης Μαΐου, 15ης Ιουνίου και την ημέρα συζήτησης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στις 28 Ιουνίου 2011 μοιράστηκε κείμενο του Επαναστατικού Αγώνα με τίτλο ‘‘Καμία επιμήκυνση στο χρόνο ζωής του συστήματος’’. Αποφυλακιστήκαμε με την έλευση του 18μηνου – του ανώτατου ορίου για την προφυλάκιση – και για εφτά μήνες παραμείναμε στη ‘‘νομιμότητα’’. Μια περίοδος σύντομη, όμως καθ’ όλα δημιουργική αφού προσπαθήσαμε να την αξιοποιήσουμε στο μέγιστο βαθμό ώστε να επικοινωνήσουμε την στρατηγική και τους στόχους του Επαναστατικού Αγώνα με πιο άμεσο τρόπο. Σε αυτό το διάστημα εκδώσαμε το πρώτο βιβλίο με τις προκηρύξεις της οργάνωσης και πραγματοποιήσαμε δύο εκδηλώσεις σε συνεργασία με την ‘‘Συνέλευση για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα’’: Ένα διήμερο στο Πολυτεχνείο τον Μάρτη του 2012 με δύο θεματικές, η μία για την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και η άλλη για τις διώξεις και την αλληλεγγύη. Η άλλη μεγάλη εκδήλωση διεθνούς χαρακτήρα που έγινε στην Πάντειο τον Ιούνιο του 2012 είχε ως κεντρικό τίτλο ‘‘Για τον Αγώνα και την Επανάσταση’’ με καλεσμένους ομιλητές συντρόφισσες/ους από την Ευρώπη που ήταν μέλη ένοπλων οργανώσεων – RAF, 2 Ιούνη, Μαχόμενοι Κομμουνιστικοί Πυρήνες (CCC) – και από την Ελλάδα (ΕΛΑ), αλλά και αναρχικούς οι οποίοι είχαν αποδεχθεί το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης που είχε κάνει ο Επαναστατικός Αγώνας μέσα από την φυλακή για να είναι πολιτικοί μάρτυρες υπεράσπισης στην δίκη μας που ήταν ήδη σε εξέλιξη. Το χρονικό διάστημα που είμαστε στην φυλακή, αλλά και μέχρι το καλοκαίρι του 2012 οπότε και περάσαμε στην ‘‘παρανομία’’ για να συνεχίσουμε την δράση του Επαναστατικού Αγώνα, ήταν ιδιαίτερα καθοριστικό και κρίσιμο τόσο για την επιβολή των δανειακών συμβάσεων και των πακέτων με τα μέτρα κοινωνικής ληστείας και αφαίμαξης των κοινωνικά αδύναμων όσο και για τις αντιστάσεις στο ‘‘μνημονικό καθεστώς’’. Ένα διάστημα όπου ο πολιτικός χρόνος ήταν πολύ πυκνός, αλλά αντιθέτως, για τον α/α χώρο ο πολιτικός αυτός χρόνος δεν είχε την ίδια βαρύτητα. Πολλά γεγονότα είχαν ήδη συμβεί όταν αποφυλακιστήκαμε και η κοινωνική αντίσταση είχε ‘‘δρομολογηθεί’’ να βρει τα όριά της, όπως και έγινε. Παράλληλα και ενώ είχε αρχίσει η πρώτη δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, παραβρισκόμαστε στην δικαστική αίθουσα όπου δίναμε σταθερά και με συνέπεια τη μάχη για την υπεράσπιση μία προς μία των ενεργειών της οργάνωσης, αλλά και του συνολικού του σχεδίου αγώνα τόσο πριν από την έναρξη της κρίσης όσο και εν όψει της εκδήλωσης κρίσης χρέους στην Ελλάδα και της επιβολής των ‘‘μνημονίων’’. Θέλαμε εκείνη η δίκη να είναι ένα σημαντικό ιστορικό κεφάλαιο για τον επαναστατικό αγώνα στην Ελλάδα και όχι μόνο. Το ίδιο προσδοκούσαμε συνολικά για την δράση της οργάνωσης και την στάση μας απέναντι στην καταστολή. Ως ένα βαθμό εκείνη την περίοδο, τα καταφέραμε. Ο λόγος και η δράση του Επαναστατικού Αγώνα έχει καταγραφεί πλέον ανεξίτηλα όχι μόνο στην εγχώρια, αλλά και στην διεθνή επαναστατική ιστορία. Όσο για την κοινωνική ‘‘σφραγίδα’’ που άφησε ο Επαναστατικός Αγώνας, αυτή αναγνωρίζεται πλέον από πολλούς ανθρώπους, πέρα και αρκετά μακριά από τα στενά όρια του α/α χώρου, καθώς αφήνει τα πολιτικά του χνάρια στο κοινωνικό πεδίο αυτού του τόπου, κυρίως ως μια οργάνωση που σήκωσε με μεγάλο κόστος τη σημαία της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ακούραστης σύγκρουσης με την δικτατορία των δανειστών, της τρόικας, του κεφαλαίου. Όμως η πλειοψηφία της κοινωνίας στην χώρα έχει βυθιστεί στην ανέχεια ή στην αναμονή να περάσει στο κατώφλι της φτώχειας και ο ‘‘αγώνας’’ για την επιβίωση την έχει εξαντλήσει. Παράλληλα δεν υπάρχει ένα ζωντανό πνεύμα αγώνα και απελευθέρωσης από τον ζυγό του καθεστώτος και των αλλεπάλληλων μέτρων που εντείνουν την φτώχεια ώστε να βγει η κοινωνία από την ηττοπάθεια και να αγωνιστεί. Τα όριά του ο α/α χώρος τα ‘‘συνάντησε’’ πριν ακόμα την εκδήλωση της κρίσης στην χώρα και δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του δόθηκαν. Ελπίζουμε – και θα αγωνιστούμε – ώστε αυτή η ‘‘εμπειρία’’, αντί για τροχοπέδη και βαρίδι στον αγώνα, να γίνει εφαλτήριο πολιτικών υπερβάσεων. Αυτό προσδοκούσαμε καθ’ όλο το διάστημα της δράσης μας. Αυτό προσδοκούσαμε μέσα στην φυλακή. Αυτό προσδοκούμε και σήμερα. Τον Ιούνιο του 2012 και ενώ είχαμε ολοκληρώσει την υπεράσπιση των ενεργειών της οργάνωσης, αφήσαμε την ζωή στη ‘‘νομιμότητα’’ για να περάσουμε στην ελεύθερη ‘‘παρανομία’’ και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Τα πολιτικά ‘‘στοιχήματα’’ για τον Επαναστατικό Αγώνα ήταν όλα σε ισχύ: Τα ‘‘μνημόνια’’ δεν έβρισκαν αντίσταση, η κοινωνική πλειοψηφία λύγιζε κάτω από το βάρος των μέτρων λιτότητας, η ηττοπάθεια ενίσχυε την αυτοπεποίθηση του καθεστώτος και το ‘‘αδιέξοδο’’ φαινόταν να γίνεται ανυπέρβλητο. Οι προκλήσεις για τον Επαναστατικό Αγώνα ήταν ίδιες και η ένοπλη επαναστατική δράση γινόταν ακόμα πιο επιτακτική. Τον Απρίλιο του 2014, τέσσερα ακριβώς χρόνια μετά το πρώτο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, έγινε η μεγάλη επίθεση – απάντηση στις δανειακές συμβάσεις και την τρόικα. Ο Επαναστατικός Αγώνας ανατίναξε με 75 κιλά εκρηκτικά το κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας και του γραφείου του Διεθνούς Νομισματικού Γραφείου που στεγαζόταν στο ίδιο κτίριο. Η επίθεση αυτή έγινε την ίδια ημέρα που το ελληνικό κράτος, σε μια θεαματική κίνηση για την ανάδειξη της ‘‘επιτυχίας’’ του ‘‘προγράμματος στήριξης’’, βγήκε στις αγορές να δανειστεί.. Καθώς η κίνηση αυτή ήταν από καιρό προγραμματισμένη, η πώληση ομολόγων ολοκληρώθηκε με το ‘‘φιλικό’’ επιτόκιο που προσέγγιζε το 5%. Ένα επιτόκιο που παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις, αντανακλούσε την έλλειψη εμπιστοσύνης για την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, για την σταθερότητα του καθεστώτος και για την προοπτική επιστροφής του σε μια συνθήκη σχετικής ομαλοποίησης, στην οποία έλλειψη εμπιστοσύνης συγκαταλεγόταν πάντα η έλλειψη πίστης στην διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας και της ‘‘κοινωνικής ειρήνης’’ στον τόπο. Την επομένη 11/4/2014, αναμενόταν η έλευση της Α. Μέρκελ στην Αθήνα σε μια επίσκεψη που επίσης, στόχευε στην ανάδειξη της ‘‘επιτυχίας των προγραμμάτων στήριξης’’ και φυσικά, στην προετοιμασία για τα επόμενα ‘‘μνημόνια’’. Το ελληνικό κράτος μας είχε ήδη επικηρύξει με το ποσό του 1 εκ. ευρώ τον καθένα ενώ παράλληλα, είχε ήδη ξεκινήσει μια προσπάθεια μέσω των ΜΜΕ να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο γύρω μας όπου θα μας ανήγαγε σε πρωταγωνιστές διαφόρων ένοπλων ενεργειών – πολιτικών ή μη – ανά την επικράτεια. Στόχος του καθεστώτος και της τότε κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, αλλά και της επόμενης, ήταν να δημιουργηθεί ένα όσο το δυνατόν πιο ασφυκτικό πλέγμα πίεσης γύρω μας το οποίο προοπτικά θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε νέες διώξεις. Μας παρουσίαζαν ως κεντρικά πρόσωπα οργανώσεων και δράσεων που λάμβαναν χώρα κατά το επίμαχο χρονικό διάστημα και με τις οποίες εμείς δεν είχαμε καμία σχέση, μας ‘‘καταδίκαζαν’’ ως διευθυντές για υποθέσεις μακράν της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, σχεδόν για κάθε ένοπλη δραστηριότητα, ενώ τον Επαναστατικό Αγώνα τον παρουσίαζαν ως μια ‘‘πολυδαίδαλη και πολυπλόκαμη οργάνωση με διάφορα ονόματα και θυγατρικές, αλλά με συγκεκριμένο διευθυντήριο που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά’’: Εμάς. Το παραπάνω μακροχρόνιο σχέδιο βρήκε υλική εφαρμογή μετά τις συλλήψεις μας. Μάλιστα μία από τις δίκες που διεξάγεται αυτή τη περίοδο, η 4η κατά σειρά εναντίον της οργάνωσης, αφορά ληστείες τραπεζών συν την απόπειρα απαγωγής του εφοπλιστή Μαρτίνου, υποθέσεις άσχετες με τον Επαναστατικό Αγώνα, σε μια προσπάθεια να εμφανιστεί ο Επαναστατικός Αγώνας ως μια οργάνωση – ομπρέλα για ληστείες τραπεζών έτσι ώστε να επιχειρηθεί, ανεπιτυχώς βέβαια η πολιτική αποδόμηση και απονοηματοδότηση της οργάνωσης.
Η νέα προκήρυξη της οργάνωσης που περιλαμβάνεται σε αυτό το βιβλίο, είναι αυτή με την οποία ο Επαναστατικός Αγώνας ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Την ενέργεια αυτή την είχαμε αφιερώσει στον σύντροφό μας Λάμπρο Φούντα και η υπογραφή της είχε το όνομά του. Καθώς η επίθεση αυτή συνιστούσε μια κεντρικής πολιτικής σημασίας ενέργεια ενάντια στις δανειακές συμβάσεις, την τρόικα, το καθεστώς των ‘‘μνημονίων’’ και εκπορεύτηκε από τον πυρήνα της στρατηγικής της οργάνωσης, έτσι όπως αυτή χαράχτηκε και μπήκε σε εφαρμογή το 2009 ως μια πορεία αγώνα ενάντια στους υπαίτιους της κρίσης και τα εξοντωτικά για την κοινωνική πλειοψηφία σχέδια των κυρίαρχων για την έξοδο του συστήματος από την κρίση, ήταν μια ενέργεια που ανήκε και στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας έδωσε τη ζωή του για να μην περάσουν οι δανειακές συμβάσεις και η δικτατορία των δανειστών, της τρόικας, του εγχώριου καθεστώτος. Και παραμένει ως αγωνιστής ζωντανός, όσο ο αγώνας αυτός συνεχίζεται. Τόσο ο σύντροφος Λάμπρος όσο και κάθε ένοπλος αγωνιστής πεθαίνουν πραγματικά μόνο κάτω από την ‘‘ταφόπλακα’’ της ήττας και της παραίτησης από τον αγώνα που αυτός ο αγωνιστής επέλεξε να διεξάγει. Στις 16/7/2014 ύστερα από συμπλοκή με αστυνομικούς στο Μοναστηράκι συνελήφθη ο Νίκος Μαζιώτης. Ο σύντροφος είχε τραυματιστεί από μπάτσο στο χέρι, το οποίο γλίτωσε ύστερα από δύο χειρουργικές επεμβάσεις. Στόχος του μπάτσου που τον πυροβόλησε δεν ήταν ο τραυματισμός του, αλλά ο θάνατός του, ο οποίος από τύχη δεν έγινε. Ο συγκεκριμένος ένοπλος φρουρός του κράτους παρασημοφορήθηκε για την ‘‘προσφορά του’’ στο καθεστώς, αφού συνέλαβε τον Μαζιώτη. Όμως δύο χρόνια αργότερα με το ίδιο όπλο που πυροβόλησε τον σύντροφο, πυροβόλησε και σκότωσε έναν ταξιτζή στην Καστοριά για 200 ευρώ. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει την ‘‘ηθικότητα’’ που διέπει τους ‘‘ήρωες’’ του καθεστώτος που κυνηγάνε και πυροβολούν ‘‘τρομοκράτες’’. Της σύλληψης του συντρόφου ακολούθησε μακρά ανταλλαγή συγχαρητηρίων τηλεγραφημάτων και δημόσιων μηνυμάτων από το αμερικάνικο και από ευρωπαϊκά κράτη προς την ελληνική κυβέρνηση. Η επιτυχία της σύλληψης του συντρόφου ήταν μεγάλη για το εγχώριο καθεστώς των δοσίλογων στο υπερεθνικό κεφάλαιο, τους δανειστές, την τρόικα, και φυσικά, την αμερικάνικη υπερδύναμη. Αυτά ανέδειξε η κυβέρνηση καθώς συνέδεσε την σύλληψή του και την αντιμετώπιση του Επαναστατικού Αγώνα με την ‘‘πολιτική σταθερότητα που έχει ανάγκη το καθεστώς για να βγει από την κρίση’’. Λέγοντας ‘‘να βγει από την κρίση’’, εννοεί την επανάκτηση ‘‘της εμπιστοσύνης των αγορών’’ και την ‘‘ομαλή διεξαγωγή της μνημονικής πορείας της χώρας’’. Η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, παρά το γεγονός ότι γινόταν ακόμα πιο δύσκολη η παραμονή και η δράση στην ‘‘παρανομία’’ και παρά τις διάφορες εκτιμήσεις από κρατικούς παράγοντες ότι ‘‘δεν θα μπορέσει να σταθεί στην παρανομία και θα παραδοθεί, δεδομένου ότι έχει μαζί της και ένα παιδί’’, παρέμενε ελεύθερη. Τις όποιες ‘‘ελπίδες’’ υπήρχαν περί παράδοσής της, τις διασκέδασε ανακοινώνοντας πως ματαίως περιμένουν κάτι τέτοιο και πως θα συνεχίσει τον αγώνα. Παρέμεινε στην ‘‘παρανομία’’ για δυόμισι ακόμα χρόνια και επιχείρησε τον Φεβρουάριο του 2016 την απελευθέρωση με ελικόπτερο του Νίκου Μαζιώτη και άλλων κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού. Η απόδραση αυτή δεν ολοκληρώθηκε, καθώς εξελίχτηκε σε συμπλοκή στον αέρα με τον πιλότο, πρώην μπάτσο, του ελικοπτέρου. Τελικά, η συντρόφισσα έφυγε ασφαλής και παρέμεινε στην παρανομία για έναν ακόμα χρόνο. Μέχρι που έγινε το τρίτο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα στις 5/1/2017. Μέσα στο χρονικό διάστημα που παραμείναμε στην ‘‘παρανομία’’ καταζητούμενοι και επικηρυγμένοι, πραγματοποιήθηκαν τέσσερις απαλλοτριώσεις τραπεζών στα πλαίσια συνέχισης της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά και της επιβίωσής μας στις συγκεκριμένες συνθήκες, για τις οποίες έγινε ανάληψη ευθύνης ενώ είμαστε στην φυλακή. Οι απαλλοτριώσεις τραπεζών, αν και είναι πάντα μια συμπληρωματική πρακτική που γίνεται απαραίτητη λόγω της ανάγκης άντλησης οικονομικών πόρων, η οποία αναζητείται από επαναστατικές οργανώσεις και γίνεται πάντα μόνο μέσα από τις ‘‘πηγές’’ του μεγάλου κεφαλαίου, πιστεύουμε πως είναι αναγκαίο πολιτικά να εξηγούμαστε ως οργάνωση και γι’ αυτές τις πρακτικές, ώστε να αναδεικνύεται η διακριτή διαφορά μεταξύ αυτών που προχωρούν σε τέτοιες πρακτικές για λόγους αποκλειστικά βιοποριστικούς και σε αυτούς που το κάνουν στα πλαίσια δράσης μιας ένοπλης οργάνωσης και για την οποία οργάνωση βρέθηκαν στην ‘‘παρανομία’’.
Το πολιτικό νόημα της καταστολής εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και τα ‘‘μνημόνια’’
Το τρίτο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα είχε μια μοναδική ιδιαιτερότητα, καθώς στο επίκεντρο της κρατικής βίας και τρομοκρατίας βρέθηκε το εξάχρονο παιδί μας που ‘‘συνελήφθη’’ μαζί με τη μητέρα του. Το παιδί μας αφού έζησε την βίαιη εισβολή των ΕΚΑΜ στο σπίτι τα ξημερώματα της 5ης Ιανουαρίου 2017 (πραγματοποίησαν συνειδητά αυτού του είδους την εισβολή ενώ όπως οι ίδιοι οι διωκτικοί μηχανισμοί της ΔΑΕΕΒ είχαν δηλώσει δημόσια, γνώριζαν πως αφού η Ρούπα ήταν μαζί με το παιδί, δεν θα αντιδρούσε), έφθασε στην ΓΑΔΑ μαζί με τη μητέρα του όπου και απήχθη από αστυνομικούς της ΔΑΕΕΒ. Για ώρες ήταν αγνοούμενο από τους οικείους του κατόπιν εντολής της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου και της κυβέρνησης. Κρατήθηκε για ώρες στην ΓΑΔΑ, στον 3ο (Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Ανηλίκων) και στον 13ο όροφο. Ανακρίθηκε και φακελώθηκε ενώ στην συνέχεια, το απόγευμα της ίδιας ημέρας, μεταφέρθηκε ‘‘υπό άκρα μυστικότητα’’ στην κλειστή ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου Παίδων ‘‘Αγία Σοφία’’, όπου κρατήθηκε φρουρούμενο από μπάτσους και με εντολή από την εισαγγελέα ανηλίκων να μην έρθει σε επικοινωνία με κανέναν. Η αντιμετώπιση που είχε το παιδί μας από το κράτος, μοναδική σε σύλληψη γυναίκας με ανήλικο παιδί, ξεσήκωσε πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις, ακόμα και στον χώρο της καθεστωτικής αντιπολίτευσης. Τελικά, το παιδί μας απελευθερώθηκε από το ψυχιατρείο όπου το κρατούσαν στις 8/1 το απόγευμα, ύστερα από σχεδόν τέσσερις ημέρες απεργίας πείνας και δίψας που κάναμε, με αίτημα να απελευθερωθεί το παιδί και να δοθεί στους συγγενείς μας, οι οποίοι το διεκδικούσαν από το κράτος που το είχε αιχμάλωτο. Το τρίτο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα είχε μια ιδιαίτερη και μοναδική ιστορικά βιαιότητα, καθώς στόχος του κράτους έγινε ένα εξάχρονο παιδί, προκειμένου μέσω αυτού να χτυπήσει τον Επαναστατικό Αγώνα και ειδικά την Πόλα Ρούπα. Ήταν στην ουσία μια κίνηση αδιεξόδου του κράτους που το ίδιο είχε επέλθει όσον αφορά τις μεθοδεύσεις του να αντιμετωπίσει με κάποιον αποτελεσματικό τρόπο τον Επαναστατικό Αγώνα, να τον απαξιώσει πολιτικά, να τον πλήξει καίρια. Όμως και σε αυτή την απόπειρα, τα σχέδιά του ναυάγησαν. Από την άλλη, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι το 3ο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα θα μείνει στην ιστορία ως το πιο βίαιο, αλλά και το πιο επαίσχυντο κατασταλτικό χτύπημα στην σύγχρονη ιστορία. Και αυτό καταγράφηκε ως μια ‘‘επιτυχία’’ της κυβέρνησης Σύριζα – ΑΝΕΛ. Η εκδικητικότητα του κράτους απέναντι στον Επαναστατικό Αγώνα ‘‘ξεδιπλώθηκε’’ με τις δίκες για την επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα εναντίον της ΤτΕ και του ΔΝΤ, τη μεγαλύτερη και μοναδική επίθεση εναντίον της τρόικας και του καθεστώτος των μνημονίων στην χώρα, καθώς η ποινή που επιβλήθηκε και στους δυο μας, ήταν αυτή των ισοβίων. Εν τω μεταξύ, το καλοκαίρι του 2015 είχε ξεκινήσει το εφετείο της πρώτης δίκης εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα. Η δίκη αυτή είχε λήξει τον Απρίλιο του 2013 και είχαμε καταδικαστεί σε 50 χρόνια κάθειρξη για τις ενέργειες της οργάνωσης από το 2003 έως το 2009. Στο εφετείο αυτής της δίκης είχαμε την δυσάρεστη εξέλιξη, πρώην μέλος της οργάνωσης που είχε αναλάβει την ευθύνη κατά τις συλλήψεις το 2010, να πρωτοστατεί σε επίθεση εναντίον μας μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, αφού είχε πραγματοποιήσει δήλωση στην οποία αναφερόταν ‘‘στην ήττα του Επαναστατικού Αγώνα το 2010’’, ενώ για τον εαυτό του είπε πως ‘‘ποτέ δεν είχε δηλώσει επαναστάτης’’, ανακαλώντας σειρά κειμένων και δηλώσεων που είχαμε και οι τρεις υπογράψει. Η ανάκληση μιας τέτοιας πολιτικής επιλογής και οι αναφορές σε ‘‘ήττα’’ της οργάνωσης σημαίνουν την εγκατάλειψη μπροστά στον εχθρό της πολιτικής στόχευσης μιας οργάνωσης όπως ο Επαναστατικός Αγώνας, που δεν είναι άλλη από την ανατροπή του καθεστώτος και την κοινωνική Επανάσταση. Σημαίνουν την κατάδειξη του ‘‘πτώματος’’ της οργάνωσης μπροστά στο κράτος και της ρητής δήλωσης της ‘‘αποτυχίας’’ τέτοιων εγχειρημάτων. Στην οργάνωση αυτής της επίθεσης εναντίον του ζωντανού και μη ηττημένου Επαναστατικού Αγώνα συμμετείχαν και διάφοροι από τον α/α χώρο, τόσο εντός όσο και εκτός της δικαστικής αίθουσας. Εκτός από την πολιτική δημόσια επίθεση που απέβλεπε αυτή η κίνηση στο εφετείο της α΄ δίκης στις 30/6/2017, είχε ως επόμενο άμεσο στόχο να τεθεί σε καθεστώς απομόνωσης ο Νίκος Μαζιώτης, πράγμα που κατάφερε ο μετανοημένος σε συνεργασία με τους λοιπούς κρατούμενους που τότε βρίσκονταν στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Το καθεστώς απομόνωσης του Νίκου Μαζιώτη κράτησε πέντε μήνες και έληξε κατόπιν απεργίας πείνας που κάναμε, η οποία έφτασε τις 35 ημέρες. Η απεργία αυτή που είχε ως αιτήματα την άρση του καθεστώτος απομόνωσης του Μαζιώτη, την απόσυρση του άρθρου 11 του νέου σωφρονιστικού κώδικα που εισήγαγε την επαναφορά των φυλακών τύπου Γ΄ και την διευθέτηση των ωρών στα επισκεπτήριά μας με το παιδί μας καθώς και μεταξύ μας, δέχθηκε μεγάλη πολεμική, με στόχο να απομονωθούμε και να βρεθεί η απεργία σε αδιέξοδο, γεγονός που έθετε σε κίνδυνο την ίδια μας την ζωή. Η δυναμική της ήττας και της πολεμικής εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και εναντίον εμάς σαν πρόσωπα έδειξε μια μη αναμενόμενη ένταση και έκταση. Υποδείκνυε όμως την διάχυση της ήττας εντός του α/α χώρου που υπέβοσκε τα τελευταία χρόνια και αιτία της οποίας ήταν η καταστολή και οι φυλακίσεις, αλλά κυρίως ήταν η πολιτική ανεπάρκεια του α/α χώρου στα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και η πολιτική ανεπάρκεια ως προς την επιλογή της ένοπλης δράσης, την οποία και χτύπησε η καταστολή από το 2010 και μετά. Χρειάστηκε να φτάσουμε στα όριά μας με αυτή την απεργία πείνας, για να γίνουν δεκτά δύο από τα τρία αιτήματά μας, αυτά των επισκεπτηρίων και της άρσης της απομόνωσης του Νίκου Μαζιώτη. Η συνέχεια συνιστούσε την κορύφωση αυτής της μακράς πολεμικής μεθόδευσης εναντίον μας από κρατούμενους για ένοπλες δραστηριότητες και από μερίδα του α/α χώρου: Καθώς ο Μαζιώτης για πρώτη φορά μετά από χρόνια σε καθεστώς ειδικής κράτησης βρέθηκε σε ‘‘ανοιχτή φυλακή’’ στην Ε΄ πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, δέχθηκε επίθεση από ποινικούς – εντολοδόχους ‘‘πολιτικών’’ κρατουμένων που είχαν επιληφθεί από το καλοκαίρι του 2017 την ‘‘εξασφάλιση’’ μιας τέτοιας επίθεσης στην περίπτωση που ο Μαζιώτης έβγαινε από την απομόνωση. Αυτά τα ντροπιαστικά για την αναρχία και την ιστορία της στον τόπο γεγονότα είναι πραγματικά πρωτόγνωρα. Συνεπώς εμείς, δεδομένου ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε την πολιτική ήττα και στο εσωτερικό της οργάνωσής μας, αφού ένα πρώην μέλος της οργάνωσης δήλωσε μετάνοια μπροστά στους δικαστές για την επιλογή του, είχαμε να παλέψουμε και κατά ενός εσωτερικού ‘‘μετώπου’’ πλέον που επιχειρούσαν ορισμένοι να συγκροτηθεί εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και εναντίον μας, το οποίο ‘‘μέτωπο’’ έπαιζε τον ρόλο ενός ‘‘προ-κεχωρημένου φυλακίου’’ του εχθρού εντός των ‘‘γραμμών’’ μας στον α/α χώρο, με στόχο να μας απομονώσει και να μας καταστήσει όσο το δυνατόν πιο ευάλωτους στα κατασταλτικά σχέδια εξόντωσής μας. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη προσφορά που θα μπορούσαν να προσφέρουν στο καθεστώς: Να αντιμετωπίσουν αυτοί, οι ‘‘σύντροφοι’’, τον Επαναστατικό Αγώνα και να επιχειρήσουν να καταφέρουν όσα δεν κατάφεραν τρία κατασταλτικά χτυπήματα, ο θάνατος ενός συντρόφου, και σειρά μεθοδεύσεων και διώξεων. Φυσικά και αυτού του είδους οι λυκοφιλίες δεν έχουν προοπτική και ‘‘εξανεμίζονται’’ μπροστά στην αντίσταση που θα συναντήσουν. Όμως καθώς βρήκαν αρκετά ‘‘ευήκοα ώτα’’ στον α/α χώρο, απόρροια αυτών των τακτικών ήταν να μεγαλώσει το έλλειμμα αλληλεγγύης το οποίο υπήρχε πολύ πριν τις συλλήψεις μας και στο οποίο έλλειμμα το κράτος ‘‘είδε’’ έναν επιπλέον βαθμό ελευθερίας να εκδηλώσει την εκδικητικότητά του αβίαστα τόσο απέναντι στο παιδί μας όσο και απέναντι σε εμάς τους ίδιους επιβάλλοντάς μας την ποινή των ισοβίων για την επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το κυρίως ζήτημα, πλάι στη μοναδική στα χρονικά δικών για ένοπλη δράση απόφαση καταδίκης σε ισόβια κάθειρξη για έκρηξη με δύο προειδοποιητικά τηλεφωνήματα και χωρίς καν σοβαρούς τραυματισμούς, είναι ότι στην δίκη που δικαζόταν η Πόλα Ρούπα, το κράτος, δια μέσω του εισαγγελέα της έδρας, αναγνώρισε δημόσια πως η ποινή των ισοβίων είναι απόρροια της αποτελεσματικότητας της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά και ειδικά της συγκεκριμένης επίθεσης, να επιφέρει την κατάρρευση, την ανατροπή του καθεστώτος. Διαπίστωση και ομολογία που δείχνει την πολιτική σημασία που έχει για το καθεστώς και την εύρυθμη λειτουργία του η αποτελεσματική αντιμετώπιση του Επαναστατικού Αγώνα. Αφενός, λοιπόν, έχουμε δύο δικαστήρια που επιβάλουν την εσχάτη των ποινών σε υπόθεση που νομικά είναι αναντίστοιχη με αυτήν την απόφαση, την οποία επιβάλουν κατ’ εντολή προϊσταμένων τους και κατόπιν πολιτικών αποφάσεων και στοχεύσεων, γεγονός που επιδιώκει σαφώς, την εμπέδωση της κρατικής ισχύος απέναντι σε μια πολιτική αντικαθεστωτική δράση. Αφετέρου οι αποφάσεις αυτές συνοδεύονται από μια ομολογία του ίδιου του κράτους ότι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι ιδιαιτέρως ευάλωτο και τρωτό απέναντι σε αυτή την πολιτική απειλή. Και ρητώς αναφέρθηκε στο δικαστήριο που δικαζόταν η Πόλα Ρούπα πως τελικά, η ποινή των ισοβίων επεβλήθη σε αναλογία με το μέγεθος της απειλής που συνιστά η δράση του Επαναστατικού Αγώνα για την σταθερότητα του καθεστώτος. Δεδομένου επίσης, ότι ο κρατικός μηχανισμός, το πολιτικό κατεστημένο και το καθεστώς των ΜΜΕ καθ’ όλη την περίοδο που βρισκόμαστε στην ‘‘παρανομία’’ μας είχαν ταυτίσει ως φυσικά πρόσωπα με την οργάνωση, διαμορφώνοντας εκ των προτέρων το προφίλ των ‘‘αρχηγών’’ που αποτέλεσε και την βάση για την ‘‘εδραίωση των κατηγοριών’’ εναντίον μας, τα δύο δικαστήρια κατέληξαν στην ίδια ‘‘ταυτοποίηση’’: Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ‘‘είναι η δράση του Μαζιώτη και της Ρούπα’’ και είναι αυτή που συνιστά άμεση απειλή για το καθεστώς. Εμείς από την άλλη, και πριν βγουν αυτές οι αποφάσεις, πολύ πριν το δικαστήριο που δίκαζε την Πόλα Ρούπα δια στόματος του εισαγγελέα της έδρας ομολογήσει με τον πλέον ειλικρινή τρόπο το πόσο ευάλωτο είναι το καθεστώς που υπηρετεί μπροστά στη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, είχαμε εντάξει στην πολιτική μας στρατηγική εντός των δικαστικών αιθουσών και έξω από αυτές την υπεράσπιση όχι μόνο του δίκαιου αγώνα της οργάνωσης, αλλά και την προσφορότητά της ως προς το επιζητούμενο αποτέλεσμα που έχει διαχρονικά η ένοπλη δράση να προκαλεί τις μέγιστες δυνατές αναταράξεις στις συστημικές λειτουργίες και να μπορεί να επιφέρει την καθεστωτική κατάρρευση. Αυτή την κατεύθυνση την ακολουθούσαμε ασχέτως του πιθανού κόστους που μπορεί να είχε αυτή η στάση σε ποινικό επίπεδο. Ο λόγος δεν είναι ούτε η περιαυτολογία – όπως πολλοί κακεντρεχείς μπορεί να ισχυρίζονται – ούτε ζήτημα πολιτικού εγωισμού. Είναι συνειδητή απόφαση που στοχεύει να συμβάλει στην ανατροπή της καθεστωτικής θεωρίας ότι το σύστημα είναι πανίσχυρο και άτρωτο, ότι τίποτα δεν μπορεί ουσιαστικά να το πλήξει και να το κλονίσει. Είναι συνειδητή πολιτική απόφαση που στοχεύει να συμβάλει στην ανατροπή αντιδραστικών θέσεων για τη ματαιότητα της ένοπλης δράσης. Είναι συνειδητή πολιτική απόφαση που θέλει να συμβάλει στην ανατροπή των σχέσεων κυριαρχίας, προωθώντας την θέση ‘‘μπορούμε να ρίξουμε το καθεστώς’’. Αυτή η θέση γίνεται πράξη με την ίδια την δράση του Επαναστατικού Αγώνα και επίσης, ομολογείται ως ορθή από τους ίδιους τους κρατικούς και κυβερνητικούς παράγοντες. Όταν έχεις μια τέτοια ευκαιρία, η αναγωγή της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα στο επίπεδο της μετριότητας και της ‘‘ένοπλης διαμαρτυρίας’’, μόνο το καθεστώς βοηθά. Τουλάχιστον εμείς δεν θα συναινούσαμε ποτέ σε κάτι τέτοιο, παρά το όποιο κόστος έχει αυτό πάνω μας. Τα παραπάνω είναι η βασική αιτία που υπαγορεύει τις μεθόδους τις οποίες εφαρμόζει το καθεστώς πάνω μας – δεδομένης φυσικά και της πολιτικής στάσης μας όλα αυτά τα χρόνια, της σταθερότητάς μας στην συνέχιση της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες –, είτε αυτό αφορά την κρατική βία πάνω στο παιδί μας είτε αφορά τις δικαστικές αποφάσεις και την δεδομένη κατά πώς φαίνεται στόχευση του κράτους να παρατείνει όσο γίνεται περισσότερο την φυλάκισή μας. Ένας στόχος που είναι αποκλειστικά και μόνο πολιτικός. Αυτή η στόχευση λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία για το καθεστώς εν μέσω της εποχής που διανύουμε. Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα από το 2009, η εποχή των ‘‘μνημονίων’’ και της έντασης της οικονομικής και πολιτικής βίας πάνω στην κοινωνία καθώς και η ένταση της καταστολής που ασκείται πάνω μας, βρίσκονται σε μια μόνιμη πολιτικά διαλεκτική σχέση. Για την στρατηγική του Επαναστατικού Αγώνα έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε συλλογικά από το 2008 και τέθηκε σε εφαρμογή πριν η χώρα μας μπει στην περίοδο των ‘‘μνημονίων’’, έχουμε μιλήσει αναλυτικά στην εισαγωγή της πρώτης έκδοσης αυτού του βιβλίου. Η επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είχε ένα σημαντικό χαρακτηριστικό: Στράφηκε ευθέως ενάντια στους εμπνευστές και διαμορφωτές των δανειακών συμβάσεων, του πλέγματος δηλαδή, των κειμένων που περιείχαν όλους τους ειδεχθείς όρους υποτέλειας της κοινωνίας στο μεγάλο κεφάλαιο και της πρωτοφανούς οικονομικής και πολιτικής βίας που ασκήθηκε, ασκείται και θα ασκείται πάνω της. Γι’ αυτό και ήταν μια κεντρικής πολιτικής σημασίας ενέργεια, η μοναδική μεγάλη ένοπλη ενέργεια που χτύπησε την τρόικα. Ένας ακόμα σημαντικός λόγος για τον οποίο ‘‘έπρεπε να μας επιβληθεί η ποινή των ισοβίων’’ για πολιτικούς λόγους, είναι η διάσταση της επίθεσης και η κεντρική πολιτική της σημασία. Ενώ ένα ολόκληρο πολιτικό, κρατικό πλέγμα τοπικής εξουσίας έχει ενσωματώσει και ταυτίσει με την ίδια του την ύπαρξη την άσκηση μιας ακραίας οικονομικής βίας πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία του τόπου κατ’ εντολή μιας υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, την στιγμή μάλιστα, που έχει αποδεχθεί την κατάλυση θεμελιωδών αρχών του κυρίαρχου πολιτικού πλαισίου που έφεραν οι συμβάσεις δανεισμού ενώ παράλληλα καμία ουσιαστική κοινωνική αντίδραση δεν εκδηλώθηκε ώστε να εμποδίσει την εφαρμογή τους, η επιμονή μιας και μόνο πολιτικής συλλογικότητας να πολεμάει εναντίον τους και εναντίον του καθεστώτος συνολικά, και μάλιστα με ‘‘πρόσφορο τρόπο’’ ως προς το τελικό ζητούμενο, την καθεστωτική αποσταθεροποίηση – όπως ομολογείται από τους ίδιους τους κρατικούς φορείς –, είναι παράγοντες που συνιστούν ένα ενιαίο πολιτικό σύνολο το οποίο και τελικά ανάγει τον Επαναστατικό Αγώνα ως σημαντικό πολιτικό αντίπαλο του συστήματος που πρέπει να έχει και την ‘‘ανάλογη αντιμετώπιση’’. Ακόμα και αν αυτή η ‘‘αντιμετώπιση’’ υπερβαίνει τα υπάρχοντα νομικά και θεσμικά πλαίσια όπως έγινε με την αρπαγή και τη παράνομη κράτηση του 6χρονου γιου μας στο ψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου Παίδων. Αυτή την υπέρβαση την έχουμε αναδείξει μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Για να μπορέσει όμως να ‘‘σταθεί’’ η ποινή των ισοβίων υπάρχει και μία ακόμα προϋπόθεση: Η καταδίκη μας με αυθαίρετες αλχημείες ως αργηγούς του Επαναστατικού Αγώνα Η μεγάλη ιστορική παραβίαση των υπαρχόντων θεσμικών και νομικών πλαισίων του πολιτικού καθεστώτος έγινε με τις δανειακές συμβάσεις. Στην πραγματικότητα η πολιτική, η δικαστική και η εκτελεστική εξουσία – με την συμμετοχή των ΜΜΕ – αποδέχτηκαν τους ειδεχθείς όρους υποτέλειας της χώρας που υπήρχαν στις συμβάσεις και οι οποίοι όροι ποτέ δεν προσβλήθηκαν. Αυτοί οι όροι είναι μια σημαντική παράμετρος των λεγόμενων ‘‘μνημονίων’’ που ακόμα και σήμερα δεν είναι ευρέως γνωστοί, όπως δεν είναι γνωστό ούτε το ίδιο το περιεχόμενο των συμβάσεων που έχουν επιβληθεί, παρ’ όλο που έχουν ήδη μια ηλικία οκτώ ετών ενώ φαίνεται πως θα αποτελούν μόνιμη συνθήκη υποτέλειας της κοινωνίας, παρά τις διαβεβαιώσεις περί ‘‘του τέλους των μνημονίων’’. Η σημασία αυτής της επίθεσης εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας και του ΔΝΤ, αλλά και της συνολικής στρατηγικής του Επαναστατικού Αγώνα από το 2009 που στόχευε στην υποδαύλιση της συστημικής αστάθειας, την οποία αποκάλυπτε η οικονομική κρίση και επιδείνωναν σε πολιτικό πλέον επίπεδο οι δανειακές συμβάσεις καθιστώντας στην ουσία παράνομα με βάση το ίδιο το ισχύον νομικό πλαίσιο, τόσο τα ‘‘μνημόνια’’ όσο και την εγχώρια εξουσία που τα αποδέχτηκε και τα επέβαλε, παραμένει και θα παραμείνει πολύ μεγάλη. Στον πυρήνα αυτής της επίθεσης ήταν η αναγκαιότητα ανατροπής ενός επαίσχυντου καθεστώτος που έλαβε στην χώρα την πιο ολοκληρωτική του μορφή έως σήμερα, έτσι όπως αυτή επεβλήθη με τα ‘‘μνημόνια’’. Η αναγκαιότητα για άμεση μετωπική σύγκρουση με το καθεστώς χωρίς εξαιρέσεις, η αναγκαιότητα για την ανατροπή του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου που θέλει να κρατά ισοβίως στην σκλαβιά την κοινωνική πλειοψηφία του τόπου, ήταν και είναι η μόνη διέξοδος για την κοινωνία. Και ενώ η συστημική κρίση ετοιμάζεται να δείξει ένα ακόμα πιο άγριο πρόσωπο και παράλληλα τα μέτρα υποτέλειας θα γίνονται όλο και πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό της κοινωνίας και κυρίως των πιο αδύναμων στρωμάτων της, η σημασία της ένοπλης ανατρεπτικής δράσης, της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, της επίθεσης εναντίον της τρόικας και της άμεσης εκδίωξης των υπερεθνικών θεσμών εξουσίας από τον τόπο όπως αυτή αποτυπώνεται με την επίθεση εναντίον της ΤτΕ και του ΔΝΤ, η αναγκαιότητα μιας κοινωνικής Επανάστασης θα γίνεται όλο και πιο επίκαιρη.
Το περιεχόμενο των δανειακών συμβάσεων
Κατά το παρελθόν έχουμε αναφερθεί τόσο σε κείμενα όσο και στις αίθουσες των δικαστηρίων στο περιεχόμενο και τους όρους των συμβάσεων δανεισμού. Η διάρρηξη του κυρίαρχου πολιτικού και θεσμικού πλαισίου που αυτές έφεραν στο καθεστώς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και η επικύρωση αυτής της διάρρηξης από το πολιτικό, μιντιακό και δικαστικό κατεστημένο στην χώρα, έχει καταστήσει ανεπιστρεπτί παντελώς ανυπόληπτο το εγχώριο καθεστώς εν γένει. Είμαστε σίγουροι πως κάποιοι θα αναρωτηθούν, πώς μια οργάνωση όπως ο Επαναστατικός Αγώνας, όπως εμείς ως αναρχικοί αναφερόμαστε και επικαλούμαστε την παραβίαση του κυρίαρχου θεσμικού πλαισίου από τις συμβάσεις δανεισμού. Όμως, όπως έγινε το ’10 έτσι και σήμερα τα όπλα που μας προσφέρει το ίδιο το σύστημα να το χτυπήσουμε στην ίδια του την καρδιά, ελάχιστοι αναγνώρισαν ότι θα πρέπει να τα πάρουμε και να τα χρησιμοποιήσουμε εναντίον του. Οι περισσότεροι από τον χώρο της αντικαθεστωτικής δράσης ούτε καν έδωσαν σημασία. Και μια ευκαιρία που το ίδιο το εγχώριο καθεστώς μας πρόσφερε για να αποσπάσουμε τη μέγιστη δυνατή κοινωνική και πολιτική συναίνεση στον πόλεμο εναντίον του, την άφησαν και την αφήνουν οι περισσότεροι ανεκμετάλλευτη. Οι συμβάσεις δανεισμού με τους λεόντειους και επονείδιστους όρους που τις έχει επίκυρώσει με την υπογραφή του το πολιτικό καθεστώς και τις έχει νομιμοποιήσει σύσσωμο το οικονομικό, δικαστικό, μιντιακό σύστημα εξουσίας στη χώρα θέτοντας έτσι τη πλειοψηφία της κοινωνίας υπό καθεστώς μόνιμης υποτέλειας στις αγορές, τους υπερεθνικούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το μεγάλο κεφάλαιο, θα έπρεπε να γίνουν η αιτία ανατροπής του καθεστώτος. Ενώ η οικονομική κρίση είχε μετεξελιχθεί σε κρίση χρέους στην ευρωζώνη και απειλούσε το ευρώ, το ελληνικό κράτος δεχόταν τις μεγαλύτερες πιέσεις, με τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων να έχουν φθάσει σε επίπεδα απαγορευτικά για δανεισμό από τις αγορές ενώ το έλλειμμα είχε φτάσει στο 13,6 % του ΑΕΠ. Παρά τις γερμανικές αντιδράσεις που δεν ήθελαν την διάσωση του ελληνικού κράτους, καθώς ‘‘δεν προβλεπόταν κάτι τέτοιο από τις συμφωνίες της Ε.Ε’’, στις 25/3/2010 υπό την πίεση των αγορών που απειλούσαν το ευρώ και την ΟΝΕ με αποσταθεροποίηση, δημιουργήθηκε ο Μηχανισμός Δημοσιονομικής Σταθερότητας της Ευρωζώνης. Στις αρχές Απριλίου η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλε αίτημα ενεργοποίησης του Μηχανισμού Δημοσιονομικής Σταθερότητας και στις 11/4 εντάχθηκε το ελληνικό κράτος στο μηχανισμό, με το πακέτο στήριξης να φθάνει τα 110 δις. Υπενθυμίζουμε πως όλα αυτά τα γεγονότα έλαβαν χώρα τις ημέρες που διεξάγονταν το πρώτο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα (ημέρες συλλήψεων). Το ‘‘μνημόνιο’’ διαμορφώθηκε από την τρόικα και η ελληνική κυβέρνηση δεν συμμετείχε ούτε στην διαμόρφωσή του ούτε προέβαλε κάποια αντίρρηση. Της εισόδου της χώρας στα ‘‘μνημόνια’’ είχε προηγηθεί έκκληση του Γιώργου Παπανδρέου στο ΔΝΤ αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 για παροχή ‘‘τεχνικής βοήθειας’’ προς την Ελλάδα που στην ουσία αφορούσε αίτημα για την κηδεμονία από το ΔΝΤ, ενώ στις 2/12 μπήκε σε καθεστώς συνεχούς επιτήρησης με απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε λόγω της αποκάλυψης των υπερβολικών ελλειμμάτων. Το πακέτο των περικοπών και των μέτρων κυρώθηκαν από την βουλή με τον Ν.3845/2010 στις 6/5/2010, με τον οποίο εκτός από τα μέτρα που επεβλήθησαν, κυρώθηκε η παραχώρηση της άσκησης αρμοδιοτήτων της εκτελεστικής εξουσίας στους υπερεθνικούς θεσμούς της τρόικας. Τρεις ημέρες μετά δημοσιεύτηκε ο Ν. 3847 της 11ης Μαΐου 2010, ο οποίος στο άρθρο Μόνο* (*έτσι αναφέρεται) παράγραφος 9 ορίζει: ‘‘Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγούμενου εδαφίου (δηλ. οι συμβάσεις δανεισμού) εισάγονται στην βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους’’. ‘‘Με έναν νόμο καταργήθηκε το Σύνταγμα’’ έγραφαν συνταγματολόγοι, αφού καταργήθηκαν οι συνταγματικές διαδικασίες επικύρωσης και κύρωσης των συμβάσεων με τα 3/5 των μελών της βουλής, όπως ορίζουν τα άρθρα 36 παρ 2 και 28 παρ.2 του Συντάγματος. Είναι χαρακτηριστικό της ιστορίας πως μέρος του πολιτικού κατεστημένου είχαν μπερδέψει τα κείμενα του Ν. 3845 με το ‘‘μνημόνιο’’. Όμως ψήφιση του πραγματικού ‘‘μνημονίου’’ δεν έγινε ποτέ. Το πλέγμα των συμβάσεων που εν συντομία αναφέρεται (λανθασμένα) ως ‘‘μνημόνιο’’, συμπεριλαμβάνει: Την ‘‘Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης’’ μεταξύ της ‘‘ελληνικής Δημοκρατίας’’ και των κρατών μελών της ΟΝΕ που συνιστούσαν τον δανειστή των 80 δις εκατομμυρίων ευρώ που περιείχε το πρώτο πακέτο στήριξης, το ‘‘Μνημόνιο Συνεννόησης’’ μεταξύ της ‘‘ελληνικής Δημοκρατίας’’ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που ενεργούσε για λογαριασμό των 15 κρατών μελών της Ευρωζώνης. Το ‘‘Μνημόνιο Συνεννόησης’’ περιλαμβάνει το μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής πολιτικής, το Μνημόνιο με τις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής, και το Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης. Τέλος, στο πλέγμα των συμβάσεων περιλαμβάνεται η Συμφωνία μεταξύ ‘‘ελληνικής Δημοκρατίας’’ και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οποία και παρείχε τα 30 δις ευρώ του πρώτου πακέτου οικονομικής στήριξης. Στις τρεις αυτές συμβάσεις περιλαμβάνεται επίσης, η ‘‘Συμφωνία μεταξύ πιστωτών’’ με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, την οποία αποδέχτηκε η τότε κυβέρνηση με το άρθρο 4 παρ.1 της βασικής Σύμβασης, με βάση την οποία ‘‘δεν αποτελούσε προϋπόθεση η κυβέρνηση να συμμετέχει στην διαπραγμάτευση’’. Την αποδέχτηκε ως ήταν και την υπέγραψε. Βασική σύμβαση ήταν η ‘‘ Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης ’’ από την ισχύ της οποίας εξαρτιόταν η ισχύς όλων των μετέπειτα ‘‘μνημονίων’’. Οι βασικότερες παραβιάσεις της ‘‘νομιμότητας’’ που ισχύουν για μια ‘‘ανεξάρτητη χώρα’’ είναι:
α) Η παραίτηση ‘‘αμετακλήτως και άνευ όρων’’ από κάθε ασυλία κυριαρχίας, έτσι όπως αυτές ορίζονται με βάση το καθεστωτικό εθνικό και υπερεθνικό νομικό πλαίσιο, όρος που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 5 της Σύμβασης, το ελληνικό κράτος παραιτείται ‘‘αμετάκλητα και άνευ όρων’’ από κάθε ασυλία που αφορά το ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία σε όλες τις νομικές διαδικασίες. Σε αυτές περιλαμβάνονται χωρίς περιορισμούς η άσκηση αγωγής, κάθε δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, η κατάσχεση, η αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης, η προσωρινή διαταγή και η αναγκαστική εκτέλεση σε περιουσιακά στοιχεία. Στην επίσης δεσμευτική επεξήγηση της νομικής γνωμοδότησης από δύο νομικούς συμβούλους του κράτους αναφέρεται ότι ‘‘ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο’’. Με την γνωμοδότηση αυτών των δύο νομικών συμβούλων το ελληνικό κράτος σφράγισε τον δρόμο για την όποια μετέπειτα απόπειρα προσβολής των συμβάσεων, επικυρώνοντας αυτές ως νόμιμες. Αυτή η κίνηση συνιστούσε απαίτηση των δανειστών ώστε να διασφαλιστεί η απόλυτη συμμόρφωση της κυβέρνησης στις συμβάσεις, για τις οποίες οι ίδιοι οι δανειστές και οι θεσμοί γνώριζαν το μέγεθος της παραβίασης του ελληνικού και ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου που προωθούσαν. Αυτούς τους όρους που καταλύουν κάθε έννοια κυριαρχίας, είχε προαναγγείλει ο πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε με την γνωστή δήλωσή του ‘‘kapput κυριαρχία’’.
