Με αφορμή τη δολοφονία του Εμπουκά Μαμασουμπέκ, γράμμα ενός αδερφού: «Πρέπει να φύγουν με όλα τα απαραίτητα μέσα»

https://athens.indymedia.org/post/1595959/

26/02/2019 10:02 μμ.

Το γράμμα που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 3 Νοέμβρη 2014, απευθυνόμενο από τον Farid El Yamni, αδερφό του Wissam – δολοφονημένου από την γαλλική αστυνομία την 1η Γενάρη 2012 – προς την μητέρα του Rémi Fraisse – δολοφονημένου από τη γαλλική χωροφυλακή στις 26 Οκτώβρη 2014. Το γαλλικό κράτος, όπως και το ελληνικό, όπως όλα τα κράτη δολοφονούν ακατάπαυστα του εκείνους που δεν ανήκουν στην κυρίαρχη τάξη κι εκείνους που αγωνίζονται. Το γράμμα του Farid, του αδερφού ενός δολοφονημένου μετανάστη, εκφράζει με διαύγεια τη θέση των καταπιεσμένων και σκιαγραφεί μια προοπτική κοινωνικής απελευθέρωσης από την κρατική τυραννία. Για τον Ebuqa και για όλους μας.

Προκήρυξη που μοιράστηκε στις 26/2 στην Αθήνα, στην συγκέντρωση και την πορεία για τη δολοφονία του Εμπουκά Μαμασουμπέκ.

(ελληνικά, francais, english)

« Πρέπει να φύγουν με όλα τα απαραίτητα μέσα »

Το γράμμα που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 3 Νοέμβρη 2014, απευθυνόμενο από τον Farid El Yamni, αδερφό του Wissam – δολοφονημένου από την γαλλική αστυνομία την 1η Γενάρη 2012 – προς την μητέρα του Rémi Fraisse – δολοφονημένου από τη γαλλική χωροφυλακή στις 26 Οκτώβρη 2014. Το γαλλικό κράτος, όπως και το ελληνικό, όπως όλα τα κράτη δολοφονούν ακατάπαυστα του εκείνους που δεν ανήκουν στην κυρίαρχη τάξη κι εκείνους που αγωνίζονται. Το γράμμα του Farid, του αδερφού ενός δολοφονημένου μετανάστη, εκφράζει με διαύγεια τη θέση των καταπιεσμένων και σκιαγραφεί μια προοπτική κοινωνικής απελευθέρωσης από την κρατική τυραννία. Για τον Ebuqa και για όλους μας.

Σας γράφω αυτό το γράμμα τη στιγμή που στο Παρίσι καταδικάζονται οι βίαιες διαδηλώσεις και οι ειρηνικές καθιστικές διαμαρτυρίες χειροκροτούνται.

Έχασα τον αδερφό μου σε συνθηκες παρόμοιες με αυτές που χάσατε εσείς τον γιό σας. Ο αδερφός μου που κάποτε φρόντιζε τόσο την μητέρα μας μας άφησε και δεν θα ξαναγυρίσει. Ο χαμός του αδερφού μου μου προκέλεσε τεράστιο πόνο που τον ξανανοιώθω κάθε φορά που το Κράτος σκοτώνει πάλι. «Εκεί που ριζώνει ο κίνδυνος, ριζώνει και αυτό που τον αντιμετωπίζει» έχει πει κάποιος. Κάθε φορα που το Κράτος σκοτώνει, παρουσιάζεται και η ευκαιρία να το σταματήσουμε, να το εξαναγκάσουμε να αλλάξει και να επανορθώσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια.

Ο θάνατος του Ρεμύ είναι κάτι παραπάνω από την ιστορία μιας ζωής, είναι συνδεδεμένος με τις ζωές όλων μας, ατομικά και συλλογικά. Η εγκληματοποίηση που ακολούθησε είναι φοβερή, έτσι συνέβη και σε εμάς. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν εσκεμμένη. Εγώ ήθελα μόνο ένα πράμα: να φτάσει η Δικαιοσύνη στην αλήθεια και να αποκαταστατήσει την αξιοπρέπεια που άξιζε στον αδερφό μου, ήσυχα. Ήθελα αυτή η ιστορία να μας μάθει όλους κάτι, εμάς που μας κυβερνάνε, έτσι ώστε να υπάρχει αγάπη μεταξύ μας, αλλά και την αστυνομία, έτσι ώστε να μπορέσει να συμφιλιωθεί με το λαό. Πίστευα ότι η αστυνομία δεν μπορούσε να αποδέχεται δολοφόνους ανάμεσα της, δεν ήξερα αρκετά τότε. Έκανα λάθος. Καήκαν ολόκληρες γειτονιές, κάναμε έκκληση για ψυχραιμία: κάθε καμμένο αμάξι ή κάδος σκουπιδιών ήταν για μας προσβολή, ένα αγκάθι στην καρδία, ένα αγκάθι στο οποίο στεκόταν το Κράτος.

Μετά περασε ο καιρός, μας υποσχέθηκαν την αλήθεια, αλλά μας δώσαν μόνο ψέμματα, μόνο ψέυτικες υποσχέσεις, όπως και σε τόσους πριν από μας. Κάποιοι μας είχαν προειδοποιήσει, αλλά δεν τους πιστεύαμε. Ο Φρανσουά Ολάντ (τότε προθυπουργός της Γαλλίας) ο ίδιος είχε αγκαλιάσει την μητερα μου και της είχε υποσχεθεί ότι θα βοηθούσε να ρίξουμε φως στην υπόθεση του θανάτου του γιου της. Χωρίς δικαιοσύνη και αλήθεια βιώναμε τον χρόνο να περνάει σαν ποινή φυλακισης. Παραμείναμε σ’ αυτή την φυλακή, υπομένοντας και κάνοντας εκκλήσεις στη Δικαιοσύνη για βοήθεια.

Και μετά καταλάβαμε ότι η υπόθεσή μας δεν ήταν μεμονωμένη και τόσες και τόσες άλλες οικογένειες βίωναν το ίδιο πράγμα. Συμβαίνουν τόσοι και τόσοι εξευτελισμοί κι ακροτηριασμοί που συμβαίνουν συνειδητά από την αστυνομία και συγκαλύπτονται από τη δικαιοσύνη!

Ανακαλύψαμε επίσης τον τρόπο που σκέφτονται οι αστνομικοί, είναι ψυχρολουσία. Ορίστε ένα παράδειγμα: Την τελευταία Τετάρτη, στη συνέχεια της διαδήλωσης στο Παρίσι, ένας από τους αστνομικούς μου είπε «1-0» μπροστά στους συναδέλφους του, που χασκογελάγανε βλέποντάς με να φοράω μια μπλούζα που έγραφε «Προσοχή, η Αστυνομία Μας Δολοφονεί». Κανείς δεν του είπε τίποτα, κανείς… Παραδείγματα τέτοιου είδους, τα ζούνε τόσοι γάλλοι καθημερινά, που δεν μπορούν άλλο με αυτή την αστυνομία και δεν βλέπουν ένα τέλος.

Καταλαβαίνω τις εκκλήσεις για ηρεμία, τις κάναμε εξίσου κι εμείς. Ας καταλάβετε εξίσου ότι πάρα πολλοί δεν πιστεύουν πια σ’ αυτό το σύστημα που προσφέρει de facto ατιμωρησία στην αστυομία. Πρέπει να καταλάβετε ότι η μη βία είναι κατανοητή μόνο με την προϋπόθεση ότι το απέναντι στρατόπεδο είναι ικανό να αναρωτηθεί: είναι ανθρωπίνως ανίκανοι, διότι υπολογίζουν ότι το να θέσουν υπό αμφισβήτηση την αστυνομία, θα σήμαινε να θέσουν υπό αμφισβήτηση το Κράτος. Επί 40 χρόνια, η αστυνομία σκοτώνει ατιμώρητα, κατεξακολούθηση. Επί 40 χρόνια είμαστε μάρτυρες της ίδιας μεθόδευσης ξεπλύματος των Κρατικών φόνων, παρά τα βίντεο, τους μάρτυρες, τα αποδεικτικά στοιχεία. Επί 40 χρόνια γίνονται καθιστικές διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, εκδόσεις βιβλίων, τοποθετήσεις πολιτικών, απευθύνσεις στον υπουργό εσωτερικών. Επί 40 χρόνια δεν λειτουργεί.