β) Η ολοκληρωτική και αμετάκλητη δέσμευση υπέρ κάθε δανειστή του ελληνικού κράτους, του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος, του συνόλου της δημόσιας περιουσίας (ακίνητης, κινητής, χρηματικής, αξιογράφων, πηγών επίγειου, υπόγειου και υποθαλάσσιου πλούτου). Αφήνεται στην κρίση των δανειστών η δυνατότητα κατασχέσεων οποιουδήποτε στοιχείου θεωρείται ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους (άρθρο 14 παράγραφο 5 και στο παράρτημα 4 της Σύμβασης Δανειακών Διευκολύνσεων).
γ) Στο ‘‘Μνημόνιο Συνεννόησης’’ και σε όλα τα μεταγενέστερα ‘‘μνημόνια’’, περιέχονται τα μέτρα που επέβαλαν (και επιβάλλουν) οι κυβερνήσεις. Όσον αφορά τον όρο της ‘‘παραίτησης από κάθε ασυλία κυριαρχίας’’ συνιστά ευθέως όρο κατοχής και κατάλυσης του θεσμικού πλαισίου που υποτίθεται, καθιστά την χώρα ανεξάρτητη, παραβιάζοντας την ‘‘αρχή σεβασμού της κυριαρχίας μιας χώρας που εγγυώνται το Σύνταγμα, το διεθνές δίκαιο και τα κυριαρχικά δικαιώματα της ελληνικής Δημοκρατίας’’. Σύμφωνα με τα παραπάνω, τα οποία δεν είναι θέσεις δικές μας, αλλά θέσεις συνταγματολόγων και νομικών που έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις καθώς και το εγχώριο σύμπλεγμα εξουσίας (δικαστική, εκτελεστική, νομοθετική, ΜΜΕ) που έχει αποδεχτεί τις συμβάσεις, είναι επί της ουσίας θεματοφύλακες αυτής της κατοχικής συνθήκης και υπαίτιοι της καταλύσεως του νομικού και θεσμικού πλαισίου, στην οποία κατοχική συνθήκη υπάγονται πλέον οι εξουσίες τους πάνω στους ανθρώπους του τόπου. Συνεπώς, με τους όρους του κυρίαρχου νομικού και θεσμικού πλαισίου της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, αυτό το πλέγμα εξουσίας και όλο το πολιτικό καθεστώς – ασχέτως αν έχει ή δεν έχει συμμετάσχει εξ’ αρχής σε κάποια κυβέρνηση – είναι παράνομο. Ειδικά ο συγκεκριμένος όρος που δεν προβλέπεται πουθενά στο ισχύον νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα, την Ευρώπη και διεθνώς, που παραβιάζει, ή καλύτερα καταλύει το Σύνταγμα, δεν θα μπορούσε να επικυρωθεί ούτε με ομόφωνη απόφαση των 300 μελών της βουλής και ούτε καν με δημοψήφισμα, αφού δεσμεύει όχι μόνο αυτή την γενιά των πολιτών, αλλά και τις επόμενες. Ο όρος της δυνατότητας και του δικαιώματος κατάσχεσης οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου στην χώρα εξυπηρετεί τους δανειστές, καθώς και τα πακέτα των μέτρων περικοπής μισθών και συντάξεων, υπέρμετρης φορολόγησης των κοινωνικά αδύναμων, οι μειώσεις στο αφορολόγητο όριο, οι απολύσεις κλπ που συνιστούν ωμή οικονομική βία πάνω στην κοινωνική βάση, ενώ η επιβολή τους από τους δανειστές και τις εγχώριες κυβερνήσεις συνιστούν πράξεις πολιτικής βίας που επίσης, απαγορεύεται από το εγχώριο και διεθνές νομικό πλαίσιο το οποίο υποτίθεται, πως υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Φυσικά, αυτή η οικονομική και πολιτική βία συνιστά άλλη μια κατάλυση του ελληνικού Συντάγματος. Οι όροι που περιλαμβάνονται στο άρθρο 4 της βασικής Σύμβασης δηλώνουν ότι ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του δημοσίου είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου για όσο αυτό υπάρχει. Το συγκεκριμένο δάνειο είναι αυτό που έχει συμπεριληφθεί στις συμφωνίες για επιμήκυνση του χρέους (για το ζήτημα του χρέους θα αναφερθούμε πιο κάτω στο κείμενο) και του οποίου η αποπληρωμή μετατίθεται στο μακρινό μέλλον. Η επιμήκυνση επ’ αόριστον των ειδεχθών όρων της Δανειακής Σύμβασης δεν αφορά όμως μόνο στον χρόνο αποπληρωμής του πρώτου δανείου προς τα κράτη μέλη της ΟΝΕ, αλλά δεδομένου ότι η Σύμβαση και οι όροι της συμπεριλαμβάνονται ως αδιαχώριστο όλον σε όλα τα μνημόνια που ακολούθησαν, γίνεται σαφές πως οι όροι αυτοί θα ισχύουν στο διηνεκές, αφού η χώρα θα χρειαστεί πολλές δεκαετίες για να αποπληρώσει το σύνολο των χρεών της από τα πακέτα οικονομικής ‘‘στήριξης’’. Η αναδρομή στην εποχή του μνημονιακού καθεστώτος στην χώρα έχει την ιδιαίτερη σημασία της καθώς όχι μόνο δεν ‘‘βγαίνουμε από τα μνημόνια’’, αλλά εισερχόμαστε πιο βαθιά στην κρίση χρέους. Η γελοιότητα περί της ‘‘λήξης των μνημονίων’’ φαίνεται από την ίδια την Δανειακή Σύμβαση στης οποίας το άρθρο 4 αναφέρει ότι η Ελλάδα ως δανειολήπτης ‘‘δεσμεύεται έως ότου όλο το κεφάλαιο της παρούσας Σύμβασης να έχει επιστραφεί πλήρως και όλοι οι τόκοι και τα πρόσθετα ποσά, αν υπάρχουν στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης, να έχουν πλήρως εξοφληθεί…. ’’ Δεδομένου ότι η εξόφληση αυτού του δανείου έχει μεταφερθεί με τα ‘‘μέτρα ελάφρυνσης του χρέους’’ στο 2060 περίπου – εκτός απροόπτου –, η δανειακή Σύμβαση θα ισχύει στο διηνεκές και μαζί της θα είναι σε ισχύ όλα τα άρθρα που έχουν θέσει την χώρα σε καθεστώς απόλυτου ελέγχου και κατοχής από τους δανειστές. Οι οποίοι δανειστές εν προκειμένω και αφού, όπως έχει δημοσιοποιηθεί, μεγάλο μέρος του δανείου αυτού έχει ‘‘διασκορπιστεί’’ προφανώς σε ιδιώτες, δηλαδή στις αγορές, το μόνιμο καθεστώς κατοχής και όλα τα παρεπόμενα των όρων που περιέχουν οι συμβάσεις θα ασκείται από τις αγορές. Δικαίωμα να καταγγελθεί η Σύμβαση από την Ελλάδα δεν υπάρχει, όπως και δυνατότητα φυσικά, μονομερούς αθέτησης του χρέους λόγω αδυναμίας αποπληρωμής του. Όμως οι δανειστές με το άρθρο 8 της Σύμβασης δικαιούνται να την καταγγείλουν, να απαιτήσουν το ανεξόφλητο των δανείων ως άμεσα απαιτητό και πληρωτέο μαζί με τους τόκους και με το επιτόκιο να ξεπερνά το 7%. Συνεπώς τα μέτρα για την βιωσιμότητα του χρέους σημαίνουν μέτρα επιμήκυνσης του καθεστώτος υποτέλειας και κατοχής, αφού θα παραμείνουν σε ισχύ όλα τα άρθρα και οι κατοχικοί όροι των συμβάσεων. Με τις διατάξεις του άρθρου 4 της Σύμβασης που αφορούν στην δέσμευση της δημόσιας περιουσίας, σε συνδυασμό με τον όρο παραίτησης της χώρας ‘‘αμετακλήτως και άνευ όρων’’ από τα κυριαρχικά της δικαιώματα (άρθρα 14 παράγραφος 5, άρθρο 15 παρ.1 με Παράρτημα 4), η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας και του κοινωνικού πλούτου στη χώρα είναι ολοκληρωτική. Με βάση το άρθρο 2 παρ. 3 της Σύμβασης, την ολοκληρωτική εξουσία που έχουν οι δανειστές πάνω στην χώρα μπορούν να τη μεταβιβάσουν μερικώς ή ολικώς σε τρίτους, είτε αυτά είναι άλλη κράτη είτε οργανισμοί είτε εταιρείες. Με την πρώτη δανειακή σύμβαση και την έναρξη των ‘‘προγραμμάτων οικονομικής εξυγίανσης’’, παράγοντες του γερμανικού κράτους δήλωναν: ‘‘Η Ελλάδα είναι πλέον εργαστήριο της Ευρώπης. Επανενσωμάτωση με το άγριο. Αν – σε περίπτωση που – οι Έλληνες το ξεπερά-σουν, θα είναι μια άλλη χώρα’’. Το αν ‘‘θα το ξεπεράσουν’’ ή όχι, δεν έχει ακόμα κριθεί αφού το χρέος για το οποίο μπήκαμε στα μνημόνια, έχει διπλασιαστεί και βαίνει να μεγαλώνει συνεχώς. Όμως ούτως ή άλλως μιλάμε για άλλη χώρα. Μια χώρα που πεθαίνει. Οι παραπάνω όροι καθώς και πλήθος δευτερευόντων όρων που συμπεριλαμβάνονται στις συμβάσεις, καθιστούν την θέση της χώρας δυσμενέστερη αυτής ενός προτεκτοράτου, καθώς προσδίδει τέτοια ρευστότητα στην δυνατότητα διαχείρισης των πεπραγμένων σε αυτήν και καταργεί κάθε δικαίωμα αυτοκυριαρχίας που δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο σε καιρό διακρατικής ειρήνης. Αν σε όλα αυτά συμπεριλάβουμε και το βάρος των μέτρων που επεβλήθησαν με τα τρία μνημόνια και με το 4ο που υπέγραψε η κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ προκειμένου ‘‘να βγούμε από… τα μνημόνια’’, μέτρα που αντιστοιχούν σε ποσό που υπερβαίνει τα 230 δις ευρώ, αν αναλογιστούμε την απώλεια σε ΑΕΠ που ξεπέρασε το 26% όλα αυτά τα χρόνια, την άγρια φτώχεια και την περιθωριοποίηση που έχει υποπέσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας ενώ εκατομμύρια ζουν υπό την συνεχή απειλή της φτώχειας, όλα αυτά συνιστούν μια πρωτόγνωρη οικονομική και πολιτική βία που αντιστοιχεί μόνο σε χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο. Δεδομένου όμως ότι κανένας πόλεμος δεν διαρκεί στο διηνεκές ενώ οι όροι δανεισμού και τα σκληρά μέτρα θα ισχύουν επ’ άπειρον αφού δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα η πιθανότητα αποπληρωμής των δανείων, η συνθήκη που έχει υποπέσει η κοινωνία σε αυτή την χώρα, είναι λόγω της μονιμότητάς της δυσχερέστερη ενός σύντομου διακρατικού πολέμου. Το περιεχόμενο των συμβάσεων σκοπίμως έχει μείνει στην σκιά και την αφάνεια. Σκοπίμως δεν έχει ενημερωθεί η κοινωνία γι’ αυτές και τους όρους τους. Η έλλειψη πληροφόρησης διαφάνηκε από το γεγονός ότι άπαντες οι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί παράγοντες που οργάνωναν τις κινητοποιήσεις ‘‘ενάντια στα μνημόνια’’, συμπεριλαμβανομένων όλων των υπολοίπων που αντιδρούσαν εκείνη την πρώτη περίοδο, αναφέρονταν στα μέτρα και τις περικοπές μισθών και συντάξεων και όχι στο γενικό πλαίσιο αυτών που περιλαμβάνει την ισόβια υποβολή της χώρας σε καθεστώς εποπτείας, σε καθεστώς ολικής κατοχικής διακυβέρνησης. Αν αυτοί οι όροι γίνονταν η αιχμή των τότε κινητοποιήσεων και αναδεικνύονταν οι παραβιάσεις που προκαλούσαν οι συμβάσεις, θα γινόταν παράλληλα αιχμή το γεγονός ότι σύσσωμη η καθεστωτική πολιτική εξουσία ήταν παράνομη και συνεπώς θα απαιτούνταν η ανατροπή της. Κάτι τέτοιο όμως, προφανώς και δεν ήθελε κανένας πολιτικός παράγοντας της αντιπολίτευσης που έβλεπαν τις κινητοποιήσεις ως πεδίο για να αναρριχηθούν οι ίδιοι στην εξουσία και τα μνημόνια ως αφορμή αποδυνάμωσης των πιο ισχυρών πολιτικών παρατάξεων, ενώ αποσιωπούσαν όλοι τα παραπάνω καθιστώντας έτσι εαυτούς συνενόχους. Οι κινητοποιήσεις το 2010 και τα δυο επόμενα χρόνια συνειδητά έπρεπε να παραμείνουν σε ένα πλαίσιο ελεγχόμενο, το οποίο δεν θα υπερέβαινε την στιγμιαία εκδήλωση μιας μίνι εξέγερσης, χωρίς φυσικά, καμία συνείδηση της πραγματικής φύσης αυτών των συμβάσεων. Τα μέτρα του ‘‘Μνημονίου Συνεννόησης’’ το 2010 ήταν ένα μικρό μέρος αυτών των ειδεχθών όρων για την οικονομική στήριξη. Την οικονομική αυτή στήριξη την ήθελαν όλοι: Το πολιτειακό καθεστώς για να μην απολέσει την εξουσία του αν κατέρρεε, η δικαστική εξουσία και σύσσωμος ο κρατικός μηχανισμός για να μην χάσουν την εξουσία και τις θέσεις τους, το κράτος για η επιβίωση του συστήματος εν γένει. Και φυσικά, η ντόπια οικονομική ελίτ καθώς και τα ΜΜΕ που ελέγχει, επ’ ουδενί δεν ήθελε να μπλοκαριστεί η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης και τα μέτρα που την συνόδευαν, αφού από αυτήν εξαρτιόταν η οικονομική στήριξη του καθεστώτος και η δική της. Εξ’ άλλου μεγάλο μέρος των χρημάτων κατέληξαν στην στήριξη του χρεοκοπημένου τραπεζικού συστήματος, του οποίου η μη κατάρρευση ήταν προϋπόθεση για την επιβίωση του οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Εξ’ άλλου ο μόνος λόγος που υποχρέωνε την αλλοδαπή οικονομική και πολιτική ελίτ να στηρίξει το ελληνικό κράτος και το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, ήταν για να μην καταρρεύσει το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα αφού τα ‘‘ανοίγματά του’’ στο ελληνικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος ήταν πολύ μεγάλα. Εν μέσω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης μια αθέτηση πληρωμών του χρέους της Ελλάδας στην περίπτωση που αυτή έμενε αβοήθητη, θα προκαλούσε τέτοιους τριγμούς στο παγκόσμιο σύστημα που θα υπερέβαινε κατά πολύ το μέγεθος της κατάρρευσης της Lehman Brothers. Η οικονομική στήριξη προς το ελληνικός καθεστώς έγινε συνεπώς για να μπορεί το ελληνικό κράτος να συνεχίσει να πληρώνει τόκους και χρεολύσια με τεράστιο τίμημα για την κοινωνική βάση και υποθηκεύοντας τις ζωές όλων μας στο παρόν και στο μέλλον. Η μόνιμη κατάργηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας που επί της ουσίας εμπεριέχονται στις Συμβάσεις και ανανεώνονται με κάθε μνημόνιο και πακέτο μέτρων ‘‘οικονομικής εξυγίανσης’’, λιτότητας και εξασφάλισης πόρων για την αποπληρωμή των δανείων, αφορά σε μια μόνιμη συνθήκη κατοχής που το υπερεθνικό κεφάλαιο επιβάλει όχι πάνω στο εγχώριο οικονομικό και πολιτικό πλέγμα εξουσίας και το ελληνικό κράτος, αφού αυτό είναι που τελικά ‘‘νομιμοποιεί’’ αυτή την συνθήκη και είναι υπαίτιο για την τήρησή της και αφού διαφορετικά θα απαιτούνταν η αυτοκατάργηση του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος. Αυτή τη μόνιμη συγκαλυμμένη μεν, υπαρκτή δε κατοχική συνθήκη την επιβάλλουν σύσσωμη η εγχώρια και υπερεθνική πολιτική και οικονομική εξουσία πάνω στους κοινωνικά αδύναμους του τόπου. Αυτοί είναι που πλήττονται όχι μόνο με τα μέτρα που τους χτυπούν άμεσα, αλλά και με όλους τους όρους των συμβάσεων. Και όσον αφορά το ‘‘αυτοκυρίαρχο’’ του ελληνικού πολιτειακού καθεστώτος, της αντιπροσωπευτικής ‘‘δημοκρατίας’’ και την ίδια του εν τέλει την υπόσταση, αυτή ‘‘αυτοκτόνησε’’ το 2010 και τυπικά. Λέμε ‘‘και τυπικά’’, γιατί η διάβρωση και η διαδοχική αποσάθρωσή του ως σύστημα εξουσίας έτσι όπως το είχαν προσδιορίσει μια σειρά διεθνών συμβάσεων μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, έχει ξεκινήσει από την εποχή που ξεκίνησε η νεοφιλελεύθερη επέλαση, αλλά και η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Οι παραβιάσεις που η δανειακή σύμβαση επέφερε στο νομικό και συνεπώς το θεσμικό πλαίσιο του καθεστώτος το οποίο ίσχυε ως χθες, συνιστούν ένα ‘‘ξεκαθάρισμα’’ με τις ‘‘παρωχημένες’’ ιδέες και αρχές ενός μοντέλου εξουσίας που αναφερόταν στο ‘‘κράτος – πρόνοιας’’ το οποίο ανήκει εδώ και χρόνια στο παρελθόν. Στην περίπτωση της Ελλάδας που υπέπεσε σε κατάσταση επαιτείας λόγω του αποκλεισμού της από τις αγορές κεφαλαίου και που αυτός ο αποκλεισμός ήρθε ως η ‘‘φυσική κατάληξη της οικονομικής κακοδιαχείρισης από το κράτος και της αδυναμίας προσαρμογής του στις απαιτήσεις του νέου παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος’’, η ρήξη που προκάλεσαν οι όροι της δανειακής σύμβασης, είναι μοναδική στην σύγχρονη ιστορία. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα εξουσίας, αλλά και το ελληνικό κράτος από γεννήσεώς του είχε τον χαρακτήρα του ουραγού μεγάλων κρατικών δυνάμεων, από τις οποίες συχνά εξαρτιόταν ως σταθερός επαίτης. Εξ’ άλλου, το ελληνικό κράτος βρίσκεται ανάμεσα στα τρία μοναδικά κράτη σε όλο τον κόσμο, μαζί με την Ονδούρα και τον Ισημερινό, τα οποία έχουν ζήσει περισσότερο από το μισό διάστημα της ύπαρξής τους σε κατάσταση πτώχευσης, αλλά και σε ένα καθεστώς επιτήρησης και επικυριαρχίας από τους διάφορους δανειστές τους. Η υπερχρέωση του ελληνικού κράτους είναι μια μόνιμη ιστορική κατάσταση υποτέλειας του εγχώριου πολιτικού συστήματος στο μεγάλο κεφάλαιο σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Η μη εξόφληση των δανείων του 1824, του 1825 και του 1832 προς την Αγγλία έφτασε να απειληθεί να μπει η Ελλάδα σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου το 1860 από τις τρεις ‘‘προστάτιδες’’ δυνάμεις, ενώ υποχρεώθηκε να δίνει προτεραιότητα στην αποπληρωμή των δανείων. Το 1893 επί Χαριλάου Τρικούπη το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε ενώ μετά την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 επιβλήθηκε διεθνής οικονομικός έλεγχος το 1898. Για την αποζημίωση του τουρκικού κράτους πήρε νέο δάνειο του οποίου όμως την αποπληρωμή ανέλαβε να επιτηρεί διεθνής επιτροπή (ΔΟΕ) που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και που της εκχωρήθηκαν τα μονοπώλια πολλών προϊόντων καθώς και φόρων. Το 1929 το ελληνικό κράτος πτώχευσε για μια ακόμα φορά. Μετά το Δόγμα Τρούμαν (1947) το αμερικάνικο κράτος έβαλε πολλούς δικούς του κρατικούς παράγοντες σε νευραλγικές διοικητικές θέσεις για την εξασφάλιση της αποπληρωμής των μεταπολεμικών δανείων με το δικαίωμα της άσκησης βέτο και το ελληνικό καθεστώς για χρόνια βρισκόταν υπό την απόλυτη αμερικάνικη εξουσία . Όσο για την Τράπεζα της Ελλάδας που σήμερα είναι παράρτημα της ΕΚΤ και συνιστά μέρος του ευρωσυστήματος, την οποία χτύπησε ο Επαναστατικός Αγώνας, ιδρύθηκε κατ’ εντολή του αγγλικού κράτους με σκοπό τον αποτελεσματικό οικονομικό έλεγχο του ελληνικού κράτους από το αγγλικό κεφάλαιο, προκειμένου να αποπληρωθούν τα δάνεια του 19ου αιώνα. Συνεπώς ο σκοπός της Τράπεζας της Ελλάδας ήταν η μόνιμη και ενισχυμένη επιτροπεία και εκμετάλλευση της ελληνικής κοινωνίας για λογαριασμό των ξένων πιστωτών. Με δυο λόγια δεν είναι εκτός του ιδιαίτερου ιστορικού χαρακτήρα του ελληνικού κράτους η κατάληξη που είχε η πορεία υπαγωγής της χώρας στο μόνιμο καθεστώς εποπτείας και κηδεμονίας χωρίς ένσταση και χωρίς καμία διαμαρτυρία. Είναι όμως η πρώτη φορά στην ιστορία που αυτό το καθεστώς επικυριαρχίας πρόκειται να διαρκέσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Η στάση ολοκληρωτικής υποτέλειας που είχε εξ’ αρχής η κυβέρνηση Παπανδρέου το 2010, ξάφνιασε ακόμα και παράγοντες του ΔΝΤ, οι οποίοι είχαν δηλώσει ‘‘πρώτη φορά συναντάμε αρχηγό κράτους να αποδέχεται χωρίς καν να απαιτεί διαπραγμάτευση, τόσο σκληρούς όρους δανεισμού’’. Ο οποίος όχι μόνο αποδέχτηκε αδιαμαρτύρητα τα πάντα, αλλά προέβη και σε δημόσιες δηλώσεις που εξέφραζε την ενόχλησή του για τα ‘‘προσκόμματα που δημιουργεί το Σύνταγμα’’ και για τον ‘‘αναχρονιστικό και ξεπερασμένο του ρόλο’’, καθώς πολλοί συνταγματολόγοι το επικαλούνταν για να στηρίξουν την παράνομη φύση των συμβάσεων δανεισμού. Όπως όμως είπαμε και πιο πάνω, δεν είναι εκτός του ιδιαίτερου ιστορικού χαρακτήρα του ελληνικού κράτους η κατάληξη που είχε η πορεία υπαγωγής του στο μόνιμο καθεστώς εποπτείας. Όμως όπως είπαμε ήδη, για τη ‘‘νομιμοποίηση των Δανειακών Συμβάσεων’’ και την επιβολή τους έχουν ευθύνη όλοι όσοι συμμετέχουν στο εγχώριο πολιτικό κρατικό, μιντιακό, οικονομικό πλέγμα εξουσίας. Ακόμα και ήσσονος πολιτικής δύναμης κόμματα που δεν προέτρεψαν, δεν στόχευσαν, δεν έθεσαν ως πρόταγμα την καθεστωτική ανατροπή ύστερα από όσα οι συμβάσεις αυτές περιείχαν, είναι συνυπεύθυνες. Οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν απέναντι στις δανειακές συμβάσεις και τα μέτρα που επεβλήθησαν, ήταν παντελώς αναντίστοιχες του μεγέθους των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών και αποτελεσμά-των που αυτά έφεραν. Σειρά συνταγματολόγων αντιτάχθηκε στην δανειακή σύμβαση και τα ‘‘μνημόνια’’ καταγγέλλοντας την ‘‘συγκαλυμμένη κατάλυση του πολιτεύματος’’. Πέρα από την συνεχή αναφορά στις πολλές παραβιάσεις του Συντάγματος και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, ο οποίος αποτελεί μέρος συνταγματικού δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έγιναν συχνές αναφορές στην αλλαγή καθεστώτος που επήλθε με τα μνημόνια: ‘‘Αντί για δημοκρατία (έστω με την έννοια και τους περιορισμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας) προκύπτει de facto ένα ιδιόμορφο καθεστώς χρεοκρατίας δηλαδή μια συγκεκαλυμμένη δικτατορία των διεθνών κεφαλαιαγορών διαμεσολαβημένη από τα κράτη–δανειστές… και από τους εγχώριους μεταπράτες – κόμματα εξουσίας (συνέντευξη Κ. Χρυσόγονου στην Αυγή 28/12/2013). Αναφερόμενος ο ίδιος ο Κ. Χρυσόγονος στον όρο της οριστικής και αμετάκλητης παραίτησης του δανειολήπτη από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, δηλώνει πως ‘‘τέτοιες διατάξεις που θίγουν πρόδηλα τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος ούτε καν με αναθεώρηση του Συντάγματος δεν θα μπορούσαν να θεσπιστούν (κατ’ άρθρο 110 Σ )’’ (Νομικό Βήμα 28/3/2011). Ο Γ. Κασιμάτης, συνταγματολόγος, σε αρκετές ομιλίες και κείμενά του (π.χ. ομιλία σε ημερίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών στις 12/4/2011) αφού καταγγέλλει την δανειακή σύμβαση, καταλήγει πως η αποδοχή ως έχει των συμβάσεων και των όρων που αυτές περιέχουν από την κυβέρνηση, ‘‘οδηγεί την χώρα με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας σε αγώνα των πολιτών της σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (120 Σ)’’. Ο Χρυσόγονος παραλληλίζει την εποχή μας με αυτή της γαλλικής επανάστασης του 1789: ‘‘Ζήσαμε περίπου μια επανάληψη του γαλλικού 1789. Τότε ο Λουδοβίκος 16ος μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τα χρέη που ο ίδιος είχε προκαλέσει, επιχείρησε μια ελεγχόμενη παράδοση της πολιτικής εξουσίας στους ευγενείς. Οι επαναστατικές εξελίξεις απέδειξαν πως τέτοιου είδους μεταβιβάσεις σε περιόδους οικονομικής κατάρρευσης εμπεριέχουν σοβαρό κίνδυνο συνολικής ανατροπής του συστήματος’’. Η εποχή που επικαλείται δεν έχει μόνο αυτού του τύπου τις ομοιότητες με την σημερινή. Δεδομένων των αναλογιών και των υπερβολών που χαρακτήριζαν εκείνο το μοναρχικό καθεστώς, κάποιες αιτίες που προκαλούν τις επαναστάσεις διατηρούν τις συγγένειές τους δια μέσω της ιστορίας. Το γαλλικό χρέος από τους πολέμους του Λουδοβίκου 14ου οδηγούσε το καθεστώς στο χείλος της τέταρτης χρεοκοπίας του μέσα σε έναν αιώνα και η ‘‘λύση’’ δόθηκε στην ‘‘ανακύκλωσή’’ του. Με τα ηνία της οικονομίας να τα παίρνει ένας Σκωτσέζος φυγάς καταδικασμένος σε θάνατο για ανθρωποκτονία και επαγγελματίας τζογαδόρος, ένας καθ’ όλα ‘‘ευυπόληπτος πολίτης’’ ονόματι Τζων Λω, δημιούργησε στην Γαλλία το πρώτο στην ιστορία χάρτινο νόμισμα και την πρώτη γαλλική Κεντρική Τράπεζα. Η αντικατάσταση για πρώτη φορά στην ιστορία του μεταλλικού νομίσματος από χάρτινο, έδωσε το έναυσμα για την δημιουργία μιας πυραμίδας χρέους που ανακυκλωνόταν ως επενδυτική δραστηριότητα για την οικονομική ‘‘αφρόκρεμα’’ της Γαλλίας και όχι μόνο. Το γαλλικό χρέος μεγάλωνε παράλληλα με την ‘‘φούσκα’’ της γαλλικής οικονομικής επέκτασης και όλα μαζί κατέρρευσαν, στέλνοντας το καθεστώς στο χείλος της αβύσσου. Τελικά και επί Λουδοβίκου 16ου η οικονομική χρεοκοπία του καθεστώτος και η πολιτική του ανυποληψία οδήγησε στην γαλλική επανάσταση. Οι ομοιότητες δεν είναι λίγες. Η ΕΚΤ συνιστά έναν πανευρωπαϊκής ισχύος συγκεντρωτικό θεσμό οικονομικής εξουσίας που επιδίδεται στην τακτική της ανακύκλωσης του κρατικού και ιδιωτικού χρέους δημιουργώντας ‘‘πυραμίδα’’. Με το τέλος της πολιτικής της ποσοτικής χαλάρωσης και της ανόδου των επιτοκίων δανεισμού που έως σήμερα ήταν αρνητικά προσφέροντας τζάμπα χρήμα σε εταιρείες, επενδυτές και τράπεζες, επιχειρεί μια ελεγχόμενη ‘‘εκτόνωση’’ της ‘‘φούσκας’’ του χρέους. Ο συγκεντρωτισμός οικονομικής και πολιτικής εξουσίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους θεσμούς της όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, είναι το επόμενο θεμελιακό στοιχείο της εποχής μας. Η εκχώρηση της πολιτικής εξουσίας ενός χρεοκοπημένου κράτους συνιστά επίσης, ένα χαρακτηριστικό πολιτικής έκπτωσης ενός καθεστώτος. Στην εποχή μας η εκχώρηση αυτή έχει γίνει άτυπα μεν, ουσιαστικά δε στις διεθνείς κεφαλαιαγορές που μέσω των οικονομικών πιέσεών τους, ασκούν και τον πολιτικό έλεγχο. Βασικό όμως κοινό χαρακτηριστικό της τότε εποχής με την σημερινή είναι η αναγωγή του χρέους σε ευεργετικό στοιχείο για την οικονομική επέκταση. Μόνο που στην εποχή μας η διόγκωση του παγκόσμιου χρέους απειλεί να καταπιεί όχι ένα κράτος, αλλά το ίδιο το σύστημα. Η επίκληση του άρθρου 120 του Συντάγματος που νομιμοποιεί και μάλιστα ανάγει σε υποχρέωση του πολίτη την ανατροπή ενός καθεστώτος που το καταλύει, έχει γίνει αρκετές φορές από συνταγματολόγους μετά την επιβολή των δανειακών συμβάσεων λόγω των όρων που αυτοί περιέχουν. Το άρθρο 120 του Συντάγματος νομιμοποιεί την πολιτική αντίσταση όταν το καθεστώς βαίνει προς τον ολοκληρωτισμό, παραβιάζει βασικές αρχές του και ανάγει σε πολιτικό χρέος την ανατροπή ολοκληρωτικών καθεστώτων. Μια τέτοια περίπτωση είναι το καθεστώς εξουσίας που αναδύθηκε με τα ‘‘μνημόνια’’, όχι μόνο λόγω της κατάργησης της κυριαρχίας και της υποθήκευσης κάθε κινητού ή ακίνητου κοινωνικού πλούτου και αγαθού στην χώρα από τους δανειστές, αλλά και λόγω της υπέρμετρης οικονομικής βίας που ασκείται πάνω στους κοινωνικά αδύναμους. Κάποιοι όμως, ως αναμενόμενο, δεν ‘‘είδαν’’ καμία κατάλυση του Συντάγματος στην δανειακή σύμβαση, αλλά ‘‘καταστρατήγησή’’ του. Πρόκειται για νομικό όρο που υποδηλώνει πως δεν υπάρχει η προϋπόθεση ενεργοποίησης του άρθρου 120 του Συντάγματος, όπως είναι η κατάλυση με την άσκηση βίας (π.χ. πραξικόπημα), αλλά ‘‘μια συγκαλυμμένη μεταβολή του πολιτεύματος’’ ενώ έχει γίνει παραλληλισμός της μνημονιακής συνθήκης στην Ελλάδα με την Γερμανία το 1933 και τη ‘‘νομιμοφανή κατάληψη της εξουσίας από τους ναζί’’ (Χρυσόγονος 2011). Με βάση την παραπάνω θέση, απορρίπτουν ορισμένοι την αναγκαιότητα ενεργοποίησης του άρθρου 120 του Συντάγματος, όπως προτρέπουν άλλοι. Αυτή η θέση που επιχειρεί να ‘‘συγκρατήσει’’ τις πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις μέσα στο πλαίσιο της ανώδυνης διαμαρτυρίας, έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις θέσεις που οι ίδιοι εκφράζουν (π.χ. Χρυσόγονος) περί της ‘‘συγκεκαλυμμένης δικτατορίας που επιβάλλεται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, διαμεσολαβημένη από τα κράτη – δανειστές και τους εγχώριους μεταπράτες – κόμματα εξουσίας’’, το οποίο ευθέως σημαίνει κατάλυση πολιτεύματος. Και κατάλυση πολιτεύματος αλλά και επιβολή δικτατορίας έστω και ‘‘συγκεκαλυμμένης’’ όπως αναφέρεται, σημαίνει αναγκαιότητα ενεργοποίησης του άρθρου 120 του Συντάγματος, δηλαδή αντίσταση κοινωνική και με κάθε μέσο, ακόμα και ενόπλως, ανατροπή της επιβεβλημένης δικτατορίας και των εγχώριων κομμάτων εξουσίας που έχουν τον ρόλο του μεταπράτη. Η βία είναι σύμφυτη με τις δανειακές συμβάσεις και τους όρους που περιλαμβάνουν όπως και στον τρόπο επιβολή τους. Η οικονομική και πολιτική βία τις διακατέχει συνολικά και αυτή η βία που ασκείται και θα ασκείται για πάρα πολλά χρόνια και που μόνο μια καθεστωτική ανατροπή μπορεί να σταματήσει, έχει ανοίξει τον δρόμο για μια χωρίς τέλος απαξίωση των όρων ζωής έως την εξόντωση των ανθρώπων αυτού του τόπου, αυτών που δεν κατέχουν πολιτική και οικονομική δύναμη. Βέβαια, είναι υποκριτική η όλη διαμαρτυρία για τις δανειακές συμβάσεις από όσους έβλεπαν σε αυτές τις δραματικές ιστορικές μεταβολές την ‘‘ευκαιρία τους’’ για πολιτική αναρρίχηση στην εξουσία. Αυτό ισχύει π.χ. για τον Κατρούγκαλο, συνταγματολόγο, που υπέγραψε κείμενα καταγγελίας των συμβάσεων και μετά βρέθηκε στο υπουργείο Απασχόλησης επιβάλλοντας μάλιστα, ένα από τα πιο βίαια νομοσχέδια για το ασφαλιστικό και συνηγορώντας σε μια από τις χειρότερες απαιτήσεις των δανειστών, την βίαιη επίθεση στην διαβίωση των συνταξιούχων με τις περικοπές στις συντάξεις. Έτσι, η ‘‘παρανομία’’ και η ‘‘αντισυνταγματικότητα’’ των συμβάσεων που ανακήρυτταν πλείστοι πολιτικοί και νομικοί παράγοντες, καθώς και η επίκληση από πολλούς του άρθρου 120 του Συντάγματος οχτώ χρόνια, μετά την επιβολή της κύριας Δανειακής Σύμβασης ενώ έχουν επιβληθεί ήδη τέσσερα ‘‘μνημόνια’’ και το μνημονιακό καθεστώς έχει γίνει ένα με την φύση του εγχώριου πολιτικού συστήματος, είναι διαπιστώσεις που όλοι θέλουν να έχουν περάσει στην λήθη. Όπως επίσης, φαίνεται να έχουν περάσει στην λήθη και οι αναφορές πολιτικών και νομικών παραγόντων για την ‘‘αναγκαιότητα αλλαγής της πολιτικής οργάνωσης’’, για το ‘‘ανέφικτο της υπέρβασης της κρίσης μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος’’ (Χρυσόγονος, Νομικό Βήμα 2011) ή οι αναφορές για τη ’’πραξικοπη-ματική εξουσία που ασκείται στην Ελλάδα’’ (Γ.Κασιμάτης, πχ. συνέντευξη στην εφημερίδα ‘‘εξ Ανατολής’’ 2011 και αλλού). Όμως, πέρα από τις διαμαρτυρίες αυτών των παραγόντων και των θεματοφυλάκων του αντιπροσωπευτικού συστήματος, είναι γεγονός μη αναστρέψιμο ότι με τις δανειακές συμβάσεις το αντιπροσωπευτικό σύστημα έπαψε να υφίσταται και συνιστά απλώς θεματοφύλακα μιας συγκεντρωτικής και μη ελεγχόμενης από πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις υπερεθνικής οικονομικής δικτατορίας. Και αυτό κανένας δεν μπορεί πλέον να αμφισβητήσει. Μπορεί η ‘‘δημοκρατία’’ να χρησιμοποιείται ανέκαθεν ως επίφαση μιας ολιγαρχικής εξουσίας, όμως η απόλυτη διαπόμπευση και έκπτωση του αντιπροσωπευτικού συστήματος έλαβε χώρα με τα μνημόνια. Πρόκειται για μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που εδραιώθηκε με ιστορική αποστολή την πολιτική υποστήριξη και θεσμική εδραίωση του καπιταλιστικού συστήματος, συνάντησε τα όριά του στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και στην διάρρηξη των κανόνων κυριαρχίας του έθνους – κράτους που αυτή επέφερε. Η νεοφιλελεύθερη οικονομική παγκοσμιοποίηση δεν οδήγησε στην ανάδειξη μιας αντίστοιχης πολιτικής παγκοσμιοποίησης παρά την δημιουργία υπερεθνικών θεσμών εξουσίας. Η κατίσχυση της δικτατορίας των αγορών επί των εθνικών πολιτικών μένει ως μια παγκόσμια οικονομική εξουσία που άτυπα, αλλά ουσιαστικά κατευθύνει και εξαναγκάζει σε συγκεκριμένες πολιτικές, επηρεάζοντας έμμεσα κάθε διάσταση της κοινωνικής ζωής. Η έκπτωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα με τα ‘‘μνημόνια’’ και τους όρους που εμπεριέχουν οι δανειακές συμβάσεις ήταν μια βίαιη λήξη του κυρίαρχου πολιτεύματος που ανέδειξε, εξίσου βίαια, την απόλυτη αποσάθρωση των πολιτικών διαφορών εντός του καθεστωτικού πολιτικού φάσματος. Και σε αυτό το επίπεδο η κατάργηση των όποιων διαφοροποιήσεων μεταξύ δεξιάς – αριστεράς γινόταν αναπόφευκτη με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση,με τη σοσιαλδημοκρατία να έχει εδώ και χρόνια απορροφηθεί από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και την πολιτική – οικονομική εφαρμογή της. Στην Ευρώπη αυτή η εξέλιξη έχει γίνει εδώ και χρόνια με τη δημιουργία της ΟΝΕ να παίζει καταλυτικό ιστορικό ρόλο. Κάθε κεντροαριστερό καθεστωτικό πολιτικό κόμμα δοκιμάστηκε εντός του νεοφιλελεύθερου θεσμικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ‘‘παρέδωσε το πνεύμα’’ της στο αναπόφευκτο της νεοφιλελεύθερης παντοδυναμίας. Στην Ελλάδα το ‘εκσυγχρονιστικό’’ ΠΑΣΟΚ πήρε την σκυτάλη στην εφαρμογή με πιο αποτελεσματικό τρόπο του νεοφιλελεύθερου προγράμματος και την ‘‘προετοιμασία’’ της κοινωνίας για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ. Η αριστερά παρέμενε η αντιπολίτευση στη νεοφιλελεύθερη επικυριαρχία και το μύθευμα της αριστερής πρότασης και του εναλλακτισμού στην πολιτική διακυβέρνηση κατάρρευσε ολοκληρωτικά με τα ‘‘μνημόνια’’, όταν ο Σύριζα πήρε την εξουσία. Το άτοπο και ουτοπικό σχήμα μιας ‘‘αριστερής αντίστασης στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο και την κατίσχυση των αγορών’’ ήταν δεδομένο πριν την κρίση και την αναγκαιότητα της επιβολής των δανειακών συμβάσεων στην χώρα. Όμως τα αριστερά καθεστωτικά πολιτικά σχήματα δεν ήθελαν να το αντιληφθούν, αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε την παραίτηση από κάθε πολιτικό προσανατολισμό που θα τους έδινε την ευκαιρία να αναρριχηθούν στην εξουσία πατώντας πάνω στις ανάγκες και τις προσδοκίες της κοινωνικής βάσης για τον απεγκλωβισμό της από τη νεοφιλελεύθερη επέλαση. Από την περίοδο που έγινε η πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου έως σήμερα, η αναρρίχηση του Σύριζα στην εξουσία που έγινε με τις εκλογές του 2015, ενώ πολιτικά είχαν καταρρεύσει οι λοιπές πολιτικές τάσεις – της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ – και η κοινωνική βάση είχε παραιτηθεί από τις αντι-στάσεις στα ‘‘μνημόνια’’, έγινε πραγματικότητα ως η θεσμική έκφραση της ήττας των κοινωνικών αγώνων. Ενώ αρχικά η ρητορική του Σύριζα ήταν ‘‘το σκίσιμο των μνημονίων’’, ρητορική που οι ίδιοι στον Σύριζα γνώριζαν εξ’ αρχής ότι πρόκειται για συνειδητή εξαπάτηση της κοινωνικής βάσης, στην πορεία και ενώ βρίσκονταν κοντά στην εκλογική αναμέτρηση, έθεσαν τον ‘‘πολιτικό ρεαλισμό’’ της άμβλυνσης των πιέσεων πάνω στην κοινωνική βάση που ασκούσαν τα μέτρα των ‘‘μνημονίων’’. Ακολουθώντας μια ‘‘στρατηγική’’ εκ των πραγμάτων χαμένη που βασιζόταν στην πεποίθηση ότι ‘‘δεν πρόκειται να μας βγάλουν οι ευρωπαίοι εταίροι από το ευρώ’’, αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε την διάχυση της κρίσης και την υπονόμευση της Ε.Ε, η κυβέρνηση προέβη σε μια στάση διφορούμενης και εικονικής αντίστασης στις απαιτήσεις των δανειστών και της τρόικας. Έως ότου οι διαπραγματεύσεις έφτασαν σε αδιέξοδο εν όψει της αποπληρωμής χρεολυσίου το καλοκαίρι του ’15και ενώ τα κρατικά ταμεία ήταν άδεια. Τότε ήταν που ο Σύριζα ήρθε αντιμέτωπος με την ‘‘σκληρή πραγματικότητα’’ της κρίσης, της δικτατορίας των αγορών και των υπερεθνικών ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμών, που ξεδιπλώθηκε μπροστά του με το ‘‘οδοιπορικό της εξόδου από το ευρώ’’ που διαμόρφωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή – ‘‘μετά πόνου ψυχής’’, όπως έλεγαν οι συντάκτες του – για λογαριασμό της Ελλάδας. Σε αυτή την προοπτική πετάχτηκε στα σκουπίδια το ‘‘ΟΧΙ’’ του δημοψηφίσματος μαζί με τις τελευταίες αυταπάτες περί της δυνατότητας άσκησης πολιτικού ελέγχου στο οικονομικό σύστημα. Στην εξέλιξη της ιστορίας, ένα αριστερό κόμμα όπως ο Σύριζα μετεξελίχθηκε σε ακραιφνώς νεοφιλελεύθερο, ακολουθώντας τη ‘‘μοίρα’’ όλων των καθεστωτικών πολιτικών σχημάτων που θέλουν να δρουν εντός του ισχύοντος πολιτικού συστήματος και διεκδικούν την εξουσία. Εν κατακλείδει, η έκπτωση έως την κατάλυση– όπως έγινε στην Ελλάδα–του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής ‘‘δημοκρατίας’’ συμπορεύτηκε με την παράλληλη κατάρρευση των εναλλακτικών αριστερών ιδεολογημάτων για την πολιτική άσκηση ελέγχου, τον εξορθολογισμό και την άμβλυνση των ακραίων εκφάνσεων του καπιταλισμού. Αυτό το ‘‘αδιέξοδο’’ έκλεισε οριστικά τους όποιους δρόμους άσκησης αποτελεσμα-τικής αντίστασης στην οικονομική βία εντός του κυρίαρχου πλαισίου νόμιμης δράσης. Και αυτό το ζήσαμε σε όλο του το μέγεθος με τα ‘‘μνημόνια’’, όπου ήταν αδύνατη η άρνηση αποδοχής έστω και μερικώς των πακέτων μέτρων οικονομικής βίας που απαιτούσε η τρόικα. Οι εξελίξεις στην πορεία του καπιταλιστικού συστήματος δείχνουν πως η αντίσταση μιας κοινωνίας αποκτά ουσία, νόημα και προοπτική μόνο εκτός του υπάρχοντος πλαισίου εξουσίας και ενάντια σε αυτό. Κατά ανάλογο τρόπο, η απαίτηση μιας χώρας για διαγραφή του χρέους της δεν μπορεί να συνιστά μια απαίτηση εντός του πλαισίου της καθεστωτικής νομιμότητας, αλλά μια κοινωνική απόφαση που θα επιβληθεί από τα κάτω. Το ίδιο ισχύει και για τα μέτρα κοινωνικής γενοκτονίας που επιβάλλονται, αλλά και για το σύνολο των επονείδιστων όρων που συμπεριλαμβάνονται στις συμβάσεις δανεισμού.
Η απάτη της ‘‘εξόδου από τα μνημόνια’’
Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα επιβλήθηκαν τα πιο άγρια και δυναστευτικά μνημόνια ενώ το ελληνικό κράτος λάμβανε το μεγαλύτερο οικονομικό πακέτο στήριξης που έχει δοθεί ποτέ, το οποίο έφθασε τα 289 δις ευρώ. Επίσης, είναι η μόνη χώρα στην Ε.Ε που η ‘‘έξοδός της από τα μνημόνια’’ συνοδεύτηκε με τόσο αυστηρό και εξοντωτικό πλαίσιο ‘‘ενισχυμένης’’, όπως λένε, επιτήρησης. Το ελληνικό χρέος από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 είχε ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ. Η οικονομική αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα χαμηλά επιτόκια – ανάλογα των άλλων ευρωπαϊκών κρατών – διαμόρφωσαν το κυρίαρχο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις χρέωναν ασύστολα την κοινωνική βάση και τις επόμενες γενιές για να διαβιούν οι ίδιοι πλουσιοπάροχα και να στηρίζουν τους εγχώριους μεγάλους επιχειρηματίες για να αυξάνουν την οικονομική τους ισχύ. Μέσα από αυτό το ‘‘αναπτυξιακό σχήμα’’ η Ελλάδα αναδείχθηκε ως ένα από τα καταναλωτικά κέντρα της Ε.Ε. με δανεικά. Είχε ‘‘πετύχει’’ δείκτες οικονομικής ανάπτυξης που κυμαίνονταν γύρω από το 5% τον χρόνο, την στιγμή που ισχυρά κράτη στην Ευρώπη είχαν σχεδόν μηδενική ανάπτυξη. Τα ευρωπαϊκά κεφάλαια με τα χαμηλά επιτόκια και με την ‘‘εγγύηση της ευρωπαϊκής σταθερότητας’’, εισέρρεαν στην Ελλάδα και την ευρωπαϊκή περιφέρεια ενώ η κοινωνική βάση και οι φτωχοί στην χώρα ‘‘μπήκαν’’ στο παιχνίδι των δανείων που δίνονταν απλόχερα λόγω της μεγάλης δανειακής ρευστότητας των τραπεζών. Αποτέλεσμα ήταν το ελληνικό χρέος να φτάσει στο 126,8% του ΑΕΠ το 2009 με το ξέσπασμα της κρίσης και ενώ είχε φανεί πως η χρηματοπιστωτική κρίση θα γινόταν κρίση χρέους για τα κράτη, το 2010 με την προοπτική να εισέρχεται το ελληνικό κράτος στο καθεστώς των ‘‘μνημονίων’’ και με τις κεφαλαιαγορές να στέλνουν τα επιτόκια δανεισμού του στην στρατόσφαιρα, το χρέος σκαρφάλωσε στο 146,3% του ΑΕΠ. Το εκπληκτικό είναι πως με τα πακέτα οικονομικής στήριξης και τα ‘‘σχέδια σωτηρίας’’ της τρόικας το χρέος εκτινάχτηκε ακόμα πιο ψηλά. Τα νέα μεγάλα δάνεια ‘‘βοήθειας’’ εκτόξευσαν το χρέος το 2011 στο 172,1%, το 2012 και κατόπιν του ‘‘γενναίου’’ κουρέματος (PSI) έπεσε στο 159,6%, για να συνεχίσει να ανεβαίνει όλα τα επόμενα χρόνια φτάνοντας σήμερα και ενώ ‘‘εξήλθαμε από τα μνημόνια’’ στο 191,3% του ΑΕΠ. Πρόκειται για μια ‘‘μεγάλη επιτυχία’’ των ‘‘μεθόδων σωτηρίας’’ που εφάρμοσε η τρόικα στον τόπο. Όσο για το PSI, αυτό δεν αφορούσε φυσικά, σε ομόλογα που διακρατούσε η ΕΚΤ και τα ευρωπαϊκά κράτη. Η δε ΕΚΤ όχι μόνο δεν δέχτηκε κανένα κούρεμα στο χρέος που κρατούσε, αλλά αγόραζε κοψοτιμής ελληνικά ομόλογα για να ‘‘βοηθήσει το ελληνικό κράτος’’ και απαιτούσε από αυτό την αποπληρωμή τους στο 100% της ονομαστικής τους αξίας από το πτωχευμένο κράτος που η ίδια ‘‘βοηθούσε’’ (sic). Συνεπώς, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η ΕΚΤ υπήρξε ο μεγαλύτερος όλων των τοκογλύφων. Επίσης, είναι η μόνη χώρα στην Ε.Ε. που η ‘‘έξοδός της από τα μνημόνια’’ συνοδεύτηκε με τόσο αυστηρό και εξοντωτικό πλαίσιο ‘‘ενισχυμένης’’, όπως λένε, επιτήρησης. Όμως δεν είναι πρώτη φορά στην ιστορία, που το τέλος ενός ‘‘προγράμματος διάσωσης’’ σηματοδοτεί την έναρξη μιας ακόμα πιο βασανιστικής για τον λαό πορείας. Η ‘‘έξοδος από τα μνημόνια’’ είναι το τέλος της οικονομικής στήριξης των εγχώριων εξουσιαστών και των τραπεζών, αφού οι τελευταίες με την τρίτη κεφαλαιοποίηση, της οποίας τον δρόμο άνοιξε η κυβέρνηση Σαμαρά–Βενιζέλου και ολοκλήρωσε η κυβέρνηση Τσίπρα, πέρασαν στα χέρια μεγάλων και ξένων κεφαλαίων. Από τα 289 δις των τριών πακέτων οικονομικής στήριξης που συνοδεύονταν από τα ‘‘μνημόνια’’ και τα σκληρά μέτρα λιτότητας και αφαίμαξης της κοινωνίας, τίποτα δεν έφτασε στην κοινωνική βάση. Αντιθέτως, πάνω από 270 δις ευρώ μέτρα επιβλήθηκαν και πολλές δεκάδες δις θα επιβληθούν στο μέλλον, για να μπορεί το ελληνικό κράτος να αποπληρώσει τα αυξημένα χρέη του προς τους δανειστές. Στόχος των μνημονίων ήταν και είναι η αποπληρωμή των δανειστών και μόνο αυτή. Να αποφευχθεί το ελληνικό κράτος να κηρύξει στάση πληρωμών και να βρίσκεται ισοβίως η κοινωνία υπό τον ζυγό της τοκογλυφίας των δανειστών, υπό ένα μόνιμο καθεστώς κηδεμονίας και ομηρίας. Και καθώς το χρέος καθίσταται μη εξυπηρετούμενο, προκειμένου αυτό να μην αναγνωριστεί ποτέ ως η πραγματική συνθήκη στην χώρα, η κοινωνική βάση θα υφίσταται όλο και μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική βία από το κράτος και τις κυβερνήσεις. Μέχρι πρόσφατα η επιβίωση του πτωχευμένου τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα παρουσιαζόταν από εγχώριους και διεθνείς οικονομικούς παράγοντες ως ζήτημα που συνδεόταν με την διαγραφή από τους ισολογισμούς τους επισφαλών και κόκκινων δανείων που συνιστούν πάνω από το 50% του συνόλου, δεδομένου ότι δεν υπάρχει πλέον δυνατότητα οικονομικής ενίσχυσή τους από τα ‘‘πακέτα στήριξης’’. Όμως, καθώς οι οικονομικές εξελίξεις τρέχουν και μια επικείμενη οικονομική κρίση έρχεται όλο και πιο κοντά οι ελληνικές τράπεζες ζουν ένα ακόμη κραχ μαζί με το ελληνικό χρηματιστήριο και τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να αποτρέψει μια ακόμα χρηματοπιστωτική κρίση στην Ελλάδα. Απέναντι σε αυτή την προοπτική, το επίσης πτωχευμένο ελληνικό κράτος προαναγγέλλει την δημιουργία ‘‘εταιρείας ειδικού σκοπού’’ για τις τέσσερις συστημικές τράπεζες που θα καταλήγουν τα επισφαλή και κόκκινα δάνειά τους για να τιτλοποιούνται και να προωθούνται στην αγορά με τη δική του εγγύηση. Η τραγική κατάσταση του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού συστήματος εξουσίας είναι τέτοια που ένα παραπαίον και υπερχρεωμένο κράτος που ασκεί πρωτοφανούς εκτάσεως οικονομική βία στην κοινωνική βάση για πάνω από οκτώ χρόνια και που αδυνατεί καν να εκδώσει ομόλογα λόγω αποκλεισμού του από τις αγορές, εγγυάται την επιβίωση ενός υπερχρεωμένου, ενός χρεοκοπημένου εδώ και οκτώ χρόνια τραπεζικού συστήματος. Δεν είμαστε μακριά από μια επιπλέον οικονομική επίθεση από το ελληνικό κράτος πάνω στους κοινωνικά αδύναμους, προκειμένου να σωθεί το τραπεζικό σύστημα. Η αναμενόμενη έκρηξη των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών κατοικιών για χρέη στις τράπεζες και για κατοικίες που δεν ξεπερνούν τις 150.000 ευρώ (τιμή αγοράς όταν φυσικά ίσχυε η ‘‘φούσκα’’ στα ακίνητα), θα χτυπήσει αμείλικτα τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα. Επίσης, παρ’ όλο που αυτή τη στιγμή ‘’ξορκίζουν’’ την προοπτική κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών δεν είναι απίθανο να γίνουν στο μέλλον.
Σε ανάλογη πρακτική θα προβεί και το ελληνικό κράτος για όσα χρωστούν στο ίδιο, καθώς είναι αδύνατη η αποπληρωμή των λεόντειων φόρων που έχουν επιβληθεί σε εκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν καν τα απαραίτητα της επιβίωσης. Και αυτά για να μπορεί το ελληνικό κράτος να επιτυγχάνει τα πλεονάσματα του 3,5% για 5 χρόνια και του 2,2% για τα επόμενα 38 χρόνια, προκειμένου να πληρώνει τόκους και δάνεια, των οποίων η λήξη έχει μετατεθεί στα πλαίσια της νέας απάτης που ονομάστηκε ‘‘ελάφρυνση του χρέους’’. ‘‘Ως ελάφρυνση του χρέους που εγγυάται την βιωσιμότητά του’’, εννοούν τη μετάθεση αποπληρωμών 97 δις που θα έπρεπε να καταβληθούν εντός του χρονικού διαστήματος από το 2003 έως το 2032, για τα επόμενα χρόνια και με πρόσθετο τόκο. Οι αποπληρωμές των υπόλοιπων δανείων θα συνεχιστούν κανονικά, μόνο που δεν θα χρειαστεί να αποπληρώνει το ελληνικό κράτος ποσά που υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ έως το 2030, και από το 2030 και μετά έως 20% του ΑΕΠ. Αυτή η ‘‘διευκόλυνση’’ που καθιστά ‘‘βιώσιμο το χρέος’’, απαιτεί να αποδίδονται σε δάνεια και τόκους 27 δις ετησίως! Να υπενθυμίσουμε πως όταν μιλάμε για το δάνειο ‘‘διευκόλυνσης’’ που μας παρείχαν τα ευρωπαϊκά κράτη, αυτό ξεκίνησε με το ‘‘φιλικό’’ επιτόκιο του 5%, το ύψος του οποίου καθορίστηκε από την πεποίθηση των δανειστών πως έτσι η Ελλάδα θα ‘‘συμμορφωθεί’’ (με το υψηλό επιτόκιο) και θα επιστρέψει στις αγορές. Και μιλάμε για ποσά τα οποία τα εν λόγω κράτη έχουν δανειστεί με επιτόκιο πολύ μικρότερο. Όσο για το γερμανικό κράτος, το οποίο συμμετείχε στους κρατικούς δανειστές της Ελλάδας μέσω της κρατικής γερμανικής τράπεζας KFW, δανείζεται με επιτόκιο λίγο πιο πάνω από το 1%. Σαφώς και η ‘‘αλληλεγγύη των ευρωπαίων εταίρων’’ είναι η ‘‘αλληλεγγύη’’ του ραντιέρη (κερδοσκόπου). Όσο για την ‘‘έξοδο από τα μνημόνια’’ που επαναλαμβάνει η κυβέρνηση, για τη ματαιότητα αυτής της προσδοκίας έχει φροντίσει η τρόικα και οι δανειστές από την πρώτη και βασική Δανειακή Σύμβαση, στης οποίας το άρθρο 4 αναφέρεται, πως η Ελλάδα ως δανειολήπτης ‘‘δεσμεύεται έως ότου όλο το κεφάλαιο της παρούσας Σύμβασης να έχει επιστραφεί πλήρως και όλοι οι τόκοι και τα πρόσθετα ποσά, αν υπάρχουν στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης, να έχουν πλήρως εξοφληθεί…’’ Εννοείται πως ως ‘‘πρόσθετα ποσά’’ η Σύμβαση αναφέρει τα πακέτα οικονομικής στήριξης που δόθηκαν με τα τρία μνημόνια, ενώ η ‘‘διευκόλυνση’’ της επιμήκυνσης του χρέους εξασφάλισε πως θα ισχύουν όλοι οι όροι της Δανειακής Σύμβασης έως ότου αποπληρωθούν όλα τα χρέη του ελληνικού κράτους και οι τόκοι αυτών που αφορούν στα ποσά που έλαβε κατά την διάρκεια των ‘‘μνημονίων’’. Στο ποσό των 27 δις τον χρόνο που υπολογίζεται πως θα πρέπει να πληρώνει σε χρεολύσια και τόκους το ελληνικό κράτος, δεν συμπερι-λαμβάνονται τα χρέη από ομόλογα που θα πουληθούν στην αγορά (αν και όποτε αυτό συμβεί), καθώς και τα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου με τα οποία ουκ ολίγες φορές μέσα στα οχτώ ‘‘μνημονιακά’’ χρόνια, οι κυβερνήσεις άντλησαν ρευστότητα για τα ‘‘τρέχοντα έξοδά τους’’. Και όλα αυτά ενώ η τρόικα θα συνεχίζει να παρεμβαίνει κάθε τρίμηνο στα οικονομικά ζητήματα απαιτώντας την τήρηση των όρων του 4ου μνημονίου, αυτού που υπέγραψε η κυβέρνηση για να ‘‘βγει από τα μνημόνια’’. Το οποίο 4ο μνημόνιο θα είναι και το μακροβιότερο όλων, καθώς η λήξη του δεν υπάρχει στο μακρινό ορίζοντα, αφού δεν διαφαίνεται ούτε η πιθανότητα αποπληρωμής των δανείων που αυτό αναφέρεται. Και μέσα σε όλα αυτά εννοείται, πως το μητρικό ‘‘μνημόνιο’’, η πρώτη Δανειακή Σύμβαση που συνιστά τον πυρήνα όλων των συμβάσεων και περιέχει τους απεχθείς κατοχικούς όρους, θα είναι παρόν και ενεργό όλες τις επόμενες δεκαετίες. Είναι αδύνατη η επιβίωση της κοινωνικής βάσης στην χώρα με την απαιτούμενη ένταση των φορομπηχτικών πολιτικών που απαιτούν οι δανειστές με τις συνεχείς περικοπές και πιο άγρια λιτότητα στους όρους διαβίωσης, με την απαίτηση για πλεονάσματα 3,5% και 2,25% για δύο και πλέον γενιές. Κανένα κράτος δεν μπορεί να καταφέρει τέτοια πλεονάσματα για τόσα συνεχόμενα χρόνια, ιδίως όταν αυτό βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση, χωρίς προοπτική ανάπτυξης και εν μέσω ενός παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος, όπου κυριαρχεί η κρίση και η οποία αναμένεται να λάβει μεγάλες διαστάσεις. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει για χρόνια τόσο βαριά λιτότητα που απαιτεί να κατακρεουργούνται στο διηνεκές οι σάρκες της για να τρώνε οι δανειστές του εγχώριου καθεστώτος. Που υποχρεούται να πληρώνει φόρους ενώ έχει εισόδημα 5.500 ευρώ τον χρόνο (απαίτηση των θεσμών στο 4ο μνημόνιο). Που πρέπει να υποστεί συνεχείς επιθέσεις στις συντάξεις ή σε ό, τι έχει απομείνει από αυτές. Που υποχρεώνεται να ζει υπό καθεστώς υποαπασχόλησης και με μισθούς πείνας. Που υποχρεώνεται να μεταναστεύει για να επιβιώσει. Που υποχρεώνεται να ζει υπό μόνιμο καθεστώς τρόμου για το αν την επομένη θα έχει να φάει ή σπίτι να μείνει. Που η απειλή της περιθωριοποίησης και της εξαθλίωσης αγγίζει το μεγαλύτερο τμήμα της. Που βάζει θηλιά στο λαιμό της ή πέφτει στις γραμμές του τρένου και αυτοκτονεί βυθισμένη στα χρέη, την αναξιοπρέπεια, την κατάθλιψη. Από την άλλη, ένα καθεστώς απαρτιζόμενο από την εγχώρια πολιτική εξουσία, το κράτος, τα ΜΜΕ και τους οικονομικά ισχυρούς όλο και πιο κυνικά επιβάλλει τα μέτρα της κοινωνικής γενοκτονίας που απαιτούν οι δανειστές και παράλληλα απαιτεί και επιβάλλει πλάι στην εξαπάτηση, την κοινωνική ειρήνη. Χωρίς κοινωνική και πολιτική συναίνεση, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί. Και φυσικά, καμία πολιτική σταθερότητα και καμία κοινωνική ειρήνη δεν θα μπορούσε να έχει κυριαρχήσει σε τέτοιο βαθμό, αν δεν υπήρχε η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ που διέπρεψαν στην πολιτική εξαπάτηση της κοινωνίας, υπερασπίζοντας τα μνημόνια ‘‘ως μονόδρομο και απόλυτη ανάγκη για το σύνολο της κοινωνίας’’. Ως ‘‘ανάγκη για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις’’. Οι οποίοι μισθοί και συντάξεις όχι μόνο δεν πληρώθηκαν από τα πακέτα στήριξης, αλλά περικόπτονται συνέχεια για να μπορεί το καθεστώς να συνεχίζει να πληρώνει τους δανειστές. Τα ΜΜΕ, η φωνή των οικονομικά και πολιτικά ισχυρών στον τόπο, με την εγκληματική τους αποσιώπηση των πραγματικών διαστάσεων του περιεχομένου των δανειακών συμβάσεων, με την συντονισμένη παραπλάνηση της κοινωνίας για τα ‘‘οφέλη των μνημονίων’’, είναι πρωταγωνιστές στο κοινωνικό έγκλημα. Η ‘‘επιτυχία’’ της διάσωσης του εγχώριου καθεστώτος από την άτακτη χρεοκοπία και την αθέτηση πληρωμών, δηλαδή, η ‘‘επιτυχία’’ της συντήρησης εν ζωή ενός καθεστώτος για να αποπληρώνει χρέη, βασίζεται στο μύθευμα της ‘‘βιωσιμότητας του χρέους’’. Η οποία ‘‘βιωσιμότητα’’ επετεύχθη χάρη στην επιμήκυνση του χρέους και στην ‘‘επιτοκιακή διευκόλυνση’’ που μας πρόσφεραν οι θεσμοί. Με την προϋπόθεση ότι αυτή η ‘‘βιωσιμότητα’’ θα υφίσταται και θα επιτυγχάνονται πλεονάσματα. Όμως αυτά τα ματωμένα πλεονάσματα θα είναι η εγγύηση της επιδείνωσης του έτσι κι αλλιώς άθλιου βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας. Εν τω μεταξύ το χρέος και οι υποχρεώσεις του κράτους θα αυξάνονται, αφού αυτό είτε θα πρέπει να συνεχίζει να δανείζεται από ιδιωτικά κεφάλαια με επιτόκια απαγορευτικά είτε θα εκδίδει έντοκα γραμμάτια, επίσης με υψηλά επιτόκια που θα πρέπει να εξοφλεί. Και κατά τα χρόνια λήξης των δανείων που έλαβε για να σωθεί απ’ την κατάρρευση, θα έχει ένα συνολικό χρέος πολύ μεγαλύτερο του σημερινού. Αν σε αυτή την πορεία συνυπολογίσουμε την πιθανότητα τα πλεονάσματα να μην είναι τα προσδοκώμενα, με ένα πρωτογενές πλεόνασμα π.χ. της τάξης του 1,5%, θα φτάσει το ελληνικό χρέος να ξεπερνά το 230% του ΑΕΠ. Αυτή είναι η σίγουρη ‘‘επιτυχία’’ των ‘‘προγραμμάτων στήριξης’’. Αυτή την στιγμή στην χώρα δεν είναι ούτε το χρέος βιώσιμο ούτε η κοινωνία επιβιώνει. Αυτή την στιγμή και για τα επόμενα πολλά χρόνια, για τις επόμενες γενιές, θα ζούμε σε καθεστώς συνεχούς απαξίωσης των όρων ζωής. Από την άλλη, μια κάστα πολιτικών και οικονομικών εξουσιαστών που τα συμφέροντά τους και η διατήρηση των προνομίων τους απαιτεί την επιβίωση με κάθε τρόπο του υπάρχοντος συστήματος, δεν έχουν ηθικό πρόβλημα στο να επιβάλουν αυτές τις εγκληματικές και καταστροφικές για την κοινωνική πλειοψηφία συνθήκες που απαιτούν τα ‘‘μνημόνια’’. Με τον αμοραλισμό που τους διακατέχει, το κυρίαρχο ζήτημα είναι γι’ αυτούς η παραμονή τους στην εξουσία και μετατρέπονται σε ανδρείκελα ενός εγκληματικού, δολοφονικού συστήματος τυραννίας που καταλύει το ίδιο το πολιτικό καθεστώς που υποτίθεται, υπηρετούν, προκειμένου να μην παύσουν να γεύονται τα εξουσιαστικά τους προνόμια. Ίσως περισσότερο και από αυτούς ακόμα τους υλικούς όρους διαβίωσης, πιο σημαντικό να αναδειχθεί, είναι η συνθήκη υποτέλειας και αναξιοπρέπειας. Μια συνθήκη που συνιστά προϋπόθεση και απαράβατο κανόνα αδιαχώριστο από τη μνημονιακή υποτέλεια, στην οποία έχει μπει βεβαίως, η χώρα και από την οποία δεν πρόκειται να βγει παρά μόνο με την ανατροπή του καθεστώτος.
Το ελληνικό χρέος και η επερχόμενη παγκόσμια οικονομική θύελλα
Ενώ σύμφωνα με την καθεστωτική ρητορική ‘‘η περίοδος των μνημονίων έληξε και η κρίση πέρασε’’, έχουμε εισέλθει στην πιο μαύρη περίοδο των ‘‘μνημονίων’’ ενώ η θύελλα μιας νέας κρίσης πρόκειται να εκδηλωθεί. Συγχρόνως η προοπτική της αδυναμίας εξυπηρέτησης του χρέους που βαίνει όλο και πιο δυσβάσταχτο, όχι μόνο παραμένει, αλλά και ενισχύεται λόγω τόσο των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του εγχώριου καθεστώτος όσο και λόγω της επερχόμενης παγκόσμιας οικονομικής αναταραχής. Στην εισαγωγή της πρώτης έκδοσης, αλλά και σε άλλα κείμενα, έχουμε καταγράψει την θέση που είχαμε ότι η κρίση αυτή δεν πρόκειται να ξεπεραστεί και ότι θα εκδηλωθεί εκ νέου με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Έχουμε πει κατ’ επανάληψη ότι την πιο άγρια μορφή της δεν την έχουμε δει ακόμα. Τα γεγονότα και τα οικονομικά μεγέθη στον πλανήτη, φαίνεται πως μας επιβεβαιώνουν. Αρχικά οι κεντρικές τράπεζες στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο χορήγησαν ταυτόχρονα περί τα 13 τρις δολάρια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα για να μην καταρρεύσει. Παράλληλα έριξαν στο μηδέν τα επιτόκια δανεισμού ενώ εφάρμοσαν την πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης ‘‘απορροφώντας’’ μεγάλο μέρος κρατικού και ιδιωτικού χρέους στοχεύοντας έτσι να αποσβέσουν τους κραδασμούς της κρίσης. Ενώ το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρεε το 2008 και ο καπιταλισμός λίγο έλειψε να πάθει έμφραγμα, οι κινήσεις των κεντρικών τραπεζών κατάφεραν να αποφύγουν τα χειρότερα. Όμως το κρατικό χρέος έγινε δυσβάστακτο για πολλά κράτη, πολλά από τα οποία βρέθηκαν στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης. Η αμερικάνικη ομοσπονδιακή τράπεζα (Fed) έχει σταματήσει από το 2014 την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης ενώ ανεβάζει σταδιακά τα επιτόκια. Η ΕΚΤ επίσης, στοχεύει να αυξήσει κι αυτή τα επιτόκια, ίσως στο τέλος του 2018, και για την ίδια το QE λαμβάνει τέλος. Εν τω μεταξύ οι ενέσεις ρευστότητας που με κάθε μορφή έχουν παραχωρήσει, αντιστοιχούν σε δεκάδες τρις δολάρια. Όλα τα επισφαλή ‘‘χαρτιά’’ που έχουν συσσωρεύσει στο ενεργητικό τους, πρέπει να αρχίσουν να τα αποβάλλουν. Το ενεργητικό των κεντρικών τραπεζών παντού πρόκειται να μειωθεί ενώ το χρήμα παγκοσμίως γίνεται όλο και ακριβότερο. Ποτέ στην ιστορία δεν είχαμε ζήσει μια τέτοια εξέλιξη, η οποία λαμβάνει χώρα σε ένα περιβάλλον που κυριαρχεί η αναπτυξιακή υποτονικότητα, αν όχι η στασιμότητα, και η πίστη στο σύστημα – παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις – δεν έχει αποκατασταθεί από το σοκ του 2008. Τα αποτελέσματα αυτής της συνθήκης έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται. Τουρκία, Αργεντινή, Νότια Αμερική, Ρωσία, Ινδία και πολλά άλλα κράτη γονατίζουν από την κεφαλαιακή ‘‘άμπτωτη’’ της απόσυρσης κεφαλαίων από την περιφέρεια, την στιγμή που η εποχή του φθηνού χρήματος έλαβε τέλος. Δεν είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία που η άνοδος των επιτοκίων δανεισμού από την Fed και η μαζική απόσυρση κεφαλαίων από τα επισφαλή και με ρίσκο επενδυτικά πεδία της καπιταλιστικής ‘‘περιφέρειας’’ που επιστρέφουν στα ‘‘ασφαλή’’ καταφύγια του καπιταλιστικού κέντρου, έχει σημάνει την έναρξη πολλών κρατικών καταρρεύσεων και κοινωνικών καταστροφών. Όμως είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία που αυτή η πολιτική εφαρμόζεται σχεδόν ταυτόχρονα από τις κεντρικές τράπεζες του καπιταλιστικού κέντρου ενώ παράλληλα ένα μεγάλο μέρος του ενεργητικού τους πρέπει να αποσυρθεί. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν έχουμε ζήσει μια σχεδόν συντονισμένη κίνηση από τις κεντρικές τράπεζες αύξησης των επιτοκίων και μείωσης του ενεργητικού τους, κινήσεις που θα προκαλέσουν τη μεγαλύτερη ιστορικά ‘‘άμπτωτη’’ κεφαλαίων, καθώς αυτά θα αποσύρονται από κάθε σημείο του πλανήτη που θα θεωρείται ότι ενέχει έστω και μικρό επενδυτικό ρίσκο. Η κρίση του 2008 όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε ποτέ, αλλά μέσω των πρακτικών διάσωσης του συστήματος, υπέβοσκε όλα αυτά τα χρόνια αυξάνοντας μάλιστα, την δυναμική τους. Οι ‘‘φούσκες’’ που δημιούργησε η πλημμυρίδα τζάμπα ρευστότητας από τις κεντρικές τράπεζες, έγιναν μια επιπλέον απειλή, η ανάπτυξη δεν ήρθε ποτέ με ‘‘υγιείς όρους’’, το παγκόσμιο χρέος, ιδιωτικό και δημόσιο, αυξήθηκε ακόμα περισσότερο φτάνοντας τα 280 τρις δολάρια και η υψηλή μόχλευση (ανάπτυξη μέσω δανείων) εξακολουθεί όλο και περισσότερο να είναι το ‘‘αναβολικό’’ του καπιταλισμού. Είναι λογικό τα οικονομικά μεγέθη των ισχυρών οικονομιών να είναι προβληματικά. Οι ΗΠΑ ζουν την πρώτη τους υποβάθμιση από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης και το δολάριο απειλείται, καθώς χρέος και έλλειμμα στις ΗΠΑ έχουν τέτοιες διαστάσεις που αν αφορούσαν άλλο κράτος, θα αντιμετώπιζε πρόβλημα δανεισμού. Όμως ο καπιταλισμός εξακολουθεί να έχει ως ‘‘κέντρο’’ τις ΗΠΑ και το δολάριο παραμένει το πρώτο νόμισμα του πλανήτη, καθώς εξακολουθεί να καλύπτει σήμερα το 60% των παγκόσμιων συναλ-λαγματικών αποθεμάτων, το 80% των παγκόσμιων πληρωμών και σχεδόν το 100% των συναλλαγών πετρελαίου και ενέργειας. Η αμερικάνικη κυβέρνηση, κόντρα σε κάθε προσδοκία της διεθνούς οικονομικής ελίτ, προχωρά σε μέτρα που οδηγούν στην διάρρηξη των όρων της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, επιβάλλει δασμούς στις εισαγωγές προϊόντων για να αντιμετωπίσει το δικό της έλλειμμα και συνεπώς το χρέος της οδηγώντας έτσι σε εμπορικό και νομισματικό, προς το παρόν, πόλεμο τον πλανήτη. Όλα αυτά τα γεγονότα διαμορφώνουν έναν εφιαλτικό κόσμο για όλες τις χώρες, κυρίως αυτές που δεν συγκαταλέγονται στις ισχυρές οικονομίες. Το αμερικάνικο καθεστώς που με τους δασμούς επιχειρεί να ‘‘οχυρωθεί’’ για να προφυλαχτεί από το επερχόμενο τσουνάμι της κρίσης καταφέρνει μόνο την επίσπευση και τη μεγέθυνσή της. Και καθώς στο κέντρο της κρίσης αυτή τη φορά θα βρεθούν και μεγάλα κράτη, αλλά και μεγάλες επιχειρήσεις ταυτόχρονα, δεν υπάρχει κανένα κράτος που να μπορέσει να φτιάξει το απόλυτο δικό του ‘‘οχυρό’’. Όσον αφορά το τουρκικό καθεστώς και την κρίση που έχει βυθιστεί η οποία είναι επίσης, απόρροια της αύξησης των επιτοκίων από την Fed, της απόσυρσης κεφαλαίων από την υπερδανεισμένη τούρκικη αγορά και του ‘‘εμπάργκο’’ από τις κεφαλαιαγορές, η προοπτική εισόδου του σε μνημονιακό πρόγραμμα, θα καθορίσει την γεωπολιτική του τακτική, η οποία μέχρι τώρα προσανατολιζόταν στον επεκτατισμό και τις ιαχές πολεμικών απειλών. Είναι όμως πιθανές οι κοινωνικές εξελίξεις στην Τουρκία, καθώς η κρίση και η αντιμετώπισή της θα πυροδοτήσει αντιδράσεις και αν οι πολιτικές δυνάμεις στην περιοχή (π.χ. κουρδικές οργανώσεις) αξιοποιήσουν την ευκαιρία, ίσως ο επαναστατικός αέρας που πνέει από την Ροζάβα της Συρίας, να εισβάλει και στην Τουρκία. Η εξέλιξη της τουρκικής κρίσης απασχολεί ιδιαιτέρως και τα ευρωπαϊκά κράτη, καθώς είναι μεγάλα τα ανοίγματα εκεί των ευρωπαϊκών τραπεζών για τα οποία είναι δεδομένη η αδυναμία αποπληρωμής τους χωρίς μια εξωτερική βοήθεια. Μια τραπεζική κατάρρευση στην Τουρκία, θα ταράξει συθέμελα το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η μεγαλύτερη όμως απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή την περίοδο και εν μέσω των εξελίξεων από τις κεντρικές τράπεζες στην οικονομική τους πολιτική είναι η Ιταλία, το μεγάλο τραπεζικό και κρατικό χρέος της που ξεπερνά τα 2,2 τρις ευρώ. Ο εφιάλτης εξ’ άλλου μιας ιταλικής τραπεζικής κατάρρευσης είναι η αιτία που η ΕΚΤ εμμένει στην θέση ότι η πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης θα σταματήσει για τα κράτη, αλλά όχι για τις τράπεζες. Εξ’ άλλου το ενδεχόμενο μιας ιταλικής κρίσης θα απαιτούσε τέτοια κεφάλαια για να στηριχθεί το εκεί οικονομικό καθεστώς που θα ήταν αδύνατο να τα προσφέρει η Ε.Ε. και η οποία θα λύγιζε κάτω από το βάρος μιας ιταλικής διάσωσης.
Όλα τα παραπάνω είναι ορισμένα από τα στοιχεία που αφορούν στην επερχόμενη κρίση και που λειτουργούν ως καταλύτες για την διόγκωση της κρίσης στην Ελλάδα, στην οποία θα βυθίζεται όλο και περισσότερο. Να επισημάνουμε πως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και ενώ πολλές ‘‘αναπτυσσόμενες’’ χώρες χάνονται στην περιδίνηση της ‘‘νέας’’ κρίσης που πυροδοτούν αυτή την φορά η αύξηση των επιτοκίων των κεντρικών τραπεζών, τα ελληνικά ομόλογα υπόκεινται σε νέες ‘‘δοκιμασίες’’ με το επιτόκιο των 10ετών να έχει ήδη φτάσει το επίπεδο που ήταν το 2010, όταν αποφασίστηκε η είσοδος της χώρας στο καθεστώς της επιτήρησης. Και έπεται συνέχεια… Χωρίς να συμπεριλάβουμε όλες τις επιμέρους, αλλά σημαντικές παραμέτρους που αφορούν κάθε χώρα ή ένωση κρατών, αυτή η συνθήκη από μόνη της θα πυροδοτήσει την ανάφλεξη κάθε εκρηκτικής κατάστασης που υπήρχε λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης σε πολλές γωνιές του πλανήτη και υπέβοσκε κάτω από το λεπτό και επισφαλές στρώμα ‘‘προστασίας’’ που πρόσφεραν οι κεντρικές τράπεζες. Οι οποίες επί της ουσίας δεν ενήργησαν παρά μονάχα με βάση τα πάγια κριτήρια που έχουν λόγω της φύσης, της θέσης και της αποστολής τους: Να διασφαλίσουν τα συμφέροντα μιας μειοψηφικής τάξης πλουσίων που κυριαρχούν στον πλανήτη και που στο όνομά τους κινείται το ‘‘σύμπαν’’ του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε γιατί θέλουμε να αναδείξουμε πως όχι μόνο δεν έχει λήξει τίποτα από τα ζητήματα που υπήρχαν όταν ο Επαναστατικός Αγώνας ξεκίνησε την εφαρμογή μιας δράσης ενάντια στην επιβολή των δανειακών συμβάσεων και των κατοχικών όρων που τις συνδέουν, αλλά οι συνθήκες στην Ελλάδα και τον κόσμο επιδεινώνονται συνεχώς. Ο Επαναστατικός Αγώνας προσπάθησε, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση στην χώρα και στην προοπτική να μπει αυτή στο καθεστώς των ‘‘μνημονίων’’, τα οποία ήταν δεδομένο για την οργάνωση λόγω της γνώσης της ιστορίας άλλων χωρών που έζησαν τον ζυγό της οικονομικής στήριξης και της ‘‘δανειακής διευκόλυνσης’’ από το ΔΝΤ, ότι θα είναι καταστροφικά για την κοινωνία και τον τόπο, να ξεδιπλώσει μια δράση που θα δημιουργούσε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα προβλήματα στην εφαρμογή αυτών των πολιτικών. Έχοντας πάγια την αρχή ότι τα χρέη του καθεστώτος και των τραπεζών δεν είναι χρέη της κοινωνίας, έχοντας την συνείδηση ότι η προοπτική της ‘‘βοήθειας’’ θα είναι μια μόνιμη θηλιά που θα πνίγει την κοινωνική βάση της χώρας, έχοντας την πίστη ότι η καλύτερη προοπτική θα ήταν για την κοινωνία η αθέτηση του χρέους και πιστεύοντας ότι αυτό όχι μόνο δεν θα συνιστούσε την ‘‘καταστροφή όλων μας’’, όπως έλεγε η καθεστωτική προπαγάνδα, ο Επαναστατικός Αγώνας στράφηκε άμεσα και με σταθερότητα στην προώθηση με κάθε τρόπο της θέσης ότι δεν πρέπει να δεχτούμε τις δανειακές συμβάσεις, δεν πρέπει να μπούμε στα ‘‘μνημόνια’’ και πως πρέπει να κηρύξουμε στάση πληρωμών. Είχε πάντα την πεποίθηση ότι έπρεπε να κάνει ό, τι μπορεί για να προπαγανδίσει αυτή την θέση, αλλά και να εμποδίσει εμπράκτως την επιβολή των ‘‘μνημονίων’’. Σε όλα τα παραπάνω συμπεριλαμβάνεται και η θέση που είχαμε πριν ακόμα την επιβολή των ‘‘μνημονίων’’, ότι όχι μόνο δεν πρόκειται με αυτά τα μέτρα που πετσοκόβουν και θα πετσοκόβουν την κοινωνία, να βγούμε από την κρίση, αλλά ακριβώς λόγω αυτών των μέτρων η κοινωνία θα βυθιστεί ακόμα πιο βαθιά σε αυτήν και ούτε το ίδιο το εγχώριο καθεστώς θα μπορέσει να ‘‘ορθοποδήσει’’. Σε αυτά τα δεδομένα πάντα συμπεριλαμβάναμε την προοπτική, η κρίση να εκδηλωθεί εκ νέου με μεγαλύτερη σφοδρότητα, όπως είπαμε ήδη. Το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω ήταν για τον Επαναστατικό Αγώνα και για εμάς δεδομένα που ήταν αδύνατον να διαψευστούν, βασιζόταν και βασίζεται στην παρατήρηση της λειτουργίας της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και του συστήματος. Γι’ αυτό προϋπόθεση για να βγει το σύστημα από την κρίση και να σταθεροποιηθεί, είναι και θα είναι η φτώχεια και η ανέχεια για αυτούς που δεν έχουν οικονομική και πολιτική δύναμη. Και πως όταν μιλάμε για την σωτηρία του συστήματος, εννοούμε πάντα την διασφάλιση των συμφερόντων και των προνομίων μιας αισχράς μειοψηφίας οικονομικά ισχυρών στον πλανήτη. Σε όλα αυτά οφείλουμε να συνυπολογίσουμε τις κοινωνικές αντιδράσεις στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους. Αυτές φαίνονταν αρχικά ότι θα εκδηλωθούν με μεγάλη σφοδρότητα. Αυτό ανέμεναν και τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας ενώ πολλοί πολιτικοί παράγοντες εκτός συνόρων ζούσαν με τον φόβο μιας επανάστασης στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Βασικά στοιχεία του φόβου τους αυτού ήταν η απαίτηση από τα ευρωπαϊκά κράτη για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και της εξουσίας στους δανειστές να προβαίνουν σε κατασχέσεις κάθε δημόσιου και κοινωνικού πόρου στην χώρα, ως προϋπόθεση για να μπορεί το ελληνικό κράτος να λάβει τα δάνεια ‘‘βοήθειας’’. Τέτοιοι όροι διαχρονικά θα μπορούσαν να γίνουν η αιτία για ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος και για επανάσταση. Το ίδιο ισχύει και για το μέγεθος της οικονομικής βίας που απαιτούσαν οι δανειακές συμβάσεις να ασκηθεί από τις κυβερνήσεις πάνω στην κοινωνική βάση, για να διασφαλιστεί η αποπληρωμή των δανείων και να μην κηρύξει το εγχώριο καθεστώς στάση πληρωμών. μως οι φόβοι τους αυτοί δεν επιβεβαιώθηκαν. Το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο σε συνεργασία με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έδωσαν μεγάλο ‘‘αγώνα’’ προκειμένου να συσκοτίσουν και να αποκρύψουν το περιεχόμενο των συμβάσεων, να αλλοιώσουν το νόημά τους, να παρερμηνεύσουν την ουσία τους, να πείσουν την κοινωνία ότι τα ‘‘μνημόνια’’ είναι ‘‘αναγκαίο κακό’’ και ότι χωρίς αυτή την ‘‘βοήθεια’’ θα επερχόταν κοινωνική καταστροφή. Το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος που υποκρινόταν την αντιπολίτευση στα ‘‘μνημόνια’’ και σήκωνε την ‘‘σημαία’’ του ‘‘αντιμνημονιακού αγώνα’’, είχε ως στρατηγική να συγκρατηθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις στα πλαίσια της ειρηνικής διαμαρτυρίας και να δοθεί το βάρος στην δική τους άνοδο στην εξουσία προκειμένου να ‘‘αλλάξουν τα πράγματα’’. Ένα πολιτικό ανατρεπτικό κίνημα εκείνη την περίοδο ήταν προϋπόθεση για να μπορέσει να δοθεί η μόνη πραγματική λύση που είχε απομείνει: Η ανατροπή του καθεστώτος. Η ύπαρξη ενός τέτοιου κινήματος απαιτούσε την γνώση των δανειακών συμβάσεων, των όρων που περιείχαν και των θεμελιωδών αλλαγών και ρήξεων που αυτοί θα προκαλούσαν. Ένα άλλο προαπαιτούμενο για την θεωρητική και πολιτική συγκρότηση ενός ανατρεπτικού κινήματος ήταν μια συνεκτική ανάλυση για την συστημική κρίση, τις αιτίες της και την ανυπαρξία προοπτικών υπέρβασής της εντός του κυρίαρχου θεσμικού πλαισίου. Για το ζήτημα αυτό έχουμε επανειλημμένως μιλήσει και έχουμε καταδείξει πως η κρίση αυτή δεν τελείωσε το 2010 και ούτε η ‘‘κρίση χρέους’’ στην Ελλάδα θα μπορούσε να ξεπεραστεί με τα ‘‘μνημόνια’’. Οι δανειακές συμβάσεις φόρτωσαν με επιπλέον χρέος το ελληνικό κράτος, το οποίο θα πρέπει να αποπληρώνει η κοινωνική βάση για τις επόμενες δεκαετίες ενώ θα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κρίση. Έχουμε αναλύσει αρκετά το γεγονός πως είναι εντελώς αβάσιμοι οι ισχυρισμοί καθεστωτικών αναλυτών διαφόρων πολιτικών προελεύσεων ότι η κρίση αυτή του συστήματος ‘‘μπορεί να ξεπεραστεί με την πιο ορθολογική διαχείριση και οργάνωσή του’’. Το γεγονός ότι σήμερα, δέκα χρόνια μετά την χρηματοπιστωτική κατάρρευση και την έναρξη της κρίσης, αυτή συνεχίζει να υποβόσκει σε κάθε δραστηριότητα και λειτουργία του συστήματος ενώ είναι έτοιμη να εκδηλωθεί ξανά (και σε πολλές χώρες εκδηλώνεται ήδη) με μεγαλύτερη σφοδρότητα, είναι δυστυχώς, μια επαλήθευση των θέσεων που είχαμε ως Επαναστατικός Αγώνας από το 2008. Το αδιέξοδο ήταν δεδομένο και θα έπρεπε να αποτελεί κοινή συνείδηση για ένα επαναστατικό κίνημα. Όμως, πέρα από τα δεδομένα αδιέξοδα στις πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης που επέβαλαν οι πολιτικές εξουσίες, η αξιοπρέπεια μιας κοινωνίας, η αξιοπρέπεια των ανθρώπων είναι το ύψιστο διακύβευμα. Και αυτή η αξιοπρέπεια που ποδοπατήθηκε, ακυρώθηκε με τις δανειακές συμβάσεις, τους όρους μόνιμης υποτέλειας και τα μέτρα οικονομικής βίας που επέβαλαν, δεν χωρούσε σε καμία διαπραγμάτευση ή ‘‘εναλλακτική πρόταση’’. Ακόμα και αν όντως το σύστημα εξερχόταν της κρίσης του με τα μέτρα κοινωνικής ευθανασίας, αυτά δεν έπρεπε να τα αποδεχτούμε. Και ούτε φυσικά, να καταργηθεί η κυριαρχία της χώρας που στην πραγματικότητα, δεν αφορά το εγχώριο πολιτικό σύστημα και το ελληνικό κράτος, αλλά την κοινωνική βάση. Κράτος και κυβερνήσεις αποδέχτηκαν τον ρόλο της εκδούλευσης, γιατί είναι τα συμφέροντά τους ταυτισμένα με τα συμφέροντα της υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Έννοιες όπως η ‘‘αξιοπρέπεια’’ και η ‘‘αυτοκυριαρχία’’ αφορούν την κοινωνική βάση, η οποία είναι αυτή που οφείλει να την υπερασπιστεί για λογαριασμό της, στρεφόμενη ενάντια σε όποιον εγχώριο ή μη δυνάστη την απειλεί. Γι’ αυτό και η επανάσταση ήταν (και είναι) μονόδρομος. Έννοιες όπως η ‘‘λαϊκή κυριαρχία’’, η ‘‘ισότητα’’, η ‘‘κοινωνική αλληλεγγύη’’, η ‘‘ελευθερία’’, τα ‘‘ίσα δικαιώματα’’, η ‘‘αξιοπρέπεια του ανθρώπου’’ που περιέχει το Σύνταγμα και που ήταν ανέκαθεν υπό το καθεστώς της αντιπροσωπευτικής ‘‘δημοκρατίας’’ και του καπιταλισμού λέξεις χωρίς περιεχόμενο, διαγράφηκαν πλέον οριστικά με τις δανειακές συμβάσεις και με τα μέτρα κοινωνικής γενοκτονίας. Όπως εκθεμελιώθηκε και το ίδιο το αντιπροσωπευτικό σύστημα με τις αρχές του, το οποίο, υποτίθεται, πως μέσω του Συντάγματος επιχειρούσε να προσδιορίσει τα όρια συγκέντρωσης και άσκησης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, ώστε να μην παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Κάτι τέτοιο σε μια ταξική κοινωνία και μάλιστα, σε μια κοινωνία όπου η οικονομική εξουσία λαμβάνει όλο και πιο συγκεντρωτικό χαρακτήρα και η άσκησή της γίνεται όλο και πιο βίαιη και απάνθρωπη, είναι αδύνατον να τηρηθεί. Ιδίως από ένα πολιτικό καθεστώς του οποίου η ύπαρξη είναι ταυτισμένη με το καπιταλιστικό σύστημα οικονομικής εξουσίας. Τόσο η συστημική κρίση όσο και οι δανειακές συμβάσεις που επέβαλαν στην χώρα, έφεραν το καθεστώς στα ακραία όριά του για να το οδηγήσουν στην ‘‘αναμόρφωσή’’ του μακριά από παρωχημένες έννοιες και αξίες – οι οποίες διαγράφονται μια κι έξω –, έτσι όπως απαιτεί ο προχωρημένος βαθμός συγκεντρωτισμού πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που χαρακτηρίζει το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα. Υπό αυτές τις συστημικές μεταμορφώσεις, τα ‘‘μνημόνια’’ στην Ελλάδα άνοιξαν έναν δρόμο για το μεγάλο ανασχηματισμό του συστήματος. Στην Ελλάδα το αντιπροσωπευτικό σύστημα, που με βάση τις δανειακές συμβάσεις και τον όρο εκχώρησης της κυριαρχίας έχει πάψει να έχει κάθε δυνατότητα αυτόνομης λήψης αποφάσεων όχι μόνο για οικονομικά, αλλά και για πολιτικά ζητήματα, που έχει χάσει κάθε δικαίωμα ακόμα και να αναπνέει χωρίς την έγκριση των δανειστών του, στην ουσία έχει αυτοκτονήσει. Αυτοκτόνησε με το που υπέγραψε την πρώτη Δανειακή Σύμβαση το 2010. Πρόκειται για συνθήκη μη αναστρέψιμη, αφού είναι μη αναστρέψιμο το καθεστώς των μέτρων λιτότητας και η δυνατότητα αποπληρωμής – κάποια στιγμή – του χρέους. Η οικονομική και πολιτική δικτατορία των δανειστών, πλάι στην παγκόσμια δικτατορία των αγορών κεφαλαίων είναι το νέο ‘‘πολίτευμα’’ στην χώρα. Απέναντι σε αυτή την δικτατορία, απέναντι στις δανειακές συμβάσεις και τους όρους τους, απέναντι σε μια ολοφάνερα μη αναστρέψιμη οικονομική και πολιτική συνθήκη οφείλαμε να αγωνιστούμε διαμορφώνοντας ένα επαναστατικό κίνημα που να καταφέρει να ανατρέψει το εγχώριο καθεστώς. Εξ’ άλλου είχαμε το ‘‘όπλα’’ που μπορούσαν να καταφέρουν τη μέγιστη δυνατή κοινωνική και πολιτική συναίνεση σε μια τέτοια ανατροπή: Οι συμβάσεις δανεισμού, η αποδοχή και η επιβολή τους στην κοινωνία, συνιστούσαν πολιτική και συνταγματική εκτροπή. Άσχετα με τις όποιες κενές νοήματος επικλήσεις του Συντάγματος σε αρχές και αξίες ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας, η βίαιη κατάργηση του αυτοκυρίαρχου στον τόπο, η υποθήκευση της χώρας, των περιουσιακών της στοιχείων, η υποθήκευση της κοινωνικής πλειοψηφίας στα συμφέροντα μιας αισχράς οικονομικής και πολιτικής εξουσίας συνιστούσαν πολιτικό και οικονομικό πραξικόπημα που εκτελέστηκε από το εγχώριο πολιτικό σύστημα της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης, την εγχώρια άρχουσα οικονομική τάξη, την δικαστική εξουσία, το κράτος. Μήπως ξεχάσαμε το σαφές δίλλημα (τις ‘‘επιλογές’’ που είχε ο λαός το 2010) ‘‘μνημόνιο ή τανκς’’ που είχε θέσει ο Μπαρόζο; Κάποιοι δήλωσαν, όπως είπαμε ήδη, πως δεν είχαμε χρήση βίας, συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε για ‘‘κατάλυση’’ αλλά για ‘‘καταστρατήγηση’’ του Συντάγματος, η οποία έννοια δεν μπορεί να γίνει αιτία για την ενεργοποίηση του άρθρου 120 του Συντάγματος. Φρόντισαν εγκαίρως ορισμένοι να απομακρύνουν τον λαό από την ιδέα της ανατροπής των 300 στην Βουλή προβάλλοντας ως άτοπο τον ισχυρισμό περί ‘‘κατάλυσης του πολιτεύματος’’ για την οποία κατάλυση ‘‘απαιτούνται τανκς και βία’’. Από μια άλλη θέση, η εκδούλευση τέτοιων πολιτικών παραγόντων ήταν η πλέον αποτελεσματική αφού έθεταν ουσιαστικά τα όρια στις κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις, ώστε αυτές να μην απειλήσουν τελικά το αντιπροσωπευτικό σύστημα και, εν τέλει, να κάνει την δουλειά μιας κατοχικής πολιτικής τάξης. Η βία ήταν αναμφισβήτητη και το ‘‘μνημόνια ή τανκς’’ αποκάλυψε το μέγεθος του εκβιασμού και της βίας των δανειστών. Η κατάλυση του Συντάγματος ήταν δεδομένη, το ίδιο και η βία που ασκήθηκε και ασκείται πάνω στην κοινωνική βάση της χώρας. Η ενεργοποίηση του άρθρο120 του Συντάγματος, η αντικαθεστωτική δράση της κοινωνίας και η ανατροπή του πολιτικού καθεστώτος ήταν κοινωνικό και πολιτικό δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση. Μια τέτοια ευκαιρία που μας δόθηκε από την ιστορία, η μοναδική ευκαιρία της απόλυτης απονομιμοποίησης του καθεστώτος λόγω της οικονομικής κρίσης και των δανειακών συμβάσεων, δεν αξιοποιήθηκε. Στις 5/5/2010 η μεγάλη διαδήλωση που έγινε ενάντια στην ψήφιση του νόμου 3845/2010 είχε έναν κοινό στόχο: Την Βουλή. Πολλές ετερόκλητες πολιτικές τάσεις βρίσκονταν σε εκείνη την διαδήλωση. Όμως την κεντρική κατεύθυνση την έδινε η επιθυμία ‘‘να μην περάσει το μνημόνιο’’ και η εναντίωση στο αντιπροσωπευτικό σύστημα. Μια ‘‘έφοδος στην Βουλή’’ δεν ήταν τότε στόχος ανέφικτος. Αυτό προϋπέθετε όμως, να είναι κοινός πολιτικός στόχος ενός συγκροτημένου πολιτικά κινήματος, το οποίο θα ήξερε τι ήθελε και πώς να το επιχειρήσει. Όμως το συλλογικό πνεύμα της πρώτης διαδήλωσης, αλλά και άλλων που ακολούθησαν, ‘‘έδειχνε’’ την Βουλή. Αυτό που απουσίαζε ήταν ένα συγκροτημένο πολιτικό κίνημα. Ο α/α χώρος χωρίς να έχει ανάλυση, στόχο, συγκρότηση, περιορίστηκε στην πολιτική παρέμβαση στις διαδηλώσεις ‘‘μέσω πανό και ολίγων κειμένων’’ και στις απόπειρες εκτροπής των διαδηλώσεων προς εξεγερτικές πρακτικές, οι οποίες λόγω της διάχυτης και μεγάλης οργής που υπήρχε στην κοινωνική βάση, δεν ήταν δύσκολο να εκδηλωθούν. Όμως κεντρική στρατηγική κατεύθυνση δεν υπήρχε. Η ευκαιρία για όλους και για την κοινωνία στον τόπο ήταν να καταληφθεί τότε η Βουλή, να διαλυθεί η συνεδρίαση, να πεταχτούν έξω όλοι οι καθεστωτικοί πολιτικοί, ακόμα και της ήσσονος αντιπολίτευσης και να γίνει μια μεγάλη λαϊκή συνέλευση. Αυτός έπρεπε να είναι ο στόχος ενός ανατρεπτικού κινήματος. Αυτό φυσικά, προϋπέθετε πολλές υπερβάσεις. όχι μόνο για να γίνει μια επιτυχής έφοδος στη Βουλή, όσο για να υλοποιηθεί με επιτυχία ένα εγχείρημα πολιτικής αλλαγής. Θα προϋπέθετε άλλα πολιτικά μεγέθη τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Θα προϋπέθετε κατ’ αρχήν γνώση επί του θέματος της κρίσης, αλλά και των δανειακών συμβάσεων και δυνατότητα ανάδειξης του αδιαχώριστου της κρίσης με την ίδια την φύση του κεφαλαίου. Θα προϋπέθετε συγκροτημένες θέσεις πάνω στην αναγκαιότητα ξεπεράσματος του αντιπροσωπευτικού συστήματος και την προώθηση αποκεντρωμένων μορφών πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης. Σε μια τέτοια γενική λαϊκή Συνέλευση θα γινόταν μια και έξω πράξη κατ’ αρχήν το σκίσιμο της Δανειακής Σύμβασης και η απόφαση για αθέτηση του χρέους. Αυτά από μόνα τους θα προκαλούσαν χάσμα με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αγορές, με το μεγάλο κεφάλαιο. Με αιχμή την κοινωνική αξιοπρέπεια και ελευθερία, θα μπορούσε να μπει σε εφαρμογή ένα συνομοσπονδιακό σύστημα λαϊκών συνελεύσεων παντού όπου θα λαμβάνονταν αποφάσεις για κάθε κοινωνικό πολιτικό και οικονομικό ζήτημα. Κινούμενοι αρχικά σε μια κατεύθυνση απο-κέντρωσης και διάλυσης του κράτους ως κεντρικής εξουσίας θα μπαίναμε αναπόφευκτα σε καθεστώς εκτός ΟΝΕ. Και με τις αγορές απέναντί μας θα είμαστε υποχρεωμένοι να επεξεργαστούμε ως κοινωνία ένα νέο μοντέλο οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της ζωής μας. Μια τέτοια εξέλιξη, φυσικά και θα γινόταν αιτία για τη μαζική φυγή της άρχουσας οικονομικά τάξης από την χώρα. Η απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής από τους Δήμους (Κομμούνες), αλλά και η ανάπτυξη συλλογικών μορφών παραγωγής, με δυο λόγια μια προσπάθεια οικονομικής αναδιοργάνωσης του τόπου με όρους οικονομικής ισονομίας, θα ήταν αναπόφευκτο να επιχειρηθεί. Φυσικά, ένα τέτοιο κοινωνικό εγχείρημα θα απαιτούσε την λαϊκή οργάνωση για την ένοπλη περιφρούρησή του από τις δυνάμεις του καθεστώτος αλλά και για την επέκταση και εδραίωσή του. Εξ’ άλλου επανάσταση σημαίνει να παίρνει η κοινωνική βάση την εξουσία στα δικά της χέρια και αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν είναι οπλισμένη. Στην ιστορία οι οικονομικές κρίσεις, αλλά και οι πολιτικές εκτροπές των καθεστώτων προς κατευθύνσεις απολυταρχίας και ολοκληρωτισμού δίνουν το έναυσμα για ριζικές μετατροπές του κοινωνικού και πολιτικού πεδίου προς κατευθύνσεις απελευθέρωσης των κοινωνιών. Στην αντίθετη περίπτωση και όταν αυτές οι μετατροπές δεν υλοποιούνται, ανοίγει ο δρόμος για σκοτεινές και βασανιστικές για τις κοινωνίες μακροχρόνιες περιόδους. Μια τέτοια συνθήκη ζήσαμε το 2010 και ζούμε σήμερα. Μια τέτοια συνθήκη θα παραδώσουμε και στις επόμενες γενιές; Να ζουν υπό την κοινωνική λαιμητόμο των δανειακών συμβάσεων, να κουβαλούν ισοβίως τις αλυσίδες ενός χρέους που είναι αδύνατον να αποπληρωθεί. Ενός χρέους που έχει γίνει δυσβάστακτο, προκειμένου η εγχώρια και υπερεθνική τυραννία να μπορεί να επιβιώνει. Δεδομένων των συνθηκών της κρίσης, κυρίως έτσι όπως αυτή θα εκδηλωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα και δεδομένου ότι η κοινωνική βάση έχει ‘‘τσιμεντωθεί’’ και πεθαίνει υπό τον ζυγό των συμβάσεων για την αποπληρωμή του χρέους, με την δυνατότητα επιστροφής σε μια οικονομική κατάσταση προ κρίσης να έχει περάσει ανεπιστρεπτί, είναι αναγκαίο για την κοινωνική επιβίωση η οργάνωση μιας πολιτικής αντεπίθεσης στο καθεστώς. Αντί όμως να γίνει το ‘‘άλμα προς τα εμπρός’’, η κοινωνική βάση δέχτηκε μια συντονισμένη και άγρια επίθεση από όλο το πολιτικό φάσμα του καθεστώτος. Παράλληλα με την προπαγάνδα νομιμοποίησης των δανειακών συμβάσεων, το αναμάσημα των δογμάτων της υπερεθνικής πολιτικής ελίτ, της θεωρίας του ραγιαδισμού και της νοοτροπίας που αυτή προωθούσε, της καλλιέργειας των υποταγμένων συνειδήσεων, του αδιέξοδου του αγώνα, της ήττας και της παραίτησης, το κράτος εξαπέλυσε μια μεγάλης αγριότητας καταστολή στις κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια, που κατέληξαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Η εντολή της ‘‘μηδενικής ανοχής’’ και της χωρίς όρια βίας είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματίες να καταλήγουν στα νοσοκομεία πολλούς σε κρίσιμη κατάσταση, στα νοσοκομεία κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων. Την πιο άγρια αστυνομική επίθεση δέχτηκε η διαδήλωση ενάντια στο ‘‘μεσοπρόθεσμο’’ τον Ιούνιο του 2011. Για τις δολοφονικές πρακτικές των αστυνομικών σε εκείνη την κινητοποίηση είχαν γίνει δεκάδες μηνύσεις, με τον Σύριζα και τον Τσίπρα προσωπικά να πρωτοστατεί στις διώξεις. Τελικά, η δικαστική εξουσία, έτσι κι αλλιώς ευθυγραμμισμένη πλήρως με τη νομιμότητα της υποταγής και της συναίνεσης στο καθεστώς υποτέλειας των δανειακών συμβάσεων, αθώωσε την αστυνομία ‘‘νομιμοποιώντας’’ τις εγκληματικές και αντικοινωνικές πρακτικές της και την βίαιη καταστολή της πολιτικής ανυπακοής. Η δικαστική εξουσία που συνιστά τον ‘‘σκληρό πυρήνα’’ του κράτους είναι αυτή που νομιμοποίησε τις δανειακές συμβάσεις καθώς αναγνώρισε ότι ‘‘δεν παραβιάζουν το Σύνταγμα’’ βάζοντας την σφραγίδα της ‘‘νομιμότητας’’ και του ‘‘δικαίου’’ στην πιο άγρια μορφή υποτέλειας και δουλείας στην σύγχρονη ιστορία. Πολιτική, δικαστική, οικονομική εξουσία, καθώς και η εξουσία των ΜΜΕ διαμόρφωσαν ένα ασφυκτικό πλαίσιο στην κοινωνία, που σύντομα αποδέχτηκε ως αδιέξοδη και μάταιη κάθε αντίδραση στα ‘‘μνημόνια’’ και τους όρους της Δανειακής Σύμβασης. Και ενώ για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία έχουμε ένα τόσο βίαιο, εγκληματικό, τρομοκρατικό, ληστρικό καθεστώς υποτέλειας να επιβάλλεται στην κοινωνία, οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι εντελώς αναντίστοιχες.