Ορίστε πως γίνεται: το πρακτορείο ειδήσεων ανακοινώνει τα συνταρακτικά νέα, ο εισαγγελέας λέει ψέματα, μιας κακής ποιότητας ανακριτική έρευνα και τελικά, μετά από πολλά χρόνια μια γελοία καταδίκη ή καμία καταδίκη. Το αποκορύφωμα είναι ότι αυτοί που έχουν εμπλακεί στην υπόθεση θα πάρουν προαγωγές κι εκείνοι που σκοτώσαν τους αδερφούς μας, τους γυιούς ή τους φίλους μας, θα έχουν μια φροντίδα από τους συναδέλφους τους σαν πρωταθλητές. Τέτοια είναι η πραγματικότητα που ζήτε κι εσείς.

Ο Μανουέλ Βαλς (γάλλος πολιτικός) λέει ότι οι βιαιότητες αποτελούν προσβολή για τη μνήμη του Ρεμί, αλλά να ξέρετε ότι ο Μανουέλ Βαλς, από την άρνησή του να αντιμετωπίσει την ατιμωρησία της αστυνομίας, είναι ο πρώτος δολοφόνος του γυιού σας. Είναι ένας κατά συρροή εγκληματίας. ´Ηρθε στο Κλερμόν Φερόν μια βδομάδα πριν την κατασκευασμένη αναφορά αντι-αυτοψίας, της οποίας ήξερε τα αποτελέσματα, και δεν μίλησε για το ζήτημα παρά μόνο για να καταδικάσει τις βιαιότητες εκείνων που εξεγέρθηκαν παρακινούμενοι από τη δολοφονία του αδερφού μου.

Κυρία, οι άνθρωποι μάχονται για τον Ρεμί, για την αξιοπρέπειά τους και για τις ιδέες τους. Μάχονται για σας, για όλους μας, για να είναι αποτελεσματική η αδερφοσύνη. Εκείνοι που μάχονται ξέρουν καλά τα δόλια κίνητρα των κυβερνήσεών μας ώστε να καταλαβαίνουν ότι προσπαθούν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ζούμε μέσα σ’ ένα Κράτος δικαίου, ενώ βρισκόμαστε σ’ ένα Κράτος καταναγκασμού. Το Κράτος δεν σέβεται το νόμο που μας ζητάει να σεβόμαστε. Παίζει με τα κορμιά μας, με την εμπιστοσύνη μας, με τα χρήματά μας και την αξιοπρέπειά μας. Μας ζητάει να είμαστε γονατισμένοι κι αυτό είναι μια κατηγορική επιταγή.

Σας έγραψα αυτό το γράμμα, σ’ εσάς (μητέρα του Ρεμί), όπως και σε όσους με διαβάσουν, για να σας γνωστοποιήσω ότι σήμερα καταλαβαίνω περισσότερο από ποτέ πόσο η μη-βία αναφορικά στα εγκλήματα του Κράτους έχει τα όριά της. Η μη-βία, λόγω της αδυναμίας της, είναι μερικές φορές πιο κταδικαστέα, πιο δολοφονική από τη βία την ίδια. Οι τύποι που μας κυβερνούν είναι δόλιοι, αριβίστες, σαδιστές. Πρέπει να φύγουν με όλα τα απαραίτητα μέσα.

Farid El Yamni, αδερφός του Wissam El Yamni, που δολοφονήθηκε από την αστυνομία την 1η Ιανουαρίου 2012 στο Clermont Ferrand

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ, ΣΤΑ ΟΠΛΑ!

Το κράτος δολοφονεί, βασανίζει, εκτοπίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, χτυπάει παντού με τους μισθοφόρους του για να μας κρατήσει υποταγμένους

Να γκρεμίσουμε τα τείχη της καταπίεσης, της απομόνωσης, της εκμετάλλευσης

Εδώ και τώρα, για τον κόσμο της κοινότητας, της ελευθερίας, της ισότητας

Για τον Ebuqa, την Zaianab Fadil, τον Ζακ,για όσους προηγήθηκαν κι όσους θ’ ακολουθήσουν

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

Κατάληψη GARE (Καλλιδρομίου 74)

Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότητση

_________________________________________

“ Ils doivent partir par tous les moyens nécessaires “

La lettre qui suit fut publiée le 3 novembre 2014. Elle etait adressée a la mère de Rémi Fraisse – celui-ci fut assassiné par la gendarmerie le 26 Octobre 2014- par Farid El Yamni, frère de Wissam – qui fut assassiné par la police le 1erjanvier 2012. Wissam El Yamni (30) a ete brutallement agressé par des policiers a Clermond Ferrand le jour du Nouvel An, avant d’etre emmener en garde a vue. Il est tombe dans le coma et mourut a l’hopital le Lundi 9 Janvier 2012. Sa mort provoqua des emeutes et des incendies de voitures. Farid voulut rendre son texte public, mais voulut aussi l’envoyer aux parents de Remi. L’etat francais, tout comme l’etat grec, comme tout les etats, assassine constamment tout ceux qui n’appartiennent pas a la classe dominante, et tout ceux qui luttent. La lettre de Farid, le frere du migrant assassine, exprime clairement la position des opprimes et esquisse une perspective pour la liberation sociale de la tyranie de l’etat. Pour Ebuqa et pour nous tous.

À l’heure où sur Paris on condamne les manifestations violentes et où on loue les sit-in pacifiques, je vous écris cette lettre.

J’ai perdu mon frère dans des conditions très proches de celles dans lesquelles vous avez perdu votre fils. Mon frère qui prenait tant soin de ma mère nous a quitté, il ne reviendra plus. La perte de mon frère était sur le coup une douleur immense que je ressens à chaque fois que l’État assassine à nouveau. «Là où croît le danger croît aussi ce qui sauve» disait quelqu’un. À chaque fois que l’État assassine on a aussi l’opportunité de l’arrêter, de le contraindre à changer et de rendre la dignité perdue à tous les autres.

Par la mort de Rémi se noue beaucoup plus que l’histoire d’une vie, il se noue notre vie à tous, individuellement et collectivement. La criminalisation qui a été opérée est terrible, ça a été la même chose pour nous. J’ai compris plus tard qu’elle était voulue. Je ne voulais qu’une chose, que la Justice fasse la vérité et rende la dignité que méritait mon frère, dans le calme, et que cette histoire profite à tous, à nous les gouvernés pour mieux nous aimer et à la police pour la réconcilier avec la nation. Je pensais que la police ne pouvait accepter dans ses rangs des assassins, je ne la connaissais à l’époque pas assez. Je me trompais. Les quartiers ont brûlé, on a appelé au calme: chaque voiture ou chaque poubelle brûlée était vécue comme une insulte, comme une épine en plein cœur, une épine sur laquelle on appuyait.

Puis le temps est passé, on nous a promis la vérité, mais on n’a eu que des mensonges, que des fausses promesses, comme tant d’autres avant nous. On nous avait prévenu, mais on n’y croyait pas. François Hollande, lui-même, avait pris ma mère dans ses bras et lui avait promis qu’il nous aiderait à faire la lumière sur la mort de son fils. Sans la justice et la vérité, on vivait le temps qui passait comme une condamnation. Nous étions toujours en prison, à suffoquer et à appeler la Justice à l’aide.

Et puis on a compris que notre cas n’était pas isolé, que tant d’autres familles vivaient et vivent la même chose. Il y a tant d’humiliations et de mutilations commises consciemment par la police et couvertes par la justice, tant!

On a aussi découvert la manière de penser des policiers, ça fait froid dans le dos. Voici un exemple: Mercredi dernier, suite à la manifestation sur Paris, un des policiers m’a dit «1-0» devant ses autres collègues au commissariat, qui ricanaient lorsqu’ils me voyaient arborer le tee-shirt «Urgence Notre Police Assassine». Aucun ne l’a repris, aucun… Des exemples de ce genre, tant de français en vivent quotidiennement, ils n’en peuvent plus de cette police et n’en voient pas le bout.

Je comprends l’appel au calme, on l’a également fait. Comprenez également que de nombreuses personnes ne croient plus en ce système qui donne une impunité de facto à la police. Comprenez que l’on ne peut concevoir la non-violence qu’à condition de supposer que le camp d’en face est capable de se remettre en cause: ils en sont humainement incapables, parce qu’ils considèrent que remettre en cause la police, ce serait remettre en cause l’État. Depuis 40 ans, la police tue impunément, à répétition. Depuis 40 ans, on assiste à la même démarche pour noyer les meurtres de l’État, malgré les vidéos, les témoins, les évidences. Depuis 40 ans, il y a des sit-in, des manifestations, des livres, des prises de positions d’hommes politiques, des tribunes adressées au ministre de l’intérieur. Depuis 40 ans, ça ne fonctionne pas.