Ο Επαναστατικός Αγώνας λόγω της πολιτικής φύσης και της θέσης του, ήταν αδύνατο να αποδεχτεί την ‘‘κοινωνική ήττα’’. Η συνέχιση της δράσης του μετά το πρώτο κατασταλτικό χτύπημα το 2010 ήταν επιβεβλημένη από την ίδια την ιστορία, ενώ η κοινωνική ηττοπάθεια δεν μπορούσε να είναι λόγος δικής του παραίτησης, αλλά μια ακόμα σημαντική αναγκαιότητα να δράσει. Ο αγώνας ενάντια στις δανειακές συμβάσεις ήταν επιπλέον, αγώνας ενάντια στην ηττοπάθεια και την παραίτηση. Ο Επαναστατικός Αγώνας υπήρχε, δρούσε και πορευόταν με τρόπο αδιαχώριστο με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Η ένταση της βίας ενάντια στην κοινωνία με την διαιώνιση των ‘‘μνημονίων’’ και τη μονιμοποίηση των όρων υποτέλειας και σκλαβιάς της πρώτης Δανειακής Σύμβασης, δεν ήταν συνθήκη που μπορούσε να αφεθεί από τον Επαναστατικό Αγώνα χωρίς απάντηση. Μιλήσαμε για την επίθεση ενάντια στην Τράπεζα της Ελλάδας και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη μόνη μεγάλη ένοπλη επίθεση σε δύο εκ των τριών υπερεθνικών θεσμών της τρόικας που έφτιαξαν και επέβαλαν τις Δανειακές Συμβάσεις της βίας και της τρομοκρατίας. Το κράτος και σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς στόχευσε πάνω μας και η εκδίκηση έπρεπε να έχει την ανάλογη σφοδρότητα, έτσι όπως τελικά εκδηλώθηκε με τις δύο καταδίκες μας σε ισόβια κάθειρξη για την επίθεση εναντίον της ΤτΕ και του ΔΝΤ, αναγνωρίζοντας παράλληλα την προσφορότητα της δράσης της οργάνωσης να επιφέρει την καθεστωτική κατάρρευση. Η εκδίκηση εκδηλώθηκε και πάνω στο 6χρονο τότε παιδί μας κατά το τρίτο κατασταλτικό χτύπημα. Παράλληλα μια νέα υποδικία μας έχει επιβληθεί για μια νέας ‘‘εμπνεύσεως’’ δίωξη μετά τις συλλήψεις μας και ενώ είμαστε στην φυλακή. Μια καταδίκη μας για αυτή την υπόθεση σημαίνει πρόσθετα χρόνια φυλακής, πέραν των ισοβίων, αφού με τον νόμο του Παρασκευόπουλου του 2015 ‘‘οι ποινές για αδικήματα που διαπράττονται ενώ ο δράστης είναι κρατούμενος, δεν συγχωνεύονται’’. Αυτή η νέα δίωξη καθώς και η ποινή των ισοβίων αποκαλύπτει το σχέδιο του κράτους για εμάς: Να μην αποφυλακιστούμε. Δεν έχει υπάρξει στα δικαστικά χρονικά ανάλογη αντιμετώπιση πολιτικών κρατουμένων. Και αυτή η αντιμετώπιση εκπορεύεται από την απειλή που βλέπει το σύστημα στον Επαναστατικό Αγώνα. Η αντιμετώπιση αυτή έχει και μια ακόμα αιτία. Κατανοούμε πως ένα παράνομο καθεστώς υποτέλειας και εκδούλευσης που έχει το ίδιο ξεσκίσει τους όρους δικαίου του αντιπροσωπευτικού συστήματος και το Σύνταγμα – την ‘‘κορωνίδα του πολιτεύματος’’–, που έχει εκδηλώσει και επιβάλει σε όλη την κοινωνία την θέση του σκλάβου που του τρώνε τα αφεντικά τις σάρκες και επιβάλλει την ‘‘συνεργασία του στον θάνατό του’’ για να μην πληγούν τα συμφέροντα μιας μειοψηφικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, θα εκδηλώνει απέναντι σε αυτούς που επιμένουν να αγωνίζονται ενάντια σε μια τέτοια συνθήκη το μέγιστο δυνατό μίσος. Το ‘‘έγκλημά μας’’ ήταν ότι συνεχίσαμε την αντίσταση ενώ όλη η κοινωνία είχε λυγίσει. Το ‘‘έγκλημά μας’’ ήταν ότι αναδείξαμε εγκαίρως, τι πρόκειται να συμβεί στην χώρα, πριν συμβεί οτιδήποτε. Ότι αναδείξαμε και επιμείναμε, πως αυτό το καθεστώς της βίας και της τρομοκρατίας που επέβαλε με τον πιο εγκληματικό τρόπο την ακραία ανισότητα, την αναξιο-πρέπεια, την καταπάτηση κάθε ανθρώπινου και κοινωνικού δικαιώματος, την απόλυτη ανελευθερία και την ισόβια σκλαβιά, την υποταγή σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, είναι ζήτημα κοινωνικής επιβίωσης να ανατραπεί. Ότι μιλήσαμε και δράσαμε για την κοινωνική Επανάσταση, για την εδραίωση της πραγματικής δημοκρατίας, της άμεσης δημοκρατίας. Για την αναγκαιότητα να ανατραπεί το καθεστώς της τυραννίας. Ότι αυτή είναι μια λύση – μονόδρομος για την κοινωνία. Ήταν μια λύση μονόδρομος όταν ξεκίνησε η κρίση, είναι στο παρόν και θα γίνεται όλο και πιο επιτακτική στο μέλλον, καθώς το συστημικό τερατούργημα του καπιταλισμού και της οικονομίας των αγορών θα ξερνάει το δηλητήριο των κρίσεων πάνω στις κοινωνίες. Οι οποίες κρίσεις θα παίρνουν όλο και πιο καταστροφικό, δολοφονικό χαρακτήρα, καθώς τα κράτη θα επιβάλλουν τον φασισμό για να διατηρούν εν ζωή το ‘‘υπέρτατο έννομο κοινωνικό αγαθό’’, το εγκληματικό σύστημα και τους θεσμούς του. Δεν είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία που εκδηλώνεται κρίση κρατικού χρέους. Την δεκαετία του ’80 πολλές χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής κατέρρεαν κάτω από το βάρος των χρεών από τα δάνεια που τους παρείχαν ‘‘δυτικές’’ τράπεζες, οι οποίες ανακύκλωναν τα πετροδολάρια που είχαν πλημμυρίσει την αγορά. Πολλές από αυτές τις χώρες υποχρεωμένες καθώς ήταν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, έφταναν σε σημείο να χρειάζεται να δώσουν 50% του φτωχού τους ΑΕΠ σε τόκους και χρεολύσια. Όλοι γνωρίζουν την απόλυτη ανέχεια και την ακραία φτώχεια που υπέπεσαν οι αφρικανικές χώρες, τους μαζικούς θανάτους από πείνα, από αρρώστιες, ή από εμφυλίους. Όμως αυτή η κατάντια μιας ολόκληρης ηπείρου είναι ‘‘επιτυχία’’ του δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μεθοδεύσεων ‘‘σωτηρίας των χωρών’’ από το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, την αμερικάνικη κυβέρνηση. Και εκεί το ζητούμενο ήταν η στήριξη των τραπεζών που είχαν δανείσει αυτές τις χώρες. Οι οποίες χώρες σε κάποιες περιπτώσεις, έχασαν τον έλεγχο πάνω στην παραγωγή, ενώ περιουσιακά τους στοιχεία και φυσικοί πόροι τους κατασχέθηκαν από τα ‘‘αρπακτικά του χρέους’’. Δεν είναι η πρώτη φορά που εκδηλώνεται κρίση κρατικού χρέους, όμως είναι η πρώτη φορά που αυτή εκδηλώνεται στην ‘‘καρδιά’’ του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Η ελληνική κρίση ήταν ο προάγγελος μιας κρίσης χρέους που αναμένεται να εκδηλωθεί και σε άλλες μεγάλες οικονομίες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια χώρα υποπίπτει σε τέτοια ανυποληψία καθώς το πολιτικό σύστημα εξουσίας αποδέχεται κάθε εξευτελιστικό και βίαιο όρο που του επιβάλλουν οι δανειστές. Όμως είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στην ανεπτυγμένη καπιταλιστικά Ευρώπη, με τους ‘‘ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς’’ που ‘‘βάζουν όρια στην επέκταση απολυταρχικών καθεστώτων’’. Οι ισχυρισμοί αυτοί αποδείχτηκαν ψέμα και χίμαιρα. Στην ‘‘δημοκρατική’’ Ευρώπη οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ εγγυώνται τον υπερσυγκεντρωτισμό οικονομικής και πολιτικής ισχύος και την ανάδυση σύγχρονου τύπου υπερεθνικών δικτατοριών, στις οποίες υπόκεινται τα εθνικά αντιπροσωπευτικά καθεστώτα με τον ρόλο του τοποτηρητή των υπερεθνικών μη ελεγχόμενων κοινωνικά και πολιτικά εξουσιών. Πάνω σε αυτό το έδαφος της ενωμένης Ευρώπης και της προκαταβολικής εκχώρησης κυριαρχίας με τη συνθήκη της Λισσαβώνας, χτίστηκε το μνημονιακό τυραννικό καθεστώς στην χώρα. Ο εγκλωβισμός της κοινωνίας σε αυτό το καθεστώς είναι όχι μόνο μόνιμος, αλλά και απόλυτος. Επίσης, είναι απόλυτα εξαρτημένος από την Ε.Ε. και το ευρώ. Ιεραρχώντας την σταθερότητα του ευρωοικοδομήματος και του κοινού νομίσματος έναντι της επιβίωσης της κοινωνίας αποφάνθηκαν τελικά, άπαντες οι καθεστωτικοί θεσμοί και παράγοντες στην χώρα ότι τα ‘‘μνημόνια’’ είναι αναγκαία καθώς και ότι η μη αποδοχή τους ‘‘θα οδηγήσει στην συλλογική καταστροφή όλων μας’’. Ήταν αδύνατη η προσβολή ή η καταγγελία έστω και μέρους των μέτρων. Ήταν αδύνατη η αθέτηση πληρωμής μέρους του χρέους με απόφαση του δανειολήπτη. Ήταν αδιέξοδη οποιαδήποτε πολιτική πίεση για χαλάρωση των δεσμών από τα ‘‘μνημόνια’’ και το χρέος, χωρίς αυτό να οδηγήσει σε πλήρη ρήξη με τους δανειστές και την τρόικα. Έχοντας δεσμεύσει την χώρα στους όρους της Δανειακής Σύμβασης, με τους οποίους εκχωρείται η κυριαρχία στους δανειστές και υποθηκεύεται όλος ο φυσικός κοινωνικός πλούτος στην εξυπηρέτηση των δανείων ‘‘σωτηρίας’’, ούτε η προσβολή ορισμένων από τα μέτρα ήταν δυνατή ούτε οποιαδήποτε απαίτηση για τροποποίηση αυτών ή των όρων αποπληρωμής του χρέους μπορούσε να γίνει αποδεκτή από τους δανειστές και την τρόικα. Καμία μερική λύση και εντός του πλαισίου που ορίζουν οι ‘‘διεθνείς και ευρωπαϊκές σχέσεις των κρατών’’ δεν ήταν εφικτή. Από την άλλη, ήταν όχι απλώς δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να μην γίνουν αποδεκτές οι δανειακές συμβάσεις, τόσο για τους όρους και τα μέτρα κοινωνικής γενοκτονίας που επέβαλαν όσο και για την υποχρέωση της κοινωνίας να αποπληρώνει αυτό καθ’ εαυτό το χρέος που γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτο για την σωτηρία των τραπεζών και του συστήματος. Η άρνηση των δανειακών συμβάσεων και η κήρυξη στάσης πληρωμών ήταν χρέος της κοινωνίας να την επιβάλλει η ίδια με κάθε τρόπο για την ίδια και την αξιοπρέπειά της, αλλά και για τις επόμενες γενιές. Αυτό φυσικά, θα σήμαινε ρήξη με την Ε.Ε. και ρήξη με το μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα, με την εγχώρια άρχουσα οικονομική τάξη. Όλα τα παραπάνω ζητήματα έρχονται και θα επανέρχονται, καθώς η εποχή των ‘‘μνημονίων’’ όχι μόνο δεν έχει λήξει, αλλά η επερχόμενη παγκόσμια κρίση επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για την πιο άγρια και μακρά ιστορική περίοδο στον τόπο . Και τα ερωτήματα θα τίθενται ξανά και ξανά.
Ο Επαναστατικός Αγώνας είχε αναδείξει το ελληνικό χρέος ως την αιτία που θα πυροδοτούσε μια χρεοκοπία σε περίοδο που θα εκδηλωνόταν μια μεγάλη οικονομική κρίση από το 2005. Είχε πει από την αρχή της ‘‘μνημονιακής’’ εποχής ότι η απάντηση της κοινωνίας στην κρίση είναι η αθέτηση του χρέους. Είχε πει πως οφείλουμε να προχωρήσουμε σε ρήξη με το σύστημα των αγορών και της Ε.Ε., η οποία ρήξη θα έρθει αναπόφευκτα αν αθετήσουμε το χρέος και αρνηθούμε τα μνημόνια. Σήμερα φαίνεται όλο και πιο καθαρά ότι είναι η μόνη λύση που έχουμε σαν κοινωνία. Αυτό θα αποκαλυφθεί ακόμα πιο έντονα στο αμέσως επόμενο διάστημα που η κρίση θα χτυπήσει ξανά και το ελληνικό καθεστώς δεν θα μπορεί να βρει αγοραστές ομολόγων για να αποπληρώσει παλιά μνημονιακά χρέη και τόκους. Την στιγμή μάλιστα, που οι απαιτήσεις του χρέους φαίνεται ότι θα ξεπερνούν το 25% του ΑΕΠ τον χρόνο. Θα αποκαλυφθεί ακόμα πιο έντονα πως τα μέτρα κοινωνικής γενοκτονίας που επέβαλαν και επιβάλλουν, δεν είναι μόνο εγκληματικά και καταστροφικά για την κοινωνία, αλλά και μάταια. Μπορεί ο στόχος που είχαν, να ήταν η σωτηρία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η αποφυγή μιας στάσης πληρωμών του χρέους από το ελληνικό κράτος, όμως ούτε αυτός ο στόχος εκπληρώθηκε. Το σύστημα θα ξεράσει την επόμενη κρίση του, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν θα αντέξει το επόμενο τσουνάμι της κρίσης, το ελληνικό κράτος θα λυγίσει από το χρέος, από την αδυναμία του να στηρίξει τις τράπεζες και από τον αποκλεισμό που του έχουν επιβάλλει οι κεφαλαιαγορές ενώ παράλληλα, θα αυξάνει τη πίεση προς την κοινωνική βάση που ήδη έχει λυγίσει από τη μακροχρόνια οικονομική βία που υφίσταται. Οκτώ χρόνια μνημονίων και η κρίση επανέρχεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Η κοινωνική βάση πρέπει να κάνει το ποιοτικό άλμα και να ξεσηκωθεί. Να επιβάλει με κάθε μέσο και τρόπο την αθέτηση όλου του χρέους και να αποτινάξει τον ζυγό των συμβάσεων και της δικτατορίας των δανειστών. Να μη δεχθεί ξανά να στηρίζει το χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα επιβαρύνοντας το χρέος. Αυτό από μόνο του σημαίνει επανάσταση. Μια επανάσταση που θα γίνει ευκαιρία και θα ανοίξει τον δρόμο για ένα μεγάλο ριζικό πολιτικό και κοινωνικό μετασχηματισμό. Η αθέτηση του χρέους σημαίνει ρήξη με την Ε.Ε. Η ανασυγκρότηση της χώρας σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο προϋποθέτει την αποδοχή της ρήξης και με το εγχώριο κεφάλαιο, αλλά και τα ξένα funds που έχουν ποδηγετήσει την εγχώρια οικονομική δραστηριότητα μέσω του ελέγχου των τραπεζών. Η αθέτηση του χρέους, δημόσιου αλλά και ιδιωτικού, του χρέους των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων σημαίνει σύγκρουση με το κεφάλαιο, εγχώριο και ξένο, που επιβάλλει τους πλειστηριασμούς περιουσιών για οφειλές στις τράπεζες ακόμα και για λίγες χιλιάδες ευρώ. Σημαίνει ρήξη με το ελληνικό κράτος που είναι ο τοποτηρητής των δανειστών, του μεγάλου κεφαλαίου και των αγορών. Σημαίνει ρήξη με το κράτος – ληστή που επιβάλλει κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων για χρέη στο δημόσιο, ακόμα και στα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα και που παράλληλα, αυξάνει τα φορολογικά βάρη σε σημείο εξόντωσης των πιο αδύναμων. Σημαίνει ρήξη με το καθεστώς – τοποτηρητή μιας υπερεθνικής δικτατορίας, από την οποία οφείλουμε με κάθε τρόπο και κόστος να απαλλαγούμε. Η αναγκαιότητα μιας νέας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ανασυγκρότησης στην χώρα θα προκύψει ως ευκαιρία για την ίδια την κοινωνική αναγέννηση. Προϋπόθεση όμως γι’ αυτό είναι, να διασφαλιστεί και να εδραιωθεί ένα αποκεντρω-μένο μοντέλο πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης βασισμένο στις αρχές της άμεσης δημο-κρατίας, της μόνης πραγματικής δημοκρατίας. Να γίνει αυτή η συνθήκη ευκαιρία για την δημιουργία μιας οριζόντιας μορφής πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης.
Η εγγύηση για την διασφάλιση της άμεσης δημοκρατίας είναι η αναγωγή οριζόντιων συνελεύσεων που θα συγκροτηθούν παντού, σε πόλεις και χωριά, ως πυρήνες της νέας πολιτικής λειτουργίας, όπου θα λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις για κάθε κοινωνική δραστηριότητα. Η απειλή της υφαρπαγής κοινωνικού πλούτου από τους δανειστές που υπάρχει στις συμβάσεις δανεισμού και θα επιχειρηθεί να ενεργοποιηθεί μετά από μια τέτοια ιστορική απόφαση της κοινωνίας, θα βρει τα ανυπέρβλητα εμπόδια της μαχητικότητας και της αποφασιστικότητας ενός λαού που θα επιλέξει τον αυτοκαθορισμό και την ελευθερία και θα περιφρουρήσει κάθε σημείο του τόπου από τα αρπακτικά του χρέους. Η δύναμη για να ανταπεξέλθει ένας λαός σε μια τέτοια πρόκληση, αντλείται μόνο από την πολιτική – κοινωνική και οικονομική αυτοδιάθεση, μόνο από την αποφασιστικότητα να πάρει ο ίδιος τη ζωή του στα δικά του χέρια. Και αυτό προϋποθέτει πολιτική ελευθερία για όλους τους ανθρώπους. Μια επανάσταση προϋποθέτει θέσεις και προτάσεις, ένα μίνιμουμ επεξεργασμένο πολιτικό πρόγραμμα για το πώς θα δημιουργήσουμε μια νέα κοινωνική οργάνωση απαλλαγμένη από το κεφάλαιο και το κράτος. Ο Επαναστατικός Αγώνας ήδη από το 2009 ενώ ξεκίνησε να εφαρμόζει μία στρατηγική δράσης, η οποία είχε ως αιχμή την κρίση και τις πολιτικές αντιμετώπισής της, είχε διατυπώσει για πρώτη φορά την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός επαναστατικού κινήματος, που θα πρέπει να έχει θέσεις και προτάσεις για μια νέα επαναστατική κοινωνία. Λέγαμε ήδη από τότε ότι πυρήνας της νέας κοινωνίας θα έπρεπε να είναι οι Κομμούνες και οι Κοινότητες. Μιλούσαμε για οριζόντιες μορφές κοινωνικής οργάνωσης που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Μιλούσαμε ήδη από τότε για την αναγκαιότητα απαλλοτρίωσης και κοινωνικοποίησης της περιουσίας των καπιταλιστών και του κράτους. Αλλά και μέσα από την φυλακή, το 2010 – 2011, στα ‘‘Κείμενα από την Φυλακή’’, κάποια από τα οποία μοιράζονταν στις γενικές απεργίες εκείνης της περιόδου ενάντια στο μνημόνιο, γράφαμε: ‘‘Να γίνουν οι κοινότητες, οι πόλεις, οι γειτονιές ο πυρήνας της νέας κοινωνικής οργάνωσης, ο κάτοχος του κοινωνικού πλούτου και ο κύριος πυλώνας των αποφάσεων, οικονομικών και πολιτικών. Να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα, να πάρουμε επιτέλους, τη ζωή στα δικά μας χέρια’’. Μιλούσαμε ήδη για ένα δίκτυο Λαϊκών Συνελεύσεων και Συμβουλίων που θα αναλάβει την διαχείριση κάθε κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας. Ξαναβρήκαμε ως αναρχικοί τα ίχνη του παλιού επαναστατικού κινήματος που είχε αναφορά στην Παρισινή Κομμούνα του 1871, που δεν ήταν κάτι άλλο από την εξουσία του αυτοκυβερνούμενου Δήμου, του ανεξάρτητου και αντίθετου με την κρατική εξουσία και τον συγκεντρωτισμό της. Του επαναστατικού κινήματος που είχε αναφορά στα συμβούλια (σοβιέτ) των εργατών στην επαναστατημένη Ρωσία του 1917 πριν τα ευνουχίσει ο μπολσεβίκικος ολοκληρωτισμός, την Κομμούνα της Κροστάνδης του 1921, τις αναρχικές εργατικές και αγροτικές κομμούνες και τα συμβούλια της Ισπανικής Επανάστασης του 1936 που κατεστάλησαν από το ‘‘δημοκρατικό’’ κράτος του Λαϊκού Μετώπου, δηλαδή, την συμμαχία αστών φιλελεύθερων, σοσιαλιστών και σταλινικών ‘‘κομμουνιστών’’ πριν την επικράτηση του Φράνκο.
Σήμερα έχουμε ένα πολύ σημαντικό σύγχρονο και ζωντανό επαναστατικό γεγονός, στο οποίο μπορούμε ως αναρχικοί και επαναστάτες να αναφερόμαστε: Την Επανάσταση στην Ροζάβα της Συρίας. Αυτή η Επανάσταση που ξεκίνησε το 2011 σε περιοχές της Συρίας με έντονη την παρουσία των Κούρδων και η εφαρμογή του μοντέλου του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού και της Δημοκρατικής Αυτονομίας, μοντέλο που απορρίπτει το έθνος – κράτος και τον κρατισμό, είναι αυτό το γεγονός που ζωντανεύει στο σήμερα την κοινωνική Επανάσταση, που ακυρώνει με την ίδια του την ύπαρξη τους ισχυρισμούς καθεστωτικών, αλλά και ‘‘αντικαθεστωτικών’’ τάσεων, με βάση τις οποίες ‘‘οι επαναστάσεις είναι ζητήματα άλλων εποχών που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί’’. Μια τέτοια θέση που συνιστά τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση της ‘‘ανυπέρβλητης και απρόσβλητης φύσης του σύγχρονου πολιτικού και οικονομικού συστήματος, της απουσίας πολιτικού αντίπαλου δέους’’, συντρίβεται από την εφαρμογή στην πράξη του Συνομοσπονδισμού και της άμεσης δημοκρατίας στην Ροζάβα. Αλλά και πως παρά τους καθεστωτικούς ισχυρισμούς ότι ‘‘οι επαναστάσεις είναι παράγοντες βίας, ανομίας, χάους και κοινωνικής καταστροφής’’, η επανάσταση – όπως μας δείχνει το εγχείρημα στην Ροζάβα –, στην περιοχή της Συρίας που μαστίζεται από τον εμφύλιο, γίνεται παράγοντας σταθερότητας και ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκείας που ζουν στα επαναστατημένα καντόνια της Βόρειας Συρίας… Η επανάσταση στην Ροζάβα συνδέει τις επαναστάσεις του παρελθόντος με το σήμερα και δίνει πνοή στο επαναστατικό πρόταγμα. Σημασία έχει όμως να ‘‘φέρουμε αυτή την επανάσταση’’ εδώ. Γιατί από μόνο του αυτό το κοινωνικό εγχείρημα, είναι ένα όπλο που μπορούμε να αξιοποιήσουμε σε ιδεολογικό – πολιτικό επίπεδο εναντίον του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας. Επίσης, καθώς γνωρίζουμε πως η θεωρητική επεξεργασία του επαναστατικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης που τώρα εφαρμόζεται στην Ροζάβα είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν την επανάσταση, επιβεβαιώνεται πόσο επιτακτικό είναι για ένα επαναστατικό κίνημα, να είναι προετοιμασμένο και σε αυτό το επίπεδο, ‘‘οπλισμένο’’ με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα συνδέεται στην πράξη με τις ιδιαιτερότητες της περιοχής στην οποία προωθείται η εφαρμογή του.
Ο Επαναστατικός Αγώνας είχε τονίσει εδώ και χρόνια τις απαιτήσεις που έχει η δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος. Την ανάγκη να τεθούν πολιτικές αιχμές στον αγώνα που θα συσπειρώνουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας σε στόχους οι οποίοι θα εξασφαλίζουν την μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση. Τέτοια ζητήματα είναι το χρέος και οι μνημονιακές συμβάσεις. Είχαμε τονίσει την ανάγκη επεξεργασίας ενός προγράμματος κοινωνικής ανασυγκρότησης και την υπέρβαση του φόβου που προκαλεί κοινωνικά η προοπτική μιας ρήξης με τους δανειστές και την τρόικα, με την κατάθεση προτάσεων κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης στην προοπτική της οικονομικής ισότητας και της πολιτικής ελευθερίας. Όταν η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας και το γραφείο του ΔΝΤ το 2014, είχε διατυπώσει μια επαναστατική πλατφόρμα. Ανάμεσα σε άλλες θέσεις που αφορούσαν τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την ρήξη και την έξοδο από την ΟΝΕ και την Ε.Ε, την σεισάχθεια, την απαλλοτρίωση των τραπεζών, της περιουσίας των καπιταλιστών και του κράτους και την κοινωνικοποίησή της, η πλατφόρμα μιλούσε για ένα συνομοσπονδιακό μοντέλο οργάνωσης που θ’ αντικαταστήσει το κεφάλαιο και το κράτος, τα οποία θα καταργηθούν. Παρά το γεγονός ότι ήμασταν και δρούσαμε στην ‘‘παρανομία’’, προσπαθούσαμε να επεξεργαστούμε θέσεις και προτάσεις και να ανοίξουμε έναν διάλογο με τον α/α χώρο, αλλά και την κοινωνία γενικότερα για την επανάσταση και την δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος. Και αυτό εξακολουθήσαμε να το κάνουμε και ως κρατούμενοι μέσα από την φυλακή. Γιατί ποτέ δεν απωλέσαμε την ταυτότητά μας μέσα στην φυλακή και παρά την καταστολή εξακολουθούμε να είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Ένα άλλο πολύτιμο στοιχείο που επίσης, απέδειξε για πολλοστή φορά στην ιστορία η Επανάσταση στην Ροζάβα, είναι ότι χωρίς τον ένοπλο αγώνα δεν μπορεί να γίνει μια κοινωνική Επανάσταση διαψεύδοντας την άποψη ότι και ο ένοπλος επαναστατικός αγώνας είναι πια μια εμπειρία του παρελθόντος και ότι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στις σύγχρονες συνθήκες. Απέδειξε επίσης, ότι οι ένοπλοι αγώνες, το επαναστατικό κίνημα και η κοινωνική Επανάσταση είναι έννοιες αδιαχώριστες, κάτι για το οποίο επιμένουμε εδώ και χρόνια. Η Επανάσταση δεν είναι σύνθημα κενό νοήματος, δεν είναι πρόταγμα χωρίς περιεχόμενο. Είναι κοινωνικός, πολιτικός και οικονομικός υλικός στόχος. Είναι σχέδιο που μπορεί να υλοποιηθεί. Συνεπώς είναι δρόμος που μπορούμε να ανοίξουμε. Μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας προϋποθέτει την κατάργηση του κράτους ως μηχανισμού ταξικής κυριαρχίας, την κατάργηση των τάξεων και την κατάργηση του καπιταλισμού, την ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων που έχουν ως βάση την εκμετάλλευση και το κέρδος. Προϋποθέτει την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας των καπιταλιστών, των μεγάλων επιχειρήσεων, των πολυεθνικών, της κρατικής και εκκλησιαστικής περιουσίας και την κοινωνικοποίησή τους. Την κατάργηση του τραπεζικού συστήματος και της τοκογλυφίας. Την διαγραφή όλων των χρεών προς τις τράπεζες και την κοινωνικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών. Μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς τάξεις προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, της βιομηχανίας, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, των λιμανιών, των μέσων μεταφοράς, των επικοινωνιών και συγκοινωνιών, των νοσοκομείων και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όπου την διαχείρισή τους την αναλαμβάνουν οι Δήμοι (Κομμούνες) και οι εργαζόμενοι. Σε μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και ελευθερίας, το κράτος και το σύστημα του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού όπου ολίγοι επαγγελματίες πολιτικοί λαμβάνουν αποφάσεις για εκατομμύρια ανθρώπους, θα αντικατασταθεί από ένα αμεσοδημοκρατικό οργανωτικό μοντέλο, από μια συνομοσπονδία Συνελεύσεων Δήμων, Κοινοτήτων και Εργατικών Συμβουλίων. Κυρίαρχο όργανο λήψης αποφάσεων θα είναι οι Συνελεύσεις στις πόλεις, τα χωριά, τους εργασιακούς χώρους, εκεί όπου ο καθένας και η καθεμία θα μπορεί να συμμετέχει στην λήψη αποφάσεων. Αυτό το συνομοσπονδιακό μοντέλο οργάνωσης που θα αντικαταστήσει το συγκεντρωτικό κράτος και το αστικό κοινοβούλιο, προϋποθέτει την ύπαρξη αιρετών και άμεσα ανακλητών εκπροσώπων που εκτελούν τις αποφάσεις των συνελεύσεων εκεί όπου ανήκουν και καθήκον τους είναι η επικοινωνία, ο συντονισμός, η ενότητα και η σύνδεση μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της συνομοσπονδίας, η οποία θα είναι διαρθρωμένη τόσο σε τοπικό όσο και εθνικό ή και διεθνές επίπεδο. Μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, μια κοινωνία άμεσης δημοκρατίας προϋποθέτει την κατάργηση της αστυνομίας και του στρατού και την αντικατάστασή τους από ελεγχόμενες από τον λαό ένοπλες δυνάμεις, μια λαϊκή πολιτοφυλακή και ένοπλες δυνάμεις αυτοάμυνας. Το ζήτημα της ασφάλειας και του δικαίου σε μια επαναστατική κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι αδιαχώριστο με το συνολικό ζήτημα της Επανάστασης και να έχει στον πυρήνα του την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη, την προστασία των δομών και των σχέσεων οικονομικής ισότητας και πολιτικής ελευθερίας για όλους. Για την ακρατική, αταξική κοινωνία.
Nίκος Μαζιώτης – Πόλα Ρούπα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
50. revolutionary-struggle-zine
51. MprosouraWeb1
52. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ-ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ-ΕΑ2
53.
54.
ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ
ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ
AKΡΑΤΙΚΗ – ΑΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ –
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης
Μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Δεκέμβρης 2019
—————————————————————————————————-
55.«Ο μύθος της χημικής ίασης – μια κριτική της ψυχιατρικής φαρμακοθεραπείας», της Joanna Moncrieff
. 
Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Ο μύθος της χημικής ίασης – μια κριτική της ψυχιατρικής φαρμακοθεραπείας», της Joanna Moncrieff, από τις εκδόσεις oposito (ενότητα Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές) σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του βιβλίου και στη συζήτηση που θα ακολουθήσει.Η συνάντηση θα γίνει στα πλαίσια της “εκπαιδευτικής συνάντησης” της Πρωτοβουλίας ‘Ψ’, στις 20 Δεκεμβρίου 2019, ώρα 19.30, στην αίθουσα της “Παναρκαδικής”, οδός Τζωρτζ 9, 1ος όροφος (κοντά στην πλατεία Κάνιγγος)
Διαβάζουμε στον πρόλογο του βιβλίου:
Από την πρώτη συνάντηση του Δικτύου Ακούγοντας Φωνές στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2009, μέχρι σήμερα έχουμε οργανώσει, συμμετάσχει και στηρίξει, ως Δίκτυο, δεκάδες δημόσιες εκδηλώσεις και συζητήσεις, και το ζήτημα της φαρμακευτικής αγωγής αποτελούσε πάντα ένα καυτό θέμα που συχνά δημιουργούσε πολώσεις και αντιπαραθέσεις. Είναι δυνατόν να μιλήσουμε για τα ψυχοφάρμακα αφήνοντας κατά μέρος τον ρόλο τους ως εμπορικό προϊόν; Είναι οι κατευθυντήριες οδηγίες προϊόν ενδελεχούς επιστημονικής έρευνας και η τεκμηρίωσή τους ελεύθερη προκαταλήψεων και συμφερόντων; Ποιες είναι άραγε οι συνθήκες που κατέστησαν δυνατή την ψυχιατρική εμπειρία όπως τη γνώρισε η νεότερη εποχή; Ποιο είναι το ιστορικό πλαίσιο και οι συγκυρίες που απέδωσαν στον ψυχίατρο τον ρόλο που έχει σήμερα; Και πώς, ενώ προτείνεται μια βιο-ψυχο-κοινωνική θέαση, η έρευνα πάνω στις ψυχο-κοινωνικές προεκτάσεις δεν καλύπτει παρά ένα ελάχιστο ποσοστό; Το θέμα γίνεται ακόμη πιο ακανθώδες αν λάβουμε υπόψη πως περίπου το 70% των ανθρώπων που αποφασίζουν να ελαττώσουν ή και να σταματήσουν τη φαρμακευτική αγωγή το κάνουν λόγω των παρενεργειών της. Από την άλλη πλευρά, πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν τα φάρμακα ως βοηθητικά, τουλάχιστον για κάποια περίοδο της ζωής τους, στη διαδρομή τους προς την ανάρρωση.
Τι γίνεται λοιπόν;
Θα γίνουν εισηγήσεις από τους:
Ηλία Γιαννόπουλο (μεταφραστή του βιβλίου)
Λυκούργο Καρατζαφέρη (επιμελητή του βιβλίου)
και θα ακολουθήσει συζήτηση
——————————————————————————————–
56. 
https://athens.indymedia.org/event/81803/
Εκπαιδευτική Πρωτοβουλίας ‘Ψ’: “Μαρτυρίες από το Δρομοκαΐτειο. 140 χρόνια ζωής”
από Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία
Ημέρα/Ώρα: 21/02/2020 στις 19:30
Τοποθεσία: Αθήνα / Τζωρτζ 9, Εξάρχεια
Η επόμενη “εκπαιδευτική συνάντηση” της Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στη Ψυχική Υγεία θα γίνει την Παρασκευή, 21/2/2020, ώρα 19.30, στην αίθουσα της “Παναρκαδικής”, οδός Τζωρτζ 9, 1ος όροφος (κοντά στην πλ. Κάνιγγος) και θα έχει ως θέμα :
“Μαρτυρίες από το Δρομοκαΐτειο. 140 χρόνια ζωής.
Το άσυλο τόπος προστασίας-τόπος εξορίας. Η μετάβαση στην κοινότητα και η λεγόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Σκόρπιες σκέψεις“.
Η εισήγηση θα γίνει από την Μαρία Φαφαλιού, συγγραφέα, κοινωνική ψυχολόγο και θ΄ ακολουθήσει συζήτηση
57.
———————————————————————————————–
58.
—————————————————————————————————–59. Περικλής Κοροβέσης – Ανθρωποφύλακες [Επανέκδοση] (2007) [pdf]
—————————————————————————————————–60.
Κείμενο των μελών του Επαναστατικού Αγώνα με αφορμή την εκδήλωση της Συν.Αλληλεγγύης για την έκδοση του Ε.Α, 20/6 στο Περιστέρι.
https://epanastaticosagonas.wordpress.com/2020/06/16/%ce%ba%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%bf-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bc%ce%b5%ce%bb%cf%8e%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%ce%b1/
(Απομαγνητοφώνηση) Εκδήλωση για την μπροσούρα των συντρόφων του Επαναστατικού Αγώνα 20/6/2020 στο Περιστέρι:
ΤΕΛΙΚΟ Περιστέρι_για_τη_μπροσούρα_του_Ε.Α (2)
61.
https://athens.indymedia.org/post/1608390/
Απομαγνητοφώνηση Εκδήλωσης – Συζήτησης με αφορμή την έκδοση της μπροσούρας του Ε.Α.
από Κατάληψη Apertus
12/11/2020 1:12 μμ.
Απομαγνητοφώνηση της Εκδήλωσης – Συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στην Κατάληψη Αpertus στο Αγρίνιο το Σάββατο 27/07 με αφορμή την έκδοση της μπροσούρας του Επαναστατικού Αγώνα: «ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΑΚΡΑΤΙΚΗ – ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ».
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με τη τηλεφωνική επικοινωνία και παρέμβαση των συντρόφων μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη και ακολούθησε συζήτηση με τη συμμετοχή και τις ερωτήσεις πολλών συντρόφων που παραβρέθηκαν στο χώρο.
Αρχεία:
ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ-Αpertus-converted1
—————————————————————————————————–62.
https://athens.indymedia.org/post/1608879/
Μια συνοπτική κριτική αποδόμηση της μαρξιστικής θεωρίας για το κράτος
01/12/2020 10:44 μμ.
ΣΕ P.D.F 2020.12.01_Μια_συνοπτική_κριτική_αποδόμηση_της_μαρξιστικής_θεωρίας_για_το_κράτος
—————————————————————————————————–63.
https://athens.indymedia.org/post/1609609/
ΚΟΜΟΤΗΝΗ: Απομαγνητοφώνηση της εκδήλωσης στo αναρχικό στέκι Utopia A.D. στις 4/7/2020 για τη μπροσούρα του Επαναστατικού Αγώνα
από Utopia A.D.
12/01/2021 4:52 μμ.
Εκδήλωση* στo αναρχικό στέκι Utopia A.D. στη Κομοτηνή στις 4/7/2020 για τη μπροσούρατου Επαναστατικού Αγώνα ‘‘ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΚΕΦΑΛΑΙΟΥ – ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΑΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΤΑΞΙΚΗΟΡΓΑΝΩΣΗ’’. Συνδιοργάνωση με τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στα μέλη του Ε.Α.
*Aπομαγνητοφώνηση: PDF
2020.07.04-UTOPIA-ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ME-TON-E.A
64.
—————————————————————————————————–
65.
Η πανδημία και η ανυπέρβλητη αναγκαιότητα για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού και του κράτους:Π.Ρούπα & Ν.Μαζιώτης μέλη του Ε. Α.
ΕΔΩ ΣΕ P.D.F: Η_ΠΑΝΔΗΜΙΑ E.A
—————————————————————————————————–66.
Εκδόθηκε το βιβλίο « Ποια Διεθνής ?» του Αλφρέντο Κόσπιτο και πολλών άλλων
https://malacoda.noblogs.org/post/2021/04/02/e-stato-pubblicato-il-libro-quale-internazionale-di-alfredo-cospito-e-molti-altri/
È stato pubblicato il libro “Quale internazionale?” di Alfredo Cospito e molti altri
È finalmente disponibile Quale internazionale?, che viene dato alle stampe poco più di un anno dopo la pubblicazione della terza parte dell’omonima intervista con il compagno imprigionato Alfredo Cospito all’interno del giornale anarchico “Vetriolo”. Questo libretto, curato da Alfredo stesso e dagli altri compagni redattori del giornale, è espressione di un appassionato percorso di approfondimento e analisi e allo stesso tempo un contributo conoscitivo e storico per l’anarchismo, un volume che auspichiamo possa implicare un vivo coinvolgimento con le idee anarchiche, richiamando l’attenzione di quanti hanno a cuore la distruzione di questo mondo imperniato sull’autorità.
«Oggi solo pubblicare una discussione sulla pratica dell’azione internazionalista anarchica, il solo mettere insieme una cronologia delle azioni della Federazione Anarchica Informale e qualche loro rivendicazione e documento, comporta il rischio concreto di finire in prigione per anni. Questo tascabile ha un grosso merito: entrare nello specifico della Federazione Anarchica Informale, senza preamboli dissociativi o demonizzanti. Come è possibile che un fenomeno che ha coinvolto (comunque la si pensi) una fetta consistente dell’anarchismo d’azione non sia mai stato analizzato in maniera seria, approfondita, tanto meno dal punto di vista storico? Forse è il momento di affrontare questo pezzo di storia dell’anarchia in maniera equilibrata, senza livore. Fare diversamente sarebbe demenziale perché non è certo mistificando o cancellando pezzi di storia che non corrispondono alle nostre belle teorie sulla carta che riusciremo ad affermare la nostra anarchia nel mondo» – Alfredo Cospito.
«Solo immergendoci senza remore nel terreno dello scontro, solo insorgendo senza indugi e tentennamenti contro lo Stato, il capitale e ogni autorità, potremo verificare e affinare concretamente le nostre convinzioni, ipotesi e analisi. Le parole hanno senso e significatività solo quando si legano al conflitto, all’azione, solo quando sono inerenti e vanno ad inserirsi nel terreno dello scontro. Le battaglie cartacee, anche quando vengono presentate come “dibattiti”, hanno ben poco senso se non ineriscono l’azione rivoluzionaria anarchica nella sua totalità. Quale internazionale? Questa è una domanda che porta inesorabilmente sotto la luce della nostra riflessione un quesito antico e delle possibilità che da sempre hanno animato l’anarchismo, quell’anarchismo che con la sua fragorosa determinazione ha saputo attaccare, distruggendo e facendo sanguinare il potere» – Anarchici redattori di “Vetriolo”.
All’interno del libro:
— Prefazione di Alfredo Cospito
— Introduzione degli anarchici redattori di “Vetriolo”
— Quale internazionale? Intervista e dialogo con Alfredo Cospito dal carcere di Ferrara
— Dal ventre del Leviatano. Dichiarazione all’inizio del processo per l’azione contro Adinolfi a Genova
— Chi siamo. Lettera aperta al movimento anarchico ed antiautoritario
— Quattro anni… dicembre 2006. Documento–incontro della Federazione Anarchica Informale a quattro anni dalla nascita
— Cronologia azioni. 1999–2020
— Nota editoriale
Alfredo Cospito e molti altri
Quale internazionale?
Edizioni Monte Bove.
Collana: Tascabili clandestini – 2.
Prima edizione, marzo 2021.
Pagine 296.
Per richieste di copie rivolgersi a “Vetriolo”: vetriolo@autistici.org
Oppure alle Edizioni Monte Bove: edizionimontebove@riseup.net
Una copia: 5,00 euro. Per la distribuzione, a richieste di almeno cinque copie: 3,00 euro a copia. Spese di spedizione escluse.
ΣΕ P.D.F : ΑΠΟΜΑΓΝ. ΠΑΤΡΑ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ Ε.Α
—————————————————————————————————
68. 
https://athens.indymedia.org/post/1616035/
Νέα Μπροσούρα: “Ημέρες Αγώνα κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας του αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα”
από Πρωτοβουλία συντροφισσών/ων από την συνέλευση αλληλεγγύης στον Δ. Κουφοντίνα
17/12/2021 1:32 πμ.
Κυκλοφόρησε η μπροσούρα “Ημέρες Αγώνα κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας του αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα”, της Πρωτοβουλίας συντροφισσών/ων από την συνέλευση αλληλεγγής στον Δ. Κουφοντίνα. Η μπροσούρα αυτή περιέχει κείμενα ομαδοποιήσεων και φωτογραφίες από τις δράσεις αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα στους δύο μήνες που διήρκησε η απεργία πείνας, καθώς και αντίστοιχο υλικό από άλλες περιοχές της χώρας και το εξωτερικό. Τα έσοδα από την διακίνησή της θα διατεθούν για την οικονομική στήριξη των συντροφισσών/ων που συνελήφθησαν ή έλαβαν πρόστιμα στα πλαίσια των δράσεων στήριξης του αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα.
Η μπροσούρα διατίθεται σε στέκια, καταλήψεις, κινηματικούς χώρους και βιβλιοθήκες καθώς και σε φιλικά προσκείμενους χώρους σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και αρκετά μέρη ανά την επικράτεια.
Για εκδήλωση ενδιαφέροντος για την μπροσούρα και περισσότερες πληροφορίες για τα σημεία διανομής και τους τρόπους παραλαβής, μπορείτε να επικοινωνείτε στο prwt_all@riseup.net
Πρωτοβουλία συντροφισσών/ων από την
συνέλευση αλληλεγγύης στον Δ. Κουφοντίνα
69.
70. 
[Νέα έκδοση] Πόλα Ρούπα:
ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ
ΔΙΚΑΙΟ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΔΙΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Στο εξώφυλλο του βιβλίου της συντρόφισσας Πόλας Ρούπα διαβάζουμε:
‘‘Η έρευνα για την ιστορία του πολιτικού ‘‘εγκλήματος’’ την περίοδο της κρατικής εξουσίας, αφενός είναι ταυτόσημη με την έρευνα των κοινωνικών αγώνων και κυρίως, των επαναστάσεων αφετέρου δείχνει πως τα πολιτικά ‘‘εγκλήματα’’ δηλώνουν τη δυναμική επάνοδο στην κοινωνική ζωή του φυσικού δικαίου και της πραγματικής ισότητας των ανθρώπων, που ειδικά κατά την εκδήλωση των επαναστάσεων αναβλύζει ορμητικά σαν λάβα ηφαιστείου από τα έγκατα της ιστορίας και αναζητά την επαναθεμελίωσή του ξανά και ξανά στην εξισωτική κοινωνική οργάνωση με πυρήνα την κομμούνα. Η ελεύθερη κομμούνα, ο κοινωνικός χώρος που πραγματώνεται η ισοκρατία σε κάθε επίπεδο και που προϋπήρχε της κρατικής εξουσίας ως θεσμός, δέχτηκε τη βία του κράτους για να υποταχτεί σε αυτό και να διαλυθεί. Όμως μέσω των επαναστάσεων αναδύεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο της ιστορίας με μια μεγάλη ποικιλία μορφών, ανάλογα με τις κοινωνικές και πολιτικές ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας και της κάθε εποχής όπου οι επαναστάσεις εκδηλώνονται. Η ‘‘τύχη’’ που σε κάθε επανάσταση έχουν οι κομμούνες, η αποκέντρωση της εξουσίας στο κοινωνικό πεδίο που αυτές πρεσβεύουν και η άμεση δημοκρατία που συνιστά δομικό τους στοιχείο, εξαρτάται από τον βαθμό της πολιτικής ετοιμότητας που έχουν οι επαναστατημένοι λαοί να οργανώσουν άμεσα μια ισοκρατική κοινωνία παράλληλα με τη θεσμοθέτηση του δικού τους κοινωνικού δικαίου και πριν η συγκεντρωτική κρατική εξουσία καταφέρει να ανασυγκροτηθεί και να τις συνθλίψει, συνθλίβοντας παράλληλα και την ίδια την επανάσταση’’.
Tο βιβλίο της συντρόφισσας Ρούπα εκδόθηκε από τον Ελεύθερο Τύπο και διακινείται κινηματικά από τους Αλληλέγγυους/ες στον Επαναστατικό Αγώνα. Συντρόφισσες/οι ατομικά και συλλογικά μπορούν να επικοινωνούν με τη συλλογικότητα στο 6941659788 ή στο συλλογικό mail: allilegioi-ea@riseup.net.
Αρχεία:
71. 
EΔΩ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: https://www.youtube.com/watch?v=XdZio1Q6rpc&t=4s
72. 16 Μαΐ 2022 12/05/2022- Πεζόδρομος Τσαμαδού – Εξάρχεια – Μαύρες-Κόκκινες Σελίδες 2022. Παρουσίαση των βιβλίων: “Κροπότκιν 2000 AD”. H αναγέννηση ενός επαναστάτη του Dennis Danvers (εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες) “Νίτσε και Αναρχισμός” του Χρίστου Ηλιόπουλου (Ελευθεριακές εκδόσεις Ναυτίλος) ΕΔΩ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ: https://www.youtube.com/watch?v=OKIQQ7Z8V8A&t=1s
73.
74.
76. 
https://athens.indymedia.org/post/1619419/
Είμαστε ολα §129/A – ο τρομονόμος στην Γερμανία και τρέχουσες υποθέσεις
από www.129a.info/en
21/06/2022 5:51 μμ.
Σε συνεργασία με συντρόφους/συντρόφισσες στην Ελλάδα έχουμε εκδοθεί τον Μάιος 2022 μια μπροσούρα με τον τίτλο “Είμαστε ολα §129/A – ο τρομονόμος στην Γερμανία και τρέχουσες υποθέσεις”
Περιεχόμενα
- Εισαγωγή
- Ιστορικό και νομικό πλαίσιο
- Πολιτικό πλαίσιο – Γιατί οι §129/α μας αφορούν όλα;
- Τρέχουσα συγκυρία
- Φρανκφούρτη
- Αμβούργο
- Βερολίνο
- Antifa Ost
- Μόναχο
- Πολιτική και κοινωνική ταξινόμηση 14
- Πώς αντιμετωπίζουμε την καταστολή; Πώς δείχνουμε
αλληλεγγύη;
- Ανακοίνωση της ομάδας μαρτύρων από τη Φρανκφούρτη: Έχουμε πολλά να πούμε – αλλά όχι στο BKA!
- Συλλογικό κείμενο θέσεων ενάντια στην καταστολή – Ενάντια στον §129/α
Περισσότερες Πληροφορίες
Εικόνες:
Αρχεία:
77.
78. 
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ “ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ”
Kυκλοφόρησε η νέα, 8η κατά σειρά, έκδοση από το εγχείρημα δυσήνιος τύπος. Διατίθεται ήδη στην Πάτρα στον Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Επί τα Πρόσω. Τις επόμενες μέρες θα διατίθεται σε κινηματικούς χώρους και βιβλιοπωλεία σε διάφορες πόλεις της χώρας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Καρδίτσα, Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη, Γιάννενα, Αγρίνιο κ.α.) Ιστορίες πολιτικών κρατουμένων από τη Λατινική Αμερική.
Εισαγωγή στο βιβλίο και μετάφραση των κειμένων έκανε το εγχείρημα Γη και Ελευθερία – Tierra y Libertad [1].
Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πολιτική φυλάκιση στη Λατινική Αμερική, δεν μπορούμε να την προσεγγίζουμε με αναφορά σε έννοιες και συλλογικά φαντασιακά άλλων εποχών, αλλά χρειάζεται να λάβουμε υπόψη τις τωρινές συνθήκες στις οποίες λαμβάνει χώρα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εάν ρίξουμε μια ματιά σε προηγούμενες περιόδους, βλέπουμε ότι τις δεκαετίες 1970-1990 η πολιτική φυλάκιση είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά από ότι σήμερα. Οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες ήταν κυρίως εκείνοι και εκείνες που αντιστέκονταν στις πολιτικοστρατιωτικές δικτατορίες, μέσα από τη συμμετοχή τους σε επαναστατικές οργανώσεις.
Μετά την ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων της ηπείρου, εύλογα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι δεν θα είχε λόγο ύπαρξης όχι μόνο η πολιτική φυλάκιση αλλά και η ίδια η εξέγερση ενάντια σε μια υποτιθέμενη «υπαρκτή δημοκρατία». Ωστόσο, η ιδιότυπη δημοκρατορία1 που έχει εγκαθιδρύσει η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στο σύνολο των λατινοαμερικανικών χωρών, η οποία έχει φέρει τις νέες γενιές αντιμέτωπες με τις συνέπειες μιας κοινωνικής τάξης πραγμάτων τυφλωμένης από τον ατομικισμό, τον ρατσισμό και την αρπαγή των κοινωνικών και φυσικών αγαθών, έχει προσδώσει στις εξεγέρσεις νέες θεματικές και στόχους. Σε σχέση με το χθες, τα υποκείμενα που πρωταγωνιστούν στην κοινωνική διαμαρτυρία των δύο τελευταίων δεκαετιών δραστηριοποιούνται όχι κατά κύριο λόγο στις εργατικές οργανώσεις, αλλά στα περιβαλλοντικά κινήματα, στον φεμινισμό, στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αυτοχθόνων πληθυσμών. Κοινή συνισταμένη των παραπάνω κινημάτων, είναι ότι περιλαμβάνουν μία συνολική ματιά κατανόησης της ζωής από αντιαυταρχικές και συχνά κοινοτιστικές θέσεις. Η συλλογική δράση στο παρόν είναι αναπόσπαστο μέρος μια αντίστασης σε ένα σύστημα που βρίσκεται σε παρακμή. Οι επιθέσεις στα σύμβολα του κεφαλαίου και της καταστολής, η ευθεία αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της τάξης, είναι οι πιο προφανείς εκφράσεις της.
Ως εκ τούτου, και η πολιτική φυλάκιση στον 21ο αιώνα έχει άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία προσιδιάζουν στην ταραγμένη συγκυρία αυτής της εποχής. Είναι με λίγα λόγια, παιδί του καιρού της, προϊόν του μετανεωτερικού κατακερματισμού, αλλά επίσης πολλής ελπίδας και αποφασιστικότητας.
Ένα δεύτερο στοιχείο που διαφοροποιεί την πολιτική φυλάκιση του σήμερα από εκείνη του χθες, είναι ότι πλέον δεν υφίστανται με την ίδια μορφή ή με την ίδια ριζοσπαστικότητα οι πολιτικοί χώροι στους οποίους συμμετείχαν οι παλιοί αγωνιστές και αγωνίστριες. Η πολιτική φυλάκιση είναι πρακτικά ορφανή από δεσμούς με το σύστημα των πολιτικών κομμάτων. Και μάλιστα, σήμερα πολλές από τις οργανώσεις που δηλώνουν αριστερές ή και επαναστατικές, έχουν ελάχιστη ή καμία σύνδεση με τους νέους και τις νέες που συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο πλαίσιο των πρόσφατων εξεγέρσεων σε Εκουαδόρ, Χιλή, και Κολομβία, πολύ δε λιγότερη, με κρατούμενους και κρατούμενες που προέρχονται από ιθαγενικές κοινότητες, όπως είναι οι Μαπούτσε φυλακισμένοι και φυλακισμένες σε Χιλή και Αργεντινή.
Η κάθε ιστορική στιγμή έχει τον δικό της ιδιαίτερο τύπο πολιτικής φυλάκισης, δεδομένου ότι οι τρόποι επιβολής αυτής της παραδοσιακής τιμωρίας που λειτουργεί προς όφελος της αστικής τάξης, συνδέονται με τις εκάστοτε μορφές και τα επίπεδα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Βέβαια, μπορεί οι επιδιωκόμενοι στόχοι, οι δικαστικοί μηχανισμοί, ο βαθμός της κατασταλτικής βίας να ποικίλουν, αλλά εν τέλει η φυλακή είναι πάντα το ίδιο: εγκλεισμός και ξανά εγκλεισμός, απομόνωση από το κοινωνικό σώμα όσων αμφισβητούν την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Το παρόν βιβλίο, μακριά από μια προσέγγιση οίκτου και θυματοποίησης, επιδιώκει να αναδείξει τη δύναμη εκείνων που ασκούν το δικαίωμα της εξέγερσης ενάντια σε μια τάξη πραγμάτων που ξεχειλίζει από αδικίες, αποκλεισμούς και αποσύνθεση. Θα βρούμε σε αυτές τις γραμμές μαρτυρίες, συνεντεύξεις και αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο από ανθρώπους που βίωσαν την εμπειρία της φυλάκισης διατηρώντας την περηφάνια και την ακεραιότητά τους, εμπειρία που σε πολλές περιπτώσεις παραμένει αθέατη πίσω από τους μεγάλους αριθμούς και τα στατιστικά στοιχεία.
Η επιλογή των περιοχών καταγωγής και δράσης των κρατουμένων, δεν είναι τυχαία. Κολομβία, Χιλή και Νικαράγουα, είναι από τις χώρες εκείνες με τον μεγαλύτερο αριθμό πολιτικών κρατουμένων σήμερα.
Η πρώτη ιστορία είναι εκείνη της Ντόρις Σουάρες, μιας πρώην μαχήτριας των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων Κολομβίας (FARC). Η Ντόρις αποτελεί μία από τις πολλές περιπτώσεις ανταρτών και ανταρτισσών που αποφυλακίστηκαν στο πλαίσιο της υπογραφής της Συμφωνίας Ειρήνης μεταξύ των FARC και της κυβέρνησης του Χουάν Μανουέλ Σάντος. Υπάρχουν περίπου ακόμη 300 μέλη αυτής της οργάνωσης, που έχουν υπογράψει τη συμφωνία αλλά εξακολουθούν να κρατούνται αυθαίρετα.
Μεταφερόμαστε στη συνέχεια στο νότιο τμήμα της ηπείρου, στη Χιλή, όπου η Παρασκευή 18 Οκτωβρίου σηματοδοτεί μία εξέγερση, η οποία θα άλλαζε για πάντα την ιστορία της χώρας, όταν δεκάδες χιλιάδες νέοι και νέες τόλμησαν να παρακάμψουν τα τουρνικέ του μετρό του Σαντιάγο, μπροστά στα έκπληκτα βλέμματα ενός λαού που άρχιζε να ταρακουνιέται από τη νεοφιλελεύθερη αποκτήνωση. Ας θυμηθούμε τη γενίκευση των κινητοποιήσεων με ξεκάθαρα αντινεοφιλελεύθερο πρόσημο, το πνεύμα των οποίων συνοψίζεται στο σύνθημα «δεν φταίνε τα τριάντα πέσος, αλλά τα τριάντα χρόνια». Πέρα όμως από τον ενθουσιασμό και την ευτυχία που βίωσαν όσοι και όσες συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες εκείνων των ημερών, εκείνοι και εκείνες βρέθηκαν απέναντι στις κατασταλτικές δυνάμεις που έδειξαν και πάλι τη βάναυση εγκληματική τους αποστολή, χρειάστηκε να πληρώσουν με αίμα το κόστος αυτής της υπέροχης αναταραχής: 34 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενώ περίπου 500 έχασαν μερικώς ή ολικώς την όρασή τους εξαιτίας της πρακτικής των καραμπινέρος να πυροβολούν στα μάτια.
Μετά τη 18η Οκτώβρη οι φυλακές άρχισαν γρήγορα να γεμίζουν με χιλιάδες κρατούμενους και κρατούμενες, που συλλαμβάνονταν πάνω σε δράσεις ενάντια στο Κράτος, την ιδιωτική και τη δημόσια περιουσία. Κάποιοι κατάφεραν να αποκτήσουν πρόσβαση σε μέτρα κατ’οίκον εγκλεισμού, αναμένοντας τις ποινές τους. Σε άλλους αρνήθηκαν συστηματικά αυτό το δικαίωμα. Στον απόηχο του λαϊκού ξεσηκωμού, το Κράτος απάντησε με μια πολιτική τιμωρίας, η οποία εκφράστηκε στην αυθαίρετη δράση των εφετείων, των εισαγγελιών και του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Άλλωστε, η μοναδική κοινωνική παιδαγωγική που ιστορικά ξέρει να αντιμετωπίζει τη δίκαιη κραυγή του κινητοποιημένου λαού, είναι η παιδαγωγική του εκφοβισμού και του τρόμου. Έτσι, στις δίκες παρατηρούμε δικαστές να επιβάλλουν σκληρότατες ποινές και βάναυσα μέτρα εγκλεισμού στους κρατούμενους και τις κρατούμενες της εξέγερσης, δείχνοντας χωρίς ντροπή τον ταξικό χαρακτήρα της «δικαιοσύνης», της ίδιας που περιορίζει την επιείκειά της στους μεγάλους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς, τα μέλη του στρατού και της αστυνομίας. Η χιλιανή εξέγερση έκανε φανερή ακριβώς αυτήν την κοινωνική ρήξη που υπάρχει ανάμεσα σε αυτές τις δύο ανταγωνιστικές μεταξύ τους πραγματικότητες.
Η πολιτική φυλάκιση αποτελεί έναν τρόπο των ελίτ, να επιδείξουν σαν τρόπαια του ταξικού αγώνα κάποιους νέους και νέες που συνελήφθησαν μεταξύ των εκατομμυρίων που εξεγέρθηκαν για να διαμαρτυρηθούν. Το υποκείμενο που διώκεται, ποινικοποιείται, φυλακίζεται είναι μεταξύ 16 και 23 ετών, προέρχεται από τα λύκεια και τα πανεπιστήμια, αλλά και από τον κόσμο της επισφαλούς εργασίας, δεν είναι μέλος κάποιας πολιτικής οργάνωσης. Και μάλιστα – σε αντίθεση με παλιότερους κύκλους πολιτικής φυλάκισης στη Χιλή – οι νέοι και οι νέες που κρατούνται σήμερα έχουν λίγη ή μηδαμινή προηγούμενη πολιτική εμπειρία. Το βέβαιο είναι ότι αυτοί οι νέοι και οι νέες βρέθηκαν μπροστά στη χιονοστιβάδα αποδοκιμαστικών μηνυμάτων των συστημικών μέσων ενημέρωσης, όπου τα πρόσωπα της τηλεπολιτικής, είχαν εκ των προτέρων καταδικάσει τον αγώνα τους, με τοποθετήσεις που παραπέμπουν στη λεγόμενη θεωρία των δύο άκρων και με φράσεις όπως «συμφωνούμε με τον σκοπό, αλλά όχι με αυτά τα μέσα», «αντί να διαμαρτύρονται γιατί δεν πάνε να ψηφίσουν», κ.ά. Έτσι, εκατοντάδες αγωνιστές και αγωνίστριες χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν πρακτικά μόνοι τους τη μοναξιά απέναντι σε όλον τον μηχανισμό του ποινικού συστήματος, ο οποίος έχει στήσει μια πολιτική βεντέτα εναντίον τους.
Σήμερα υπάρχει ένας απροσδιόριστος αριθμός πολιτικών κρατουμένων της χιλιανής εξέγερσης, με ελαφρύτερες ποινές όπως κατ’ οίκον εγκλεισμό. Κάποιων οι υποθέσεις έχουν κλείσει, άλλοι και άλλες περιμένουν ακόμα να δικαστούν. Κάποια άτομα βγαίνουν, άλλα μπαίνουν, καθώς πρόκειται για μια δυναμική και σε κίνηση διαδικασία, όπως είναι και οι ίδιοι οι κοινωνικοί αγώνες. Με βάση τα στοιχεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης (δηλαδή με μια συντηρητική εκτίμηση), μέχρι το τέλος του 2020 ήταν περίπου 2.500 οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες της εξέγερσης. Οι 900 βρίσκονταν σε φυλακές ανηλίκων. Εάν λάβουμε υπόψη ότι το σύνολο των κρατουμένων στις φυλακές της χώρας αγγίζει τις 50.000, οι συλληφθέντες και οι συλληφθείσες της εξέγερσης αποτελούν το 5%. Δεδομένων των υψηλών αυτών αριθμών, προκαλεί έκπληξη η παθητικότητα και η απόσταση με την οποία οι διάφοροι τομείς της αντιπολίτευσης και οι παραδοσιακές εργατικές οργανώσεις αντιμετωπίζουν το θέμα.
Η δεύτερη και η τρίτη ιστορία του βιβλίου σχετίζονται ακριβώς με αυτήν την εξέγερση που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2019 στη Χιλή. Ένας πρώην πολιτικός κρατούμενος αφηγείται την εμπειρία της σύλληψης και της φυλάκισής του. Στη συνέχεια, ο πατέρας ενός άλλου κρατούμενου απευθύνει μια επιστολή στον γιο του. Χρειάζεται εδώ να τονίσουμε ότι, δεδομένης της απουσίας ώριμων, σταθερών και έμπειρων οργανώσεων από τη χιλιανή λαϊκή εξέγερση, είναι οι ίδιες οι οικογένειες των αγωνιστών και των αγωνιστριών, εκείνες που προωθούν και διαδίδουν τα αιτήματά τους για ελευθερία. Και μάλιστα, την πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των κρατουμένων την αποτελούν κυρίως γυναίκες: μητέρες, αδερφές, σύζυγοι, σύντροφοι.
Η κολομβιανή εξέγερση που ξεκίνησε στις 28 Απριλίου 2021, είχε πολλά κοινά με την αντίστοιχή της στη Χιλή. Περισσότερα από 250 άτομα, επίσης προερχόμενα από τη νεολαία, παραμένουν σε κατάσταση εγκλεισμού, με κατηγορίες για τρομοκρατία και άλλα σοβαρά αδικήματα. Από την άλλη, ο όρος πολιτική φυλάκιση στην Κολομβία φέρνει στο νου την κλασική φιγούρα του αντάρτη ή της αντάρτισσας που γεμίζει τις φυλακές της χώρας εδώ και περίπου 60 χρόνια. Δεν λείπουν βέβαια, εκείνοι οι αγωνιστές και εκείνες οι αγωνίστριες που έχουν συλληφθεί εξαιτίας δεσμών που διατηρούν – ή που υποτίθεται ότι διατηρούν – με τις αντάρτικες ομάδες. Τέτοια είναι η περίπτωση του Χουλιάν Χιλ, ο οποίος μέσα από συνέντευξη μιλάει για την υπόθεση και τις συνθήκες κράτησής του. Επιπλέον, αναδεικνύει ένα ακόμη ζήτημα, εκείνο της κατάστασης των φυλακών εν μέσω της πανδημίας του covid-19.
Σε χώρες όπως η Χιλή και η Αργεντινή, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι πολλή από την ελπίδα που διατηρούν τα κινήματα του σήμερα, την οφείλουν σε μια γενιά αγωνιστών και αγωνιστριών Μαπούτσε, που από τη σκοπιά ενός ισχυρού απελευθερωτικού ιδεατού, έχουν πετύχει σημαντικά προχωρήματα για μεγάλο μέρος των κοινοτήτων που αντιστέκονται στη λεηλασία των φυσικών αγαθών και της ζωής. Λίγοι πολιτικοί κρατούμενοι έχουν το θάρρος και το σθένος του Φακούντο Τζόουνς Γουάλα, της πιο εμβληματικής ίσως μορφής της αντίστασης των Μαπούτσε της Αργεντινής. Ο Φακούντο, μετά από 8 χρόνια φυλάκισης και δεδομένου ότι του απέμεναν 16 μήνες για να εκτίσει την ποινή του, θα μπορούσε να εκφωνήσει έναν μετριοπαθή λόγο στο δικαστήριο, να φανεί συγκαταβατικός, να επικαλεστεί δικαιώματα ή να προσποιηθεί ότι αποδέχεται την αστική δικαιοσύνη. Ωστόσο, η εμπρηστική απολογία του και η άρνηση οποιασδόποτε έκφρασης μεταμέλειας, επικύρωσαν απλώς την προειλημμένη απόφαση του δικαστηρίου να διατάξει την έκδοσή του στη Χιλή. Εκεί, δεν αναμένεται να αντιμετωπιστεί με επιείκεια, ιδιαίτερα στην τωρινή συγκυρία κατά την οποία η περιοχή της Αραουκανίας βιώνει μια κατάσταση έντονης στρατιωτικοποίησης και καταστολής από την αριστερή κυβέρνηση του Γκαμπριέλ Μπόριτς.
Ιδιαίτερα σημαντική θεωρούμε την ανάδειξη του ρόλου των γυναικών Μαπούτσε και της ενεργής συμμετοχής τους στους αγώνες των κοινοτήτων τους. Στη σχετική συνέντευξη που παραθέτουμε, γίνεται φανερή η ειδική βία που υφίστανται οι γυναίκες ως αγωνιζόμενα υποκείμενα και κατ’ επέκταση ως πολιτικές κρατούμενες: κράτηση σε αντρικές πτέρυγες, σωματική, σεξουαλική βία και ιατρική βία, είναι κάποιες από τις μορφές της.
Η περίπτωση της Ντόρα Μαρία Τέγιες, φανερώνει πώς η αντίσταση είναι ικανή να εκδηλωθεί ακόμα και στο κατεξοχήν πλαίσιο καταστολής, τη φυλακή. Εκείνη μας δείχνει πώς κατάφερε να λάμψει στο σκοτεινό κελί της απομόνωσης και να γκρεμίσει τα τείχη χωρίς καν να τα αγγίξει. Οι πρώτες εικόνες της Ντόρα Μαρία, όπως μεταδόθηκαν κατά την αποφυλάκισή της είναι συγκλονιστικές. Θα περίμενε κανείς να δει μια γυναίκα εμφανώς καταβεβλημένη μετά από 20 μήνες σε κελί απομόνωσης. Ωστόσο, βλέπουμε μια μορφή γεμάτη ζωντάνια και διαύγεια και αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη για μια εξεγερμένη συνείδηση. «Δεν έχω εξαπατήσει τη νεαρή αντάρτισσα που υπήρξα», δήλωσε «η σκληροτράχηλη κοπέλα, που έκανε την καρδιά του τυράννου να τρέμει από οργή», όπως την περιγράφει άλλη μία αγωνίστρια των Σαντινίστας, η ποιήτρια Νταίζυ Σαμόρα, αναφερόμενη στην αντίδραση του Σομόσα μετά την απελευθέρωση της Λεόν το 1979 από την Ντόρα Μαρία.
Έλεγε η Ντόρα Μαρία το 2014: «Νομίζαμε ότι είχαμε νικήσει τη δικτατορία το 1979, αλλά τελικά επρόκειτο απλώς για τις θεσμικές της εκφράσεις, όχι για το πολιτικό μοντέλο που έχει αποδείξει ότι είναι ισχυρό και ικανό να επιμένει, καθώς οι παλιοί εχθροί του επέλεξαν να προσαρμοστούν σε αυτόν τον παλιό τρόπο να κάνουν πολιτική, δηλαδή στο μοντέλο του σομοσισμού». Δεν αναφέρεται παρά στον Ντανιέλ Ορτέγκα, ο οποίος, ιδιαίτερα κατά την εκλογική παρωδία του 2021, είχε φροντίσει να φυλακίσει επτά από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Την ίδια στιγμή που έχει ιδιοποιηθεί τον αγώνα των Σαντινίστας με έναν δήθεν επαναστατικό λόγο, που μοιάζει με ντελίριο, προωθεί τις πιο αντιδραστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές υιοθετώντας τις συνταγές τις Παγκόσμιας Τράπεζας: χαρίζει φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, έχει μετατρέψει τη χώρα σε παράδεισο των ενεργειακών-εξορυκτικών πολυεθνικών, έχει συμμαχήσει με την ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας για την απαγόρευση των εκτρώσεων και, επιπλέον, εξυπηρετεί τη μεταναστευτική πολιτική των ΗΠΑ χτίζοντας τείχος στα σύνορα με την Κόστα Ρίκα. Μπροστά σε αυτόν τον κατήφορο του προεδρικού ζεύγους Ορτέγκα-Μουρίγιο, οι διαρκείς απεργίες πείνας των πολιτικών κρατουμένων στέλνουν το μήνυμα της αντίστασης και αποτελούν ένα δραματικό κάλεσμα για να σπάσει η σιωπή γύρω από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας του καθεστώτος Ορτέγκα.
Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι κάθε ιστορία, κάθε πόνος είναι μοναδικός, αλλά σε ό,τι αφορά τις ιστορίες των γυναικών πολιτικών κρατουμένων, υπάρχουν νήματα που τις ενώνουν, πέρα από το ότι εκείνες υπήρξαν φυλακισμένες. Το βιβλίο μέσα από μια ξεκάθαρα έμφυλη οπτική και μια αντιπατριαρχική δέσμευση, θέτει το ερώτημα: πώς είναι να είσαι γυναίκα σε μια φυλακή της Κολομβίας, της Αργεντινής ή της Νικαράγουας; Οι γενεσιουργοί παράγοντες της βίας ενάντια στις γυναίκες βρίσκονται εκτός των τειχών που τις περιβάλλουν, αλλά οι συνθήκες ευαλωτότητας αυξάνονται σημαντικά σε αυτά τα πλαίσια. Οι ιστορίες που φιλοξενούνται στις σελίδες του βιβλίου, μιλάνε για το πώς οι συγκεκριμένες πολιτικές κρατούμενες έφτασαν στις φυλακές, ποια ήταν η εμπειρία τους και οι διεκδικήσεις που προέκυψαν εν μέσω των στερήσεων και των εμποδίων που συνεπάγεται ο εγκλεισμός. Παράλληλα, οι μαρτυρίες τους αντανακλούν σε μεγάλο βαθμό τις συνθήκες ζωής ενός μεγάλου αριθμού γυναικών που βίωσαν και βιώνουν την εμπειρία του εγκλεισμού στις φυλακές της λατινοαμερικανικής ηπείρου. Η πατριαρχία, η οποία δρα σε συμμαχία με το Κράτος και το κεφάλαιο, εκφράζεται και αναπαράγεται στη φαλλοκρατική δικαιοσύνη και διαιωνίζεται δομικά μέσα στις φυλακές μέσα από την καθιέρωση εσωτερικών συστημάτων κυριαρχίας, την επικύρωση της κουλτούρας του φόβου και του βιασμού. Συνθήκες διακρίσεων, βίας, αποκλεισμού και δυσανάλογων ποινών επιβάλλονται από ένα δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα στο οποίο οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως διπλά παραβατικά υποκείμενα: αφενός παραβιάζουν ποινικές και δικαστικές νόρμες και μάλιστα υπό την ιδιότητα των εξεγερμένων υποκειμένων και αφετέρου, παραβιάζουν τους ρόλους που υπαγορεύει το κοινωνικό φύλο. Υιοθετώντας μια διαθεματική ματιά, μας αποκαλύπτονται, επιπλέον, οι κυρίαρχοι τρόποι πειθάρχησης των γυναικών, εξαιτίας όχι μόνο της πολιτικής επιλογής και του φύλου τους, αλλά και της εθνότητας, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των γυναικών Μαπούτσε.
Από την άλλη, βλέπουμε μαθήματα ανθεκτικότητας και ελπίδας, που έχουν κάνει δυνατή την ανοικοδόμηση των ταυτοτήτων και την ανακατεύθυνση σχεδίων ζωής με συλλογικό νόημα. Όλες και κάθε μία από τις ιστορίες μας δείχνουν έναν διαρκή αγώνα ενάντια στο κυρίαρχο σύστημα αξιών και πρακτικών μέσα και έξω από τη φυλακή. Καμία από αυτές τις γυναίκες δεν παραμένει παθητική, υπομένοντας τις αδικίες, όλες βρίσκουν τον χώρο και τον τρόπο να αντισταθούν σε ένα κακοποιητικό Κράτος, που καταπίνει σώματα και συνειδήσεις.
Τα παραδείγματα που συγκεντρώνει το βιβλίο δεν είναι σε καμία περίπτωση εξαντλητικά. Χιλιάδες ιστορίες γυναικών που στερήθηκαν την ελευθερία τους θα παραμείνουν ανείπωτες. Εντός και εκτός Λατινικής Αμερικής μιλάμε καθημερινά για τις διάφορες μορφές καταπίεσης των γυναικών – άλλωστε η πατριαρχική κοινωνία τους αρνείται την ελευθερία, χωρίς να χρειάζεται να βρεθούν στη φυλακή – αλλά ξεχνάμε εκείνες που βρίσκονται σε πλαίσια εγκλεισμού. Τα παρακάτω κείμενα επιδιώκουν να ανοίξουν ένα μικρό παράθυρο μέσα από το οποίο θα αντικρίσουμε αυτές τις αόρατες πραγματικότητες, με την πεποίθηση ότι οι πληγές αρχίζουν να γιατρεύονται, όταν υποχωρεί το πέπλο της σιωπής.
Σε ένα αφηρημένο επίπεδο όλοι μπορούμε να είμαστε ενάντια στην πολιτική φυλάκιση, αλλά δεν είναι αυτονόητη η δέσμευση με το ζήτημα. Και μάλιστα, σε Χιλή και Κολομβία εν μέσω κοινωνικών εξεγέρσεων μπορεί να δει κανείς τομείς που αυτοαποκαλούνται αριστεροί, να φτάνουν να υποστηρίζουν την αυστηροποίηση των ποινών και των συνθηκών φυλάκισης. Απέναντι σε τέτοιες τοποθετήσεις, οφείλουμε να υπενθυμίζουμε ότι ο θεσμικός λόγος περί φυλακής ως εργαλείου αποκατάστασης και επανένταξης είναι μια απάτη: η φυλακή δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εμβαθύνει την αποξένωση, την αναισθησία και την περιθωριακότητα, κάτι που ανταποκρίνεται στον τιμωρητικό χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης. Η εκδίκηση, ο στιγματισμός, τα βασανιστήρια, ο εκφοβισμός και η καθυπόταξη σωμάτων και βουλήσεων είναι οι αληθινοί σκοποί κάθε θεσμού φυλάκισης.
Δεύτερον, τα κινητοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας, κυρίως τα πιο συνεπή από οργανωτική άποψη, δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες, αλλά οφείλουν να κάνουν πράξη την ενεργή αλληλεγγύη και να ανοίγουν τον δρόμο για τους αγώνες για την ελευθερία. Δεν θα γίνει η απελευθέρωση των κρατουμένων με τις ευλογίες των δικαστών και των εισαγγελέων. Οφείλουν να είναι τα κοινωνικά κινήματα αυτά που θα απαιτούν την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Σε αυτήν την κατεύθυνση ενωνόμαστε με το κάλεσμα να πολλαπλασιαστούν οι δράσεις ανάδειξης της κατάστασης των πολιτικών κρατουμένων, ανακίνησης των αιτημάτων τους και διεύρυνσης των δικτύων ενεργής αλληλεγγύης. Όπως λέει και το σύνθημα που βλέπει κανείς στους δρόμους του Σαντιάγο: «όποιος ξεχνάει τους πολιτικούς κρατούμενους, εγκαταλείπει τον αγώνα».
Γη και Ελευθερία – Tierra y Libertad
________________________________________________________________________________
- Η έννοια της δημοκρατορίας διατυπώθηκε από τον Εντουάρντο Γκαλεάνο για να περιγράψει ένα ιδιαίτερο μοντέλο Κράτους, το οποίο συνδυάζει τη συνύπαρξη τυπικών δημοκρατικών θεσμών (εκλογές, κοινοβούλιο, σύνταγμα, κόμματα), με πρακτικές κρατικής τρομοκρατίας.
———————————————————————————————–
80. Alfredo_Bonanno_Theoria_k_praktiki_tis_eksegersis
81. 
https://www.anarxiki-omospondia.gr/%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1-%CE%B1/?newsletterSubscriber=WW14aFkydG5jbVZsYm1GdVlYSmphSGxBY21selpYVndMbTVsZEE9PQ==&template=d2Vla2x5LTIwMjMtMTItMjcuaHRtbA==&domain=anarxiki-omospondia.gr
Επαναστατική Συνείδηση: Μπροσούρα – Ακονίζοντας την επαναστατική μνήμη
18 Δεκεμβρίου 2023 – από Ragnarok Squat
Η παρούσα ψηφιακή μπροσούρα επιμελήθηκε και δημοσιεύεται από το εγχείρημα της Επαναστατικής Συνείδησης ως συνεισφορά στη διατήρηση της επαναστατικής μνήμης και στη συνέχιση των επιθετικών πρακτικών. Περιέχει κείμενα – αναλήψεις ευθύνης επιθετικών ενεργειών από ομάδες αντάρτικου πόλης και άμεσης δράσης που δραστηριοποιούνταν στον ελλαδικό χώρο κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’00 και αρχές της επομένης. Ομάδες που -μαζί με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, τον Επαναστατικό Αγώνα, τη Σέχτα Επαναστατών, και κάθε άλλη επαναστατική οργάνωση και επιθετικό σχηματισμό- είχαν τη δική τους ξεχωριστή θέση και συνεισφορά στον ποιοτικό καθορισμό του σύγχρονου εγχώριου πήχη της επαναστατικής πολιτικής αντιβίας, με τα δικά τους ιδιαίτερα πολιτικά και ιστορικά περιεχόμενα και χαρακτηριστικά. Η μπροσούρα δημοσιεύεται ως φόρος τιμής στους ανθρώπους εκείνους, ενάντια στη λήθη, διατρανώνοντας πως μνήμη σημαίνει συνέχιση του αγώνα στα ίδια επαναστατικά μονοπάτια.
PDF: Ακονίζοντας την επαναστατική μνήμη
Επαναστατική Συνείδηση
Περιεχόμενα:
- Ίδρυμα “Ζυλ Μπονό”
- Αντάρτικος Σχηματισμός “Λάμπρος Φούντας”
- Συμβούλιο Αποδόμησης της Τάξης
- Συνθήκη των Άνομων / Πρεσβευτές του Ερέβους
- Συμμορίες Συνείδησης / Εξτρεμιστές Περάματος
- Αποκλίνουσες Συμπεριφορές για τη Διάδοση του Επαναστατικού Τερρορισμου
—————————————————————————————————–82.
Εξέλιξη, Επανάσταση και το Αναρχικό Ιδεώδες – Ελιζέ Ρεκλύ
20 Δεκεμβρίου 2023 – από Void Network
Το Κενό Δίκτυο δημοσιεύει αυτό το εκτενές κείμενο του Ελιζέ Ρεκλύ, το οποίο, παρ’ ότι γράφτηκε το 1898, διατηρεί την ικανότητα του να αποσαφηνίζει σημαντικά ζητήματα που συνεχίζουν να απασχολούν τις κοινωνίες μας σήμερα. Τα αδιέξοδα και οι αυταπάτες της αριστεράς από την μια, και ο απανθρωπισμός των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών συστημάτων από την άλλη, βρίσκουν απέναντι τους τα επιχειρήματα και τις προτάσεις του σπουδαίου αναρχικού στοχαστή. Ο Ελιζέ Ρεκλύ υπερασπίζεται την επαναστατική δύναμη των εργαζομένων, των καταπιεσμένων και των κοινωνικά αποκλεισμένων ανθρώπων να οργανώνονται αδιαμεσολάβητα και να αγωνίζονται για την πανανθρώπινη αδελφοσύνη και αλληλοβοήθεια, την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ισότητα, την προσωπική και συλλογική ελευθερία, τις μόνες δυνάμεις που αποτελούν εγγυητές της εξέλιξης της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες.
Μετάφραση / επιμέλεια: Τάσος Σαγρής (Κενό Δίκτυο)
________
Στις 5 Φεβρουαρίου 1880, ο Reclus εκφώνησε μια ομιλία στη Γενεύη με τίτλο «Evolution et Révolution» (Εξέλιξη και Επανάσταση). Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Le Révolté με αυτόν τον τίτλο (21 Φεβρουαρίου 1880): τεύχος 1–2, και στη συνέχεια ανατυπώθηκε ως μπροσούρα και μεταφράστηκε πολλές φορές σε διάφορες γλώσσες. Ο Reclus επέκτεινε τελικά το σκεπτικό του σε ένα βιβλίο με τίτλο L’Evolution, la révolution et l’idéal anarchique- “Εξέλιξη, Επανάσταση και Αναρχικό Ιδεώδες” (Παρίσι: Stock, 1898· Montréal: Lux Editions, 2004), το μόνο ολοκληρωμένο έργο του αποκλειστικά για την αναρχική πολιτική σκέψη. Το κείμενο που δημοσιεύουμε αποτελείται από αποσπάσματα από τις πιο σημαντικές θεματικές. Περιλαμβάνει περίπου το ένα τέταρτο του αυθεντικού κειμένου.
_________
Η εξέλιξη περιλαμβάνει το σύνολο των ανθρώπινων υποθέσεων. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η επανάσταση κάνει το ίδιο επίσης, παρόλο που αυτός ο παραλληλισμός δεν είναι πάντα εμφανής από τα μεμονωμένα γεγονότα που συνθέτουν το σύνολο της ζωής των κοινωνιών. Όλες οι μορφές εξέλιξης είναι αλληλεξαρτώμενες, και σαν αναρχικοί, ανάλογα με τη γνώση και τη δύναμή μας, επιθυμούμε όλες τις μορφές της — την κοινωνική και πολιτική πρόοδο, την ηθική και υλική πρόοδο και την πρόοδο στην επιστήμη, την τέχνη και τη βιομηχανία. Σε κάθε σφαίρα δεν είμαστε μόνο υποστηρικτές της εξέλιξης, αλλά εξίσου επαναστάτες, αφού συνειδητοποιούμε ότι η ίδια η ιστορία δεν είναι παρά μια σειρά από επιτεύγματα που επιτυγχάνονται μετά από μια σειρά κατάλληλων προετοιμασιών. Μια μεγάλη πνευματική εξέλιξη που απελευθερώνει τα μυαλά των ανθρώπων έχει ως λογική συνέπεια τη χειραφέτηση των ατόμων σε όλες τις σχέσεις τους με τα άλλα άτομα.
Μπορεί λοιπόν να ειπωθεί ότι η εξέλιξη και η επανάσταση είναι δύο διαδοχικές όψεις του ίδιου φαινομένου, η εξέλιξη που προηγείται της επανάστασης και η επανάσταση που προηγείται μιας νέας εξέλιξης, η οποία με τη σειρά της είναι η μητέρα των μελλοντικών επαναστάσεων. Μπορεί να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή χωρίς να προκαλέσει ξαφνικές αλλαγές στην ισορροπία της ζωής; Η επανάσταση δεν ακολουθεί αναπόφευκτα την εξέλιξη με τον ίδιο τρόπο που μια πράξη ακολουθεί τη θέληση για δράση; Οι δύο τους διαφέρουν μόνο ως προς τον χρόνο εμφάνισης τους. Όταν μια μάζα πεσμένων συντριμμιών εμποδίζει ένα ποτάμι, τα νερά συσσωρεύονται σταδιακά πάνω από το εμπόδιο και μια λίμνη σχηματίζεται μέσω αργής εξέλιξης. Στη συνέχεια, ξαφνικά το φράγμα του κάτω ποταμού αρχίζει να διαρρέει και η πτώση ενός βράχου προκαλεί έναν κατακλυσμό. Το εμπόδιο παρασύρεται βίαια και η άδεια λίμνη γίνεται και πάλι ποτάμι. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται μια μικρή επίγεια επανάσταση.
Εάν η επανάσταση ακολουθεί πάντα μετά από την εξέλιξη, αυτό οφείλεται στην αντίσταση του περιβάλλοντος: το νερό σε ένα ρέμα χτυπά ανάμεσα στις όχθες του επειδή αυτές εμποδίζουν τη ροή του. Η βροντή βουίζει στον ουρανό επειδή η ατμόσφαιρα αντιστέκεται στο ηλεκτρικό φορτίο που αναβοσβήνει στα σύννεφα. Κάθε μετασχηματισμός της ύλης και κάθε υλοποίηση μιας ιδέας, κατά τη διάρκεια της πραγματικής διαδικασίας αλλαγής, εμποδίζεται από την αδράνεια του περιβάλλοντος. Ένα νέο φαινόμενο μπορεί έτσι να δημιουργηθεί μόνο μέσω μιας προσπάθειας που είναι πιο βίαιη ή μιας δύναμης πιο ισχυρής από την αντίσταση. Ο Χέρντερ, μιλώντας για τη Γαλλική Επανάσταση, εξέφρασε αυτή την ιδέα: «Ένας σπόρος πέφτει στο έδαφος και για πολύ καιρό φαίνεται να είναι νεκρός. Ύστερα ξαφνικά φυτρώνει, εκτοπίζει το σκληρό χώμα που το είχε σκεπάσει, διώχνει βίαια τον εχθρό του, τον πηλό, και έτσι γίνεται ένα ανθοφόρο φυτό που καρποφορεί». Και σκεφτείτε πώς γεννιέται ένα παιδί: αφού περάσει εννέα μήνες στο σκοτάδι της μήτρας, δραπετεύει επίσης βίαια, σκίζοντας το δοχείο του και μερικές φορές σκοτώνοντας ακόμη και τη μητέρα του. Τέτοιες είναι οι επαναστάσεις— αναγκαίες συνέπειες των εξελίξεων που προηγήθηκαν.
Ωστόσο, οι επαναστάσεις δεν συνιστούν απαραίτητα πρόοδο, όπως οι εξελίξεις δεν κατευθύνονται πάντα προς τη δικαιοσύνη. Όλα αλλάζουν, τα πάντα στη φύση κινούνται ως μέρος μιας αιώνιας κίνησης. Αλλά όπου υπάρχει πρόοδος, μπορεί επίσης να υπάρξει οπισθοδρόμηση, και εάν ορισμένες εξελίξεις τείνουν προς την ανάπτυξη της ζωής, υπάρχουν άλλες που τείνουν προς τον θάνατο. Το να σταματήσεις είναι αδύνατο και είναι απαραίτητο να κινηθείς προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Οι σκληραγωγημένοι αντιδραστικοί και οι ευγενικοί φιλελεύθεροι, που και οι δύο φωνάζουν τρομαγμένοι με τη λέξη «επανάσταση», εντούτοις προχωρούν και οι ίδιοι προς μια επανάσταση – την τελευταία, που είναι η αιώνια ανάπαυση. Οι ασθένειες, η γήρανση ή η γάγγραινα, για παράδειγμα, είναι μορφές εξέλιξης όπως και η εφηβεία. Η εμφάνιση σκουληκιών σε ένα πτώμα, όπως και το πρώτο κλάμα ενός βρέφους, δείχνουν ότι έχει συμβεί μια επανάσταση. Η φυσιολογία και η ιστορία αποδεικνύουν ότι ορισμένες εξελίξεις προξενούν παρακμή και ορισμένες επαναστάσεις φέρνουν θάνατο.
Γνωρίζουμε την ανθρώπινη ιστορία μόνο εν μέρει, με βάση την εμπειρία μόνο μερικών χιλιάδων ετών, ωστόσο αυτή μας προσφέρει ατελείωτα παραδείγματα φυλών, λαών, πόλεων και αυτοκρατοριών που χάθηκαν άθλια ως συνέπεια αργών εξελίξεων που οδήγησαν στην παρακμή και την πτώση τους. Οι παράγοντες που προκάλεσαν την εξασθένιση ολόκληρων εθνών και φυλών ήταν πολλαπλοί και διαφορετικοί. Το κλίμα και το έδαφος μπορεί να επιδεινωθούν, όπως σίγουρα συνέβη σε τεράστιες εκτάσεις της Κεντρικής Ασίας, όπου οι λίμνες και τα ποτάμια έχουν στερέψει και τα κοιτάσματα αλατιού έχουν απλωθεί σε πρώην εύφορες εκτάσεις. Οι εισβολές των εχθρικών ορδών κατέστρεψαν ορισμένες περιοχές σε τέτοιο βαθμό που παρέμειναν για πάντα έρημες. Ωστόσο, πολλά έθνη μπόρεσαν να ανθίσουν ξανά μετά από κατακτήσεις και σφαγές, ακόμη και μετά από αιώνες καταπίεσης. Έτσι, αν ένα έθνος εκπέσει ξανά στη βαρβαρότητα ή εξαφανιστεί εντελώς, πρέπει να αναζητήσει κανείς τους λόγους της οπισθοδρόμησής και της καταστροφής του, πάνω απ’ όλα μέσα στο ίδιο το έθνος και στο βασικό του Σύνταγμα, παρά σε εξωτερικές συνθήκες.
Υπάρχει μια θεμελιώδης αιτία – στην πραγματικότητα, η αιτία όλων των αιτιών – που αποτελεί την επιτομή της ιστορίας της παρακμής. Είναι η καθιέρωση της κυριαρχίας ενός μέρους της κοινωνίας πάνω σε ένα άλλο και η μονοπώληση της γης, του κεφαλαίου, της εξουσίας, της εκπαίδευσης και των τιμών από λίγους ή από μια αριστοκρατία. Από τη στιγμή που οι υποταγμένες μάζες δεν έχουν πλέον την ορμή να επαναστατήσουν ενάντια σε αυτό το μονοπώλιο μιας μικρής ομάδας ανδρών, είναι σαν νεκρές, και η εξαφάνισή τους δεν είναι παρά θέμα χρόνου. Η μαύρη πανούκλα θα έρθει σύντομα να τελειώσει ένα τόσο άχρηστο σμήνος ατόμων χωρίς ελευθερία. Οι σφαγείς εισβολείς επιτίθενται από την ανατολή και τη δύση και η έρημος κινείται για να αντικαταστήσει τεράστιες πόλεις. Έτσι η Ασσυρία και η Αίγυπτος πέθαναν και η Περσία κατέρρευσε, και όταν ολόκληρη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ανήκε σε λίγους μεγάλους γαιοκτήμονες, οι βάρβαροι σύντομα πήραν την θέση του σκλαβωμένου προλεταριάτου.
Κάθε γεγονός έχει δύο όψεις, γιατί είναι ταυτόχρονα ένα φαινόμενο θανάτου και ένα φαινόμενο αναβίωσης. Με άλλα λόγια, είναι το αποτέλεσμα της εξέλιξης προς τη φθορά και επίσης προς την πρόοδο. Έτσι, η καταστροφή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στην απέραντη πολυπλοκότητά της, αποτελούνταν από ένα ολόκληρο σύνολο επαναστάσεων που αντιστοιχούσαν σε μια σειρά εξελίξεων, μερικές από τις οποίες ήταν καταστροφικές και άλλες ωφέλιμες. Η καταστροφή αυτής της τρομερής μηχανής καταστολής, που είχε βαρύνει τον κόσμο, ήταν σίγουρα μια μεγάλη ανακούφιση για τους καταπιεσμένους και η βίαιη άφιξη των λαών από το βορρά στον κόσμο του πολιτισμού ήταν επίσης από πολλές απόψεις ένα ευτυχές στάδιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κατά τη διάρκεια της αναταραχής, πολλοί από τους σκλάβους ανέκτησαν ένα μικρό ποσοστό ελευθερίας σε βάρος των κυρίων τους. Ωστόσο, η επιστήμη και η βιοτεχνία χάθηκαν ή αποκρύφτηκαν. Τα αγάλματα έσπασαν και οι βιβλιοθήκες κάηκαν. Φαίνεται ότι η αλυσίδα του χρόνου είχε σπάσει, ας πούμε. Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν την κληρονομιά της γνώσης. Τον δεσποτισμό ακολούθησε ένας χειρότερος δεσποτισμός και από μια νεκρή θρησκεία αναπτύχθηκαν οι παραφυάδες μιας νέας που ήταν ακόμα πιο αυταρχική, σκληρή και φανατική. Για χίλια χρόνια, το σκοτάδι της άγνοιας και της ανοησίας που διαδίδονταν από τους Χριστιανούς μοναχούς εξαπλώθηκε σε όλη τη Γη.
Καθώς κάθε γεγονός και κάθε περίοδος της ιστορίας παρουσιάζει μια διπλή όψη, είναι αδύνατο να κρίνουμε κατηγορηματικά κάποια από αυτές. Το ίδιο το παράδειγμα της ανανέωσης που οδήγησε στο τέλος, το Μεσαίωνα και τη νύχτα της άγνοιας, μας δείχνει πώς μπορούν να πραγματοποιηθούν δύο επαναστάσεις ταυτόχρονα — η μία να οδηγεί σε παρακμή και η άλλη σε εξέλιξη. Η Αναγέννηση, που ανακάλυψε εκ νέου τα μνημεία της αρχαιότητας, αποκρυπτογράφησε τα βιβλία και τις διδασκαλίες της, απελευθέρωσε την επιστήμη από τις δεισιδαιμονικές μεθόδους και επανέφερε τους ανθρώπους σε αντικειμενικές μελέτες, οδήγησε επίσης στο οριστικό τέλος του αυθόρμητου καλλιτεχνικού κινήματος που είχε αναπτυχθεί τόσο θαυμάσια κατά την περίοδο ελεύθερων πόλεων και κοινοτήτων. Ήρθε τόσο ξαφνικά όσο η υπερχείλιση ενός ποταμού που καταστρέφει τις γειτονικές αγροτικές εκτάσεις. Όλα έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή, και συχνά, οι μπανάλ απομιμήσεις των αρχαίων αντικατέστησαν έργα που είχαν τουλάχιστον την αξία να είναι πρωτότυπα!
Η αναγέννηση της επιστήμης και της τέχνης συνοδεύτηκε στον θρησκευτικό κόσμο από τη διάσπαση εντός του Χριστιανισμού που ονομάζεται Μεταρρύθμιση. Για πολύ καιρό, φαινόταν φυσικό να βλέπουμε αυτή την επανάσταση ως ένα από τα ευεργετικά σημεία καμπής της ανθρωπότητας, που αποτυπώνεται στην κατάκτηση του δικαιώματος της ατομικής πρωτοβουλίας και της χειραφέτησης του ανθρώπινου νου, που οι ιερείς είχαν κρατήσει σε δουλοπρεπή άγνοια για αιώνες. Πιστεύεται ότι στο εξής, οι άνθρωποι θα είναι κύριοι του εαυτού τους, καθένας ίσος με τον άλλον μέσω της ανεξαρτησίας της σκέψης. Αλλά τώρα ξέρουμε ότι η Μεταρρύθμιση σήμαινε επίσης την ίδρυση άλλων αυταρχικών εκκλησιών σε αντίθεση με εκείνη που μέχρι τότε είχε το μονοπώλιο της πνευματικής υποδούλωσης. Η Μεταρρύθμιση άλλαξε τις τύχες και τις προκαταλήψεις προς όφελος της νέας εξουσίας, και θρησκευτικές τάξεις εμφανίστηκαν και από τις δύο πλευρές —Ιησουίτες και αντιϊησουίτες— για να εκμεταλλευτούν τους ανθρώπους με νέους τρόπους. Ο Λούθηρος και ο Καλβίνος μίλησαν για εκείνους που δεν μοιράζονταν τις απόψεις τους με την ίδια γλώσσα σκληρής μισαλλοδοξίας με πρόσωπα όπως ο Άγιος Δομίνικος και ο Ιννοκέντιος Γ’. Όπως η Ιερά Εξέταση, κατασκόπευαν, φυλάκιζαν, κατάσφαζαν και έκαιγαν, και ουσιαστικά, το δόγμα τους επέβαλε την ίδια υπακοή προς τους βασιλιάδες και τους ερμηνευτές του «Θεϊκού Λόγου».