Voici comment ça se passe: dépêche AFP, mensonge du procureur, enquête de mauvaise qualité et tronquée pour aboutir sur une condamnation ridicule après de nombreuses années, voire à une absence de condamnation. Le pire, c’est que ceux qui vont enterrer l’affaire auront des promotions et ceux qui ont tué nos frères, nos fils ou amis, eux seront traités comme des champions par leurs collègues. Telle est la réalité que vous vivrez vous aussi.

Manuel Valls dit que les violences sont des insultes à la mémoire de Rémi, mais sachez que Manuel Valls, par son inaction à combattre l’impunité policière, est le premier meurtrier de votre fils. C’est un criminel récidiviste. Il est venu à Clermont-Ferrand une semaine avant le rendu du rapport de contre-autopsie bidon dont il connaissait les aboutissants, et il n’a parlé de l’affaire que pour mieux condamner les violences de ceux que la mise à mort de mon frère révoltait.

Madame, les gens se battent pour Rémi, pour leur dignité et pour leurs idéaux. Ils se battent pour vous, pour nous tous, pour que la fraternité soit effective. Ceux qui se battent connaissent assez la malveillance de nos gouvernants pour comprendre qu’on tente de nous fait croire que nous sommes dans un État de droit, alors que nous sommes dans un État de devoir. L’État ne respecte pas la loi qu’il demande qu’on respecte. Il se joue de notre corps, de notre confiance, de notre argent et de notre dignité. Il nous demande d’être à genoux, c’est un impératif catégorique.

Je vous ai écrit cette lettre à vous comme à tous ceux qui me liront pour vous faire savoir que je comprends aujourd’hui plus que jamais combien la non violence dans les affaires de crimes d’État a ses limites. La non-violence, par son impuissance, est parfois plus condamnable, plus meurtrière que la violence elle même. Les gens qui nous gouvernent sont malveillants, arrivistes, sadiques et récidivistes. Ils doivent partir par tous les moyens nécessaires.

Farid El Yamni, frère de Wissam El Yamni, assassiné par la police le 1erjanvier 2012 à Clermont Ferrand

PROLETAIRES, AUX ARMES!

Les meurtre d’etat, les tortures, la deportation de personnes dans des camps, ils attaques avec leurs mercenaire pour gqrder le controle sur nos corps.

Faison tomber les murs, de l’isolation, de l’exploitation.

Ici et maintenan, pour un monde comun, de liberte, et d’equalite.

Pour Ebuqa, pour Zainab Fadil, pour Zack, pour tout ceux avant et apres eux

NI OUBLI NI PARDON

Squat GARE (74 rue Kallidromiou)

Collectife Anarchist pour la Reconstruction Prolaitarienne Combative

_________________________________________

“They must go by all necessary means”

The following letter by Farid El Yamni – brother of Wissam, who was killed by police in 2012 – is addressed to the mother of Rémi Fraisse (21), murdered by police in the early hours of October 26th, 2014. Wissam El Yamni (30) was brutally assaulted by cops in Clermont-Ferrand on New Year’s Eve, before being taken into custody. He fell into a coma and died in hospital Monday, January 9th, 2012. His death sparked rioting and car-burnings. Farid wanted his text to be made public, but it will also be sent to Rémi’s parents. The french state, just like the greek one, just like all states, are constantly murdering all those who do not belong to the ruling class, and all those who are struggling.The letter of Farid, the brother of a murdered migrant, expresses with clarity the position of the oppressed and scetches out a prospect for the social liberation from state tyranny. For Ebuqa and for all of us.

I am writing this letter to you at a time when violent protests are condemned and peaceful sit-ins are praised in Paris.

I lost my brother in conditions quite similar to those in which you lost your son. My brother, who once took so much care of my mother, left us and will not return. The loss of my brother has caused me immense pain that I feel every time the State kills again. “Where the danger grows, grows also that which saves,” someone said. Each time the State kills it’s also an opportunity to put a halt to it, force it to change, and render the lost dignity to all the others.