Υπάρχει συχνά μια πολύ συγκλονιστική διαφορά μεταξύ των επαναστατικών συνθηκών που συνοδεύουν την εμφάνιση ενός θεσμού και του τρόπου με τον οποίο αυτός τελικά λειτουργεί, και ο οποίος είναι συνήθως εντελώς αντίθετος με τα ιδανικά των αφελών ιδρυτών του. Κατά τη γέννησή του, μπορεί να ακούγονται κραυγές «Ελευθερία! Ελευθερία!» και η ιαχή «Πόλεμος ενάντια στους τυράννους» μπορεί να αντηχεί στους δρόμους. Ωστόσο, οι «τύραννοι» εξακολουθούν να καταφέρνουν να παρεισφρήσουν ανάμεσά μας ως άμεσο αποτέλεσμα της ρουτίνας, της ιεραρχίας και του πνεύματος οπισθοδρόμησης. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά καταπατούν κάθε θεσμό. Όσο περισσότερο επιμένει ένας θεσμός, τόσο πιο τρομερός γίνεται, γιατί τελικά σαπίζει το ίδιο το έδαφος στο οποίο βρίσκεται και μολύνει την ατμόσφαιρα γύρω του. Τα λάθη που τιμωρεί και η διαστροφή ιδεών και συναισθημάτων που δικαιολογεί και προωθεί, προσλαμβάνουν έναν τέτοιο χαρακτήρα παλαιότητας και μάλιστα ιερότητας που σπάνια τολμάει κανείς να τα αμφισβητήσει. Η εξουσία του μεγαλώνει με κάθε αιώνα που περνά, και αν παρόλα αυτά πεθαίνει στο τέλος, όπως όλα τα πράγματα, είναι επειδή βρίσκεται όλο και περισσότερο σε αντίθεση με το σύνολο των νέων εξελίξεων που αναδύονται γύρω του.
Ορισμένοι θεσμοί, όπως εκείνοι των θρησκευτικών δογμάτων, έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλη ισχύ πάνω στην ψυχή που πολλοί, ελεύθερα σκεπτόμενοι, ιστορικοί θεωρούν ότι είναι αδύνατο για τους ανθρώπους να απελευθερωθούν από αυτούς. Πράγματι, η δημοφιλής εικόνα του Θεού που κάθεται στον θρόνο του στον Παράδεισο δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται εύκολα. Στη λογική σειρά της ανθρώπινης ανάπτυξης, η θρησκευτική οργάνωση ακολούθησε την πολιτική, και οι ιερείς ακολουθούσαν τους αρχηγούς, αφού κάθε εικόνα προϋποθέτει μια αρχέγονη πραγματικότητα. Ωστόσο, η θρησκευτική ψευδαίσθηση τοποθετήθηκε στο υψηλότερο ύψος για να την καταστήσει την αρχική δικαιολογία για κάθε γήινη εξουσία, και έτσι ήταν προικισμένη με έναν κατεξοχήν μεγαλειώδη χαρακτήρα. Κάποιος μίλησε στην κυρίαρχη και μυστηριώδη δύναμη, τον «Άγνωστο Θεό», σε μια κατάσταση φόβου και τρόμου που καταστέλλει κάθε σκέψη και κάθε τάση για κριτική ανάλυση ή προσωπική κρίση. Η λατρεία ήταν η μόνη αίσθηση που επέτρεπαν οι ιερείς στους πιστούς τους.
Σύμφωνα με την κοινωνική ψυχολογία, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε μόνο τη δύναμη που έχει ήδη εδραιωθεί, αλλά και αυτήν που αναδύεται. Είναι εξίσου σημαντικό να εξετάσουμε προσεκτικά την πρακτική σημασία τέτοιων φαινομενικά αβλαβών ή ακόμα και σαγηνευτικών λέξεων όπως «πατριωτισμός», «τάξη» και «κοινωνική ειρήνη». Η αγάπη για την πατρίδα είναι, αναμφίβολα, ένα πολύ φυσικό και ευχάριστο συναίσθημα. Είναι απολαυστικό για έναν πρόσφυγα να ακούει την αγαπημένη του μητρική γλώσσα και για άλλη μια φορά να βλέπει μέρη που του θυμίζουν τη γενέτειρά του. Και αυτή η αγάπη δεν περιορίζεται στη γη που τον έτρεφε και στη γλώσσα που άκουσε στο λίκνο της ζωής του, αλλά επεκτείνεται, μέσω μιας φυσικής παρόρμησης προς τους υπόλοιπους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε αυτή της ίδια γη, με τους οποίους μοιράζεται ιδέες, συναισθήματα και έθιμα. Αν έχει ευγενική φύση, θα προσκολληθεί τελικά θερμά, με παθιασμένη αλληλεγγύη, με εκείνους των οποίων τις ανάγκες και τους τρόπους γνωρίζει από κοντά. Εάν αυτό είναι «πατριωτισμός», ποιος άνθρωπος με συναισθήματα δεν θα μπορούσε παρά να το νιώσει; Όμως, η λέξη αυτή κρύβει σχεδόν πάντα μέσα της μια έννοια εντελώς διαφορετική από την απλή «αγάπη για τη γη των προγόνων μας».
Είναι μια παράξενη αντίφαση ότι η πατρίδα δεν είχε περιγραφεί ποτέ πριν με τόσο φλογερά λόγια όπως από τότε που άρχισε να εξαφανίζεται σταδιακά στη μεγάλη επίγεια πατρίδα της ανθρωπότητας. Σημαίες φαίνονται παντού, ειδικά στις πόρτες των καμπαρέ και των κακόφημων οίκων κάθε είδους. Οι «άρχουσες τάξεις» καυχιούνται ασταμάτητα για τον πατριωτισμό τους, ενώ την ίδια στιγμή επενδύουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο εξωτερικό και συναλλάσσονται παράνομα με τη Βιέννη ή το Βερολίνο σε ό,τι θα τους φέρει χρήματα— συμπεριλαμβανομένων των κρατικών μυστικών. Ακόμη και επιστήμονες και μελετητές, που ξεχνούν ότι κάποτε είχαν συγκροτήσει μια διεθνή δημοκρατία σε όλο τον κόσμο, μιλούν για «γαλλική επιστήμη», «γερμανική επιστήμη» ή «ιταλική επιστήμη», σαν να ήταν δυνατό να περιοριστεί η γνώση των γεγονότων και η διάδοση ιδεών μέσα σε κλειστά σύνορα, υπό την προστασία της αστυνομίας. Ασκούν προστατευτισμό όχι μόνο για τις τουλίπες και τα βαμβακερά υφάσματα, αλλά και για τα προϊόντα του μυαλού. Όμως, στο βαθμό που τα μυαλά των ισχυρών στενεύουν, αυτά των απλών ανθρώπων διευρύνονται. Οι άνδρες σε υψηλές θέσεις βλέπουν την κυριαρχία τους και τις ελπίδες τους να μειώνονται στο βαθμό που εμείς οι επαναστάτες κατακτούμε το σύμπαν και ανοίγουμε τις καρδιές μας. Θεωρούμε τους εαυτούς μας συντρόφους σε όλο τον κόσμο, από την Αμερική στην Ευρώπη και από την Ευρώπη μέχρι την Αυστραλία. Χρησιμοποιούμε την ίδια γλώσσα για να διεκδικήσουμε τα ίδια συμφέροντα, και έρχεται η μέρα που με μια αυθόρμητη παρόρμηση θα υιοθετήσουμε τις ίδιες τακτικές και μια κοινή παγκόσμια κραυγή για να διαδηλώσουμε. Ο στρατός μας, ξυπνά σε όλες τις γωνιές του κόσμου.
Σε σύγκριση με αυτό το παγκόσμιο κίνημα, αυτό που κοινώς αποκαλείται πατριωτισμός δεν είναι παρά μια οπισθοδρόμηση από κάθε άποψη. Θα έπρεπε να είναι κανείς εξαιρετικά αφελής για να αγνοεί το γεγονός ότι οι «κατηχήσεις της ιθαγένειας» κηρύττουν την αγάπη για την πατρίδα για να εξυπηρετήσουν όλα τα συμφέροντα και τα προνόμια της άρχουσας τάξης και ότι προς όφελος αυτής της τάξης προωθούν το μίσος μεταξύ των αδύναμων και των απόκληρων διαφόρων χωρών. Ο όρος «πατριωτισμός» και όλες οι σύγχρονες θεωρίες που αναπτύσσονται πάνω του συγκαλύπτουν τις πανάρχαιες πρακτικές της δουλοπρεπούς υπακοής στη θέληση ενός ηγέτη και της πλήρους παραίτησης του ατόμου μπροστά σε αυτούς που κατέχουν την εξουσία και κυβερνούν ολόκληρο το έθνος σαν μια τυφλή μάζα.
Ομοίως, οι λέξεις «τάξη» και «κοινωνική ειρήνη» ακούγονται αρκετά όμορφες στα αυτιά μας, αλλά θα θέλαμε να μάθουμε τι εννοούν αυτοί οι ευγενείς απόστολοι, οι άρχοντες, με αυτές τις λέξεις. Ναι, η ειρήνη και η τάξη είναι μεγάλα ιδανικά που αξίζει να πραγματοποιηθούν, αλλά υπό μια προϋπόθεση: ότι η ειρήνη δεν είναι αυτή του τάφου, και αυτή η τάξη δεν είναι η έκφραση της κυριαρχίας κάποιων και η απελπιστική υποδούλωση κάποιων άλλων [1], αλλά δείγμα μιας δίκαιης, ισότιμης ζωής, μιας πραγματικής ισότητας μεταξύ φίλων.
Αν και η τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων είναι φρικτή, έχει σημειωθεί μια τεράστια εξέλιξη, που δίνει υπόσχεση για την επόμενη επανάσταση. Αυτή η εξέλιξη συνίσταται στο γεγονός ότι η «επιστήμη» των οικονομικών, η οποία προφήτευε τη σπανιότητα των πόρων και τον αναπόφευκτο θάνατο των λιμοκτονούντων μαζών, έχει αποδειχθεί λανθασμένη, και ότι επιπλέον, ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας που υποφέρει και λιμοκτονεί, τώρα ανακαλύπτει και γνωρίζει τον πλούτο της και τις απεριόριστες δυνατότητες της. Έτσι, το ιδανικό μας που κάποτε εκφράστηκε με το πρόταγμα «Ψωμί για Όλους» έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι απλή ουτοπία. Η Γη είναι αρκετά μεγάλη για να μας θρέψει όλους και αρκετά πλούσια για να μας υποστηρίξει άνετα. Μπορεί να παρέχει αρκετές καλλιέργειες για να έχουν όλοι τροφή, παράγει αρκετά ινώδη φυτά για να έχουν όλοι ρούχα και περιέχει αρκετές πέτρες και πηλό για να έχουν όλοι σπίτια. Αυτή είναι η οικονομική πραγματικότητα με όλη της την απλότητα. Όχι μόνο αυτό που παράγει η Γη επαρκεί για την κατανάλωση των σημερινών κατοίκων της, αλλά θα ήταν επίσης αρκετό αν ξαφνικά η κατανάλωση διπλασιαζόταν. Αυτό θα συνέβαινε ακόμη κι αν η επιστήμη δεν επενέβαινε για να προωθήσει τη γεωργία πέρα από τις εμπειρικές μεθόδους της, θέτοντας στη διάθεσή της όλους τους πόρους που είναι τώρα διαθέσιμοι από τη χημεία, τη φυσική, τη μετεωρολογία και τη μηχανική. Στη μεγάλη οικογένεια της ανθρωπότητας, η πείνα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ενός συλλογικού εγκλήματος, είναι επιπλέον ένας παραλογισμός, αφού η παραγωγή είναι υπερδιπλάσια από αυτή που χρειάζεται για κατανάλωση.
Και τι γίνεται με την ελευθερία του λόγου και την ελευθερία δράσης; Δεν είναι άμεσες και λογικές συνέπειες της ελευθερίας της σκέψης; Η ομιλία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η σκέψη που γίνεται ακουστή. Η δράση δεν είναι τίποτα άλλο παρά σκέψη που γίνεται ορατή. Το ιδανικό μας λοιπόν συνεπάγεται για κάθε άνθρωπο την πλήρη και απόλυτη ελευθερία να εκφράζει τις σκέψεις του σε κάθε τομέα, συμπεριλαμβανομένης της επιστήμης, της πολιτικής και της ηθικής, χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση εκτός από το σεβασμό του για τους άλλους. Συνεπάγεται επίσης το δικαίωμα του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, ενώ φυσικά ενώνει τη θέλησή του με αυτές των άλλων σε όλες τις συλλογικές προσπάθειες. Η δική του ελευθερία δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση από αυτή την ένωση, αλλά μάλλον διευρύνεται, χάρη στη δύναμη της κοινής μας θέλησης.
Είναι αυτονόητο ότι αυτή η απόλυτη ελευθερία σκέψης, λόγου και δράσης είναι ασυμβίβαστη με τη διατήρηση θεσμών που περιορίζουν την ελεύθερη σκέψη, παρεμποδίζουν τον λόγο με τη μορφή ενός τελικού και αμετάκλητου όρκου, φτάνουν στο σημείο ακόμα και να υπαγορεύουν στον εργαζόμενο να σταυρώσει τα χέρια του και να πεθάνει της πείνας με εντολή του ιδιοκτήτη.[2] Οι συντηρητικοί δεν έχουν σε καμία περίπτωση λάθος όταν γενικεύουν λέγοντας πως οι επαναστάτες είναι «εχθροί της θρησκείας, της οικογένειας και της ιδιοκτησίας». Ναι, οι αναρχικοί απορρίπτουν την εξουσία του δόγματος και την επιβολή του υπερφυσικού στη ζωή μας. Υπό αυτή την έννοια, όποια ζέση κι αν φέρουν στον αγώνα για τα ιδανικά τους, της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης, είναι εχθροί της θρησκείας. Ναι, οι αναρχικοί θέλουν να καταργήσουν τα συνοικέσια και τις συζυγικές σχέσεις που επιβιώνουν μόνο από οικονομική ανάγκη, και αντ’ αυτού επιθυμούν ελεύθερες ενώσεις που βασίζονται αποκλειστικά στην αμοιβαία στοργή του ενός για τον άλλο, τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια. Υπό αυτή την έννοια, όσο στοργικοί και αφοσιωμένοι κι αν είμαστε προς εκείνους που η ζωή τους είναι ενωμένη με τη δική μας, είμαστε πράγματι εχθροί της πυρηνικής οικογένειας. Ναι, θέλουμε να καταργήσουμε τη μονοπώληση της γης και των προϊόντων της για να τα μοιράσουμε σε όλους. Υπό αυτή την έννοια, η ευτυχία που θέλουμε να εγγυηθούμε σε όλους και η απόλαυση των καρπών της γης από όλους, μας κάνει εχθρούς της ιδιοκτησίας. Σίγουρα, αγαπάμε την ειρήνη και το ιδανικό μας είναι η αρμονία μεταξύ όλων των ανθρώπων. Κι όμως ο πόλεμος μαίνεται γύρω μας. Εμφανίζεται μπροστά μας από μακριά ως μια θλιβερή προοπτική, γιατί στην τεράστια πολυπλοκότητα των ανθρώπινων υποθέσεων, η πορεία προς την ειρήνη συνοδεύεται από αγώνες. «Η βασιλεία μου δεν είναι από αυτόν τον κόσμο», είπε ο Υιός του Ανθρώπου. Ωστόσο, «έφερε επίσης ένα σπαθί», δημιουργώντας, όπως είπε «τον διαχωρισμό μεταξύ γιου και πατέρα, και μεταξύ κόρης και μητέρας». Κάθε υπόθεση, ακόμα και η χειρότερη, έχει τους υπερασπιστές της, και παρόλο που ο επαναστάτης τους αγαπά όλους, πρέπει ωστόσο και να πολεμήσει εναντίον κάποιων.
Τίποτα καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τους επιτυχημένους «ρεπουμπλικάνους», δηλαδή αυτούς που κατακτούν και αποκτούν την εξουσία. Το να ελπίζεις σε αυτούς σημαίνει να αποδεχτείς έναν ιστορικό παραλογισμό, την απόλυτη ανοησία. Η τάξη που κατέχει και κυβερνά είναι αναπόφευκτα εχθρός κάθε προόδου. Το όχημα της σύγχρονης σκέψης και της πνευματικής και ηθικής εξέλιξης είναι εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται, εργάζεται και καταπιέζεται. Είναι εκείνο το κομμάτι που αναπτύσσει και πραγματοποιεί κάθε ιδέα- και που με μεγάλη δυσκολία θέτει συνεχώς σε κίνηση το άρμα της κοινωνίας, ενώ οι συντηρητικοί προσπαθούν ασταμάτητα να το ακινητοποιήσουν ή να το καθυποτάξουν.
Αλλά θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί, μήπως ακόμα και οι άνθρωποι της εξέλιξης και οι σοσιαλιστές επαναστάτες φίλοι μας, είναι εξίσου έτοιμοι να προδώσουν την υπόθεσή μας; Μήπως θα τους δούμε και αυτούς μια μέρα να περνούν από την ίδια, συνήθη διαδικασία οπισθοδρόμησης, όταν θα έχουν καταφέρει και εκείνοι από μεριάς τους να «κατακτήσουν την κρατική εξουσία», όπως επιδιώκουν; Εάν οι σοσιαλιστές γίνουν κυβερνήτες μας, σίγουρα θα εξελιχθούν με τον ίδιο τρόπο όπως οι προκάτοχοί τους, οι Ρεπουμπλικάνοι. Οι νόμοι της ιστορίας δεν θα λυγίσουν υπέρ τους. Μόλις αποκτήσουν εξουσία, δεν θα παραλείψουν να την χρησιμοποιήσουν, έστω και μόνο με την ψευδαίσθηση ή το πρόσχημα ότι αυτή η εξουσία κάποτε θα αχρηστευτεί, καθώς όλα τα εμπόδια θα παρασύρονται και όλα τα εχθρικά στοιχεία θα καταστρέφονται.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοια φιλόδοξα και αφελή άτομα που ζουν με την απατηλή ελπίδα να μεταμορφώσουν την κοινωνία μέσω της εξαιρετικής ικανότητάς τους να διοικούν. Ωστόσο, όταν έχουν ανέλθει στις τάξεις των ηγετών, ή τουλάχιστον έχουν εμπλακεί σε υψηλό πολιτικό επίπεδο στην τεράστια μηχανή της κεντρικής διοίκησης, καταλαβαίνουν ότι η απομονωμένη θέλησή τους δεν έχει καμία εξουσία στη μόνη πραγματική εξουσία, που είναι οι εσωτερικές διεργασίες και λειτουργίες της κοινής γνώμης, και ότι όλες οι προσπάθειές τους κινδυνεύουν να χαθούν μέσα στην αδιαφορία, τα συμφέροντα και την κακή θέληση που τους περιβάλλει. Τι τους μένει να κάνουν μετά λοιπόν, παρά να ακολουθήσουν την κυβερνητική ρουτίνα, να πλουτίσουν τις οικογένειές τους και να χαρίσουν υψηλόβαθμες θέσεις στους φίλους τους;
Μερικοί ένθερμοι αυταρχικοί σοσιαλιστές μας λένε ότι οι φενακισμοί της εξουσίας και η ίδια η άσκηση της μπορεί αναμφίβολα να εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τους ανθρώπους που απλώς υποκινούνται από καλές προθέσεις, αλλά ότι αυτόν τον κίνδυνο δεν χρειάζεται να τον φοβούνται όσοι έχουν καταστρώσει λεπτομερώς το σχέδιο δράσης τους, μέσω ενός προγράμματος που συζητήθηκε αυστηρά με συντρόφους οι οποίοι ξέρουν πώς να επαναφέρουν στην τάξη όποιον υποπέσει σε αμέλεια ή προδοσία. Απαιτείται, απλά, τα προγράμματα να είναι σωστά γραμμένα, υπογεγραμμένα και προσχεδιασμένα. Κυκλοφορούν σε χιλιάδες αντίτυπα. Είναι αναρτημένα στις πόρτες των αιθουσών συνεδριάσεων και κάθε υποψήφιος τα γνωρίζει από πάνω έως κάτω. Δεν είναι επαρκείς αυτές οι εγγυήσεις; Παρόλα αυτά, όση και αν είναι η διαβούλευση, το νόημα αυτών των προγραμματικών δηλώσεων και των μακροσκελών διακηρύξεων ποικίλλει από χρόνο σε χρόνο ανάλογα με τα γεγονότα και τις προοπτικές, και ο καθένας τα κατανοεί σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα. Και όταν μια ολόκληρη κλίκα καταλήγει να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά από ό,τι τα έβλεπε στην αρχή, ακόμα και οι πιο ξεκάθαρες διακηρύξεις παίρνουν απλώς συμβολικό χαρακτήρα και το νόημα τους, υποβαθμίζεται τελικά σε ιστορικά ντοκουμέντα.
Γεγονός είναι ότι όσοι φιλοδοξούν να κατακτήσουν την κρατική εξουσία πρέπει προφανώς να χρησιμοποιήσουν τα μέσα που φαίνεται να οδηγούν πιο σίγουρα στον στόχο τους. Σε δημοκρατίες με καθολική ψηφοφορία, φλερτάρουν τα πλήθη, τις μάζες. Υποστηρίζουν τα συμφέροντα της οινοποιίας και γίνονται δημοφιλείς στις παμπ. Καλωσορίζουν ψηφοφόρους από όπου κι αν προέρχονται, αδιαφορώντας για τη θυσία της ουσίας προς χάριν του κομφορμισμού. Προσκαλούν τους εχθρούς μας ανάμεσα μας, κάτι που είναι σαν να διοχετεύεις δηλητήριο απευθείας στο ανθρώπινο σώμα. Σε χώρες με μοναρχία, πολλοί σοσιαλιστές δηλώνουν αδιάφοροι για τη μορφή διακυβέρνησης, και καλούν ακόμη και τους υπουργούς του βασιλιά να τους βοηθήσουν να πραγματοποιήσουν τα σχέδια τους για κοινωνική αλλαγή, σαν να ήταν λογικά δυνατό να συμφιλιωθεί η κυριαρχία ενός Άρχοντα με την συναδελφική αλληλοβοήθεια μεταξύ όλων των ανθρώπων. Αλλά η ανυπομονησία κάποιου να δράσει μπορεί να τον κάνει ανίκανο να δει τα εμπόδια, και η τυφλή πίστη συχνά είναι πρόθυμη να πιστέψει ότι μπορεί να μετακινήσει ακόμα και βουνά. Ο Ferdinand Lassalle λαχταρά να έχει τον Μπίσμαρκ ως εταίρο στη δημιουργία ενός νέου κόσμου.[3] Άλλοι στρέφονται προς τον Πάπα, ζητώντας του να ηγηθεί της ένωσης των ταπεινών. Και όταν ο νεαρός Αυτοκράτορας της Γερμανίας συγκέντρωσε λίγους φιλάνθρωπους και μερικούς κοινωνιολόγους στο τραπέζι του, υπήρχαν εκείνοι που φαντάζονταν ότι επιτέλους ξημέρωσε η νέα εποχή.
Και αν κάποιοι σοσιαλιστές εξακολουθούν να γοητεύονται από το κύρος της πολιτικής εξουσίας που εκφράζεται ως θεϊκό δικαίωμα ή ως μονοπώλιο της βίας, υποκύπτουν ακόμη πιο εύκολα στην εξουσία που αποκρύπτεται πίσω από τη λαϊκή της προέλευση και την περιορισμένη ή καθολική ψηφοφορία. Για να κερδίσει ψήφους, ή με άλλα λόγια, να κερδίσει την εύνοια των πολιτών, κάτι που αρχικά φαίνεται θεμιτό, ο σοσιαλιστής υποψήφιος κολακεύει πρόθυμα τα γούστα, τις κλίσεις ή και τις προκαταλήψεις του εκλογικού του σώματος. Αγνοεί ευγενικά τις διαφωνίες, τις διαμάχες και τις μνησικακίες και για λίγο γίνεται φίλος, ή τουλάχιστον σύμμαχος, εκείνων με τους οποίους μόλις πριν από λίγο καιρό αντάλλασε ύβρεις. Στον κληρικαλιστή, προσπαθεί να βρει έναν χριστιανό σοσιαλιστή. Στους φιλελεύθερους αστούς, παρουσιάζεται σαν μεταρρυθμιστής. Και στον πατριώτη απευθύνει έκκληση προς τον θαρραλέο υπερασπιστή της αστικής αξιοπρέπειας. Μερικές φορές, φροντίζει ακόμη και να μην τρομάξει τον «ιδιοκτήτη» ή το «αφεντικό». Φτάνει στο σημείο να τους παρουσιάζει τα αιτήματά του σαν να ήταν εγγυήσεις ειρήνης. Η «Πρωτομαγιά», η οποία υποτίθεται ότι αντιπροσώπευε τη νίκη σε έναν μακρύ αγώνα ενάντια στο κυρίαρχο Κεφάλαιο, έχει γίνει μια γιορτή με γιρλάντες και φιοριτούρες. Με αυτές τις επιφανειακές χειρονομίες προς τους ψηφοφόρους, οι υποψήφιοι ξεχνούν σταδιακά την περήφανη γλώσσα της αλήθειας και την αδιάλλακτη μαχητική στάση. Το ίδιο τους το πνεύμα υφίσταται μια διάχυτη μεταμόρφωση. Αυτό συμβαίνει ακόμα περισσότερο μεταξύ εκείνων που επιτυγχάνουν τον στόχο όλων των προσπαθειών τους και τελικά αναλαμβάνουν θέσεις σε βελούδινες καρέκλες, αυτών που ανεβαίνουν στην εξέδρα με τα χρυσά κρόσσια της εξουσίας. Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνουν ειδικοί στο να ανταλλάσσουν χαμόγελα, χειραψίες και χάρες.
Αυτή είναι απλώς η ανθρώπινη φύση και θα ήταν παράλογο από την πλευρά μας να κρατάμε μνησικακία στους σοσιαλιστές ηγέτες που, πιασμένοι από την εκλογική μηχανή, καταλήγουν σταδιακά να μεταμορφώνονται σε τίποτα περισσότερο από αστούς με φιλελεύθερες ιδέες. Έχουν τοποθετηθεί σε καθορισμένες συνθήκες που με τη σειρά τους αυτές, τους καθορίζουν. Οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες και ο ιστορικός θα πρέπει να περιοριστεί στο να επισημάνει τον κίνδυνο για τους επαναστάτες που θα ρίξουν βιαστικά τον εαυτό τους στην πολιτική αρένα. Εξάλλου, δεν χρειάζεται να υπερτονίζουμε τα αποτελέσματα αυτής της εξέλιξης των σοσιαλιστών πολιτικών, γιατί οι αγωνιζόμενες μάζες αποτελούνται πάντα από δύο στοιχεία των οποίων τα αντίστοιχα συμφέροντα πρέπει ολοένα και περισσότερο να αποκλίνουν. Μερικοί είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν την αρχική υπόθεση, ενώ άλλοι παραμένουν πιστοί σε αυτήν. Οι εξελίξεις αυτές συνεπάγονται μια νέα κατηγοριοποίηση των ατόμων, στην οποία ομαδοποιούνται ανάλογα με τις πραγματικές τους συνάφειες.
Έτσι είδαμε πρόσφατα το Αριστερό Κόμμα να χωρίζεται στα δύο, σχηματίζοντας από τη μια το πλήθος των «οπορτουνιστών» και από την άλλη τις σοσιαλιστικές ομαδοποιήσεις. Η τελευταία θα πρέπει επίσης να διχαστεί, η μία ομάδα θα αποδυναμώσει το πρόγραμμά της για να το κάνει πιο εύγευστο στους συντηρητικούς και η άλλη ομάδα θα διατηρήσει το πνεύμα της ξεκάθαρης εξέλιξης και της ειλικρινούς επανάστασης. Αφού πέρασαν στιγμές αποθάρρυνσης και ακόμη και σκεπτικισμού, θα «αφήσουν τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους» και θα επιστρέψουν για να πάρουν τη θέση τους ανάμεσα στους ζωντανούς. Αλλά καλό θα είναι να ξέρουν ότι κάθε κόμμα απαιτεί ομαδικό πνεύμα, και, κατά συνέπεια, κοινή δέσμευση μπροστά και στις θετικές και στις αρνητικές συγκυρίες. Κάθε μέλος ενός κόμματος δένεται με τα λάθη, τα ψέματα και τις φιλοδοξίες όλων των συντρόφων και των ηγετών του. Μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος – που από μόνος του ενώνει τη δύναμή του με αυτή των υπολοίπων ανθρώπων που ενεργούν με τη δική τους θέληση – έχει το δικαίωμα να αποκηρύξει τα λάθη ή τα παραπτώματα των λεγόμενων συντρόφων του. Αναλαμβάνει την ευθύνη μόνο για τον εαυτό του.
Εφόσον η σημερινή λειτουργία του κράτους συνίσταται πρωτίστως στην υπεράσπιση των συμφερόντων των «δικαιωμάτων του κεφαλαίου», των δικαιωμάτων δηλαδή των γαιοκτημόνων, των μεγαλοϊδιοκτητών και των επιχειρηματιών, είναι απαραίτητο για τον οικονομολόγο να έχει στη διάθεσή του κάποια επιτυχημένα επιχειρήματα και μερικά φανταστικά ψέματα, τα οποία οι φτωχοί, που “θέλουν πολύ να υποστηρίξουν την εθνική οικονομία”, πρέπει να τα αποδεχθούν χωρίς καμιά αμφιβολία. Αλλά αλίμονο! Αυτές οι εύστοχες θεωρίες, που εφευρέθηκαν στο παρελθόν για κατανάλωση από τις υποταγμένες μάζες, δεν μπορούν πλέον να γίνουν αποδεκτές. Θα μπορούσε κάλλιστα να κοκκινίσει κανείς από ντροπή επαναλαμβάνοντας τον παλιό ισχυρισμό ότι «η σκληρή εργασία πάντα ανταμείβεται με πλούτο και απόκτηση περιουσίας». Με τον ισχυρισμό ότι η εργασία είναι η πηγή του πλούτου, οι οικονομολόγοι έχουν απόλυτη συνείδηση ότι δεν λένε την αλήθεια. Όπως οι σοσιαλιστές, γνωρίζουν ότι ο μεγάλος πλούτος δεν είναι προϊόν της ατομικής προσπάθειας, αλλά της δουλειάς των άλλων. Δεν αγνοούν ότι η κερδοσκοπία και η επιτυχία στο χρηματιστήριο, η πηγή των μεγάλων περιουσιών, μπορεί δίκαια να συγκριθεί με τα κατορθώματα των ληστών. Σίγουρα δεν θα τολμούσαν ποτέ να ισχυριστούν ότι το άτομο που έχει ένα εκατομμύριο να ξοδέψει κάθε εβδομάδα, ένα ποσό που ισοδυναμεί με όσα χρειαζόμαστε για να υποστηρίξουμε εκατό χιλιάδες άτομα, διακρίνεται από τους άλλους ανθρώπους χάρη στην ευφυΐα και την αρετή του, η οποία είναι εκατό χιλιάδες φορές ανώτερη από αυτή που διαθέτει ο ΜΕΣΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Θα ήταν ανόητο, και σχεδόν συνένοχο, να χάνουμε χρόνο συζητώντας τα υποκριτικά επιχειρήματα στα οποία βασίζεται η υποτιθέμενη πηγή αυτής της τεράστιας κοινωνικής ανισότητας.
Αλλά χρησιμοποιείται και ένα άλλο είδος συλλογισμού που έχει τουλάχιστον το πλεονέκτημα ότι δεν βασίζεται σε ένα ψέμα. Ενάντια στις απαιτήσεις που διατυπώνονται για λογαριασμό της κοινωνίας, κάποιοι επικαλούνται το δικαίωμα του ισχυρότερου, ακόμη και χρησιμοποιώντας το σεβαστό όνομα του Δαρβίνου (αν και χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις πραγματικές του απόψεις), προκειμένου να υπερασπιστούν την αδικία και τη βία. Η δύναμη των μυών και της γροθιάς, η δύναμη της υποκρισίας και της εξαπάτησης — αυτό είναι το απόλυτο επιχείρημα! Στην πραγματικότητα είναι το δικαίωμα του ισχυρότερου που θριαμβεύει στο μονοπώλιο του πλούτου. Αυτός που είναι καλύτερα υλικά εξοπλισμένος, ο πιο ευνοημένος μέσω της καταγωγής, της εκπαίδευσης και των φίλων, ο καλύτερα οπλισμένος με τα όπλα της βίας ή της απάτη, αυτός που βρίσκει μπροστά του τους πιο αδύναμους εχθρούς, έχει τις καλύτερες πιθανότητες να πετύχει. Είναι πιο ικανός από άλλους να χτίσει ένα ψηλό φρούριο από το οποίο θα μπορεί να πυροβολεί τα δύστυχα αδέρφια του.
Έτσι, η ωμή πάλη των αντικρουόμενων εγωισμών καθορίζει το αποτέλεσμα. Αλλά σε παλαιότερες εποχές, δύσκολα τολμούσε κανείς να αποδεχθεί αυτή τη θεωρία του σιδήρου και της φωτιάς, που φαινόταν πολύ βίαιη, και προτιμούσε τη γλώσσα της υποκριτικής αρετής. Ήταν όλα αυτά καλυμμένα με επίσημες εκφράσεις για να μην καταλάβει ο κόσμος το νόημα τους. «Η δουλειά είναι χαλινάρι», είπε ο Francois Guizot.[4] Αλλά οι μελέτες των φυσιολόγων σχετικά με την πάλη για επικράτηση μεταξύ των ειδών και η ίδια η έννοια της “επιβίωσης του ισχυρότερου”, έχουν ενθαρρύνει τους θεωρητικούς της βίας ώστε να ανακοινώσουν ευθαρσώς την αλαζονική τους πρόκληση. «Βλέπετε», λένε, «αυτός είναι ο αναπόφευκτος νόμος και το αμετάβλητο πεπρωμένο στο οποίο υπόκεινται τόσο το αρπακτικό όσο και το θήραμα».
Θα πρέπει να χαιρόμαστε που το ζήτημα απλοποιείται έτσι σε όλη του τη βιαιότητα, γιατί είναι πολύ πιο κοντά στην επίλυσή του. «Ο Κανόνας της ισχύος!» λένε οι υπερασπιστές της κοινωνικής ανισότητας. «Ναι, είναι η ισχύς που κυβερνά!» φωνάζουν όλο και πιο δυνατά όσοι επωφελούνται από τη σύγχρονη βιομηχανία και την ανελέητη ανάπτυξή της, το επιθυμητό αποτέλεσμα της οποίας είναι πάνω από όλα η μείωση του αριθμού των εργαζομένων και η αισχροκέρδεια.
Αλλά δεν θα μπορούσαν ποτέ οι επαναστάτες να ευαγγελίζονται το ίδιο πράγμα με τους οικονομολόγους και τους βιομηχάνους. Για αυτό διατυπανίζουμε ότι η συνεργασία και η συνύπαρξη θα αντικαταστήσει σταδιακά τον αγώνα για επιβίωση. Ο νόμος του ισχυρότερου δεν θα ωφελεί πάντα το βιομηχανικό μονοπώλιο. «Μάλλον έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα», είπε ο Μπίσμαρκ, όπως πολλοί άλλοι πριν από αυτόν, αλλά έρχεται η μέρα που η ισχύς θα είναι στην υπηρεσία της δικαιοσύνης. Εάν είναι αλήθεια ότι οι ιδέες της αλληλεγγύης διαδίδονται, ότι οι κατακτήσεις της επιστήμης θα φτάσουν τελικά σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας και ότι οι ηθικοί πόροι γίνονται ιδιοκτησία όλων μας, οι εργαζόμενοι θα κάνουν τελικά χρήση αυτών των πραγμάτων προκειμένου να δημιουργηθεί μια επανάσταση προς όφελος όλων- αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα και όλη την δύναμη να κάνουν κάτι τέτοιο.
Όσο ισχυροί κι αν είναι σε χρήματα, ευφυΐα και οξυδέρκεια, τι μπορούν να κάνουν οι απομονωμένοι ιδιώτες ενάντια στις ενωμένες μάζες; Οι κυβερνώντες έχουν χάσει την ελπίδα να παρέχουν οποιαδήποτε ηθική δικαιολογία για τους σκοπούς και τους στόχους τους. Τώρα ζητούν μόνο να κυβερνούν με στιβαρό χέρι. Αυτή είναι η μόνη υπεροχή που επιδιώκουν. Εύκολα θα μπορούσε κανείς να αναφέρει παραδείγματα κρατικών αξιωματούχων που επιλέχθηκαν όχι για τη στρατιωτική τους δόξα, την ευγενή γενεαλογία τους, τα ταλέντα τους ή την ευγλωττία τους, αλλά μόνο για την έλλειψη ενδοιασμών, επειδή είναι αδίστακτοι. Από αυτή την άποψη, παρέχουν πλήρη εμπιστοσύνη: δεν επιτρέπουν καμία προκατάληψη να τους σταθεί εμπόδιο στην κατάκτηση της εξουσίας ή στην υπεράσπιση των μετοχών.
Σε καμία σύγχρονη επανάσταση δεν έδωσαν οι ίδιοι οι προνομιούχοι, με τα σώματα τους, τις δικές τους μάχες. Εξαρτώνται πάντα από στρατιές φτωχών ανθρώπων, τους οποίους διδάσκουν τη λεγόμενη θρησκεία της σημαίας και τους εξασκούν στη λεγόμενη ανάγκη για την “διατήρηση της τάξης”. Έξι εκατομμύρια άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται όλες οι βαθμίδες της αστυνομίας, απασχολούνται σε τέτοιες εργασίες στην Ευρώπη. Αλλά αυτοί οι στρατοί μπορούν να διαλυθούν. Οι στρατιώτες μπορούν να θυμηθούν την κοινή καταγωγή και το πεπρωμένο που τους συνδέει με τις μάζες του λαού και τελικά το χέρι που τους διατάζει μπορεί να χάσει τον έλεγχο. Οι κρατικοί στρατοί, αποτελούμενοι σε μεγάλο βαθμό από προλετάριους, μπορούν και σίγουρα θα γίνουν για την αστική κοινωνία ό,τι έγιναν οι βάρβαροι για χάρη της αυτοκρατορίας και της ρωμαϊκής κοινωνίας — στοιχείο διάλυσης. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ξεσπάσματος πανικού στα οποία υποκύπτουν οι ισχυροί, ακόμη και εκείνοι που έχουν διατηρήσει τη δύναμη του χαρακτήρα τους— γιατί υπάρχουν επίσης αρκετοί «ηγεμόνες» που δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαταραγμένοι. Οι τελευταίοι είναι το είδος ανθρώπου που, αν παγιδευόντουσαν σε μια πυρκαγιά που εξαπλώνεται, δεν θα είχαν την ενέργεια και τη σωματική δύναμη (ακόμα κι αν ήταν εκατό από αυτούς) να σπάσουν έναν ξύλινο τοίχο, ούτε αρκετή αξιοπρέπεια για να επιτρέψουν σε γυναίκες και παιδιά να διαφύγουν πρώτα. [5]
Όταν οι απόκληροι είναι ενωμένοι για τα δικά τους συμφέροντα – εργαζόμενος με τον εργαζόμενο, έθνος με έθνος, φυλή με τη φυλή ή, αυθόρμητα, ο άνθρωπος με τον συνάνθρωπο – και όταν γνωρίζουν καλά τον στόχο τους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα παρουσιαστεί η ευκαιρία για να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους στην υπηρεσία της ελευθερίας για όλους. Όσο ισχυρός κι αν είναι ο κυρίαρχος, θα είναι τις περισσότερες φορές αρκετά αδύναμος, όταν έρθει αντιμέτωπος με όλους όσους ξεσηκώνονται εναντίον του ενωμένοι, με ενιαία θέληση να αγωνιστούν ώστε από εκείνη τη στιγμή και μετά να κατέχουν τη τροφή και την ελευθερία τους.
Η άγνοια διαρκώς μειώνεται, και μεταξύ των ενωμένων επαναστατών που αγωνίζονται για την εξέλιξη, η γνώση θα είναι σύντομα η δύναμη που θα μας οδηγεί. Αυτό είναι το κυρίαρχο γεγονός που μας κάνει να εμπιστευόμαστε την υπόσχεση της ανθρωπότητας: παρά την άπειρη πολυπλοκότητα των πραγμάτων, η ιστορία δείχνει ότι η πρόοδος θα νικήσει έναντι της οπισθοδρόμησης. Κατά την εξέταση όλων των γεγονότων της σύγχρονης ζωής, ορισμένοι βεβαιώνουν μια σχετική παρακμή, ενώ άλλοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι υπήρξε ένα βήμα προς τα εμπρός. Η τελευταία άποψη είναι πιο έγκυρη, αφού μέρα με τη μέρα η εξέλιξη μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε αυτήν την ολότητα τόσο των ειρηνικών όσο και των βίαιων μετασχηματισμών που ήδη αποκαλούμε «κοινωνική επανάσταση». Αυτό θα συνεπάγεται πάνω από όλα την καταστροφή της δεσποτικής εξουσίας προσώπων και πραγμάτων, και την εξαφάνιση του ατομικού μονοπωλίου στα προϊόντα της συλλογικής εργασίας.
Το σημαντικότερο γεγονός σε αυτή την εξελικτική διαδικασία είναι η εμφάνιση της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών. Αναμφίβολα έχει ριζώσει από τότε που άνθρωποι από πολλά διαφορετικά έθνη άρχισαν να εξασκούν μεταξύ τους την πλήρη φιλία και την αμοιβαία αλληλοβοήθεια για τα κοινά τους συμφέροντα. Απέκτησε ακόμη και θεωρητική ύπαρξη όταν οι φιλόσοφοι του δέκατου όγδοου αιώνα εμπνεύστηκαν τη διακήρυξη των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» από τη Γαλλική Επανάσταση. Αλλά αυτά τα δικαιώματα παρέμειναν ένα απλό σύνθημα και η συνέλευση που τα διακήρυξε στον κόσμο φρόντισε να μην τα εφαρμόσει. Δεν τόλμησε καν να καταργήσει τη σκλαβιά των μαύρων του Άγιου Δομίνικου και υποχώρησε μόνο μετά από χρόνια εξέγερσης, όταν φαινόταν ότι η τελευταία ευκαιρία για την δικιά της σωτηρία ήταν να πληρώσει η ίδια αυτό το τίμημα. Η Διεθνής, που βρισκόταν σε διαδικασία διαμόρφωσης σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, δεν συνειδητοποίησε πλήρως τον εαυτό της μέχρι το δεύτερο μισό του αιώνα μας, και ήταν στη σφαίρα της εργασίας που εμφανίστηκε. Οι «άρχουσες τάξεις» δεν είχαν καμία σχέση με αυτό. Η Διεθνής! Από την ανακάλυψη της Αμερικής και τον περίπλου της γης, κανένα επίτευγμα δεν ήταν πιο σημαντικό στην ιστορία του ανθρώπου.
Ο Κολόμβος, ο Μαγγελάνος και ο Ελ Κάνο [6] ήταν οι πρώτοι που παρατήρησαν τη φυσική ενότητα της γης, αλλά η μελλοντική πραγματική ενότητα που επιθυμούσαν οι φιλόσοφοι άρχισε να υλοποιείται μόνο όταν οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί εργάτες, ξεχνώντας τη διαφορετική καταγωγή τους και κατανοώντας ο ένας τον άλλον, παρά την ποικιλομορφία των γλωσσών τους, ενώθηκαν για να σχηματίσουν ένα ενιαίο έθνος, σε πείσμα όλων των αντίστοιχων κυβερνήσεων τους. Οι απαρχές του εγχειρήματος δεν ήταν εντυπωσιακές. Μόλις μερικές χιλιάδες άντρες ενώθηκαν σε αυτόν τον σύλλογο, που ήταν το αρχικό κύτταρο της ανθρωπότητας του μέλλοντος. Αλλά οι ιστορικοί κατάλαβαν τη θεμελιώδη σημασία του γεγονότος που μόλις είχε συμβεί. Στα πρώτα χρόνια της Διεθνούς, η ανατροπή της στήλης Vendôme κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας έδειξε ότι οι ιδέες αυτής της οργάνωσης είχαν γίνει πλέον μια ζωντανή πραγματικότητα. Μέχρι τότε ήταν ανήκουστο ένας κατακτημένος λαός να ανατρέπει με ενθουσιασμό το μνημείο των προηγούμενων πολεμικών νικών του. Αυτό έγινε όχι για να κολακέψουν, με δειλό τρόπο, αυτούς που μόλις τους είχαν κατακτήσει, αλλά για να δείξουν την αδελφοσύνη τους με αυτούς που οι κυρίαρχοι είχαν στρέψει εναντίον τους και κυρίως, για να εκφράσουν τα έκδηλα αισθήματα απέχθειας τους για τους κυρίαρχους και τους βασιλιάδες που και στις δύο πλευρές είχαν οδηγήσει τους υπηκόους τους στο σφαγείο. Για εκείνους που ξέρουν πώς να ξεπερνούν τους μικρούς αγώνες των φατριών και να συλλογίζονται την πορεία της ιστορίας από απόσταση, δεν υπήρξε ποτέ σε αυτόν τον αιώνα πιο εντυπωσιακό σημάδι των καιρών, από την ανατροπή της Γαλλικής αυτοκρατορικής στήλης και την μετατροπή της σε ένα σωρό κοπριάς! [7]
Από τη στιγμή που διαποτίσει ολόκληρη τη μάζα των καταπιεσμένων, το πνεύμα της διεκδίκησης όσων δικαιούνται, κάθε γεγονός, ακόμα κι αν φαίνεται να είναι ελάχιστης σημασίας, θα είναι ικανό να δημιουργήσει ωστικά κύματα αλλαγής, όπως μια σπίθα μπορεί να προκαλέσει ένα ολόκληρο βαρέλι πυρίτιδας να εκραγεί. Ήδη βλέπουμε προάγγελους του μεγάλου αγώνα. Για παράδειγμα, όταν το 1890 αντήχησε το κάλεσμα της «Πρωτομαγιάς», που εκτοξεύτηκε από έναν άγνωστο, ίσως έναν Αυστραλό σύντροφο, οι εργάτες όλου του κόσμου ενώθηκαν ξαφνικά σε μια ενιαία σκέψη. Εκείνη την ημέρα, η Διεθνής, που είχε επίσημα ταφεί, επανήλθε στη ζωή— όχι με εντολή των ηγετών της, αλλά μέσω της πίεσης των μαζών. Ούτε η «σοφή συμβουλή» των σοσιαλιστών με επιρροή, ούτε ο κατασταλτικός μηχανισμός των κυβερνήσεων μπόρεσαν να εμποδίσουν τους καταπιεσμένους όλων των εθνών να αισθανθούν ότι είναι αδέρφια σε όλο τον κόσμο και να το επιβεβαιώνουν αυτό με πράξεις του ενός προς τον άλλο. Ωστόσο, επιφανειακά, η «Πρωτομαγιά» δεν φαινόταν να είναι κάτι σημαντικό, απλώς μια πλατωνική έκφραση, μια συλλογική κραυγή για συγκέντρωση, ένας κωδικός πρόσβασης! Αφεντικά και κυβερνήσεις, με τη βοήθεια των ίδιων των σοσιαλδημοκρατών ηγετών, προσπάθησαν πράγματι να μετατρέψουν αυτή τη μοιραία λέξη σε τίποτα περισσότερο από μια κενή συνταγή. Ωστόσο, αυτή η κραυγή και αυτή η ετήσια γιορτή έχουν αποκτήσει επική σημασία μέσω της οικουμενικότητας τους.
Ένα άλλο είδος κραυγής, που είναι ξαφνικό, αυθόρμητο και απροσδόκητο, μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα πιο εκπληκτικά αποτελέσματα. Εξαιτίας της μιας ή της άλλης αιτίας και σε σχέση με κάποιο ασήμαντο γεγονός, η ισχύς των περιστάσεων —δηλαδή το σύνολο των οικονομικών συνθηκών— αναπόφευκτα θα γεννήσει το είδος της κρίσης που προκαλεί πάθη ακόμη και στους αδιάφορους. Εκείνη τη στιγμή, θα υπάρξει ξαφνικά μια έκρηξη της τεράστιας ενέργειας που έχει συσσωρευτεί στις καρδιές των ανθρώπων εξαιτίας του παραβιασμένου αισθήματος δικαιοσύνης, των αδιόρθωτων βασάνων και των ακαταπόνητων αιτιών του μίσους. Οποιαδήποτε μέρα μπορεί να φέρει έναν τέτοιο κατακλυσμό. Η απόλυση ενός εργάτη, μια τοπική απεργία ή μια απρόβλεπτη σφαγή μπορεί να είναι η αιτία της επανάστασης, γιατί το αίσθημα της αλληλεγγύης εξαπλώνεται συνεχώς, και κάθε τοπική εξέγερση τείνει να ταρακουνήσει όλη την ανθρωπότητα.
Πριν από αρκετά χρόνια, μια νέα συλλογική κραυγή, αυτή της «γενικής απεργίας» ξέσπασε στα εργοστάσια. Αυτός ο όρος φαινόταν περίεργος και θεωρήθηκε ότι εκφράζει ένα απλό όνειρο ή μια χιμαιρική ελπίδα. Αλλά επαναλήφθηκε πιο δυνατά, και τώρα αντηχεί τόσο δυνατά που συχνά ο καπιταλιστικός κόσμος τρέμει από αυτό. Όχι, η γενική απεργία δεν είναι αδύνατη.
Οι Άγγλοι, οι Βέλγοι, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί και οι Αυστραλοί μισθωτοί καταλαβαίνουν ότι εναπόκειται σε αυτούς να μπλοκάρουν όλη την εργασία και να την αποστερήσουν από τα αφεντικά τους, την ίδια μέρα. Και γιατί να μην πραγματοποιήσουν αύριο αυτό που καταλαβαίνουν σήμερα, ειδικά αν προστεθεί και μια απεργία στρατιωτών σε αυτή των εργαζομένων; Οι εφημερίδες τηρούν ομόφωνα μια εξαιρετικά προσεκτική σιωπή όταν οι στρατιώτες επαναστατούν ή εγκαταλείπουν μαζικά τον στρατό. Οι συντηρητικοί, που προτιμούν να αγνοούν εντελώς οποιαδήποτε γεγονότα δεν συμφωνούν με τις επιθυμίες τους, θα ήθελαν να πιστεύουν ότι μια τέτοια κοινωνική μεταστροφή είναι αδύνατη. Αλλά οι συλλογικές λιποταξίες, οι μικρές εξεγέρσεις και οι αρνήσεις πυροβολισμού είναι φαινόμενα που συμβαίνουν συχνά σε κακώς εκπαιδευμένους στρατούς και δεν είναι εντελώς άγνωστα ούτε στους πιο σκληρούς στρατιωτικούς οργανισμούς. Όσοι ανάμεσά μας θυμούνται την Παρισινή Κομμούνα θυμούνται τους χιλιάδες άντρες που εγκατέλειψε στο Παρίσι ο Adolphe Thiers και οι οποίοι αφοπλίστηκαν από τον λαό και προσηλυτίστηκαν εύκολα στην υπόθεση μας. Όταν η πλειονότητα των στρατιωτών διαποτίζεται από τη θέληση να πάρουν μέρος στον αγώνα μας, αργά ή γρήγορα θα έρθει η ευκαιρία να αναλάβουν δράση.
Η απεργία, ή μάλλον το πνεύμα της απεργίας με την ευρεία έννοια, αντλεί την αξία της, πάνω από όλα, από την αλληλεγγύη που δημιουργεί ανάμεσα σε όσους διεκδικούν μαζί τα δικαιώματά τους. Παλεύοντας για έναν κοινό σκοπό, μαθαίνουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλον. Αλλά υπάρχουν επίσης προσπάθειες για άμεση σύνδεση, και αυτές επίσης συμβάλλουν όλο και περισσότερο στην κοινωνική επανάσταση. Αυτή η ένωση δυνάμεων από τους φτωχούς, τους αγρότες ή τους εργαζόμενους συναντά μεγάλα εμπόδια λόγω της έλλειψης υλικών πόρων μεταξύ των μεμονωμένων ατόμων. Η ανάγκη να κερδίσουν τα προς το ζην απαιτεί είτε να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη στο εξωτερικό, είτε να παραμείνουν εκεί που βρίσκονται και να αποδεχτούν τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την άνιση κατανομή της εργασίας, όσο άθλιες και αν είναι αυτές. Σε κάθε περίπτωση, είναι σκλαβωμένοι και η καθημερινή τους εργασία, τους εμποδίζει να κάνουν σχέδια για το μέλλον και να επιλέξουν ελεύθερα τους συμμάχους τους στη μάχη της ζωής. Επομένως, είναι πολύ αξιοσημείωτο ότι αυτοί οι άνθρωποι πραγματοποιούν ένα έργο που αν και περιορισμένο σε εύρος, παρόλα αυτά εισάγει στον κόσμο γύρω μας μια νέα ποιότητα ζωής. Επιπλέον, κάποια σημάδια της κοινωνίας του μέλλοντος εμφανίζονται περιστασιακά εδώ κι εκεί ανάμεσα στους εργάτες, χάρη στις ευνοϊκές συνθήκες και στη δύναμη της ιδέας, που διαπερνά ακόμη και ορισμένους κοινωνικούς κύκλους από τον κόσμο των προνομιούχων.
Συχνά ευχαριστεί τους επικριτές μας να ρωτούν σαρκαστικά για προηγούμενες απόπειρες δημιουργίας μεγαλύτερων ή μικρότερων κοινοτικών ενώσεων μας, σε διάφορα μέρη του κόσμου, και θα μας έλειπε η προοπτική αν αδυνατούσαμε να απαντήσουμε σε τέτοιες ερωτήσεις. Είναι αλήθεια ότι η ιστορία αυτών των ενώσεων αποκαλύπτει πολύ περισσότερες αποτυχίες παρά επιτυχίες. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού αυτό που είναι απαραίτητο είναι η ολοκληρωτική επανάσταση, η αντικατάσταση της ατομικής ή συλλογικής εργασίας προς όφελος του ενός, από τη δουλειά όλων μας προς όφελος των πάντων.
Τα άτομα που συγκεντρώνονται με νέα ιδανικά για να σχηματίσουν μια από αυτές τις κοινότητες δεν είναι καθόλου απαλλαγμένα από προκαταλήψεις, παλιές πρακτικές και βαθιά ριζωμένες οπισθοδρομικές αντιλήψεις, δεν έχουν καταστρέψει τον παλιό κόσμο ακόμα, ούτε μέσα τους, ούτε γύρω τους!
Στον «αναρχικό» ή «αρμονικό» μικρόκοσμο που έχουμε δημιουργήσει, πρέπει πάντα να αγωνιζόμαστε ενάντια στις εριστικές και διασπαστικές δυνάμεις που παράγονται από τις συνήθειες, τα έθιμα, τους ισχυρούς δεσμούς της οικογένειας, τις δελεαστικές συμβουλές από φίλους, την επιστροφή των εγκόσμιων φιλοδοξιών, την ανάγκη για εύκολη περιπέτεια και την εμμονή για άμεση συνολική αλλαγή. Η υπερηφάνεια και το αίσθημα αξιοπρέπειας μπορούν να συντηρήσουν τους αρχάριους για λίγο, αλλά με την πρώτη απογοήτευση, είναι εύκολο για αυτούς να υποκύψουν σε μια κρυφή, χαιρέκακη ελπίδα αποτυχίας του εγχειρήματος μας, που θα τους οδηγήσει σύντομα να επιστρέψουν πίσω στην αγκαλιά της κυρίαρχης πραγματικότητας, ξανά στην αναταραχή της ζωής που συνεχίζεται έξω από τις κοινότητες μας.
Θυμόμαστε την εμπειρία των αποίκων του Brook Farm στη Νέα Αγγλία, οι οποίοι παρέμειναν πιστοί στον σύλλογό τους, έστω και μόνο μέσω των δεσμών της αρετής και της πίστης στην αρχική τους πρόθεση. Ωστόσο, χάρηκαν όταν μια πυρκαγιά κατέστρεψε το κοινόχρηστο παλάτι τους, απαλλάσσοντάς τους έτσι από τη συμφωνία που είχαν συνάψει μεταξύ τους, κάτι που ισοδυναμούσε με ένα είδος εσωτερικού όρκου, αν και όχι με τη μοναστική έννοια. Προφανώς, η κοινότητα ήταν καταδικασμένη να χαθεί, ακόμα κι αν η φωτιά δεν είχε εκπληρώσει την ενδόμυχη επιθυμία κάποιων, αφού η βασική βούληση των μελών ήταν σε αντίθεση με την ίδια τη λειτουργία της αποικίας τους. Οι περισσότερες κοινοτικές ενώσεις έχουν χαθεί για παρόμοιους λόγους που σχετίζονται με την αδυναμία τους να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους. Δεν ρυθμίζονταν άλλωστε, όπως οι στρατώνες ή τα μοναστήρια, από την απόλυτη θέληση των θρησκευτικών ηγετών ή των στρατηγών και την ανάλογη απόλυτη υπακοή των κατωτέρων – στρατιωτών, μοναχών ή καλογριών.
Εξάλλου, δεν διέθεταν ακόμη τον δεσμό της πλήρους αλληλεγγύης που έχει ως αποτέλεσμα τον απόλυτο σεβασμό προς τα πρόσωπα, την πνευματική και καλλιτεχνική ανάπτυξη και την προοπτική ενός μεγάλου και συνεχώς αναπτυσσόμενου ιδεώδους. Οι ευκαιρίες για έριδες και διχόνοια είναι ακόμη πιο αναμενόμενες όταν οι άποικοι, έλκονται από τον αντικατοπτρισμό μιας μακρινής χώρας, έλκονται προς μια περιοχή εντελώς διαφορετική από τη δική τους, όπου κάθε πράγμα τους φαίνεται παράξενο και όπου η προσαρμογή στο έδαφος, το κλίμα και τα τοπικά έθιμα υπόκεινται στις μεγαλύτερες πιθανές αβεβαιότητες.
Οι φαλανστεριστές οπαδοί του Charles Fourier που συνόδευσαν τον ουτοπιστή σοσιαλιστή φιλόσοφο Victor Considérant στις πεδιάδες του βόρειου Τέξας, από το 1855 έως το 1857, κατευθύνθηκαν προς βέβαιη αποτυχία. Εγκαταστάθηκαν ανάμεσα σε πληθυσμούς των οποίων τα βάναυσα και χοντροκομμένα έθιμα σίγουρα πρέπει να συγκλόνισαν το λεπτό παριζιάνικο δέρμα τους. Επίσης, συνάντησαν τον αποτρόπαιο θεσμό της δουλείας των μαύρων και μάλιστα τους απαγορεύτηκε από το νόμο να εκφράσουν τη γνώμη τους για αυτό. Ομοίως, το πείραμα του Freiland, ή «Γη της Ελευθερίας», που επιχειρήθηκε υπό την καθοδήγηση ενός Πρώσου αξιωματικού σε περιοχές που ήταν γνωστές μόνο μέσα από αόριστες ιστορίες και κατακτήθηκαν με δυσκολία μέσω ενός εξοντωτικού πολέμου, προσφέρει στον ιστορικό ένα θέαμα φάρσας. Ήταν φανερό από την αρχή ότι όλα αυτά τα ετερογενή στοιχεία δεν θα μπορούσαν να ενωθούν σε ένα αρμονικό σύνολο.
Καμία από αυτές τις αποτυχίες δεν μπορεί να μας αποθαρρύνει, γιατί οι διαδοχικές προσπάθειες δείχνουν μια ακαταμάχητη προσπάθεια έκφρασης της κοινωνικής βούλησης. Ούτε οι απογοητεύσεις, ούτε η γελοιοποίηση μπορούν να αποτρέψουν τους αναζητητές. Άλλωστε, έχουν πάντα μπροστά τους το παράδειγμα των «συνεταιρισμών» –ενώσεις καταναλωτών και άλλους τύπους συνεργασίας– που είχαν επίσης δύσκολες αρχές αλλά τώρα έχουν γίνει πολυάριθμοι και ευημερούν θαυμάσια. Αναμφίβολα, πολλές από αυτές τις ενώσεις έχουν αποδειχθεί πολύ άσχημες, ειδικά οι πιο ευημερούσες από αυτές, με την έννοια ότι η άντληση κέρδους και η επιθυμία αύξησης του, έχουν πυροδοτήσει την αγάπη για τον πλούτο μεταξύ των μελών διαφόρων συνεταιρισμών ή τουλάχιστον τους έχουν εκτρέψει από τον επαναστατικό ενθουσιασμό των πρώτων χρόνων.
Αυτός είναι ο πιο τρομερός κίνδυνος, η ανθρώπινη φύση είναι πάντα έτοιμη να βρει δικαιολογίες για να αποφύγει τους κινδύνους του κοινωνικού αγώνα. Είναι εύκολο να περιοριστεί κανείς στην «δουλίτσα» του, παραμερίζοντας τις ανησυχίες και τους κινδύνους που προκύπτουν από την αφοσίωση στο πλήρες εύρος ενός επαναστατικού σκοπού. Λέει κανείς αρχικά στον εαυτό του ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να πετύχει ένα εγχείρημα που εξασφαλίζει τη συλλογική εργασία και την επιβίωση πολλών φίλων του, και σταδιακά αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί στις μικροπρακτικές των συμβατικών επιχειρήσεων. Το άτομο που είχε αποφασίσει να αλλάξει τον κόσμο, τελικά, δεν έχει μετατραπεί σε τίποτα περισσότερο από έναν απλό μπακάλη.
Ωστόσο, οι φιλομαθείς και ειλικρινείς αναρχικοί μπορούν να διδαχθούν ένα μεγάλο μάθημα από αυτούς τους αναρίθμητους συνεταιρισμούς που έχουν εμφανιστεί παντού και ενώθηκαν για να σχηματίσουν ολοένα μεγαλύτερες οντότητες με τέτοιο τρόπο ώστε να περιλαμβάνουν τις πιο διαφορετικές λειτουργίες, όπως αυτές της βιομηχανίας, των μεταφορών, της γεωργίας, της επιστήμης, της τέχνης και της ψυχαγωγίας. Η επιστημονική πρακτική της Αλληλοβοήθειας εξαπλώνεται και γίνεται όλο και πιο ρεαλιστική η επίτευξη της. Το μόνο που μένει είναι να της δώσουμε αληθινό νόημα και ηθική, απλοποιώντας ολόκληρο το σύστημα ανταλλαγής υπηρεσιών και διατηρώντας μόνο την απλή καταγραφή των στατιστικών στοιχείων παραγωγής και κατανάλωσης, εξαλείφοντας έτσι τα μεγάλα βιβλία «χρέωσης» και «πίστωσης», που θα έχουν γίνει πλέον άχρηστα.
Αυτή η βαθιά επανάσταση όχι μόνο βρίσκεται στον δρόμο προς την εκπλήρωση, αλλά ουσιαστικά πραγματοποιείται σε διάφορα μέρη. Ωστόσο, είναι άσκοπο να επιστήσουμε την προσοχή στις προσπάθειες που μας φαίνονται πιο κοντά στο ιδανικό μας, γιατί οι πιθανότητες επιτυχίας τους είναι μεγαλύτερες εάν η σιωπή συνεχίσει να τις προστατεύει, εάν ο θόρυβος της δημοσιότητας δεν ενοχλεί το λιτό ξεκίνημά τους. Ας θυμηθούμε την ιστορία της μικρής κοινωνίας των φίλων που είχε συγκροτηθεί με το όνομα «Κομμούνα του Montreuil». Μερικοί ζωγράφοι, ξυλουργοί, κηπουροί, οικονόμοι και δάσκαλοι είχαν την ιδέα να δουλέψουν απλώς ο ένας για τον άλλον, χωρίς να προσλάβουν έναν λογιστή ως μεσάζοντα ή να ζητήσουν τη συμβουλή φοροεισπράκτορα ή συμβολαιογράφου. Αν κάποιος χρειαζόταν καρέκλες ή τραπέζια, πήγαινε να δει τον φίλο που τα έφτιαχνε. Αν το σπίτι κάποιου είχε γίνει λίγο άθλιο, ενημέρωνε έναν σύντροφο, ο οποίος έφερνε το πινέλο και τον κουβά του με μπογιές την επόμενη μέρα. Όταν ο καιρός ήταν καλός, τα μέλη φορούσαν καθαρά ρούχα, φροντισμένα και σιδερωμένα, και μετά πήγαιναν μια βόλτα για να μαζέψουν φρέσκα λαχανικά στον κήπο μιας φίλης. Και κάθε μέρα τα παιδιά μελετούσαν ανάγνωση με τη δασκάλα. Ήταν πολύ όμορφο! Ένα τέτοιο σκάνδαλο έπρεπε να σταματήσει. Μια «αναρχική βομβιστική επίθεση» είχε σκορπίσει τον τρόμο στην αστική τάξη και ο υπουργός εφαρμόζοντας τους διαβόητους νόμους “έκτακτης ανάγκης” [8] είχε τη μεγάλη ιδέα να προσφέρει ένα πρωτοχρονιάτικο δώρο στους συντηρητικούς – ένα διάταγμα μαζικών συλλήψεων και ανακρίσεων. Οι γενναίοι κοινοτιστές του Montreuil δεν επέζησαν και οι πιο ένοχοι —δηλαδή οι καλύτεροι ανάμεσά τους— έπρεπε να υποστούν εκείνο το μεταμφιεσμένο βασανιστήριο που ονομάζεται “μυστική ανάκριση”. Και έτσι η επικίνδυνη μικρή κομμούνα καταστράφηκε.
Αλλά μην φοβάστε – θα γεννηθεί ξανά!
____________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] ΣτΜ Σε αυτό το σημείο ο Reclus κάνει μια αναφορά στην Βαρσοβία λέγοντας “μια τάξη όπως αυτή της Βαρσοβίας”. Επιλέγουμε να δώσουμε στο σημείο αυτό μια ελεύθερη μετάφραση υπηρετώντας το νόημα της φράσης και όχι την έμμεση ιστορική αναφορά. Την εποχή που έγραφε ο Reclus, η Πολωνία δεν υπήρχε πλέον ως κυρίαρχο κράτος, αφού είχε διαιρεθεί μεταξύ Ρωσίας, Πρωσίας και Αυστρίας. Το μεγαλύτερο τμήμα, του οποίου η Βαρσοβία ήταν η μητρόπολη, αποτελούνταν από το «Βασίλειο της Πολωνίας», το οποίο υπέφερε κάτω από τη ρωσική κυριαρχία. «Η τάξη της Βαρσοβίας» που αναφέρεται στο κείμενο σημαίνει την αυταρχική επιβολή της τάξης, μέσω της οποίας το τσαρικό καθεστώς κατέστειλε τα αναδυόμενα επαναστατικά κινήματα, τις φοιτητικές αναταραχές αλλά και τον εθνικισμό στην Πολωνία.
[2] Ο Reclus σε αυτό το σημείο αναφέρεται προφανώς στην απατηλή ποιότητα της ελευθερίας του λόγου και κάθε μορφής σύναψης συμφωνιών ή συμβάσεων εργασίας σε μια κατάσταση που διακατέχεται από εξαιρετική ανισότητα ισχύος ανάμεσα στα συμβαλλόμενα μέρη. Στην εποχή του, η υποτιθέμενη «ελεύθερη και εθελοντική συμφωνία» των εργαζομένων στις συνθήκες εργασίας τους, όταν οι ίδιοι αποδέχονταν εθελούσια μια συγκεκριμένη θέση απασχόλησης, χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για την καταστολή των απεργιών και την καταστροφή των εργατικών οργανώσεων. Η «ελευθερία» τους γίνεται έτσι προϋπόθεση για τη μιζέρια και την καταπίεσή τους.
[3] Ο Ferdinand Lassalle (1825–64) ήταν Γερμανός σοσιαλιστής ηγέτης. Διακρίνεται για τις μεταρρυθμιστικές του απόψεις, ιδιαίτερα την ιδέα ότι η εργατική τάξη θα μπορούσε να αποκτήσει τον έλεγχο του κράτους μέσω της καθολικής ψηφοφορίας και στη συνέχεια να μετατρέψει την οικονομία σε ένα σύστημα εργατικών συνεταιρισμών. Ήταν μεγάλος αντίπαλος του Μαρξ στο σοσιαλιστικό κίνημα και αποτέλεσε αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής στην «Κριτική του Προγράμματος Γκότα» του Μαρξ.
[4] Ο Φρανσουά Γκιζό (1787–1874) ήταν Γάλλος πολιτικός και ιστορικός.
[5] Ο Reclus αναφέρεται σε ένα περιβόητο γεγονός που είχε συμβεί εκείνο το καιρό στο Παρίσι. «Στις 4 Μαΐου 1897, κατά τις ώρες αιχμής της αγοράς, μια φωτιά εξαπλώθηκε με εκπληκτική ταχύτητα στο πολυκατάστημα Bazar de la Charité, μετατρέποντάς το σε μια τεράστια φλεγόμενη κόλαση στην οποία έχασαν τη ζωή τους 117 άνθρωποι. Εν μέσω του πανικού που ξέσπασε στην αρχή της καταστροφής, πολλές ζωές σώθηκαν με πράξεις γενναιότητας απλών ανθρώπων. Από την άλλη, αρκετά μέλη της υψηλής κοινωνίας που βρέθηκαν εκεί παρουσίασαν ένα θλιβερό θέαμα». Roger Gonot, Elisée Reclus: Prophète de l’Idéal Anarchique (Pau, Γαλλία: Editions Covedi, 1996), 73.
[6] Χουάν Σεμπαστιάν ντελ Κάνο, ο πρώτος εξερευνητής που έκανε τον γύρο της Γης. Ταξίδεψε με τον Μαγγελάνο και μετά το θάνατο του τελευταίου, πλοηγήθηκε με το καράβι Βικτώρια πίσω στην Ισπανία, ολοκληρώνοντας τον περίπλου το 1522.
[7] Η στήλη Vendôme κατασκευάστηκε για να τιμήσει τον Ναπολέοντα Α και τον αυτοκρατορικό στρατό του. Το άγαλμα του αυτοκράτορα στην κορυφή της Στήλης αφαιρέθηκε κατά τη διάρκεια της Αποκατάστασης αλλά αντικαταστάθηκε από τον Λουδοβίκο-Φίλιππο. Ο Ναπολέων Γ’ αργότερα αντικατέστησε αυτό το άγαλμα με μια πιο αυτοκρατορική απεικόνιση του αυτοκράτορα σε μια τόγκα, η οποία εξόργισε τους Ρεπουμπλικάνους και τους ριζοσπάστες. Μετά την ανακήρυξη της Παρισινής Κομμούνας, αποφασίστηκε η καταστροφή της στήλης. Στις 12 Απριλίου 1871, ο Félix Pyat πρότεινε την κατεδάφιση, δηλώνοντας ότι η στήλη «ήταν ένα μνημείο βαρβαρότητας, ένα σύμβολο ωμής βίας και ψεύτικης δόξας, μια επιβεβαίωση του μιλιταρισμού, μια άρνηση του διεθνούς δικαίου, μια θρασύτατη προσβολή των κατακτητών προς τους κατακτημένους τους, μια διαρκής προσβολή σε μια από τις τρεις μεγάλες αρχές της Γαλλικής Δημοκρατίας, την Αδελφοσύνη». Η στήλη καταστράφηκε στις 16 Απριλίου. Βλέπε Stewart Edwards, The Paris Commune 1871 (New York: Quadrangle Books, 1973), 300–303.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
https://theanarchistlibrary.org/library/elisee-reclus-evolution-revolution-and-the-anarchist-ideal
Πηγή: Voidnetwork.gr
83. Ευλογημένη-Η-Φλόγα-Τεύχος-1
84. ΣΤΟ-ΠΛΕΥΡΟ-ΤΩΝ-ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ_ΔΥΟ-ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
Δύο μεταφράσεις με αφορμή τα γεγονότα στην Παλαιστίνη
Τα κυρίαρχα μέσα μαζικής αποχαύνωσης αποκρύπτουν τη φρικαλεότητα και τον πόλεμο που εξαπολύεται από τις 7 Οκτωβρίου 2023 εναντίον των κατοίκων στη Λωρίδα της Γάζας και εναντίον των Παλαιστινίων σε όλο το Ισραήλ από τον ισραηλινό στρατό και τους συμμάχους του. Ως ελάχιστη προσπάθεια για τη διάχυση της πληροφορίας και του βιώματος των ανθρώπων που ζουν την πραγματική φρίκη μεταφράσαμε δύο συνεντεύξεις (ενός Παλαιστινίου που ζει στη βόρεια Παλαιστίνη και ενός Ισραηλινού αναρχικού πολιτικού κρατούμενου) που δημοσιεύτηκαν στα αγγλικά στην ιστοσελίδα https://crimethinc.com/ .
Μπορείτε να κατεβάσετε τις μεταφράσεις από εδώ: https://atopia2023.gr
———————————————————————————————
ΕΠΙΜΕΤΡΟ: ΓΙΟΖΕΦ ΑΛΓΚΑΖΥ, Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, σελ. 206, Μετάφραση Έφη Κορομηλά Διορθώσεις, επιμέλεια κειμένου: Δήμητρα Τουλάτου, Απρίλιος 2003
Περιεχόμενα
Τα παιδιά της πάχνης………… σελ. 9
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Εδώ είναι το παρελθόν, το παρόν
και το μέλλον τους………… σελ. 167
Σε ποια εποχή του χρόνου είμαστε; Σε ποιους χρόνους; Όλα μοιάζουν να βρίσκονται έξω από τον κόσμο. Από τα βάθη του ερέβους, πρέπει να βουτήξουμε στο βάραθρο…
Ο Μοχάμεντ Αλ-Άσααντ είναι μόλις τεσσάρων ετών, το 1948, όταν η Νάκμπα ξεριζώνει χιλιάδες Παλαιστίνιους από τη γή τους. Θα περάσουν σαράντα χρόνια για να εκδοθούν Τα παιδιά της πάχνης, μια αφήγηση που αναμειγνύει παιδικές μνήμες, μαρτυρίες και αλληγορικούς μύθους για να μιλήσει για την ιστορία ενός λαού που βρέθηκε διαδοχικά κάτω από την οθωμανική, τη βρετανική και σήμερα την ισραηλινή κυριαρχία. Το πρόβλημα που θίγει κυρίως ο Μοχάμεντ Αλ-Άσααντ, ένας από τους πιο σημαντικούς Παλαιστίνιους ποιητές, είναι η εξαφάνιση κάθε ίχνους που αποδείκνυε ότι ο λαός του ανήκει σ’ εκείνη τη γη. Σ’ αυτή την καταδικασμένη ιστορία και γεωγραφία –σ’ αυτά τα χωριά που έχουν σβηστεί ή διαγραφεί από τους χάρτες– η μνήμη οφείλει να ξαναδώσει ζωή.
Με μια εμπεριστατωμένη ιστορική ανασύνθεση των αρπαγών και των σφετερισμών που πραγματοποίησε το κράτος του Ισραήλ, ο Γιοζέφ Αλγκάζυ απευθύνει ένα αμείλικτο κατηγορώ ενάντια στην πολιτική του εξανδραποδισμού και των διακρίσεων, συμπληρώνοντας έτσι αυτή την «ιστορία σε δύο φωνές».
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Το παλαιστινιακό χωριό μας, το «Ιμ αλ-Ζινάτ», βρίσκεται πάνω σε μια κορυφή, άκρη-άκρη στα νότια του όρους Κάρμελ. Αντίθετα απ’ όσα μας μαθαίνουν σήμερα οι εγκυκλοπαίδειες, μπορείς να φτάσεις ίσαμε κει από διάφορους δρόμους. Οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρουν δύο μόνο, που ανεβαίνουν ως τα 317 μέτρα από τη στάθμη της θάλασσας. Ο πρώτος είναι ο δρόμος του Μάα’μπαντ, έχει μήκος 38 χιλιόμετρα και ενώνει το χωριό μας με τη Χάιφα μέσω του όρους Κάρμελ. Ο δεύτερος, μήκους 24 χιλιομέτρων, διασχίζει την κοιλάδα Μαρζ Ιμπν Άμερ.
Αλλά οι χωρικοί μπορούν να φτάσουν στο χωριό τους κι από πολλές άλλες στράτες: μέσα από μονοπάτια, απ’ τις φραγκοσυκιές και τους θάμνους, ή κι από τον κακοτράχαλο δρόμο που βγάζει στην πηγή Ιμ αλ-Νταρζ. Εκεί εκδηλώθηκε το 1936 η εξέγερση κατά των βρετανικών δυνάμεων. Στα νότια, μακριά από τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, οι χωρικοί μπορούν να φτάσουν ελεύθερα μέχρι το Ιμ αλ-Σουφ και το Ιμ αλ-Φαχμ. Χάρη στη δική τους ευρηματικότητα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Ιμ αλ-Ζινάτ. Όμως το πέρασμα που θυμούνται περισσότερο απ’ όλα εξακολουθεί να είναι η κοιλάδα του Αλατιού, Ουάντι αλ-Μαλχ, όπου δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο. Οδηγεί προς τα ανατολικά της Παλαιστίνης, ώσπου γίνεται δασώδης, όπως είχε προφητέψει ο Σεΐχης* Χάμζα, ένας από τους παλαιούς του χωριού.
Όλοι οι τόποι και οι δρόμοι είναι συνδεδεμένοι με γεγονότα. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην έχει χαραχτεί στη μνήμη και να μην συνδέεται με κάποιο ξεχωριστό συμβάν. Αν μπορούσαμε να καταγράψουμε στις λεπτομέρειές τους αυτούς τους τόπους και τα γεγονότα επί μια ή δύο γενεές, για να μην πούμε επί εκατοντάδες, θα φτιάχναμε ένα έπος. Κι αυτό το έπος θα έδειχνε πως η ανθρώπινη ιστορία που γράφουν τα βιβλία και οι εγκυκλοπαίδειες δεν είναι παρά ένα μικρό κομμάτι της πραγματικότητας.
Με τον σταδιακό σιωνιστικό εποικισμό, το χωριό μας έγινε κομμάτι αυτού που θα ονομαζόταν «Ισραήλ» –όχι χωρίς να έχει εξεγερθεί κατά του ψηφίσματος των Ηνωμένων Εθνών που χώριζε το παλαιστινιακό κράτος σε εβραϊκό και αραβικό. Όπως όλα τα ψηφίσματα –σύντομα, εγκυκλοπαιδικά και ιστορικά–, έτσι κι αυτό έσβησε τα φυσικά και ανθρώπινα ίχνη που χαρακτήριζαν εκείνη τη μικρή περιοχή. […]
[(*) Η λέξη «cheikh» έχει πολλές σημασίες. Εδώ σημαίνει ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο. Μπορεί επίσης να σημαίνει αρχηγός φυλής, γέροντας ή και θρησκευτικός αρχηγός.]
[…] Σε ποια εποχή βρισκόμαστε; Σε ποιους χρόνους; Όλα μοιάζουν έξω από ετούτο το σύμπαν. Συνέβη κάποια μέρα … και συμβαίνει τώρα … και θα συμβαίνει αύριο.
[…]
Εκείνο το μέρος το λέγαν απλά αλ-Καμπανιγιάτ. Εκεί ζούσανε ξένοι Εβραίοι, όχι ντόπιοι, και ζούσαν έξω απ’ τα όνειρα των ντόπιων χωρικών, έξω απ’ το χώμα τους, το αλάτι τους και το νερό τους. Έξω απ’ τις εξεγέρσεις, τις οικογενειακές διαμάχες και την έγνοια για τη μόρφωση του πρωτότοκου. Ζούσαν εκεί παράξενοι και ξένοι. Το μόνο σίγουρο πράγμα ήταν εκείνο το ζώσιμο από τους Εγγλέζους. Ο πατέρας μου έλεγε ότι είχαν μαζί τους μαύρους στρατιώτες από τη Σενεγάλη και Ινδούς Σιχ:
—Μια μέρα, συναντήθηκα μ’ έναν απ’ αυτούς. Είχε πυκνό γένι και καθόταν πάνω σε μια πέτρα. Τον ρώτησα ποια ήταν η θρησκεία του, κι αυτός μου είπε:
—Είμαι Σιχ, με τη βοήθεια του Θεού.
Γελούσε ο πατέρας μου. Σιχ και με τη βοήθεια του Θεού, πώς γίνεται;
Ο άγνωστος στρατιώτης. Όπως εκατοντάδες άλλοι που αναπαύονται σήμερα σ’ ένα μνημείο φτιαγμένο γι’ αυτούς, καθαρό, περιποιημένο, δενδροφυτεμένο, έξω από τη Βαγδάτη. Εκατοντάδες φαντάροι συγκεντρωμένοι μέσα σ’ εκείνο το μνήμα πάνω στο οποίο είναι γραμμένο στα αγγλικά: «Έπεσαν υπέρ του Βασιλείου». Μα ποιο είναι λοιπόν αυτό το βασίλειο για το οποίο πήγαν να θυσιαστούν Ινδοί στη Βαγδάτη; Θα έγινε ασφαλώς σε κάποια πολύ μακρινή εποχή, όταν δεν θα υπήρχαν σύνορα. Εκατοντάδες Ινδοί κοιμούνται σήμερα, ο ένας πάνω στον άλλο και σκόνη όλοι τους πια, κάτω από εκείνη την πέτρινη στήλη, στη Βαγδάτη. [..]
[…] Τίποτα δεν μοιάζει πραγματικό, εκτός από τα παιδιά που παίζουν και γελάνε κάποιες στιγμές και μένουν σιωπηλά τις περισσότερες, χωρίς να κάνουν ερωτήσεις. Παιδιά που πρέπει να τα θρέψει [ο πατέρας μου] και να τα απομακρύνει από τις ψευδαισθήσεις που τυλίγουν μέσα στην ομίχλη τους τους ανθρώπους, τα χωράφια και τους δρόμους. Μετά από εμάς, η γη κατηφορίζει και ο χρόνος γίνεται μία μόνο μέρα που αξίζει όσο χίλιεΗ ανθρώπινη ιστορία, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, έχει να αναδείξει πολλές περιπτώσεις διαρκών ανθρωποσφαγών, μετακινήσεις πληθυσμών, εμφύλιους πολέμους για να καλυφθούν τα έργα και οι ημέρες των κατά τόπους κατακτητών και αποικιοκρατών, ανάλογα με το πόσο ωφέλιμος είναι γι’ αυτούς γεωστρατηγικά ένας τόπος, αν έχει πλούσιο έδαφος, υπέδαφος κλπ. Ολόκληροι πληθυσμοί εξ-αφανίστηκαν, κάποιοι ελάχιστοι παραμένουν ως ατραξιόν (βλέπε Ινδιάνοι της Αμερικής ή Αβορίγινες της Αυστραλίας). Στην κεντρική Αφρική –φωτεινό παράδειγμα το Κονγκό που από τα τέλη του προ-προηγούμενου αιώνα αποτελούσε οικόπεδο του… φιλάνθρωπου Λεοπόλδου του Βελγίου– μαίνονται για δεκαετίες εμφύλιοι πόλεμοι για να καλύπτεται το λαθρεμπόριο πολύτιμων, για τους πολιτισμένους, ορυκτών, οι οποίοι διακηρύσσουν την παγκόσμια εξέλιξη, τον παγκόσμιο πολιτισμό. Τα εδάφη της Παλαιστίνης αποτελούν ένα τέτοιο μήλο της έριδας εδώ και 75 ολόκληρα χρόνια.
[…]Ο αριθμός των θυμάτων δεν παύει να αυξάνεται. Αυτοκτονικές επιθέσεις από την πλευρά των Παλαιστινίων, επιθέσεις εναντίον στόχων από την πλευρά των Ισραηλινών, όλα δείχνουν ότι η βία έχει φτάσει σε παροξυσμό. Σήμερα, το χάσμα μοιάζει να είναι άβυσσος. Και είναι πολύ δύσκολο, μέσα στη μανία της βίας, να διακρίνουμε κάποιο φως στο βάθος του τούνελ.
Απόσπασμα από το Επίμετρο του βιβλίου, του Γιόζεφ Αλγκαζύ
Σημείωση: οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.242, Νοέμβριος 2023
από: https://anarchypress.wordpress.co
https://athens.indymedia.org/post/1628198/
INTIFADA σημαίνει εξέγερση [μπροσούρα του 2008]
16/12/2023 8:27 μμ.
Μια μπροσούρα του 2008 της ομάδας των αναρχικών από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, που παρότι γράφτηκε 15 χρόνια πίσω, καταθέτει ίσως μια ενδιαφέρουσα και χρήσιμη προσέγγιση-οπτική για το ζήτημα της αλληλεγγύης στον αγώνα των παλαιστίνιων.
Μια μπροσούρα του 2008 της ομάδας των αναρχικών από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, που παρότι γράφτηκε 15 χρόνια πίσω, καταθέτει ίσως μια ενδιαφέρουσα και χρήσιμη προσέγγιση-οπτική για το ζήτημα της αλληλεγγύης στον αγώνα των παλαιστινίων, σε διαφορά τόσο με την εθνικοαπελευθερωτική/αντιιμπεριαλιστική προσέγγιση όσο και με τη λογική των ίσων αποστάσεων.
Σημειωτέο ότι εκείνα τα χρόνια είχε υπάρξει μια σειρά επιθέσεων αυτοκτονίας από ανθρώπους-βόμβες σε ισραηλινές πόλεις που είχε επιφέρει και τότε, όπως και σήμερα μετά την 7η Οκτώβρη, μια διπολική αντιπαράθεση αποδοχής-υποστήριξης ή αποστασιοποίησης-καταδίκης στις γραμμές των αναρχικών/αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων και ευρύτερα των ριζοσπαστικών κινημάτων στα δυτικά κράτη.
Περιεχόμενα:
-Σύντομο ιστορικό για την περιοχή της Παλαιστίνης μέχρι την εγκαθίδρυση του ισραηλινού κράτους το 1948
-Σύνοψη των γεγονότων από το 1948 μέχρι σήμερα και θέση πάνω σε αυτά
-Η κατεχόμενη ζωή των Παλαιστινίων μήτρα της διαρκούς αντίστασης και μια προσέγγιση για την αλληλεγγύη
Ακολουθεί το κείμενο της τελευταίας ενότητας:
Η κατεχόμενη ζωή των Παλαιστινίων
μήτρα της διαρκούς αντίστασης
και μια προσέγγιση για την αλληλεγγύη
Η ζωή των Παλαιστινίων εδώ και πάνω από έξι δεκαετίες κινείται ανάμεσα στο διαρκή εκτοπισμό και τον εκτεταμένο ξεριζωμό (εξαιτίας των στρατιωτικών επιδρομών και των ισραηλινών εποικισμών), τη στρατιωτική κατοχή και τη συχνή επιθετικότητα των εποίκων, τους ατέλειωτους ελέγχους και τις ταπεινώσεις, την απίστευτη ταλαιπωρία της μετακίνησης σε διαφορετικά χωριά ή πόλεις, τη φτώχεια, τις μαζικές φυλακίσεις, τον καθημερινό θάνατο από επίγειες και εναέριες ισραηλινές επιχειρήσεις, τις συμπαιγνίες και τα διπλωματικά αλισβερίσια των τριγύρω αραβικών κρατών αλλά και εγχώριων ηγεσιών και τη ρητή στάση της παγκόσμιας ηγεμονίας για συντριβή κάθε εστίας αντίστασης.
Πάνω από τέσσερα εκατομμύρια υπολογίζονται οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες από το 1948 (χρονιά ανακήρυξης της ίδρυσης του ισραηλινού κράτους), οι περισσότεροι απ’ αυτούς σε προσφυγικούς καταυλισμούς στις γύρω αραβικές χώρες, σε συνθήκες διαβίωσης που δύσκολα τις φαντάζεται ανθρώπου νους και στις περισσότερες περιπτώσεις με πλήρη στέρηση έστω και στοιχειωδών κοινωνικών, εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Σχετικά με την κατοχή εδαφών, το Ισραήλ έχει πλέον καταλάβει τη μεγαλύτερη έκταση των περιοχών που από το 1947 ως το 1967 ήταν έντονα διαφιλονικούμενες, με πολέμους, κατοχικά στρατεύματα, εποικισμούς και Τείχη.
Η Λωρίδα της Γάζας, απόλυτα αποκλεισμένη και στρατιωτικά ελεγχόμενη-πολιορκούμενη από γη, αέρα και θάλασσα, αποτελεί τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο, με 1,5 εκατομμύριο κατοίκους σε μια λωρίδα γης με έκταση αντίστοιχη της Άνδρου.
Η Δυτική Όχθη είναι κατατεμαχισμένη σε ζώνες. Τα περισσότερα χωριά και πόλεις είναι αποκομμένα μεταξύ τους ή δύσκολα επισκέψιμα (Ζώνη Α), εγκάρσια έχουν αναπτυχθεί ζώνες στρατευμάτων κατοχής για τον έλεγχο των παλαιστινιακών περιοχών και μετακινήσεων, την προστασία των εποίκων και βέβαια για εισβολές κατόπιν σχετικών εντολών (Ζώνη Β), ενώ εμβόλιμα παρεμβάλλονται επίσης και πολλοί ισραηλινοί εποικισμοί, οι κάτοικοι των οποίων -όπως για παράδειγμα στη Χεβρώνα- δεν ξεχνούν σε διάφορες στιγμές να ασκούν τη φονική τους επιθετικότητα (Ζώνη Γ).
Το Τείχος της ντε φάκτο ισραηλινής κατοχύρωσης κατεχόμενων περιοχών και της προσάρτησης ακόμα περισσότερων, που με 750 χιλιόμετρα μήκος σχίζει τη Δυτική Όχθη, αποτελεί το πιο εξόφθαλμο σύμβολο του σύγχρονου πλανητικού απαρντχάιντ, όπου οι πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά ισχυροί οχυρώνονται πίσω από μεγαλύτερα ή μικρότερα φρούρια αποκλεισμού των παριών για την προάσπιση των συμφερόντων τους. Ένας τσιμέντινος όγκος ύψους 8-9 μέτρων, με νεκρή ζώνη 50-100 μέτρων, ενδιάμεσα φυλάκια, check points, κάμερες και ηλεκτροφόρα σύρματα, που ενσωμάτωσε ισραηλινούς εποικισμούς και απέσπασε το 9,5% κατοικημένων και καλλιεργίσιμων παλαιστινιακών εδαφών κυρίως με ελαιόδεντρα που αποτελούν το βασικό μέσο βιοπορισμού των χωρικών (αντίστοιχα τέτοια τείχη και φράχτες συναντάμε στον «πολιτισμένο δυτικό κόσμο» για την αναχαίτηση των μεταναστών στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικό, στους ισπανικούς θύλακες Θεούτα και Μελίγια στο Μαρόκο, στον Έβρο στα σύνορα με Τουρκία στον ελλαδικό χώρο).
Οι εκτεταμένοι αποκλεισμοί οδικών αρτηριών και τα διάσπαρτα ισραηλινά σημεία ελέγχου της μετακίνησης των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη (check points) ουσιαστικά αποθαρρύνουν-αποτρέπουν τις μετακινήσεις λόγω της πολύωρης ταλαιπωρίας χωρίς καμία βεβαιότητα ότι θα εγκριθεί το πέρασμα και ταυτόχρονα συνιστούν μια από τις πιο ολοκληρωτικές μορφές επιτήρησης.
Ο οικονομικός στραγγαλισμός είτε της διακοπής διεθνούς οικονομικής βοήθειας είτε της δέσμευσης τριγύρω χρηματικών ενισχύσεων (μέχρι την πειθάρχηση και την υποταγή), η απόσπαση μεγάλων εκτάσεων με ελαιόδεντρα και καλλιεργήσιμης γης κι η δέσμευση κρίσιμων υδάτινων πόρων ύδρευσης και άρδευσης (κυρίως με την κατασκευή του Τείχους), μεγεθύνουν ακόμα περισσότερο την έτσι κι αλλιώς εκτεταμένη ανέχεια στις παλαιστινιακές κοινότητες. Και μπορεί η κοινοτική αλληλεγγύη να μην επιτρέπει άνθρωποι της να λιμοκτονούν, όμως ακόμα και με επίσημα διεθνή στοιχεία πάνω από το 80% του παλαιστινιακού πληθυσμού επιβιώνει πολύ κάτω του ορίου φτώχειας.
Η καθημερινή καταστολή αποτυπώνεται στον αριθμό των Παλαιστίνιων κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές. Με στοιχεία μέχρι το Δεκέμβρη του 2006, ο συνολικός πληθυσμός των Παλαιστίνιων φυλακισμένων ανερχόταν στους 10.500. 8.951 από τη Δυτική Όχθη (85,1%), 832 από τη Λωρίδα της Γάζας (8%), 528 από την Ιερουσαλήμ (5%), 147 από τα γεγονότα του 1948 (1,4%) και 52 από άλλες αραβικές χώρες (0,5%). Από το σύνολο των κρατουμένων οι 4.517 είναι προφυλακισμένοι (χωρίς απόδοση κατηγοριών ή περιμένοντας δίκη), οι 850 είναι διοικητικοί κρατούμενοι (όχι για αδικήματα σχετιζόμενα με αντιστασιακές πρακτικές) κι οι 5.133 είναι καταδικασμένοι Παλαιστίνιοι αγωνιστές: 3.296 με ποινές από 1 μήνα έως 10 χρόνια, 467 από 10 έως 15 χρόνια, 838 από 15 έως 50 χρόνια και 632 με ποινές κάθειρξης άνω των 50 ετών. Από τους 5.133 καταδικασμένους για πράξεις αντίστασης, οι 533 κρατούνται στις φυλακές πριν ακόμα ξεσπάσει η 2η Ιντιφάντα, οι 367 πριν τη συμφωνία του Όσλο κι οι 147 από το 1948. Μόνο μετά το ξέσπασμα της 2ης Ιντιφάντα φυλακίστηκαν 5.000 παιδιά, εκ των οποίων τα 400 κρατούνται μέχρι σήμερα, και 500 γυναίκες, εκ των οποίων οι 115 επίσης κρατούνται ακόμα.
Κι ο καθημερινός θάνατος. Αυτός δεν μπορεί να αποτυπωθεί ούτε στις εικόνες φρίκης των -καθόλου τυχαία τόσο λιγοστών- τηλεοπτικών πλάνων ούτε στις ανώνυμες λίστες των στατιστικών. Γι’ αυτόν μπορούν να μιλήσουν ουσιαστικά μόνο αυτοί που βιώνουν την κατοχή και την ισραηλινή επιθετικότητα, αυτοί που παίρνουν τα μονοπάτια της αντίστασης, αυτοί που στοχοποιούνται από το ισραηλινό κράτος αλλά κι ο ανάμικτος πόνος με οργή των οικείων των δολοφονηθέντων. Μόνο στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 (περίοδο πρωτοφανούς κλιμάκωσης της ισραηλινής επιθετικότητας υπό το δόγμα της λεγόμενης τότε «τελικής λύσης» μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα τον Σεπτέμβρη του 2000 -η πρώτη είχε ξεσπάσει τον Δεκέμβρη του 1987), πάνω από 4.000 Παλαιστίνιοι έπεσαν νεκροί από ισραηλινά πυρά, οι περισσότεροι άοπλα θύματα, παιδιά και έφηβοι.
«Για δεκαετίες ολόκληρες η Παλαιστίνη παραμερίστηκε, μπήκε στο περιθώριο της ιστορίας, στο περιθώριο της ελπίδας, στο περιθώριο της απόγνωσης, παρούσα και απούσα, απτή και άπιαστη, φοβισμένη, τρομαγμένη, κουρελιασμένη σε ζώνες Α, Β, Γ… Αυτή η Παλαιστίνη είναι η ταυτότητα μου, αυτή η Παλαιστίνη είναι η απουσία της ταυτότητας μου. Η μνήμη που μου έχουν επιβάλλει, η λήθη που μου έχουν επιβάλλει. Ο τηλεφωνικός μου κατάλογος είναι σχεδόν γεμάτος με νούμερα απόντων φίλων, γειτόνων και συγγενών που δε θα μπορέσω ποτέ πια να τους τηλεφωνήσω και που, για κάποιους ασαφείς λόγους, δε σβήνω τα ονόματα τους από την ατζέντα μου. Η φύση, τα γεράματα, η αρρώστια, τα τροχαία ατυχήματα δεν είναι οι πιο κοινές αιτίες θανάτου για τον Παλαιστίνιο. Ο θάνατος μας έχει βάλει στην οικογένεια του. Ο θάνατος έχει κερδίσει άδεια παραμονής ανάμεσα μας. Ο θάνατος ζει κανονικά ανάμεσα μας σε μια χώρα που απαιτεί απ’ όλους τους κατοίκους της, το γέρο με τη μαγκούρα, τη γριά με το σάλι, το μωρό με το μπιμπερό, να θυμούνται αδιάκοπα τα πάντα και να ξεχνούν αδιάκοπα τα πάντα, αλλά και κάτι ακόμα πιο σκληρό και απάνθρωπο: να είναι διαρκώς ήρωες. Αυτό είναι το όριο της ζωής, η ζωή στο όριο…»
Όταν n ζωή κινείται μες στη μόνιμη αβεβαιότnτα, μαχόμενη κάθε λεπτό για την αξιοπρέπεια αγκαλιασμένη διαρκώς με το θάνατο, το μίσος είναι αναπόφευκτο και η αντίσταση η μόνη προοπτική. Αντίσταση που δεκαετίες τώρα έχει γεννήσει την ελπίδα, έχει προδοθεί από τις εγχώριες εξουσίες, έχει κουραστεί, έχει ματώσει κι όμως δεν σταματά. Αντίσταση που με τα πενιχρά της μέρα (συγκριτικά με αυτά του 4ου ισχυρότερου στρατού στον κόσμο) ξεχύνεται ακάλυπτη μπροστά σε άρματα μάχης ή επιτίθεται σε στρατιωτικούς και κυβερνητικούς στόχους. Αντίσταση που ψάχνοντας να βρει διέξοδο βυθίζεται συχνά μέσα στις αντιφάσεις, ζώνει μάρτυρες με εκρηκτικά στο όνομα του Αλλάχ και επισκέπτεται ως άγγελος θανάτους ισραηλινές πόλεις. Αντίσταση που προσπαθεί να σπάσει το πέπλο της σιωπής που περιβάλλει το καθεστώς διαβίψσης του παλαιστινιακού πληθυσμού και να κεντρίσει το ενδιαφέρον ολόκληρου του κόσμου και πρωτίστως των γειτόνων της. Αντίσταση που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί το ισραηλινό κράτος για να πείθει την ισραηλινή κοινωνία αλλά και τις υπόλοιπες κοινωνίες του πλανήτη σχετικά με το μεγάλο του ιδεολόγημα: «είμαστε σε θέση άμυνας». Η πιο εξόφθαλμn αντιστροφή τnς πραγματικότnτας, που σε συνδυασμό με τα εθνικά ιδεώδn σε πολεμική διάταξn, τον φόβο για τους «ανθρώπους-βόμβες» και το όλο και πιο δυτικότροπο γυάλινο κλουβί που ζουν, φαίνεται να έχει εγκλωβίσει τους περισσότερους ισραnλινούς κι ίσως τους έχει πείσει, κάμπτοντας έτσι και τις εσωτερικές αντιδράσεις-αντιστάσεις, που έχουν να επιδείξουν ένα αρκετά πλούσιο παρελθόν (μαζικές διαδnλώσεις, κοινές οργανώσεις ισραnλινών και παλαιστίνιων γυναικών, πολυεπίπεδn έμπρακτn αλλnλεγγύn, χιλιάδες αρνήσεις στράτευσnς ή συμμετοχής σε πολεμικές επιχειρήσεις) κι ένα εξαιρετικά συρρικνωμένο παρόν, πλnν κάποιων ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων, όπως οι Aναρχικοί Ενάντια στο Τείχος που μαζί με κατοίκους εφαπτόμενων παλαιστινιακών χωριών πραγματοποιούν διαρκείς δράσεις-παρεμβάσεις ενάvτια στο Τείχος στη Δυτική Όχθn, έχοντας μέχρι και τραυματίες από πραγματικά πυρά ισραnλινών στρατιωτών.
Και δεν είναι ένα πράγμα n αντίσταση. Μέσα στην ιστορική τnς διαδρομή έχει εκδnλωθεί με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους. Από τις οργανωμένες «εκτός των τειχών» επιθέσεις κατά ισραnλινών στόχων τα πρώτα χρόνια, μέχρι το ξέσπασμα τnς πρώτnς Ιντιφάντα (για πρώτn φορά εντός των κατεχόμενων και μάλιστα με όρους γενικευμένnς κοινωνικής εξέγερσnς) κι από τον σταδιακό εξοπλισμό τα επόμενα χρόνια και τις ένοπλες αναμετρήσεις τnς δεύτερnς Ivτιφάντα μέχρι τις «επιθέσεις μαρτύρων» και τις ρουκέτες κασάμ. Από τnν άλλn, είναι δεδομένο ότι μέσα στnv Παλαιστiνn υπάρχουν εξουσίες: n εξουσία τnς παράδοσnς, n εξουσiα τnς θρnσκείας, n εξουσία των ιεραρχnμένων οργανώσεων, n θεσμική εξουσία του κοινοβουλίου, τnς κυβέρνnσnς, τnς Παλαιστινιακής Αρχής, των σωμάτων ασφαλείας.
Το ζήτnμα δεν είναι να υποστείλουμε τnν κριτική μας για τις αντιφάσεις του αγώνα και των χαρακτnριστικών του, τις μορφές οργάνωσnς και αντίστασnς που επιλέγει (όπως οι «επιθέσεις αυτοκτονiας» κατά αμάχων) ή τον απώτερο στόχο των οργανωμένων συνιστωσών του (συγκρότnσn κρατικού μορφώματος). Δεν είναι να κάνουμε τα στραβά μάτια για τις διάφορες τοπικές nγεσίες και εξουσίες, τους χειρισμούς τους, τις ιδιαίτερες επιδιώξεις τους.