Rémi’s death is tied to much more than the story of a life; it is tied to the lives of all of us, individually and collectively. The criminalization which occurred is terrible; it was the same thing for us. I realized later that it was deliberate. I only wanted one thing: that the Justice gets to the truth and renders the dignity that my brother deserved, in quiet, and that this story benefits everyone, us the governed in order to love each other better, as well as the police in order to reconcile itself with the nation. I thought the police could not accept murderers into its ranks, I didn’t know it enough at the time. I was wrong. Neighbourhoods were burned; we appealed for calm: every burned car or trash bin was perceived as an insult, like a thorn in the heart, a thorn pushed deeper into us.

Then time passed, we were promised the truth, but we were provided with nothing except lies, nothing except false promises, like many others before us. People warned us, but we did not believe them. François Hollande, himself, took my mother into his arms and promised he would help us shed light on the death of her son. Without justice and truth, we lived the passing time as a prison sentence. All this time we were in prison suffocating and appealing to the Justice for help.

And then we realized that our case was not isolated; so many other families experienced and are still experiencing the same thing. There are so many humiliations and mutilations committed consciously by the police and covered up by the Justice, so many of them!

We also discovered how the police think, it’s spine-chilling. Here’s an example: last Wednesday, following the demonstration in Paris, one of the police officers told me “1–0” in front of his colleagues at the police station, who giggled when they saw me wearing the t-shirt “Emergency Our Police Assassinate”. No one told him anything, no one… With examples of this kind, so many people in everyday life in France can no longer stand this police, nor see the end of it.

I understand the appeal for calm; we also did the same back then. You also have to understand that many people no longer believe in this system that gives de facto impunity to the police. You have to understand that nonviolence is conceivable only if you suppose that the opposite camp is capable of questioning itself: they are humanly incapable of it, because they consider that calling the police into question would mean to call the State into question. For 40 years, the police kill with impunity, repeatedly. For 40 years, we are witnessing the same method of whitewashing the murders of the State, despite the videos, the testimonies, the evidences. For 40 years, there are sit-ins, demonstrations, books, official statements by politicians, declarations addressed to the interior minister. For 40 years, it does not work.

Here’s how it goes: the AFP news agency delivers the breaking story, the prosecutor lies, a shoddy investigation is opened and summarized to result in a ridiculous conviction, or even a lack of conviction, after many years. The worst thing is that those who will bury the affair will be promoted and those who killed our brothers, our sons or friends will be treated as champions by their colleagues. This is the reality that you’re also about to experience.

Manuel Valls said that violence is insulting to the memory of Rémi, but know that Manuel Valls, through his inaction in combating police impunity, is the prime murderer of your son. He is not simply criminal, but recidivist. He came to Clermont-Ferrand one week prior to the bogus counter-autopsy report, of which he knew the wherefores, and he spoke of the case with intent to condemn the violence of those who revolted against the killing of my brother.

Madam, people are fighting for Rémi, for their dignity and for their ideals. They fight for you, for all of us, for the brotherliness to be effective. Those who fight are familiar enough with the malevolence of our governors to understand they’re trying to make us believe that we are living in a State based on law, whereas we are living in a State based on duty. The State does not respect the law it demands that we respect. It plays with our bodies, our confidence, our money and our dignity. It demands that we are on our knees, and this one is a categorical imperative.

I wrote this letter to you, and to all those who read my words, to let you know that today, more than ever, I understand how much nonviolence in affairs of state crimes has its limits. Because of its powerlessness, nonviolence at times is more condemnable, more deadly than violence itself. Those who govern us are malicious, arrivistes, sadists and recidivists. They have to be thrown out by any means necessary.

Farid El Yamni, brother of Wissam El Yamni, murdered by police on January 1st, 2012 in Clermont-Ferrand

PROLETARIANS, TO ARMS!

The state murders, tortures, displaces people to concentration camps, it attacks everywhere with its mercenaries in order to keep us subdjugated.

Lets tear down the walls of oppression, of isolation, of exploitation.

Here and now, for the world of community, of freedom, of equality.

For Ebuqa, for Zainab Fadil, for Zack, for all those before and after them

WE SHALL NOT FORGET, WE SHALL NOT FORGIVE.

GARE squat (Kallidromiou 74)

Anarchist Collective for the Combative Proletarian Reconstruction

Αρχεία:

They_must_go_by_all_necessary_means.pdf

Ils_doivent_partir_par_tous_les_moyens_nécessaires.pdf