Το ζήτnμα είναι να μnν γαντζωθούμε στnv ευκολία σχnματικών προσεγγίσεων, που εύκολα μπορούν να αναπτυχθούν από τnν τεράστια βιωματική απόστασn που μας χωρίζει από τα όσα ζει καθnμερινά η κοινωνική βάση των παλαιστινίων εδώ και δεκαετίες. Να επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε τnν εκρηκτική διασταύρωση τnς απόγνωσnς και τnς οργής με τn μεταφυσική και τις βαθιές παραδόσεις τnς στnv περιοχή και στον αραβικό κόσμο γενικότερα (περιοχές και πληθυσμοί οι οποίοι δεν συσχετίστηκαν με το ειδικά ευρωπαϊκό ρεύμα του διαφωτισμού), χωρίς να χρειάζεται να τnν αποδεχτούμε, αλλά και χωρίς να μας διαφεύγει ότι οι ισλαμικές οργανώσεις στην Παλαιστίνη περισσότερο καθορίζονται από την κοινωνική δυναμική για αντίσταση προσπαθώντας να τnν εκφράσουν, παρά τnν επικαθορίζουν (αν εγκαταλείψουν τn μαχnτικότnτα n κοινωνική συμπάθεια-υποστήριξn θα αποσυρθεί όπως έγινε και με τnν Φατάχ). Να αποφύγουμε νοnτικούς ακροβατισμούς πάνω από κάνες αρμάτων μάχnς, φονικών ελικοπτέρων, ολόκλnρους στρατούς κατοχής και ποταμούς αiματος. Να μn λειτουργήσει n κριτική ως όχnμα αποστασιοποίnσnς, αδιαφορίας ή τήρnσnς «ίσων αποστάσεων» αλλά ως εργαλείο συγκεκριμενοποίnσnς τnς αλλnλέγγυας προσέγγισnς μας. Η ύπαρξn μιας ακατάπαυτnς εδώ και δεκαετίες αντiστασnς, με ρiζες κοινωνικής ανταρσίας, θρnσκευτικές επιρροές και εθνικοαπελευθερωτικό προσανατολισμό (όσο εθνικοαπελευθερωτικός μπορεί να είναι αυτός ο αγώνας για έναν πληθυσμό ιστορικά νομαδικό και αγροτικό, που δεν έχει καμία σχέσn μέχρι και σήμερα, όπως κι ο υπόλοιπος αραβικός κόσμος, με το έθνος έτσι όπως το ξέρουμε και το κατανοούμε στnv Ευρώπn) δεν υπαγορεύει τnν ταύτισή μας, απαιτεί όμως τn σαφή θέσn μας.
Ως αναρχικές και αναρχικοί είναι δεδομένο ότι ο μόνος πόλεμος στον οποίο συμμετέχουμε είναι ο κοινωνικός-ταξικός κι ότι το κοινωνικο-απελευθερωτικό μας πρόταγμα κι ο αγώνας μας αφορούν στnv καταστροφή κάθε εξουσίας, για τnν αυτοοργάνωσn, τnν αρμονική συμβίωσn και τnν αλλnλοβοήθεια των ανθρώπων και των κοινοτήτων τους σε κάθε γωνιά τnς γnς (συνεπώς και στnv περιοχή τnς Παλαιστiνnς), χωρίς κράτn και σύνορα, nγέτες και αφέντες, εθνικούς, φυλετικούς, θρnσκευτικούς και έμφυλους διαχωρισμούς. Στn βάσn αυτής ακριβώς τnς αντίλnψnς για τnν ατομική και κοινωνική απελευθέρωσn, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε και να κατανοήσουμε τις συνθήκες αγώνα του κατεχόμενου πλnθυσμού, των δυνατοτήτων και των αδυναμιών του, των αντιστάσεων και των ανασχέσεων, των χειραφετήσεων και των χειραγωγήσεων. Κι n ανάλυση μας, εδραιωμένη στη συγκρουσιακή σχέση κυριάρχων-κυριαρχούμενων, έχει τη δυνατότητα να εντοπίσει τις ρnγματώσεις στα στεγανά εθνικά-θρnσκευτικά-μιλιταριστικά πλαίσια, παρόλη τη διαχεόμενη θολούρα και σύγχυση γύρω από τα δεδομένα στη συγκεκριμένη περιοχή. Είναι οι αντιστάσεις «από τα κάτω», τόσο στην παλαιστινιακή κοινωνία (ιντιφάντα, επικαθορισμός των οργανώσεων από την κοινωνική δυναμική για μαχητικότητα) όσο και στην ισραηλινή (αναχώματα στο σιωνισμό, αρνήσεις στράτευσης, κοινές δράσεις με παλαιστίνιους/ες).
Αφήνουμε τον ρητό ή συγκαλυμμένο φιλοϊσλαμισμό σε όσους ψάχνουν απεγνωσμένα να ανακαλύψουν συμμαχικές δυνάμεις σε κάθε είδους ανάχωμα στις βλέψεις των παγκόσμιων ή περιφερειακών ηγεμονιών. Αφήνουμε τις προσεγγίσεις μέσα από το μονοδιάστατο πρίσμα του αντιαμερικανισμού (τόσο για το συγκεκριμένο ζήτημα όπως και για κάθε αντίστοιχο) στις διάφορες αποχρώσεις της αριστεράς. Αφήνουμε τη φιλευσπλαχνία για το “δράμα των Παλαιστινίων” στους αξιοθρήνητους ανθρωπιστές και στο «ανιδιοτελές» έργο των Μ.Κ.Ο. Αφήνουμε τον αντισημιτισμό στους κάθε είδους χριστιανοφασίστες. Αφήνουμε τη λογική των «ίσων αποστάσεων» στις φιλολογικές ακαδημίες, τη μετριοπάθεια στα φυράματα της real politic και την αναζήτηση «ρεαλιστικών λύσεων» στα ανδρείκελα της παγκόσμιας ηγεμονίας. Κι αναγνωρίζουμε ως έδαφος ανάπτυξnς της αλληλεγγύης μας την τοποθέτησή μας στο πλευρό των πηγαίων αντιστάσεων «από τα κάτω», ενάντια στη σιωνιστική κατοχή και στους διεθνείς «αντι»τρομοκράτες υποστnρικτές τους, ενάντια στους εποικισμούς και στους εκτοπισμούς, ενάντια στους ελέγχους στη μετακίνηση και στο Τείχος στη Δυτική Όχθη, ενάντια στους αποκλεισμούς ανεφοδιασμού και στη στρατιωτική πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας, ενάντια στην εκτεταμένη καταστολή και στις χιλιάδες φυλακίσεις, ενάντια στον καθημερινό θάνατο.
Ιντιφάντα στα αραβικά σημαίνει εξέγερση. Ιντιφάντα, λοιπόν, σε κάθε γωνιά της γης…
Απρίλης 2008
Αναρχικοί/ες από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
Εικόνες:
Αρχεία:
87.
«Ένα εβραϊκό κράτος, έγραφε τότε η Άρεντ, δεν θα μπορέσει να εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη παρά μόνο με δύο προϋποθέσεις, εξίσου προβληματικές: Από τη μια διώχνοντας του Παλαιστίνιους από τη γη τους, από την άλλη μετατρέποντας τον αραβικό πληθυσμό εντός των συνόρων του σε μια μάζα πολιτών δεύτερης κατηγορίας, πολιτισμικά ξένων και ενσωματωμένων σε μια πολιτική κοινότητα για την οποία ποτέ δεν θα μπορέσουν να βιώσουν αισθήματα ένταξης. Λίγα χρόνια αργότερα, σε ένα απόσπασμα του διάσημου έργου της για τον ολοκληρωτισμό, […] έδειχνε ότι το Ισραήλ είχε σταθεί η ληξιαρχική πράξη γέννησης μιας νέας κατηγορίας παριών» (σελ. 127).
12 ώρ. ·
Ο Χρήστος Λάσκος γράφει στο alter thess για το “Τέλος της εβραϊκής νεοτερικότητας” του Έντσο Τραβέρσο – κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου σε μετάφραση του Νίκου Κούρκουλου (λίνκ στο πρώτο σχόλιο).
Μήπως είναι ναζί η Χάνα Άρεντ;
Le Nouvelle Observateur
Το ερώτημα εμφανίστηκε στο πρωτοσέλιδο του διάσημου γαλλικού περιοδικού αμέσως μετά την έκδοση, το 1963, του δοκιμίου της Άρεντ “Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ” . Αυτό που έντονα ενόχλησε ήταν ο υπότιτλος του βιβλίου: “Δοκίμιο για τη ρηχότητα του κακού”. Η ρηχότητα, η κοινοτοπία, η banalité, σε μια ανάλυση αναφορικά με τη Σοά θεωρήθηκε μείζων προσβολή των θυμάτων του Ολοκαυτώματος.
Φυσικά, «”[ρ]ηχή”, στα μάτια της, δεν είναι η εξόντωση των Εβραίων αλλά η προσωπικότητα του Άιχμαν. Τα χειρότερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας μπορούν να πραγματοποιηθούν από συνηθισμένα άτομα, εν προκειμένω από αργόστροφους γραφειοκράτες, ούτε φανατικούς ούτε στοιχειωμένους από μίσος, όμως ανίκανους να στοχαστούν και άρα να αντιληφθούν αυτό που κάνουν» (σελ. 137).
Ωστόσο, οι περισσότεροι ερμήνευσαν τον υπότιτλο ως προσπάθεια να σχετικοποιηθεί το Ολοκαύτωμα. Μερικοί, μάλιστα, όπως δείχνει το ερώτημα του περιοδικού, το θεώρησαν πραγματική απολογία του ναζισμού.
Πρόκειται, προφανέστατα, για τον απόλυτο παραλογισμό. Η Εβραία Άρεντ κατηγορείται για αντισημιτισμό ναζιστικού τύπου. Οι κατήγοροί της, σήμερα, θα καταχωρίζονταν στους φανατικούς μισαλλόδοξους οπαδούς του ακραίου Κέντρου, που καταγγέλλουν ως αντισημιτική οποιαδήποτε δήλωση ή διαδήλωση, που παλεύει ενάντια στην γενοκτονική πολιτική του κράτους του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων.
Την ώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι νεκροί στη Γάζα είναι περίπου 30000, μεταξύ των οποίων πάρα πολλά παιδιά. Ενέργειες που περιγράφονται ως πόλεμος, ενώ είναι μια τερατώδης σφαγή αμάχων. Εκτοπισμένων, όπως για πολύ καιρό εκτοπισμένοι υπήρξαν οι Εβραίοι. Ανθρώπων, που τους έχει στερηθεί το δικαίωμα στην πολιτική ύπαρξη και, συχνά, στην ίδια την ύπαρξη. Καταδικασμένων στον «ακοσμισμό», σάμπως να είναι «περισσευούμενοι» άνθρωποι.
Η σφαγή στη Γάζα δεν είναι πόλεμος ούτε έκφραση του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, είναι εκδίκηση και η εκδίκηση δεν μπορεί παρά να είναι ολοκληρωτική. Δεν μπορεί παρά να πάρει ολοκληρωτικό -και με τις δυο σημασίες της λέξης- χαρακτήρα. Το Ισραήλ εκδικείται τους Παλαιστίνιους σαν να είναι οι απόγονοι των Γερμανών. Ιδιαίτερα σήμερα, που οι Γερμανοί, μαζί τους και οι πιο ακραίοι δεξιοί, δεν είναι πια αντισημίτες, αλλά εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στο κράτος των Νετανιάχου.
Μέσα από μια ειρωνική τροπή της ιστορίας, η σημερινή ακροδεξιά, μαζί με τους ακροκεντρώους, είναι ανεπιφύλακτα φιλοϊσραηλινή. Ο νέος αποδιοπομπαίος τράγος είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, κατεξοχήν οι μουσουλμάνοι. Ο Τραβέρσο παρουσιάζει ανάγλυφα αυτή τη μεταμόρφωση της εβραιοφοβίας σε ισλαμοφοβία.
Έχει εκλείψει, εντελώς, η εβραιοφοβία; Όχι. «Η ισραηλινοπαλαιστινιακή διαμάχη γέννησε έναν “αριστερό” αντισημιτισμό που πρέπει ασφαλώς να καταδικάζεται αλλά παραμένει εντελώς μειοψηφικός» (σελ. 157). Και, βέβαια, υπάρχει και μια μουσουλμανική εβραιοφοβία, η οποία, τις περισσότερες φορές, πηγάζει από μια θεμιτή εξέγερση ενάντια σε μια σαφώς πραγματική καταπίεση. Το να το αναγνωρίζουμε αυτό «δεν σημαίνει ότι το δικαιώνουμε, καθώς η ιστορία μας διδάσκει ότι η εξέγερση μπορεί επίσης να πάρει λανθασμένη, στείρα ή ολέθρια κατεύθυνση» (σελ. 160).
Είναι προφανές πως ο ισλαμικός φονταμενταλισμός ριζώνει πάνω σε αυτήν την κατάσταση. Πράγμα, που, εν πολλοίς, οφείλεται στην ήττα όλων των ιδεολογιών που γεννήθηκαν από την αποαποικιοποίηση στη μουσουλμανική επικράτεια -του εθνικισμού, του παναραβισμού, του αντιιμπεριαλισμού, του σοσιαλισμού. Όπως σημειώνει ο Τραβέρσο, είναι σαν ο Φραντς Φανόν να έδωσε την θέση του στον Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Κυρίως, όμως, πρόκειται για την έκλειψη του διεθνισμού -ιδιαίτερα στην Ευρώπη.
Η Άρεντ είχε κάνει, ήδη μέσα στον πόλεμο μια εντυπωσιακή πρόβλεψη όσων ζούμε. Θεωρώντας ότι το έθνος -κράτος, ως μορφή οργάνωσης των λαών, ήταν «αγιάτρευτα νεκρό», υποστήριζε, στην αλληλογραφία της με τον Σόλεμ, ότι ένα εβραϊκό κράτος θα ήταν ένα ανόητο και επικίνδυνο αστείο, για την ακρίβεια, μια «επικίνδυνη τρέλα». Είναι πραγματικά παράδοξο πώς ο κόσμος παραμένει εγκλωβισμένος στο παράδειγμα του έθνους -κράτους, την εποχή που το τελευταίο απέδειξε, με δύο παγκόσμιους πολέμους, την ιστορική του αποτυχία. Πολύ περισσότερο όταν η Σοβιετική Ένωση, μ’ όλη την αποστροφή που της προκαλούσε, είχε δώσει, καταρχήν, ένα εντελώς νέο και δίκαιο τρόπο αντιμετώπισης του ζητήματος των εθνοτήτων και των μειονοτήτων.
«Ένα εβραϊκό κράτος, έγραφε τότε η Άρεντ, δεν θα μπορέσει να εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη παρά μόνο με δύο προϋποθέσεις, εξίσου προβληματικές: Από τη μια διώχνοντας του Παλαιστίνιους από τη γη τους, από την άλλη μετατρέποντας τον αραβικό πληθυσμό εντός των συνόρων του σε μια μάζα πολιτών δεύτερης κατηγορίας, πολιτισμικά ξένων και ενσωματωμένων σε μια πολιτική κοινότητα για την οποία ποτέ δεν θα μπορέσουν να βιώσουν αισθήματα ένταξης. Λίγα χρόνια αργότερα, σε ένα απόσπασμα του διάσημου έργου της για τον ολοκληρωτισμό, […] έδειχνε ότι το Ισραήλ είχε σταθεί η ληξιαρχική πράξη γέννησης μιας νέας κατηγορίας παριών» (σελ. 127).
Η ιστορική ειρωνεία παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Ο κατεξοχήν λαός παριών, ο εβραϊκός, αντιπροσωπεύεται από ένα κράτος που δημιουργεί διαρκώς παρίες.
Ο Τραβέρσο κάνει μια πλούσια παρουσίαση των Εβραίων παριών, των τόσο ταυτισμένων με την νεοτερικότητα την ίδια. Σπινόζα, Χάινε, Μαρξ, Κάφκα, Τσάπλιν, Μπένγιαμιν και πολλοί πολλοί ακόμη, φιλόσοφοι κι επιστήμονες, καλλιτέχνες κι επαναστάτες, διαμόρφωσαν, αν και παρίες, υποχρεωτικά αποσυνάγωγοι (!), τον κόσμο μας, λειτούργησαν ως πρωτοπορία, περισσότερο, ίσως, από οποιαδήποτε άλλη κοινότητα. Και έφτιαξαν κοινότητες.
«Μη διαθέτοντας προσωπική κληρονομιά, ο παρίας αποδίδει μεγάλη σημασία στη φιλία. Αποκλεισμένος από τη δημόσια σφαίρα και δίχως δικαιώματα, βρίσκει μια φωτεινή αχτίδα στην ανθρώπινη ζεστασιά των γειτόνων του. Αποκλεισμένος από κάθε μορφή ιθαγένειας, ανακαλύπτει ξανά την ανθρωπιά σαν οικουμενική κατηγορία, που υπερβαίνει τους νόμους και τα πολιτικά σύνορα. Η αγάπη, η ευαισθησία, η γενναιοδωρία, το αίσθημα της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης, η απουσία προκαταλήψεων […] είναι ανθρώπινες ιδιότητες που, στους σκοτεινούς καιρούς, βρίσκουν καταφύγιο στους παρίες, τους προγραμμένους και στους «χωρίς δικαιώματα». Κατά συνέπεια, οι παρίες είναι, από πάντα, εχθροί της εξουσίας, αντικομφορμιστές, εξεγερμένοι, δημιουργοί, η προσωποποίηση του κριτικού πνεύματος» (σελ. 121).
Το μίσος απέναντι στους Εβραίους ευδοκίμησε και λόγω αυτών των χαρακτηριστικών τους. Όπως, για τον Γκωτιέ, οι εργάτες της Κομμούνας ήταν γορίλες, για τους αντισημίτες του 19ου αιώνα οι Εβραίοι ήταν καταστροφείς της κοινωνίας, οι κύριοι υπεύθυνοι για τον εκφυλισμό της. Ο εβραιομπολσεβικισμός, με την εκθεμελιωτική του ενέργεια, έβαζε σε άμεσο κίνδυνο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Οι ναζιστές έφτασαν αυτή την «διαπίστωση» στις λογικές της συνέπειες. Η εξόντωση ήταν η μόνη πραγματική διέξοδος για την αντιμετώπιση τέτοιων τεράτων.
Είναι προφανές πόσο οι Εβραίοι, ως παρίες, αντιπροσώπευαν, περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, έναν κοινωνικό εχθρό. Το γελοίο, βέβαια, είναι πως οι επικίνδυνοι για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό υπήρξαν πολύ περισσότερο δημιουργοί του από ό,τι οι δήθεν υπερασπιστές του.
Οι Εβραίοι, όμως, δεν υπήρξαν μόνο ως παρίες.
Η ανώτερη κοινωνικά εβραϊκή ελίτ προσπάθησε να υπάρξει -και το μόνο που κατάφερε ήταν να υπάρξει ως παρείσακτη- στο εσωτερικό των κοινωνιών, όπου ζούσε και πρόκοβε. Έτσι αυτή η ελίτ, μετά το 1922, έγινε φασιστική στην Ιταλία. Ο χημικός Χέμπερ είχε ήδη τελειοποιήσει τα τοξικά αέρια στην Υπρ το 1915. Σιωνιστές στρατεύτηκαν στα freikorps και Εβραίοι παγγερμανιστές χαιρέτησαν την άνοδο του Χίτλερ το 1933. Καθόλου δεν έλειψαν οι Εβραίοι που λάτρεψαν τον Καρλ Σμιτ.
Ο Τραβέρσο κάνει φύλλο και φτερό, πραγματικά, τους μεγάλους φιλελεύθερους Εβραίους, τον Πόπερ και τον Αϊζάια Μπερλίν. Οι οποίοι είναι φανερά και πριν από όλα μεγάλοι πολέμιοι της «ολοκληρωτικής δημοκρατίας», του σοσιαλισμού. Ο Μπερλίν αρνήθηκε υστερικά να αποδεχτεί την υποψηφιότητα του Ισαάκ Ντόιτσερ σε μια έδρα σοβιετικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ, σημειώνοντας πως και μόνο η ιδέα πως θα ήταν στην ίδια ακαδημαϊκή κοινότητα με τον βιογράφο του Τρότσκι ήταν ηθικά απαράδεκτη. «Απεναντίας, πολύ πιο αποδεκτή, στα μάτια του, ήταν η συντροφιά του Ιρανού δικτάτορα Ρεζά Παχλεβί, ο οποίος προσκάλεσε το 1971 στους εορτασμούς για την επέτειο του Μεγάλου Κύρου στα ερείπια της Περσέπολης, της παλιάς αυτοκρατορικής πρωτεύουσας, όπου ο Μπερλίν έδωσε διάλεξη για την έννοια της ελευθερίας» (σελ. 99). Αν δεν ήταν ανατριχιαστικό θα επρόκειτο για σπουδαία κωμωδία. Συνήθη, ωστόσο, για τους Εβραίους Cold War Liberals, αλλά και τα νεοσυντηρητικά γεράκια από τον Κίσινγκερ μέχρι τους θεωρητικούς του Νέου Αμερικανικού Αιώνα.
Αυτή η υποστροφή από τους παρίες στους κομμουνιστοφάγους σηματοδότησε και το τέλος της εβραϊκής νεοτερικότητας.
Στο βιβλίο παρακολουθούμε πώς το κράτος του Ισραήλ, μ’ όλο που στις απαρχές του υποστηρίχθηκε από την διεθνή Αριστερά, κατέληξε να επιβεβαιώσει την πρόγνωση της Άρεντ. Πώς εργαλειοποίησε το Ολοκαύτωμα, πολύ εκ των υστέρων, βέβαια, μια και δεν θέλησε αρχικά να ταυτιστεί με τους σκελετωμένους επιζήσαντες των στρατοπέδων θανάτου, με τα θύματα, στο μέτρο που η εθνική οικοδόμηση επέβαλλε μια αυτοεικόνα νικητών. Η εργαλειοποίηση σήμανε μια ιεραρχία μεταξύ των θυμάτων της Σοά και άλλων ασύλληπτων βιαιοτήτων, η οποία είναι ηθικά απαράδεκτη και πολιτικά επικίνδυνη.
Εδώ και καιρό, όποιος αντιτίθεται στην πολιτική του κράτους του Ισραήλ βαφτίζεται αντισημίτης και βιώνει, πολλές φορές, πραγματικό διωγμό. Το να πεις τον Νετανιάχου φασίστα θεωρείται προσβολή στα θύματα του Ολοκαυτώματος. Η προσβολή, στα θύματα, όμως, είναι ο ίδιος ο φασίστας Νετανιάχου. Όπως και ο φασίστας Μπέγκιν, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Πρίμο Λέβι, που, σήμερα, δεν θα είχαν πρόβλημα οι «φιλελεύθεροι» να τον χαρακτηρίσουν κι αυτόν αντισημίτη.
Οι Εβραίοι ως διασπορικός, μιγαδικός λαός συνεισέφεραν, όπως έγραψε ο Θορστάιν Βέμπλεν, «περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα στη διανοητική ζωή της νεότερης Ευρώπης».
«Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τον Κάφκα να κερδίζει ένα λογοτεχνικό βραβείο, τον Μπένγιαμιν να γίνεται μέλος του College de France ή του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ, τον Τρότσκι να κατεβαίνει στις εκλογές» (σελ. 231).
Αυτό, ωστόσο, τελείωσε οριστικά. Η ένταξή τους στην πλευρά των νικητών, η άρση της εβραϊκής τους κατάστασης, αυτής του δημιουργικού παρία, σήμανε το τέλος της εβραϊκής νεοτερικότητας.
Δεν ξερω αν ηταν Ρομ ή αν ηταν Εβραιος, αλλα το ενα δεν αποκλειει το αλλο.
Οι Ρομ ακολουθουν διαφορες θρησκειες οπως
Χριστιανισμό (επικρατέστερη), …
—————————————————————————————-
88.
ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ – ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΤΟΙΧΟΣ
—————————————————————————————-89.
https://athens.indymedia.org/post/1628782/
[Νέα Έκδοση] Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη, λαϊκή, επαναστατική και θα νικήσει!
από Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση
01/02/2024 10:24 πμ.
Η νέα έκδοση (μπροσούρα) της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση με τίτλο «Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη, λαϊκή, επαναστατική και θα νικήσει!» κυκλοφόρησε στις 18 Γενάρη 2024, στη μαζική εκδήλωση που διοργάνωσε η Συνέλευση στη Νομική Σχολή με τίτλο “Παλαιστινιακή Αντίσταση & Πολιτικοί Κρατούμενοι”. Στα περιεχόμενα της περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, ένα Οδοιπορικό Δράσης & Αλληλεγγύης από τις 9 Οκτώβρη μέχρι τις 6 Γενάρη, οι εισηγήσεις της Συνέλευσης και η ομιλία Παλαιστίνιου αγωνιστή της Αντίστασης στο Λίβανο της δεκαετίας του ’70 στην Εκδήλωση Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την αντίσταση του, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του κτιρίου Γκίνη στο ΕΜΠ, στις 15 του περασμένου Νοέμβρη, 50 χρόνια μετά από την αντιιμπεριαλιστική – αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου, εν όψει της μαζικότατης και μαχητικής Πορείας της 17ης Νοέμβρη που πραγματοποιήθηκε δυο μέρες αργότερα ως τις πιο μεγάλες γιάφκες των τρομοκρατών, τις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Η έκδοση ολοκληρώνεται με το “Σιωπή για τη Γάζα”, το ποίημα (σε τρία μέρη) του Μαχμούντ Νταρουίς που συνοδεύεται από ένα βιογραφικό κείμενο, για αυτόν που αποτελεί έναν “από τους σημαντικότερους εθνικούς ποιητές της Παλαιστίνης και στέκει ανάμεσα στους κορυφαίους ποιητές του σύγχρονου αραβικού κόσμου με σημαντική επιρροή. Πέθανε τον Αύγουστο του 2008. Γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1941 στο χωριό Αλ-Μπίργουε στη βόρεια Παλαιστίνη”.
Διατίθεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά από πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΣΙΩΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ!
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!
Εισαγωγικό σημείωμα της μπροσούρας «Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη, λαϊκή, επαναστατική και θα νικήσει!»
Η 7η Οκτωβρίου του 2023 σηματοδοτεί μια ιστορική τομή στον παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Με την επιχείρηση «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» η παλαιστινιακή αντίσταση κατάφερε να επιφέρει τεράστιες απώλειες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα στην ισραηλινή κατοχή, κάτι που δεν κατόρθωσαν ποτέ αραβικά κράτη με τακτικό στρατό, τανκς και αεροπορία στον πόλεμο του 1967 και του 1973. Για μέρες οι αντάρτες της Γάζας κατάφεραν να απελευθερώσουν προσωρινά εδάφη περίπου 2,5 φορές το εμβαδόν της Λωρίδας της Γάζας μέσα στα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ). Τηρουμένων των αναλογιών η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» σηματοδοτεί εξελίξεις στον παλαιστινιακό αγώνα για απελευθέρωση, αντίστοιχες με αυτές που σηματοδότησε ιστορικά η μάχη του Καραμέχ στις 21 Μάρτη του 1968, στα ιορδανικά σύνορα με την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Σε εκείνη τη μάχη για πρώτη φορά οι Φενταγίν του Αραφάτ αναμετρήθηκαν με τον ισραηλινό τακτικό στρατό και τον καθήλωσαν σε μια 15ωρη μάχη, προξενώντας του μεγάλες απώλειες. Η ταπεινωτική ήττα των αραβικών καθεστώτων που είχε προηγηθεί στον πόλεμο των Έξι ημερών τον Ιούνη του 1967, σε συνδυασμό με τη μάχη του Καραμέχ, πυροδότησαν την έναρξη της παλαιστινιακής επανάστασης. Ως τότε οι Παλαιστίνιοι αναζητούσαν διέξοδο στα αραβικά καθεστώτα. Πλέον, έπαιρναν τις τύχες τους στα χέρια τους. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι/ες που ζούσαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Ιορδανίας και του Λιβάνου συσπείρωσαν τις γραμμές του λαϊκού αντάρτικου.
Μετά την 7η Οκτώβρη η παλαιστινιακή αντίσταση συσπειρώνει πλέον ευρύτερες μάζες του παλαιστινιακού λαού τόσο στη ιστορική Παλαιστίνη: στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ, τα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ), όσο και στη διασπορά: στον Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και αλλού. Στην τελευταία, τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι παλαιστινιακός και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες πλημμυρίζει μαζικά τις πόλεις της μοναρχικής Ιορδανίας με συνθήματα υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης: «Είμαστε όλοι Κασάμ, ο ηγέτης μας είναι ο Μοχάμεντ Ντάιφ».
Την 7η Οκτώβρη οι δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης αναμετρήθηκαν νικηφόρα με τις σιωνιστικές μεραρχίες που περικλείνουν την Λωρίδα της Γάζας γύρω από μεγάλους εποικισμούς που εξαπλώνονται σε εδάφη, που πριν την Νάκμπα, κατοικούνταν από Παλαιστίνιους/ες που κατέφυγαν πρόσφυγες στη Γάζα για να διασωθούν από την εθνοκάθαρση του σιωνιστικού στρατού τον Μάη του 1948. Ο σιωνιστικός στρατός πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο και υποχώρησε άτακτα. Οι εποικισμοί γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας (π.χ. Σντερότ, Ασκελόν, Ασντόντ) λειτουργούν ως στρατιωτικοί πολιορκητικοί σχηματισμοί ορισμένων εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων, τους οποίους ο σιωνιστικός στρατός αξιοποιεί προκειμένου να διατηρεί σε εικοσαετή πολιορκία 2,3 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιους «στοιβαγμένους» σε μια στενή λωρίδα γης. Προσελκύουν σε αυτούς τους εποικισμούς Εβραίους από όλον τον κόσμο που δέχονται να μετατραπούν σε τοποτηρητές της σιωνιστικής κατοχής με αντάλλαγμα εξασφαλισμένη εργασία, εύκολη πρόσβαση σε δάνεια και χαμηλότερη φορολογία, καθώς και άλλα ειδικά προνόμια.
Η φιλολογία για τη δήθεν λύση των δυο κρατών στα σύνορα του 1967, κρύβει την φρικτή αλήθεια, ότι πάνω από τέσσερα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι/ες ζουν «στοιβαγμένοι» σε πολύ λιγότερο από το 1/5 της παλαιστινιακής γης, με τους μισούς, στη μικροσκοπική Λωρίδα της Γάζας, και άλλα δυο (περίπου) εκατομμύρια είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας του Ισραήλ, οι λεγόμενοι «Ισραηλινοί Άραβες». Αντιθέτως έξι εκατομμύρια Εβραίοι απολαμβάνουν πάνω από το 80% της παλαιστινιακής γης. Επίσης 8 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιοι/ες βρίσκονται στη διασπορά, οι περισσότεροι σε όμορες χώρες της Παλαιστίνης, αρκετοί ακόμη σε καταυλισμούς, αντιμετωπιζόμενοι μέχρι και σήμερα ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας από τα αραβικά καθεστώτα. Οι Παλαιστίνιοι της διασποράς διατηρούν το δικαίωμα της επιστροφής στα πατρογονικά τους εδάφη και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει το δικαίωμα αυτό, παρά μόνο παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Οι πρόγονοί τους ξεσπιτώθηκαν με τη βία κατά τη διάρκεια της Νάκμπα, τον Μάη του 1948, όταν 800.000 Παλαιστίνιοι οδηγήθηκαν υπό την κάννη των τουφεκιών εκτός Παλαιστίνης σε μια αστραπιαία εκστρατεία εθνοκάθαρσης που υλοποίησαν με στρατηγικό σχέδιο οι «αριστεροί» σιωνιστές του Μπεν Γκουριόν, δολοφονώντας παράλληλα 15.000 Παλαιστίνιους.
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια η δυνατότητα ίδρυσης δύο ανεξάρτητων κρατών στα σύνορα του 1967, ακόμη και αν με έναν μαγικό τρόπο το Ισραήλ δεχόταν να απομακρύνει 700.000 έποικους από τη Δυτική Όχθη που καταλαμβάνουν τα καλύτερα εδάφη στο 60% της περιοχής. Αυτό δεν συνέβη τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της σιωνιστικής κατοχής 75 χρόνια τώρα, που στρατηγικό στόχο έχει στο μέλλον να απομακρύνει τους Παλαιστίνιους πλήρως από τη γη τους. Οι τεράστιες σφαγές δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων αμάχων στη Γάζα στις οποίες επιδίδεται το Ισραήλ αποκαλύπτουν και στον πιο αδαή με το παλαιστινιακό, το σχέδιο που έχουν εδώ και καιρό στο μυαλό τους οι ισραηλινές ελίτ. Το σχέδιο αυτό, όμως, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί επειδή η παλαιστινιακή αντίσταση στο έδαφος είναι πλέον αρκετά ισχυρή για να συντρίψει τις χερσαίες δυνάμεις του Ισραήλ.
Η ισραηλινή προπαγάνδα διαδίδει γκεμπελικά ψεύδη για όσα πραγματοποιήθηκαν στις μάχες ανάμεσα στον ισραηλινό στρατό και τους μαχητές της παλαιστινιακής αντίστασης μετά την 7η Οκτωβρίου. Αρκετοί άμαχοι σκοτώθηκαν είτε γιατί βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά ανάμεσα σε ισραηλινά πολεμικά ελικόπτερα και μαχητές της αντίστασης, είτε γιατί προσπάθησαν να αντιπαρατεθούν ένοπλα με τους μαχητές της αντίστασης. Στο Ισραήλ όλοι, γυναίκες και άντρες, είναι στρατεύσιμοι και ειδικά οι έποικοι διαθέτουν οπλοστάσιο με αυτόματα στις οικίες τους. Μετά την απώλεια του βασικού στρατιωτικού μηχανισμού που περίκλεινε τη Γάζα, το επιτελείο του σιωνιστικού στρατού έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Όπως ακριβώς βομβαρδίζει αδιάκριτα τη Γάζα, στοχεύοντας αποκλειστικά κατά αμάχων, έτσι ακριβώς συμπεριφερόταν στις περιοχές που έχασε προσωρινά από τους μαχητές της αντίστασης, προκειμένου να ανακόψει την προέλασή τους μέχρι να ανασυγκροτηθούν νέες χερσαίες μεραρχίες του σιωνιστικού στρατού για αντεπίθεση. Τα παραμύθια για αποκεφαλισμένα παιδιά ή γενικά δολοφονημένα παιδιά από μαχητές των Κασάμ (το ένοπλο σκέλος της Χαμάς) έγιναν σκόνη μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις των σιωνιστών γκεμπελίσκων εμπνευστών τους, που δεν είχαν ούτε μια φωτογραφία να παρουσιάσουν. Αντιθέτως, όταν τα βίντεο και οι φωτογραφίες από τα αποκεφαλισμένα παιδιά της Γάζας από τις βόμβες των ισραηλινών μαχητικών άρχισαν να εμφανίζονται, τότε τα διεθνή και εγχώρια μίντια σταμάτησαν να παρουσιάζουν εικόνες από τις σφαγές κατά αμάχων που διαπράττει η ισραηλινή αεροπορία στη Γάζα, αναπαράγοντας άκριτα τα δελτία τύπου του ισραηλινού στρατού.
Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση σχηματίστηκε τις πρώτες μέρες της στρατιωτικής επιχείρησης, προκειμένου να δημιουργήσει αμέσως τη πρώτη ρωγμή στο φράγμα της κολοσσιαίας παραπληροφόρησης και στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ προς το Ισραήλ και να ενισχύσει την αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό και την αντίστασή του. Τις πρώτες μέρες της επιχείρησης «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» το Ισραήλ παρουσίαζε εικόνα κατάρρευσης. Το Ισραήλ είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και δέχεται την ετήσια σταθερή οικονομική στήριξη αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό το λόγο τα αστικά επιτελεία στη χώρα μας και στην Ευρώπη έσπευσαν να στηρίξουν το δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» του Ισραήλ και να καταδικάσουν τους μαχητές της αντίστασης ως «τρομοκράτες».
Αγωνιστές και αγωνίστριες, ανένταχτοι και ενταγμένοι σε οργανώσεις του ανταγωνιστικού κινήματος, αρκετοί με κοινό παρελθόν σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, σχηματίσαμε τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση προκειμένου να διατρανώσουμε ότι επί 75 χρόνια ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται υπό κατοχή, ότι Παλαιστίνιοι/ες έχουν δικαίωμα να αναμετριούνται με την κατοχή όποτε αυτοί το επιλέξουν, μέχρι να απελευθερωθούν. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας απέναντι σε αποικιοκρατικούς στρατούς που διαθέτουν τεχνολογική υπεροχή κρατάει χρόνια, με τη μια γενιά να παραδίδει την σκυτάλη στην άλλη, μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλες, ευνοϊκές συνθήκες για την πλήρη απελευθέρωση. Έτσι έγινε στην Αλγερία, έτσι έγινε στο Βιετνάμ, έτσι θα γίνει και στην Παλαιστίνη. Λόγω της τεχνολογικής υπεροχής του εχθρού, το τίμημα της απελευθέρωσης είναι χιλιάδες νεκροί άμαχοι στο θυσιαστήριο της λευτεριάς σε κάθε κρίσιμη αναμέτρηση. Οι φιλελεύθεροι υποκριτές της Δύσης που έχουν διαφορετικούς όρους ζωής από έναν λαό που στερείται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά του, δεκαετίες τώρα, θεωρούν αδιανόητο ότι η ίδια η ζωή είναι εξίσου σημαντική όσο η αξιοπρέπεια και ο αγώνας για την ελευθερία.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του όπου γης βάπτιζαν και βαπτίζουν πάντα όσους μάχονται για την απελευθέρωση της χώρας τους «τρομοκράτες». Οι Φενταγίν, οι πρώτοι μαχητές του παλαιστινιακού αντάρτικου σε Ιορδανία (δεκαετία του 1960) και Λίβανο (δεκαετία του 1970) βαπτίζονταν τρομοκράτες. Ο Αραφάτ, ο ηγέτης της Φατάχ και πρόεδρος της PLO πάντα θεωρείτο τρομοκράτης από τη Δύση και ειδικά τους αμερικανούς, μέχρι να αποδεχτεί τη συνθηκολόγηση και την παγίδα του Όσλο το 1993 μετά την Πρώτη Ιντιφάντα (1987). Σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι ισλαμικές παλαιστινιακές οργανώσεις (Χαμάς, Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ) που αντέδρασαν δυναμικά στο Όσλο καθώς και το αριστερό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που ήρθε σε ρήξη με την κυβέρνηση δοσιλόγων του Μαχμούντ Αμπάς, θεωρούνται από τη Δύση τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν ξεχνάμε ότι το Όσλο έδινε χρόνο στους Ισραηλινούς να οχυρωθούν έναντι των Παλαιστίνιων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, σχηματίζοντας ένα παλαιστινιακό προτεκτοράτο σε λιγότερο από το 20% της Παλαιστίνης (περίπου 20% της ιστορικής Παλαιστίνης ήταν τα σύνορα του 67), μια δοσιλογική αρχή «ασφαλείας» με ηγέτη τον Μαχμούντ Αμπάς, τον εκλεκτό των Αμερικανών, που παρέδιδε τους αγωνιστές στις σιωνιστικές αρχές κατοχής και έβαζε φρένο σε κάθε αντίσταση στον εποικισμό της Δυτικής Οχθης που κατά τη διάρκεια των «ειρηνικών διαπραγματεύσεων» εξαπλωνόταν εκρηκτικά. Σήμερα 700.000 έποικοι ελέγχουν πάνω από το 60% της Δυτικής Οχθης, την λεγόμενη Area C και τμήμα της Δυτικής Όχθης που κατέλαβαν μέσω του Τείχους του Αίσχους, που χωρίζει τα κατεχόμενα του 1948 από τη Δυτική Όχθη. Πριν το Όσλο ο αριθμός των εποίκων ήταν μόλις 116.000.
Δεν πιστεύουμε απλώς στο δίκαιο αυτού του αγώνα που συμπυκνώνει μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες αναμετρήσεις μεταξύ ενός αδούλωτου λαού και του ιμπεριαλισμού, μια αναμέτρηση που ωθεί πλέον εκατομμύρια αλληλέγγυους σε όλο τον πλανήτη στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι Παλαιστίνιοι πλέον έχουν σχηματίσει το απόρθητο φρούριο, το αραβικό Ανόι στη Λωρίδα της Γάζας που στο μέλλον θα επεκτείνει την απελευθέρωση σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη. Η νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης έχει τεράστια σημασία για την εργατική τάξη της Δύσης και της Μέσης Ανατολής. Η ισχύς του κεφαλαίου των μητροπόλεων της Δύσης βασίζεται στη βαρβαρότητα στη Μέση Ανατολή. Η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» είναι μια σταγόνα της μελλοντικής πλημμυρίδας των λαϊκών αντάρτικων που θα απαλλάξουν τη Μέση Ανατολή από τον ιμπεριαλισμό και τα υποταγμένα σε αυτόν αραβικά καθεστώτα. Αν οργανωθεί επαναστατικά η εργατική τάξη στις μητροπόλεις θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ιστορικό της καθήκον, ενισχύοντας τα αντάρτικα αυτά.
Η μπροσούρα που έχετε στη διάθεσή σας περιγράφει το οδοιπορικό της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση βδομάδα προς βδομάδα μέσα από τα καλέσματά της σε πορείες και δράσεις. Δεν είναι απλώς κάποια τυπικά καλέσματα που γράφτηκαν στο πόδι για να βγει η «υποχρέωση». Αποτυπώνουν τις εξελίξεις στο μέτωπο, τις πολιτικές εξελίξεις εγχώρια και διεθνώς και αντιμετωπίζουν την προπαγάνδα των ΜΜΕ και του σιωνισμού. Επιπρόσθετα, η μπροσούρα περιέχει μεγάλο κομμάτι του λόγου συντρόφου Παλαιστίνιου σε Εκδήλωση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στο απελευθερωμένο κτήριο Γκίνη, μέσα στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στις 15 Νοέμβρη του 2023 στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο σύντροφος γεννήθηκε στη Γάζα. Συμμετείχε στα επαναστατικά γεγονότα στο Λίβανο τη δεκαετία του 70 και παραμένει σταθερά προσηλωμένος στη στρατηγική της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Τέλος παρατίθεται μετάφραση του ποιήματος του Μαχμούντ Νταρουίς «Σιωπή για τη Γάζα» και ερμηνευτική του ανάλυση που πραγματοποίησε μέλος της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Είναι ένα ποίημα που γράφτηκε λίγο πριν τον θάνατο του Νταρουίς (μετά τη Δεύτερη Ιντιφάντα) και «θάφτηκε» από την Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς για πολύ συγκεκριμένους λόγους: εξυμνεί την αδούλωτη Γάζα και την Αντίστασή της. Το ποίημα παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.
Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση
—————————————————————————————-
90.
https://athens.indymedia.org/event/94121/
Βιβλιοπαρουσίαση – Alfredo Cospito – Ποια Διεθνής; / Εκδήλωση για τον Νέο Ποινικό Κώδικα.
από Αναρχικό Στέκι Ναδίρ & Aναρχικό εγχείρημα Ragnarok
Ημέρα/Ώρα: 16/05/2024 στις 19:00
Τοποθεσία: Αθήνα / ΑΣΟΕΕ
“Συνεχίστε, συντρόφισσες και σύντροφοι:Ένας ολόκληρος κόσμος περιμένει να τον κατεδαφίσουμε!”Alfredo Cospito – Nicola Gai.
Βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου του Alfredo Cospito «Ποια Διεθνής;»(Συνέντευξη και συζήτηση με τον Alfredo Cospito από τις φυλακές τις Ferrara της Ιταλίας)
Παρέμβαση απο Ιταλούς συντρόφους σχετικά με το βιβλίο του Alfredo Cospito, την απομόνωση του συντρόφου, το καθεστώς 41bis& ενημέρωση για τις τρέχουσες κατασταλτικές επιχειρήσεις στην Ιταλία.
Ενημέρωση για τον νόμο Ν.5090/24 (Νέος Ποινικός Κώδικας)
Τηλεφωνική επικοινωνία με κρατούμενο σχετικά με τον νέο ποινικό κώδικα και τους αγώνες εντός των τειχών.
Ενημέρωση απο τον δικηγόρο Αλέξανδρο Κανελλόπουλο σχετικά με τις διατάξεις και τις αλλαγές που επιφέρει ο νόμος Ν.5090/24.
Τα έσοδα του βιβλίου θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυσητου σύντροφου Alfredo Cospito.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσηςθα υπάρχει έκθεση πολιτικής αφίσας από την Ελλάδα και την Ιταλία& πάγκος με έντυπο υλικό (μπροσούρες αυτοκόλλητα,κ.α.).
ΑθήναΑΣΟΕΕΠέμπτη 16 Μαΐου7 μ.μ.
ΘεσσαλονίκηΑναρχικό Στέκι ΝαδίρΣαββατο 18 Μαΐου7 μ.μ.
Διοργάνωση
Aναρχικό εγχείρημα Ragnarokhttps://ragnarok.squat.gr/
Αναρχικό Στέκι Ναδίρhttps://anarxiko-steki-nadir.org/
91.
2024.05.31_foβιβλιοπαρουσίαση_ΚΡΑΤΟΣ_εναντίον_ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ_1
92.
https://athens.indymedia.org/post/1619655/
01/07/2022 1:24 μμ.
Αυτοέκδοση (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 2022) Πόλα Ρούπα – ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ
* Το βιβλίο επανεκδόθηκε (σε 100 αντίτυπα) με την οικονομική στήριξη και Αλληλεγγύη των συντρόφων/συντροφισσών του Αναρχικού Στεκιού utopia_ad της Κομοτηνής.
Αυτοέκδοση: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 2022
Πόλα Ρούπα, Γ΄ πτέρυγα φυλακών Ελαιώνα Θήβας – Τ.Κ.32200
(Το βιβλίο είναι 14 x 21, 416 σελίδες)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το βιβλίο αυτό είναι μια ελεύθερη ιστορική έρευνα για το πολιτικό ‘‘έγκλημα’’, που ξεπερνά τα όρια της νομολογίας και γίνεται με όρους πολιτικούς και κοινωνικούς. Αναζητώντας τις ιστορικές ρίζες του πολιτικού ”εγκλήματος” ξεκινάει ένα ταξίδι μέσα στους αιώνες. Στο ταξίδι αυτό βλέπουμε τις προκρατικές-ελεύθερες κοινότητες (Κομμούνες) με το δικό τους (φυσικό) Δίκαιο. Συναντάμε τα πρώτα κρατικά μορφώματα που επιχειρούν να εδραιώσουν την εξουσία τους και να επιβάλουν το δικό τους Δίκαιο πάνω στις ελεύθερες κοινότητες. Βλέπουμε τα πρώτα πολιτικά ‘‘εγκλήματα’’ που γίνονται για την κατίσχυση της κρατικής εξουσίας πάνω στις ελεύθερες κοινότητες, αλλά και τις αντιστάσεις των κοινοτήτων στις προσπάθειες κατάργησης της αυτονομίας τους. Ένα τέτοιο ταξίδι φθάνει στην αρχαία αθηναϊκή-άμεση δημοκρατία, την αρχαία Ρώμη, τις ελεύθερες πόλεις του Μεσαίωνα. Περνάει μέσα από την επανάσταση των Χωρικών στην Ευρώπη στον ύστερο Μεσαίωνα, τις Επαναστάσεις στη Γαλλία (1789, 1830. 1848, την Παρισινή Κομμούνα του 1871), αλλά και τις επαναστατικές απόπειρες στην Ελλάδα μετά τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821.
Μέσα από το ταξίδι σε όλα αυτά τα κορυφαία ιστορικά γεγονότα-σταθμούς αναδύονται στο φως πολλά ιστορικά στοιχεία που ανατρέπουν κατεστημένες θεωρίες και θέσεις για τις επαναστάσεις. Αναδεικνύονται τα αίτια που τις προκαλούν, οι στόχοι τους και κυρίως οι κοινές συνισταμένες που τις ενώνουν και που μένουν αναλλοίωτες μέσα στους αιώνες. Ταξιδεύοντας στην ιστορία βλέπουμε πώς ανατρέπεται η καθεστωτική άποψη ότι οι επαναστάσεις ‘‘είναι πεδία διάπραξης ειδεχθών εγκλημάτων’’, ‘‘θέατρα ωμής και υπερβολικής κοινωνικής βίας που αντιμετωπίζονται μόνο με την επανασυγκρότηση του κράτους, του μοναδικού και διαχρονικού στυλοβάτη της κοινωνικής ειρήνης’’. Κυρίως όμως, με το ταξίδι αυτό βλέπουμε πως η Κομμούνα και το αρχέγονο Δίκαιο της ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης έρχονται συνεχώς στην επιφάνεια της ιστορίας μέσα από τις Κοινωνικές Επαναστάσεις. Ανακαλύπτουμε τέλος, τις πολιτικές αυτές συνθήκες που το πολιτικό ‘‘έγκλημα’’ πέρασε στην κρατική νομολογία, άλλοτε για να κριθούν αυστηρά και άλλοτε ευνοϊκά οι πολιτικοί ‘‘εγκληματίες’’, ανάλογα πάντα με τους πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης της κάθε ιστορικής περιόδου. Το βιβλίο κλείνει με δύο ειδικές αναλύσεις για το δικαίωμα αντίστασης και το πολιτικό ‘‘έγκλημα’’, όπως τα συναντάμε αυτά τα ζητήματα στη παλαιότερη και τη σύγχρονη νομολογία.
ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ
ΔΙΚΑΙΟ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ”ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ” ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εισαγωγικό σημείωμα
- ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
- ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΜΟΡΦΩΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Τα πρώτα κρατικά μορφώματα και η ‘‘εξέγερση’’ ενάντια στην κοινοτική ελευθερία
Οι ελεύθερες μεσαιωνικές πόλεις
Η Επανάσταση των Χωρικών
Το δίκαιο στην άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας
Αττικό και ρωμαϊκό δίκαιο: δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές μορφές δικαίου
ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Η κοινωνική κατάσταση στην προεπαναστατική Γαλλία
Η επανάσταση του 1789
Η σύλληψη του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ στη Βαρέν
Οι λαϊκοί, από τα κάτω, θεσμοί-αντίβαρο στην εξουσία της αντιπροσώπευσης – Ο ρόλος της Κομμούνας
Οι σφαγές στις φυλακές και ο ‘‘πρώτος τρόμος’’
Η δίκη και η εκτέλεση του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄
Η υπόθαλψη της αντεπανάστασης
Η αποπομπή των Γιρονδίνων από τη Συμβατική
Συντάγματα και νομοθεσία στη Γαλλική Επανάσταση του 1793
Οι εξεγέρσεις ενάντια στην Επανάσταση
Η κρατικοποίηση των Τομέων, ο θάνατος της Επανάστασης και η ανάδυση του ολοκληρωτισμού
ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 1830 ΚΑΙ 1848
Κρατική τρομοκρατία και αυστηροποίηση του ποινικού δικαίου
Η ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΟΥ 1871
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
Εξεγέρσεις και επαναστάσεις 1833-1847
Επαναστάσεις του 1848
Λευκή τρομοκρατία στη Στερεά
Αντί επιλόγου
- ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ, ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Πολιτική και δίκαιο πριν και πέρα από το κράτος
Δικαίωμα αντίστασης
Δικαίωμα αντίστασης, ‘‘μνημόνια’’ και Επαναστατικός Αγώνας
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ‘‘ΕΓΚΛΗΜΑ’’
Η θεωρία του ‘‘πολιτικού εγκληματία’’
‘‘Τρομοκρατία’’: μια έννοια στην υπηρεσία του ‘‘αγώνα’’ αφανισμού του πολιτικού ‘‘εγκλήματος’’
Επαναστατικός Αγώνας
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Ενημερώνουμε πως διακινείται κινηματικά στην Αθήνα από τους Αλληλέγγυους/ες στον Επαναστατικό Αγώνα (mail επικοινωνίας allilegioi-ea@riseup.net. Τηλέφωνο επικοινωνίας (Βίκυ) 6941659788) και από πολιτικούς χώρους που επιθυμούν να φιλοξενήσουν το πολιτικό-ιστορικό αυτό βιβλίο της συντρόφισσας Πόλας Ρούπα. Επίσης, λιγοστά αντίτυπα θα διακινηθούν σε κάποια βιβλιοπωλεία στην Αθήνα από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.
Αρχεία:
93. Επικείμενη ελευθερία: Καταστρέφοντας την υποδούλωση, αδειάζοντας τις
φυλακές
της Khalida Jarrar